คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : SHADE I # Your eyes
I look and stare so deep in your eyes
ฉันได้แต่จ้องมองลึกลงไปในดวงตาคู่นั้นของคุณ
“จะไปแล้วหรอแทยอน?”
เสียงหวานของเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่บนโซฟาสีครีมตัวกว้างในบ้านหลังขนาดกลางเอ่ยถามร่างเล็กที่เดินออกมาจากห้องนอนของตัวเอง มือเรียวถือสมุดเล่มเล็กที่มีตัวหนังสือตวัดเขียนอย่างเป็นเอกลักษณ์
อิมยุนอาปราดสายตามองเพื่อนรัก. . แน่นอนล่ะแค่ปราดสายตา เพราะสาวเจ้าให้ความสนใจกับหนังในตอนนี้เสียมากกว่า
“ให้ตายเถอะพระเจ้า!” เสียงตกใจของเพื่อนรักทำให้คิมแทยอนรีบหันมาโดยไว คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันราวกับต้องการจะถามว่าเพื่อนรักของตนนั้นมีเรื่องอะไรหรือไม่
ยุนอาหันมามองเพื่อนสาวอย่างเต็มตา ชุดที่เธอใส่วันนี้มันดูไม่น่าอภิรมย์เสียสักเท่าไหร่. . นี่มันรสนิยมสมัยไหนกันล่ะ? ทั้งๆที่จะไปเจอคนสำคัญซะขนาดนั้น ทำไมเจ้าหล่อนถึงไม่รู้จักจะแต่งเนื้อประดับตัวเหมือนคนอื่นเขาเสียบ้างนะ
“มีอะไรน่ะยุนอา”
“เธอนี่มันน่าตีจริงๆแทยอน”
เจ้าของชื่อยิ่งขมวดคิ้วเข้าไปใหญ่. . เธอทำอะไรผิดกันนะ? วันนี้ก็ไม่ได้มีอะไรน่าแปลกใจ เธอรดน้ำต้นไม้แล้วเมื่อเช้า จานกับชามที่กินไว้ก็ล้างเสร็จเรียบร้อยแล้ว. . มีเรื่องอะไรที่ทำให้อิมยุนอาถึงอยากตีเธอกันนะ
“เธอจะใส่ชุดแบบนี้ไปพบคุณโอรึไง?”
เพียงพูดถึงเรื่องชุด แทยอนก็เริ่มสำรวจเสื้อผ้าของตนเองในวันนี้ทันที เสื้อเบลาซ์แบบผู้หญิงลายดอกไม้กับกระโปรงสีเทาควันบุหรี่ มีอะไรน่าแปลกใจหรือตื่นเต้นไปกับเสื้อผ้าของเธอในวันนี้กัน ในเมื่อปกติแล้วเธอก็ใส่ชุดแบบนี้เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว
“ทำไมล่ะ? ฉันก็แต่งตัวปกตินะ”
“ฉันล่ะอยากตีเธอจริงๆ”
ยุนอาถอนหายใจยาว กลอกตามองเพดานบ้านราวกับเบื่อหน่าย จิ้มไปที่เสื้อเบลาซ์ตัวเก่งและใช้มือทำเครื่องหมายกากบาทบ่งบอกว่าเสื้อตัวนี้ไม่เหมาะกับการที่จะไปพบคุณโอเลยแม้แต่น้อย
“ไปเปลี่ยนเสื้อเดี๋ยวนี้เลยนะ” ผลักหลังบางของเพื่อนรักให้เข้าไปในห้องแต่งตัวอีกครั้ง หากแต่เจ้าของร่างกลับขืนเอาไว้ เธอจ้องสายตาเพื่อนรักกลับ และซึ่งแน่นอน. .สาวมั่นแบบยุนอาไม่มีเหตุผลใดๆที่จะต้องหลบสายตาแทยอน
