คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Some . 썸 - บทที่ 2
บทที่ 2
[หมาโง่ของโอเซ]
นี่ผมต้องง้อไอเตี้ยนี่ยังไงวะครับ เอาตรงๆนะว่าไม่มีกะจิตกะใจเรียนแล้วตอนนี้ ผมเอาแต่นั่งจ้องโทรศัพท์มือถือของตัวเองจนโดนอาจารย์ประจำวิชาด่าไปหลายรอบแล้ว หน้าจอโทรศัพท์ของผมยังคงนอนแน่นิ่งเหมือนเดิม.. ไม่มีโปรแกรมไลน์ตอบกลับมาแม้แต่ข้อความเดียว
แม่ง! หงุดหงิดว่ะ!
Oohsehun
เตี้ยครับ ตอบแป๊ะเหอะ 09.34
เตี้ย หายงอนเหอะ 09.34
เตี้ย 09.34
เตี้ย 09.34
เตี้ย 09.35
เตี้ย 09.35
คิดดูว่าผมรัวไปหามันขนาดนี้มันยังไม่ตอบผมเลยอ่ะ หรือแม่งครั้งนี้มันจะโกรธผมจริงๆว่ะเนี่ย
“เซฮุน มึงเป็นไรกับมือถือมึงมากป่ะครับ?” ไอมหาเฉินคิมจงแด มันหันมาถามผมเพราะว่าผมเอาแต่กดโทรศัพท์มือถือส่งไปหาไอเตี้ยมันแบบไม่หยุดไม่หย่อนนั่นล่ะครับ
“เตี้ยแม่งงอนกู” พูดเหมือนคนหมดอะไรตายอยาก วางโทรศัพท์มือถือของตัวเองเบาๆ คิ้วของผมยังคงขมวดกันวุ่น เพียงเพราะไอเจ้าของไลน์ที่ผมทักไปมันไม่ตอบเนี่ยสิ
“อ่าว แฟนงอนทำไมไม่ง้อล่ะครับ”
“ไม่ใช่แฟนครับ” ผมหันไปมองหน้าไอจงแด ถอนหายใจออกมาเกือบจะเป็นรอบที่ร้อยของวันไปละ... ไอเตี้ยแม่ง!
“หมาโง่งอนกูจะทำไงดีว่ะเนี่ย”
“มึงก็ง้อ”
“ง้อไงอ่ะ”
ผมถามออกไป เวลาปกติแค่ผมส่งไลน์ไปง้อมันนิดหน่อยมันก็ตอบกลับมาละครับ แต่นี่ไม่ตอบกลับมาสักประโยค มันเข้าข่ายรุนแรงแล้วชัดๆ.. ผมกังวลนะเนี่ย! หรือผมจะลองปล่อยให้ไอเตี้ยนั่นมันมีแฟนดู?
ไม่เอาว่ะ! ความคิดนี้แม่งไม่เข้าท่าแบบสุดๆละ
“โว้ยแม่ง! ปวดหัว” ผมบ่นเบาๆ เอามือนวดขมับของตัวเองอย่างผ่อนคลาย ผ่านมา 15 นาทีแล้วไอเตี้ยก็ยังไม่ตอบผมเหมือนเดิม
เห้อ.. หมามันงอน ต้องง้อด้วยเพดิกรีมั้ยครับ?
“อ่าวคุณชายโอเซ”
“ไงมึง เดินเป็นหมาหงอยเชียวนะครัช” โธ่.. ไอเพื่อนเวร! ปากพวกมึงนี่หุบกันบ้างก็ได้นะ
“ไอแทหายงอนมึงยังล่ะ”
“ยังว่ะ กูไม่รู้จะทำยังไงแล้วเนี่ย” กุมขมับของตัวเอง มองไปก็ไม่เห็นวี่แววของไอตัวเล็กเดินลงมาจากตึกคณะทันตะฯเลยสักนิด. . โอเค. . นี่มันโกรธถึงขนาดไม่ยอมลงมากินข้าวกับพวกผมเลยหรอวะเนี่ย
“เห้ยๆ โบอาๆ” ผมตะโกนเรียกเพื่อนที่อยู่คณะเดียวกันกับแทยอน แน่นอนว่าเธอหันมา ขมวดคิ้วใส่ผม. . เหมือนเธอกำลังรีบนะ. . แต่ก็ช่างมันไปก่อนเถอะ
“เห็นแทยอนบ้างป่ะ?”
