คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เ พื่ อ น ร่ ว ม ห้ อ ง บ ท ที่ ส อ ง (100%)
Roommate 2
เพื่อนร่วมห้องบทที่สอง
{Kris part}
ผมไม่รู้ว่ามันจะแย่ขนาดนี้นี่หว่า -0-!
ผมเหลือบสายตาไปมองของที่ผมส่งตรงอิมพอร์ทจากแคนาดาพร้อมกับร่างที่สลบเหมือดของรูมเมทที่นอนอยู่ข้างๆกัน
ก็หลังจากที่น้องเขากรี๊ดเสียงดังไปเขาก็ล้มฟุบลงไปกับพื้นเลยอ่ะ
พี่คริสไม่ผิดนะครับทุกคน!
คนบ้าอะไรเจอตุ๊กตาหมีแล้วกรี๊ดอ่ะ
ครับ.. ไอของที่ผมอิมพอร์ตจากแคนาดามันคือตุ๊กตาหมีส่วนสูง
150 เซนติเมตร
มันก็ไม่ได้ใหญ่มากเลยนะ -0-!
ผมนั่งกุมขมับเพราะนางเขาไม่มีทีท่าว่าจะฟื้นขึ้นมาเลยสักนิด
หรือผมจะแกล้งน้องเขาแรงไปวะ? เห่ย! แต่คนบ้าไรเห็นตุ๊กตาหมี กรี๊ดแล้วสลบอ่ะ เรื่องนี้คริสอู๋ไม่ผิดนะครับ
ผมก็แค่หวังดีให้น้องเขาทำความคุ้นเคยกับอาณาจักรลูกๆของผมเท่านั้นเอง
“อืม...”
เห่ย..
ฟื้นแล้ว!
น้องเขาลืมตาแล้ว
ผมพ้นผิดข้อหาฆ่าคนตายด้วยตุ๊กตาหมีแล้วนะครับทุกคน
TOT
“เป็นไงบ้างครับน้องยุน”
เพราะผมเป็นคนที่ทำให้น้องเขาล้มตึงลงไป
ก็ไม่แปลกเท่าไหร่ที่ผมจะถามอาการของน้องเขา
น้องเขามองไปรอบๆห้องเหมือนกำลังจะปรับโฟกัสสายตาของตัวเอง
แล้วพอน้องเขาเห็นหน้าผม พร้อมกับมองไปข้างๆตัวเองที่มีเจ้าตุ๊กตาหมีตัวใหญ่อยู่ข้างเขาก็ลุกขึ้นทันที
ก่อนที่จะ..
ตึง!
ตุ๊กตาของโผมมมมมมมมมม
TOT
ทำไมสาวคณะวิทยาฯโหดแบบนี้อ่ะ
หรือโหดแค่น้องเขาคนเดียว ผมจะฟ้องนะ จะฟ้องจริงๆ ! น้องเขาใช้เท้าถีบตุ๊กตาของผมจนหน้ามันหงายลงกับพื้นเลยอ่ะ ย้ำนะครับว่าใช้เท้าถีบไม่ใช่ใช้มือผลัก
น้องเขาจะรู้ไหมครับว่าตุ๊กตาตัวนี้มันราคาเหยียบแสนวอนเลยนะแถมยังสีขาวขนปุยน่ารักมากๆอีกต่างหาก
น้องเขาทำร้ายมันได้ยังไง TOT!
ผมจะย้ายเมท!!
“เอา
– มัน – ไป –
ทิ้ง” น้องเขาหันหน้ามาทำตาเขียวปั้ดใส่ผม
ก่อนที่จะใช้มือตีป้าบเข้าไปที่หัวของเจ้าตุ๊กตาน้องน้อยของผมอย่างแรง ถึงแม้ว่ามันจะไม่ดังแต่ตุ๊กตามันก็เจ็บเป็นนะ(?)ครับ
“มันแพงมากเลยนะครับน้องยุน”
บอกเหตุผลไปครับ.. อย่างน้อยน้องเขาเรียนวิทยาฯมาก็ต้องดูเป็นคนมีหลักเกณฑ์ เหตุผล
และคิดตามได้
แต่ผมว่าคราวนี้ผมคิดผิดนะ...
“โว้ย! ก็รู้ทั้งรู้ว่าไม่ชอบแล้วจะสั่งมาทำไม” น้องเขาโวยวายพร้อมกับส่งสายตาที่เหมือนจะด่ากราดและยิงผมให้พรุนไปทั้งตัว
แง้
กลัวแล้วจ้า TOT
“ฉันจะไปกินข้าวกับเพื่อนแล้ว! ถ้ากลับมายังเจอมันหน้าสลอนอยู่ห้องนั่งเล่นอีก ฉันจะจับมันโยนลงจากชั้น 4
แน่!”
