SNSD EXO | MR.OH {HUNTAE}

ลำดับตอนที่ #10 : SHADE IX #Who? (100%)

So Sexy and Sweety, Ma Baby

- MR.OH -

          ภายในตึกสูงตระหง่านของบริษัทโอคอเปอเรชั่น ห้องกว้างที่มีการตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์เพียงไม่กี่ชิ้น และมีร่างสูงสง่าที่กำลังจดจ้องกับตัวหนังสือบนโต๊ะทำงานตัวหรู , สูทสีน้ำเงิน เสื้อเชิ้ตสีขาวลายทางสีฟ้า และเนกไทสีเข้มที่ถูกปลดลงมาจากคอเพียงเล็กน้อย เอกสารทางธุรกิจชวนปวดหัว ทำให้ชายผู้นั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานตัวหรูหมุนตัวออก และลุกขึ้นยืนเต็มความสูงของตน – วิวภายนอกที่มีสีฟ้าและมีต้นไม้อยู่ประปรายเพิ่มความสบายตาให้กับเขาขึ้นมาได้อย่างไม่น่าเชื่อ

ดวงตาคมมองออกไปนอกหน้าต่างกว้าง โฟกัสสายตาไม่ได้หยุดอยู่ที่จุดใดจุดหนึ่ง , เขาปล่อยความคิดในหัวของตนเองให้ล่องลอยออกไปสักพัก – ก่อนที่ในห้วงความคิดจะปรากฏริมฝีปากอิ่มแดงของใครสักคนหนึ่งที่ชอบเม้มมันอยู่เป็นประจำ ริมฝีปากหนาขยับยกยิ้มขึ้นที่มุมปากเพียงเล็กน้อย

เกือบสองอาทิตย์นับตั้งแต่วันนั้นที่เขาและเด็กผู้หญิงคนนั้น.. , ต้องพูดว่าเด็กนั่นล่ะถูกต้องแล้ว.. เธอเด็กกว่าเขาหลายปี แต่ช่างเป็นเด็กที่มีเสน่ห์ตราตรึงใจจนเขาห้ามมันไม่ไหว – แถมปฏิกิริยาการตอบรับของร่างกายก็ยังดีมากเสียด้วย

มากเสียจนทำให้คนอย่างเขารู้สึกกระหายอยากได้แทบจะตลอดเวลา

แลบลิ้นเลียริมฝีปากของตัวเองออกมาอย่างไม่รู้ตัว เพียงแค่คิดถึงใบหน้าของเด็กผู้หญิงคนนั้น , อ่า.. คิมแทยอนนี่ช่างเป็นผู้หญิงที่แสนวิเศษจริงๆ

ทำให้เขาคิดถึงใบหน้าแดงระเรื่อและความงดงามของร่างกายที่แสนยั่วเย้านั่น..

“ขออนุญาตค่ะ” เสียงของเลขาฯสาวหน้าห้อง ทำให้ดวงตาคมละออกจากทัศนียภาพกว้างของหน้าต่าง มาเป็นเอกสารในมือของเธอแทน หญิงสาวคนเดิมวางเอกสารเอาไว้บนโต๊ะทำงานตัวหรู แต่หากก่อนที่จะก้าวออกจากห้องทำงานของท่านประธานบริษัท เสียงทุ้มเรียบนิ่งก็หยุดเธอเอาไว้เสียก่อน

“วันนี้ตอนเย็นผมมีนัดหรือมีงานอะไรอีกหรือเปล่า?”

“คุณโอมีงานเลี้ยงสังสรรค์ของผู้บริหารเสี่ยวจื่อของเสี่ยวลีกรุ๊ปค่ะ”

คุณโอพยักหน้าตอบเป็นเชิงเข้าใจ เลขาฯสาวคนเดิมโค้งตัวก่อนที่จะเดินออกจากห้องทำงานแสนกว้างออกไป นิ้วเรียวยาวของร่างสูงโปร่งเลื่อนขึ้นมาลูบริมฝีปากของตัวเองไปมาเบาๆ. . , ทั้งๆที่วันนี้ตั้งใจเคลียร์งานให้เสร็จเร็วๆเพื่อที่จะไปเจอคุณแล้วแท้ๆนะ. .

แต่สุดท้ายผมก็ติดงานอีกจนได้

รอก่อนนะเด็กน้อย. .

