คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เ พื่ อ น ร่ ว ม ห้ อ ง บ ท ที่ ห นึ่ ง
Roommate 1
เพื่อนร่วมห้องบทที่หนึ่ง
{Tiffany part}
เสร็จสักที. . ฉันถอนหายใจให้กับตัวเองอยู่หน้าจอโน๊ตบุ๊คสีชมพูหวานพริ้งของตัวเอง งานของคณะที่ต้องออกแบบสินค้าเสร็จสิ้นลง หลังจากที่ถกเถียงกับคยองซูอยู่นานสองนาน คยองซูคือเพื่อนร่วมเอกของฉันเองแหละ. . แล้วที่วันนี้กลับมาหอดึกเพราะคุณนางเกิดอารมณ์น้อยใจแฟนตัวเองงอนตุ้บป่องแล้วมานั่งโซแซดร้องไห้เป็นโอ่งจนฉันต้องนั่งปลอบอยู่ที่หอมัน
แล้วพอแฟนมาง้อนิดง้อหน่อยนะ อื้อหือ. . ไล่ฉันราวกับเป็นหมาหัวเน่า. .!
ดีค่ะคุณเพื่อน ให้ได้อย่างนี้ตลอดรอดฝั่งนะ!! -_______-!!
หลังจากที่ปิดโน๊ตบุ๊คของตัวเองแล้ว ฉันก็เลื่อนตัวเองไปยังเตียงนอนขนาด 6 ฟุตลายริลัคคุมะสีเหลืองแสนจะน่ารัก. . อย่าถามนะว่าใครเลือกลาย ไม่ใช่ฉันแน่นอน! แต่เป็นไอสิ่งมีชีวิตที่กำลังนอนเอาขาก่ายหมอนข้างอยู่ต่างหาก ได้ยินไม่ผิดหรอกค่ะ. . ฉันกับไอหยอยชานยอลนอนเตียงเดียวกัน =____=
เหตุผลมันไม่ใช่อะไรหรอกนะ. . คือก่อนที่ฉันจะย้ายมาที่นี่ มันนอนกับแบคฮยอน ซึ่งตอนนี้แบคฮยอนไปเป็นเมทกับแทยอนแล้ว เหตุผลหรอ. . หึๆ งี่เง่าสุดๆ โคตรงี่เง่าเลยอ่ะ. .
เหตุผลมันคือ. . แบคฮยอนอยากได้เมทเป็นผู้หญิง!
แล้วชานยอลดันเป็นรุ่นน้องแทยอน ฉันก็เลยตกระกำต้องมานอนกับไอหยอยที่เป็นรุ่นน้องฉันหนึ่งปีนี่ไง แล้วดูมันทำตัว! ดูมันทำตัวสิ มันไม่เคารพฉันเลยสักนิดเดียว!!! แต่คิดไปก็งั้นๆแหละ แถมแม่ของชานยอลยังคิดว่าฉันกับเขาได้กันแล้วอีกต่างหาก ในวันนั้น วันที่ตื่นมาพร้อมกับเสียงกรี๊ดเกิน 120 เดซิเบล!
‘ชายปาร์ค! อธิบายนายหญิงมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!!’
โป๊ะโช๊ะเดะ! เพราะว่าคุณนายหญิงดันเปิดมาตอนที่ไอหมอนี่กำลังกอดฉันพอดี เป็นไงล่ะ. .โดนเลย เข้าใจผิดเลยไง แล้วเป็นไงต่อหรอ. . แม่ของหมอนี่ดันเห็นดีเห็นงามแถมยังยกให้ฉันเป็นลูกสะใภ้ไปแล้ว
คิดแล้วปวดหัวไม่คิดละ. . วีรกรรมของไอหมอนี่น่ะอย่าให้พูดเลย เยอะแยะวะ. . แต่อีกอย่างที่ยังไม่เข้าใจน่ะหรอ. . ทำไมไอหมอนี่มันซึนนั่นแหละที่อยากจะถาม พอถามไปก็ไม่รู้อีกซึนคืออะไร อยากจะโซแซดดดดด ทิฟฟานี่อยากจะร้องไห้ค่ะ
ฉันล้มตัวลงนอนไปข้างๆหมอนข้างอีกฟากหนึ่ง ก็นะ. . เรานอนกันแบบนี้ทุกคืน แต่ว่า รู้อะไรมั้ยว่าต่อจากนี้คืออะไร. .?
