คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Some . 썸 - บทที่ 1
บทที่ 1
[ไม่ได้หึง ก็แค่หวงเพื่อน!]
จุกลึกไปถึงทรวงใน กับประโยคเรียบๆของไอ้เซฮุนมัน แต่ก็กลับมาฟอร์มทำหน้าแบบปกติ มึนๆเหมือนไม่รู้เรื่อง. . สงสัยตัวเองว่าเมื่อกี้ทำไมฉันต้องเจ็บด้วยวะ?
“เออ หยอย ได้ข่าวว่าจะได้ทุนไปเรียนต่อที่อเมริกาหรอ” ฉันถามชานยอลที่ตอนนี้หยิบจูป้าจุ้บของยุนอามากิน และแน่นอนว่ายุนอาจะกินหัวมันเข้าไปแล้ว แยกเขี้ยวขู่ฟ่อๆเหมือนแมวพองขนก็ไม่ปาน แต่ไอหัวขโมยมันกลับทำหน้าตาเฉยๆ แถมยังส่งคิ้วกวนประสาทมาให้ยุนอาอีกต่างหาก
เป็นพี่แท พี่แทคงยันมันโครมตกที่นั่งไปแล้ว -______-
“ก็คงงั้น แต่ขี้เกียจไป”
มันยักไหล่ให้ฉันหนึ่งครั้งราวกับมันไม่สนใจโลกต่อไป . .
อันที่จริงพวกเราแต่ละคนนี่ก็เรียนอะไรแบบว่าโคตรแยกและแปลกแหวกกันพอสมควร
อย่างฉันที่เรียนหมอฟัน ยุนอาเรียนอักษรฯ เจสสิก้าเรียนออกแบบภายใน ไอคริสเรียนสถาปัตย์ฯ ไอเซฮุนมันเรียนบริหาร ไอดำจงอินเรียนเกษตร ส่วนไอชานยอลนี่เพอร์เฟ็คสุดแล้ว. . วิศวะการบิน! แล้วนิสัยมันนะแบบโอ้ย. .ละมุนมาก คือแบบไม่ได้เถื่อนเหมือนพวกวิศวะทั่วไปอ่ะ มันออกจะดูเงียบๆ
ก็เห็นมีอยู่คนเดียวที่ต่อปากต่อคำแล้วก็ยังแกล้งได้แกล้งดีก็คือ ยุนอา. .
“ไปล่ะนะ มีเรียนตอนเช้า” ไอ้ชานยอลมันลุกขึ้นจากโต๊ะ ไม่วายแอบหยิบช็อกโกแลตของยุนอาไปกินหนึ่งห่อ ยุนอามันโวยวายใส่ แล้วก็บิดหูกางๆของชานยอลจนมันยอมปล่อยช็อกโกแลต แต่แลกเปลี่ยนด้วยผมเสียทรงของเพื่อนสาวแทน
“ไอโยดาหูกางปาร์คชานยอล! ถ้าแกมากินข้าวกลางวันเมื่อไหร่แกตายแน่!!” ลุกขึ้นยืน ชี้นิ้วด่าอีกคนที่วิ่งหนีแม่มด(?)ไปไกลแล้วพอสมควร แล้วก็นั่งลงกับโต๊ะทำท่าทางกระฟัดกระเฟียด
“ทะเลาะกันทุกวันไม่เบื่อกันบ้างรึไงวะ”
“ไปถามมันสิคริสว่าทำไมมันต้องมาทะเลาะกับฉันทุกวัน” ยุนอาทำหน้ามุ่ย หยิบสมาร์ทโฟนในโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมาเล่นเกม. . ยุนอาติดเกมค่ะ แต่เมื่อวานมันมีงานที่คณะทำให้มันมาตีฮอนกับพวกฉันไม่ได้
“ทะเลาะกันไปทุกวันเดี๋ยวก็ได้กันเองแหละ” ไอ้ดำพูดขึ้นแต่นั่นทำให้ยุนอาถลึงตาใส่ ปาถุงขนมใส่หน้ามันอย่างแรง มองอย่างคาดโทษแล้วก็หันไปสนใจเกมในมือถือต่อ
“พี่แทยอนครับ” เสียงเรียกทุ้มๆจากด้านหลังทำให้ฉันหันหน้าไป. . จอนจองกุก อ่า. . ณ จุดนี้อยากฟินและกรี๊ดออกมาดังๆ น้องจำพี่แทได้ด้วย (รู้สึกเพิ่งจะเจอกันเมื่อเช้านะ -___-)
“ว่าไงจองกุก” ฉันหันหน้าไปคุยกับน้องดีๆ น้องหันมาส่งยิ้มน่ารักๆให้กับฉัน เกาท้ายทอยของตัวเอง แก้มน้องเป็นสีชมพูจางๆหมดแล้ว
โอ๊ย. . น่ารักแบบนี้พี่แทจะไม่ทนนะบอกเลย!