 

“ยุนอา!” แทยอนหวีดเสียงร้องดังเมื่อเห็นชุดสีแดงสดวางแผ่หราอยู่กลางโซฟาพร้อมทั้งซองจดหมายฉบับยาวที่แทยอนจำมันได้ดีเลยทีเดียวว่ามันคือซองจดหมายอะไร! – ซองจดหมายไปร่วมงานเลี้ยงกับลู่หานยังไงล่ะ! , แทยอนก้าวขาเรียวของตัวเองที่เดินออกจากห้องมาสำรวจชุดราตรียาวกรอมพื้นสีแดงสดตรงหน้าของตนเอง ก่อนที่จะยกมันขึ้นมา และเมื่อดูด้านหลัง.. ชุดมันค่อนข้างที่จะวาบหวิวมากพอสมควร

“ลู่หานส่งมาหรือไง ส่งกลับไปเลยนะ” วางเจ้าชุดสีแดงลงกับโซฟาอย่างไม่เบาแรงนัก สีหน้าที่แสดงถึงอาการที่ไม่พอใจเท่าไหร่ฉายชัดขึ้นบนใบหน้าหวาน ปากบางเม้มเข้าหากันเล็กน้อย ก่อนที่จะถอนหายใจยาวๆออกมา

“ลู่หานไม่ได้ส่งมา แต่ฉันออกไปซื้อกับชานยอลเอง”

“ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ไป”

ฉันบอกยุนอาอีกครั้งหนึ่ง , อย่าเข้าใจผิดว่าเราสองคนกำลังทะเลาะกันอยู่เลย – มันก็แค่เรื่องเข้าใจผิดเล็กน้อยที่เราต้องปรับความเข้าใจให้ตรงกันเพียงเท่านั้นเอง ถึงฉันจะหน้ามุ่ย แต่ยุนอากลับเดินเข้าไปหยิบชุดสีแดงสดนั่นมาทาบไว้ที่ตัวของฉัน ก่อนที่จะแย้มยิ้มและวางมันลงที่เดิม

“ฉันนี่กะไซส์ของเธอถูกเป๊ะจริงๆเลย ไม่เสียแรงจริงๆนะที่ยืนเลือกตั้งนาน”

“เฮ้อ” แทยอนถอนหายใจออกมา เหลือบตาไปมองเจ้าชุดสีแดงเจ้าปัญหาอีกครั้งหนึ่ง พร้อมทั้งนั่งลงบนโซฟากลางห้องที่ยังพอมีที่ว่างเหลือพอที่จะให้เธอนั่งอยู่

ซองยาวสีขาวสะอาดทำให้แทยอนถอนหายใจออกมาอีกรอบหนึ่ง , อิมยุนอาเพื่อนสาวคนสนิทเคลื่อนตัวจากการอยู่ด้านหลังโซฟามาเป็นโต๊ะวางทีวีด้านหน้า – พิงสะโพกสวยงามของัวเองกับโต๊ะ ก่อนที่จะมองเพื่อนสาวตัวเล็กน่ารักของตนเอง

“ไปสักหน่อยเถอะนะ”

“เธอก็รู้นี่ว่ายังไงฉันก็ไม่อยากไป” แทยอนบอกเหตุผลนั้นกับยุนอาไปแล้ว.. , ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงอยากให้เธอไปงานนี้นักหนา หรือลู่หานไปเป่าหูอะไรเพื่อนสาวของเธอรึเปล่า หมอนั่นเองก็ยิ่งทำตัวเจ้าเล่ห์อยู่ด้วย L

“ออกไปเปิดหูเปิดตาบ้างเถอะ งานนี้นานๆทีจะจัดนะ” ยุนอาพูดพร้อมกับเว้นวรรคมัน “ฉันเองยังอยากไปงานนี้เลย”

“แล้วทำไมเธอไม่ไปเล่า” แทยอนสบตายุนอา แต่เจ้าตัวก็ส่ายหัวไปมา

“เพราะฉันมีแฟนแล้วไง ทำแบบนั้นชานยอลควันออกหูตายพอดี” เมื่อพูดถึงแฟนหนุ่มก็ดูเหมือนเพื่อนคนสวยจะยิ้มขึ้นมาได้บ้าง หลังจากที่ทำหน้านิ่งเรียบส่งมาให้แทยอนอยู่เป็นพักๆ

“เฮ้อ.. ฉันก็ไม่ได้จะว่าหรอกนะ ถ้าไปกับคนอื่นมันก็ได้อยู่หรอก แต่ไปกับลู่หาน..”

