[SF:TEENTOP] Wedding Dress

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

                                                                                                         

เนื้อเรื่อง

Suit in the wood

ร้านตัดชุดที่ตกแต่งสไตล์วินเทจ ตั้งอยู่กลางหุบเขา ที่มี่ลำธารล้อมรอบ ลูกค้าส่วนใหญ่คงเป็นเจ้ากระรอกสีน้ำตาลแดงขนฟู  บรรยากาศที่นี่ดูแล้ววังเวงอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็ไม่ได้เงียบเหงาเสมอไป วันทั้งวัน มีเสียงนกร้อง มีเสียงน้ำไหล  มีสายลมแสงแดดอ่อนๆตลอดทั้งวัน หรือนี่เป็นสิ่งที่เขาต้องการกันนะ

‘กริ๊งๆ’

เสียงกระดิ่งที่แขวนตรงประตูหน้าร้าน ดังขึ้น แต่ร่างสูงในร้านกลับไม่สนใจอะไร นอนฟุบอยู่กับโต๊ะเหมือนเดิม คงคิดว่าเป็นกระรอก ที่มาสั่นกระดิ่งเล่นเหมือนทุกๆวัน

‘แคปฮยอง’ เสียงหวานดังขึ้นมาไกลๆ แต่ร่างสูงที่นอนฟุบอยู่กับโต๊ะก็ยังนอนอยู่เหมือนเดิม

‘แคปฮยองงงงงงง’ เสียงเรียกนั้นดังขึ้นมาเรื่อยๆ แต่ร่างสูงก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับต่อเสียงนั้น

‘แคปฮยอง!’ เสียงตะโกนเรียกนั้นเหมือนจะได้ผล ในที่สุดร่างสูงที่นอนฟุบอยู่กับโต๊ะเงยหน้าขึ้นมามอง

‘อ้าว เนียล มาได้ไง’ เสียงงัวเงีย

‘ไม่ต้องสนหรอกว่ามาได้ไง แต่ฮยองนี่ ขี้เซาเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ’ เสียงหวานของร่างบางตรงหน้า ทำเอาอีกคนหุบยิ้มไม่ได้

‘เออ แล้วนี่มีธุระอะไร คงไม่ใช่แค่มาเยี่ยมหรอกนะ ปกติไม่เคยจะมา หลงแสงสีอยู่ในเมืองสินะ’ ร่างสูงพูดพลางส่งสายตาเหน็บแนม

‘ฮยองงง ผมปล่าวหลงแสงสีนะ ผมงานยุ่งจริงๆ’ ร่างบางรีบแก้ตัว

‘อ๋อเหรออออ แล้วมาที่นี่ มีไรฮะ’

‘เอ่อ…คือ’

‘อ้าว มีอะไรเล่า ก็พูดมาเสะ ไม่พูดจะนอนละนะ’ ร่างสูงทำหน้าบึ้งแล้วเตรียมจะฟุบลงกับโต๊ะ

‘แคปฮยอง ปลายปีนี้ ผมจะแต่งงานแล้วนะ’

ร่างสูงถึงกับวางหัวไม่ลง หันกลับมามองหน้าคนตรงหน้า

‘จริงหรอ ยินดีด้วยนะ แล้วเจ้าสาวเป็นใครหล่ะ ไม่เห็นพามาแนะนำให้รู้จักบ้าง’

‘ก็ยัยเฮซอง เด็กข้างบ้านเราไง สมัยก่อนเรา3คน มาเล่นด้วยกันทุกวันเลยเนอะ สนิทกันแบบ …เพื่อน ’

‘อืม  ก็ดีเหมือนกันนะ รู้จักกันมาตั้งนาน ไม่ต้องศึกษาดูใจอะไรกันมากมายนัก’

‘นั่นสินะ….. ผมก็เลยจะให้ฮยองตัดสูทให้ผมไง’ ร่างบางพูดเสียงใส แต่ใบหน้ากลับไม่เป็นเหมือนกับเสียงเลย