“เธอรู้ไหมว่าเขาเป็นคนที่เพอร์เฟคมาก เขาหัวทันสมัย” เว้นวรรคไปเล็กน้อย เหยียดสายตาไปยังเสื้อเบลาซ์ของแทยอน
“เขาเป็นบุคคลที่ผู้หญิงสบตาแล้วแทบจะยอมสยบใต้เท้าเลยเชียว”
ยุนอาเริ่มออกแรงอีกครั้งหนึ่ง แต่หากแทยอนกลับจับแขนของเพื่อนรักเอาไว้เป็นเชิงปรามให้หยุดทำแบบนี้กับเธอเสียที
“เคลิ้มขนาดนี้เธอไปแทนฉันเลยสิ” พูดตามตรงออกมาจากใจ. . ปกติคิมแทยอนไม่ใช่ผู้หญิงหัวรั้นสักเท่าไหร่หนัก หากแต่ใครๆกลับพูดให้เธอทำตัวดีๆกับมิสเตอร์โอ
มิสเตอร์โอหรือคุณโอที่พูดถึงเขาคือนักธุรกิจหนุ่มอายุน้อยคนนั้น เขาทำธุรกิจเกี่ยวกับการสื่อสารและยังเป็นเจ้าของไร่ฟาร์มหลายที่ในประเทศเกาหลี ด้วยอายุเพียงแค่ 25 ปี บวกกับหน้าตาที่แสนจะดูดีนั่น ยังไม่รวมไปถึงคำพูด การกระทำ และอะไรบางอย่างที่พวกผู้หญิงหลายต่อหลายคนเรียกมันว่า “แรงดึงดูด”
ใช่. . ผู้ชายคนนี้มีแรงดึงดูดที่น่าประหลาดสำหรับผู้หญิงทุกคน
แรงดึงดูดที่แสนร้อนแรงนั่น. .
“ความจริงที่ว่าฉันก็ไม่ได้อยากจะไปสัมภาษณ์เขาอยู่แล้ว” แทยอนเว้นวรรค เธอกัดริมฝีปากครั้งหนึ่ง พร้อมกับถอนหายใจออกมา “ในเมื่อเธอชอบเขา อยากเจอเขา ก็...”
“ฉันขอปฏิเสธ!” ยุนอารีบตอบทันควัน และนั่นทำให้แทยอนขมวดคิ้ว ส่ายหัวเล็กน้อยด้วยความไม่เข้าใจ
“ยุนอา ไอรีนแค่ไม่ว่าง เธอเลยให้ฉันไปสัมภาษณ์เขา” นึกไปถึงเพื่อนผมสีบลอนด์ทองคนนั้น เธอบอกว่าเธอต้องการบทสัมภาษณ์ของมิสเตอร์โอแห่งโอคอปเปอเรชั่น แต่หากเธอติดธุระสำคัญ ทั้งๆที่จองเวลาที่แสนยุ่งในชีวิตของเขาได้แล้ว เธอเลยมาขอให้แทยอนไปแทน. .
และแน่นอน. . เธออ้อนทุกวิถีทางจนแทยอนยอมไปให้
“ไม่มีอะไรมากกว่านั้น”
“ฉันแค่ไปแทนไอรีน บทสัมภาษณ์ก็มีในมือฉันแล้วนี่ไง”
เพื่อนรักถอนหายใจออกมาอีกครั้ง พร้อมกับกลอกตาไปด้วย เธอเดินไปนั่งที่โซฟาสีครีมตัวเดิม แทยอนยิ้มมุมปากเล็กน้อยเมื่อเพื่อนรักไม่ได้คัดค้านอะไรเธอแล้ว
“ไปดีมาดีล่ะ”
“จะรีบกลับเลยล่ะ” บอกลาเพื่อนรักพร้อมกับสวมรองเท้าผ้าใบสีนวลคู่โปรด ก่อนที่จะเปิดประตูบ้านเดินออกไป
มันไม่ค่อยน่าอภิรมย์เสียสักเท่าไหร่นัก. . ฝนตกหนักในค่ำคืนที่ผ่านมามันทำให้ถนนชื้นแฉะไปเสียหมด พื้นเจิ่งนองไปด้วยน้ำและนั่นสะท้อนให้เห็นภาพของผู้หญิงอายุ 21 ปี ในชุดเบลาซ์ลายดอกไม้และกระโปรงสีเทาควันบุหรี่ มือข้างหนึ่งถือร่มสีเหลืองอ่อนตา และอีกข้างคือบทสัมภาษณ์ในวันนี้
ผู้หญิงบนพื้นน้ำที่เจิ่งนองนั่น. .