“ลู่หานทำไม?” ยุนอาขมวดคิ้ว กอดอกพร้อมทั้งจ้องมองมาที่เพื่อนรักตัวเล็กอย่างต้องการคำตอบ – ใช่ว่าเธอจะไม่รู้ว่าเสี่ยวลู่หานเป็นคนยังไง , กิตติศัพท์เรื่องความเจ้าชู้แพร่กระจายไปทั่ว แถมยังมือไวใจเร็วอีกต่างหาก และใช่ว่าหมอนั่นเองจะไม่ถามเรื่องเกี่ยวกับแทยอนเลย ตรงข้ามต่างหาก หมอนั่นถามจนยุนอาต้องกรอกตาและพูดว่าถ้าอยากจะทำความรู้จักให้ไปคุยกับแทยอนเอาเอง

และใครจะคิดว่าเขาจะทำมันจริงๆ!

แทยอนกัดปากของตัวเองฉับกับคำถามของเพื่อนรัก ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นเม้มมัน หลับตาลงก็เห็นถึงสายตาแสนคุกคามที่เขามอบมาให้ และสุดท้ายเขาและคนๆนั้นก็กลายเป็นภาพทับซ้อนที่ทำให้เธอรู้สึกหัวใจเต้นรัวแรงเร็วขึ้นมา

ลู่หานกับคุณโอเหมือนกันมากจริงๆ..

และสิ่งนี้ก็เหมือนจะเป็นเหตุผลที่ทำให้เธอไม่อยากจะเข้าใกล้เขา..

ความคล้ายกันของทั้งสองคนที่กำลังเข้ามาคุกคามในหัวใจของเธอ

“ฉ ฉันแค่ไม่ชอบเขา” และไม่รู้ว่าทำไมแทยอนเองจะต้องปากสั่นเพียงเพราะพูดถึงเรื่องนี้ ยุนอามองเพื่อนรัก ก่อนที่จะถอนหายใจออกมา แววตาสั่นไหว รวมไปถึงท่าทางการแสดงออกของคนตัวเล็กใช่ว่าเธอจะไม่รู้ – แทยอนกำลังสับสนอะไรสักอย่างหนึ่ง เพียงแต่ยุนอาไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำให้เพื่อนรักรู้สึกสับสนในจิตใจนั้นคืออะไรกันแน่

“ลู่หานก็ไม่ใช่คนเลวร้ายนะ” ยุนอายักไหล่ , ใช่.. ในความคิดเธอเสี่ยวลู่หานเองก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรมากมาย ติดที่เขามันเจ้าชู้หูตาแพรวพราวไปหน่อยเท่านั้นเอง

“ไม่รู้สิ” แทยอนพูดพร้อมกับถอนหายใจออกมา ปิดเปลือกตาลงราวกับไม่อยากรับรู้เรื่องราวใดๆ แต่เสียงเพื่อนรักที่พูดขึ้นไม่ได้หยุดให้ภายในหัวของเธอนั้นสงบลงได้เลยแม้แต่น้อย

“ถ้าให้เลือกลู่หานกับคุณโอ..”

“..”

“ยังไงฉันก็เชียร์ข้างลู่หานนะแทยอน” ลืมตาขึ้นอีกครั้งหนึ่งเมื่อได้ยินคำพูดของเพื่อนรัก แทยอนกลับมานั่งตัวตรงพร้อมทั้งมองไปที่ยุนอาที่กำลังสบสายตามาทางเธอเช่นเดียวกัน

“ฉันไม่ได้ชอบเขาสักหน่อย” และสุดท้ายก็เป็นแทยอนเองที่หลุบตาลง เอ่ยเสียงแผ่วเบา หากแต่เพราะบรรยากาศของบ้านที่เงียบสงบนั้นทำให้ยุนอาได้ยินมันอย่างชัดเจน

“ไม่ชอบเขา? ใครกันล่ะ?”

“...”