ปัง!
น้องเขาเดินออกไปแล้วครับ
เหลือแค่ผมกับเจ้าตุ๊กตาหมีแค่สองคน(?)...
แล้วผมจะเอาไปไว้ที่ไหน
แค่ตอนนี้ห้องผมมันก็แทบจะไม่มีที่เดินอยู่แล้ว เอ..
แต่น้องเขาบอกว่าห้ามเอามันอยู่ห้องนั่งเล่นนี่น่า
งั้นห้องอื่นก็ได้นี่น่าจริงมั้ยล่ะ?
ผมค่อยๆเปิดประตูห้องห้องหนึ่งๆก่อนที่จะวางเจ้าหมีตัวยักษ์แสนน่ารักสีขาวขนปุยลงกับพื้น
กอดมันด้วยความรักใคร่และจูบที่จมูกมันอย่างหมั่นเขี้ยวไปหนึ่งที
“ทีนี้แกก็ไม่ได้ถูกโยนลงจากชั้น
4 แล้วนา
เพราะแกไม่ได้นั่งหน้าสลอนอยู่หน้าห้องนั่งเล่น” ผมยกยิ้มให้กับมัน
ก่อนที่จะปิดไฟและปิดประตูห้องๆนั้นลง
ว่าแต่..
แน่ใจนะว่าจะไม่ถูกโยนลงจริงๆ?
{Seohyun Part}
ฉันเบื่อวันประชุมผู้ปกครองที่สุด!
แต่วันนี้คงเป็นวันแรกที่มันไม่ได้น่าเบื่อล่ะมั้ง
J
ก็แหม..
ผู้ปกครองคนข้างๆเขาหล่อกระชากใจซะขนาดนี้ จะไปรู้สึกเบื่อได้ยังไง..
“พี่เซฮุนคะ
เซ็นตรงนี้ก่อนค่ะ แล้วเดี๋ยวพี่เซฮุนขึ้นไปเอาเอกสารให้น้องซอนะ”
ช้อนสายตาขึ้นมองผู้ปกครองสุดหล่อตรงหน้า พี่เขาดูมีท่าทีอึกอักเล็กน้อย
ก่อนที่จะยกขยับยิ้มพร้อมทั้งลูบหัวฉันไปมา
“ครับๆ
เสร็จแล้วเราไปกินไอศกรีมกันนะ” ทำไมพี่เขาถึงได้หล่อขนาดนี้กันนะ T//////T พี่เซฮุนเขาใจดีเอามากๆ ใจเต้นแรงไปหมดเลย ต่อมความอยากได้เป็นแฟนนี่ทำงานแรงมาก
แต่ดูเหมือนพี่เขาจะชอบผู้หญิงเรียบร้อยนะ..
เพราะแบบนั้นซอฮยอนจะต้องทำตัวเป็นเด็กดีและแสนเรียบร้อยในสายตาของพี่เขา
ถึงแม้ว่ามันจะ..
“ยัยซอ!”
“เพื่อนเรียกน้องซอแล้ว ไปก่อนนะคะ
พี่ฮุนเสร็จแล้วโทรหาน้องซอนะเดี๋ยวน้องซอไปหา” พูดกับพี่เซฮุนจนเสร็จและพี่เขาเองก็ออกเดินไปยังสถานที่ที่จะต้องรับเอกสาร
ดังนั้นฉันเดินแยกตัวไปหายัยเพื่อนรักด้วยความอาฆาตแค้น..
คิมเยริม! เพื่อนสนิทของฉันที่รู้จักนิสัยกันดียิ่งกว่าอะไร!
รวมไปถึงคังซึลกิด้วยอีกคน!
“คนนั้นใครอ่ะ
หล่อจัง พี่ชายแกหรอ ติดต่อให้หน่อยดิ่” เพียงนั่งลงปุ๊บเพื่อนรักก็ถามปั๊บทันที..
จะถามก็ไม่แปลกเลยสักนิด ก็พี่เซฮุนออกจะหล่อขนาดนั้น
ขนาดวันนี้แค่ใส่เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนส์สีซีดพี่เขายังฮอตขนดานี้เลย! แอบชักจะหวงเบาๆแล้วสิ L
“ไม่ให้ย่ะ!”