ใช่. .
ฉันเอง
ฉันชื่อ ‘คิมแทยอน’ อย่างที่ได้บอกไป ฉันอายุ 21 ปี และแน่นอนว่าฉันอยู่มหาวิทยาลัย เรียนคณะอักษรศาสตร์สาขาวรรณกรรมอังกฤษ ฉันไม่ได้เดือดร้อนอะไรเลย ชีวิตประจำวันของฉันผ่านมาด้วยดีอย่างชีวิตของคนปกติทั่วไป ไม่ได้มีอะไรพิเศษ ไม่ได้มีอะไรน่าหวือหวา
เป็นแค่คิมแทยอน แค่คิมแทยอนเท่านั้น
อย่างที่ได้บอกไป. . นี่ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของฉันแม้แต่น้อย ฉันสละเวลาพักผ่อนในช่วงสุดสัปดาห์มาแทนเพื่อนต่างคณะ เธอไม่ว่างและคุณควรจะรู้ ฉันเป็นคนประเภทใจอ่อนและเห็นใจคนเป็นอย่างมาก ขอเน้นย้ำคำว่าอย่างมากจริงๆ เพราะเธอบอกว่าบทสัมภาษณ์ครั้งนี้สำคัญต่อการต่อเกรดในคณะเป็นอย่างมาก แต่หากกลับมีธุระที่เธอเลี่ยงมันไม่ได้จริงๆ ครั้นจะขอเพื่อนคนอื่นก็กลัวว่าจะมีคนเอาบทสัมภาษณ์ของเธอไปหากินแบบชุบมือเปิบ
ดังนั้น. .มันก็เป็นอย่างที่ทุกคนเห็น
บริษัทสูงตระหง่านอยู่ในกรอบสายตาของฉัน ตัวอักษรสีเงินวาวตัวใหญ่ที่เขียนไว้กึ่งกลางของตึก
โอคอปเปอร์เรชั่น
อ่า. .ไม่มีใครไม่รู้จักบริษัทนี้เลย , ไม่มี ! เพราะแม้แต่เด็กตัวเล็กๆก็ยังคงรู้จัก สมัยนี้เทคโนโลยีมันกว้างไกล และแน่นอนการสื่อสารย่อมสำคัญ และบริษัทโอคอปเปอร์เรชั่นก็กลายเป็นบริษัทที่มียอดขายด้านการสื่อสารเป็นอันดับหนึ่งของประเทศเกาหลีใต้ ภายใต้การบริหารของผู้บริหารคนล่าสุด
มิสเตอร์โอ
ยุนอาเคยพูด ใช่. . เธอเคย เขาเพียบพร้อมไปด้วยหน้าตา เสน่ห์แสนน่าดึงดูดนั่น พร้อมกับความคิดความอ่านที่โตกว่าคนรุ่นเดียวกัน การบริหารของเขาเฉียบขาด หากแต่ก็มีข่าวลือแปลกประหลาดของเขา. .
เขาเป็นพวกกระหายเซ็กส์แบบรุนแรงหรือพวกจิตวิปริตเกี่ยวกับเรื่องเพศ พูดง่ายๆตามภาษาคือ เขาเป็นพวกซาดิสม์. .
