คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Some . 썸 - บทที่ 3
บทที่ 3
[สิ่งของแทนใจ?]
เช้าที่แสนจะสดใส . . สดใส . . สดใสกับผีบ้าอะไรล่ะ! คิมแทตื่นขึ้นมาในสภาพที่เรียกว่าแทบจะเป็นซอมบี้เหมือนทุกๆวันอีกแล้ว เมื่อวานมันนอนไม่หลับ. .
ใบหน้าของเพื่อนสนิทเมื่อตอนสมัยเด็กลอยผุดขึ้นทั่วหัวสมองน้อยๆของพี่คิมแทจนไม่เป็นอันหลับอันนอน สภาพมันเลยเละเทะแบบนี้ ฮืออออออออ ทั้งๆที่เมื่อวานอุตส่าห์เลิกเร็วไม่มีงานอะไรต้องเคลียร์แล้วแท้ๆ TOT
เพราะมัน. . เพราะโอเซฮุนคนเดียวเลยนะ !
“พี่แทครับพี่แท” เสียงเคาะประตูหน้าห้องพร้อมเสียงมารหัวขนของไอน้องคิมแทดังขึ้น แต่มันรบกวนฉันโว้ยยย ฉันเขวี้ยงหมอนที่ตัวเองนอนหนุนใส่ประตูอย่างแรง จนได้ยินเสียงน้องมันโวยวายออกมา
นี่ไม่ได้จะพาลใส่น้องเลยนะ
แต่มันแบบ....
ว้อยยยยยยยยยยยยย TOT
เกิดไรขึ้นกับพี่แททททททท T_______________T
ลากสังขารของตัวเองให้ลุกจากเตียงนอนแล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมไปมหา’ลัยจะดีกว่า
ตื่นว้อยคิมแท!
ฉันเดินมาถึงกลุ่มเป็นคนที่ห้า เห็นเพื่อนรักทุกคนกำลังนั่งล้อมโต๊ะตัวเดิมกันตามตำแหน่งที่เหมือนจะเป๊ะ แต่ไอที่ไม่เป๊ะมันคือ. .
ไอ้โอเซ! ทำไมมันถึงย้ายมานั่งข้างที่นั่งประจำฉันวะ!
ลุกออกไปเลยนะ!
“คิมแททททททททททท” นี่ก็อีกเรื่องแปลกใจ ปกติแล้วจองซูยอนมันไม่ใช่คนที่ตื่นเช้าเพื่อมารวมกลุ่มกับพวกเราเลยนะ นานๆครั้งเท่านั้นล่ะนางจะตื่นทันทีนึง แต่วันนี้คืออะไรรรรรรรร จองซูยอนมาก่อนคิมแทยอนน คิดว่านี่มันไม่ปกติแล้วละ
“ทำไมวันนี้มาเช้าจังซูยอน”
“หื้ม? ก็เปล่านี่” เพื่อนรักอมยิ้มให้กับฉัน แต่ทำไมสายตามันต้องมองไปที่ไอคริส? สองคนนี้มีซัมติงอะไรที่พี่แทไม่รู้? หรือนี่ตกข่าวไปเอง
“แกพูดกับฉันแล้วแกมองไอคริสทำไมซูยอน” ฉันจ้องหน้ามันอย่างจับผิด เพื่อนสาวยังคงยิ้มแล้วก็ยักไหล่ขึ้น ไอความรู้สึกนี้มันอะไรรร ทำไมรู้สึกเหมือนไอสองคนนี้มันมีซัมติงกันแปลกๆวะ นี่ไม่ได้คิดไปเองจริงๆนะเนี่ย
พอเห็นท่าทีกวนประสาทนิ่งๆของเพื่อนรักก็เลิกทำให้เสียระบบประสาทของตัวเองจะดีกว่า ถ้าพวกมันคิดจะบอกก็คงบอกกันเองนั่นล่ะนะ ไม่จำเป็นจะต้องไปคาดคั้นอะไร แต่ดูเหมือนตอนนี้จะมีเรื่องที่น่าสนุกกว่าทุกเรื่องแล้วล่ะสิ -.-