ฉันหันไปแลบลิ้นใส่เพื่อนรัก ก่อนที่จะหยิบขนมของซึลกิเข้าปากไปด้วย
ผิดกับคิมเยริมที่เบ้ปากออก.. จะบอกว่านิสัยปกติของพวกเราก็เป็นกลุ่มที่ค่อนข้างจะโดดเด่นไปทางด้านหน้าตาและระดับผลการเรียนที่ดีมาก
เพราะฉะนั้นก็ไม่แปลกที่จะมีหนุ่มๆเข้ามาแวะเวียนขายขนมจีบกันบ่อยๆ
แต่ถ้าถามเรื่องมีแฟนนี่มัน..
โนวๆ
ค่ะ! ไม่มีเลยสักคน!
พวกเราก็ค่อนข้างจะเฟรนด์ลี่
นัดบอดบ้างบางเวลา
และปกติเวลาที่เจอหนุ่มหล่อที่จะเกิดอาการคลั่งไคล้(?)และอยากเป็นแฟนของเขา
แต่ก็มีได้ไม่บ่อยนักหรอกที่จะเข้าหาเอง.. ก็บอกแล้วไงล่ะว่าผู้ชายมาขายขนมจีบให้เยอะจะตายไป..
“คนนี้อะหรอที่บอกว่าไปอยู่ด้วยอ่ะ”
“ช่ายยยยยยยยยย”
ฉันลากเสียงยาวกับคำถามที่ดูจะเข้าท่าที่สุดของซึลกิ
แน่นอนว่าเราเป็นเพื่อนรักกันเพราะฉะนั้นเรื่องที่ฉันไปอยู่กับพี่เซฮุนทั้งสองคนเลยรู้เรื่องไปด้วย
ที่คิมเยริมพูดเมื่อกี้นี้มันก็แค่แซวเล่นไปเท่านั้นเอง
“แล้วนี่ต้องทำตัวเป็นน้องซอคนใสซื่อไปถึงเมื่อไหร่คะ?”
เยริมล้อฉันอย่างล้อเลียน
ก็เพราะไปบอกเพื่อนๆมันเหมือนกันว่าพี่เขาดูจะชอบผู้หญิงเรียบร้อยน่ารัก
ฉันเลยพยายามทำตัวให้มันดูซื่อๆใสๆน่ารักๆเหมาะสมกับวัย 17
ปี ทั้งๆที่ความจริงฉันเองก็ออกจะแก่นเซี้ยวกว่านี้
“ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ”
“ไหวแน่อ่อ?”
ซึลกิหันมาถามฉัน อันที่จริงกับพี่เซฮุนนี่ค่อนข้างจะจริงจังนะ
ไม่ได้โกหกหรอกว่าตอนแรกชอบพี่เขาเพราะพี่เขาหล่อ มาดแมน
แถมยังฮอตแบบนายแบบอีกต่างหาก แต่พออยู่ด้วยกันพี่เขาก็ดูเป็นคนที่ใจดีไปอีกแบบนะ
เด็กๆน่ะ..
ไม่ว่าใครก็ชอบผู้ใหญ่ใจดีกันทั้งนั้นแหละ
“ไหวสิ!”
พูดพร้อมกับชูกำปั้นแสดงความมั่นใจ
มันเหนื่อยดีเหมือนกันที่ต้องพยายามทำตัวเรียบร้อยทั้งๆที่ตัวตนจริงๆของฉันไม่ใช่คนแบบนั้นเลยสักนิดเดียว
แต่ถ้าได้เป็นแฟนพี่เซฮุนนี่มันก็..
คุ้มค่าที่จะเหนื่อยดีเหมือนกัน..
ผ่านไปสักพักหนึ่งที่เราสามคนแชร์เรื่องราวต่างๆต่อกันไปมากมาย
จนกระทั่งเสียงของโทรศัพท์มือถือของฉันที่ดังขึ้น
และบุคคลที่โทรเข้ามาทำให้ฉันฉีกยิ้มกว้างก่อนที่จะกดรับ
และลุกขึ้นเพื่อที่จะเดินออกไปหาเขา
“กลับบ้านก่อนนะ
เจอกันเปิดเทอม”
“โชคดีนะยะ!”
“อย่าให้หางมันโผล่ออกมาซะหล่ะแม่แมวจูฮยอน”
“ย๊าส์!
คังซึลกิ!!”
{Chanyeol
Part}
ผมกำลังหงุดหงิด หงุดหงิดมาก..
