[Fic EXO x SNSD] ...."Operation Evil Nightmare"....

ลำดับตอนที่ #16 : C H A P T E R 14 : Survive (100 %)

The Room ! ,,MINUS

C H A P T E R  14 : Survive

                “นี่คือสัญญาณขอความช่วยเหลือฉุกเฉิน มีใครได้ยินมั้ยตอบด้วย”

“..........”

“ย้ำ นี่คือสัญญาณขอความช่วยเหลือฉุกเฉิน มีใครได้ยินมั้ย ตอบด้วย”

“..............”

“เหอะ ตามเคย”มินซอกถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย เขาพยายามส่งสัญญาณของความช่วยเหลือไปตั้งหลายวันแล้ว แต่ก็ยังไม่มีใครตอบกลับ

“เป็นยังไงบ้าง มินซอก”ยุนโฮเดินเข้ามาในเต้นท์ ถามอีกคนที่กำลังทำหน้าเซ็งๆ

“ไม่มีใครตอบรับตามเคยครับ”

“พยายามต่อไป ยังไงต้องมีคนมาช่วยเราแน่นอน”ยุนโฮตบบ่าเป็นเป็นกำลังใจให้ทหารเรือหนุ่มก่อนจะเดินออกนอกเต็นท์ไป

“ครับ”

“ซอฮยอน”

“คะ พี่โบอา”หมอสาวเงยหน้าขึ้นมาหาแม่ครัวประจำบ้านที่เดินมาหาเธอที่โต๊ะทำงาน

“อาหารของเรากำลังจะหมด”ใบหน้าเรียวของโบอาเริ่มฉายแววกังวลออกมา

“...........”ไม่มีคำตอบใดๆจากซอฮยอน ร่างเล็กเสยผมขึ้นก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

“เดี๋ยวฉันจัดการเองค่ะ พี่โบอา พี่ไปพักผ่อนเถอะค่ะ”โบอาพยักหน้ารับก่อนจะเดินออกไป

“ทุกคนคะ”ร่างเพรียวของซอฮยอนเดินออกมาหยุดอยู่หน้าเหล่าทหารทั้ง 5

“มีอะไรเหรอครับ คุณหมอ”ชีวอนเปิดฉากพูดคนแรกเมื่อเห็นซอฮยอนสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก

“อาหารกำลังจะหมด”

“คุณหมอ จะให้พวกเราออกไปหาเหรอครับ?”เสียงทุ้มของยุนโฮถามขึ้น

“เดี๋ยวฉันจะออกไปเองค่ะ”

“แต่ว่าข้างนอกมันอันตรายนะครับ คุณหมอก็รู้ว่ามีอะไรอยู่ด้านนอก”ซีวอนแปลกใจเล็กน้อยกับการตัดสินใจของคุณหมอตรงหน้า เป็นผู้หญิงคนเดียวแถมยังจะออกไปข้างนอกที่มีแต่ศพเดินได้อีก

“ค่ะ ฉันรู้ แต่ถ้าไม่ออกไป พวกเราทุกคนก็จะไม่มีอาหารกิน”

“งั้นเดี๋ยวผมกับซีวอนจะออกไปคุ้มกันคุณ เทา ซูโฮ ดูแลที่นี่แทนฉันระหว่างที่ฉันยังไม่กลับมา”ยุนโฮและซีวอนเดินไปหยิบอุปกรณ์ อาวุธขึ้นมาเตรียมพร้อมก่อนจะหยิบปืนพกสั้นให้คุณหมอสาวเอาไว้ป้องกันตัว ซึ่งซอฮยอนก็รับมันมาไว้อย่างระมัดระวัง

“ครับ”ทหารหนุ่มที่เหลือรับทราบกันโดยทั่วกัน

รถจิ๊บทหารแล่นไปตามถนนที่ว่างเปล่า สภาพอาคารมีสภาพเละเทะดูไม่ได้ ก่อนจะจอดลงที่หน้าร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่ง

“คุณหมอรออยู่ในนี้ก่อนนะครับ เดี๋ยวผมจะไปดูทางข้างหน้าให้”ยุนโฮลงจากรถพร้อมชีวอนที่นั่งอยู่ด้านหลัง ทหารหนุ่มทั้งสองก้าวเข้าไปในร้านอย่างระมัดระวัง ปลายปืนจ่อไปด้านหน้าพร้อมที่จะยิงได้ทุกเมื่อ

“เคลียร์”

“คุณหมอครับ ในร้านปลอดภัย”ซีวอนเดินออกมาเปิดประตูรถให้หญิงสาว ขาเรียวพาร่างบางเดินเข้าไปในร้าน ดวงตากลมโตกวาดตาไม่รอบเคาท์เตอร์ แผงสินค้า มือบางหยิบถุงขนมสองถุงที่เหลืออยู่ พร้อมกับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่เหลืออยู่แพคสุดท้ายขึ้นมา และเดินไปหยิบน้ำเปล่าในตู้อีก 2 ขวด