“ปาร์คยุนอา!!!” ฉันตะโกนเสียงกังโบกมือเรียกเพื่อนสาวอีกคนให้เดินเข้ามาที่กลุ่ม แต่วันนี้มันไม่ปกติเลยก็เพราะไอคนข้างๆที่เดินมากับเพื่อนฉันเนี่ยน่ะสิ
ยุนอารีบจ้ำอ้าวเดินเข้ามาที่โต๊ะกลุ่ม คิดว่าน่าจะโมโหที่ฉันเรียกนามสกุลของเธอผิด แต่ว่านะ. . สายตาของฉันมันก็ดันไปสะดุดกับเสื้อชอปที่เธอสวมทับเอาไว้ก่อน
และคิดว่าไม่น่าจะมีฉันคนเดียวที่สังเกตด้วยเนี่ยสิ J
“เหม่ง ทำไมวันนี้ใส่เสื้อชอปของไอปาร์คมันอ่ะ” จงอินส่งสายตาล้อเลียนยุนอากับคนที่กำลังเดินตามมาข้างหลัง วันนี้ต้องกลายเป็นประเด็นฮอตแน่ๆเลย ยุนอากับชานยอลเดินมาด้วยกัน -.-
“มีเหตุฉุกเฉินนิดหน่อย” ยุนอาที่กำลังจะถอดเสื้อชอปที่ด้านหลังเขียนตระหง่านตาว่า ‘ปาร์คชานยอล’ ออก แต่ว่าคุณพี่ปาร์คเขาวาร์ปมาจากไหนไม่รู้ครับ. .
เข้ามากระชับเสื้อชอปของตัวเองให้กับอิมยุนอาเฉยเลยครับ
แล้วก้มลงไปกระซิบอะไรไม่รู้ครับ
แต่นั่นแน่นอนเลยว่าเรียกเสียงโห่ดังจากโต๊ะฉันได้เป็นอย่างดี ทุกคนส่งรอยยิ้มล้อเลียนมาให้ทั้งยุนอาและชานยอล แต่ดูเหมือนไอคนที่มันนิ่งๆนี่มันก็ยังคงทำตัวนิ่งๆต่อไปเนี่ยสิ
“พูดมาก” พี่ปาร์คแกก็นั่งลงที่ของโอเซ ปกติพี่ปาร์คมันต้องนั่งข้างคิมแทเส่! ทำไมต้องย้ายที่กับไอแป๊ะเซฮุนด้วยว่ะห๊ะ!
“แค่ให้ยืมเสื้อไม่เห็นแปลก”
“ไม่แปลกหรอครับท่านปาร์ค” หน่วยเริ่มกวน ; คิมจงอิน
“แปลกน้า” หน่วยสนับสนุน 1 ; เจสสิก้าจอง
“กัดกันจะตายขนาดนั้น” หน่วยสนับสนุน 2 ; คริส
“พวกแกเป็นแฟนกันใช่มั้ย!” หน่วยตบท้าย ; คิมแทยอน
เราสี่คนเล่นต่อประโยคกันไปมา แต่ได้รับเป็นสายตาค้อนๆจากยุนอา แต่คิดหรอว่าแค่นั้นจะทำให้คนปากหมาๆอย่างคิมจงอินและคริสหุบปากของพวกมันลงไปได้ เหอะ! ขอบอกเลยว่าไม่มีทาง -_____-
แต่อารมณ์พี่แทตอนนี้นี่คือ. . สมน้ำหน้าไอเหม่ง!
แกล้อฉันดีนักนะ! #พี่แทผู้โหดร้าย
ยุนอาเลิกที่จะค้อนสายตาให้พวกเราสี่คนแต่หันกลับไปตีปาร์คชานยอลแทน . . เห้ๆ แล้วอะไรคือการที่ปาร์คชานยอลรวบแขนทั้งสองข้างของยุนอา ดีดหน้าผากหนึ่งที แล้วยัยเหม่งมันสงบลงแบบนั้นวะนั่นน่ะ. .
ไอสองคนนี้มันมีอะไรๆกันใช่มั้ย?
