[FIC : BTS] Too Fast too love u ...รักสุดบิด

ข้อมูลเบื้องต้น

            

Too Fast 

   Too Love u ..... รักสุดบิด

 

           


Talk to me : สวัสดีค่า วันนี้ไรท์พาหนุ่มหล่อมาทำร้ายอีกแล้ว คราวนี้เป็นคราวซวยของ จินวี นะคะ (วะฮะฮะฮ่า) 
ยังไงก็ขอฝาก Too Fast Too love u ....รักสุดบิด ช็อตฟิคอารมณ์ดี(หรา) ไว้ในส่วนไหนก็ได้ของหัวใจรีดเดอรฺทุกคนด้วยนะคะ เม้นท์ด่า(ติชม)ได้เต็มที่เลยค่ะ ถ้าไม่ชอบตรงไหนก็สาปไรต์ได้ตามสบายเลยค่ะ กราบสวัสดี everyone

 

© Tenpoints!

เนื้อเรื่อง

'พี่จิน หนูเบื่อจัง' ร่างบางคนหน้ามน ตากลมโต ผมสีส้ม เอียงคอมาซบไหล่คนข้างๆเป็นการอ้อนนิดๆ


'ไปนั่งรถเล่นกับพี่มั้ยหล่ะ' คนร่างสูงหน้าหล่อปานเทพบุตรลงมาจุติก็พูดพรางก้มหน้าลงไปมอง พร้อมสบตา

'ไม่เอาอ่ะ พี่จินขี่รถเร็ว หนูวีกลัว' ร่างบางที่มีสรรพนามแทนตัวเองว่า หนูวี ก็ยกหัวขึ้นแล้วหันหน้าหนี ว่าแล้วก็กอดอกไปด้วย

'โอ๋ๆๆ น้องวี พี่ไม่ขี่รถเร็วเหมือนแต่ก่อนแล้วนะ พี่ขี่ไม่เกิน40แล้วจ้ะ' ร่างสูงนามว่าจินก็พลิกตัวไปกอดร่างบางจากด้านหลัง

'สมัยก่อนเห็นพ่อบอกว่าพี่จินขี่รถเร็วมาก บิดชนิดที่ว่า รถสิบล้อยังหลีกทางให้ บิดชนิดว่าหน้าปัดกระดิกไปถึงสุดท้าย บิดชนิดที่ว่าขี่บนน้ำได้เหมือนพวกวัดเส้าหลินทำได้เลยอ่ะ'

'อดีต ไม่สำคัญ ปัจจุบัน ฉันรักเธอก็พอจ้ะ น้องวี จุ๊บบบ....' ร่างสูงพูดไม่พอยังชิงหอมแก้มไปอีกหนึ่งฟอดใหญ่ๆ

'โห่ยย พี่จินอ่ะ ลวนลามมม พี่จินคนเจ้าเล่ห์ พี่จินคนบ้า' 


ป๊าบ !!!! ร่างบางฟาดมือลงบนแก้มขาวเนียนของร่างสูงแรงๆที่ฉาด 



'โอ้ยยย'



'อุ้ย พี่จิน หนูขอโทษ'


'น้องวีจ้ะ พี่หยอดมุกนิดเดียว ถึงกับลงไม้ลงมือเลยหรอ เมียใคร โหดแท้'





ป๊าบ !!!




มือเรียวสวยจรดแรงๆบนใบหน้าหล่อagain






'พี่จินบ้า งื้อออออ เขินอ่ะ คนหน้าไม่อาย'


'อยู่กันสองคน จะอายทำไมครับเมีย' ร่างสูงยังไม่หยุดล้อ



ป๊ะ !!!
ขณะที่มือเรียวกำลังตั้งขึ้น45องศา มือที่ใหญ่กว่าก็มารับไว้ได้ทัน
ร่างสูงจ้องหน้าร่างบางแบบตาไม่กระพริบ ทำเอาร่างบางทำได้แต่หลบตาแล้วเอามือลง




'ก็หนูเขินอ่ะ' 



'รู้หรอก เมียพี่เขิน พี่รู้'



'พอเลยพี่จิน หนูเขินจนจะกลิ้ง9859477467732097126324928725359847326263ตลบแล้วนะ'




'เมียจินเว่อร์จัง' ร่างสูงพุดพลางยีหัวคนตัวเล็กข้างๆเล่นอย่างหมั่นเขี้ยว




คนตัวเล็กนั่งเงียบไปชั่วขณะ....