แต่หากข่าวลือยังไม่มีเค้ามูลนั้น ไม่ได้ถูกพูดโดยเจ้าตัว. . หากเป็นข่าวที่คนวงในเอามาคาบต่อให้นักข่าว ซึ่งฉันก็ไม่แยแสต่อข่าวของเขาสักเท่าไหร่นัก – วันๆฉันจมปรักอยู่กับวรรณกรรมอังกฤษที่เล่มหนายิ่งกว่าพจนานุกรมของอ็อกซ์ฟอร์ดเสียอีก และงานสัมภาษณ์เขา ไม่ใช่สิ่งที่ฉันถนัดเลยแม้แต่นิดเดียว. .
ลิฟต์ของบริษัทพาฉันมายังชั้นสูงสุด หน้าห้องมีเลขานุการที่น่าจะอายุพอๆกับฉันเสียด้วยซ้ำ , เธอสวย ใช่. .สวยมาก ผมของเธอสีน้ำตาลประกาย บวกด้วยส่วนสูงที่สูงมากกว่าฉันประมาณ 3-4 เซนติเมตรได้ ทำให้เธอดู. . สง่างาม? คำนี้รึเปล่า อ่า. . ต้องคำนี้สินะ
“ขอโทษนะคะ คือฉัน. . เบจูฮยอนค่ะ” ฉันสูดลมหายใจเว้นวรรคไว้ชั่วขณะหนึ่ง “ฉันมาสัมภาษณ์มิสเตอร์โอค่ะ”
เธอเงยหน้าขึ้นมามองฉัน ก่อนที่จะส่งยิ้มให้ เธอต่อสายอินเตอร์คอมเข้าไปยังห้องของเขา
“ตามฉันมาค่ะ” บอกเสียงน่ารักสดใส สมกับหน้าตาของเธอ ฉันก้มหัวเล็กน้อย ก่อนที่จะเดินตามเธอไปยังประตูบ้านใหญ่ที่มีตัวอักษรสลักไว้ที่ประตูบานใหญ่อย่างสวยงาม
Oh Sehun
“เชิญค่ะ” เธอเปิดประตูให้ฉันพร้อมผายมือ แต่เพราะว่าฉันไม่ทันได้มอง. . มันเป็นเรื่องที่น่าอาย ใช่! มันน่าอายมากที่สุด ฉันสะดุดพื้นต่างระดับก่อนที่จะเข้ามาในห้อง และนั่นทำให้ฉันล้มลงไปแบบไม่เป็นท่าเลยสักนิด
น่าอายที่สุด..
“คุณ . . ไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ?”
ขณะที่กำลังจัดการกับตัวเอง เสียงทุ้มเย็นลึกทำให้ฉันเลิกและหยุดวุ่นวายกับตัวเองไปพักหนึ่ง ใบหน้าของฉันกำลังจ้องมองเขา. .
เขาดูดีในชุดสูท แม้จะคลายปมเนคไทลงมาและปลดกระดุมที่ข้อมือ มือของเขาพิงเข้ากับโต๊ะทำงานด้วยท่าทางสบาย ใบหน้าขาวสะอาดและสิ่งสำคัญที่ทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันกำลังพ่ายแพ้. .
ดวงตาคมคู่นั้นที่กำลังจ้องมอง เต็มไปด้วยความสุขุม แต่หากกลับเรียบลึกดั่งท้องทะเลที่ไม่สามารถค้นหาความจริงได้ ฉันปฏิเสธไม่ได้จริงๆว่านั่นมันทำให้ฉันหลงใหล. .