“หมาโง่อิจฉาคนอื่น” ไอคนกวนประสาทหมายเลขหนึ่งที่นั่งข้างๆฉันมันพูดขึ้น พร้อมกับหันมายิ้มกวนประสาทให้กัน , ใคร ใครอิจฉาวะ ไม่มี ไม่มี๊ ไม่มีจริงๆนะ
เออ. . เอาดีๆก็อิจฉาอ่ะแหละ -______-
“เรื่องของฉันเหอะน่าโอเซ” ฉันตอบออกไปแบบปัดๆ ทำไมวันนี้ไม่เห็นน้องจองกุกเลยนะ? ไปไหนของเขากันเนี่ย. . ทั้งๆที่วันนี้นัดกันจะไปตึกทันตะฯพร้อมกันแท้ๆ
“หมาโง่พูดไม่ดีกับเจ้าของ”
ไอ้. .
ด่ามันในใจเท่านั้นแหละ ฉันแยกเขี้ยวขู่ฟ่อๆใส่มัน. . เอ่อ ความจริงพี่แทก็ไม่ใช่หมาหรอกนะ แค่เปรียบเทียบเฉยๆ ใครมันอยากจะไปเป็นหมาของไอแป๊ะกวนประสาทนี่ล่ะ. .
เห้ เชื่อสิ ไม่เชื่อกันหรอ
เชื่อพี่แทสิคะทุกคนนนนนนนน >O<
“เดี๋ยวไม่ให้เพดิกรีนะ” ไอ้. . บอกแล้วไงว่าไม่ใช่หมาว้อยยยยยยยยยยยยย เห็นพี่แทเป็นอะไรวะห๊ะโอเซ โห่ พูดงี้มาไฝว้กันตัวต่อตัวเลยมั้ย จะกัด(?)ให้มือขาดเลยคอยดู
“ไอแท เป็นไรวะ ทำไมกำมือแน่นแบบนั้นอ่ะ” คิมจงอินที่มองดูคิมแทยอนกำมือของตัวเองแน่นพูดขึ้น ก็เห็นขู่ใส่ไอเซฮุนอยู่เมื่อกี้ แต่ทำไมตอนนี้ทำท่าเหมือนจะโกรธไอเพื่อนผิวขาวตัวสูงๆที่นั่งอยู่ข้างๆนั่นล่ะ. .
คิมจงอินไม่เข้าจายยยยยยยยยยยยยย
“หมาโกรธ / ไม่มีไร” ไอ้เซฮุน ! แกจะพูดแทรกพี่แทขึ้นมาทำไมวะห๊ะ!
“เห้ๆ พวกแกสองคนเป็นแฟนกันรึไง” ยุนอายักคิ้วขึ้นอย่างสงสัย แน่ล่ะ. . ไอสองคนนี้น่ะใครๆดูก็รู้ว่ามันคิดอะไรๆกันมากกว่าเพื่อนทั่วไป แต่ก็ยังปากแข็งกันอยู่นั่นทั้งสองคน เอ. . หรือว่ามีคนหายซึนไปแล้วหนึ่งคนนะ? J
“เปล่านะ เปล่า” พี่แทผู้ปฏิเสธเป็นพัลวัน
“ไร้สาระปาร์คยุน” กับอีกคนที่ตอบได้หน้าตายมาก. .
แล้วอะไรคือการที่เรียกอิมยุนอาว่าปาร์คยุนวะไอ้คุณชายโอ
นี่แน่ะ!
“มันเจ็บมั้ยเหม่ง” เพิ่งจะปาลูกอมใส่หัวอีกคนอย่างแรง แต่ใครจะสนใจ มาด่ากันก่อนทำไมวะ เหม่งไม่ยอมหรอกนะเว้ยบอกเลย :P
“คิมแท ใส่สร้อยข้อมือเมื่อไหร่อ่ะ?” เจสสิก้าจองหันมาสบตากับฉันตาแป๋ว. . อะไรจองสิก ทำแบบนี้พี่แทก็ไม่หลงรักหรอกนะบอกเลย -_____-;; แล้วเอาเวลาที่ไหนมาสังเกตสร้อยข้อมือของพี่แทอ่ะ คิมแทยังเห็นแกกับคริสคุยกันหนุงหนิงอยู่เลยไม่ใช่รึไง !