‘มาๆ ฮยองจะวัดตัวให้นะ’ ร่างสูงยิ้ม

ขณะที่ร่างสูงกำลังวัดตัวให้ร่างบาง ก็คิดถึงเรื่องในสมัยก่อนไปพลางๆ

หลายปีก่อน

สวนดอกไม้กลางหุบเขา

‘วันนี้เราจะเล่นอะไรกันดี’ เสียงใสของสาวน้อยวัย5ขวบดังขึ้น

‘เล่นต่อสู้กันดีกว่า ย๊ากกกกกกกก ข้าคือแมลงสาปแมน จะปลาบเหล่าร้าย’ เสียงของเด็กชายหน้าหวานดังขึ้น พร้อมทำท่าประกอบ

‘เก่งจริงก็เข้ามาเลย แมลงสาปแมน ข้าคือปีศาจไบกอน วายร้ายแห่งศตวรรษ วะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ’ เสียงของเด็กชายอีกคนดังขึ้น

‘แคปอปป้า เนียล เห็นใจเฮซองบ้างสิ เค้าเป็นผู้หญิงนะ ให้มาเล่นแปลงร่างได้ไง’

‘งั้นเล่นซ่อนหากัน’

‘เบื่อแล้วอ่ะซ่อนหา หาจนรู้ที่ซ่อนหมดแล้ว’

‘งั้นเล่นไรอ่ะ พ่อแม่ลูก ขายของ ดีดลูกแก้ว โดดยาง หมากเก็บ…’

‘เล่นแต่งงานกันดีกว่า เฮซองเห็นพี่สาวของเฮซองแต่ง น่าสนุกนะ’

‘เล่นยังไงอ่ะ’ เด็กหนุ่มทั้งสองคนทำหน้างง

‘ก็เล่นแบบนี้ไง  ก่อนอื่นก็ต้องมีเจ้าบ่าว กับเจ้าสาว แล้วก็มีบาทหลวง’

‘งั้น เนียลเป็นเจ้าบ่าว เฮซองเป็นเจ้าสาว พี่เป็นบาทหลวง? โอเคมั้ย’

‘ไม่ๆ แคปอ้ปป้าเป็นเจ้าบ่าว เนียลเป็นเจ้าสาว เฮซองเป็นบาทหลวง’

‘หือ ??? ผู้ชายแต่งงานกับผู้ชายได้หรอ’ เนียล ถาม

‘ไม่ได้หรอก แต่เฮซองจะให้แคปอ้ปป้ากับเนียลแต่งงานกัน เฮซองเป็นสาววาย            ‘

‘แล้วสาววายคือไรอ่ะ’ เนียลยังคงสงสัยไปมากกว่าเดิม

‘ช่างเถอะๆ รีบๆแต่งงานเร็ว มาๆ ทั้งสองคนมาอยู่ตรงนี้’ เด็กสาวกวักมือเรียก ไปทั้ง2คนไปกลางทุ่งดอกยิปโซฟิลลา

เด็กหนุ่มผู้ใสซื่อทั้งสองคนก็เดินไปตามอย่าง งงๆ

‘อ้ะ เนียล ถือดอกไม้ไว้นะ’ เด็กสาวเด็ดดอกยิปโซฟิลลามาหนึ่งกำแล้วยื่นให้เด็กหนุ่ม

‘แล้วเล่นไงต่อ’

‘เอาละนะ อ่ะแฮ่มๆ  แคปอ้ปป้าจะรับเนียลเป็นภรรยาหรือไม่’

‘ไม่ครับ’ เด็กหนุ่มปฏิเสธโดยพลัน

‘ไม่ได้นะ แคปอ้ปป้า ต้องตอบว่าครับสิ เอาใหม่นะ แคปอ้ปป้าจะรับเนียลเป็นภรรยาหรือไม่’

‘รับครับ’

‘ดีมากค่ะ แล้ว เนียลจะรับแคปอ้ปป้าเป็นสามีหรือไม่’