แต่ไม่ดิ่
ผมจะหงุดหงิดทำไมวะ?
ผมเหลือบตามองนาฬิกาที่อยู่บนฝาผนังที่ตอนนี้บอกเวลาเกือบจะห้าทุ่มเข้าไปแล้ว
ผมเปิดทีวีดูหนังในช่องรายการหนังที่มีให้ดูตลอด 24
ชั่วโมง แต่ไอหนังที่ฉายอยู่บนจอนี่มันไม่ได้รับความสนใจจากผมเท่าไหร่
เพราะผมกำลังมีความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ไง!
เบื้องหน้าของชายหนุ่มผู้หล่อเหลานามปาร์คชานยอลคือแอพพลิเคชั่นอิสตราแกรมที่ขึ้นชื่อของรูมเมทปีศาจหัวแดงที่บอกว่าจะออกไปแฮงก์โอเวอร์ปาร์ตี้กับเพื่อนที่คณะและจะกลับมาในตอนค่ำๆ
ให้ผมอุ่นข้าวในตู้เย็นกินเองได้เลย
ในรูปคือหมีปีศาจ(?)ที่ใส่เสื้อสีดำที่เว้าลงจนเห็นร่องหน้าอกเล็กน้อยเพื่อความเซ็กซี่
แต่ไอรอยเสื้อที่มันขาดๆนี่มันคืออะไรวะ? ผมมองมันด้วยความหงุดหงิด
เดาได้เลยว่าคิ้วตัวเองคงจะขมวดเป็นปมไปแล้ว แต่เออแม่ง.. แล้วทำไมผมต้องหงุดหงิดขนาดนี้นี่ไง!
“กลับมาแล้ว”
ผมมองไปที่ประตูห้องที่ถูกเปิดออกมาโดยคนที่ทำให้ผมมีอาการหงุดหงิด
รูมเมทผมแดงที่ขึ้นชื่อเรื่องความเซ็กซี่ของคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์กำลังถอดรองเท้าส้นสูงสีแดงส้นแหลมปรี๊ดของตัวเองออกจากกัน
ผมไล่มองไปที่เสื้อตัวที่เธอใส่
ก่อนที่จะพบว่ามันก็ไม่ได้โป๊หรือหวือหวาอะไรมาก.. ยกเว้นไอที่มันขาดตรงนั้น
ฉีกตรงนี้ , แม่ง..
เสื้ออะไรวะมีรอยขาดแทบจะทั้งตัว.. แล้วใครมันเป็นคนออกแบบเสื้อ?
เผาคอลเลคชั่นนี้ทิ้งเลยดีมั้ยเนี่ย?
“เป็นไรอ่ะ”
ทิฟฟานี่ฮวังเดินเข้ามาหาผม
ก่อนที่จะใช้นิ้วชี้จิ้มไปที่หว่างคิ้วของผมและหมุนมันไปมา
คนที่ตัวเล็กกว่าผมมากโขกำลังจะเดินให้ห่างออกจากตัว แต่นั่นไม่ทันหรอกครับ..
ผมคว้าเอวที่เคยสบประมาทว่ามันบานยิ่งกว่ากระทะของทิฟฟานี่ฮวังและออกแรงดึงมันเข้ามาหาตัวเอง
เธอล้มตัวนั่งลงบนตักของผม คนตัวเล็กดิ้นเล็กน้อย
ก่อนที่จะนั่งมันแบบสงบๆเพราะผมเอาหน้าไปเกยที่ไหล่ของเธอ
โอบรอบเอวพร้อมทั้งเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูที่ยังคงเป็นหน้าต่างของรูปในไอจีของเธออยู่
“อธิบาย”
ผมบอกเธอเสียงนิ่ง ทิฟฟานี่จิ้มๆรูปนั้นไปสักพัก ก่อนที่จะกดย้ำสองทีให้มันขึ้นเป็นรูปหัวใจ
เธอหันหน้าเข้ามาหาผม พร้อมกับบีบจมูกของผมไปหนึ่งที
“อธิบายไร?
ก็ฉันไปเที่ยว ฉันก็ถ่ายรูปไง มีไรต้องอธิบาย”
“เสื้อก็ไม่ได้คอกว้างมาก
หน้าอกก็ไม่ได้มีเลยนะ จะถ่ายไปให้ใครดู”
พูดเพียงเท่านั้นเธอก็หันมาค้อนใส่ผม
พร้อมทั้งทุบอกผมอย่างแรงจนผมต้องร้องมันออกมา ,
ผู้หญิงบ้าอะไรมือหนักขนาดนี้..