โบอานิ่งไปสักพักนิ่งเหมือนกำลังใช้ความคิด
และตอบกลับมาด้วยประโยคที่ทำให้ผมถึงกับหงุดหงิดมากขึ้นเข้าไปอีก!
“เห็นไปกับรุ่นน้องในคณะอ่ะ”
“..”
“ชื่อ จอนจองกุกล่ะมั้ง”
ไอเด็กเวรนี่อีกแล้วหรอ!
บอกเลยนะว่าโอเซจะไม่ยอม!
น้องจองกุกน่ารักมาก! โอ้ย พี่แทจะไม่ทนค่ะ! น้องเลี้ยงข้าวฉันแถมยังอยู่เป็นเพื่อนอีกต่างหาก ฮือ TT แม่จ๋า แทยอนเจอเนื้อคู่แล้วนะ TT
“จองกุกกี้จะกลับยังไง?”
“เดี๋ยวผมต้องเรียนอีกสองคาบน่ะครับ พี่แทยอนกลับก่อนเลย J” น้องส่งยิ้มมาให้ฉัน พี่แทจะไม่ทนนะคะ! อย่ายิ้มแบบนั้นสิจองกุก TT พี่แทยังไม่อยากกลายเป็นนูน่ากินหญ้าอ่อนนะ
“รีบๆกลับน้า งั้นเดี๋ยวพี่. .” ยังไม่ทันที่จะพูดจบ แรงฉุดที่แขนแบบโคตรจะมหาศาลก็ดึงฉันให้ยืนขึ้น เหยเกใบหน้าไปด้วยความเจ็บปวด เมื่อมองขึ้นไปข้างบนก็พบกับเจ้าเพื่อนตัวสูงที่กำลังจ้องอีกคนเขม็ง. .
เพื่อนตัวสูงที่ว่าน่ะหรอ. .ก็โอเซฮุนน่ะสิ!
ปฏิกิริยาตอบสนองของฉันเป็นไปด้วยความรวดเร็ว ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน รู้อีกทีฉันก็สะบัดแขนของโอเซฮุนทิ้งออกไปและรีบเดินจ้ำอ้าวออกไปแล้ว
“แทยอนอ่า” ไอแป๊ะมันเดิมตามฉัน ทำเสียงอ่อนเมื่อเห็นใบหน้าไม่สบอารมณ์.. บอกตรงๆว่ายังไม่หายโกรธมันว่ะ จะให้โกหกไปคุยด้วยแล้วบอกว่าหายโกรธแล้วก็คงจะไม่ใช่สไตล์พี่แท
“แทยอน หายโกรธนะ” ก็ยังคงตามออกมา.. นี่มันจะหน้ารั้วมหา’ลัยแล้วนะเว้ย! แกจะตามฉันจนกลับบ้านเลยด้วยมั้ย? -_____-
“รำคาญว่ะโอเซ ไปไกลๆ” ฉันโบกมือไล่มันอย่างเหลืออด ถ้าให้คุณเป็นฉัน คุณก็จะไม่ทน เมื่อมีผู้ชายตัวสูงมาง้องแง้งเกาะแกะใกล้ๆเหมือนเลี้ยงเด็กแบบนี้เนี่ย
“ไม่ไป! ไปเที่ยวกัน!”
เห้ยๆ เดี๋ยวๆ อะไรว่ะเนี่ย!
จู่ๆมันก็เสียงแข็งขึ้นมาแล้วลากฉันเดินไปทางห้างเซ็นเตอร์ใกล้มหา’ลัยทันที ฉันไปตอบตกลงแกตอนไหนห้ะโอเซ!!!