“ได้แล้วค่ะ”ซีวอนหยิบเสบียงที่หามาได้ไปไว้หลังรถก่อนตัวเองจะกระโดดขึ้นหลังรถด้วย

บรื้นนนนนนนนน

“ใช้เวลาไม่นาน รถจิ๊บก็กลับมาถึงเซฟเฮาส์ โบอาเดินออกมาเอาอาหารเข้าไปเก็บในบ้าน ด้านคุณหมอซอฮยอนโค้งขอบคุณทหารทั้งสองที่ให้ความช่วยเหลือเธอ

“พี่ซอฮยอนกลับมาแล้ววววว พี่เลย์บอกว่าพี่ซอออกไปข้างนอก ลีโอเป็นห่วงแทบแย่ ดีนะ ที่มีพี่ๆทหารออกไปด้วย”เด็กชายวัย 8 ขวบ หน้าตาจิ้มลิ้มวิ่งดุ๊กดิ๊กมาแต่ไกล

“อีกหน่อยลีโอก็ต้องปกป้องลอเรนแบบนี้แหละครับ”ยุนโฮคลี่ยิ้มออก พร้อมกับวางปืนในมือลง

“ฮ่ะๆ ป่ะลีโอเข้าบ้านเถอะ เช้าๆแบบนี้น้ำค้างลง เดี๋ยวไม่สบายเอานะ”หญิงสาวเดินจูงมือเด็กชายเข้าไปในบ้าน

แกร๊ก!

“เสียงอะไร?”ทหารหนุ่มทั้ง 5 หันไปมองยังต้นเสียงปริศนาที่น่าจะดังมาจากในป่าที่อยู่บริเวณรอบๆตัวบ้าน

“หยิบอาวุธขึ้นมา ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม ระวังตัวไว้ด้วย”สิ้นเสียงทุกคนต่างหยิบอาวุธขึ้นมาเตรียมพร้อมก่อนชีวอนจะค่อยๆเดินนำหน้าไป

“แฮ่ห์....”

“เวรแล้วไง”ซีวอนสบถเบาๆ เป็นจังหวะเดียวกับที่โบอาเปิดประตูออกมาพอดี

“ระวัง!!!”

“แฮ่ห์!!!!!!”

ปัง!!!

ซอมบี้ตัวนั้นล้มลงไปกับพื้นทันที พร้อมกับรอยกระสุนที่หัว โบอาแทบจะเป็นลม นี่ถ้าเธอไม่ได้ซีวอนช่วยไว้ ป่านนี้เธอคนโดนกัดไปนานแล้วล่ะ

“เกิดอะไรขึ้น!”ทุกคนในบ้านต่างวิ่งออกมาดูเมื่อได้ยินเสียงปืนดังขึ้น

“โอ้ พระเจ้า”ศพที่นอนตายอยู่บนพื้น เป็นหลักฐานสำคัญที่ทำให้รู้ว่าที่นี่ชักจะไม่ปลอดภัยเสียแล้ว ซูยองยกมือปิดปากด้วยความตกใจ

“ที่นี่ไม่ปลอดภัยแล้ว”

แกร๊ก....แกร๊ก....

“แฮ่ห์........”

“ทุกคนหาอาวุธป้องกันตัว!!! เร็วเข้า!! เด็กๆอยู่ไหน”ซอฮยอนและทุกคนต่างวิ่งหาอาวุธป้องกันตัว หญิงสาววิ่งตามหาเด็กทั้งสองคน

“ลีโอ ลอเรน”

“ข้างนอกมีอะไรกันเหรอคะ?”ลอเรนถามตาแป๋วขณะที่กำลังระบายสีรูปกับลีโอ

“พวกนั้นมาแล้ว หนูสองคนเข้าไปอยู่ในตู้นะ พี่จะล็อกตู้กับล็อกประตูเอาไว้ ห้ามออกไปไหน ห้ามส่งเสียงเด็ดขาด เข้าใจมั้ย?”เด็กทั้งสองรีบวิ่งเข้าไปในตู้เสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว ซอฮยอนรีบล็อกตู้กับประตูทันที หญิงสาวหยิบไม้เบสบอลขึ้นมาก่อนจะวิ่งออกไปด้านนอก

“โอออออออออ!!!”

ปังๆๆๆๆๆ!!!!

“ซอฮยอนระวังข้างหลังค่ะ”ทิฟฟานี่ยิงเข้าที่หัวของซอมบี้ด้านหลังซอฮยอนอย่างแม่นยำ

“มินซอก ติดต่อได้หรือยัง!!!”ซีวอนรีบเร่งให้มินซอกพยายามส่งสัญญาณของความช่วยเหลือ

“นี่คือสัญญาณขอความช่วยเหลือฉุกเฉิน เราโดนโจมตี ย้ำ เรามีเด็ก เราต้องการความช่วยเหลือด่วน!!!”