“ไหน! คิมแท” ไอเหม่งงงง!
พี่คิมแทจะฆ่ามัน. . -_______-;;
ใครสั่งใครสอนให้กระชากข้อมือของคนอื่นเขาไปดูแบบนี้กันวะห๊ะ !
“ปาร์คยอล ! เอาเมียแกไปเก็บเดี๋ยวนี้เลย !” เมื่อทำร้ายไอเหม่งไมได้ ก็ให้ไอคู่กัดจัดการเองล่ะกัน! แล้วอะไรมันคือการที่ปาร์คยอลทำหน้าตาไม่รู้เรื่อง ยักไหล่ขึ้น แล้วก็ทำสีหน้าเรียบเฉยแบบนั้นวะ !
ไอเพื่อนทรยศ !
มีเมียแล้วทำกันแบบนี้ใช่มั้ย !
“ย๊าส์ ! โอเซฮุน” อ๊ากกกกกกกกกกกก หมดกัน หมดกัน หมดกันนนนนนนนนน ! ชีวิตพี่คิมแทดับสิ้นแล้ว อยากจะเอาหัวจุ่มแก้วน้ำนมเย็นของคิมไค T____T
“จองตั้งแต่เนิ่นๆเลยรึไงย่ะ” แล้วอิมยุนอา แกจะแกว่งข้อมือพี่แทหาพระแสงอะร้ายยย T____T
แล้วไอกระดิ่งนี่จะสั่นหาป้าแกหรอ หยุดนะ หยุดดดดดด
“โอ๊ย คิมแทหน้าแดง กูเพิ่งจะเคยเห็น” คริสตบหน้าขาของตัวเองฉาดใหญ่ , ไอพวกเพื่อนเลว! นอกจากไม่ช่วย พวกแกจะยังยัดเยียดฉันอีกหรอห๊ะ! ไอ้ ไอ้ ไอ้..... !
พี่แทจะกัดมันให้หมดทุกคน!
“หมาโง่ เลิกขู่คนอื่นได้แล้วน่า” เสียงทุ้มเย็นที่อยู่ข้างตัวพร้อมกับมือหนาที่ลูบหัวอยู่ทำให้ฉันหันไปมองค้อนอีกคนทันที
ไมได้เป็นหมาโง่ว้อยยยยยยยย !
“หมาโง่ ไม่กัดเจ้าของ”
“อิแป๊ะ หุบปาก!”
เพี๊ยะ!
โอ้ย! แม่งเจ็บ
อะไรคือการที่อิแป๊ะมันตบปากพี่แทคะตอบ. . แกเป็นผู้ชายปร้า แล้วฉันเป็นเพื่อนแกป่ะ ไม่ใช่สัตว์เลี้ยงแกป่ะ (ถึงจะมีไอสร้อยข้อมือพิลึกพิลันนี่ก็เถอะ) แต่มันใช่เรื่องมั้ยวะที่มาตบปากกันดังเพี๊ยะขนาดนี้อ่ะ ขนาดไอเพื่อนในกลุ่มฉันมันยังหน้าเหวอกันเลย เราก็เคยเล่นกันแรงๆอ่านะ แต่ถึงขั้นตบปากดังขนาดนี้นี่ไม่เคยเลยสักครั้ง
นี่จะลองดีกันใช่มั้ยโอเซ.. !
ยังไม่ทันจะได้ใช้เล็บตะกุย(?)หน้าของอีกคน ไอบุคคลกวนประสาทที่ว่ามันก็เอี้ยวคอของฉันให้เข้ามาที่ตัว ท่ามกลางสายตาล้อเลียนของเพื่อนทั้งกลุ่ม
ไอ้. .
ไอ้..