“อื้มมมม” เสียงครางในลำคอของอีกคนดังขึ้นใกล้ๆกับใบหูของฉัน พอหันกลับมาก็พบว่าหมอนข้างข้างตัวเองหายไปแล้ว. . พบก็แต่อกอุ่นๆของใครอีกคนที่กำลังกอดจากทางด้านหลังแทนเนี่ยแหละ
“ไม่ต้องมาเนียนเลยนะชานยอล” ฉันหันไปหาเขาอย่างแรง แล้วก็ทำให้เจ้าตัวลืมตาขึ้นมาด้วยสีหน้าง้ำงอ เพราะว่าตรงหัวเตียงของเรานั้นเป็นตรงที่แสงของดวงจันทร์ส่องถึง มันเลยทำให้ฉันเห็นหน้าของเขาชัดเจนแบบนี้ยังไงล่ะ
“ทำไมวันนี้นอนดึก”
“ฉันต้องถามต่างหากว่าทำไมนายถึงยังไม่นอน?” ฉันถามอีกคนออกไปอย่างสงสัย ปกติเที่ยงคืนหมอนี่ก็นอนแล้ว. . ตอนนี้ปาไปตีหนึ่ง ทำไมยังไม่นอน?
“รอเธอ”
“ห้ะ?”
“นอนไม่หลับ” พูดแล้วก็หลับตาลง กระชับอ้อมกอดกอดร่างเล็กตรงหน้าให้เพิ่มมากขึ้น
“อย่ามาตอแหล =____=” ฉันถีบร่างยักษ์ๆของไอเด็กจอมซึนออกจากตัว มันลืมตาโพลงแล้วหันมามองหน้าฉันราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“ทำไมต้องพูดไม่เพราะ”
“ตัวเองพูดเพราะตายเลยเนอะ” ว่าแต่ฉัน. . มันนั่นแหละตัวดีเลย หยาบใส่. . แต่เวลานอนก็อย่างที่เห็น มันมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งแปลงร่างเป็นลิตเติ้ลปาร์คอายุ 10 ขวบไปแล้วล่ะ. .
“ก็เพราะกว่าเอวบานอ่ะ” อยากจะโบกไม้โบกมือใส่หัวมันเหลือเกิน. . แต่ตอนนี้มันง่วงเกินกว่าจะบรรยาย ถ้าไม่นอนเอาแรง พรุ่งนี้เช้าฉันต้องเรียนไม่ไหวแน่ๆ
“หันมานี่หน่อยดิ” ชานยอลกระซิบเสียงเบาที่ข้างใบหูของฉัน ฉันหันไปตามที่อีกคนเรียก . .นะ ยังไงเด็กมันก็ยังเป็นเด็กอยู่วันยันค่ำ. .
ริมฝีปากอุ่นประทับลงบนปากของฉันอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว กดค้างไว้แบบนั้นไม่ได้มีการรุกล้ำใดๆทั้งสิ้น เขาผละออกมา กดริมฝีปากลงบนแก้มนุ่มนิ่มฟอดใหญ่ คลอเคลียจมูกโด่งไปมาบนแก้มของฉัน
รู้สึก . . จั๊กจี้ชะมัด
“กู๊ดไนท์คิส ฝันดีนะ”
“อ อืม. .”
ไม่ใช่แค่ชานยอลที่ซึนหรอกนะ. .ฉันว่าฉันน่าจะได้เชื้อซึนของชานยอลติดมาด้วยแล้วแน่ๆ
โอ๊ย. . ทำไมหัวใจมันเต้นแรงแบบนี้!
แด๊ดดี้พาฟานี่ไปโรงพยาบาลทีเถอะ พฮรือออ TT
{Jessica part}
ตอนเช้าที่แสนสดใสของฉัน มันกลายเป็นวิปลาส ทุเรศและอัปรีย์สิ้นดี เจสสิก้าอยากจะเล่าให้ฟัง!
