[Fic EXO x SNSD] ...."Operation Evil Nightmare"....

ลำดับตอนที่ #15 : C H A P T E R 13 : Plan (100 %)

The Room ! ,,MINUS

C H A P T E R  13 : Plan

            “ไม่!! ปล่อยฉัน!! ฉันไม่ไป ปล่อย!!!!”ซันนี่พยายามดิ้นรนให้หลุดจากชายร่างใหญ่ทั้งสองที่คนที่กำลังลากเธอไปที่ที่เรียกว่า “ห้องขัง”

“ไม่!!!!”ร่างเล็กถูกจับนั่งลงบนเก้าอี้เหล็กหนาใหญ่ก่อนที่ชายทั้งสองจะใช้สายรัดหนารัดที่ข้อมือและข้อเท้าเธอติดไว้กับเก้าอี้จนขยับไปไหนไม่ได้

“พวกนายออกไปก่อน”เวธหรือลู่หานเดินเข้ามาพร้อมกับน้ำเย็นในแก้ว แววตาแข็งกร้าวเป็นประกายของซันนี่ถูกส่งไปยังร่างสูงที่กำลังเลื่อนเก้าอี้มานั่งประจันหน้ากับเธอ

“ดื่มน้ำก่อน พี่เห็นเธอตะโกนไม่หยุด เดี๋ยวเจ็บคอ”มือหนายื่นแก้วน้ำไปแตะปากอิ่มตรงหน้า

“ไม่กิน”ซันนี่เบือนหน้าหนี เธอไม่อยากเห็นหน้าคนเลวพวกนี้

“ตามใจ ถ้าเธอไม่กินตอนนี้ เป็นไปได้ว่า เธอจะไม่ได้กินอีก”

“ปล่อยฉันออกไปเดี๋ยวนี้นะ”

“เสียดาย พี่คงทำอย่างนั้นไม่ได้ พี่ไม่มีสิทธิ์ปล่อยเธอ ถ้าไม่มีคำสั่งจากเบื้องบน”ลู่หานเตรียมทำท่าจะลุก แต่ก็ต้องชะงักไว้ซะก่อน

“ทำแบบนี้เพื่ออะไร? ฆ่าคนบริสุทธิ์ตั้งมากมาย เพื่ออะไร? เพื่ออะไร!!!!! พวกนั้นให้เงินพี่มากขนาดนั้นเชียวเหรอ พี่ถึงทำแบบนี้ได้ลงคอ ไอ้คนสารเลว!!!!!!”ซันนี่พยายามลุกขึ้นจากเก้าอี้แต่สายรัดมันรัดมือเธอแน่นจนถลอกเป็นรอยแดง

ซ่า!!!!!!!!!

“สงบสติอารมณ์ซะ ดิ้นไปก็เสียแรงเปล่า”น้ำเย็นๆจากแก้วถูกสาดเข้าใบหน้ากลมของเด็กสาว น้ำเย็นทำให้เธอหยุดชะงักลง ลู่หานมองดูเธออีกครั้งก่อนจะเดินออกไปและสั่งให้ทหารห้ามใครเข้าออก

“ฮึก ฮือๆๆ พี่ยูริ ฮือๆๆ”ร่างเล็กเริ่มคร่ำครวญหาผู้เป็นพี่สาว สภาพจิตใจของเธอเริ่มแย่ลงเรื่อยๆ อารมณ์ความเจ็บปวดต่างรุมเร้าจิตใจเธอจนแทบจะแบกรับไม่ไหว พี่สาวของเธออยู่ไหนกัน?

“ฉันมีเรื่องที่จะต้องแจ้งทุกคน พรุ่งนี้เรามีกำหนดการที่ต้องออกเดินทางไปที่โซลอีกครั้งในตอนเช้าตรู่ เนื่องจากเราพบผู้รอดชีวิต แต่ภารกิจของเรายังเหมือนเดิมคือทำลายหลักฐานทุกอย่างทิ้งซะ และเราจะมีอัลฟ่าทีมเข้าไปเสริมด้วย ใครมีข้อสงสัยตรงไหนหรือเปล่า?”ดวงตากลมดุจดั่งกวางที่ไร้ซึ่งหน้ากากบดบัง มองดูไปรอบๆ

“โอเค ฉันจะถือว่าทุกคนรับรู้โดยทั่วกัน ตอนนี้ทุกคนไปพักผ่อนก่อนเถอะ”ใบหน้าคลี่ยิ้มออกน้อยๆ พร้อมกับทุกคนที่ค่อยๆทยอยออกห้องไป

“แทยอน อีกซักพักเราต้องไปห้องวิจัยนะ รู้ใช่มั้ย?”สาวผมบลอนด์เดินเข้ามาหาหญิงสาวที่ดูตัวเล็กกว่าเล็กน้อย

“ค่ะ พี่เจสสิก้า”คนอายุน้อยกว่ายิ้มให้อีกคนอย่างเป็นมิตร ยามที่พวกเธอถอดหน้ากากออก ใบหน้าที่งดงามราวกับเทพเจ้าบรรจงสรรค์สร้างจะเผยออกให้เห็น

“นี่ เจสสิก้า”เสียงทุ้มๆดังขึ้นข้างๆขณะที่เจสสิก้ากำลังนั่งศึกษาตำราหนังสือในห้องสมุด

“หืม? ว่าไง คริส”

“ไปเดินเล่นกันมั้ย?”