“อย่าดื้อนะหมาโง่”
“ปล่อยยเส่ TOT” ยิ่งพยายามเอาตัวออก มันก็ยิ่งล็อกคอ ทำงี้ฆ่าพี่แทเลยมั้ยโอเซ ฆ่าเลยมั้ยห๊ะอิแป๊ะ! หายใจจะไม่ออกอยู่แล้วว้อยยยยยยย
“ถ้าดื้อจะโดนลงโทษ”
“ถ้าหนีกลับบ้านก่อนจะโดนหอมแก้ม”
“ถ้าทำท่าจะกัดเจ้าของอีก จูบลืมหายใจแน่ที่รัก J”
จุ้บ!
“ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววว”
“ไปเรียนละนะเพื่อน บาย” โอเซฮุนเดินหนีไปแล้ว ทิ้งให้คิมแทยอนนั่งค้างและสตั๊นไปชั่วครู่. .
ไอ้โอเซมันจุ้บปากพี่แททททททททททททททท
เอาจุ้บของฉันคืนมานะว้อยยยยยยยยยยย
ไอเจ้าของบ้า T///////////T
หงุดหงิด โอเซกำลังหงุดหงิด !
ทั้งๆที่บอกกฎกับหมาโง่ไปแล้วแต่ทำไมยังต้องแหกกฎ?
นี่จะดื้อกับเจ้าของให้ได้เลยใช่มั้ย?
สาเหตุความหงุดหงิดราวกับผู้หญิงประจำเดือนมาของคุณชายโอเซคือการที่มายืนรอเพื่อนสนิทที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นหมาโง่(?) แล้วตัวเองก็แต่งตั้งตนเป็นเจ้าของอย่างตามใจชอบ ด้วยกรรมสิทธิ์เพียงสร้อยข้อมือที่สลักชื่อว่าเป็นของตัวเองอย่างไม่ยุติธรรม แต่ประเด็นคือหมาโง่ไม่มา. .
และโอเซก็ยืนรอไอหมาเตี้ยนั่นมาจะหนึ่งชั่วโมงแล้ว
ไม่ให้หงุดหงิดก็ให้มันรู้ไป !
อ่า . . แล้วก็เลิกสงสัยกันได้ละนะครับ คนอย่างโอเซฮุนไม่มีทางคิดอะไรๆที่มันเกินเลยกับเพื่อนสนิทที่คบกันมาเกือบจะสิบปีแบบนั้นหรอกครับ รู้นิสัยใจคอกันดี จะให้มาเป็นคนรู้ใจกันน่ะขอเซย์โน มันยังไงวะ. . มันไม่แปลกไปหรอเห้ย! นั่นเพื่อนที่คบกันมาเกือบสิบปีเลยนะ
แล้วที่ทำตัวเป็นเจ้าของนั่นล่ะคะโอเซ?
งืม. . นั่นมันก็แค่วิธีเรียกร้องความสนใจเฉยๆนั่นล่ะ ก็บอกแล้วไง หมาโง่คิมแทจะมีแฟนก็ให้มีแฟนไป ถ้ามันมีได้อ่านะ. . ยังไงหมาเตี้ยนั่นก็ต้องให้ความสนใจโอเซมากกว่าไอเด็กฟันกระต่ายผมแดงนั่นอยู่แล้ว พูดถึงมันล่ะก็หงุดหงิด ! หมาโง่ก็ยังไม่มา แม่ง. . หายไปไหนของมันวะเนี่ย
อยากกินชานมไข่มุก. . !
“โบอาๆ เห็นแทยอนมั้ย?” ไอระโยคนี้มันคุ้นๆเนอะว่ามั้ย. . แต่ เออ. . ช่างมันเถอะน่า ตอนนี้คุณชายโออยากรู้มากกว่าว่าคิมแทมันหายไปไหนของมัน
“อ่าว ! แทยอนไม่ได้บอกหรอเซฮุน”
แล้วไอประโยคที่พูดออกมามันก็ทำให้ผมปรี๊ดแตก. .
“วันนี้เห็นแทยอนบอกไปเที่ยวกับจองกุกนะ”
คุณว่าเหตุการณ์นี้มันคุ้นๆกับเมื่อบทที่แล้วมั้ย?
แล้วหมาโง่ที่ขัดคำสั่งเจ้าของนี่ต้องทำยังไงครับ?