ดูอันตรายแต่หากน่าค้นหา
เหมือนจะตกอยู่ในหลุมลึกของเขาอย่างยากที่จะขึ้นมาได้ แม้เราเพิ่งจะได้พบเจอกันเป็นครั้งแรก แต่ฉันรู้สึกพ่ายแพ้ต่อเขา. . พ่ายแพ้ต่อเขาในทุกๆเรื่องทันทีที่จ้องลึกลงไปยังดวงตาของเขา
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่เป็นไร” ฉันพูดขึ้นทำลายความเงียบของตัวเอง – ตั้งสติเข้าไว้คิมแทยอน มันไม่ควรเกิดขึ้นเลย อาการหัวใจเต้นแรงแล้วเหมือนโลกทั้งใบของตัวเองถูกเขาควบคุมเอาไว้ มันไม่ควร ไม่ควรจริงๆ
ฉันเดินมาที่กลางห้อง เขาผายมือกับเก้าอี้ตรงข้ามโต๊ะทำงานสีดำกว้างของตัวเอง ฉันนั่งลงไป สายตากวาดมองไปรอบห้อง มันกว้างมาก. . ใช่! กว้างมากๆ แต่เฟอร์นิเจอร์ที่ตกแต่งกลับมีเพียงไม่กี่ชิ้นเท่านั้นเอง มันทำให้ห้องนี้ดู เอ่อ. . แปลกๆน่ะ ปกติห้องยิ่งกว่าของตกแต่งก็ต้องเยอะกว่านี้สิ แต่นี่ไม่เลย
“คุณโอเคแน่นะครับ” เสียงทุ้มเย็นถามขึ้นอีกครั้ง ทำให้ฉันหยุดกลอกสายตาแสนจะไร้มารยาทนั่น แล้วหันมามองบุคคลตรงหน้าเอง. . แต่ฉันพูดไปแล้วใช่ไหม ดวงตาของเขาน่ะ ดวงตา! ฉันมองสบได้เพียงครู่เดียวก็ต้องก้มลงกำมือของตัวเองเอาไว้ไม่ให้สติมันหายวับไปมากกว่านี้
“โอเคค่ะ ฉันโอเค” ปากกำลังสั่น! ให้ตายเถอะ! ไม่เคยเจอสถานการณ์ไหนที่ทำให้ตัวเองรู้สึกตกเป็นรองมากเท่าวันนี้มาก่อน และดูท่าเขาจะจับสังเกตได้ไม่ยากเลยสักนิด
“ปากคุณสั่นนะ”
ดวงตาคมมองที่ริมฝีปากของฉัน ก่อนที่เขาจะกรอกสายตามองไปรอบห้อง
“แอร์เย็นเกินไปสำหรับคุณหรอครับ?” เขาทำท่าจะเดินไปปรับอุณหภูมิที่มุมห้องหากแต่ฉันก็พูดไว้ก่อน มันไม่ได้เป็นอะไรเลยสักนิด ปกติฉันชอบอากาศหนาวเย็นจะตายไป หากแต่ตอนนี้มันไม่ใช่นี่สิ. . .
“ม ไม่ค่ะ ไม่ ฉันโอเคดี” มองพร้อมกับกัดริมฝีปากของตัวเองไปพลาง พยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่นไปมากกว่านี้
“ฉันอาจจะ อ่า. . ฉันอาจจะแค่ตื่นเต้นค่ะ”
ฉันเงยหน้ามองเขาหลังจากที่ประหม่าไปหลายนาทีที่ผ่านมา แต่ใช่ว่าจะตั้งหลักได้! เขามองกลับและฉันรู้ว่าตอนนี้มือทั้งสองข้างของตัวเองชื้นไปด้วยเหงื่อ
ดวงตาคมลึกราวกับน้ำทะเลคู่นั้นสบเข้ากลับดวงตาของฉันโดยตรง , ให้ตาย. . เขาเหมือนมีเวทมนตร์ให้ฉันตกเป็นทาสของเขา
คำพูดทุ้มเย็นนั่น. .กำลังจะทำให้ฉันตกเป็นทาสของเขาอย่างสมบูรณ์!
“ผมชื่อเซฮุนนะครับ”
คนตัวสูงยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย ขณะจ้องมองดวงตากลมโตของลูกนกแสนไร้เดียงสาตรงหน้า
“โอเซฮุน”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ตัวเองเราไปแก้ภาษามาแล้วนะ.
ความคิดเห็น