“= = ทำไมไม่ไปชวนแบคฮยอนล่ะ หมอนั่นเอาแต่อุดอยู่ในห้องกับอุปกรณ์แสนไฮเทคของตัวเอง ทำตัวอย่างกับเป็นแวมไพร์ไม่ออกมารับแสงเดือนแสงตะวัน”เจสสิก้าพูดไปด้วยกินขนมไปด้วย แก้มกลมๆเต็มไปด้วยขนมที่เจ้าตัวกินเข้าไป

“-*- ก็ถ้าฉันอยากเดินกับแพคฮยอน ฉันจะมาชวนเธอมั้ยละ”

“- -* อะโด่ ไปก็ได้ เบื่อๆพอดี”ร่างเล็กลุกขึ้นเต็มความสูง แต่ก็พบว่าเธอรู้สึกเหมือนเป็นหลักกิโลเมื่อยืนกับคนข้างๆ = =*

“โครงสร้างไวรัส อืม...งั้นต้องใช้ตัวนี้..แล้วก็...”ร่างเล็กพึมพำอยู่ในห้องวิจัยทดลองคนเดียว มือบางหยิบสารบางอย่างแปลกปลายมากมายผสมเข้าด้วยกัน

“เฮ้!!!”อีกคนพรวดพราดเข้ามาซะ แทยอนตกใจแทบหงายหลัง

“ว้าย!!!!!!”

“โว้ว!! ใจเย็นๆ ฉันเอาข้อมูลที่เธอต้องการมาให้ นี่ถึงกับจะฉีดสารพิษใส่ฉันเลยเหรอ”แบคฮยอนรีบเอามือป้องกันตัวเองทันที

“ใครใช้ให้พรวดพราดเข้ามาแบบนี้เล่า!”แทยอนวางสารพิษในมือลง ใบหน้าหวานค้อนขับใส่คนตรงหน้า ก่อนจะเดินไปหยิบเอกสารข้อมูลออกมาจากมือของร่างสูง

“ไม่มีขอบคุณอ่ะ”

“ที่ฉันยั้งมือไม่ฉีดสารพิษใส่นาย นั่นก็ถือว่าเป็นคำขอบคุณแล้วย่ะ! ตอนนี้ออกไปได้แล้ว!”

“โห ไปก็ได้-*- ผู้หญิงอะไร แค่ขอบคุณยังไม่มี อุตส่าห์เอาของมาให้”แบคฮยอนเบ้ปากออกน้อยๆ

“อะไรนะ?”

“ป่าวววว แค่บอกว่า ผู้หญิงอะไรเก่งจริงๆ- -*”

“ขอบคุณ ออกไปได้แล้ว”

“ครับๆๆ เข้าใจแล้วครับๆ”แบคฮยอนค่อยเดินออกจากห้องวิจัยไป ทันทีที่ในห้องไร้ซึ่งคนดังกล่าวแล้ว นักวิทยาศาสตร์ตัวเล็กเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว 

“เฮ้ย!! แทยอนเธอยิ้มอะไร!”เสียงหวานพูดกับตัวเองอย่างไม่เข้าใจ  หัวเล็กสะบัดน้อยๆเพื่อรวบรวมสมาธิกลับมาจดจ่ออยู่กับงานตรงหน้าทันที

“เฮ้อออ....ฉันคิดถึงเธอจังเลย เตียงแสนนุ่ม”ยุนอาเดินออกมาจากห้องน้ำในชุดลำลองสบายๆ เสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงขาสั้น ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มที่เธอคิดถึงมานานตลอดที่ไปปฏิบัติภารกิจ แต่ทว่า...

“อยากกอดฉันก็ไม่บอก”เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้น พร้อมกับร่างสูงที่ค่อยๆเผยให้เห็น ให้ตายสิ!! เธอก็ว่าเตียงมันอุ่นๆชอบกล

“เซฮุน!!!”ร่างบางรีบสปริงตัวขึ้นทันที คิ้วเรียวขมวดจนเป็นปม

“นี่นาย! จะถือวิสาสะเข้าห้องคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาตนะ ไม่งั้นฉันจะยึดเครื่องมือ Stealth ของนาย”

“แต่เธอไม่ใช่คนอื่นสำหรับฉันซะหน่อย”เซฮุนทำท่าอย่างไม่ยี่หระ แถมยังทำหน้ายียวนใส่ร่างบางตรงหน้า เอามือตบที่ว่างเตียงข้างๆอีกต่างหาก

“ออกไปเดี๋ยวนี้นะ!”