'พี่จิน พอวันนี้พูดถึงเรื่องขี่รถแล้วนึกถึงเรื่องเมื่อ2ปีก่อนเลยเนอะ' ร่างบางพูดพรางยิ้มบางๆ



'ทำไมหรอ..หื้ม' 



'ก็ไม่มีไรหรอก ก็แค่คิดเฉยๆว่า เรามารักกันได้ยังไง......'











2 year ago





Jin part 


แว๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนส์ แว๊นนนนส์ แหวนนนนนนนนนนนนส์ เสียงรถมอเตอร์ไซส์2คันที่ขับฉวัดเฉวียนแข่งกันไปแข่งกันมาในตรอกในซอยเล็กๆทำเอาคนทั้งหมู่บ้านปวดหัวปวดตัวปวดขากับพวกเด็กแว๊นส์ที่อยู่ในชุมชนนี้ 






ผมชื่อจิน ลูกแม่เจี๊ยบ เด็กแว๊นส์ระดับเวิร์ลคลาสสแตนดาร์ดของชุมชน ดีกรีระดับเทพ ไม่เคยแข่งแพ้ใคร แพ้อย่างเดียว แพ้หัวใจตัวเอง...





'เหยยย เมิงงงงงง ไอ่จินนนนนนนนน รถมึงแรงไม่เปลี่ยนเลยน้าาาาาาาาา'



'เอออ ไอ่หวัง รถกูแรง เหมือนหน้าตา วะฮะฮะฮะฮ่า'




ร่างสูงหน้าหล่อปานเทพบุตรลงมาจุติอยู่ในชุดเสื้อกล้ามสีเขียวสะท้านแสง กางเกงขาเดฟฟิตชนิดที่ตดไม่ออก รองเท้าคีบทำจากยางพาราแบนๆแต่ทนทานพื้นสีขาวหูสีน้ำเงิน เปลี่ยนโฟกัสมาที่ใบหู เทพบุตรจุฑาเทพคนนี้เจาะหูข้างขวา 2 รู ระเบิดหูข้างซ้ายอีก1รูใหญ่ๆ พร้อมยัดฝาขวดน้ำยี่ห้อลิโพ (แซบสุด)



เขามาพร้อมพาหนะคู่ใจ รถจักรยานยนต์รถยี่ห้อมีโอ(มีแมวต้องมีโอ) (ไม่ใช่)สีเขียว พร้อมติดสติ๊กเกอร์ตัวใหญ่ที่เบ๊าะว่า
'รั๊ค คล ชื่อ วี'  (รักคนชื่อวี) แถมไม่พอยังแต่งล้อให้เล็กลงกว่าเดิม เล็กลงกว่ารถจักรยานยนต์ปกติ + แต่งท่อสีรุ้ง เพิ่มความดัง



เขาและเพื่อนของเขา ที่เขาเรียกว่า หวัง ที่แต่งตัวสไตล์คล้ายๆกัน แต่รถคนละยี่ห้อ ก็มาจอดเทียบท่ากันที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ท้ายหมู่บ้าน





'เหยยย เมิงง เรื่องของมึงกับน้องวีถึงไหนละวะสัตว์' หวังพูดพรางหยิบขวดกระทิงแดงมาเปิดฝาแล้วจิบเบาๆ



'อย่ารีบดิสัตว์ กูไปจีบทุกวัน แต่พ่อของน้องวีแม่งจะเอาปืนลูกซองยัดหัวกูทุกวันอ่ะ'



'บุญรักษานะมึงนะ'



'เออไอ่หวัง มึงช่วยกูคิดหน่อยดิ กูจนปัญญาแล้วว่ะ ไม่รู้จะจีบน้องวียังไงดี'



'ไอ่ที่มึงแซวทุกวันนี้ไม่ได้ผลช้ะ'


'กูก็พยายามแล้วนะเว้ย'



'แล้วพยายามยังไงวะ'


'กู ก็.....