“เออ! เพราะไม่มีไงเลยต้องถ่ายให้รู้ว่ามี คราวหลังฉันจะใส่แหวกกว่านี้อีก”
“ถ้าใส่อีกจะไม่ให้ออกจากห้อง”
“นายห้ามฉันไม่ได้หรอกย่ะ!”
สิ้นประโยคต่อล้อต่อเถียงจากปากแดงๆที่ชอบเถียงผมเป็นประจำ
ผมก็กดจูบหนักๆที่ริมฝีปากอิ่มเคลือบไปด้วยลิปกลอสนั้นแรงๆหนึ่งที.. ,
อืม.. กลิ่นเชอร์รี่แหะ..
“ย๊า! ปาร์คชานยอล”
“วันนี้แค่เตือนหรอกนะ
ถ้าครั้งหน้าทำอีก มันไม่ได้จบแค่แบบเมื่อกี้”
รูมเมทปีศาจลุกขึ้นจากตักของผมก่อนที่จะทำหน้าง้ำงอ
เลื่อนไปหยิบรีโมททีวีก่อนที่จะปิดมันลง
เป็นการประชดประชันแปลกๆแบบเล็กน้อยที่แสดงอาการไม่พอใจของเจ้าตัว
“นี่นายเป็นรูมเมทหรือเป็นพ่อฉันกันแน่ห๊ะ?
อายุก็น้อยกว่าแท้ๆ”
“ฉันเป็นพ่อเธอไง”
“พ่อฉัน...”
“พ่อทูนหัวไงที่รัก”
{Baekhyun
part}
“ขอบคุณนะครับที่มาส่ง”
“ดูแลมันดีๆนะแบค
พี่ฝากด้วย” พี่ทิฟฟานี่คนสวยของคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์
รูมเมทของไอชานยอลเพื่อนรักของผมเอง.. ,
เธอหิ้วปีกพี่สาวตัวเล็กรูมเมทของผมเข้ามาพร้อมทั้งวางเธอลงกับโซฟากลางห้องรับแขกที่มีผมช่วยพยุงอีกข้างหนึ่ง..
ไปแฮงก์โอเวอร์จนเมากลับมาจนได้..
“อือ”
เสียงของพี่แทยอนดังขึ้น
ทันทีที่ใบหน้านวลเนียนสัมผัสได้ถึงความเย็นจากผ้าชุบน้ำที่ผมเอามาซับบนแก้มของพี่เขา..
“เห้อ..
ผมจะทำไงกับพี่ดีเนี่ย” จะปล่อยให้นอนโซฟาก็ไม่ได้ซะด้วย.. พี่เขาก็คงตื่นมาแล้วโวยวายด้วยท่าทางน่ารักๆจนผมจะต้องอดที่จะยิ้มในใจไม่ได้แน่ๆ..
ใช่ครับ
ได้ยินไม่ผิดหรอก
ยิ้มในใจอ่ะ..
เพราะภายนอกผมก็จะทำตัวหางลู่หูตกเหมือนน้องหมาน้อยที่น่าสงสาร
ให้ตัวพี่เขาเกิดความรู้สึกเอ็นดู(?)ขึ้นมาเล็กน้อย ถึงผมจะดูตุ๊ดแต๋วหรือทำตัวเหมือนผู้ชายที่ไม่ค่อยจะแมนในสายตาพี่เขา
แต่ความจริงหน่ะ..
“เดินดีๆหน่อยสิครับ”
ผมพยุงคนเมาที่กำลังชี้นู่นชี้นี่พร้อมทั้งยิ้มเผล่อย่างน่ารัก
รอยยิ้มกว้างที่ส่งมาให้ผมนั่นทำเอาหัวใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
ตอนพี่เขาเมาอ่ะน่ารักมากเลยครับ
ฉีกยิ้มตาหยีเหมือนเด็กน้อยไม่มีผิด แต่อย่าให้ถึงเวลาปกติเชียว.. ,
คิมแทคนแมนเข้าสิงแถมไม่ยอมออกอีกต่างหาก -0-;;
“อ่า”
ผมวางพี่เขาลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา
คนเมากลิ้งตัวบนเตียงไปมาก่อนที่จะส่งยิ้มน่ารักๆมาให้ผมทั้งๆที่ยังตาปิดอยู่นั่นแหละครับ
“แบ้ก..