“ไอบ้าโอเซฮุน!” นั่นล่ะตะโกนว่ามันไปก็เท่านั้น ตอนนี้ขาฉันก็ย่างกรายเข้ามาในเซ็นเตอร์เรียบร้อยละ
“เตี้ย เสียงดัง”
“ปล่อยเลยไป” ฉันสะบัดมือมันทิ้งออกไปอย่างไม่ไยดี ข้อเน้นย้ำว่าไม่ไยดี
อยากกลับบ้านว้อย!!!
“เตี้ยไม่งอนดิ่” มันเดินมาคว้าแขนฉันเอาไว้เหมือนเดิม ยัดกระดาษแข็งอะไรสักอย่างมาที่มือของฉัน ...
ยอมรับเลยว่าพอเห็นก็ทำให้ฉันอารมณ์ดีพอสมควร
เราเดินกันขึ้นมาถึงชั้นบนสุด... โรงหนังน่ะ ฉันมองกระดาษแข็งในมืออีกครั้ง แอบอมยิ้มตอนที่อีกคนกำลังเดินไปซื้อป็อปคอร์นมาให้กิน
‘Spiderman’
อุตส่าห์ลงทุนดูหนังที่ตัวเองไม่อยากดูแล้วมาดูเป็นเพื่อนฉันเนี่ยนะ... เป็นการง้อที่น่ารักซะจริงๆ ยิ้มกระตุกมุมปากหนึ่งครั้ง ก่อนที่จะแย่งป๊อปคอร์นในมือมาถือ
หนังเข้าฉายไปแล้ว.. แน่นอนว่าไอ้คนตัวสูงๆข้างๆมันไม่มีกะจิตกะใจจะดูหรอก มันบอกว่าสไปเดอร์แมนไม่สนุก...
“เตี้ย หนังจบแล้วปลุกนะ” พูดจบก็เคลมเร็ว หัวนี่ซบลงกับบ่าฉันโดยอัตโนมัติ. .
ใคร. . ใครอนุญาตแกห๊ะโอเซ
ฉันดันหัวมันให้ออกจากรัศมีไหล่กว้างๆ (?) ของตัวเอง มันทำท่าทางหงุดหงิด แต่ก็นั่นล่ะ. . คิดว่าทำแบบนี้มันคงจะยอมง่ายๆ เหอะๆ ไม่มีทาง สุดท้ายมันก็มานอนซบไหล่ฉันเหมือนเดิม ฉันก็พยายามผลักนะ ผลักจนขี้เกียจจะผลักหัวหนักๆของมัน กลายเป็นว่าตอนนี้อิแป๊ะนอนซบไหล่ฉันและฉันก็นั่งกินป๊อปคอร์นดูหนังอยู่คนเดียว
“แหม่ อยู่เงียบๆแกก็น่ารักกับเขาเป็นเหมือนกันนะเนี่ยโอเซ” ฉันพูดกับมันเสียงเบา .. เออ แม่งคงหลับไปแล้วหล่ะ ไม่ได้ยินหรอก บีบแก้มมันไปหนึ่งที ก่อนที่ฉันจะสนใจหนังของตัวเองต่อ
อยากจะบอกว่าพี่แทพลาดละ. .
เพราะอิคนที่คิดว่าหลับมันกำลังกระตุกยิ้มอยู่นี่ไง
หนังจบลงในเวลาสี่โมงครึ่งพอดีแบบเป๊ะๆ ตอนนี้ผมกับไอเตี้ยเดินออกจากโรงหนัง . . แน่ล่ะครับ หลับสบายมาก ไหล่เตี้ยมันนุ่มนิ่มมากครับ ถึงมันจะบอกว่ามันแมน(?) ก็เถอะนะ แต่ไอเล็กๆเตี้ยๆ ไหล่แคบๆ ผิวขาๆวเนี่ยนะแมน เหอะๆ. . ใครเชื่อก็บ้าล่ะครับจริงๆ
วันนี้โอเซจะไม่คิดอะไรกับไอเด็กนั่นล่ะครับ เพราะฟิน. . โดนไอเตี้ยมันบีบแก้มเล่น ถึงจะสงสัยก็เถอะว่าทำไมต้องฟิน แต่ก็เอาเถอะครับ อย่างน้อยผมก็อมยิ้มก่อนจะไปเฝ้าพระอินทร์
ใครบอกว่าผมนอนกันล่ะ?. . ผมบอกหรอว่าผมนอน
ไม่เอาไม่มโนดิ่ -.-
ตอนนี้ผมกำลังเดินมาส่งไอเตี้ยที่บ้านมันครับ . . อันที่จริงบ้านผมกับมันนี่ก็ไม่ไกลกันเท่าไหร่ ติดอยู่ที่ว่าผมกับไอดำ(จงอิน)ชอบที่จะเถลไถลกันมากกว่า ไอเตี้ยมันก็เลยกลับเองบ่อยๆ ส่วนตัวผมก็รู้จักครอบครัวของมันดีครับ ก็นะ. . เพื่อนกันตั้งแต่สมัยจำความได้ ถามว่ามีเบื่อขี้หน้ากันบ้างมั้ย ..