ความเงียบเข้าปกคลุมเมื่อแทยอนไม่สามารถตอบมันได้.. , ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันอีกครั้งหนึ่ง มือที่ปล่อยอย่างสบายๆกำเข้าหากันเล็กน้อย

“เธอไม่ชอบใครกันแน่แทยอน? คุณโอหรือลู่หาน”

“ฉัน..”

“หรืออันที่จริง.. เธอเองก็รู้สึกแปลกๆกับพวกเขาทั้งสองคน”

ดวงตาคมกริบราวกับจะจ้องเอาคำตอบจากเพื่อนรัก ทำให้ดวงตากลมโตของแทยอนสั่นระริกเล็กน้อย ปากที่เม้มเข้าหากันกัดฉับอย่างห้ามไม่ได้

“ใช่.. พวกเขาอาจจะดูเหมือนกัน” ยุนอาพูดความจริงที่เธอคิดในตอนแรก.. – ไม่ใช่ว่านิสัยหรอก แต่เพราะหน้าตาของพวกเขาที่คล้ายกันมากต่างหาก แต่ติดตรงนิสัยที่ว่าพวกเขานั้นต่างกัน , เนื่องจากคุณโอเป็นนักธุรกิจใหญ่เขาเลยดูมีท่าทางสุขุมมากเสียกว่าลู่หานที่เป็นเพียงแค่เด็กมหาวิทยาลัย – แต่เรื่องความแพรวพราวและเรื่องอย่างว่าแบบนั้นดูท่าพวกเขาจะเหมือนกัน..

“...”

“แต่พวกเขาไม่ใช่คนเดียวกัน” ถึงยังไง.. พวกเขาก็ไม่ใช่คนๆเดียวกันอยู่ดี

ยุนอายกสะโพกสวยงามออกจากโต๊ะวางทีวี ก่อนที่จะเข้ามาแตะที่ไหล่ของแทยอนที่ยังคงนั่งเงียบไม่พูดตอบอะไรในคำถามของเธอ

“คิดดีๆนะแทยอน”

“..”

“ตอนนี้คนที่เธอมองเห็นอยู่คือใครกันแน่”

“คุณโอ หรือ ลู่หาน”

“ส่วนเรื่องงานเลี้ยงวันนี้ยังมีเวลาให้คิดอีกเยอะ ได้คำตอบเมื่อไหร่ก็บอกฉันแล้วกันนะ ฉันจะช่วยเธอแต่งตัวเอง”

เมื่อยุนอาพูดจบ เธอก็เดินออกจากห้องนั่งเล่นไปยังห้องนอนของเธอ , ทิ้งไว้เหลือเพียงแต่แทยอนที่ยังคงนั่งจมอยู่กับความคิดและคำถามของเพื่อนสาวคนสวย.. ไม่ใช่คำถามของงาเลี้ยงที่จะต้องตอบภายในเย็นนี้ แต่มันเป็นคำถามของก่อนหน้านี้..

ตอนนี้คนที่เธอเห็นคือใครกันแน่?

คุณโอหรือลู่หาน?

ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าถ้าหากเธอคิดถึงการกระทำอุกอาจด้วยการจับที่ริมฝีปากของเธอ พร้อมทั้งนัยน์ตาดุจกวางของลู่หานที่จ้องมองเข้ามา มันทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงระรัว และเหมือนจะหวาดกลัวไปด้วยพร้อมกัน แต่ในบางครั้งภาพทับซ้อนระหว่างลู่หานและคุณโอก็เกิดขึ้นเช่นกัน

สัมผัสร้อนแรงที่ทำให้เธอหลอมละลาย และรู้สึกราวกับอยู่ในสรวงสวรรค์ ความเจ็บปวดอันแสนขมปร่าหากแต่ก็สุขล้นและหอมหวานในเวลาเดียวกัน , สายตาร้อนแรงพร้อมทั้งคำพูดของเขานั่นล่ะที่ทำให้แทยอนอยากจะบ้าตาย!

และใช่เองว่าช่วงนี้เวลาที่เธอคิดถึงภาพของเขาและเธอ ภาพของลู่หานเองก็จะไม่โผล่ขึ้นมาในห้วงหนึ่ง.. , แค่เพียงมือร้อนผ่าวที่แตะเข้าที่ริมฝีปากของเธอก็ทำเอาหัวใจเต้นระรัวไปเสียแล้ว

สับสนไปหมด..