“ตึกทันตะฯไปทางไหนหรอครับ”
“นายเรียนทันตะฯหรอจองกุก” ฉันเบิกตากว้างขึ้นเมื่อเด็กน้อยพูดจบ จองกุกพยักหน้าส่งมาให้ฉับฉัน อยากจะกรี๊ด นอกจากน้องจะน่ารักแล้วสมองยังดีอีกต่างหาก แบบนี้พี่แทคงได้เต๊าะเด็กทุกวันแน่เลย อิอิ
“ไปพร้อมพี่ตอนนี้เลยก็ได้ พี่จะเข้าคณะพอดี” ฉันลุกขึ้นยืนเต็มความสูงที่คิดว่าสูงที่สุดของตัวเองแล้วนะ. . หยิบกระเป๋าโบกไม้โบกมือลาเพื่อนรักที่นั่งกันอยู่ที่โต๊ะ. .
แต่ว่า. .
หมับ!
“ไปซื้อชานมไข่มุกเป็นเพื่อนหน่อย” เซฮุนคว้าหมับเข้าที่แขนของฉัน แล้วมันก็ทำหน้านิ่งๆ. . อารมณ์เสพติดชานมไข่มุกของมันเริ่มมาอีกแล้ว. .
“ไปกับไอดำดิ่ จะพาน้องไปส่ง” บอกแม่งปัดๆไปล่ะกัน ทำไมมันต้องขัดจังหวะเวลาฉันจะเต๊าะเด็กด้วยว่ะ แม่ง. .!
“อยากไปกับแก”
“อย่ามาทำตัวงอแงดิ่อิแป๊ะ” ส่งสายตาให้มันอย่างอาฆาต ส่วนน้องจองกุกที่อยู่ข้างๆฉันตอนนี้นิ่งเงียบไปสักพัก. . อ่า. . พี่ขอโทษที่เผลอใส่อารมณ์ กลัวพี่มั้ยเนี่ย TOT
ฉันสะบัดแขนและข้อมือของตัวเองออกจากการเกาะกุมของไอเพื่อนหน้ามึนมัน มันทำหน้าเหวอไปสักพัก. . แน่นอนว่าต้องเหวอดิ่ ปกติฉันแทบจะไม่เคยขัดใจมันสักครั้ง ทำตัวอย่างกับฝาแฝด ไปไหนก็ไปด้วยกัน
แต่ตอนนี้ไม่ใช่ไง. .
ตอนนี้คิมแทจะเต๊าะเด็กไง!
ทำไมโอเซแม่งไม่เข้าใจอะไรบ้างเลย =____=!
“นิสัยว่ะ! แต่ก่อนไม่เห็นทำตัวงี้เลย” เซฮุนทำหน้ามุ่ย สะบัดหน้าหนี. . โถ่ว ทำหน้าแบบนั้นคิดว่าตัวเองน่ารักมากเลยดิ่ -______-
“เข้าใจเพื่อนหน่อยสิแป๊ะ เพื่อนอยากมีเวลาส่วนตัวบ้าง” ยกคิ้วส่งให้มัน
“จะเต๊าะเด็กใช่มั้ย?!”
ไอ้เซฮุนนนนนนนน ไอเพื่อนไม่รักดี!
พูดเสียงดังหาป๋าแกหรออออ!