ตอบได้เต็มปากครับ เบื่อ ชิบ หาย
แต่ทำไงได้อ่าครับ มันสนิทไปแล้ว
“อ่าว พี่เซฮุน” เด็กนี่ผมก็เห็นมันมาตั้งแต่เด็กๆ คิมแทฮยองน้องชายของคิมแทยอน ถ้ายังไม่นับรวมแบคฮยอนที่ไปเรียนต่อที่ต่างประเทศก็คงจะอยู่ครบกันมากกว่านี้ ผมส่งยิ้มให้แทฮยอง แน่นอนครับน้องมันยิ้มกลับ
เออ. . ปกติบ้านนี้น้องชายเขาหวงพี่สาวมากครับ หวงชิบหาย ไม่รู้ว่านี่พี่สาวหรือน้องสาว หวงโคตรพ่อโคตรแม่ ใครคิดจะจีบพี่สาวมันสองคนนี่ต้องคิดแล้วคิดอีกครับ ไม่งั้นโดนไอแสบสองตัวนี่เล่นจนเละแน่
“เข้ามาก่อนสิครับ”
“ไอวี แทนที่แกจะทักพี่แกก่อนแต่แกกลับทักไอโอเซก่อนเนี่ยนะ” แทยอนออกอาการงอนตุ้บป่องเล็กน้อย ก่อนที่จะเอาร่างเตี้ยๆ ของตัวเองมุดแขนน้องที่ยืนค้ำประตู แอบเห็นแทฮยองถอนหายใจ ก่อนที่จะเรียกอาเจ๊ของตัวเองที่เดินตึงตังขึ้นบ้านไปแล้ว
“พี่แท พี่แท” ไม่ทันครับ ไม่ทันจริงๆ. .ไอเตี้ยวาร์ปไวมาก มันหายไปแล้ว . .
“พี่เซฮุน ผมฝากง้อพี่แทหน่อยดิ่ วันนี้ผมนัดตีดอทกับไอจองกุกมันอ่ะ” หื้ม? จองกุก. . ชื่อมันคุ้นๆนะว่ามั้ย. . หวังว่าคงไม่ใช่ไอเด็กหัวแดงฟันกระต่ายนั่นใช่มั้ย ถ้าใช่แบบนั้นโอเซคงจะเป็นอริกับแทฮยองชั่วคราว -_____-
“จองกุกไหน?”
“ก็ไอหัวแดงๆไง วันนี้พี่ไม่เห็นหรอ” โอ้โห.. ชัดเลย ชัดชิบหาย นี่สรุปเป็นเพื่อนไอแทฮยองมันสินะ
“เห้ย พี่ใจเย็นๆ ผมไม่ให้ไอจอนมันจีบพี่แทหรอกน่า” เหมือนวีจะอ่านสายตาของเซฮุนที่แสดงรังสีอำมหิตส่งผ่านมาทางเขา จึงต้องรีบแก้ต่างออกไปก่อน. . ส่วนรู้ได้ไงว่าเรื่องนี้น่ะหรอ อ่อ.. ดูง่ายไปครับ ก็ดูเหมือนจะมีแต่พี่แทกับพี่โอเซสองคนเท่านั้นล่ะที่ดูจะไม่รู้เรื่องอะไรกันเลย
“ก็ยังไม่ได้ถามนี่ว่าเรื่องอะไร”
แหม่. . สายตาสื่อซะขนาดนั้น
ถ้าน้องคิมแทไม่บอกคงจะโดนเชือดด้วยสายตาไปแล้วล่ะนั่น -0-
“ครับๆ ผมไปนะพี่ ฝากด้วยนะครับ” พูดจบก็รีบออกจากบ้านด้วยความรวดเร็ว. .