เหมือนถูกพวกเขาทั้งสองคนปั่นหัวให้รู้สึกเหมือนกำลังอยากจะบ้าตายไปเสียให้ได้!

ทุกสัมผัส สายตา และการกระทำ..

ทั้งคุณโอและลู่หาน

แทยอนเห็นพวกเขาชัดเจนทั้งสองคนด้วยสายตา แต่ภายในหัวใจทั้งดวงนี้.. ยังคงขุ่นมัวและไม่ชัดเจน...

“ฉันดีใจนะที่เธอตอบตกลง” เสียงทุ้มของร่างสูงโปร่งในชุดสูทเข้ารูปสีดำสนิทเอ่ยบอกกับคนร่างเล็กที่นั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถอยู่ข้างๆเขา ในขณะที่สายตาของเขาเองก็มองไปยังเส้นทางที่มีรถแล่นประปรายอยู่ตรงหน้า..

ไม่ใช่เสียงใครที่ไหนหรอกนอกจากลู่หาน..

หลังจากที่แทยอนสะบัดความคิดเรื่องความเหมือนกันของคุณโอและลู่หานออก ความคิดหนึ่ง , บางสิ่งบางอย่างได้แวบเข้ามาในหัวของเธอ.. มันเหมือนอย่างที่ยุนอาพูด พวกเขาไม่ใช่คนเดียวกัน และมันคงจะดีกว่านี้ถ้าแทยอนเปิดรับอะไรใหม่ๆ หรือคนใหม่เข้ามาในชีวิตบ้าง ไม่ใช่ภาพความคิดทั้งหมดจะต้องถูกควบคุมโดยคุณโอไปเสียหมด..

เธอเองก็น่าจะเริ่มกับอะไรใหม่ๆได้แล้ว..

แต่เธอคิดว่าหนึ่งในนั้นจะต้องไม่ใช่ผู้ชายอย่างเสี่ยวลู่หาน!

“อืม.. มันก็ไม่ได้เสียหายอะไรนี่” แทยอนบอกอีกคน , ใบหน้าสวยหวานแต่งแต้มไปด้วยเครื่องสำอางราคาแพง ริมฝีปากอิ่มสีซีดได้ถูกเปลี่ยนให้มีชีวิตชีวาด้วยลิปสติกสีชมพูอมแดงเล็กน้อย ดวงตาถูกแต่งเติมด้วยเครื่องสำอางสีเข้มที่ทำให้ดวงตาที่มีเสน่ห์อยู่แล้วของเธอมีเสน่ห์เพิ่มมากขึ้นไปเสียอีก

แทยอนที่เห็นในมหาวิทยาลัยกับในตอนนี้

แตกต่างกันอย่างลิบลับ..

ลู่หานไม่ปฏิเสธเลยว่าตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาไปรับเธอที่บ้าน.. ทันทีที่ได้เห็นชุดราตรีสีแดงสดที่แนบไปกับลำตัวของสาวเจ้านั้น อดไม่ได้ที่สัญชาตญาณบางอย่างของเขาจะถูกปลุกขึ้น , แทยอนเป็นคนที่เจ้าเนื้อและซ่อนรูปพอสมควร สัดส่วนกลมกลึงของเธอทำให้ลู่หานปั่นป่วนจนแทบอยากจะบ้า และเขาก็รู้สึกเหมือนหายใจติดขัดอีกครั้งเมื่อคนตัวเล็กหันหลัง พร้อมทั้งเจ้าชุดสีแดงที่เว้าออกจนเห็นแผ่นหลังสีน้ำนมเกือบครึ่ง...

ผิวขาวนวลเนียนที่ควรค่าต่อการมีร่องรอยสีแดงเป็นจ้ำๆบนตัว..

และจนถึงตอนนี้ ลู่หานเองก็ยังอดที่จะหันไปมองหญิงสาวที่กำลังขยับศีรษะไปตามจังหวะเพลงบนรถที่เขาเปิดไม่ได้ , คิมแทยอนเป็นใครกันนะ ถึงได้ทำให้คนอย่างเขาเป็นหนักขนาดนี้

แทบจะไม่มีครั้งไหนเลยด้วยซ้ำที่เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้

แต่ยกเว้นครั้งนี้..