‘รับค่ะ เอ้ย ครับ ให้พูดไงอ่ะ’เด็กหนุ่มร่างบางพูดอย่างเขินๆ

‘จะครับ หรือ ค่ะ ก็รับแล้ว อร๊ายยย เฮซองเขินจัง’

‘พอเลยเฮซอง เล่นบ้าอะไรเนี่ย วิปริต’

‘อย่าเพิ่งโมโหสิคะแคปอ้ปป้า ยังไม่ได้ใส่แหวนให้เนียลเลย’ ว่าแล้วเด็กสาวก็เอาแหวนที่ทำจากดอกไม้ออกมาจากกระเป๋ากระโปรงยื่นให้เด็กหนุ่ม

‘ใส่ให้เนียลสิคะ’

‘พร้อบเยอะจริงๆ ยัยบ้า นี่เตรียมการมาจากบ้านแล้วใช่มั้ย’

‘แฮะๆ รีบๆสวมสิคะ’

‘ยุ่งยากจริงๆ’ เด็กหนุ่มสวมแหวนให้คนตรงข้าม คนตรงข้ามจะยอมให้สวมแหวนแต่โดยดี ทำไมต้องหน้าแดงด้วยนะ

‘เย่ ในที่สุด พิธีก็เสร็จซะที หมดเวลาสนุกแล้วซี เฮซองกลับบ้านก่อนนะ จะไปดูเทเลทับบี้’

‘เออจริงด้วย เทเลทับบี้จะออกแล้ว เนียลจะเป็นลาล่าตัวสีเหลือง’

‘เฮซองเป็นโพ ตัวสีแดง’

‘งั้นพี่เป็นตัวสีม่วง’

‘ฮ่าๆๆ พรุ่งนี้เรามาเล่นเป็นเทเลทับบี้กันเถอะ’ เด็กสาวพูดพลางยิ้มแก้มปริ

‘โอเคเลย งั้นผมกลับบ้านก่อนนะ บ๊ายบาย’ เนียลก็โบกมือลา พร้อมใส่เกียร์หมาวิ่งกลับบ้าน

 ( c.a.p part)

บ้าน

‘แคป เป็นไงบ้าง วันนี้ไปเล่นมาสนุกมั้ย’

‘ก็สนุกดีครับ’

‘หรอๆ ดีแล้วหล่ะ เพราะว่าพรุ่งนี้ ไม่มีแบบนี้อีกแล้วนะ’

‘ทำไมหล่ะครับแม่’

‘ก็วันพรุ่งนี้คุณแม่ของเนียลกับเฮซองจะพา2คนนั้นไปเข้าโรงเรียนในเมืองหน่ะสิ จะไม่ได้เล่นด้วยกันแบบนี้อีกแล้วนะ’

‘……’ ทำไมในใจผมเศร้าอย่างบอกไม่ถูกนะ

‘ดูการ์ตูนเสร็จก็รีบอาบน้ำ แล้วเข้านอนเลยนะ พรุ่งนี้เช้าจะได้ไปส่งน้องๆกัน’

‘ครับ’

วันรุ่งขึ้น

‘ผมไม่ไปปปปปปปปปปปป ผมจะอยู่ที่นี่ จะเล่นกับแคปฮยองงงงงงง’

‘หนูก็ไม่ไปป หนูจะอยู่ที่นี่ จะเล่นกับแคปอ้ปป้า’

‘เนียล เฮซอง อย่างอแงสิลูก รีบๆขึ้นรถ’

เช้านี้ผมมาส่งเนียลกับเฮซองที่หน้าบ้าน 2คนนั้น ร้องไห้ขี้มูกโป่งกันเลยทีเดียว ตลกจัง แต่ทำไมรู้สึกเหงาๆก็ไม่รู้สิ

‘เนียล เฮซอง ไปขึ้นรถเถอะ ถ้าคิดถึงพี่ ก็กลับมาเที่ยวหาก็ได้’ ผมพูดพลางลูบหัวทั้ง2คน

