คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : C H A P T E R 12 : Unexpected (100 %)
C H A P T E R 12 : Unexpected
“ฆ่าทิ้งให้หมด”สิ้นเสียงปลายกระบอกปืนยาวจ่อเข้าที่หัวของลู่หานและทิฟฟานี่ก่อนจะเตรียมเหนี่ยวไกยิง
“อะไรนะ!! ไหนคุณบอกว่าจะปล่อยพวกเขาไป!!”
“ใช่ แต่ปล่อยหลังจากที่จัดการเสร็จเรียบร้อยแล้ว”
“ไม่นะ!!! พี่ทิฟ! พี่ลู่หาน!!”ซันนี่พยายามวิ่งเข้าไปหาทั้งสองแต่ก็ถูกเวกเตอร์กระชากกลับมาแล้วจัดการล็อคตัวเอาไว้
ทางด้านบนตึกที่อยู่ไม่ไกลนัก ลำกล้องยาวของ BS Sniper 0103 เล็งไปยังเป้าหมายทหารชุดดำที่ถือปืนจ่อลู่หานเอาไว้ คยองซูหายใจเข้าลึกๆเพื่อเพิ่มความมั่นใจให้กับตนเอง เกิดมาชีวิตนี้เขายังไม่เคยยิงปืนซักครั้ง ตากลมเล็งไปยังเป้าหมายอย่างใช้สมาธิ
“ฉันเชื่อว่านายทำได้ คยองซู”ไคให้กำลังใจเพื่อนสนิทห่างๆ ยังไงเขาก็เชื่อว่าคยองซูสามารถยิงได้แม้ว่าจะไม่เคยยิงมาก่อนเลยก็ตาม
“ฟู่ววววว นิ่งไว้ๆ”คยองซูรวบรวมสมาธิอย่างแน่วแน่ พร้อมกับกดเหนี่ยวไกปืนอย่างไม่รีรอ
ปัง!!!!!!
“ระวัง!!”สเปคเตอร์ตะโกนเตือนเบลท์เวย์ กระสุนปืนนัดใหญ่ยิงผ่านเบลท์เวย์ที่หลบได้ทันไปอย่างเฉียดฉิว เดลต้าทีมยิงสวนกลับไปยังตึกนั้น ทำเอาคยองซูกับไคก้มหลบแทบไม่ทัน
ปังๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!
ทิฟฟานี่อาศัยจังหวะช่วงที่เดลต้าทีมกำลังระดมยิงใส่ตึกนั้น เธอรู้ทันทีว่าเป็นคยองซูและไค ขาเรียวกวาดเตะเบอร์ต้าจนล้มลงไป พร้อมกับกลิ้งตัว หยิบปืนพกออกมาจากด้านหลัง จ่อที่ขมับของหัวหน้าทีม USS
“ปล่อยตัวซันนี่ซะ!!”ทิฟฟานี่สั่งเสียงเข้ม เธอไม่มีความเกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย แม้ว่าจะมีปืนอีกห้ากระบอกจ่อมาที่เธอและพร้อมจะเหนี่ยวไกได้ทุกเมื่อ
“ได้”
“ซันนี่ มานี่เร็ว!”เด็กสาวรีบวิ่งมาหลบหลังตำรวจสาวที่ยังคงจ่อปืนไว้อยู่
“แล้วก็ปล่อยตัวลู่หานด้วย”
“ได้ อยากได้ก็เอาไปเลย”ตอบตกลงง่ายดายจนทิฟฟานี่เองรู้สึกแปลกใจ ร่างบางค่อยๆเดินถอยหลังออกมาพร้อมกับลู่หานและทิฟฟานี่ขณะที่ยังถือปืนจ่อไว้อยู่
“ไปกัน......”เมื่อทิฟฟานี่หันหน้ามา ยังไม่ทันที่จะพูดจบประโยค ปืนพกขนาดเล็กก็ถูกจ่อเข้าที่เธออีกเช่นกัน ดวงตากลมมองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ รวมทั้งซันนี่ด้วยเช่นกัน
“เราจะไม่ไปไหนทั้งนั้น”สีหน้าที่ว่างเปล่าทำให้ทิฟฟานี่ไม่มั่นใจว่าคนตรงหน้าคิดยังไงอยู่กันแน่
“นี่มันอะไรกัน ลู่หาน?”
“ภารกิจของฉันกับเดลต้าทีม”
“!!!!!”หญิงสาวแทบไม่เชื่อสิ่งที่ตัวเองได้ยิน เธอคาดไม่ถึงจริงๆว่าลู่หานจะเป็นสายของทหารชุดดำพวกนี้ แล้วที่ปกป้องพวกเธอล่ะ? เพื่ออะไรกัน?