เมื่อเช้าฉันตื่นตามปกติคือ 6 โมงเช้าแบบเป๊ะๆ อาบน้ำ แต่งตัว เตรียมหนังสือเรียนกำลังจะไปเรียนแล้ว แต่พอก้าวเท้าออกมานอกประตูห้องเท่านั้นแหละ. . ฉันก็เปลี่ยนความคิดจากต้องเรียนไปทันที วางกระเป๋าลงโซฟา และต้องระวังไม่ให้เหยียบสิ่งของทุเรศอะไรบางอย่างที่พื้น เคาะประตูของไอห้องฟังตรงข้ามแรงๆ แต่แม่งก็ไม่ตื่น. .
หันกลับไปหาสิ่งของสิ่งนั้นอีกครั้ง ไม่กล้าแม้แต่จะเข้าใกล้
มันคือ. .ถุงยางอนามัยค่า
ถุงยางอนามัยแบบสดๆที่เกลื่อนพื้นห้องประมาณห้าอัน!
ไอเสี่ยวลู่หาน! ไอรูมเมทหื่นกาม!!!
อยากจะเอา M16 ยิงถล่มประตูห้องมันตอนนี้เลย!
“เคาะทำซากอะไรแต่เช้าเนี่ย แหกตาดูนาฬิกาปลุกสิว่านี่กี่โมง” คู่กรณีเดินหัวยุ่งตีหน้ายักษ์แยกเขี้ยวใส่ฉัน. .รู้สึกว่าฉันจะเคาะไปเมื่อประมาณ 3 นาทีที่แล้ว แต่หมอนี่ดันเพิ่งจะตื่น เขาโยนนาฬิกาปลุกมาไว้บนโซฟา มันกลิ้งก่อนที่จะนอนตายอยู่ข้างๆของฉัน
“แล้วนายทำซากอะไรกับพื้นห้อง! มาจัดการเก็บแรร์ไอเท็มของนายไปให้หมดเลยนะ!” ฉันชี้ไปที่ถุงยางแต่ละอันที่แม่งระเกะระกะเกลื่อนห้องไปหมด. แต่เขาเนี่ยสิ. .ยิ้มมุมปาก! ยิ้มทำซากอะไร! คิดว่ามีถุงยางอยู่ในห้องนี่ฟินมากเลยดิ่?
“เธอไม่รู้รึไงว่าเนี่ยกลิ่นใหม่ล่าสุดเลยนะ” เขาถือถุงยางสีเขียวอ่อนขึ้นมาให้ฉันดู แต่ฉันก็ทำหน้าขยะแขยงเต็มทน. . เอ่อ. .ถึงมันจะไม่มีลูกๆของเขาเป็นล้านๆตัวอยู่ในนั้นก็เหอะนะ
แต่มันก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นถุงยางอนามัยป่ะแก!
“กลิ่นแอปเปิ้ลเขียว”
“หุบปากเน่าๆของนายแล้วจัดการเก็บห้องด้วย -______-” ปิดหู . . ไม่อยากจะมารับรู้กับเรื่องอกุศลรกสมองแต่เช้า ก็เข้าใจนะว่ามันเป็นเรื่องปกติของเด็กมหาวิทยาลัย แต่เขาควรจะเกรงใจฉันบ้างสิ!
“นี่ป้า! นี่มันยังเช้าอยู่เลยนะ ทำไมต้องรีบเก็บ” เขาทำหน้าเอือมใส่ฉัน เตรียมเข้าห้องจะไปนอนต่อ
แต่ไม่ทันหรอก. .!
“นายต้องเก็บมันเดี๋ยวนี้ กะอีแค่ถุงยางทำไมไม่เก็บให้เสร็จๆ” คว้าคอเสื้อของผู้กระทำความผิด จับจ้องไปยังถุงยางเกลื่อนห้อง
“กะอีแค่ถุงยางแล้วทำไมเธอไม่เก็บล่ะ”
“มันใช่ถุงยางฉันหรอห๊ะ! มันถุงยางนายนะเว้ย!”