‘ฮือ ผมอยากเล่น แปลงร่างกับฮยอง’ เนียลโผเข้ากอดผม

‘หนูก็อยากเล่นพ่อแม่ลูกกับแคปอ้ปป้า’ เฮซองก็กอดตาม

‘ไว้เจอกันใหม่นะ ลาก่อน’ หลังจากอำลาอาลัยกันเสร็จ ผมยิ้มให้ทั้ง2คนแล้วเดินหันหลังกลับเข้าบ้าน

ทันทีที่เสียงรถสตาร์ทแล้วแล่นออกไป เหมือนหัวใจของผมก็ลอยไปติดที่รถคนนั้นเหมือนกัน

หลายปีต่อมา

ผมใช้ชีวิตที่หุบเขานี้ตั้งแต่เกิดมาถึงมัธยมปลาย ผมสอบเข้ามหาลัยได้ในคณะการออกแบบ เกี่ยวกับแฟชั่น และทันทีที่ผมเรียนจบ ผมก็กลับมาเปิดร้านที่บ้านเกิด ตั้งแต่ที่เนียลและเฮซองไปเรียนที่ในเมือง ทั้ง2คนก็ไม่กลับมาที่นี้อีกเลย มีแต่จดหมายที่เขียนมาบางครั้งบางคราว ก็รู้ข่าวคราวมาบ้างว่า สองคนนั้นเรียนที่เดียวกัน จนเข้ามหาลัยก็เรียนคณะบริหารเหมือนกัน บ้างก็ส่งรูปที่ถ่ายจากกล้องโพลาลอยด์ส่งมาให้บ้าง ทั้งสองคนหน้าเหมือนตอนเด็กไม่เปลี่ยนเลย จดหมายฉบับล่าสุดเขียนมาว่า ตอนนี้ทำงานเป็นผู้บริหารที่บริษัทแห่งหนึ่ง ใช่สิ ได้ดิบได้ดีแล้วลืมพี่หมด เชอะ งอน

(Niel-part)

‘อะไรนะ จะให้ผมแต่งงานกับเฮซองหรอ’

‘จริงหรอคะแม่ แต่หนูกับเนียลเป็นเพื่อนกันนะ’

‘ก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน ตอนเด็กๆพวกแม่ๆก็เห็นว่าพวกเธอสนิทกับ จนตอนเรียนก็เข้ากันได้ดีไปซะทุกอย่าง’

‘แต่ผมไม่ได้รักเค้านะแม่………’

‘หนูก็ไม่ได้รักเนียล  หนูชอบพี่อิน ถาปัตย์(จุฬา คิ้วท์บอย)ค่ะแม่’

‘อยู่ๆกันไป เดี๋ยวก็รักกันเองแหละ ยังไงพวกเธอ2คนก็ต้องแต่งงานกัน ห้ามขัดคำสั่ง ถือว่าแม่ขอ’

‘…………..’

‘…………..’

ผมพูดไม่เลยจริงๆ ผมทำได้เพียงมองหน้าเฮซองเงียบๆ ผมไม่ได้รังเกียจเฮซองขนาดนั้นนะ แต่เราสองคนเป็นเพื่อนกันอ่ะ เราพัฒนาความสัมพันธ์กันไปมากกว่านี้ไม่ได้หรอก ผมรู้ว่าเฮซองก็คิดแบบเดียวกัน

‘เอาไงดีวะ ชั้นไม่อยากแต่งกับนายเลยว่ะ จริงๆ คิ้วท์บอยคนอื่นๆรอชั้นอยู่ว่ะ’

‘เออ ชั้นก็ไม่อยากแต่งกับเธอเหมือนกัน เอาไงดีวะ’

‘หนีมั้ย แต่ชั้นขอหนีนะ ถ้านายหนี ชั้นต้องกลายเป็นหม้ายขันหมาก ไม่เอาเด็ดขาด’