“.................”

“ย้ำ!! เราต้องการความช่วยเหลืออย่างเร่งด่วน!!”

ปังๆๆๆๆๆๆๆ!!!!

((นี่คือหน่วยจู่โจมพิเศษ กองทัพสหรัฐอเมริกา เราได้รับสัญญาณของคุณแล้ว เรากำลังไป))

“หน่วยจู่โจมของอเมริกากำลังมา”

“รับทราบ ทุกคนอย่ากระจายตัวออก รวมกลุ่มกันเอาไว้!!”ซีวอนพยักหน้ารับ ตอนนี้เขาก็ทำเพียงแค่ปกป้องที่นี่แล้วรอความช่วยเหลือที่กำลังจะมา

“โอออออออออ!!!”

ผั่วะ!!

“ไปตายซะ! ไอ้ทุเรศเอ้ย!”โบอาไม้หน้าสามฟาดเข้าหน้าของมันเต็มๆ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้มันหยุดโจมตี

“พี่โบอา ระวัง!!!”เลย์ตะโกน ซอมบี้ตัวที่ถูกฟาดล้มลงไปแต่ยังไม่ตาย จับขาของแม่ครัวประจำบ้านเอาไว้ก่อนจะกัดเข้าจนเนื้อหลุดออกไปเป็นก้อน

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!!!”โบอาล้มลงไป เลือดสดๆไหลรินออกมาจากบาดแผล ยิ่งเป็นการดึงดูดพวกมันเข้ามามากขึ้น

ปังๆๆๆๆ!!!

“ให้ตายสิ!!”ซูโฮและเทาวิ่งเข้าไปช่วยโบอาที่กำลังโดนรุมกัด กระสุนจากปืนพกสั้นเจาะเข้าหัวของซอมบี้ทุกตัวอย่างแม่นยำ ซูโฮรีบอุ้มโบอาขึ้นมาวิ่งไปยังเต็นท์ทันที ขณะที่เทากระโดดสปริงตัวเตะซอมบี้จนกรามของมันบิดเบี้ยวทีเดียวสามตัว

“เย้ยยยยยย!! ออกไปนะเว้ยยยย TTOTT”คยองซูเองก็เสียหลักล้มลงไปเช่นกัน ซอมบี้ครูผู้หญิงถาโถมเข้ามาจนแทบจะกัดหน้าคยองซูอยู่รอมร่อ ถ้าไม่ได้ไคช่วยไว้

“โทษนะ เจ๊!!!”ไคกระชากซอมบี้ครูขึ้นมาก่อนจะใช้มีดแทงหัวจนทะลุไปอีกด้านพร้อมกับดึงมีดออกมาจนเลือดสีดำกระเซ็นเปื้อนเต็มเสื้อไปหมด

ปังๆๆๆ!!!

ซอมบี้ตัวสุดท้ายล้มลงกับพื้น ยุนโฮเหยียบขยี้หัวของมันจนแหลกเละ ศพเกลื่อนกระจายไปทั่ว เนื้อตัวแต่คนเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดสีคล้ำ

“คุณหมอ มาดูทางนี้หน่อย!”ซูโฮตะโกนเรียกซอฮยอนกับเลย์ให้มาดูอาการของโบอา

“พี่โบอา”ทั้งสองวิ่งมาอย่างไม่รอช้า ร่างที่นอนอยู่บนพื้นเปื้อนไปด้วยเลือดสดๆที่ไหลรินออกมาจากบาดแผลมากมายที่โดนกัด โบอากระอักเลือดออกมามากมายจนน่ากลัว

“อึก...อึก”

“ชีพจรเต้นอ่อนมาก”เลย์เอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งเครียด โอกาสที่เธอจะรอดมีน้อยมาก

“ทำใจดีๆนะคะ พี่โบอา เดี๋ยวจะมีคนมาช่วยเราแล้ว”ซอฮยอนเอ่ยเสียงสั่น มือบางกระชับมือซีดของคนตรงหน้าไว้แน่น

“ไม่ทันแล้วล่ะ พี่...คง...ไม่รอด แค่กๆ”

“ต้องรอดสิคะ พี่โบอา ต้องรอดแน่นอน”หญิงสาวพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ ทั้งๆที่เธอก็รู้อยู่แล้วว่ายังไงโบอาก็ต้องไม่รอดแน่นอน

“พี่โบอาไม่รอดแล้วล่ะ ซอฮยอน”เลย์วางมือบนไหล่เล็กเป็นการปลอบใจ

“ไม่ ต้องไม่ใช่อย่างนี้”

“ไม่มีเวลาแล้ว แค่กๆๆ พี่...ไม่อยากเป็นเหมือน...พวกนั้น”

“คุณซอฮยอนคะ”ทิฟฟานี่เดินมาอยู่ข้างๆร่างบางก่อนจะย่อตัวลงนั่งแล้วยื่นปืนพกให้ ซอฮยอนมองมันซักพักก่อนจะหยิบขึ้นมา

“พี่พร้อมแล้ว ซอฮยอน”โบอาพยักหน้าให้พร้อมกับคลี่ยิ้มอ่อนๆ มือบางค่อยๆยกปืนขึ้นจ่อหัวของคนตรงหน้า ใบหน้าหวานหลับตาลงก่อนจะกดเหนี่ยวไกยิง

ปัง!!!

