คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : NUMBER 03 } Before First mission
NUMBER 03: Before First mission
ณ เวลา 19.30 น. กับวันเปิดเทอมวันที่สอง ที่ห้องกบดานของซูเปอร์บอยส์
ได้เวลาแล้วครับที่คนหล่ออย่างผมจะออกโรงสักที. .
ผมเดินเข้ามาในห้องกบดาน หันไปจ้องหน้าไอชานยอลที่เคาะนิ้วอยู่บนโซฟาสีแดงผ้ากำมะหยี่พร้อมกับมองหน้าจอโทรทัศน์ที่เปิดหนังเกือบจะติดเรทแต่มันกลับนั่งดูอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร ไอมาร์คแม่งก็วุ่นวายอยู่กับรูบิค ใบหน้าหล่อเหลาขมวดคิ้วไปมา คงจะกำลังประสาทแดกกับไอลูกบาศก์สี่เหลี่ยมหมุนได้ ไอเจบีหายหัว สงสัยไปอยู่ที่แก๊ง ส่วนไอโอเซคือนั่งไขว่ห้างอ่านนิตยสาร ท่าทางแบบโคตรจะคุณชายมาก
“ไอชาน” ผมเรียกเพื่อนรักตัวดี มันหันหน้าพร้อมกับท่าทางที่แม่งโคตรจะเอ๋อกับหูกางๆเหมือนเอลฟ์รับใช้ประจำตระกูล ใช้มือปิดทีวีที่กำลังจะส่งเสียงกับฉากเรทตรงหน้าในอีกไม่ช้า ผมปรายสายตามองไปที่พื้น และมันก็มองตาม ทายสิครับว่าที่พื้นมีอะไรอยู่
มดหรอ. .
เหอะๆ เปล่าครับ. .
“ถุงยางไง” ใช่. . ถุงยางอนามัยกลิ่นส้ม ของเหี้ยตัวไหนวะครับ! ไอพวกเวร! มันรู้ไหมว่ารองเท้าไนกี้แอร์รุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นของผมนี่แม่งแพงขนาดไหน แล้วทำไมพวกมึงถึงกล้าทำกับไนกี้ลูกรักของกูแบบนี้
“เก็บครับไอสัส”
“มึงก็เก็บสิ”
ผมกับมันกำลังเล่นเกมจ้องตากันครับ ไอชานยอลแม่งกวนส้นตีน -_______-
“เออๆ กูเก็บเองก็ได้” สุดท้ายมันก็เก็บ และแน่นอนว่ามีไอมารหัวขนสองตัวที่นั่งอยู่ในห้องคอยส่งเสริมกำลังทำให้เอลฟ์รับใช้ประจำตระกูลของเราโมโหอยู่เสมอ
“ชานยอลแม่งอ่อนว่ะสัส”
“กากชิบหาย”
“ไอพวกเหี้ย! กลิ่นส้มนี่ของมึงไม่ใช่หรอห๊ะไอมาร์ค!” มันโยนถุงยางที่กำลังจะไปทิ้งใส่ตักไอมาร์ค แน่นอนว่าไอมาร์คก็หยิบแล้วโยนให้ไอเซฮุนต่อครับ ไอพวกเวร! กูบอกให้มึงเอาไปทิ้ง บ้านไหนเขาโยนถุงยางใส่กันบ้างครับคุณมึง สติไอเหี้ย เพื่อนกู สติอยู่ไหนกันหมด!
ปัง!