นั่นแบ้กยอนหรอ”
“ครับ
ผมเอง” ผมนั่งลงบนเตียงของรูมเมทคนน่ารัก(ในสภาพเมา) ก่อนที่จะแอบลูบแก้มพี่เขาไปมา
ฮือ ... ความน่ารักนี้ T/////T ผมกำลังจะเป็นบ้าตายไปแล้ว!
“ทำไมวันนี้แบ้กยอนหล่อจัง”
“ปกติแบ้กยอนไม่หล่อเลย”
ผมยิ้มเอ็นดูให้กับพี่เขา นิ้วชี้นุ่มนิ่มจิ้มเข้าที่แก้มของผมจนมันบุ๋มลงไป..
ผมเป็นคนแก้มเยอะอ่ะครับ แล้วหน้าตาก็ออกไปทางหวานนิดๆเลยทำให้คนเขา
เข้าใจผิดกันบ่อยๆ..
“แล้วปกติแบ้กยอนเป็นคนยังไงอ่ะ”
เหมือนมันจะดูเป็นการฉวยโอกาสที่ถามคนเมาออกไปแบบนั้น.. ,
แต่ถ้าให้ผมถามตอนพี่เขาปกติ มีหวังได้ยินแต่คำด่าออกมาแน่ๆ
“แบ้กยอนเป็นคนนั่ลล้ากกกกกกกกก”
ลากเสียงยาวพร้อมกับยิ้มตาหยีส่งมาให้ผมอีกแล้ว ผมจะตายกับการโดนแอทแทคแบบนี้..
พี่เขาน่ารักจริงๆนะครับ(ตอนเมา)
“แต่ตอนนี้แบ้กยอนหล่อแล้ว”
“แบ้กยอนจะมีสองร่างในคนเดียวกันได้ยังไงล่ะครับ”
“ก็นี่ไงแบ้กยอน
ส่วนอีกคนก็แบ้กยอน” เธอชี้มาที่ผมทีเป็นตัวจริงๆกับอีกคนที่เหมือนว่าเธอจะมองเป็นภาพซ้อนของผมเข้าไปแล้ว..
, นี่คงจะกินหนักเข้าไปจริงๆถึงได้เป็นแบบนี้
-0-;
“แบคฮยอนก็ต้องมีคนเดียวสิครับ
คนไหนกันล่ะในสองคนที่พี่ว่า”
“คนนี้ไง”
จุ้บ!
เหี้ย!!!!
ผมอุทานในใจตัวเองเสียงดังเมื่อพี่เมทคนน่ารักตัวเล็ก
คว้าหน้าของผมเข้าไปใกล้ตัวก่อนที่จะจุ้บลงมาที่ริมฝีปากของผมอย่างแรง
เธอผละออกก่อนที่จะยิ้มเผล่ให้ผมอย่างน่ารักราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น..
พี่เขาไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกครับ..
แต่ผมเนี่ยหัวใจเหมือนกำลังจะวายตายเลย..
“เห็นม้ะ
ถูกด้วย” พี่เขาหัวเราะคิกคักก่อนที่จะล้มตัวลงนอนพร้อมกับห่มผ้าให้ตัวเองเรียบร้อย..
เหมือนผมส่งเด็กน้อยเข้านอนเลยแหะ..
,
ผมหยิบเก้าอี้ทำงานในห้องมาวางข้างพี่เมทตัวเล็ก
ก่อนที่จะนั่งมองใบหน้าหวานสวยที่กำลังจมอยู่ในนิทราอย่างน่ารักน่าชัง
และน่าฟัดมาก!
“แบ้กยอนนอน”
และเหมือนคนที่นอนไปแล้วเขาจะรู้ตัวว่าถูกจ้อง เขาเลยปรือตามาน้อยๆก่อนที่จะตบเตียงปุๆข้างตัวเองให้ผมนอนลงข้างๆเขา
แต่ถ้าผมนอนน่ะหรอ..
พรุ่งนี้เช้าผมได้กลายเป็นศพหมกคาห้องแน่...
“ครับๆ
เดี๋ยวผมนอนแล้ว ฝันดีนะครับ”
“งื้อ”
ผมจัดแจงผ้าห่มให้พี่แทยอนอีกครั้งหนึ่ง
ก่อนที่จะโน้มตัวประทับริมฝีปากลงที่หน้าผากที่มีผมหน้าม้าปรกนิดหน่อยของพี่เขา
และล้มตัวนอนลงบนเตียงของตัวเองที่อยู่ข้างๆ
{Jessica
Part}
เหนื่อย.. เป็นวันที่เหนื่อยมาก!
