STUPID LOVE [GOT7 & BTS]

ลำดับตอนที่ #1 : SL.G&B : 00 (Prologue)

SL.G&B : 00 (Prologue)

                ภายในโกดังร้างที่ดูจะไม่มีคนอยู่แล้ว หรือเรียกอีกอย่างก็ได้ว่าร้าง และมันอยู่ในซอยที่แทบจะไม่มีใครเดินเข้ามาและแออัดพอสมควร แต่มันกลับมีบุคคลกลุ่มหนึ่งที่ใช้มันเป็นสถานที่รวมตัวและมั่วสุมกันหรือแม้แต่จะจัดการกับใครสักคนก็สะดวกไปเสียหมด  แม้ภายนอกจะดูเก่า มีสนิมเกาะตามเหล็กที่ทำปฏิกิริยากับออกซิเจน แต่ภายในกลับดูสะอาดตามีโซฟาสีดำสนิทวางอยู่ตรงกลาง บริเวณโดยรอบมีเก้าอี้ตัวสูงวางไว้ใกล้ๆ มีโต๊ะไม้เงาวาววางอยู่ไม่ไกลนัก ที่ข้างฝาถูกสเปรย์สีพ่นเป็นลวดลายต่างๆ ภายในถูกแบ่งออกเป็นโซนๆ ทั้งบริเวณที่มีเปียโยสีดำเงาวาว บริเวณที่ใช้สำหรับเล่นบาสเก็ตบอล ทางด้านข้างแป้นบาสก็เป็นกระจกใสขนาดใหญ่ที่แทบจะมองบริเวณรอบๆได้เกือบทั้งหมด ลึกเข้าไปอีกข้างหลังโซฟา จะมีบันไดอยู่สองข้าง สำหรับขึ้นไปบนชั้นสอง ซึ่งมันถูกใช้เป็นห้องนอนชั่วคราวสำหรับพวกเขา ด้านหลังประตูทางซ้ายถูกจัดให้กลายเป็นห้องครัว 

                บริเวณลานกว้างหลังประตูเหล็กองโกดังมีร่างของนักเรียนม.ปลาย นั่งหอบหายใจแรงและสำลักน้ำสีข้นอยู่  ใบหน้าและลำตัวเต็มไปด้วยรอบฟกช้ำและเลือดจนเปื้อนยูนิฟอร์มสีน้ำตาลเข้ม ซึ่งเป็นเครื่องแบบนักเรียนคนละแบบกับบุคคลที่อยู่ในโกดังด้วย ลักษณะนี้คงคล้ายๆกับนักเรียนที่ยกพวกตีกัน แต่เจ้าของยูนิฟอร์มสีน้ำตาลมีเพียงคนเดียว จะเรียกว่าหมาหมู่ก็คงจะผิดไปนิด เพราะความจริงไม่ใช่อย่างนั้น

“อึก ! ฉ...ฉันไม่ บะ...บอกพวกแกหรอก ! ” เสียงแหบแห้งจนแทบจะไม่ได้ยินบอกออกมา สายตามองเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟาทั้งหลายอย่างแข็งกร้าว แม้ตอนนี้เขาจะไม่มีแรงแล้วก็ตาม

“เอาไงดีแจ็คสัน.... ถ้าทำมากกว่านี้ก็ฆ่ามันทิ้งเถอะ สภาพดูไม่ได้ ! ” จินยองยกยิ้มร้ายนิดๆขัดกับใบหน้าหวาน เอ่ยถามเพื่อนร่างหนาที่มองสุนัขรับใช้นิ่งๆ

“ซื่อสัตย์จังเลยนะ หึ” แจ็คสันเค่นเสียงใส่ พร้อมรอยยิ้มหยัน มือหนาเดินไปหยิบดาบของตนเอง เนื่องจากเขาเป็นนักกีฬาฟันดาบทีมชาติจึงมีมัน มือหนาจับดาบอย่างมั่นคงพลางแกว่งไปมา

“จะ...จะ ทำอะ ...ไร” ร่างช้ำๆถดตัวหนีแต่ก็ได้ไม่ไกลนัก เพราบาดแผลที่เกิดขึ้น ดวงตาสั่นระริกด้วยความกลัว  เยือกเย็น ไร้หัวใจ นี่เป็นสิ่งที่เขาเห็นได้จากใบหน้าคมหล่อเหลาของคนที่ถือดาบอยู่

