SNSD EXO | MR.OH {HUNTAE}

ลำดับตอนที่ #6 : SHADE VI # This night

You're the only thing I want to touch.

เธอคือสิ่งเดียวที่ฉันอยากจะสัมผัส

(please read slowly)

อ่านช้าๆชัดๆ เน้นย้ำทุกตัวอักษรนะคะ

“อย่าลืมส่งรายงานที่สั่งไปเมื่อต้นคาบนะนักศึกษา” สิ้นเสียงโปรเฟสเซอร์พูดจบ เหล่านักศึกษาในเซคชั่นใหญ่ต่างพากันลุกขึ้น , สาวๆและหนุ่มๆหลายคนรีบออกจากคณะเพราะวันนี้มีงานพรอมไนท์ขนาดใหญ่ในมหาวิทยาลัย – จะให้คิมแทยอนพูดยังไงดีล่ะ.. ปกติก็ไม่ค่อยจะชอบงานสังคมอะไรเทือกๆนี้สักเท่าไหร่นัก

“เตี้ย” เสียงเรียกทักพร้อมกับน้ำหนักที่พาดบ่าตรงช่วงไหล่ของตัวเอง ทำให้ฉันหน้ามุ่ยใส่เพื่อนหน้าเข้มตรงหน้า แต่ถึงอย่างนั้นคิมจงอินก็ยังแสยะยิ้มแบบไม่สนใจไยดีอะไรอยู่แล้วนั่นล่ะ … เดินเอื่อยเฉื่อยกันมาถึงโถงคณะได้สักพักหนึ่ง สาวร่างเล็กรูปร่างบอบบางก็เดินตรงมาที่คิมจงอินพร้อมกับตีไหล่เขาดังอั้ก

“ย๊าส์!” ริมฝีปากบางกลีบกุหลาบยู่ลงอย่างน่ารัก ฉันยิ้มขำให้กับหญิงสาวตรงหน้า เธอค้อมหัวให้กับฉันและยิ้มทักทายให้อย่างสดใส “สวัสดีค่ะพี่แทยอน”

“สวัสดีจ้ะซูจอง”

จองซูจองหรือคริสตัลจองคนนี้.. ให้ทายสิว่าเป็นใคร? – คงจะเดาออกใช่ไหมถ้าฉันพูดว่าคิมจงอินกำลังยีเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนของซูจองอย่างอ่อนโยน รอยยิ้มที่มุมปากนั่นทำให้ฉันยกยิ้มขึ้น , นานๆทีคิมจงอินถึงจะมีมุมอ่อนโยนไม่ใช่ห่ามๆเถื่อนๆแบบที่เห็นกัน ซึ่งนั่นมันไม่ปรากฏให้เห็นบ่อยเสียสักเท่าไหร่หรอก..

ใช่แล้วล่ะ.. คิมจงอินกับคริสตัลเป็นแฟนกัน..

คบกันมาได้เกือบหนึ่งปีครึ่งแล้ว..

“ฉันได้ข่าวมาว่าพี่แอบไปจีบคังจียอนที่คณะนิเทศฯหรอ?”

“ไปได้ข่าวมาจากไหนเนี่ย”

“เรื่องจริงรึเปล่าล่ะ!”

“ไม่เอาน่า”

ฉันกระแอมเบาๆเล็กน้อย.. , จะว่าอิจฉามันก็ใช่นั่นล่ะ! ก็ฉันไม่เคยจะมีแฟนนี่น่า! แล้วถ้าเกิดมีถามว่าอยากมีแบบนี้ไหม มันก็อยากล่ะนะ.. – มองทั้งสองคนที่ยืนอยู่ข้างกันแล้วช่างเหมาะสมยิ่งนัก แต่ฉับพลันภาพของร่างสูงโปร่งที่ฉันคุ้นเคย กลับซ้อนทับภาพของคนทั้งสองคนแทน..

คุณโอ...

ถ้าเป็นคุณโอกับฉัน ภาพเหล่านี้มันจะเป็นยังไง..