“ป้าแม่งขี้บ่นว่ะ ไปนอนดีกว่า อยู่กับป้ามากๆสติแตก” ลู่หานพูดๆๆ แล้วก็เดินปิดประตูดังปึงเข้าห้องไปแบบไม่สนใจไยดีถุงยางสี่ห้าสีที่มันเกลื่อนพื้นเลยแม้แต่น้อย
“ทำอย่างกับฉันไม่รำคาญแกอย่างนั้นแหละ ไอรูมเมทหื่นกาม!” ตอนนี้คือคว้าอะไรได้เป็นคว้า. . ฉันคว้าหมอนบนโซฟาทั้งหมดปาใส่ประตูห้องของลู่หานอย่างแรง. . แต่หมอนกับประตู รู้ใช่มั้ยว่ามันไม่มีทางมีเสียงถุงขั้นทำให้หมอนั่นเลื้อยลงจากที่นอนหรอก
“เก็บกวาดให้เรียบร้อย! อย่าให้ฉันกลับมาเห็นของทุเรศลูกตาแบบนี้อีก!”
พูด หมุนตัว คว้ากระเป๋าและเดินออกจากห้องไป. .
ส่วนน้องถุงยาง ห้าสีก็ยังคงนอนแน่นิ่งสงบอยู่กับพื้นห้องดังเดิม. .
40per
{Taeyeon part}
ไอตุ๊ดบยอนแบค! แกทำสภาพห้องครัวเละอย่างกับโดนระเบิดสงครามโลกครั้งที่ 2 แบบนี้ได้ยังไง!!!
ฉันกุมขมับตัวเองด้วยความปวดหัวเมื่อเช้าตื่นมาเห็นกับสภาพห้องครัวที่เละตุ้มเป้ะ ถึงแม้วันนี้จะไม่มีเรียนก็เถอะนะ. . แต่ฉันสมควรมาทำความสะอาดครัวหรอวะ!
ส่วนไอเจ้าตัวการน่ะหรอ. .
มันก็นั่งทำตาแป๋วมองฉันอยู่ที่โซฟา. .
“พี่แท น้องแบคไม่ได้ตั้งใจนะ.__.”
ไม่ได้ตั้งใจบ้านป๊าแกสิ!!!!
“แกมันไอตัวปัญหาบยอนแบคฮยอน!” ฉันชี้หน้าผู้ชายที่ทำก้มหน้าก้มตาทำท่าอินโนเซ้นส์อยู่โซฟากลางห้อง มันก็ได้แต่ก้มหน้างุด! วันนี้มันเป็นวันซวยของคิมแทยอนจริงๆให้ตายเถอะ!
“เค้าไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ เค้าแค่อยากจะทำอาหารเช้าให้พี่แทกินเอง .___.”
“คราวหลังแกห้ามแตะของในครัวทุกอย่าง เข้าใจมั้ย!” ฉันหันไปชี้นิ้วคาดโทษใส่อีกคน . . เห้อ ดีนะที่แม่งยังไม่ไหม้ชิบหายวายวอดให้เจ้าของรักษาหอพักมาด่า ไม่งั้นโดนคุมเรื่องพฤติกรรมอีกยาวแน่นอน
และแน่นอนว่าเวลาช่วงเช้าที่คิมแทจะทำอะไรมากมายหลายอย่างที่ถูกกลั่นกรองจากสมองแล้วว่าสมควรจะทำในช่วงเช้าต้องถูกปิดโปรแกรมไปโดยปริยาย. . ต้องมานั่งทำความสะอาดครัวเละๆไปพร้อมกับไอบยอนนี่ยังไงล่ะ !
ข้าวก็ไม่ได้กิน
ชักจะโมโหหิวขึ้นทุกทีแล้วนะเว้ย!
“ไอตุ๊ดบยอน” ฉันตะโกนเรียกไอคนที่กำลังนั่งดูหนังอยู่ที่โซฟาห้องรับแขกอย่างสบาย ให้มันเดินเข้ามา มันก็ยังทำหน้าบ๊องแบ๊วใสซื่อเหมือนเดิม เห้อ. . พี่แทปวดตับ
ทำไมคนแมนต้องมาเจออะไรแบบนี้?