“ J “ มีเพียงรอยยิ้มกวนๆจากร่างโปร่งเท่านั้น ยิ่งเพิ่มความหงุดหงิดใจให้ยุนอาเป็นอย่างยิ่ง

“ได้ ต้องให้ฉันไล่แบบรุนแรงใช่มั้ย?”หมัดเล็กหมายพุ่งเข้าสู่คนตรงหน้าแต่ก็เสียหลักถูกล็อคมือ ดึงแขนลงมานอนซะงั้น (ไม่มีคำบรรยาย =,.= #อินานะ)

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ! เซฮุน!”

“ฉันอยากจะได้ยินเธอพูดว่า กอดฉันหน่อย เซฮุน มากกว่านะ”ริมฝีปากหนากระซิบใกล้ใบหูของคนตัวเล็ก ทำเอารู้สึกหวาบหวามไม่น้อย

“ไม่เอา! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!”

“ทำไมล่ะ? เราเป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ?”

“ไม่! เซฮุน! ปล่อย!!”ยุนอาพยายามดิ้นอยู่นานๆ แต่จู่ๆเซฮุนก็ปล่อยเธอออกมาเอง ร่างสูงลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูง ใบหน้าคมเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจและความผิดหวัง

“ความรักของฉันมันไม่มีค่าต่อเธอเลยใช่มั้ย? เธอเป็นอะไรยุนอา ยุนอาคนเดิมหายไปไหน”มือหนาเขย่าร่างเล็กอย่างแรง

“เซฮุน! พอ!! เราเป็นแค่เพื่อนร่วมงานกันเท่านั้น!!”

ฉึก!

เหมือนมีมีดแทงลงกลางหัวใจของโอเซฮุน ผู้หญิงที่เขารักและโหยหามานานกว่า 3 ปี กลับพูดกับเขาอย่างนี้เหรอ?

“โอเค ฉันเข้าใจแล้ว ขอโทษที่ล่วงเกินเธอละกัน”เสียงทุ้มสั่นเครือน้อยๆ ขายาวรีบพาตัวเองออกจากห้องทันที

“เดี๋ยว ซะ เซฮุน”ยุนอารีบหยิบกางเกงขายาวมาใส่พร้อมกับเสื้อโค้ชก่อนจะวิ่งตามอีกคนออกไปทันที เธอไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น มันเป็น...อารมณ์ชั่ววูบ

ตึก ตึก ตึก

“เดี๋ยว!! เซฮุน!”ร่างบางวิ่งตามเซฮุนไปจนทัน มือเล็กรั้งแขนของคนตรงหน้าไว้

คนถูกเรียกหันมามองด้วยสายตาที่เย็นชาจนกัดกินไปถึงจิตใจของยุนอา เธอไม่เคยเห็นเซฮุนมองเธอแบบนี้มาก่อน

“คือ..ที่ฉันพูดเมื่อกี๊ ฉันไม่ได้....”ยังไม่ทันที่จะพูดจบ เสียงทุ้มก็พูดแทรกขึ้นก่อน

“จะมาบอกฉันทำไม ในเมื่อเราก็เป็นแค่เพื่อนร่วมงานกันเท่านั้น”เซฮุนสะบัดมือเล็กทิ้งอย่างไม่ไยดี

“เซฮุน ฉันขอโทษ!!”ยุนอายังคงไม่ละความพยายาม รีบวิ่งไปขวางเซฮุนทันที ดีที่แถวนี้ไม่ค่อยมีคน ไม่งั้นคงแห่มาดูกันแน่ๆ

“หลีก”

“เซฮุน”

“เธอฟังที่ฉันพูดไม่รู้เรื่องหรือไง”

“ฉัน....”เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าไม่ยอมหลบไป เซฮุนจึงเดินอ้อมไปด้านข้าง เดินเข้าห้องของตัวเองและจัดการล็อคห้องทันที

“เซฮุน! ฉันขอโทษ! ฉันผิดไปแล้ว! ฉันขอโทษ!!”ยุนอาพยายามพูดผ่านหน้าประตูไป หวังว่าคนข้างในจะยอมยกโทษให้เธอ เธอไม่ได้ตั้งจริงๆ

“.......”มีเพียงความเงียบที่ได้รับกลับมา ร่างเล็กมองประตูบานนั้นซักพัก ก่อนจะเดินจากไป

“ฉันขอโทษ”เสียงหวานเอ่ยแผ่วเบา ก่อนจะปล่อยให้น้ำตาเม็ดใสไหลลงมาจากดวงตาคู่สวย ไร้ซึ่งเสียงสะอื้น มีเพียงเสียงสายลมที่พัดผ่านเท่านั้น ใช่...ตอนนี้เธออยู่เพียงคนเดียวใต้ร่มไม้ใหญ่

ที่เธอทำเย็นชาใส่ ทำเป็นไม่สนใจ ทำเหมือนไม่รู้จัก ทำเหมือนไม่แคร์ ทำเหมือนว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน ไม่ได้แปลว่าเธอไม่รักเซฮุน เพียงแค่เธอไม่อยากให้ตนเองและเขาคิดเรื่องนี้มากนักในการปฏิบัติภารกิจและเธอสัญญากับตัวเองแล้วว่าภารกิจนี้เป็นภารกิจสุดท้ายที่เธอจะทำ แล้วเธอจะไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กับคนที่เธอรัก

“มานั่งทำอะไรตรงนี้ หืม?”