เสียงเปิดประตูทำให้สงครามถุงยางหยุดลง และมันก็ไปกลางแหมะที่พื้นดังเดิม ผมนี่โคตรเอียนเลยครับ และแน่นอนว่าผมรับสภาพนี้ไม่ได้อย่างรุนแรง
ก็แหม. .ผมน่ะ Super Perfect boy เชียวนะครับ
เพราะฉะนั้นห้องจะมีสภาพเหี้ยแบบนี้ไม่ได้ -_______-
“ไอสัส มิชชั่นแรกว่ะ” ไอเจบีมันเป็นคนเปิดประตูเข้ามาในห้องเองครับ แต่ก่อนที่มันจะร่ายยาวเกี่ยวกับกระดาษในมือ ผมก็ยกมือเป็นเชิงห้ามมันซะก่อน พวกแม่งทุกคนขมวดคิ้วว่าผมจะทำอะไร ผมปรบมือสองครั้ง และเรียกชื่อของบุคคลที่ผมเรียกถี่ซะมากกว่าป๊ากับม๊าของตัวเองซะอีกครับ
“อาเฉิน” อาเฉินเป็นผู้ชายที่เอ่อ. . เตี้ยกว่าพวกผมอ่าครับ ส่วนสูงคือเตี้ยกว่าไอมาร์คนิดหน่อย เขาเดินยิ้มเขามา และเพียงผมปรายสายตาไปที่ซากถุงยางอนามัยกลิ่นส้มนั่น เขาก็ใส่ถุงมือและเก็บมันไปทันที แถมยังปิดประตูสนิทให้เสียด้วย
“อ่ะ พูดมา” พวกแม่งทุกคนถอนหายใจกันยาวๆออกมา ก่อนที่จะส่ายหน้าไปมา
อะไรวะ?! กูทำไรผิดอีกละ?
“มาๆ คือในนี้แม่งบอกว่าให้เราชิงธงกันเองว่ะ มิชชั่นนี้คือมิชชั่นแรก” แจบอมถอนหายใจ คาดไว้ว่าแม่งอ่านมาเรียบร้อยแล้วล่ะถึงได้อธิบายได้สั้นกระชับ แบบที่เป็นมัน ลองให้ไอชานยอลอ่านสิครับ. . แม่งอ่านทุกตัวอักษรที่เขาเขียนแน่ เผลอๆพวกผมฟังแม่งไม่ออกอีก เพราะจากพูดจะกลายเป็นแรปแทนล่ะผมว่า
“คือเอาธงจากฝ่ายนั้นอ่านะ?”
“อ่าห้ะ นับแต้ม” ขอสบถแรงๆว่าฟัคยูเถอะครับ ผอ.นี่คิดอะไรอยู่ครับ ก็รู้ว่าอิมิชชั่นที่ให้มาเนี่ยมันจะทำเป็นเหมือนวาไรตี้เกมโชว์เพื่อเรียกให้คนมาสมัครเรียนที่โรงเรียนนี้กันเยอะๆ พูดง่ายๆคือ ใช้หน้าตาของพวกผมเป็นเหยื่อล่อหลอกเอาตังอ่ะแหละครับ
“ทำไมชีวิตกูนี่ต้องมาพัวพันกับอะไรที่แม่งวุ่นวายแบบนี้วะ” ไอมาร์คสบถออกมา เขวี้ยงรูบิคไปวางไว้บนโซฟากำมะหยี่ แล้วขยี้หัวตัวเองอย่างอารมณ์เสีย ผมนี่ก็ใกล้บ้าครับ คาดเดาเหตุการณ์ได้ว่าทางฝั่งนั้นก็คงรู้เรื่องแล้วเหมือนกัน ไม่แน่อาจกำลังเดินทางมาบุกที่นี่ก็ได้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูหน้าห้องทำให้พวกผมทั้งหมดหันไปมอง หากแต่ยังไม่ทันที่จะได้บอกให้แขกรับเชิญโผล่เข้ามาในห้องประตูก็เปิดออกด้วยเท้าของใครบางคนเสียก่อน
ใบหน้าเรียบนิ่งของผู้หญิงที่พวกเรารู้จักกันดีปรากฏขึ้นพร้อมกับหญิงสาวผมสีน้ำตาลประบ่ายืนยิ้มหน้าตาทะเล้นอยู่ข้างกาย
“อันยอง ทางเรามีข้อเสนอมาตกลง” ผมจำได้ว่าเธอคือซูเปอร์เพลย์เกิร์ล คิมแทยอนยิ้มให้พวกผม ก่อนที่จะเดินก้าวเข้ามาข้างหน้า หากแต่เสียงเย็นเยียบของอีกคน ทำให้คิมแทยอนต้องหันไปพยักหน้าเสียก่อน