“หุบปาก!” ฉันชี้หน้ามันอย่างคาดโทษ ส่งยิ้มแห้งๆไปให้กับน้องจองกุกที่เกิดอาหารเหวอหนักกว่าเดิม
“ไม่มีอะไรหรอกจองกุกกี้ เรื่องปกติของกลุ่มพี่น่ะ” ฉีกยิ้มกว้างให้น้องชาย กำลังจะเดินโอบน้องน้อยสุดน่ารัก แต่ว่า..
“ไอเซฮุน! ปัดนมเย็นกูทิ้งทำไมวะ!” เสียงไอจงอินดังขึ้นมาข้างหลังของฉัน.. มองดูน้ำสีชมพูของตัวเองอย่างนึกเสียดาย ผิดกับอีกคนที่ส่งเสียงเหอะ แล้วมองน้ำนมเย็นของอีกคนด้วยสายตาหยาดๆ
“อารมณ์เสียว่ะ”
ยีผมหน้าม้าของตัวเอง ส่งสายตามาให้ฉันอย่างอารมณ์เสีย แต่ขอบอกนะว่าคิมแทจะไม่ง้อ! เรื่องนี้คิมแทไม่ผิดค่ะ! ไม่ผิดนะบอกเลย!
“อย่ามาเอาแต่ใจได้มั้ยเซฮุน!” ฉันพูดกับมันอย่างเหลืออด... สะบัดผมและส่งสายตาเอือมระอาให้กับผู้ชายตัวสูงตรงหน้า คว้าแขนของน้องจองกุกและเดินออกไปอย่างไม่คิดจะหันกลับมามอง
...
หลังจากที่เห็นไอเตี้ยนั่นมันระริกระรี้กับไอเด็กหน้าอ่อนผมแดงฟันกระต่ายนั่น... ไออารมณ์ที่เคยเย็นๆของผมก็ปรี๊ดขึ้นมาซะงั้น..
โอเซไม่พอใจอ่ะ จบมั้ย?!
นี่แน่ะ..!
ปัดแก้วไอจงอินตกแม่งเลย!
“ไอเซฮุน! ปัดนมเย็นกูทิ้งทำไมว่ะ!” ไอดำส่งเสียงฮึดฮัด แต่ผมก็ไม่สนใจหรอกนะ จ้องหน้าไอเตี้ยคิมแทกลับ.. ทำไมเล่นงี้ว่ะ ..!
“อย่ามาเอาแต่ใจได้มั้ยเซฮุน!” โอ้โห ! เดี๋ยวนี้กล้าขึ้นเสียงกับท่านโอเซคนหล่อด้วยแหะ.. ไอเตี้ยแม่งพัฒนา.. แต่ขอบอกเลยนะเว้ยว่าผมเฟล ! เฟลชิบหาย ! ทำไมต้องมาด่าว่ะ ปกติชวนไปไหนแม่งก็ไปตลอดอ่ะ !
มันเดินควงแขนระริกระรี้ไปกับไอเด็กหน้าอ่อนผมแดงนั่น... ไอเด็กเวร ! กูมาก่อนมึงนะ ! แล้วมึงเป็นใครลาก(?)เพื่อนกูไปแบบนี้ว่ะ !
หมับ !
เดินไปจับแขนไอเตี้ยแม่งเลย...
“ประสาทหรออิแป๊ะ ปล่อยดิ่!” เตี้ยแม่งสะบัดมือครับ.. และนั่นโอเซจะไม่ยอม ! ผมออกแรงลากมันแล้วเอาหัวมันมาซุกอยู่ใต้วงแขนของผม ไอเตี้ยนี่ก็ดิ้นไปดิ้นมาไม่ยอมหยุด หัวมันสะบัดไปมาทั่วแผงอกของผม มือน้อยๆที่เท่าอุ้งตีนหมา(?) ก็พยายามจะผลักผมออก... แต่แรงกระจิ๊ดริ๊ดแบบนั้นน่ะหรอ...
ให้ทายดิ่ว่าผลักออกป่ะ?
“มีขาเดินไปเองได้ใช่มั้ย” ผมส่งสายตาเย็นๆไปให้กับเด็กผมแดงตรงหน้า มันทำหน้ามึนๆสักพัก ก่อนที่จะพยักหน้า ยิ้มแห้งๆและโค้งหัวให้กับผม
“เจอกันที่ตึกคณะนะครับพี่แทยอน” หันมายิ้มให้ไอเตี้ยแล้วเดินออกไป...