“พี่ลู่หาน”ยุนอาเงยหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาขึ้นมา ทำเอาผู้มาใหม่ตกใจเล็กน้อย

“อ้าว ร้องไห้ทำไม?”ลู่หานนั่งลงข้างๆพลางเช็ดน้ำตาให้คนตรงหน้า

“ฉัน...ฉัน...ฮึก”ร่างบางสวมกอดคนตรงหน้า ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเพื่อให้ระบายความรู้สึกผิดที่มีอยู่

“โอเค ร้องให้พอนะ พร้อมเมื่อไหร่ก็บอกพี่”ลู่หานลูบหัวคนในอ้อมกอดอย่างอ่อนโยน ยุนอาสะอื้นจนตัวลอย จนลู่หานกลัวว่าจะสำลักซะก่อน

“ฉัน.....”หลังจากที่ปลดปล่อยน้ำตาที่อัดอั้นไว้จนหมด ยุนอาจึงคลายอ้อมกอดออกจากลู่หานพร้อมกับเช็ดน้ำตาที่เปรอะเปื้อนใบหน้าสวยไปด้วย

“เรื่องเซฮุนใช่มั้ย?”

“พี่รู้?”

“เรื่องที่ทำให้เรากังวลใจได้ ก็มีแค่เรื่องนี้ไม่ใช่เหรอ?”ลู่หานมองไปด้านหนาก่อนหันกลับมายิ้มให้คนข้างๆ

“พี่รู้ได้ยังไงคะ?”

“อย่าลืมสิ ว่าพี่ครูฝึกของเจ้าเซฮุนนะ รายนั้นน่ะเล่าเรื่องของเธอให้พี่ฟังซะหมดเปลือกเลย ตั้งแต่ยุนอาชอบสีอะไร ชอบกินอะไร ชอบดูหนังยังไง นิสัยเป็นยังไง บลาๆๆๆ มากมายซะจนพี่จำไม่หมด”ยุนอายิ้มออกมาน้อยๆเมื่อได้ฟังลู่หานเล่า

“แล้วตกลงทะเลาะกันหรือไง หืม?”

“ฉันผิดเอง ฉันเผลอไปพูดว่าเขาเป็นแค่เพื่อนร่วมงาน”

“อ่า เพราะอย่างนี้เองสินะ เจ้าเซฮุนขี้น้อยใจนั่นคงหนีเข้าห้องไปแล้วใช่มั้ย?”หญิงสาวพยักหน้าเบาๆเป็นคำตอบ ลู่หานใช้มือคลำคางอย่างใช้ความคิด

“นึกออกแล้ว ง่ายๆเลยนะ ว่าแต่เธอจะทำตามที่พี่บอกหรือเปล่าล่ะ รับรองว่าเจ้าเด็กน้อยเซฮุนหายโกรธแน่นอน”

“อะไรเหรอคะ”

“^$^%#^%$#&%&$”ลู่หานกระซิบบางอย่างกับยุนอา ดวงตากลมเบิกกว้างราวกับตกใจอะไรบางอย่าง ต่างกันที่ลู่หานกระพริบตาให้ราวกับว่าทุกอย่างโอเค

“แต่ว่าพี่ลู่หาน...”

“เชื่อพี่ ;)”ยุนอากลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ดูหนทางที่พี่ลู่หานเสนอให้สิ มันช่าง....อร๊ากกกกกกกกกกกกก!! ยุนอาจะบ้าตายT^T (นี่เป็นครั้งแรกที่หัวหน้าเดลต้าเป็นเยี่ยงนี้= =#อินานะ)

รู้มั้ย?....พี่ลู่หานบอกอะไรกันฉัน?....T^T

...................................................

.........................................

...........................

..............

.....

“ใช้ร่างกายของเธอสิ”

นี่!! ดูแผนการของพี่ลู่หานเข้าสิ! มันช่าง.......อร๊ากกกกกกก!!! ฉันไม่กล้าทำหรอกนะ ถึงแม้ว่า....ฉันกับเซฮุนจะเคยมีความสัมพันธ์แนบชิดสนิทสนมกันมาแล้วก็เหอะ =///////=  แต่ฉันไม่ใช่พวก girl on top นะ! ม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!! ใครจะไปทำอย่างนั้นกันเล่า!! น่าอายที่สุดเลยT^T เป็นคุณคุณจะทำมั้ยล่ะ? -*-

“เอ่อ...พี่ยุนอาคะ?”