โง้ยยยย. . พี่แทฟินนนนนนนน วันนี้อุตส่าห์ได้มาเดท(?) กับน้องจองกุกทั้งที แต่ทำไมคนมันต้องเยอะ รถแม่งก็โคตรจะติด โคตะระติด จะติดไปเพื่อใครวะ วันนี้ก็ไม่ใช่วันสำคัญอะไรนักหนานี่หว่า ทำไมรถมันถึงได้ติดผิดปกติแบบนี้วะเนี่ย
“พี่แทเป็นอะไรรึเปล่าครับ?” น้องหันมาถามฉัน . . โอ้ยยยย น่ารักจริงๆ แม่คะ คิมแทอยากได้คนนี้ คิมแทจะเอาคนนี้อ่ะ คิมแทชอบคนนี้ ><’
“เปล่าจ้ะจองกุก เรา เอ่อ. . จะไปเที่ยวมยองดงกันจริงหรอ พี่. .” พี่กลัวเดินไม่ไหว T____T
แล้วคำพูดมันก็กลืนหายไปในลำคอ ก็ไม่อยากให้น้องมันลำบาก เราสองคนอุตส่าห์มาเดทกันทั้งทีอ่า ความจริงไม่ได้บอกเพื่อนๆเอาไว้เลย ใครถามก็บอกไปเที่ยว ไม่ได้บอกมาเดท แม้แต่โอเซฮุนไอเจ้าของหมาหน้าโง่นั่นก็ไม่ได้บอก. . แล้วทำไมคิมแทต้องไปนึกถึงมันวะ , เลิกๆเว้ยคิมแท สลัดมันออกจากหัว
ตอนนี้แกอยู่กับน้องจองกุกที่น่ารักนะแก ตั้งสติ ตั้งสติ ! >O<
“เดินไหวรึเปล่าครับ ผมขอโทษนะที่พามาที่ๆคนเยอะๆ”
“ไม่เป็นไรๆ พี่ก็เดินไหวนะ”
“จริงหรอครับ”
ฉันหันไปส่งยิ้มจริงใจให้น้อง ตอนนี้เรามาถึงมยองดงกันแล้ว. . แน่นอน คนเยอะ. . แต่ก็ไม่ได้เยอะจนอึดอัด พอเดินได้แบบสบายๆ แต่ใครจะไปรู้ว่าคนอย่างพี่คิมแทคนที่เกือบจะแมน(?)จะมีอาการแบบนี้เกิดขึ้นมาได้. .
กลัวเดินหลงกับคนอื่น. .
เรื่องของเรื่องตอนนั้นจำได้แม่นยำแล้วก็เกลียดการเดินในที่ๆคนเยอะๆกับคิมวีและคิมแบคไปประมาณสองปี . . ไอน้องเวรสองตัว , พี่แทเปล่าด่าน้องนะ แต่ฟิลลิ่งแม่งมาว่ะ พูดเรื่องนี้แล้วของขึ้นทุกที เอาล่ะ. . กลับมาเข้าเรื่องดีกว่า ตอนนั้นจำได้ว่าไปเคาท์ดาวน์กับครอบครัวที่เกาะเชจูแล้วคนมันเยอะมากๆ ด้วยความไม่รู้ประสีประสาของพี่คิมแทเมื่อครั้งอายุ 6 ขวบ บวกกับไอน้องชายฝาแฝดสุดแสบอายุ 4 ขวบ เราไปเดินเล่นกันแถวนั้น แต่ไอน้องแสบทั้งสองมันดันปล่อยพี่แททิ้งอยู่ท่ามกลางหมู่คนมากมายบนพื้นดิน. .
ฟิลลิ่งพี่แทมาเลยจ้ะ. .
แหกปากร้องไห้ตอนนั้นตอน 6 ขวบ โป้งน้องมันไปสองอาทิตย์กว่า กว่าจะกลับมาคุยกันเหมือนเดิม เลยกลายเป็นกลัวฝังใจไปเลย จากนั้นถ้าอยู่ในที่ที่ไม่คุ้นเคยจะพยายามหามือคนมาจับไว้ อย่างเช่นตอนนี้ไง. .
หมับ!