ยกเว้นกับผู้หญิงที่ชื่อว่าคิมแทยอน

รถยนต์คันหรูยี่ห้อแพงของลู่หานจอดลง และเหมือนฉันเองจะรู้ตัวว่ามันคงจะถึงที่หมายแล้ว , ฉันกวาดสายตามองไปยังตึกสูงตรงหน้าที่ถูกประดับประดาไปด้วยไฟสองข้างทาง.. , โรงแรมหรูระดับห้าดาวคือสถานที่จัดงานเลี้ยงตามการ์ดบัตรเชิญที่ได้รับ

“เธอจะเอาเสื้อคลุมของฉันไปใส่หรือเปล่า?” แต่ก่อนที่จะลงจากรถ เสียงทุ้มของลู่หานก็เรียกฉันเอาไว้เสียก่อน .. ในมือของเขาคือเสื้อสูทสีดำตัวใหญ่ , ฉันส่ายหน้าปฏิเสธและยิ้มเหมือนเป็นการขอบคุณน้ำใจที่เขามอบให้กับฉัน เพราะมันคือคำพูดกำชับของยุนอาว่าจุดเด่นของชุดมันอยู่ตรงที่เว้าหลัง.. ถ้าเกิดใส่เสื้อสูทคลุมแบบนั้น ชุดราคาหลายหมื่นวอนที่ไปซื้อกับชานยอลจะต้องเสียเปล่าแน่ๆ..

“เธอใส่ไว้ก็ดีนะ มันหนาว” แต่ตัวเขาเองก็ยังดื้อดึง.. , ลู่หานจับข้อมือของฉัน เขาพยายามที่จะให้ฉันรับเสื้อไปให้ได้ และแน่นอนว่าคำตอบของฉันคือการปฏิเสธเขา

แต่สุดท้ายแล้วฉันก็ต้องตกใจ เมื่ออีกฝ่ายยื่นใบหน้าของเขาเข้ามาใกล้.. เหมือนความอันตรายกำลังคืบคลานเข้ามาใกล้ และตัวฉันเอง.. ก็สามารถที่จะสัมผัสมันได้

สัมผัสได้ถึงแววตากวางคู่สวยที่มอบส่งตรงมาให้กับฉัน

แววตาแห่งความกระหายอยาก..

“เธอทำแบบนี้มันไม่ดีเลยแทยอน”

“..”

“มันไม่ดีต่อตัวของเธอเลยสักนิด”

และยังไม่ทันที่จะได้เอื้อนเอ่ยใดๆ ริมฝีปากร้อนของลู่หานก็พุ่งโฉบลงมาที่ริมฝีปากเปื้อนลิปสติกสีชมพูอมแดงของฉันอย่างรวดเร็ว , ความรู้สึกร้อนวูบวาบเกิดขึ้นทันทีเมื่อฝ่ามืออุ่นร้อนของเขาสัมผัสเข้าที่แผ่นหลังบอบบางสีน้ำนม ฉันสะดุ้งตัวเฮือกพร้อมทั้งเผยอปากอย่างตกใจ และนั่น.. ถือเป็นการจบเกมริมฝีปากของเรา

ลิ้นร้อนไล่เลียเข้ามาภายในโพรงปากอุ่นนุ่มของอีกฝ่าย ถึงแม้ลู่หานจะนึกรำคาญที่ริมฝีปากของคนตัวเล็กมีรสชาติแปลกๆของลิปสติกที่ทาทาบทับริมฝีปากของเจ้าตัวอยู่ , แต่สุดท้ายแล้วเขาก็บดคลึงริมฝีปากอ่อนนุ่มนั้นอย่างชำนาญ

และแน่นอนว่าคนอย่างฉันตามเกมเขาไม่ทัน!

ลมหายใจได้ถูกลิดรอนให้ขาดห้วงไปอย่างช้าๆ  ลู่หานถอนจูบอันแสนร้อนแรงออก ใบหน้าของคนตรงหน้าเปื้อนกรอบไปเหงื่อที่ผุดขึ้นมาเล็กน้อย รวมไปถึงริมฝีปากที่อ้าออกเพราะความเหนื่อยหอบ.. แต่เพราะท่าทางแบบนั้น.. มันอดไม่ได้จริงที่เขาจะมอบจูบกระชากวิญญาณลงไปให้แทยอนอีกรอบหนึ่ง..