“อะไร!”คนถูกเรียกหันขวับทันที ทำเอาคนเรียกสะดุ้งเล็กน้อย

“พี่เป็นอะไรหรือเปล่าคะ เห็นโดดไปโดดมา มดกัดเหรอคะ- -*”เจสสิก้าที่เดินเล่นผ่านมากับคริสมองดูคนตรงหน้าด้วยใบหน้าฉงน ก็เห็นโดดไปโดดมานึกว่าเป็นอะไร= =

“เอ่อ...ใช่ๆ มดกัดพี่น่ะ แล้วพวกเธอจะไปกัน”ยุนอารีบทำเป็นเกาขากลบเกลื่อนทันที

“อ่อ เดินเล่นน่ะค่ะ เดี๋ยวซักพักก็กลับแล้วค่ะ ใช่มั้ยคริส?”สาวผมบลอนด์หันไปถามคนข้างๆซึ่งก็ได้รับการพยักหน้ามาเป็นคำตอบ

“งั้นพวกเธอเดินเล่นกันต่อเถอะ พี่จะเข้าห้องละ”

“ค่ะ อย่าลืมเอายาหม่องตราสิงโตกินทุเรียน (ดูยาหม่องของจ่าสิกมัน= = #อินานะ) ทาบริเวณที่มดกัดนะคะ”

“จ้ะๆ”ยุนอาโบกมือบ๊ายบายให้รุ่นน้องทั้งสองที่เดินผ่านไป ก่อนจะป๊ะเท่งป๊ะกับเจ้าของแผนการณ์ที่ยืนทำหน้ายิ้มแฉ่งกวักมือเรียกเธออยู่ไม่ไกล โอ๊วววววววว!!! ม่ายยยยยยย!!! T^T

“ทางสะดวก ผ่านฉลุย จัดการตามที่พี่บอกเลยยุนอา ได้ผลชัวร์!!”

“T^T พี่ดูหน้าฉันสิคะ”

“หน้าแบบนี้แสดงว่าเธอเต็มใจมาก โอเค ลุย!!!”ลู่หานดันคนข้างไปยืนอยู่หน้าประตูห้อง อีกคนก็หน้าซีดเป็นไก่ต้ม ราวกับว่าถูกส่งเข้าโรงฆ่าสัตว์ยังไงอย่างงั้น-*-

“ฉันกลัวอ่า TOT”

“หัวหน้าเดลต้าทีมไม่เคยกลัวอะไรไม่ใช่เหรอ กลัวไรอีกะแค่ง้อลูกทีมแค่นี้น้า ไปๆเปิดประตูเข้าไป”

“ทำไมพี่ไม่เข้าไปแทนอ่า-*-“

“เรื่องนี้มันไม่ใช่ฮุนฮานพี่ไม่เข้าJ (เฮ้ย!! ห่านมันรู้ด้วยเฟ้ย! # อินานะ)”

“TTTTTT^TTTTTT”

“ยุนอาสู้ๆๆ ยุนอาสู้ตาย ยุนอาไว้ลาย สู้ตายสู้ๆๆ!!!”ลู่หานทำท่าเชียร์ราวกับว่าตัวเองเป็นเชียร์ลีดเดอร์ก็ไม่ปาน- -

“ก็ได้”ร่างบางสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อเพิ่มความมั่นใจให้กับตัวเองก่อนจะค่อยๆเปิดประตูเข้าไป ทันที่ขาเรียวก้าวพ้นขอบประตูปั๊บ ห่านที่ประจำการอยู่หน้าประตูก็ปิดประตูอย่างรู้งานทันที เห้ย!! งั้นเธอก็หนีไม่ได้น่ะเซ่!!

ดวงตากลมมองไปรอบๆ ภายในห้องมีเพียงแสงสว่างเล็กน้อยที่ลอดมาตามช่องระบายอากาศ ก่อนสายตาจะไปสะดุดกับบุคคลที่นั่งอยู่บนเตียง ร่างเล็กค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆ ยิ่งทำให้ร่างบางรู้สึกผิดมากขึ้น เขากำลังนั่งดู...รูปของเรา

“พี่ลู่หานเหรอ?”เสียงทุ้มถาม ทำเอายุนอาสะดุ้งเล็กน้อย โชคดีที่เซฮุนไม่หันหน้ามา

ยุนอาสูดหายใจเข้าลึกๆอีกครั้ง ก่อนจะสวมกอดคนตรงหน้า ดวงตาคมเบิกกว้างก่อนจะหันกลับไปดูคนข้างหลัง

“เธอ..”