“แค่ 3 นาที ห้ามเปลี่ยนประเด็น”
“รับทราบค่ะบอสเจ” แทยอนหันไปยิ้มให้กับบุคคลที่สยบแบล็คลิสต์ทั่วโรงเรียนได้สะพรึง สะพรึง เหรอ? ในสายตาผมยัยเปี๊ยกหน้านิ่งนั่นก็เป็นแค่ลูกแมวฤทธิ์เยอะที่คอยจะขู่แล้วก็ข่วนเท่านั้นล่ะครับ ก็ไม่เข้าใจว่าคนทั้งโรงเรียนจะกลัวเหี้ยอะไรกันหนักกันหนา ส่วนสูงแค่ 165 เซนติเมตรเองนะ อ่อ ไม่นับรวมส้นเสริมที่ยัยนั่นใส่ล่ะกัน
“ตอนนี้ไม่มีกล้องติดตาม และผู้อำนวยการไม่รู้”
“ข้อเสนอไร รีบๆพูด” ไอมาร์คขัดแทยอนขึ้น สาวเจ้าหน้าตึงไปสักพักหนึ่ง ก่อนที่จะหันกลับมาทำสายตาจริงจังใส่พวกเราทุกคน แตกต่างกับเมื่อตะกี้นี้แบบโคตรลิบลับ
“ก็แค่ผลัดกันชนะไปมา เกมสุดท้ายค่อยแข่งกันจริงๆ” คนตัวเล็กเว้นวรรค จะว่าไป ยัยนี่ก็หุ่นใช้ได้ เด็ดใช่ย่อยเหมือนกันแหะ ชักจะชอบแล้วสิ. . ยังไงก็น่าจะดีกว่าผู้หญิงที่ตีหน้านิ่งตรงหน้านั่นล่ะนะ
“พวกฉันเหนื่อยที่จะต้องมาแข่ง และคิดว่าพวกนายก็คงจะขี้เกียจเหมือนกัน” เออว่ะ! คิดแบบนั้นก็ถูกนะครับ เวลาราตรีต้องหาอะไรทำมากกว่ามาทำไอภารกิจเหี้ยๆนี่ เหตุผลน่ะมี แต่พวกผมตอนนี้น่ะหรอ. .
ทุกคนหยิบหูฟังของตัวเองขึ้นมาเสียบที่หูคนละข้างละครับ พยักหน้าเป็นเชิงให้สัญญาณกันไปมา สมาร์ทโฟนของพวกผมเปิดทิ้งไว้ตั้งแต่แรกแล้วครับ แล้วบังเอิญว่ากดคอลกันอยู่แล้วด้วย เพราะฉะนั้นกะอีแค่เรื่องสื่อสารกันไปมานี่มันไม่ใช่ปัญหาเลย
“แล้วทำไมเราต้องรับข้อเสนอของเธอด้วยล่ะ”
“ย๊า! จะรับไม่รับก็บอกมาดีกว่าน่า อย่าทำให้อารมณ์เสียได้ป่ะ ฉันจะรีบกลับหอนะ” แทยอนมุ่ยใบหน้า เหลือบมองมือของบอสเจก่อนจะพบว่าหมดเวลาพูดและคิดไป 2 นาทีแล้ว เธอเบนเป้าหมายจากการอารมณ์เสียข้างมาร์คมาเป็นยืนข้างเจบีพร้อมกับทำท่าทางน่ารักได้เหมือนเด็กน้อยวัยน่าเต๊าะมาก
“เจบีย่า! นายจะตอบตกลงกับเราใช่ไหม?” กระพริบตาปริบๆ แถมทำท่าอ้อนได้โคตรอยากจะฟัดจมเขี้ยวชิบหายวายป่วง ไอแจบอมถอนหายใจออกมา ก่อนที่จะหันมามองหน้าพวกผมเป็นเชิงถามว่าจะเอายังไงต่อไปดี หากแต่ยังไม่ทันที่จะได้มีปากเสียงหรือความคิดเห็น เสียงเย็นเยียบจากบุคคลที่เหมือนน้ำแข็งเคลื่อนที่ได้ก็ดังขึ้นมาเสียก่อน
“3”
“2”
เดี๋ยวๆ นับอะไรของเธอวะครับนั่น
“1” สิ้นเสียงเย็นเยียบนั่น คนตัวเล็กอย่างคิมแทยอนก็กลับไปยืนข้างๆ บอสเจ ตีสีหน้านิ่งๆ พร้อมกับยกหูฟังแบบใสที่พาดอยู่รอบคอของตัวเองขึ้นมาใส่ไว้ที่หู
“การเจรจาล้มเหลว” พูดได้แค่นั้น ก่อนที่พวกเราจะได้พูดอะไร ร่างโปร่งบางของบอสเจก็ขยับเข้าใกล้กับไอแจบอม พร้อมกับ. .