ปืนในมือร่วงหล่นลง ซอฮยอนทรุดลงกับพื้นร้องไห้โฮ เลย์รีบเข้าไปปลอบใจเพื่อนสนิทที่ร้องไห้อยู่หน้าร่างอันไร้วิญญาณของโบอา

“ตอนนี้ทุกคนเข้าบ้านก่อนเถอะครับ ซูยองครับ ลีโอกับลอเรนอยู่ในห้องนั่งเล่น”เลย์หันไปพูดกับคนที่เหลือพร้อมกับพยุงซอฮยอนเข้าไปพักในบ้านด้วย

“ซูโฮ เทา นายสองคนไปขุดหลุม เราจะฝังศพคุณโบอา ที่เหลือมาช่วยกันเอาศพพวกนี้ไปกองรวมกัน”ซีวอนเก็บปืนไว้ด้านหลังและเริ่มจัดการเคลียร์ศพไปกองรวมกับพร้อมกับยุนโฮและมินซอก

((นี่คือหน่วยจู่โจมพิเศษกองทัพสหรัฐอเมริกา มีใครได้ยินมั้ยตอบด้วย))จู่ๆเครื่องสื่อสารก็ดังขึ้น มินซอกวิ่งกลับไปที่เต็นท์อย่างรวดเร็ว

“ได้ยินแล้ว เปลี่ยน”

((เราจะไปถึงที่นั่นในอีก 1 ชั่วโมง เราจะลงจอดที่พิกัด 87,53 เพื่อรอรับพวกคุณ))

“รับทราบ เราจะไปรอคุณอยู่ที่นั่น”

“พันเอกซีวอนครับ หน่วยจู่โจมของอเมริกาติดต่อมาว่าในอีก 1 ชั่วโมง จะลงจอดที่ พิกัด 87,53 ซึ่งอยู่ที่ตึก JYB ครับ”

“เข้าใจแล้ว เราคงต้องออกเดินทางกันแล้วล่ะ”ซีวอนพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินเข้าไปในตัวบ้าน เข้าไปหาซอฮยอนที่ดูเหมือนว่าจะควบคุมสติอารมณ์ตัวเองได้แล้ว

“คุณหมอครับ หน่วยจู่โจมพิเศษกำลังจะมารับเรา เราต้องไปที่ตึก JYB ในอีก 1 ชั่วโมง”

“ค่ะ เดี๋ยวฉันจะเตรียมตัวเก็บของ”หญิงสาวเดินออกไปบอกสมาชิกคนอื่นๆในบ้านให้เตรียมตัวออกเดินทาง

“พี่ทิฟฟานี่ครับ เตรียมตัวเถอะครับ เดี๋ยวจะออกเดินทางกันแล้ว”คยองซูเดินเข้ามาบอกตำรวจสาวที่นั่งพักอยู่ในห้อง

“ไปที่ไหน?”

“ตึก JYB ครับ เห็นทหารเขาบอกว่าเป็นหน่วยจู่โจมพิเศษ”

“ดีไม่ดี ใช่พวก USS หรือเปล่าก็ไม่รู้”ไคเผลอพูดออกมา จนโดนคยองซูกระทุ้งศอกใส่ท้อง เล่นเอาซะจุกไปหมด

“นั่นสินะ แต่ถ้าไม่ไป ก็นั่งรอความตายอยู่ที่นี่”

“แล้วพี่ยังเจ็บแผลอยู่หรือเปล่าครับ”

“มีนิดหน่อยแต่เบาลงแล้วล่ะ ไปเถอะออกไปรอข้างนอก”

ซอฮยอนยืนมองหลุมศพของโบอาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะขึ้นรถไป ตอนนี้ทุกอย่างพร้อมหมดแล้ว รถสามคันจึงเคลื่อนตัวออกเดินทางลงจากเขา โดยมีรถจิ๊บของทหารนำหน้าตามด้วยรถของซอฮยอนและรถของซูยอง

รถสามคันมุ่งตรงไปยังตึก JYB บนถนนเส้นทางใหญ่ ซึ่งต้องลัดเลี้ยวเลาะไปตามทางเพราะมันเต็มไปด้วยรถที่ชนกันเกลื่อนกลาดไปตามทาง