เอื้อมมือไปจับมือน้องจองกุก. . แล้วน้องก็หันมามองด้วยสายตางงๆ. . เอ่อ. . พี่แทลืมบอกน้องว่าพี่แทเป็นคนกลัวเดินหลงทาง เลยชักมือกลับออกมา แล้วอะไรคือน้องยิ้มให้แล้วเอามือพี่แทไปจับ
แม่คะ คิมแทใจเต้นแรงค่ะ T///////T
“คือพี่กลัวเดินหลงทางน่ะ พอดีว่าตอนเด็กๆพี่เคยโดนวีกับแบคฮยอนทิ้ง พี่ไม่ได้จะ...” ยังไม่ทันที่จะพูดจบประโยค น้องก็ใช้นิ้วชี้ทาบลงมาที่ริมฝีปากของฉันแผ่วเบาแล้วก็ยิ้มออกมา
“ผมไม่รู้ว่าพี่แทจับมือผมเพราะอะไร”
“...”
“แต่ที่ผมจับมือพี่แทเพราะผมอยากจับ”
“...”
“อยากเดินเที่ยวไปด้วยกัน อยากอยู่กับพี่แท”
แล้วมือของน้องก็กระชับมือของฉันให้แน่นขึ้น แล้วฉันก็บีบมือน้องกลับไป เราสองคนหันมามองหน้ากันและส่งยิ้มให้กับกัน
อ่า. .นี่มันเหมือนกับฝันชัดๆ T////////T
ถ้าไม่ติดว่า. .
“แก! นั่นมันพี่จองกุกไม่ใช่หรอ !”
“ไหนๆ!”
“กรี๊ด!!! พี่จองกุกจริงๆด้วย” เหล่านักเรียนมัธยมปลายต่างกรูกันเข้ามาที่ฉันกับจองกุก และก่อนที่จะได้ถามอะไรไปน้องก็จับมือฉันและเริ่มออกวิ่งทันที
“ถ้าเราหาที่ปลอดภัยได้ผมจะเล่าเรื่องให้ฟังนะครับพี่แท”
น้องพาฉันวิ่งเข้าวิ่งออกตามทางเรื่อยๆ แต่กลุ่มเหล่านักเรียนมัธยมปลายก็ยังไม่หยุดตามเราสองคน และเมื่อเหงื่อยิ่งออกสารเอ็นดอร์ฟินในร่างกายก็เริ่มหลั่งทำให้มีพละกำลังเพิ่มมากขึ้น ทั้งๆที่ฉันเป็นพวกเบื่อการออกกำลังกาย แต่ครั้งนี้วิ่งระยะทางก็เริ่มจะไกลพอสมควรและเราก็วิ่งกันเร็วขึ้นเรื่อยๆ แต่ฉันกลับไม่บ่นอะไรเลยสักนิด กลับวิ่งไปเรื่อยๆและหันมาส่งยิ้มให้กับน้องไปด้วย. . เราสองคนส่งยิ้มให้กันและกันทั้งๆที่เหงื่อออกกันพลั่กๆ
อาจจะเพราะมันคือความสนุกของวัยรุ่นที่ฉันอาจจะไม่เคยได้สัมผัส
หรือ. .
เพราะมือที่กระชับจับกัน ขาที่วิ่งออกไปด้วยกัน และรอยยิ้มที่ส่งให้กันและกันหรือเปล่านะ?
ช่วงเวลานี้มันมีความสุข. . แต่ช่วงเวลาที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้ล่ะ?
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
อู้ยยยยยยย ดราม่ามันจะมาหรือปล่าววววววววว
จอนจองกุกเป็นใคร ทำไมสาวๆกรี๊ดเต็มเบยยยย
แต่กุ้กแทอ่ะมันไม่ใช่หรอก กุ้กออมต่างหากใช่กว่าเยอะ #ผิด
อัพดึกตามสไตล์คนขี้เกียจ ตอนนี้แลยาวเนาะ แต่ 3000 คำเท่าตอนอื่นเลยนะ
เห้อ. . คนเม้นก็เม้นไปเถอะ คนไม่เม้นก็เฉยไปเถอะ
1 เม้น = 1 ล้านกำลังใจ
ความคิดเห็น