“เซฮุน ฉันขอโทษ”ยังไม่ทันที่ร่างสูงจะได้เอ่ยอะไรอีกครั้ง ริมฝีปากบางประทับลงบนริมฝีปากหนาตรงหน้าอย่างแผ่วเบา ลิ้นเล็กสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากของคนตรงหน้า ตอดรัดกับลิ้นสากอย่างโหยหา ก่อนจะค่อยๆถอนจูบออกมาอย่างอ้อยอิ่ง พร้อมกับสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูก

“กอดฉันหน่อยสิ เซฮุน”เสียงหวานกระซิบข้างหูของหนุ่มพร้อมเม้มติ่งหูเล่นน้อยๆเป็นการยั่วเย้าคนตรงหน้า

สิ้นเสียงริมฝีปากหนาก็บดขยี้ริมฝีปากบางอีกครั้งทันที จูบอันเร่าร้อนที่ร่างสูงมอบให้ทำเอาร่างบางแทบจะละลายตรงนั้นเสียให้ได้ ชายหนุ่มถอนจูบออกมาก่อนจะค่อยๆไล้ไปตามลำคอระหงส์ ทิ้งรอยแดงที่บ่งบอกว่าเขาเป็นเจ้าของร่างกายนี้แล้ว ไปตามผิวเนียนที่ร่างสูงลากผ่าน เซฮุนกดจูบเน้นที่ต้นคอขาว ทำเอาร่างเล็กครางออกมาน้อยๆ ค่ำคืนนี้คงยังอีกยาวไกล มีเพียงเสียงหอบสะท้านของทั้งสองที่สอดประสานเป็นท่วงทำนองเดียวกัน เนิ่นนานจนกระทั่งแสงสว่างจากด้านนอกค่อยๆถูกแทนที่ด้วยความมืดแห่งรัตติกาล.....

“-*- พี่ยุนอาไปไหนเนี่ย?”แทยอนหน้ามุ่ย เธอตามหายุนอามาตั้งนาน ไม่เจอซะที ว่าจะเอาผลการตรวจเลือดของซันนี่มาให้ดูซะหน่อย

“เดี๋ยวก็มาม้างงง?”แบคฮยอนเงยหน้าขึ้นจากอุปกรณ์สุดไฮเทคของตัวเองมาตอบคนตัวเล็ก

“เดี๋ยวก็คงมาแหละ มานี่มา แทยอน มาเล่นตบแปะ(?) กับพี่ดีกว่า”เจสสิก้ากวักมือเรียกแทยอนมานั่งใกล้ๆบนโซฟาในห้องพักผ่อน พร้อมกับชวนเล่นตบแปะ-*-

“พี่เจส เราอายุกัน 20 อัพ หมดแล้วนะคะ จะเล่นแบบนี้จริงๆเหรอ”

“แล้วจะเล่นมะ?”

“เล่น = =”

“พี่ลู่หาน เห็นพี่ยุนอากับพี่เซฮุน(เฮียคริสเรียกฮุนว่าพี่นี่มันแปลกๆเนอะ 55 #อินานะ)มั้ยครับ?”เจ้าของร่างสูงเฉียด 190 อย่างคริสเดินไปถามลู่หานที่กำลังหยิบกับข้างมาเสิร์ฟบนโต๊ะ

“2 คนนั้นเค้ามาไม่แล้วล่ะ เค้าอิ่มแล้ว รวดนอนยาวเลย”ลู่หานพูดพลางอมยิ้มไปด้วย แผนเขาต้องได้ผลแน่น หึ หึ ฮ่าๆๆๆๆๆ (หัวเราะชั่วร้ายมากห่าน = =#อินานะ)

“????”คริสทำหน้าฉงน ไม่เข้าใจ-*-

“เอาเหอะน่าๆ มาๆ เด็กๆกินข้าวๆ”

“ว้าว!! มีพิบิมบับของโปรดฉันด้วยอ่ะ!! ขอบคุณนะคะพี่ลู่หาน!”เจสสิก้าปรบมือชอบใจก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ที่มีพีบิมบับวางอยู่บนโต๊ะข้างหน้า

“พี่ทำของโปรดไว้ให้ทุกคนแล้ว เก็บพลังไว้เยอะๆเตรียมตัวสำหรับวันพรุ่งนี้ เอ้า! กินนนน!!”สิ้นเสียงทุกคนก็ลงมือสวาปาม(?)อาหารตรงหน้าของตัวเองทันที ดูเผินๆอาจเข้าใจผิดคิดว่าเป็นซอมบี้ได้-*-

“เออนี่! พี่พึ่งนึกขึ้นได้ ว่าเราต้องไปดูอาการเด็กคนนั้น รีบกินเร็วแทยอน นี่ก็เกิน 3 ชั่วโมงแล้ว พี่ลู่หานฝากล้างจานด้วยนะคะ”สาวผมบลอนด์สวาปามเสร็จเป็นคนแรก รีบลุกขึ้นวิ่งไปยังห้องวิจัยทันที โดยมีรุ่นน้องตามไปด้วย