ไอ เด็ก เวร !
เพื่อนกูอยู่กับกูแท้ๆยังมีหน้ามายิ้มอีกหรอ !
“ไอแป๊ะ ปล่อยๆ หายใจไม่ออกแล้วโว้ย” ไอเตี้ยมันพยายามที่จะแกะมือของผมที่ล็อคคอของตัวเองออก เอ่อ.. ผมลืมไปเมื่อกี้โมโหเลยบีบคอไอเตี้ยแรงไปหน่อย
“แกจะฆ่าฉันรึไงว่ะ!” แทยอนไอค่อกแค่ก ทุบอกตัวเองดังๆ แต่ยังไม่วายส่งตาเขียวปั๊ดกับชี้หน้ามาทางผมอย่างคาดโทษ
“เพราะแกเลยนะไอฮุน!” มันมองตามน้องละห้อยเหมือนหมาไม่มีเพดีกรีกิน แต่โอเซโคตรจะหงุดหงิดว่ะ !
“อะไรๆ ฉันทำอะไรผิดวะ” เอื้อมมือหมายจะไปขยี้หัวไอเตี้ยแต่มันกลับเอาหัวหลบ ทำหน้ามุ่ยใส่ผม
“เพราะแก! แกก็เห็นว่าฉันจะจีบน้องทำไมทำงี้ว่ะ” และมันก็สารภาพความจริงที่ทำให้ผมค่อนข้างจะปรี๊ดแตก ! ผมใส่อารมณ์ทางสีหน้าออกไปเต็มที่ คือตอนนี้ใครไม่รู้ว่าผมหงุดหงิดนะ...
แม่งโคตรโง่อ่ะบอกตรง !
“อยากมีแฟนมากรึไง!” ด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดของตัวเอง ทำให้ผมเลยเผลอเสียงดังใส่ไอเตี้ย มันชะงักไปเล็กน้อยและทำหน้ามุ่ยใส่ผมมากขึ้นอีกเป็นเท่าตัว
“เออ อยากมี ! ทำไมโอเซ ฉันมีแฟนไม่ได้ไง” มันประชดผมกลับ และดูเหมือนเพื่อนในกลุ่มจะกำลังเข้ามาช่วยห้ามปราม แต่ผมก็เอามือชะงักกลางอากาศบอกให้พวกแม่งหยุดการกระทำให้หมด... ทุกคน!
“แกไว้ใจไอเด็กหน้าอ่อนนั่นได้รึไงวะ ถึงได้อยากจีบน้องมันนักหนาน่ะฮะ!”
“ถึงฉันจะไม่รู้จักเขามากพอ แต่ฉันรู้ว่าเขาไว้ใจได้ !”
“แกมันไว้ใจคนอื่นมากเกินไป”
“แกต่างหากที่ระแวงมากเกินไป”
เราทั้งสองคนต่างเถียงกันไปมา แต่ผมรู้... สาเหตุที่ผมพูดออกไปไม่ได้
ผมก็แค่กลัว...
กลัวว่าไอเตี้ยตรงหน้ามันจะให้ความสำคัญผมน้อยลง...
“เออ ! ทุกคนที่เป็นแฟนฉันต้องผ่านบทบัญญัติของแกก่อนรึไงวะไอฮุน” เตี้ยมันเถียงแค่นั้น ก่อนที่จะเดินออกไปเลย..
แน่นอน.. ว่าผมโคตรจะรู้สึกผิดที่ไม่ฟังมันแบบนั้น
แม่งงอนชัวร์... สงสัยงานนี้ผมคงต้องง้อยาวๆ
“อ่าวๆ ไอแป๊ะ เขางอนแล้วนั่นน่ะ ไม่ตามไปง้อหรอวะ” เสียงของไอจงอินดังขึ้นไปคนแรก หลิ่วตาไปยังร่างเล็กของหมาโง่ที่มันเดินลิ่วๆออกไปอย่างรวดเร็วจนแทบจะลับสายตาพวกผมแล้ว ผมทำหน้านิ่งๆใส่มัน
คือผมก็รู้ว่ามันงอน... แต่ถ้าไปง้อตอนนี้อ่ะนะ
นอกจากจะไม่ได้ง้อแล้วจะมีรอยตีนประทับหน้าอีกต่างหาก...