“ถ้าบอกพวกฉันดีๆ ก็จะยอมปล่อยออกไป แต่ถ้าไม่ก็ตายแทนสวะนั่นหน่อยก็แล้วกัน หึ” เสียงเยือกเย็นบอกกลับมา ร่างหนาเดินมาพิงกายไว้ที่พนักพิงของโซฟาสีดำ แขนแกร่งเลื่อนไปวางบนลาดไหล่ของคนตัวบางที่ก็กำลังมองไปที่สุนัขรับใช้นิ่งๆเช่นกัน

“อึก ...ย...อย่า ! ” คนถูกมองว่าเป็นสุนัขรับใช้ เอื้อนเอ่ยเสียงที่เบาปานกระซิบออกมา ใบหน้าที่เปื้อนเลือดตอนนี้เริ่มมีน้ำตาอาบไปทั่วกับความน่ากลัวของคนพวกนี้ที่ไม่แม้จะเห็นใจหรือสงสารเลยสักนิด คงมีแต่ที่จะสมเพช....

“เอาไงดีมาร์ค ...มันทำนายนะ” แจ็คสันปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติแล้วเอ่ยถามคนที่เขาวางแขนไว้บนไหล่ นิ้วเรียวเกลี่ยแก้ม

นิ่มเบาๆ สายตาก็ทอดมองใบหน้าหวานที่กำลังแสยะยิ้มร้ายกาจอยู่

“ฉันต้องการของของฉันคืนในวันพรุ่งนี้ แต่ถ้าไม่...ฉันตามใจนายนะแจ็คสัน” ประโยคแรก ร่างบางพูดกับร่างช้ำเสียงนิ่งก่อนจะพูดกับร่างหนาข้างๆด้วยเสียงทุ้มหวานประจำตัว

“หึ ว่าไงสุนัขรับใช้ จะเอามาคืนรึป่าว?” แจ็คสันถามออกไป ในขณะที่มือก็เล่นเส้นผมนุ่มของมาร์คไปด้วย

“ด ...ได้ๆๆ ฉันจะ อึก อะ..เอามาคืน ว วันพรุ่งนี้ !! ” คนในยูนิฟอร์มสีน้ำตาลรีบตอบรับ แจ็คสันจึงหันไปเรียกแทฮยองกับยูคยอมให้จัดการต่อ คนขี้เล่นทั้งสองเดินนำออกไปนอกโกดังก่อนจะมีคนกลุ่มหนึ่งแทรกเข้ามาพยุงร่างช้ำนี่เดินตามร่างสองร่างออกไปบ้าง  เมื่อทั้งโกดังกลับมาเงียบอีกครั้ง ทั้งหมดก็แยกย้ายกลับไปทำในสิ่งของตนเองบ้าง

“ฉันไปทำอาหารดีกว่า จินยองป่ะ... พวกนายอยากกินอะไรพิเศษรึป่าว?” ซอกจินลุกขึ้นยืน โดยมีจินยองลุกตาม ก่อนจะเอ่ยถามทุกคน และก็ได้ความเงียบตอบกลับมา บ่งบอกว่าไม่ต้องการอะไรมากกว่านั้น แม่ครัวประจำกลุ่มอย่างซอกจินจึงเดินแยกออกไปทำเมนูง่ายๆสำหรับเย็นนี้ โดยมีผู้ช่วยเป็นจินยอง แต่บางวันก็เป็นมาร์คหรือซูการ์

                แจ็คสัน มาร์ค จินยอง ยูคยอม แทฮยอง นัมจุน ซอกจิน ซูการ์ จีมิน กลุ่มคนที่ทั้งโรงเรียนดังไม่กล้าจะเข้าใกล้ แม้แต่ละคนจะมีใบหน้าที่ดูดีมากก็ตาม ถึงจะมีคนกล้าเข้าใกล้แต่ก็ไม่มีใครที่พวกเขาจะมั่นคงด้วยหรอก ก็แค่สนุกไปวันๆ นักเรียนที่ถูกหมายหัวไว้ตั้งแต่เรียนที่นี่มา แต่ก็ไม่มีใครที่จะกล้าไล่ออก คงเพราะแต่ละคนเป็นลูกของคนใหญ่คนโต นักเรียนห้อง G ที่ไม่สมควรไปมีเรื่องด้วยมากที่สุด ตอนนี้พวกเขาก็ยังเรียนอยู่ที่โรงเรียนเดิมช่วงม.ต้น จนตอนนี้พวกเขาขึ้นม.ปลาย ปี 1 แต่ชื่อเสียงในทางที่ไม่ดีก็เคยน้อยลงเลย มันกลับมีมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ไม่ได้ทำให้พวกเขาสนใจนัก