“พี่ซูยอง ทำไมมีรถอยู่เต็มเลยคะ แล้วคนหายไปไหนหมด”สาวน้อยลอเรนมองดูข้างทาง แล้วเกิดความสงสัยจึงถามพี่สาวที่นั่งอยู่ด้านข้าง

“เขาหนีกันไปหมดแล้วล่ะ”

“แล้วพวกนั้นเขาตายหรือยังคะ”มือน้อยๆชี้ไปยังซอมบี้ที่อยู่ข้างทางที่พยายามวิ่งตามแต่ไม่ทัน

“เขาตายแล้วค่ะ พวกนั้นน่ะห้ามเข้าใกล้เชียวนะ”

“ค่ะ ลอเรนเข้าใจแล้ว”ลอเรนมุดตัวลงอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นของพี่สาวพร้อมกับหลับตาพริ้ม

ใช้เวลาร่วมครึ่งชั่วโมง ในที่สุดก็มาถึงหน้าตึก JYB ซูโฮและเทาลงจากรถไปสำรวจเส้นทางด้านหน้าก่อนจะส่งสัญญาณมือเป็นสัญญาณว่าปลอดภัย

“ไปเลยครับ”ยุนโฮส่งสัญญาณให้ทุกคนไปก่อนแล้ววิ่งประกบหลังไปพร้อมกับซีวอนและมินซอก

ตึก ตึก ตึก

ในที่สุดทุกคนก็ขึ้นมาถึงดาดฟ้าได้สำเร็จ ไม่นานนักทุกคนก็เริ่มสังเกตุเห็นเครื่องลำใหญ่ที่กำลังบินมุ่งตรงมา

“นั่นไง มาแล้ว”ยุนโฮใช้กล้องส่องทางไกลส่องดูเครื่องบินลำใหญ่ ช่วงเวลานี้ทุกคนกำลังดีใจที่ความช่วยมาถึงแต่ไม่ใช่กับทิฟฟานี่ ไค และคยองซู

“ขอฉันดูหน่อยได้มั้ยคะ”ตำรวจสาวถาม

“ได้ครับ”

“นั่นไง ใช่จริงๆด้วย”ทันทีที่ดวงตากลมเห็นสัญลักษณ์คล้ายร่มแดงสลับขาวติดอยู่ที่ข้างเครื่องบิน จึงรู้ได้ทันที ว่าเป็นใครที่มา

“ทุกคน เราต้องรีบหนี!!”

“ทำไมล่ะ?”ซอฮยอนสงสัยทั้งๆที่มีคนมาช่วยแล้วแท้ หนีทำไมกัน

“พวกนั้นไม่ได้มาช่วยเรา แต่มาเพื่อฆ่าพวกเราทั้งหมด!”

“คุณทิฟฟานี่ คุณกำลังพูดเรื่องอะไร”ซีวอนรีบตัดบททิฟฟานี่ทันที คำพูดของเธอกำลังจะทำให้ทุกคนเริ่มรู้สึกไม่ดี

“พวกนั้นเป็นหน่วย USS เป็นทหารขององค์กรที่ทำให้เกิดการแพร่ระบาดของไวรัส ก่อนหน้านั้นฉันเคยเจอกับพวกนั้นมาก่อนแล้ว และคนที่ยิงมิสไซน์ถล่มก็คือพวกนั้น”

“คุณพูดความจริงเหรอ?”

“เรื่องจริงครับ คุณซีวอน ผมยืนยันได้ เอาพ่อผมมายืนยันยังได้ พวกนั้นจะฆ่าเราจริงๆ”ไคเองก็คอนเฟิร์มด้วย ซึ่งเหล่าทหารรู้ดีว่าเด็กหนุ่มคนนี้เป็นลูกใคร

“ซูโฮ เทา มินซอก พวกนายพาที่เหลือไปหลบอยู่ในตึก ฉันกับซีวอนจะอยู่บนนี้ ถ้าได้ยินเสียงปืนแปลว่าที่คุณทิฟฟานี่พูดเป็นความจริง”

“รับทราบ! ไปเร็วครับทุกคน”

“ระวังตัวด้วยนะคะ”ทิฟฟานี่วิ่งตามทุกคนเข้าไปลงไปด้านล่าง แต่คนอย่างเธอน่ะเหรอจะหนี ไม่มีทาง เธอต้องล้างแค้นผู้ชายคนนั้นให้ได้!!