“หึ ตกใจล่ะสิ”เบอร์ต้าเค้นหัวเราะออกมาน้อยๆ ดูจากสีหน้าของซันนี่และทิฟฟานี่ คงจะตกใจกันมากเลยสินะ
“เวกเตอร์ เบลท์เวย์ จับตัวเด็กอีกสองคนนั้นที่อยู่บนตึกมา โฟร์อายส์ตรวจสอบทีว่าใช่ A-virus หรือเปล่า”ไกสท์ที่ยืนอยู่ด้านหลังสั่งการลูกทีมก่อนจะพาตัวเองเดินมายืนอยู่ข้างๆลู่หาน
“ที่ผ่านมาพี่โกหกพวกเราเหรอ? พี่ลู่หาน!”ร่างเล็กของซันนี่สั่นไปตามแรงโกรธ ความน้อยใจ ความผิดหวัง ผสมปนเปกันไปหมด ดวงตากลมระรื้นไปด้วยม่านน้ำตา
“ใช่ พี่แสดงเก่งใช่มั้ย?”ลู่หานแสยะยิ้มออก ในสายตาของทิฟฟานี่นั้นมันช่างเป็นรอยยิ้มที่น่ารังเกียจที่สุดในโลก!
“แสดงเก่งมากเลยล่ะ คนสารเลว!”เสียงหวานตะคอกใส่หน้าของร่างสูงเข้าอย่างจัง
“พวกแกทุกคนด้วย! พวกสารเลว ฆ่าคนบริสุทธิ์! พวกนั้นให้เงินพวกแกเท่าไหร่ล่ะ มากขนาดนั้นเชียวเหรอ?!”ทิฟฟานี่ระเบิดอารมณ์ออกมาอย่างเหลืออด ให้ตายสิ! นี่โชคชะตาไม่ใช่แค่เล่นตลก แต่เป็นตลกที่ร้ายกาจมากๆเลยล่ะ!
“ขอบคุณที่ชมฉัน”ลู่หานพยักหน้าขอบคุณอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว ก่อนจะ....
ปัง!!!!
“พี่ทิฟฟานี่!!”ซันนี่ก้มลงไปดูตำรวจสาวด้วยความตกใจ เลือดสดค่อยๆไหลออกมาจากสีข้างของทิฟฟานี่ ใบหน้าหวานเหยเกด้วยความเจ็บปวด
“เลิกดราม่ากันซะที รีบจัดการให้จบๆเถอะ เวธ เราเสียเวลามากพอแล้ว เวกเตอร์ได้ตัวเด็กสองคนนั้นหรือยัง?”ไกสท์พูดกับลู่หานก่อนสลับไปติดต่อกับเวกเตอร์ทางเครื่องสื่อสารที่หู
“ได้ตัวแล้ว”
คยองซูและไคค่อยเดินออกมาจากตึกโดยมีปืนจ่ออยู่ด้านหลังให้เดินไป ใบหน้าคมมีรอยฟกช้ำคล้ายกับมีร่องรอยของการต่อสู้ ทันทีที่คยองซูเห็นทิฟฟานี่นอนจมกองเลือดอยู่กับพื้นพร้อมด้วยซันนี่ที่กำลังร้องไห้ เขาก็วิ่งเข้าไปอย่างไม่สนใจว่าจะโดนยิงทิ้งหรือไม่ก็ตาม
“นี่มันอะไรกัน? พี่ลู่หาน?”
“ฉันอธิบายไปแล้ว ขี้เกียจอธิบายอีก นายฉลาดน่าจะรู้”
“ลู่หาน! แก!! ไอ้สารเลว!!”ไคทำท่าจะวิ่งเข้าชกลู่หานกลับถูกเวกเตอร์เตะจนจุกลงไปนอนกับพื้น
“ไกสท์ เฮลิคอปเตอร์มาแล้ว”สเปคเตอร์เดินเข้าไปบอกไกสท์ ร่างบางเงยหน้ามองบนฟ้า เฮลิคอปเตอร์ลำใหญ่กำลังมุ่งมาทางเดลต้าทีม ตามพิกัดตำแหน่ง
“ความจริง ตอนแรกก็กะว่าจะฆ่าเธอทิ้งตั้งแต่ตอนที่เราเจอกันครั้งแรกแล้วล่ะ แต่ฉันคิดว่าเธอน่าจะเป็นเครื่องมือของฉันในการค้นหาเด็กคนนั้น ซึ่งมันก็จริง ฉันต้องขอบใจเธอจริงๆ เจ้าหน้าที่สืบสวนสอบสวนพิเศษฮวังมิยอง”
“ฉัน...ไม่รับคำ..ขอบคุณจาก...แกหรอก”ทิฟฟานี่เค้นคำพูดออกมาอย่างยากลำบาก ความเจ็บปวดที่สีข้าง มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะ....ตาย
“ไม่ได้ขออยู่แล้วนี่”
ฟึบ!ๆๆๆ
เสียงเครื่องบิน C-130 เฮอร์คิวลิสค่อยๆลงจอดที่บริเวณสะพานกว้าง
“เวธ ไปเถอะ เราต้องไปกันแล้ว”ลู่หานพยักหน้าก่อนจะเดินตามไกสท์ไป เบอร์ต้าเดินเข้าไปดึงซันนี่ออกมา ขณะที่เด็กสาวพยายามขืนตัวออกมา
“ไม่!! ไค! ช่วยฉันด้วยด้วย”มือหนายื่นออกไปหมายจะดึงฉุดเพื่อนรักเอาไว้ ก็ต้องชะงักเมื่อเบอร์ต้าชักปืนออกมาจ่อ
“อยากโดนเป่าสมองหรือไง เจ้าเด็กเมื่อวานซืน”
“ไม่!! ปล่อยนะ! ปล่อย!! พี่ทิฟฟานี่!!”ใบหน้ากลมเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา มือบางพยายามจับมือของพี่สาวอีกคนเอาไว้ แต่มันกลับค่อยๆลื่นออกจากกัน
“ซันนี่...ไม่”ทิฟฟานี่ไม่มีแรงแม้แต่จะขยับตัว ทำได้เพียงแค่ยื่นมือออกไปหา น้องสาวตัวเล็กเท่านั้น
“อย่าดิ้นให้มากนักน่ะ!”เบอร์ต้าจัดการจี้จุดจนซันนี่ไม่สามารถขยับตัวได้ ก่อนจะแบกตัวเด็กสาวเดินไปยังเครื่องบินที่จอดรออยู่
“โฟร์อายส์ ยิงฟีโรโมนได้เลย”ทันทีที่เครื่องขึ้น ลู่หานหรือเวธจึงสั่งให้นักวิทยาศาสตร์ของทีมยิงฟีโรโมนไปยังสามคนด้านล่างทันที
“ขอให้สนุกนะ หึ”
ปุก....ฟี้....