ทั้งสองสวมชุดป้องกันอย่างปลอดภัยก่อนจะเดินเข้าไปในห้องวิจัยที่พวกเธอย้ายซันนี่มาไว้ เด็กสาวถูกจัดมัดนอนอยู่บนแท่นทดลอง ใบหน้ากลมซีดเซียวจนน่ากลัว ไม่ใช่แค่ใบหน้าแต่เป็นทั้งตัว ใช่...เธอกำลังจะตายเพราะไวรัส

“ระยะฟักตัวของไวรัสอยู่ในระดับ 4 เธอกำลังจะตายในอีก 1 ชั่วโมง”แทยอนรายงานผลให้เจสสิก้าที่กำลังตรวจสภาพร่างกายของเด็กสาว

“อืม ตาเธอเริ่มบอดแล้วล่ะ ชีพจรเต้นอ่อนมาก”มือเรียวหยิบเข็มฉีดยาขึ้นมาก่อนจะแทงเข้าไปที่ตำแหน่งของเส้นเลือดแดงแล้วดูดมันขึ้นมาจนเต็มหลอด

“แทยอนสกัดดีเอ็นเอของเด็กนี่ออกมา เดี๋ยวพี่ส่งข้อมูลการแสกนม่านตาไปให้เธอ อย่าให้มีดีเอ็นเอของไวรัสปนเด็ดขาด”เจสสิก้าหยิบเครื่องแสกนม่านขึ้นก่อนจะใช้มือเปิดเปลือกตาของซันนี่ออกแล้วแสกนม่านตา

“ได้ค่ะ”

“เพื่อ....อะไร”เสียงแผ่วเบาคล้ายพยายามเค้นออกมาให้ได้ หลุดออกมาจากปากซีดของซันนี่

“หืม?”แทยอนและเจสสิก้าต่างหันมาเลิกคิ้วขึ้น

“ทำแบบนี้...เพื่อ..อะ...ไร”ซันนี่ลืมตาขึ้นช้าๆ เธอมองเห็นอะไรไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ แต่เธอก็ทำได้แค่ลืมตาและขยับปากพูดได้แค่นิดหน่อย รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังหมดเรี่ยวแรงช้าๆ

“ไม่รู้สิ”เจสสิก้าตอบอย่างไม่ยี่หระ

“ฆ่า...คน..บริสุทธิ์...พวกคุณ...ไม่มี...หัว..ใจ...เหรอ”

“จะตายอยู่แล้ว หยุดพูดเถอะ”

“ขอร้องล่ะ...อย่า...ทำ...แบบนี้..เลยนะ”น้ำตาเม็ดใสค่อยๆไหลออกมาจากดวงตากลม ร่างเล็กสั่นน้อยๆ

“พวกเขา...ไม่..เก็บ..คุณไว้หรอก...พวกนั้น...หลอกใช้...พวกคุณอยู่...นะ”

“โอเค ฉันจะเก็บที่เธอพูดไว้เสนอกับไกสท์ละกัน ตอนนี้ฉันขอลายนิ้วมือเธอหน่อยนะ”เจสสิก้านำเครื่องแสกนลายนิ้วมือวางบนนิ้วโป้งของเด็กสาวสักพักแล้วจึงเอาออกมา

“แล้วก็ช่วยพูดชื่อเธอใส่เครื่องนี้ด้วย ชื่อจริงๆนะ”

“ควอน..ยูริน”เสียงใสเอ่ยแผ่วเบาใส่เครื่องบันทึกเสียง

“ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือนะคะ คุณควอนยูริน เอาล่ะ ครบแล้ว แทยอนดีเอ็นเอได้หรือยัง”

“ได้แล้วค่ะ”

“ใส่ข้อมูลทั้งหมดแล้วปลดล็อคแท่งไวรัส”แทยอนนำดีเอ็นเอที่เธอสกัดออกมาจากเลือดของซันนี่รวมถึงม่านตา ลายนิ้วมือและเสียงใส่เข้าไปยังช่องรหัสเล็กๆด้านข้างแท่งไวรัส ไม่นานแท่งสีเงินก็ปลดล็อคออกมา มีเพียงเสียง กริ๊ก เบาๆ  ปรากฏของเหลวสีม่วงอยู่ในแคปซูลใส เจสสิก้าหยิบมันขึ้นมาอย่างระมัดระวัง ใส่ลงกล่องเก็บอย่างแน่นหนา

“เสร็จแล้ว อีก 45 นาที เธอก็จะตาย มีอะไรอยากจะสั่งเสียมั้ย?”ไม่มีคำตอบใดจากร่างเล็ก มีเพียงแค่การส่ายหัวน้อยๆเป็นคำตอบเท่านั้น

“ไปเถอะ แทยอน เดี๋ยวเราต้องส่งข้อมูลให้กับบอสใหญ่”ทั้งสองทยอยกันออกไป ทิ้งไว้เพียงซันนี่คนเดียวในห้อง

“ขอโทษนะคะ พี่ทิฟฟานี่”น้ำตาเม็ดใสไหลออกมาอีกครั้ง ก่อนที่โลกจะมืดมิดไป...