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

“ทุกคนอยู่ตรงนี้ก่อนนะครับ เดี๋ยวผมจะไปดูความปลอดภัยด้านหน้า”ซูโฮยกมือเป็นสัญญาให้หยุด ก่อนจะค่อยๆเปิดประตูทางออกหนีไฟ ทหารหนุ่มทั้งสองเดินออกไปอย่างระมัดระวัง

“แฮ่ห์.....”เทาสปริงตัวกระโดดเตะหน้าของซอมบี้ที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะยาวจนล้มลงไปก่อนจะกระทืบหัวมันเต็มแรงจนแหลกเละออกมาเป็นเศษกระโหลกปนกับเศษสมอง

“อีกสองตัวฉันจัดการเอง”ซูโฮเก็บปืนไปไว้ด้านหลังพร้อมกับหยิบมีดยาวที่ต้นขาขึ้นมา วิ่งพุ่งเข้าใส่และเสียบเข้าหัวของพวกมันอย่างรวดเร็ว

“ปลอดภัยครับทุกคน เข้ามาเร็ว”เทาเปิดประตูออกมาเรียกทุกคนที่กำลังนั่งรออย่างใจจดใจจ่อ

“เราจะรอดมั้ยครับ? พี่เลย์”เด็กน้อยลีโอที่อยู่ในอ้อมกอดของพี่ชายเงยหน้าถามพี่ชายตาแป๋ว

“รอดสิครับ รอดแน่นอน”เลย์ยิ้มให้บางๆอย่างอ่อนโยน มือหนาลูบหัวน้องชายเบาๆ

“เห้ย คยองซู พี่ทิฟฟานี่ไปไหนอ่ะ”อยู่ในนี้กันตั้งนาน ไคสำรวจทุกคน แต่ก็ไม่พบคนที่กล่าวถึง

“ฉันว่านะ...พี่ทิฟต้องแอบอยู่ข้างบนชัวร์ ตรงช่องแอร์อ่ะ”

“เห้ย บ้าเหรอ พี่ทิฟอะไรจะระห่ำขนาดนั้น”

“แต่ฉันว่าเรื่องจริง สงสัยคงจะแค้น...พี่ลู่หาน”

“แต่ถ้าพี่เขาอยู่ข้างบน พี่เขาก็ตายอ่ะดิ”

“ไม่ตายหรอก เชื่อฉันสิ ฉันรู้ว่าพวกเขาจะไม่ฆ่าพี่ทิฟฟานี่”

“ทำไมอ่ะ?”

“ลางสังหณ์มันบอก”ไคทำหน้าฉงน ลางสังหรณ์เนี่ยนะ? -*-

ฟึบ ฟึบ ฟึบ

เครื่องบิน C-130 เฮอร์คิวลิสลำใหญ่ค่อยๆร่อนลงจอดบนดาดฟ้าของตึก ไม่นานประตูตรงท้องเครื่องก็ค่อยๆเปิดออก ทหารชุดดำ 6 คนเดินลงมาจากเครื่อง ซีวอนแปลกใจเล็กน้อย เขาไม่เคยเห็นหน่วยจู่โจมแบบนี้มาก่อน

“สวัสดีค่ะ ฉันไกสท์ หัวหน้าหน่วยจู่โจมพิเศษ USS Delta Team เรามารับคุณกลับ แต่เอ? มีแค่นี้เองเหรอคะ คุณบอกว่ามีเด็กด้วย”หญิงสาวพูดด้วยท่าทางสบายๆ หากแต่ยุนโฮและซีวอนเองก็สัมผัสได้ว่ามีบางแฝงไว้อยู่

“ใช่ ที่เหลือตายหมดแล้ว”

“ผู้หญิงนั้น”ทิฟฟานี่พูดกับตัวเองเบาๆขณะที่แอบอยู่ในช่องแอร์ด้านนอก มือบางสอดปลายกระบอกปืนไว้ระหว่างช่องว่างของตะแกรง เพื่อที่จะยิง

“จริงเหรอคะ? แต่รถข้างล่างมีตั้งสามคันนะคะ”

“เราโดนซอมบี้ด้านล่างโจมตี เหลือเรารอดแค่นี้”

“น่าเสียดาย แต่ฉันรู้ว่าคุณโกหก”ฉับพลันสีหน้าแววตาของหญิงสาวเปลี่ยนไปทันที ทหารชุดดำยกปืนขึ้นจ่อพร้อมกับปืนของยุนโฮและซีวอนที่จ่อไปยังไกสท์เช่นกัน

“คุณต้องการอะไร!”

“ฆ่าพวกคุณให้หมดไง”ไกสท์คลี่ยิ้มออก

“เวธ ลงมือเลย”ไกสท์พูดผ่านเครื่องมือสื่อสารไปยังอัลฟ่าทีมด้านล่างที่ดักรออยู่นานแล้ว แต่ผู้รอดชีวิตไม่รู้ตัวเลย

“ลงมือเลย!”เวธวิ่งนำหน้าเข้าตึกไปพร้อมกับทหารของอัลฟ่าทีมอีก 5 คน

“คุณทำอย่างนี้ได้ยังไง คุณจะฆ่าพวกเราทุกคน!!”อารมณ์ของยุนโฮเริ่มเดือดมากขึ้นเรื่อยๆ

“ลาก่อน นาวาอากาศเอกยุนโฮและพันเอกชีวอน”ไกสท์เตรียมที่จะเหนี่ยวไกยิงออกไป แต่ทว่า...