อ่า.. เลิกคิดคิมแทยอน เดี๋ยวนี้เลย!

“พี่แทยอนคะ” ระหว่างที่กำลังพาตัวเองออกจากวังวนของคู่รักที่ไม่ได้เจอกันมาเกือบสามเดือนเพราะคริสตัลไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่อเมริกา น้องสาวตัวสูงก็เดินมาคล้องแขนฉันอย่างออดอ้อนไปมา พร้อมกับรีบลากลงเดินออกไปยังหน้ามหาวิทยาลัย

“ไปซื้อชุดกันดีกว่า วันนี้มีงานพรอมไนท์นี่เนอะ”

“พี่ไม่ไปน่ะ”

“ไม่ได้นะ!” เสียงหวีดของจองซูจองทำให้ฉันสะดุ้งเล็กน้อย คริสตัลทำหน้าบูดบึ้งใส่ฉันเล็กน้อยอย่างแง่งอน แล้วจะไปขัดใจอะไรน้องสาวคนนี้ได้กันล่ะ จริงมั้ย?

ห้องเสื้อร้านหรูในห้างสรรพสินค้าใกล้กับมหาวิทยาลัย ทำให้ฉันหวั่นเกรงเล็กน้อย.. แน่ล่ะ มองไปแล้วนี่มันน่าจะแพงอย่างมากมายมหาศาลเลยนี่น่า.. – ลำพังตัวฉันเองก็รับแค่งานพาร์ทไทม์คงไม่มีเงินมากพอจะจ่ายเงินค่าเสื้อห้องนี้ได้ขนาดนั้น.. – หากแต่น้องสาวตัวสูงกว่ากลับลากฉันเข้าไปพร้อมกับนั่งลงที่โซฟาวงกลมกลางห้องเสื้อ

“พี่มาริคะ ช่วยตัลหน่อยน้า” น้องสาวผลักตัวฉันไปข้างหน้า พี่สาวที่ชื่อว่ามาริมองหน้าฉันพร้อมกับเลือดเดินไปหยิบเดรสยาวคล้ายชุดราตรีธีมงานพรอมไนท์อย่างชัดเจน... มีเพียงแค่ชุดโทนออกสีดำมืดหรือน้ำเงินเล็กน้อย – อ่า.. เท่าที่ฉันรู้มาปีนี้จะมีธีมงานออกแบบเป็นพรอมไนท์สวนหน้ากากแฟนซี.. อืม.. คงจะไม่แปลกเท่าไหร่นักหากชุดที่พี่มาริหยิบฉันมันจะออกโทนแนวลึกลับแบบนี้

“ชอบสีนี้มั้ยคะ หรือจะเอาสีนี้แทนดี?” พี่มาริยกชุดเดรสยาวสีม่วงระยับและสีน้ำเงินเข้มขึ้นมาให้ฉันดู – ฉันยิ้มแหยขึ้นมาทันที.. ไม่ค่อยจะคิดว่ารูปร่างตนเองใส่เดรสแบบนี้แล้วจะเข้าสักเท่าไหร่ , อาจเป็นเพราะว่าตัวฉันไม่ได้สูงยาวและหุ่นเพรียวแบบยุนอาก็เป็นได้ , เพื่อนคนนั้นไม่ว่าจะใส่ชุดอะไรก็ดูดีและสวยไปเสียหมด

“เอ่อ คือว่า..”

“เอาสีน้ำเงินเข้มเกาะอกค่ะ” จู่ๆน้องน้อยที่นั่งไขว่ห้างอ่านนิตยสารก็พูดขึ้นมา ดวงตากลมโตพิจารณาชุดที่อยู่ในมือของพี่มาริก่อนที่จะตัดสินใจ – ลุกขึ้นเต็มความสูงของตัวเองก่อนที่จะหยิบชุดดังกล่าวที่ตนพูดและยื่นให้กับฉัน , อย่าพูดว่ายื่นเลย ต้องเรียกว่ายัดเยียดมาให้คงจะถูกเสียมากกว่า...