                อันธพาล เยือกเย็น ไร้หัวใจ เย็นชา นั่นคงเป็นนิยามที่นักเรียนหลายๆคนใช้เรียกพวกเขา  แต่จะมีสักกี่คนที่จะกล้าเสี่ยงอยู่ใกล้ๆ และกล้าเสี่ยงที่จะรักกัน จะมีไหม... หรือมันไม่เคยมีเลย....




...........................................................................................
Hey ! นักอ่านผู้น่ารักทุกคนคะ มีเรื่องจะบอก คือถ้าสงสัยว่าทำไมถึงไม่แนะนำตัวละคร อธิบายดังนี้นะคะ คือเจคิดว่าทุกคนที่อ่านนี่ต้องเป็นติ่งเหมือนกันอยู่แล้วเนอะ (ไม่ใช่ติ่งก็อ่านได้นะคะ อ่านเยอะๆ เสพนิดๆหน่อยก็ยังดี^^) แล้วอีกเหตุผลคือกัซและก็บีทีเอสเนี่ย เขาก็อยู่กันเป็นกลุ่มๆนะคะ อย่างเกริ่นนำอันนี้เราก็ได้ทำการคัดแยกจากพล็อตที่วางไว้แล้วว่าใครจะเป็นอะไร แล้วอ่านไปเรื่อยๆมันก็จะแนะนำตัวละครไปด้วยเหมือนกันค่ะ แต่จะไม่ได้เรียงว่าตัวเอกต้องมาก่อนเนอะ 

Talk : สำหรับตอนนี้ไม่มีไรมากนะคะ ตามชื่อตอนเลย^^ กลุ่มนี้คนมันเยอะค่ะ เจเลยเอาออกมาก่อน กลัวมันตีกับเนื้อเรื่องตายก่อนผู้อ่านจะรู้เรื่องค่ะ- - ตอนแรกๆอาจจะไม่มีอะไรมากนะคะ (มั้ง) ก็ตัวละครมันเยอะนี่เนอะ (โลภเองไม่ใช่รึไง) แห่ๆๆ  ไปสารภาพบาปกันเถอะ- -

สารภาพบาป : เจพยายามจะทำให้มันออกดุเถื่อนๆจิตตกนิดๆ ดราม่าหน่อยๆแล้วนะ  แต่จากการแก้คำผิดทั้งหลายแหล่มา 2 ครั้ง (จริงๆนะคะ ครั้งที่หนึ่งแก้ในโทรศัพท์  ครั้งที่สองก็ก่อนจะเอามาลงนี่แหละค่ะ) มันไม่ใช่สิ่งที่คิดไว้เลยอ่ะ *ซับน้ำตา* แต่เจวางพล็อตไว้แบบนี้อ่ะ ถ้าจะเปลี่ยนก็รวนหมดเลยอ่ะ เลยทำใจไปค่ะ จบการสารภาพแล้วค่ะ อภัยให้ด้วยนะ TT

แก้คำผิดแล้วนะคะ แต่ถ้าเจอก็บอกด้วยนะคะ เผื่อเจพลาด แห่ๆๆ อาจจะดูน่าเบื่อ แต่ก็คิดซะว่าไม่น่าเบื่อเถอะเนอะ มีความเห็นยังไงก็เม้นต์หน่อยนะคะ ขี้เกียจเม้นต์ก็ไปแท็กกัน หรือถ้าไม่สะดวกก้ไม่เป็นไรค่ะ แค่อยากรู้ว่ามีคนอ่านและรุ้สึกยังไง  ฝากด้วยนะคะ  ขอบคุณที่หลงเข้ามานะคะ น่ารักจริงๆเลย  อ่อๆ เกือบลืม เจลืมทิ้งเมล์ไว้ค่ะ เผื่อเราอาจจะได้ติดต่อกัน 
E-mail : T.j.309by33@gmail.com