ปัง!! ปัง!!

“ไกสท์! ระวัง!!”เวกเตอร์ผลักไกสท์หลบจากวิถีกระสุนได้ทัน ก่อนจะยิงโต้กลับไปที่ช่องแอร์ ยุนโฮและซีวอนใช้จังหวะนี้ยิงสวนกลับไป ทำให้เดลต้าทีมเสียหลัก แล้วจึงวิ่งไปหาที่กำบัง

ปังๆๆๆๆๆ!!!!!

“บ้าจริง!!”ทิฟฟานี่ถอยไปด้านหลัง ดีที่เธอตัวเล็กทำให้มีพื้นที่ว่างในช่องแอร์มาก

เวกเตอร์เดินเข้าไปกระชากเอาตะแกรงช่องแอร์ออก แต่พบเพียงความว่างเปล่า ขาเรียวเตะเข้าด้านข้างของเวกเตอร์จนเซไป ก่อนจะใช้โอกาสนั้นวิ่งไปหลบกับซีวอน

“มีอีกทีมอยู่ด้านล่าง พวกเค้ากำลังขึ้นมาล่าคนที่อยู่ในตึก!!”ตำรวจสาวพูดพร้อมกับยิงสวนกลับไป

ปังๆๆๆๆๆๆ!!!!

“พวกเขายิงกัน”เมื่อได้ยินเสียงปืนดังสนั่น ทุกคนก็เริ่มหวาดกลัว เด็กน้อยทั้งสองกอดพี่ของตัวเองไว้แน่น

“เอ่อ...คยองซู นายว่าลางสังหรณ์นายจะแม่นมั้ย-*-“

“ถึงตอนนี้ฉันก็ยังยืนยันคำเดิมว่าแม่น”

ปึง!!!!!!!!

“พวกคุณเป็นใคร!!!”ทหารหนุ่มทั้งสามยกปืนขึ้นจ่อกลุ่มบุคคลปริศนาที่พังประตูเข้ามาแล้วล้อมพวกเขาไว้

“วางปืนลง”เวธเอ่ยเพียงเบาๆแต่ทุกคนกลับได้ยินมันชัดเจน

“บอกมา ว่าพวกคุณเป็นใคร!”ซูโฮตะคอกเสียงดังในขณะที่ถือปืนจ่ออยู่

ปัง!!!!!!!

“โอ้! คุณพระช่วย”ซอฮยอนยกมือปิดปากแทบไม่ทัน ใบหน้าคมบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด เขาถูกทหารชุดดำตรงหน้ายิงขาจนล้มลงไป สร้างความตกใจให้ทุกคนเป็นอย่างมากโดยเฉพาะเด็กๆ

“ซูโฮ”เมื่อเห็นว่ากลุ่มคนตรงหน้านี้ไม่เป็นมิตรแน่นอน ทหารหนุ่มอีกสองคนจึงเตรียมที่จะเหนี่ยวไกยิง

ปึก! ผั่วะ!

เวธเคลื่อนที่ด้วยความรวดเร็วจนมองตามไม่ทัน ปืนในมือเทาและมินซอกถูกเตะกระเด็นหลุดร่วงจากมือไป ก่อนจะถูกเตะเข้าที่ขาจนล้มลงไปทั้งคู่

“ไม่!! ฉันไม่เอาด้วยแล้ว!”ฮโยฮยอนกรีดร้องเสียงดังก่อนจะลุกขึ้นวิ่งออกไปคล้ายกับคนสติแตก

ปัง!!!

“กรี๊ดดดดดดดด!! พี่ซูยอง หนูกลัว”ลอเรนเริ่มร้องไห้ตกใจกลัว ตอนนี้ทุกคนต่างหวาดกลัวกันไปหมด ฮโยฮยอนถูกยิงตายต่อหน้าต่อตา

“ไม่เป็นไร หลับตาไว้ลอเรน หลับตา”ซูยองกอดปลอบน้องสาวที่กำลังตัวสั่นงันงกด้วยความกลัว

“พี่ลู่หาน!  พี่ทำอย่างนี้ทำไม!”

“เงียบซะ คยองซู พี่ยังไม่อยากฆ่านาย”

“พวกคุณยังเป็นคนอยู่....”ชางมินทนดูไม่ได้ที่เห็นคนบริสุทธิ์ต้องตายไป จึงลุกขึ้นตะโกนด้วยความโมโห

ปัง!!!!