“หลับให้สบายเถอะซันนี่ พี่สาวเธอกำลังรอเธออยู่ปลายฟากฟ้า”เสียงทุ้มเอ่ยเบาๆ มือหนาลูบหัวเล็กน้อยๆก่อนจะ....

ปัง!!

“ทุกคนเตรียมตัวให้พร้อม!! อุปกรณ์! เครื่องมือ อาวุธ ทุกอย่างที่จำเป็นต้องใช้ เตรียมให้พร้อม!!”เวธเดินตรวจตราไปรอบๆ สำรวจลูกทีมของตัวเอง

“รับทราบครับ!!”

“เวธ! โทษทีที่มาสาย”ไกสท์วิ่งมาแต่ไกล ในมือถือหน้ากากประจำตัวอยู่

“ไม่เป็นไร ได้ผลใช่มั้ย?”ลู่หานคลี่ยิ้มออกอย่างเจ้าเลห์ อะโฮะๆๆๆ ระดับนี้

“=/////////////////= ไม่รู้ พี่อยากรู้ ถามเอาเองละกัน!!”พูดจบ หญิงสาวรีบแจ้นไปหากลุ่มเดลต้าทีมทันที

“อ้าว ว่าไงเจ้าเซฮุน! มาสายนะเรา!!”เวกเตอร์หรือเซฮุนที่พึ่งจะมาถึง ก็ถูกลู่หานทักทันที

“^^”

“อะไร ยิ้มหน้าบานแฉ่งเชียวเรา”

“^ [+++++++] ^”

“นั่น กะจะยิ้มให้เห็นฟันมันทุกซี่เลยหรือไงฮะ?”

“อะไร ก็ผมอารมณ์ดีอ่ะ”

“ไม่ทำอะไรมาอ่ออออออ =w=”

“^//////^”

“ไปๆๆ ไปเตรียมของไป ยืนยิ้มอย่างกับคนบ้า ไปๆ”ลู่หานไล่รุ่นน้องที่ยืนยิ้มแฉ่งให้ไปเตรียมของทันที

“โอเค ทุกคน พร้อมแล้วใช่มั้ย? ฉันจะอธิบายแผนการคร่าวๆให้ฟัง เดลต้าทีมและอัลฟ่าทีมจะแยกกันไปคนละทาง แต่จะไปพบกันที่พิกัดตำแหน่งที่กำหนดไว้ และจำไว้ภารกิจของเราคือทำลายหลักฐาน ห้ามให้เหลือแม้แต่คนเดียว!!! ทุกคนรับทราบ!!”

“ทราบ!!!”

“เอาเครื่องขึ้นได้เลย”เวธสั่งนักบินประจำเครื่องให้เอาเครื่องขึ้นทันทีเมื่อทุกอย่างพร้อม มุ่งตรงไปยังสถานที่เป้าหมาย โซล.....

......................................................................................................................................................
คุยกันซักติ๊ส!!!!!

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!! กรี๊ดดดดดดดดดดด!!! กรี๊ดดดดดดดดดด!!! กลับมาแย้วพ่ะยะค่ะ มาพร้อมกับข่าวดี อินานะสอบใบขับขี่ผ่านแล้วค่า!!! โอ๊ยยย!! ลุ้นแทบแย่ ว่าจะผ่านป่าว สุดท้ายก็ผ่าน โอ้วเยส!! ตอนนี้เข้าเรื่องกันเลยดีกว่า รู้สึกตอนนี้มันตัดแบบด้วนแปลกๆ-*- เอาเห้อะ! อ้อ อีกอย่าง เข้าใจนะว่ารีดเดอร์คงอยากอ่านบท NC แต่ทานโทษฮ่ะ อินานะแต่งไม่เป็น 555555555+ ได้แค่นี้อ่ะ ต้องทำใจๆ นึกภาพออกแต่บรรยายไม่ถูก- -* เอาเป็นว่าให้รีดเดอร์ไปอิมเมจิ้นกันเองนะเคอะ 55+ สำหรับซันนี่น้อยที่น่ารักสงสาร  ไอ้เสียงปืนนั่นคงรู้นะว่าใครยิง-*- ที่คนนั้นทำเพราะว่าไม่อยากหนูซันต้องกลายเป็นแบบนั้น ก็เลยต้องจัดการก่อนที่จะกลายเป็นพวกซอมบี้ โอ้วตอนนี้มันบ้าๆบอเจงๆ เดี๋ยวดราม่า เดี๋ยวเขิน เดี๋ยวหนุกหนาน-*- ช่วงนี้อินานะเบลอๆ ทำใจหน่อย 55 ยังไงก็อ่านแล้วเม้นๆน้า รักรีดเดอร์ทุกคน จุ๊บุๆๆ