สมองมึนเบลอไปหมดยามที่เขาได้บดเบียดความร้อนแรงลงมาอีกรอบ , ฉันเหมือนควบคุมตัวเองอะไรไม่ได้ มือกำไปที่เสื้อสูทของเขาแน่น และต้องส่งเสียงร้องครางในลำคออีกครั้งเมื่อมือข้างหนึ่งของเขาเลื่อนมาบีบเข้าที่สะโพกกลมกลึงอย่างแผ่วเบา และแผ่นหลังที่สัมผัสได้ถึงความอุ่นร้อนที่วนลูบไปทั่ว..

ฉันอยากหยุด.. แต่ภายในใจ..

มันไม่ได้บอกให้ฉันหยุดทำแบบนี้เลย

ฉันพูดไม่ได้จริงๆว่ารังเกียจสัมผัสของลู่หาน ตรงกันข้าม.. , ฉันกลับรู้สึกดีกับความร้อนแรงที่ดูเหมือนจะปนความดิบเถื่อนเล็กน้อยที่เขามอบให้.. , เราสองคนจูบกัน จูบกันจนฉันจำไม่ได้แล้วว่าเราสองคนมางานเลี้ยงและเราสองคนสมควรที่จะเข้าไปในงานได้แล้ว

หัวใจของฉันสั่นรัวราวกับว่ามันจะหลุดออกมาจากนอกอก สัมผัสร้อนแรงของเขากำลังทำให้ฉันแทบจะเป็นบ้าไปซะให้ได้ แต่แล้วมันเหมือนกับมีอะไรบางอย่างที่ฉายทับความร้อนแรงที่กำลังหลอมละลายเราทั้งสองคน

ภาพของคุณโอที่ซ้อนทับกันในห้วงควมคิดของฉัน..

และเหมือนได้มีภาพฉายชัดของคุณโอที่ปรากฏขึ้นมาภายในความมึนเบลอจากจูบแสนร้อนแรงของลู่หาน ฉันผลักหน้าอกของเขาออกจนริมฝีปากของเราทั้งคู่ผละออกจากกัน เสียงหอบหายใจที่ดังไปทั่วรถคันหรู

ฉันเหมือนจะเสียสติไปซะให้ได้! ไม่ปฏิเสธเลยว่าจูบของเขามันน่าหลงใหลมากมายแค่ไหน , สัมผัสของเขาและบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้ฉันรู้สึกราวกับว่าตัวเองได้ถูกฉุดรั้งให้หลอมละลายไปกับความร้อนแรงที่เขาเป็นคนมอบให้

ฉันกัดเม้มริมฝีปากเคลือบลิปสติกของตนเองที่มันเละเล็กน้อยก่อนที่จะชะงักเมื่อปลายนิ้วโป้งของลู่หานเกลี่ยไปทั่วเนื้อนุ่มนิ่มที่แสนหอมหวานที่เขาได้ลิ้มลองไปเมื่อสักครู่

“บอกแล้วไง..ว่าอย่ากัดปาก” ลู่หานเอ่ยเสียงแหบพร่า ดวงตาคมของเขาจ้องมองลงไปยังริมฝีปากอิ่มที่เม้มเข้าหากัน.. พลาดจนได้ , เขาพลาดแล้วที่ห้ามใจกับของหวานแสนเย้ายวนตรงหน้าไม่ไหว..

เพราะดวงตานั้นของเขา.. , ดวงตาที่ฉายชัดถึงสิ่งที่เขาต้องการมันได้เผยออกมาให้เห็นอีกรอบ และนั่นทำให้ฉันผลักเขาออกอย่างแรง ก่อนที่จะเปิดประตูรถออกและเดินก้าวเข้าไปในงานตัวงานเลี้ยงก่อน

ขืนอยู่ตรงนั้นนานๆฉันต้องเป็นบ้าไปแน่ๆ!

เขาอันตรายเกินไป.. เสี่ยวลู่หานอันตรายมากเกินไปจริงๆ..