1.ไปหาหน้าบ้าน ก็เจอพ่อ

ผม : 'น้องวีคร้าบบบบบบบบบบบ ยู้ฮูวววววววว'
พ่อน้องวี : 'ไอ่ขี้หมา ไปไกลๆตีนกูเลย'
ผม : 'หวัดดีครับ ''พ่อ'''
พ่อน้องวี :'ใครพ่อมึงไอ่ควายยยย ไปไกลๆไป๊'





2.แอบไปเจอที่ตลาด





ผม:'น้องวี บังเอิญจังเลยครับ เจอกันอีกแล้ว'
น้องวี :'บังเอิญอะไรไอ่บ้าจิน ชั้นเห็นแกแอบสะกดรอยตามมาตั้งแต่หน้าซอยบ้านชั้นแล้ว'
ผม:'ฮ่าๆๆ อ้อหรอครับ เออ พี่ว่าน้องวีนี่ เหมือนสบู่กับแป้งจังเลยครับ'
น้องวี : 'อะไรของแก'
ผม: 'ก็ทั้ง รัก ทั้ง แคร์ ไงจ้ะน้องวี 
น้องวี : .....ส่ายหน้าแรงๆพร้อมเดินหนี...







3.ทักแชท

ผม:'น้องวี คิดถึงจัง'
น้องวี:'ชั้นไม่ได้คิดถึงแก'
ผม:'น้องวีครับ พี่หลงทางในหัวใจน้องวีทุกที เพราะหัวใจพี่ไม่มีจีพีเอส'
น้องวี:'ไปตายไป๊'
ผม:'ถึงจะไล่พี่ไปตายยังไง พี่ก็ไม่ตายหรอก เพราะหัวใจพี่ อยู่ที่น้องวีแล้วไง'
น้องวี : -----ออฟไลน์-------









4.ดักรอหน้าโรงเรียน

ผม:'น้องวี เลิกเรียนแล้วไปไหนต่อจ้ะ'
น้องวี:'เรียนพิเศษ'
ผม:'เรียนไปปวดหัว มีผัวดีกว่านะครับน้องวี ฮิ้ววววววววววววววว'
น้องวี:โอ้ยยยย ไอ่บ้าไปไกลๆเลย'

ETC....




'โถ กูละสงสารมึงไอ่จิน กูมีวิธีละ' ไอ่เพื่อนหวังพูดพรางดีดนิ้วดังเป๊าะ


'อะไรของมึงวะ'


'วิธีนี้อ่ะ โหด และ โฉด สมเป็นชาย'


'เออ แล้วมันวิธีอะไร'



'ลักพาตัว'



'ถุ้ยย ไอ่สัตว์' ผมจรดน้ำลายลงบนหน้าไอ่เพื่อนหวังรัวๆ



'โอ่ยเวรร มึงต้องลอง ของแบบนี้มันต้องลอง 



'เออๆกูจะลองดู'



3วันต่อมา 






ผมเอาถุงดำครอบหัวน้องวีตอนน้องวีเลิกเรียน แล้วพามาซ้อนท้ายน้องเขียว มอเตอร์ไซส์คู่ใจของผม แล้วบิดรถสุดแรงควาย หนีออกนอกชุมชนด้วยความไวแสง


'แง พ่อจ๋า ช่วยหนูด้วย (หนูกินกล้วยอยู่บนหลังคา ตกลงมา ทายาหม่อง ยี่สิบกล่อง ก็ไม่หาย) ช่วยหนูวีด้วยย แงงงงงงง'