ร่างนักบาสทีมชาติล้มลง เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากรอยกระสุนที่เจาะเข้าหัวจนนองเต็มพื้น ทำเอาเด็กทั้งสองร้องไห้จ้า

“เรียงแถว เดินขึ้นไปบนดาดฟ้า”ทหารชุดดำที่เหลือถือปืนจ่อ จึงทำให้ทุกคนต้องยอมเดินเรียงกันขึ้นไปบนดาดฟ้า ไม่เว้นแม้แต่ซูโฮที่ได้รับบาดเจ็บที่ขา

“ซอฮยอน คยองซู ไค!!”ทิฟฟานี่ตะลึงไปชั่วขณะเมื่อเห็นทุกคนเดินขึ้นมา จึงทำให้เธอเผลอไม่ทันระวังตัว ถูกเบอร์ต้าชกเข้าที่หน้าและถูกกดลงกับพื้นพร้อมยุนโฮและซีวอนด้วยเช่นกัน

คนที่เหลือถูกนำมานั่งรวมกันเป็นกลุ่มโดยมีเดลต้าทีมและอัลฟ่าทีมล้อมไว้ ทิฟฟานี่ได้แต่กัดฟันด้วยความโกรธ ขณะที่แววตาอันเป็นประกายของเธอนั้นจ้องมองเวธอย่างไม่วางตา

“พวกคุณจะฆ่าเราเหรอ!!”เสียงทุ้มของเลย์ตะโกนถามออกไป

“ก็อาจจะใช่”ไกสท์พูดด้วยท่าทางสบายๆไม่ทุกข์ร้อนอะไร พลางโยนมีดในมือเล่นไปมา

“ได้โปรดอย่าฆ่าพวกเราเลย ฉันขอร้อง”ซอฮยอนเอ่ยเสียงสั่นเครือ ไกสท์เอียงคอน้อยๆก่อนจะก้มลงมาอยู่ในระดับเดียวกับหมอสาว

“ขอฉันคิดดูก่อนนะ”

“แล้วถ้าคุณทำคุณจะได้อะไร”ซอฮยอนยังคงใจกล้าถามต่อ ดวงตาที่ว่างเปล่านั่น ทำให้เธอไม่สามารถรู้ได้เลยว่าไกสท์คิดอะไรอยู่

“เงิน”

“เหรอ? เขาให้คุณมากขนาดนั้นเชียว คุณถึงฆ่าคนบริสุทธิ์ได้ลงคอ”ไกสท์ไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่เดินไปคุยบางอย่างกับเวธที่ยืนอยู่ข้างๆ

“USS Command นี่ไกสท์”

((คุณจัดการเป้าหมายหรือยัง))

“ยัง แต่เป้าหมายอยู่กับเราแล้ว และเรามีข้อเสนอให้คุณ”

((ผมไม่รับข้อเสนออะไรทั้งนั้น รีบจบภารกิจของคุณซะ!))

“เราทำแน่ ถ้าคุณเพิ่มเงินค่าจ้างให้กับเรา”

((อะไรนะ? คุณบ้าไปแล้วหรือไง! คุณไม่มีสิทธิมาต่อรอง ปฏิบัติภารกิจให้เสร็จซะ!!))

“งั้นก็เสียใจด้วย ถ้าคุณไม่รับข้อเสนอ เราก็จะไม่ทำตามที่คุณสั่ง”

((เดลต้าทีม เราปลดคุณออกจาก USS !))

“หึ ฉันไม่กลัวอยู่แล้ว อีกอย่างเวธกับอัลฟ่าทีมตัดสินใจจะไปกับเราด้วย คุณคงลำบากแย่”

((หน็อยยย!! คุณไม่มีทางออกไปจากเมืองนี้ได้แน่ ไม่มีทาง!!))

“ก็ลองดู”ใบหน้าสวยภายใต้หน้ากากยกยิ้มขึ้นอย่างมั่นใจ

“พวกคุณทุกคน ขึ้นไป!!”นิ้วเรียวชี้ไปยังเครื่องบินลำใหญ่ที่จอดรออยู่ไม่ไกล ทำเอาทุกคนงงงวยไปตามๆกัน ที่จู่ๆก็สั่งให้ขึ้นเครื่องบิน

“เดี๋ยว! คุณจะไม่ฆ่าเราแล้วใช่มั้ย?”ซอฮยอนตะโกนถามไกสท์ที่เดินนำหน้าไป หญิงสาวหยุดเดินก่อนจะหันมาตอบ

“ใช่ เราจะช่วยพวกคุณออกไป ที่เหลือเป็นภารกิจของเราเอง”

..........................................................................................................................................................
คุยกันซักติ๊ส!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!  ต่อจากตอนนี้มันจะเริ่มเข้มข้นไปเรื่อยๆ เพราะอินานะมันจะใส่คนอร์ซุปหมูก้อนลงไป 4 ก้อน(เกี่ยว???)-*- ยังไงก็อ่านแล้วเม้นๆกันด้วยนะค้าาาา รักรีดเดอร์ทุกคน จุ๊บุๆๆ