ฉันเปิดประตูห้องของตัวเองเข้ามาหลังจากเลิกเรียนในตอนเย็นเสร็จ
, ปรายสายตาไปมองที่พื้นที่มีวีกรรมอันแสนสุดยี้ของไอเพื่อนรูมเมทจอมหื่นกามเมื่อตอนเช้า
ก่อนจะพบว่าคอลเลคชั่นแรร์ไอเท็มของพ่อคุณเขาถูกเก็บไปเรียบร้อยแล้ว
อย่างน้อยก็หายเหนื่อยไปหน่อยที่ไม่ต้องมาคอยเก็บอะไรพวกนั้นหลังจากเหนื่อยมาทั้งวัน
ฉันนั่งลงที่โซฟากลางห้องหลังจากที่นำกระเป๋าที่ใส่เอกสารการเรียนไปเก็บที่ห้องนอนของตัวเองแล้ว
ชุดก็ยังคงอยู่ในชุดนักศึกษาเดิมเพื่อรอใครบางคนที่กำลังอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำให้ออกมาเสียก่อน
“อ่าว
กลับมาแล้วหรอ?”
เสียงเปิดประตูห้องน้ำที่ดังขึ้นพร้อมทั้งร่างของรูมเมทตัวสูงที่เดินเช็ดผมเปียกๆของตัวเองออกมาจากห้องน้ำ
โธ่ว.. นั่นคิดว่าเท่ห์มากเลยสินะ -___-
“ถ้ายังไม่กลับนายจะเห็นฉันนั่งอยู่ตรงนี้มั้ยล่ะ?”
“อ้าวป้า..
คนถามดีๆทำไมต้องกวนกันด้วยวะ” ลู่หานมองฉันด้วยสายตาอารมณ์ไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่
ก่อนที่จะโยนผ้าเปียกๆลงมาใส่ที่ตักของฉันเต็มๆ
“ยี้! อย่ามาทำตัวสกปรกซกมกแถวนี้ได้ปะ”
ฉันใช้นิ้วชี้และโป้งกรีดกรายหยิบเจ้าผ้าชุ่มน้ำของลู่หานให้ขึ้นมาจากตักของตัวเอง
แต่ยังไม่ทันที่จะได้ปาใส่หน้าไอคนตรงหน้าแรงๆ ลู่หานก็เดินเข้ามาพร้อมกับนั่งหันหลังระหว่างหว่างขาของฉัน
ก่อนที่เขาจะแหงนหน้าขึ้นมามองใบหน้าของฉันด้วยใบหน้าที่ติดจะกวนประสาทเบาๆ
“เช็ดผมให้หน่อยดิ่”
“ไม่มีมือทำเองรึไง”
ถึงจะบ่นไปอย่างนั้น แต่ก็หยิบผ้ามาเช็ดผมเปียกๆของเขาอยู่ดี
ส่วนไอคนที่มันโดนเช็ดหัวมันก็นั่งหลับตาพริ้มจนฉันเองอดที่จะเบ้ปากไม่ได้
และด้วยความหมั่นไส้เลยขยี้หัวของลู่หานแรงๆจนอีกคนเบ้หน้าเบ้ตา
และก่อนที่ผมของเขาเองจะเสียทรงไปมากกว่านี้ จะต้องหยุดมือปีศาจของแม่มดให้ได้!
“ย๊า!นี่!” ฉันอุทานออกมาเสียงดังด้วยความตกใจ
เมื่อข้อมือของตัวเองถูกรวบโดยมือข้างเดียวของลู่หาน แขนเล็กทั้งสองข้างโดนควบคุม
ก่อนที่จะถูกกระชากให้โน้มตัวลงมา
และนี่มันจะไม่มีปัญหาเลยถ้าหมอนี่มันไม่เอาหัวเข้ามาในช่องว่างระหว่างแขนของฉัน!
ขอกรี๊ดได้ป่ะ?!
“เช็ดดีๆดิ่ป้า
ผมเนี่ยทำมาแพงนะไม่ใช่ถูกๆ” เหอะ! คำก็ป้า สองคำก็ป้า แบบนี้มันน่าเช็ดให้ได้ดีๆมั้ยล่ะ! ฉันเบ้หน้าออก แต่เมื่อว่าเจ้ารูมเมทจอมหื่นจะจับได้
จมูกทั้งสองข้างเลยถูกบีบไปโดยปริยาย!
มันสนุกแต่ฉันเจ็บว้อย!
“เอามือนายออกไปเลยนะ!”