พลั่ก!
อย่าครับไม่ใช่ต่อยหรืออะไร ยัยบ้านี่เสยหน้าไอแจบอมต่างหาก ! พวกเรายังคงตกใจกับการกระทำของยัยเปี๊ยกตัวเล็ก แต่ก่อนที่จะได้ประมวลเหตุการณ์อะไรในสมอง ธงที่อยู่ในมือไอแจบอมกลับถูกโยนไปอยู่ในมือของคิมแทยอนซะงั้นไป
“วิ่ง!” สิ้นเสียงตะโกนของบอสเจ คิมแทยอนก็รีบเปิดประตูหายไปจากห้องนี้อย่างรวดเร็ว แน่นอนล่ะครับว่าพวกผมกำลังอยู่ในอาการเงิบแดกกันทั้งห้อง หากแต่มือของผมคงจะไวกว่าที่ไปคว้าแขนเล็กบอบบางของยัยแสบที่กล้าเสยหน้าเพื่อนรักของตัวเองไว้ได้ทัน
“ฟัคเอ้ย! เชี่ยแม่ง!” ไอแจบอมสบถออกมาเพราะว่ามีเลือดไหลซิบที่ริมฝีปากล่างของตัวเอง คาดว่าฟันคงจะไปกระแทกเข้าล่ะน่ะ ยัยบ้านี่แสบไม่เบาและแน่นอนว่าคงจะต้องกลายเป็นอริกับไอแจบอมนับตั้งแต่วันนี้ล่ะ
เพื่อนผมน่ะ. . ไม่ทำร้ายผู้หญิงก็จริงครับ
แต่ใช่ว่าจะไม่แค้นนะคุณ!
“รีบๆไปเอาธง เดี๋ยวกูจัดการยัยนี่เอง” ผมบอกพวกเพื่อนๆที่ตอนนี้พวกแม่งเริ่มตั้งสติกันได้แล้ว พวกแม่งวิ่งออกไปข้างนอกกันหมดแล้ว เหลือแค่ผมกับยัยแมวบ๊องแบ๊วตากลมนี่สองคนในห้อง แน่นอนครับว่า เพื่อนผมต้องการความช่วยเหลือ หอพักชายใช่ว่าจะไม่กว้างนะครับคุณ ใหญ่ชิบหายวายป่วง ไม่รู้ว่าคิมแทยอนวิ่งไปตรงไหนบ้าง ถ้าเกิดธงของพวกผมไปอยู่บนห้องของเหล่าซูเปอร์เกิร์ลส์ก่อนก็ถือว่าจบข่าวเลยล่ะคราวนี้
สุดท้ายผมก็เรียกชื่อของบุคคลที่ผมเรียกมากที่สุดครับ
“อาเฉิน!”
“ครับคุณชายคริส” อาเฉินเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับรอยยิ้มพิมพ์ใจ หากแต่กลับได้รับสายตาเย็นเยียบจากคุณชายใหญ่ของบ้านเป็นการตอบแทน
“ช่วยตรวจให้หน่อยผู้หญิงคนที่วิ่งออกไปเมื่อกี้นี้ไปอยู่ที่ไหนของตึก” เขาโค้งคำนับให้คริสอย่างอ่อนโยนก่อนที่จะใช้เครื่องมือสื่อสารติดต่อกับทางห้องกล้องวงจรปิด และพบว่าแทยอนกำลังวิ่งลงไปที่บันไดหนีไฟ ชั้น 12
“พวกมึง แทยอนวิ่งไปที่บันไดหนีไฟ ตอนนี้อยู่ชั้น 12” คริสเว้นวรรคเล็กน้อย เริ่มจะอยู่ไม่สุขเพราะยัยเด็กตัวเล็กข้างหน้าพยายามจะแกะข้อมือเขาออกให้ได้ ถึงกับต้องบิดข้อมือคริส แต่คิดหรอว่าคนอย่างคริส อู๋ จะยอมอ่าครับ. . ง่ายไปแล้วที่รัก J
“อยู่นิ่งๆหน่อยดิ่” บอกคนที่กำลังจะแปลงร่างเป็นแมวชอบขู่รอบที่สอง หากแต่อีกคนก็ยังไม่หยุดยั้ง จนเขาต้องนั่งลงกับโซฟาพร้อมกับดึงถลาร่างอีกคนให้มานั่งบนตักและพันธนาการคนตัวเล็กที่จ้องแต่จะทำร้ายตัวเองในทุกวินาที
“อย่าเพิ่งอยากแดกศัตรูครับเพื่อนคริส ตอนนี้สถานการณ์แย่นะครับ” ไอเซฮุนพูดติดตลก แต่ผมก็ได้ยินเสียงแม่งหอบออกมานะ สัส! ปากดีชิบหาย หอบจนจะเป็นหมาแล้วยังมีแรงมาล้อกู
“ไอหอกหัก ชั้น 12 นี่มันห่างจากชั้นเราตั้ง 10 ชั้นเลยนะว้อย” มาร์คสบถออกมา รู้สึกได้ว่าแม่งกำลังอารมณ์เสีย ปกติตอนกลางคืนเราออกกำลังกายด้วยการวิ่งซะที่ไหนกันล่ะครับ ถ้าอย่างอื่นก็ว่าไปอย่างเหอะ
“ธงของฝ่ายนู้นอยู่ที่ใครวะ” ไอแจบอมถามออกมา ซึ่งผม. . จะไปรู้ไหมล่ะวะ โธ่! ไอห่าราก ก็อยู่ด้วยกันเนี่ย กูจะไปรู้ไหมล่ะครับ ฟัคยู!