‘จะรอให้แต่งทำไมเล่า หาทางสิ คิดสิคิด’

‘นี่ๆทั้งสองคน แม่ได้ยินนะ ว่าคิดจะหนี’

‘ก็แม่ ผมไม่อยากแต่งงานกับเฮซองจริงๆ ผมก็อยากแต่งกับคนที่ผมรักนะ’

‘แกไม่สงสัยพ่อแกหรอเนียล ท่านเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายนะ พ่ออยากให้แกเป็นฝั่งเป็นฝาเป็นผนัง’

‘กะ กะก็ได้ครับ……’

ปัจจุบัน

‘แล้วนายก็แต่งงานทั้งๆที่ไม่ได้รักยัยเฮซองสินะ’

‘ทำไงได้หล่ะครับ’ เนียลก้มหน้าแล้วยกยิ้มอย่างเจ็บปวด

‘ยังไงก็ขอให้นายกับเฮซองรักกันให้ได้นะ  สักวันหนึ่ง…’

‘ครับ’

‘อ้อ ชุดจะได้ประมาณอาทิตย์หน้า ถ้านายจะมาเอา ก็พาเฮซองมาด้วยนะ อยากเจอตัวเป็นๆ เดี๋ยวนี้สวยกว่าแต่ก่อนเยอะ’

‘ได้ครับ งั้นผมไปก่อนนะ พอดีมีงานที่บริษัท’

‘เออ โชคดี ไอ่น้องชาย’

‘..’ เนียลยิ้มให้พร้อมเดินกลับไป

หนึ่งอาทิตย์ถัดมา

Suit in the wood

‘กริ๊งๆ’

‘แคปอ้ปป้า คิดถึงจังเยยยยยยยยยยยย’ เสียงหวานของสาวสวยดังมาทันทีที่เดินเข้ามา

‘ไง ยัยเฮซองเด็กวิปริต โตเป็นสาวแล้วสวยขึ้นนะ’

‘หนูสวยนานแล้ว แคปอ้ปป้าไม่เคยรู้เลยอ่ะ’

‘แคปฮยอง  ชุดเสร็จยัง’

‘เสร็จแล้ว มาดูสิ’ ร่างสูงผายมือไปยังชุดสูทสีขาวมุกด้านในร้าน ดีไซน์สวยหรู เรียบง่ายเข้ากับเจ้าขาวชุดสุดๆ

‘โห โคตรสวยเลย สวยขนาดนี้ คิดราคาเท่าไรเนี่ย อย่าใจร้ายกับน้องนักนะ’

‘เหอะๆ ราคาอ่ะหรอ พี่ไม่คิดหรอก จ่ายด้วยแหวนดอกหญ้าที่พี่สวมให้ตอนนั้นละกัน’

‘ฮยองรู้ได้ไงว่าผมยังเก็บไว้’

‘ก็เดาๆเอา’

ร่างบางพลางหยิบแหวนดอกหญ้าที่ตอนนี้มันเหี่ยวแห้งไปหมดแล้ว ออกมาจากกระเป๋าสตางค์ แล้วยื่นให้คนตรงหน้า

‘เก็บไว้ดีๆนะฮยอง เพราะผมเก็บไว้อย่างดีเลย’

‘อือ โชคดีกับชีวิตคู่นะ เนียล เฮซอง มีอะไรก็ค่อยๆพูดกัน ห้ามทะเลาะกันเป็นเด็กๆนะ โตกันแล้วนะน้องของพี่’

‘ครับ/ค่ะ’

‘…’ ร่างสูงยิ้มให้น้องทั้งสองคนของตัวเอง 

ทันที่ที่ประตูปิดลง

‘ พี่รักนายว่ะ เนียล ‘












Talk :ฟิคเรื่องนี้เกิดการจากอินกับเพลงแบบมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เลยขอเอาเอ็มวีมาแต่งนะคะ
Theme :Shalunla

CR.SHL