“ไปลองซี่ค่ะ เร็วๆ” สุดท้ายก็โดนน้องผลักตัวเข้าไปในห้องลองเสื้อและลองชุดเดรสสีน้ำเงินเข้มตัวนี้ในที่สุด..

“เสร็จแล้ว” ยุนอาวางแปรงปัดแก้มลง ก่อนที่จะใช้มือเรียวของตัวเองเชยคางของฉันและจับหมุนไปมา , เสียงตบมือทำฉันสะดุ้งเล็กน้อย กะพริบเปลือกตาขึ้นเล็กแผ่วเบา เมื่อลืมตาขึ้น.. ภาพสะท้อนของใบหน้าหวานเล็กที่ถูกตกแต่งด้วยเครื่องสำอางทำให้ฉันแทบจะไม่เชื่อเลยจริงๆ..

นี่ฉัน? ฉันอย่างนั้นหรอ?

“ที่รัก ยุนเก่งมั้ยคะ?” ระหว่างเก็บเครื่องสำอางใส่กระเป๋า ก็หันไปถามร่างสูงของแฟนตัวเอง , ฉันเบะปากเล็กน้อย.. ก็ไม่เห็นต้องชวนกันมาเลยนี่น่า – รู้อยู่แล้วว่ารักกันมาก แต่ทำไมต้องมา , นี่เหงาจะตายอยู่แล้ว..

“หื้ม สวยแล้วครับ” ใบหน้าหล่อเหลาระดับนายแบบของปาร์คชานยอลมองใบหน้าของฉัน พร้อมกับพูดชมคนรักของตัวเอง , ฉันเบะปากอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ยุนอาเห็นมัน เธอตีเข้าที่แขนของฉัน มันไม่แรงมากนักแต่ก็พอจะทำให้ฉันลูบแขนตัวเองบรรเทาความแสบที่เกิดขึ้นเล็กน้อย – ยุนอาชวนชานยอลมาเพื่อที่จะเป็นคู่ควงตอนเข้างาน แล้วฉัน? อืม.. , ไม่มี! แต่เห็นพ่อปาร์คชานยอลเขาบอกว่าเรียกเพื่อนของเขามาให้แล้ว... แต่ตอนนี้ก็ยังไม่โผล่มาแม้แต่น้อย..

“ชานอ่า ไหนเพื่อนชานล่ะคะ?” ชานยอลมองนาฬิกาเรือนหรูสีทองบนข้อมือหนาของตัวเอง , ใบหน้าหล่อเหลาขมวดคิ้วยุ่งเล็กน้อย หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่อโทรหาเพื่อนรัก.. หากแต่ยังไม่ทันได้กดเบอร์โทรศัพท์โทรออก เสียงกดออดหน้าบ้านก็ดังขึ้นมาเสียก่อน

ชานยอลก้าวขาเรียวยาวของตัวเองออกไปรับเพื่อนสนิท , ซึ่งฉันก็ไมได้สนใจอะไรมากมาย.. เพราะเขาแค่ไปเป็นคู่ควงชั่วคราวในงานเท่านั้น , ตอนถึงงานก็คงไม่มีใครมาสังเกตกันหรอกว่าคู่ควงตอนเข้างานนั้นหายไปไหน..

Message!

“แทงกูย่า เมื่อไหร่จะเปลี่ยนโทรศัพท์สักที?” ยุนอาบ่นฉันเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงข้อความเข้าจากโทรศัพท์มือถือรุ่นสองจีที่ใช้อินเทอร์เน็ตไม่ได้.. – ฉันอมยิ้มให้เพื่อนรักเล็กน้อย บางทีอาจจะเป็นข้อความจากจงอินหรือว่าคริสตัลก็ได้

แต่ก็นั่นล่ะ.. ฉันคิดผิด..

วันนี้คุณออกไปไหนรึเปล่าครับ?

คุณโอ..