เพราะโทนเสียงมันดูแปลกไปทำให้ลู่หานหัวเราะลั่น เขาขำ
แต่ฉันไม่ขำเลยย่ะ! นี่คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงคิดจะมาบีบจมูกชาวบ้านเล่นแบบนี้!
“โอ้ยแม่งขำว่ะ”
ขำบ้านป้าแกดิ่!
หลังจากมันขำจนพอใจก็ยอมปล่อยมืออกจากจมูกของฉัน
ให้เดาเลยมั้ยล่ะว่าตอนนี้คงขึ้นสีแดงเถือกเพราะแรงบีบแน่ๆ
ฉันผลักหัวของอีกคนออกไปห่างจากตักของตัวเองเพราะผมของเขามันแห้งแล้ว
, เออมันดีไง!
ก็เขาอาบน้ำแล้วนี่ แต่ฉันยัง! แถมพรุ่งนี้ยังต้องไปทำงานที่คณะแต่เช้าอีกต่างหาก!
“เอาหัวนายออกไปเลยนะ
ฉันจะไปอาบน้ำแล้ว -*-” บอกกับลู่หานแต่ก็ดูท่าว่าอีกคนจะไม่เอาหัวออกไปง่ายๆ
หมอนี่มันยังคงนอนหลับตาพริ้มเหมือนลูกแมวอยู่เลย
ฆ่าทิ้งซะตอนนี้เลยดีมั้ย?
“ลุกออกไปเลยนะ
ฉันจะไปอาบน้ำ!” ฉันพูดกับเขาเสียงดังแต่ก็ยังคงนิ่งและไม่มีปฏิกิริยาตอบรับใดๆ..
, นี่จะเล่นแบบนี้ใช่ป่ะ..!
แต่ยังไม่ทันที่จะเอื้อมมือว่าแกล้งไปบีบจมูกเอาให้หายใจไม่ออกกันไปข้างนึง
เสียงทุ้มของลู่หานก็ทำให้ฉันหยุดชะงักไปซะก่อน
“ทำไมป้าไม่มีแฟนสักทีวะ”
“ไม่รู้ดิ่
ไม่มีก็ไม่มี ไม่เห็นจำเป็นเลย” ฉันตอบออกไปอย่างไม่แยแส
แค่ทุกวันนี้ใช้ชีวิตให้มันรอดพ้นจากงานของคณะก็ดีบุญหัวแล้ว
“ป้าแม่งพิลึกคน”
ฉันตีป้าบเข้าไปให้แขนของลู่หาน
แน่นอนว่ามันแรงแต่เขาก็นิ่งไม่ไหวติงอะไรกับสิ่งที่เกิดขึ้น
ลืมคิดไป..
ระดับนี้หนังคงหนาจนไม่เจ็บอะไรแล้ว
-____-
“เออ
ฉันมันพิลึกคน” ตอบปัดๆเพื่อให้อีกคนลุกออกไปจากตักสักที เหนื่อยโว้ย! อยากอาบน้ำจะแย่อยู่แล้ว!
“แต่ป้าเป็นคนพิลึกที่เอ๋อๆน่ารักๆดีนะ”
ห๊ะ?! เมื่อกี้หมอนี่พูดว่าไงนะ? ประสาท..
นี่มันต้องไปกินยาไม่เขย่าขวดมาแน่ๆ
ฉันผลักหัวลู่หานออกอย่างแรง
จนกระทั่งหัวของเขาหลุดวงโจรออกจากตักของฉันไป พูดบ้าพูดบออะไรออกมาก็ไม่รู้
แชมพูไหลเข้าสมองจนเพี้ยนไปแล้วรึไง
หมอนั่นมันประสาทที่อยู่ๆก็พูดแบบนั้น
แต่ฉันเนี่ยสิบ้ารึเปล่าที่หน้าร้อนกับคำพูดของเขา!
100 PERCENT COMPLETE
อัพแล้ว เย่ๆ 5555555
ฟาดฟันกับการจัดเรียงฟิคใหม่.. จะร้องหรั้ย ;_____;
ตอนนี้พยายามจะอัพฟิคสลับกันไปนะคะ
ฟิคนี้ก็ฟิคสายฮา คลายเครียดเนาะ
ใครเครียดๆจากฟิคเรื่องอื่นฟิคนี้ช่วยได้นะคะ #ขายของอีกแล้ว555555
ขอบคุณสำหรับการรอคอยฟิคมาโดยตอลดนะฮะ
เลิ้บยูวทุกคนซำเหมอ <3
ความคิดเห็น