'น้องวี ไม่ต้องกลัวนะจ้ะ นี่พี่จินเองจ้ะ สามีในอนาคตอันใกล้ของน้องวี'


'ไอ่hereจิน ไอ่คนเลว แง พาชั้นลงเดี๋ยวนี้ แง'



'อย่าโกรธพี่เลยนะจ้ะน้องวีจ๋า พี่จะพาไปสวรรค์ชั้น8'




'งืออออออ จะพาไปนรกไม่ว่า งื้ออ ไอ่hereจินน หยุดรถเดี๋ยวนี้'




'พี่ไม่หยุด วะฮะฮะฮ่า' ผมบิดรถแรงกว่าเดิม แรงชนิดที่ว่าหน้าปัดเด้งไปหยุดที่ตัวสุดท้าย 

แต่ด้วยความคึกคะนองและความขาดสติสัมปะชัญญะของผม ทำให้....






รถเข้าพุ่งชนเสาไฟฟ้า





ตอนนี้ภาพในหัวผมเลือนลางมากๆ ผมเห็นเพียงภาพจางๆ 
ภาพรถกู้ภัยกำลังพาน้องวีที่เลือดอาบไปทั้งหน้าแถมไม่ได้สติขึ้นรถไป
แต่ผมกลับยังพอมีสติที่จะลุกขึ้นยืนเองได้ และนั่งรถกู้ภัยไปโรงพยาบาล



ผมทำได้เพียงนั่งรออยู่หน้าห้องฉุกเฉินอย่างสิ้นหวัง พร้อมกับนั่งตอบคำถามในหัวผมที่เข้ามาอย่างไม่หยุดยั้ง




ทำไมไม่ให้ผมเข้าไปหาน้องวี
ทำไมผมไม่เป็นอะไรมากแต่น้องวีกลับอาการสาหัส
ทำไมผมไม่รู้จึกยั้งคิดให้มากกว่านี้
ทำไมผมต้องพาน้องวีมาเจอเรื่องแบบนี้



ผมผิดไปแล้ว เอาน้องวีคืนมาได้มั้ย 





'ไอ่สารเลว เพราะมึงคนเดียว ที่ทำให้ลูกกูเป็นอย่างนี้'



'ผมขอโทษครับ ผมขอโทษจริงๆ จะฆ่าผมให้ได้เลยก็ได้ ผมขอโทษครับ' ผมก้มกราบเท้าพ่อของวีแบบไม่คิดชีวิต



เอาเลยครับ ยิงผมให้ตายไปเลย ให้ผมได้ชดใช้กับสิ่งที่คนโง่คนนี้ได้ทำลงไป


'ไอ่.........'



ขณะที่พ่อของวีกำลังจะสวดผมอีกยก คุณหมอก็ออกมาซะก่อน

'คุณหมอครับ น้องวีเป็นยังไงบ้าง'


'คุณหมอครับ ลูกผมเป็นยังไงบ้าง เค้าไม่เป็นอะไรใช่มั้ย'



'เอ่ออ คนไข้ปลอดภัยครับ แต่........' คุณหมอเงียบไปซักพัก

แต่...

แต่อะไรหล่ะ


'แต่อะไรหล่ะครับคุณหมอ....ว่าไงครับ แต่ว่าอะไร' ผมลุกไปเขย่าตัวคุณหมออย่างบ้าคลั่ง



'แต่....คนไข้.....สูญเสียความทรงจำครับ'


สูญเสียความทรงจำ...
น้องวี ความจำเสื่อม....





'สมใจมึงแล้วใช่มั้ย ไอ่จิน เพราะแกคนเดียว'



'คะ คะ คุณพ่อครับ'



'ไม่ต้องมาเรียกกูว่าพ่อ เพราะมึงคนเดียว เพราะมึงคนเดียว!!!!'


'ให้ผมได้ชดใช้กับสิ่งที่ผมได้ทำลงไปเถอะนะครับ'



'แกจะมาชดใช้อะไรได้ วีมันความจำเสื่อมไปแล้ว แกจะช่วยย้อนความทรงจำมารึไง!'