ใจเต้นแรงระรัวเพียงได้รับข้อความจากเขา.. จะหาว่าบ้านั่นมันใช่! – วันนี้ทั้งวันฉันรอเขา! ถึงแม้จะพยายามบังคับจิตใจของตัวเองแค่ไหนก็ตามที่จะไม่นึกถึง แต่นั่นมันก็ทำไม่ได้! และให้เดาสิว่าฉันตอบข้อความตอบกลับเขาเร็วมากขนาดไหน!

วันนี้มีงานพรอมไนท์ที่มหาวิทยาลัยค่ะ ฉันกำลังจะไป

Message!

อืม.. เสียดายที่ผมติดงานใหญ่.. ไม่งั้นผมคงไปเป็นคู่ให้คุณ

คุณโอ..

คู่?

“แกเป็นไร? ทำไมหน้าแดงแปลกๆ?”

“หื้ม?” ฉันหันหน้าไปทางเพื่อนรัก หน้าแดง? แดงหรอ? – ฉันใช้หลังมือทาบแก้มของตัวเองและพบว่ามันร้อนเห่อขึ้นมาเล็กน้อย ใบหน้าของฉันอมยิ้มขึ้นมา แม้จะรู้สึกเสียใจแปลกๆที่เขาบอกว่าติดงานใหญ่มาไม่ได้..

ไม่เป็นไรค่ะ คือฉันมี...

“เฮ้สาวๆ เพื่อนฉันมาแล้ว” ฉันชะงักแป้นพิมพ์โทรศัพท์บนมือของตัวเอง เงยใบหน้าของตัวเองขึ้นสบกับชายผู้มาใหม่

เขาเป็นคนสูงโปร่ง ใบหน้าหล่อเหลาที่ติดไปทางหวานนั่น ทำให้ฉันยิ้มให้เล็กน้อย – ก็ดูท่าเขาจะอัธยาศัยดีนี่น่า.. ชายตรงหน้ายิ้มให้กับฉัน ก่อนที่ริมฝีปากอิ่มแดงจะพูดเสียงทุ้มน่าฟังออกมา

“ลู่หานครับ.. เสี่ยวลู่หาน J”

“เธอดูเดินลำบากนะ” ฉันเงยหน้าไปมองคนร่างสูงกว่าข้างกาย ลู่หานส่งยิ้มให้ฉันก่อนที่ช่วยประคอง – ฉันเกลียดรองเท้าส้นสูง! กระโปรงนี่ก็ยาวชะมัด..! ถึงจะทำท่าเบะปากไม่ชอบ หากแต่ก็ถอดทิ้งไม่ได้แล้ว – ลู่หานประคองฉันเข้าไปในงานพร้อมกับลงชื่อ , ตอนนี้พวกเราทั้งสองคนต่างใส่หน้ากากแฟนซีปกปิดใบหน้าของตัวเอง ซึ่งแน่นอนว่าทุกคนในงานใส่แบบนั้นเหมือนกันหมด.. ฉันแทบจะจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าใครเป็นใคร ยกเว้นว่านั่นจะเป็นเอกลักษณ์จริงๆน่ะนะ..

“แทยอน” เสียงเล็กเสียงหนึ่งเอ่ยทักฉันขึ้นมา และนั่นทำให้ฉันชะงักพร้อมกับหันหลัง.. เส้นผมสีน้ำตาลประกายเปลือกไม้ กับริมฝีปากแบบนี้.. เบจูฮยอนแน่นอน! เธออยู่ในชุดสีขาวยาวพร้อมกับมือเล็กที่ควงแขนใครบางคน

“อ่า ว่าไงไอรีน” ฉันยิ้มทักทายพอเป็นมารยาทเล็กน้อย , ไม่ใช่ว่าไม่อยากคุยหรืออยากร่วมด้วย หากแต่ฉันไม่ค่อยชอบสถานที่ผู้คนพลุกพล่านเยอะแยะขนาดนี้.. มันเป็นอะไรที่.. อธิบายได้ยากน่ะ..