ฟ้าแม่งกลั่นแกล้งชิบหาย
“พี่แทมีอะไรหรอถึงเรียกเค้า?” อย่ามาคงมาเค้ากับฉันจะได้มั้ยฮะ ! มันให้ความรู้สึกเหมือนฉันกลายเป็นคนกลั่นแกล้งไอผู้ชายที่สูงกว่าตัวเองแต่แม่งดันน่ารักกว่าไปซะอย่างนั้น
“อยู่เฉยๆก็ไปซื้อข้าวเช้ามาดิ่ ไม่ช่วยงานแล้วยังจะมาทำตัวไร้ประโยชน์อีก” อารมณ์โมโหหิวล้วนๆเลยครับพี่น้อง. . ไอเด็กนั่นมันก็พยักหน้ารับเดินออกจากห้องไปแล้ว เออดี รู้สึกเหมือนห้องสงบสุขไปได้ครึ่งนึงเลย
พี่แทเขาไม่รู้หรอก ว่าไอเด็กที่ด่ามันไปเมื่อกี้นี้มันอมยิ้มหน้าระรื่นอยู่หน้าบานประตู
แล้วก็ได้ยินเสียงบ่นงุ้งงิ้งของคนที่อายุมากกว่าที่นั่งก้มหน้าอยู่ในครัวทำงานงกๆ เพราะมันเกิดจากฝีมือของบยอนแบคเองล้วนๆ
“ไอเด็กบ้าเอ้ย! รู้ทั้งรู้ว่าทำไม่เป็นยังจะมา)!)#*)#**#$)#$(+_#”
พี่แทไม่รู้ตัวเองหรอกว่าการบ่นแบบนั้นน่ะ. .
แม่งน่ารักโคตรพ่อขนาดไหน!
{Kris part}
ทุกคนครับ. .ผมมีเรื่องจะฟ้องครับ. .
เมื่อวานหลังจากที่ผมย้ายข้าวของของตัวเองมาอยู่ที่หอพักใหม่ปุ๊บ ผมก็เจอกับเด็กๆตัวเล็กน่ารักที่สวยโคตรๆ โคตรจะตรงสเปคผมอ่ะจริงๆ แต่พอเธอทำวีรกรรมแบบนั้นใส่ผมเท่านั้นล่ะครับ. .
ผม-เกลียด-เธอ!
เธอมีสิทธิ์อะไรมาปาตุ๊กตาที่ผมรักเยี่ยงชีพ เก็บสะสมเป็นคอลเลคชั่นแบบนั้นทิ้งวะครับ?
แน่นอนล่ะว่ายัยโหดที่นิสัยโคตรพ่อโคตรแม่จะขัดกับหน้าตานั่นไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด แถมยังเดินเชิดเข้าห้องนอนของตัวเองโดยไม่สนใจตุ๊กตาของผมที่มันทำท่าเหมือนจะร้องไห้(?)เลยสักนิด
และวันนี้. .ผมจะแก้เผ็ดเธอครับ ทีใครทีมันล่ะกัน
ยัยเด็กหัวเหม่ง!