“อาเฉิน!” ผมเรียกชื่ออาเฉินอีกครั้ง เขาเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับโค้งด้วยท่าทางสุภาพเช่นเคย แต่กูขอเถอะ นาทีนี้อย่าสุภาพครับ กูรีบ ได้ยินป่ะว่ารีบ!
“ครับคุณชาย”
“ตรวจสอบให้หน่อยว่าหอทางนู้นใครเป็นคนเก็บธง” เฉินทำหน้างงซักพัก เขาก็รู้เรื่องมิชชั่นนั่นแหละนะ ไม่ใช่ไม่รู้ ก็พวกคุณชายคุยกันเสียงดังจะตายไป ถึงห้องจะปิดสนิท แต่ไม่คิดว่าคนสนิทของชายคริสจะมีที่ดักฟังหรอครับทุกคน?
“ผมจะไปทราบมั้ยล่ะครับคุณชาย” ตอบออกไปตามตรง อีกอย่างคือหอนู้นนี่ก็ใช่จะให้เพศชายเข้าไปเยือนง่ายๆนะครับพี่น้อง เข้าไปทีโดนเตะออกนอกหอนานละ อันที่จริงก็สงสัยเหมือนกันว่าคุณเจสสิก้ากับเพื่อนของเขาเข้ามาที่นี่ได้ยังไง
“ไม่รู้ก็ต้องรู้ ไปหามา!” เสียงเข้มของคริสเป็นเหมือนคำสั่งตายที่ทำให้เฉินกระพริบตาปริบๆราวกับจะร้องไห้อยู่รอมร่อ
“แค่ 3 นาทีนะอาเฉิน ถ้าไม่ได้...”
กลืนน้ำลายลงคอและหลับตารู้ชะตากรรมชีวิต
“รู้ใช่ไหมว่าจะโดนอะไร?”
ครับ คุณชายคริส.. TOT
อาเฉินปิดประตูห้องแล้วออกไปแล้ว ร่างบางตรงหน้าก็ดิ้นขลุกขลักไปมาซะเหลือเกิน ให้ตายเถอะ ยัยแมวนี่. . ซนชิบหายวายป่วง
“อยู่นิ่งๆหน่อยครับ” ผมพูดกับคนบนตัก ตัวก็ใช่จะเบานะครับ ดิ้นอยู่ได้ คิดว่าดิ้นแบบนี้แล้วน่ารักมากเลยดิ่ ? อ่อ.. อีกเรื่อง ตอนนี้ผมปิดการสื่อสารกับเพื่อนไปชั่วขณะครับ อย่างน้อยก็ต้องทำอะไรกับยัยเปี๊ยกตรงหน้านี่ซะก่อน
“อย่ามายุ่งนะ!” ใครจะไปรู้ล่ะครับว่าบอสเจที่ชอบทำหน้านิ่งๆ พูดน้อยๆ ต่อยหนักๆ (อย่างที่เสยคางไอแจบอม) ความจริงแล้วเธอคนนี้น่ะ . .
“งอนอะไรผมอีกละครับ”
“โกรธ”
เป็นมนุษย์ที่โคตรจะน่ารักเลยนะครับ!