“ทำเป็นขรึมนะครับ หึงเขาก็บอก” ประโยคของไอคริสทำเอาผมหันขวับ... ไม่ได้หึงเว้ย ! ทำไมพวกนี้แม่งชอบเข้าใจกันผิดว่ะเนี่ย !
“ไม่ได้หึง แค่หวงเพื่อน” ผมตอบออกไปอย่างหงุดหงิด.. ทำไมพวกนี้มันชอบเข้าใจผิดกันจังว่าผมกับไอแทเป็นแฟนกัน พยายามจะยัดเยียหมาโง่นั่นมาให้ผมทำไมวะ? เพื่อนกันมาตั้งกี่ปีละ... ผมไม่คิดอะไรแบบนั้นหรอกนะ เหอะ !
“หรอครับคุณชายโอเซ” ไอดำทำเสียงทะเล้นใส่ผม มันยกยิ้มอย่างชอบใจ “พวกมึงสองคนนี่ปากแข็งกันจริงๆน้า”
“ระวังเหอะโอเซ เขาทิ้งไปแล้วจะเสียใจ” ไอเหม่งอีกคน... โอ้โห นี่พวกมึงยังเป็นเพื่อนกูอยู่มั้ยครับเนี่ย ! กูบอกว่าไม่ได้หึงก็ไม่ได้หึงสิวะ !
ก็แค่หวงเพื่อนอ่ะครับเข้าใจมั้ย... !
อย่าบอกนะว่าพวกคุณไม่เคยหวงเพื่อนอ่ะ
โห่ว !!!
“ไอเตี้ยมันมีแฟนก็ดีแล้วไม่ใช่ไง” ผมพูดออกไป ทั้งๆที่ข้างในแม่งโคตรจะขัดแย้ง... ก็บอกแล้วไงครับ ผมอ่ะกลัวว่ามันจะให้ความสำคัญผมน้อยลง L
“ขอให้เป็นจริงอย่างปากพูดเถอะนะพ่อคนปากแข็ง !” ยุนอาแลบลิ้นใส่ผม ก่อนที่จะหอบหิ้วหนังสือพจนานุกรมเล่มโคตรหนาและเดินออกไปจากโต๊ะ เช่นเดียวกับเพื่อนคนอื่นๆที่ได้เวลาเข้าคาบเรียนแล้ว
“กูไม่รู้จะช่วยมึงยังไงแล้วว่ะไอแป๊ะ” ไอคริสเดินมาตบไหล่ผม แล้วเดินออกไป ทิ้งให้ผมยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความมึนงงเล็กน้อย
ช่วยไรวะ? มีไรต้องช่วย?
โอ๊ย ! โอเซงงเว้ย !!!
Talk with me: มิสเจคัมแบ็คแล้วจ้า ><’ หลังจากเริ่มเคลียร์ตารางของตัวเองได้อย่างลงตัว ตอนนี้มิสเจก็กลับมาอัพนิยายได้เหมือนเดิมแล้ว อิสอิส ตอนนี้ก็รอดูต่อไปเรื่อยๆ... โอเซคนปากแข็ง -.- เขาบอกยังไงก็อย่างงั้นต่อไป เป็นเพื่อนกันต่อไป หวงเพื่อนกันต่อไป ส่วนพี่แทก็กำลังจะเต๊าะน้องกุกกี้ -/- รอดูกันว่านางจะเต๊าะเด็กสำเร็จมั้ย ช่วงนี้ฝนตกบ้อยบ่อยล้าน้า รีดเดอร์ที่รักพกร่มกันไว้ด้วยเน้อ เดี๋ยวจะไม่สบายเอา มิสเจมีทวิตเตอร์แล้วนะ (เพิ่งจะจำรหัสเข้าทวิตตัวเองได้) @byunnismine แอดมาได้นะแจ้ะ ทวงฟิคจิกหัว(?) หรือจะเวิ่นเว้อมาหามิสเจก็ได้นะ ไม่กัดจ้ะไม่กัด -/-
ความคิดเห็น