ส่วนเรื่องแก้เผ็ดของผมน่ะหรอ. . อีกสักพัก ทุกคนจะต้องตะลึงกับมันแน่นอนครับ
หึๆ J
ผมว่ามันจะมาพร้อมเสียงโวยวายอย่างถึงที่สุดเลยล่ะ
“ไอพี่คริส ! นี่นายสั่งของบ้าบออะไรมาวะ ทำไมมันหนักแบบนี้!” นั่นไงครับ ไม่ทันขาดคำ ยัยเหม่งปีศาจก็กลับมาพร้อมกับถุงดำ. . เออ ก็ถุงดำทั้งถุงอ่ะ มันคือไปรษณีย์ของผมที่ให้เพื่อนฝากมาให้จากแคนาดา นี่อิมพอร์ตจากต่างประเทศเลยนะครับ คริสอู๋น่ะไม่ธรรมดานะบอกเลย
“โธ่ๆน้องยุน ทำดีๆหน่อยสิครับ นั่นไปรษณีย์ของพี่จากต่างประเทศเลยนะ” แต่คิดหรอว่าคนอย่างยัยเหม่งนี่จะสน , แม่งจับถุงดำของผมวางลงตรงหน้าแบบโคตรแรง แรงมาก แรงชิบหาย แน่นอนว่าผมมีเคืองครับ แต่มันยังไม่ใช่ตอนนี้ ช็อตเด็ดน่ะมันต้องมาทีหลังสิครับถึงจะถูก
“สรุปไอถุงบ้านี่มันอะไรกันเนี่ย ฉันจะไปห้องเพื่อนสักหน่อย ข้าวเฟอยู่ในตู้นะ” ยัยเด็กที่ตัวเตี้ยกว่าผมเดินออกไปแล้ว แน่นอนว่าเวลาแห่งความสนุกกำลังจะมาถึง
คราวนี้ได้กรี๊ดแตกกันไปข้างนึงแน่ๆยัยเด็กแสบ!
ผมคงต้องจัดการอะไรบางอย่างซะแล้วสิ. .
เสียงเปิดประตูหน้าห้องที่ดังขึ้นมันทำให้ผมรู้ได้ทันทีว่าช่วงเวลาแห่งความสนุกมันกำลังจะเริ่มต้นขึ้นในอีกไม่ช้า
5
4
3
2
1
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
{Sehun part}
ผมว่าผมต้องฝันไปครับ. .ฝันไปแน่นอนเลย แม่จะเอาเด็กน่ารักน่าก(อ)ดแบบนั้นมาไว้ในห้องผมทำไมครับ นี่โอเซฮุนนะครับ ผู้ชายที่ใช้ชีวิตโสดสะดิ้ง(?)อยู่ในหอพักคนเดียวมาเนิ่นนาน แน่นอนว่าผมจะต้องไม่มีเด็กสาวหน้าตาน่ารักน่าชังแบบนั้นอยู่ในคอนโดแน่
ว่าแล้วก็ลืมตาต้อนรับเช้าวันใหม่สักหน่อยดีกว่า
ว่าแต่. .ทำไมผมเห็นดวงตากลมๆเหมือนลูกแมววะ?
แล้วอะไรมีผ้าคลุมอยู่บนหัวสีแดงๆ หนูน้อยหมวกแดง?
แต่ดูแล้วไม่น่าใช่. .
“พี่เซฮุนตื่นแล้วหรอคะ” เดี๋ยวๆ เสียงใสๆแบบนี้มันคุ้นๆนะครับ. .
นี่กูไม่ได้ฝันไปสินะ!!!
“เอ่อ เอ่อ. . ซอ..ฮยอน” ผมเรียกชื่อผู้หญิงตรงหน้าแบบตะกุกตะกัก นี่ฝันซ้อนฝันป่ะวะ ทำไมเหมือนจริงขนาดนี้ มึงอย่ามาเหมือนจริงอะไรตอนนี้จะได้ไหมวะเนี่ย นี่กลัวจนไม่รู้จะกลัวยังไงละ
“คะ? พี่เซฮุนเป็นอะไรรึเปล่าคะ?” เสียงใสๆหวานๆตอบผมกลับมา
เห้ๆ มันก็แค่ความฝันล่ะน่า ไม่ใช่เรื่องจริงๆหรอก ใจเย็นไว้เซฮุน
จุ้บ!
แต่ไอสัมผัสอุ่นๆที่ประทับลงบนริมฝีปากของผมนี่มันไม่ใช่ละครับ
“มอร์นิ่งคิสค่ะพี่ชายของน้องซอ”
ชัด. .