แหม่. . พี่โอเซดูเหมือนแกจะไม่รู้เลยนะครับ
ว่าทั้งคิมแทและคิมแบคเนี่ยแทบจะยกถวายพี่สาวให้พี่แกอยู่แล้ว
“เตี้ย” เคาะห้องเป็นมารยาท แต่แม่งมารยาทตรงไหนว่ะ! ในเมื่อโอเซฮุนมันเปิดประตูเดินเข้ามาในห้องนอนของฉันแล้วทิ้งตัวลงนั่งจุ้มปุ้กอยู่บนเตียง
“ใครอนุญาตให้นั่ง ตอบ”
“อยากนั่ง จบ”
กวนประสาท. . อยากจะยกรางวัลกวนประสาทออสการ์ยอดเยี่ยมแห่งปีให้โอเซฮุนเสียเหลือเกิน เห้อ. .
“หมาเตี้ย นี่ยังไม่หายงอนโอเซอีกหรอ” จากที่มันนั่งก็เปลี่ยนมาเป็นนอนลงบนเตียงและหันหน้ามาหาฉันแทน อะไรวะ! โอ้ย อิจฉาไอเซฮุน กะอีแค่มันนอนตะแคงข้างหันมาทำไมถึงได้หล่อไม่บันยะบันยังแบบนี้ว่ะ! ไปหล่อไกลๆพี่แทเลยไป!
“นี่ .. ไม่หายงอนจริงดิ่” ดวงตาคมของคนตรงหน้าจ้องมองฉันเอาไว้ รู้สึกเหมือนมันจะตรึงสะกดสายตาของตัวเองให้หยุดไว้ชั่วขณะ ทำไมรู้สึกวันนี้ไอเซฮุนมันหล่อแปลกๆ
แล้วทำไมหัวใจพี่แทต้องเต้นแรงว่ะ!
เต้นเบาๆกว่านี้หน่อยเส่ TOT
ความเย็นที่มากระทบฝ่ามือทำให้ฉันสะดุ้งขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่จะพบว่าข้อมือของตัวเองไม่ได้โล่งว่างอีกต่อไป แต่มีสร้อยข้อมือเงินขนาดพอดีข้อมือของตัวเองมาจับจองพื้นที่เอาไว้แล้ว แล้วไอคนที่ใส่มันจะเป็นใครไปได้ล่ะ ก็อิแป๊ะที่จู่ๆมันก็วาร์ปจากการนอนบนเตียงมาอยู่ตรงหน้าฉันนี่ไง
มันเดินมาตอนไหน ทำไมไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย
“หายงอนนะหมาโง่” ใบหน้าของเพื่อนสนิทที่ร้อยวันพันปีในความคิดไม่เคยจะมีเสี้ยวหน้าของคำว่าหล่อ แต่ตอนนี้กลับแผ่รังสีกระจายออร่านั่นส่งมาที่ฉันเต็มๆ รู้สึกได้เลยว่าหน้าของตัวเองร้อนเห่อขึ้นมา นี่สินะ...ที่ผู้หญิงทั้งมหา’ลัยพูดถึงกัน. . เสน่ห์ของโอเซฮุน..
“หมาโง่ หายงอนนะครับ”
อย่ามาทำแบบนี้กับคิมแทยอนนะโว้ยยยยยยยยย!
อะไรคือการที่เอาหน้าหล่อเข้ามาใกล้ระยะหัวใจพังแบบนี้วะ เอาหน้าแกออกไป ใครก็ได้ช่วยพี่แทด้วยยยย เอาโอเซไปเก็บ เอามันไปเก็บเดี๋ยวนี้เลย!