ฉันเดินมาที่ห้องน้ำเป็นอันดับแรกหลังจากที่เดินลงมาจากรถคันหรู สำรวจตนเองในกระจก.. , จะบอกให้เลยว่าเสี่ยวลู่หานเป็นผู้ชายอันตราย ! เขาจูบเก่งมาก! ร่องรอยของลิปสติกที่สมควรที่จะเลอะกลับไม่มีแม้แต่น้อย ฉันมองตัวเองในกระจกอีกครั้ง ก่อนที่จะสำรวจความเรียบร้อยอีกครั้งหนึ่งและเดินออกจากห้องน้ำ .. , หากแต่เดินยังไม่ถึงสถานที่จัดงานเลี้ยงร่างสูงโปร่งของใครคนหนึ่งที่ฉันคุ้นเคยก็ปรากฏกายขึ้นที่หน้างานเสียก่อน..

เหมือนหัวใจเต้นแรงเพียงเพราะได้เห็นใบหน้าหล่อคมที่แสนสุขุมของเขา , การที่เขาและฉันไม่ได้พบเจอกันมาถึงสองอาทิตย์มันทำให้ฉันทำตัวไม่ถูกจริงๆ.. , ดวงตาคมของเขาที่มักจะมาพร้อมกับบางสิ่งบางอย่าง..

บางสิ่งบางอย่างที่เหมือนพันธนาการฉันไว้ให้มีความคิดติดอยู่เพียงแค่กับเขา

นึกถึงใบหน้าของเขา และสัมผัสร้อนผ่าวอันหอมหวานที่หลอมละลาย

และเพราะเหมือนว่าฉันเองก็คงจะจ้องมองความดูดีไร้ที่ติของเขามากเกินไปเสียหน่อย ใบหน้าหล่อคมที่ก้มหน้าทักทายแขกเหรื่อระดับสูงในงานถึงได้ยกศีรษะของตัวเองขึ้นมาช้าๆ , ดวงตาสีรัตติกาลเข้มที่เดาไม่ได้ว่าเขารู้สึกอย่างไร กำลังตราตรึงและพันธนาการร่างกายของฉันให้แช่แข็ง และรู้สึกตัวอีกครั้งหนึ่งเมื่อความอุ่นร้อนเข้าโฉบบริเวณข้อมือของฉัน พร้อมทั้งแรงดึงอันแสนแผ่วเบาของเขา

แต่แค่เพียงแค่นั้น.. แค่ความอุ่นร้อนที่เขามอบให้ , มันเหมือนดั่งกระแสไฟฟ้าที่ไหลวนไปทั่วร่างกายของฉัน

“ค คุณโอ” ฉันเอ่ยชื่อเรียกร่างสูงโปร่งของเขาด้วยน้ำเสียงสั่น , ทรงผมสีดำสนิทที่เปิดหน้าผากกว้างทำให้เขาดูดีมากขึ้นไปเสียอีก พร้อมทั้งชุดที่ใส่มาอย่างเป็นทางการด้วยสูทสีน้ำเงินในวันนี้ยิ่งขับให้ความสุขุมที่เป็นเหมือนเสน่ห์ของเขาถูกขับเพิ่มมากขึ้นเป็นอีกเท่าตัว

“ไม่เจอกันนานเลยนะครับ เด็กน้อยของผม”

100 Percent complete

พี่ลู่เขาคนจริงนะคะทุกคน -…-

ตอนนี้คุณโอโผล่มาแล้วนะคะ กลับมาหาคุณโอกันได้แล้วค่ะ! 555555

กลับมาๆ พระเอกของเราเขาคัมแบคแล้วค่ะ!

เอาความจริงมั้ยว่ามันไม่ครบ 60 เปอร์ 555555 #โดนถีบ

เพราะว่ากลัวมันจะยาวมากเกินไป แบบยาวมากๆ มิสเจจะตัดฉับเอาไว้เพียงเท่านี้นะคะ

ช่วงนี้ข่าวสารการอัพฟิคนี่ติดตามได้ในทวิตเลยนะคะ เขียนตารางบอกชีวิตตัวเองว่าจะอัพเรื่องอะไรเอาไว้แล้ว

คือแบบ.. อย่างน้อยฟิคสักเรื่องที่มีมันก็ต้องจบดิ่! อยากให้จบก่อนเปิดมหา’ลัยมาก

เพราะฉะนั้นมิสเจจะพยายาม <3

เลิ้บทุกคนที่ยังรอนะฮะ <3

ตอนนี้ส่งฉากคัทเก่าๆหมดแล้วนะคะ ของใหม่ทีเพิ่งมาจะทยอยส่งน้า

B E R L I N ❀