'เถอะนะครับ ผมจะทำทุกวิถีทางที่จะรักษาวีให้ได้ครับ ให้โอกาสผมด้วยเถอะครับ'





'..............ก็ได้ แต่แกต้องสาบานกับชั้นก่อนว่าจะต้องช่วยรักษาวีให้ได้'



'ด้วยเกรียติของลูกผู้ชาย ชื่อ คิมซอกจิน เลยครับ'






1year later

ตลอดระยะเวลาที่น้องวีอยู่โรงพยาบาลและออกจากโรงพยาบาล ผมดูแล ปรนนิบัติน้องวีทุกอย่าง ประหนึ่งเจ้าหญิงดิสนีย์ ค่อยๆฟื้นฟูความทรงจำวันละนิด วันละหน่อยให้น้องวีอย่างค่อยเป็นค่อยไป 


ผม:นี่น้องวี จำพี่ได้ป่าว พี่จินคนหล่อไง


น้องวี:ใช่ พี่จินที่ชอบแว๊นส์มอไซส์ป่ะ


ผม:ใช่แล้ว แต่ตอนนี้พี่จินไม่เหมือนพี่จินคนเดิมแล้วนะ พี่จินทำงานหาเงินแล้วนะ ไม่เกเรแล้ว ไม่แว๊นส์แล้ว 



น้องวี:อ๋อ หนูวีจะจำไว้นะ พี่จิน พี่จินคนดี พี่จินทำงานแล้ว พี่จินไม่แว๊นส์แล้ว


ผม:เหลืออีกอย่างนึง ที่น้องวียังไม่ได้จำ


น้องวี:อะไรหรอพี่จิน


ผม: พี่ จิน แฟน น้อง วี 


น้องวี : ใช่หรอ หลอกหนูป่ะเนี่ย


ผม: ไม่ได้หลอกน้า จริงๆ


น้องวี : หรอจ้ะ  ก็ได้จ้ะ พี่จิน....แฟนน้องวี





ณ  จุดๆนี้นะครับ คิมซอกจินบอกได้คำเดียวเลยว่า ฟินยิ่งกว่าลูกบวชครัชช.....



่ช่วงเวลานั้นผมก็ได้แสดงสปิริตว่าที่ลูกเขยที่ดีแก่คุณพ่อแฟน ทั้งทำงาน หาเงิน ทำกับข้าว ดูแลน้องวี แบบยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม
จนคุณพ่อแฟนก็ไว้ใจผม......ฮ่าาา บรรลุแล้ววววววว




ตลอดระยะเวลา2ปี ผมได้พิสูจน์ให้เห็นถึงความรับผิดชอบกับสิ่งที่ก่อ ปรับปรุงในสิ่งที่แย่ ถึงแม้จะไม่ได้กลับไปแก้ในสิ่งที่พลาดไป แต่ผมก็ลบล้างการกระทำพวกนั้นด้วยความตั้งใจและพร้อมจะเป็นคนใหม่ที่ดี (เป็นสามีที่ดีของน้องวี)







Now



'พี่จิน ขอบคุณนะ'


'ขอบคุณอะไรพี่หรอ'


'ขอบคุณที่ดูแลหนูมาตลอดเลย ถึงแม้ว่าหนูจะจำเรื่องเมื่อก่อนไม่ค่อยจะได้'


'(ดีแล้วที่จำไม่ได้) ก็พี่บอกแล้วไง....'


'บอกว่าไงอ่ะพี่จิน'


'ต้องให้พี่ย้ำกี่รอบ ถึงจะจำ'


'ก็หนูลืมอ่ะ'



'ดูปากพี่นะ พี่จะพูดช้าๆ'



'อืม' ร่างบางนั่งฟังอย่างตั้งใจ

















'อ ดี ต  ไม่ สำ คัญ     ปัจ จุ บัน  'ฉัน รัก วี' 









 end