เพราะหน้าตัวเองต้องร้อนจนมันจะระเบิดกับใบหน้าหล่อของเพื่อนรักที่ขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ทำให้ฉันก้มหน้าของตัวเองลง มือก็ลูบไปที่สร้อยเส้นนั้นอย่างเก้อเขินไปด้วย แต่. . รู้สึกตรงนี้มันจะนูนเว้าไม่เท่ากันนะ
ฉันก้มหน้าลงไปมองป้ายตัวอักษรที่สลักอยู่บนสร้อยข้อมือของตัวเอง ก่อนจะพบตัวอักษรเพียงไม่กี่ตัวที่อ่านแล้วทำให้หน้าแดงแจ๋ขึ้นมายิ่งกว่าเก่า แล้วดูเหมือนไอคนที่ง้อนี่มันจะรู้ตัวดีว่าสายตาของฉันไมได้จ้องไปที่ตาของมันเหมือนเมื่อสักครู่ มันเลยก้มลงไปมองโฟกัสที่ตำแหน่งเดียวกันกับฉัน
OohSehun’s
ของโอเซฮุน
“ตอนแรกก็ว่าจะซื้อปลอกคอนะ” มือของมันลูบไปที่ลำคอของฉัน แต่นั่นทำให้ฉันตวัดสายตาขวับค้อนมันวงใหญ่ นี่ไม่คิดว่าคิมแทเป็นคนแล้วสินะไอเพื่อนเวร! ถึงจะยอมให้ลูบหัวเหมือนหมาน้อยเชื่องๆก็เถอะ แต่ซื้อปลอกคอให้ใส่นี่มันเกินไปมั้ยวะห๊ะ!
“แต่สร้อยข้อมือนี่ล่ะกำลังดีเลย” ยกมือของฉันขึ้นมาแทน แล้วก็พบว่ามันมีจี้รูปน้องหมาตัวเล็กๆห้อยอยู่ด้วย เดี๋ยวนะ.. แม่งมีกระดิ่งด้วยหรอวะ! ทำไมมันเริ่มจะเหมือนหมาขึ้นทุกทีเลยเนี่ย
“ซื้อมาทำไม ทำไมต้องมีกระดิ่งด้วย” ฉันสะบัดข้อมือของตัวเอง แล้วมันก็มีเสียงกระดิ่งดังกรุ๊งกริ๊งออกมา เหอๆ. . นี่มันหมา หมาชัดๆ -0-
“ซื้อมาให้ทุกคนรู้”
“...”
“ว่ามีเจ้าของแล้วไงหมาโง่”
“ไม่อยากมีโว้ย” ฉันเถียงมันกลับไป แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมือหนาของมันลูบผมของฉันไปมาอย่างแผ่วเบา. . เออ เอาตรงๆก็เคลิ้มอ่ะ มันอบอุ่นดี แล้วฉันก็ชอบให้มันลูบหัวเล่นแบบนี้ด้วย
“แต่อยากเป็น” น้ำเสียงตอบกลับมาด้วยความยียวน และไม่วายจะเงยหน้าขึ้นมามองตาของฉันตรงๆอีกรอบหนึ่ง. .
หัวใจ อย่านะ อย่าเต้นแรงสิ!
“เข้าใจมั้ย หมาโง่ของโอเซฮุน” โอเซฮุนงับปลายจมูกรั้นของเพื่อนสนิทตัวเล็กหนึ่งที ก่อนที่จะเดินออกจากห้องนอนของคิมแทยอนไป ทิ้งให้เพื่อนสนิทแน่นิ่งอยู่กับเก้าอี้เขียนหนังสือของตัวเอง
3
2
1
โบ้มมมมมมม!
ฮือออออออออออออ โอเซฮุนนน ไอเพื่อนบ้า
ใครสั่งใครสอนให้มันทำตัวแบบนี้วะ!
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
น้อวววว ยกนี้พี่โอเซเขาชนะแบบใสๆเลยนะครัช -.-
ตอนนี้ไม่ได้ยาวไปใช่มั้ยยยยยยยยยย
ขอโทษนักอ่านทุกคนด้วยเน้อที่ให้รอกันนานเลย T____T
1 เม้น = 1 ล้านกำลังใจ
ความคิดเห็น