ชัดยิ่งกว่า Full HD มาฉายตรงหน้า
โอเซไม่ได้ฝันไปแต่อย่างใด
ผมยันตัวลุกจากที่นอน แต่น้องเขาเดินเข้าไปในครัวแล้วครับ กลิ่นอาหารหอมฟุ้งนี่ลอยมาแต่ไกล แล้วเมื่อกี้ทำไมกูไมได้กลิ่น? เหอะๆ จมูกไม่ดีซะแล้วสินะ
“กินข้าวกันเถอะค่ะ เดี๋ยวซอจะไปโรงเรียน” แล้วผมก็ถึงบางอ้อทันทีครับ วันนี้ผมต้องไปกับน้องเขาด้วยนี่หว่า เพราะว่าผู้ปกครองน้องเขาไม่อยู่ หม่อมแม่กำชับมาเป็นอย่างดีว่าให้ผมดูแลน้องให้ดีที่สุด ให้ดีกว่าที่ผมเลี้ยงตัวเอง(?) ผมพยักหน้าหงึกหงักเบาๆ เริ่มตักอาหารมื้อแรกของวันนี้เข้าปาก
ปกติผมเป็นคนไม่กินข้าวเช้าครับ ไม่รับประทานอย่างยิ่ง
“น้องซอดีใจนะที่พี่เซฮุนเป็นผู้ปกครองของน้องซอ” น้องเคี้ยวข้าวตุ้ยๆแก้มก็พองลมออกมาอย่างน่ารัก ให้ตายเถอะ ! นี่ผมหลงเสน่ห์เด็กอายุ 16 ปีหรอครับ โอ้มายก็อดซัน! สติโอเซสติ มึงดึงสติตัวเองกลับมานะ
“ทำไมล่ะครับ”
“ใครบ้างจะไม่อยากมีผู้ปกครองหล่อๆแบบนี้ล่ะ” ยังจะมายิ้มทำตาใสๆซื่อๆใส่พี่แบบนั้นอีกนะ แล้วนี่ผมเป็นอะไรล่ะ เรียกสติกลับมาอีกรอบเหอะ ก่อนที่มื้อเช้าของผมจะหาสติไม่เจอไปมากกว่านี้
“พี่เซฮุนน่ะหล่อมากเลยนะคะ น่ารักมากด้วย” เดี๋ยวๆ น้องมันก็แค่พูดป่ะวะ ทำไมผมต้องรู้สึกเลือดสูบฉีดไปเลี้ยงหัวใจเกินอัตราด้วยเนี่ย โอเซ นั่นเด็กอายุ 16 นะเว้ย มึงใจเต้นแรงกับเด็กอายุ 16 เนี่ยนะ ไอไครู้มึงโดนล้อตายห่าแน่ -_____-
“สูง ใจดี แล้วก็. .ดูฮอต”
น้ำเสียงพร่าๆแบบนั้น
สายตายั่วๆแบบนั้น
เอามีดมาแทงพี่เถอะครับน้องซอ
ทอล์คๆ:
เห้ยยยย มิสเจกลับมาแล้ว *ปรบมือ* #โดนรองเท้าเขวี้ยงแทน คิดถึงกันม้ายยยยยยยยยยยยย อัพครบสักทีหลังจากเน่าไปหลายเดือน อันที่จริง. . เราอัพค้างไว้อ่ะ คือแต่งๆจนลืมว่าใกล้จบแล้ว นี่เพิ่งมาเปิดดูยังตกใจว่า ฉันไปทำตอนไหนวะ -0-;
เรื่องนี้มีคำหยาบประปรายตามสไตล์นะครัช ไม่ว่ากันเนาะและจิประกาศเมนสิก้าทุกท่านกว่าไม่ลบคู่สิกทิ้งนะคะ แต่งต่อ *ปรบมือออออออ* #นางคึกอะไรเนี่ย
ก็ปีใหม่ละเนาะ ขอให้รีดทุกคนสุขภาพแข็งแรงแล้วก็มีความสุขกันมากๆนะคะ ปีที่แล้วผ่านเรื่องสาหัสกันมาพอสมควร ปีนี้จะเป็นปีที่ดี และเป็นปีที่เริ่มต้นสิ่งดีๆทุกอย่างใหม่ไปพร้อมกันเนอะ
รักรีดเดอร์ทุกคนนะคะ จุ้บบบบบบ <3
ความคิดเห็น