“You’re so damn hot!” ไอรีนกวาดสายตามองชุดของฉัน .. – ฉันยิ้มบางเบาให้เธอเล็กน้อย , ชุดที่คริสตัลเลือกจะว่าหวือหวานั่นก็ไม่อาจใช่ , มันก็แค่ชุดเกาะอกที่ดันหน้าอกขึ้นให้ดูมีน้ำมีนวลขึ้นกว่าแต่ก่อน แต่คงจะเป็นเพราะสีน้ำเงินเข้มซะมากกว่าที่ขับให้ผิวฉันดูผ่องใสขึ้นมาแบบนี้

“ดูเธอก็รู้จักคนอื่นเยอะนี่” หลังจากคุยกับไอรีนแค่เล็กน้อย ฉันก็ผละตัวออกมา , ลู่หานกระซิบข้างริมหูของฉันเพราะเสียงในงานที่ค่อนข้างจะดัง , ฉันหันมามองเขาก่อนที่จะพยักหน้าให้.. ไม่ใช่ว่าฉันอัธยาศัยไม่ดีกับเขานะ! แต่แววตาที่เขามองฉันมัน..

“รออยู่นี่ก่อนล่ะ ฉันจะไปหาอะไรให้เธอกิน” เขาผละออกจากฉัน พร้อมกับเดินไปยังโซนค็อกเทล , ฉันกวาดสายตามองไปทั่วงาน … หน้ากากแฟนซีที่สวมอยู่บนหน้านั่นทำให้ฉันรู้สึกแขยงเล็กน้อย – มันดู.. ไม่ค่อยน่าไว้ใจ ดูหลอกลวง ดู.. ทุกสิ่งอย่างมันช่างโกหก..

“นี่ฉันได้ข่าวว่าคุณโอจะมางานนี้ล่ะ”

“จริงหรอ?”

เสียงคุยกันที่ค่อนข้างดังพอสมควรจากผู้หญิงสองคนที่เดินผ่านหน้าฉันไปทำให้ฉันชะงัก – ว่าไงนะ? คุณโอเนี่ยนะจะมา.. ฉันว่าพวกเธอต้องได้ยินข่าวสารผิดมาแน่ๆ..

เขาจะมาได้ยังไง..

ก็ในเมื่อเห็นบอกว่ามีงานใหญ่นี่น่า..

“นี่” เสียงของลู่หานทำให้ฉันออกจากภวังค์ – เขายืนจานใบเล็กที่มีค็อกเทลอยู่ประมาณ 3-4 ชิ้นให้กับฉัน ฉันรับมันมาพร้อมกับขอบคุณด้วยการโค้งหัวลงเล็กน้อย , หากแต่ในจังหวะที่ยังไม่ได้เงยศีรษะของตัวเองขึ้นมา , ความอบอุ่นจากฝ่ามือใหญ่ของคนตรงหน้าก็ทำให้ฉันชะงัก

ลู่หานลูบผมฉัน..

มันแผ่วเบา หากแต่ก็เต็มไปด้วยความอบอุ่น..

ฉันถอยหลังไปเล็กน้อย ไม่ได้เงยศีรษะขึ้นจากที่ตั้งใจไว้ในคราแรก .. จนเมื่อสังเกตเห็นว่าเท้าของลู่หานได้ขยับถอยเว้นระยะห่างออกไป นั่นทำให้ฉันถึงกับเงยศีรษะขึ้นมา และเมื่อใบหน้าเปิดรับกับแสงสีภายในงาน , ดวงตากลมโตภายใต้หน้ากากของฉันก็สบเข้ากับดวงตาสีเข้มรัตติกาลของบุคคลร่างสูงที่ยืนห่างออกไปหลายเมตรได้

คุ้นเคย..

เขาดูคุ้นเคยมากๆในความคิดของฉัน ดวงตาที่ดึงดูดฉันเอาไว้ในคราแรก..

..คุณโอ

“เฮ้ๆ” รู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงทุ้มของลู่หาน และฝ่ามือหนาของเขาที่โบกผ่านใบหน้าของฉันไปมา ฉันสะดุ้งตัวเล็กน้อย ยื่นจานค็อกเทลให้กับเขา..

เป็นไปไม่ได้น่า!

เขาจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!

เพ้อเจ้อไปแล้วคิมแทยอน! นี่เธอคิดถึงเขามากมากขนาดนี้เลยหรอ!!

“ข ขอตัวออกไปสูดอากาศข้างนอกหน่อยนะ” ฉันเดินออไปข้างนอกแม้จะทุลักทุเลกับการที่จะใช้ส้นสูงและเดินออกไปพร้อมกับกระโปรงยาวติดพื้นแบบนี้

แต่ตอนนี้ฉันต้องสงบสติอารมณ์!

สงบสติอารมณ์ขั้นรุนแรง!!

ฉันคิดว่าตัวเองโอเคดี ... – โอเคดีแล้วหลังจากที่ออกมารับลมและอากาศแสนบริสุทธิ์ด้านนอก อย่างน้อยก็สามารถขับไล่ความคิดฟุ้งซ่านที่เกิดขึ้นในจิตใจของฉันไปได้.. , และเมื่อรู้สึกได้ว่าตัวเองเริ่มจะโอเคกับการขับความคิดที่แสนเพ้อฝันนั่นออกไปได้แล้ว , ก็คงจะถึงเวลาที่ฉันควรจะกลับเข้าไปในงานเสียที..

“อ๊ะ” เผลออุทานออกมา เมื่อหันหลังกลับไปพบกับแผ่นอกแกร่งภายใต้ชุดทักซิโด้ของบุคคลที่ปรากฏตัวขึ้นมาตรงหน้าของฉัน , ยกใบหน้าขึ้นมองดวงหน้าคมภายใต้หน้ากากแฟนซีของใครอีกคนหนึ่ง..

และเหมือนเดจาวูอีกครั้งหนึ่ง..

ดวงตาคู่นี้อีกแล้ว.., ดวงตาที่ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตกอยู่ในวังวน ยากนักที่จะปีนป่ายขึ้นมาจากหลุมร้ายแสนอันตราย

“เจอตัวแล้ว”

เสียงทุ้มนุ่มแหบพร่าที่ออกมาจากริมฝีปากหนาอันเป็นเอกลักษณ์ ที่สามารถทำให้อัตราการเต้นและอัตราการสูบฉีดเลือดที่หัวใจของฉันเพิ่มขึ้นได้อย่างมากมายโดยที่ไม่ทราบสาเหตุ

“มางานกับผู้ชายคนอื่นแบบนี้ได้ไงกันครับ หื้ม?”

ปลายนิ้วร้อนที่ลากแตะไปยังแก้มนุ่มที่ตกแต่งด้วยริ้วสีแดงของเครื่องสำอางบางเบาของฉัน ปลายนิ้ว...ที่เหมือนเรียกกระแสให้ไหลวนไปทั่วร่างกาย

“ใจร้ายมากเลยนะครับ”

และริมฝีปากอิ่มที่ควรเย็นชืดที่ประกบลงมาอย่างแผ่วเบาโดยที่ไม่มีการรุกล้ำใดๆเกิดขึ้น เพียงแค่แตะแผ่วเบาหากแต่เรียกระดับความร้อนในร่างกายของฉันให้สูงขึ้นมาได้อย่างไม่น่าเชื่อ..

“คุณโอ..”

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

ใครคิดว่าเราจะไม่มีตัวคั่นกลาง .ยิ้มอ่อน

เปิดตัวคนแมนแดนจีนค่ะ ฟฟฟฟฟ

ใครยังไม่ได้ฉากคัท บอกไรท์ได้เลยนะจะรีบส่งให้

นี่ความจำปลาทองค่ะ ถ้าไม่ได้เปิดเช็คไรท์จะไม่รู้เลยว่าใครยังไม่ได้บ้าง

อภัยให้ความปลาทองของไรท์ด้วยนะคะ _/\_

ขอบคุณนะคะที่ยังรอคุณโอกับคิมแทอยู่

จะบอกว่าเลิ้บพวกยูวมากที่รอเรา

#ปาหัวใจสามล้านดวง

© themy butter

B E R L I N ❀