“โกรธอะไรคริสล่ะครับ หื้ม?” ผมถามอีกคนด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ หากแต่เจ้าตัวก็ดันทำหน้ามุ่ยใส่ซะงั้น ไอผมก็ยังงงๆอยู่ว่าไปทำอะไรให้สาวเจ้าโกรธกันแน่ ก็ไม่ได้มีคดีอะไรติดตัวนะครับจริงๆ
“นายแม่ง!” พอได้ยินคำพูดไม่น่ารักจากปากเล็กๆเจื้อยแจ้วตรงหน้านี่ทำให้ผมยกมือขึ้นตบปากเธออย่างอัตโนมัติ บอสเจหันมาทำตาโตใส่ผมพร้อมกับยกหมัดเตรียมตัวจะง้างใส่แบบเต็มที่. . เหมือนจะน่ากลัวนะครับ
แต่. .
อ่า ให้ตาย. .
น่าฟัดมากกว่า!
“พูดเพราะๆสิครับสิก้า” ผมบอกคนตรงหน้า เจสสิก้าจองเป็นชื่อที่ไม่มีใครกล้าเรียกหรือกล้าเอ่ย ยกเว้นเพื่อนสนิทของเธอ ก็เหล่าแก๊งส์ซูเปอร์เกิร์ลส์ทั้งหลายนั่นล่ะ แล้วผม. .
ทำไมถึงเรียกน่ะหรอ. .
“อย่ามาเรียกชื่อฉันนะ!” เจสสิก้าหันมาขู่เหมือนแมวพองขนใส่ผม เอ่อ. . ดูน่ากลัวหรอ? ไม่เลย ไอหน้านิ่งๆตาขวางๆสำหรับผมนี่โคตรจะน่ารัก แต่โคตรจะหมั่นไส้แล้วก็โคตรเกลียดเลยครับตอนที่เธอทำตัวแมนๆเป็นบอสเจในโรงเรียนน่ะ
เตี้ยเอ้ย. .
“ทำไมจะเรียกไม่ได้ครับ สิก้า สิก้า สิก้าของคริส” สาวเจ้าคงรู้ตัวว่าตอบโต้ผมไปก็เท่านั้น เธอเลยนั่งนิ่งๆ. . เหมือนจะยอมนะครับ แต่ผมว่าผมคงคิดผิดแบบถนัดตาเลย. .
พลั่ก!
ยัยเตี้ย!
แม่ง . . เอาศอกมากระแทกคางผม
แล้วตอนนี้แผ่นหลังบางๆ นั่นก็เดินออกจากห้องไปแล้ว ให้ทายเถอะว่าอาเฉินไม่กล้าทำอะไรยัยนั่นหรอก คงจะโค้งด้วยท่าทางโง่ๆที่โค้งให้ผมนั่นล่ะ
ผมลุกขึ้นจากโซฟากำมะหยี่พร้อมกับเปิดสายขึ้นอีกครั้ง ไอพวกเพื่อนผมนี่แม่งสนุกกับชิบหายวายป่วง ด่ากันไปมาในสาย ครับ ไอสัส พวกมึงทำดีมาก
ดีมากกับพริกแก้งเหี้ยไรล่ะ!
ผมเดินออกจากห้อง เจอกับอาเฉินที่บอกแผนที่ทางเดินในหอหญิงให้กับผม และแน่นอนว่าพวกเพื่อนๆผมกำลังจะเดินไปหอหญิงกัน. . ยกเว้นก็แต่ไอมาร์คที่บอกว่าขอจัดการกับคิมแทยอนพร้อมกับเอามาที่ห้องกบดานซะก่อน ยังไงก็คงจะไม่ให้แทยอนหนีแน่นอนหรอก ยิ่งทำให้ไอมาร์คเหนื่อยตามหานี่ยิ่งแล้วใหญ่เลยครับ
อย่าให้เจอนะเตี้ย!
เดี๋ยวจะโดนกระแทกกลับไม่ใช่น้อย !!!
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
เรื่องนี้มีคนน่าสงสารมากกว่าชานยอลแล้วนะแก 55555.
สปอยคริสสิกแค่นี้ล่ะ บายยยย
100% นะที่รัก หลังจากหายหลายวัน
เม้นด้วยนะตัวนะ จุ้บ <3
ความคิดเห็น