“นี่มัน...ฟีโรโมน!”ทันทีที่แท่งหลอดสีแดงตกลงบนพื้น ควันสีแดงๆก็พวยพุ่งออกมารอบๆดึงดูดซอมบี้เข้ามา
“ไค! อุ้มพี่ทิฟฟานี่ที! เราต้องรีบหนีแล้ว!”ไคที่พึ่งหายจากอาการจุกจี๊ดที่ท้อง รีบอุ้มทิฟฟานี่ขึ้นในท่าเจ้าหญิงทันที เพื่อไม่ให้บาดแผลฉีก หญิงสาวหน้าซีดเผือก มือบางกดปากแผลเอาไว้เพราะเลือดยังคงไหลออกมาไม่หยุด
“โอออออออออ!!!”บรรดาซอมบี้เริ่มกรูกันเข้ามา จนทำให้ไคและคยองซูต้องเร่งสปีดมากกว่าเดิม
“พวกมันจะวิ่งเข้าหาฟีโรโมนก่อน เรามีเวลาอีกประมาณ 1 นาที รีบวิ่งเร็วเข้า ไค”
ตึก ตึก ตึก
“ฮึ้บ! แม่งขวางทาง”ไคใช้ขาถีบซอมบี้ด้านหน้าที่เดินกะเผลกๆเข้ามาหาเขา จนล้มลงไป
“เร็วเข้า ฟีโรโมนหมดแล้ว วิ่งไปทางนั้น!”เมื่อสารฟีโรโมนหยุดลง ฝูงซอมบี้จึงเปลี่ยนเป้าหมายพุ่งตรงมายังทั้งสอง
“เอาก็เอาฟะ!!”คยองซูหยิบปืนออกมาจากกระเป๋าเป้ด้านหลังพร้อมกับหันหลังกลับไปรัวปืนใส่บรรดาซอมบี้ที่วิ่งตาม ร่างเล็กเขย่าตามแรงปืนน้อยๆ
ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!
“โว้ว! เก่งเหมือนกันนะเนี่ย”ไคเหลือบหันไปมอง ซอมบี้หลายตัวล้มลงไปกับพื้น
“รู้แล้วน่า ต้องยิงที่ส่วนซีรีบรัมส่วนที่ควบคุมการเคลื่อนไหว”
“-*- เราอย่าพูดเรื่องชีวะกันเลยนะ นายก็รู้ว่าทักษะด้านนี้ฉันต้อยต่ำมาก”
“พูดมากน่ะ รีบวิ่งเร็วเข้า”คยองซูพูดตัดบทก่อนจะหันกลับไปยิงใส่ ตอนนี้เขาเริ่มชินกับปืนแล้ว ความจริงไม่ก็ไม่ได้ยากอะไรเลย
ปังๆๆๆๆๆๆๆ!!!
“เราจะไม่ปล่อยให้พวกนั้นรอด นักบิน 1 ปล่อยมิสไซน์ได้เลย”ลู่หานหรือเวธพูดผ่านเครื่องสื่อสารที่หู ขณะที่สายตาแข็งกร้าวนั้นมองไปยังบุคคลทั้งสามที่กำลังวิ่งหนีเอาตัวรอดอยู่
“รับทราบ ปล่อยจรวดมิสไซน์”นักบินประจำเครื่องเปิดปุ่มสีแดงพร้อมกับเล็งไปทั้งสามและกดยิง
“ม่ายยยยยยย!!!”ซันนี่ตะโกนทั้งน้ำตา เธอรู้สึกโกรธตัวเองที่ไม่สามารถช่วยอะไรคนอื่นได้เลย
ฟิ้วววววว!
“คยองซูหลบ!!!”
ตู้มมมมมมมม!!!
แรงระเบิดกระจายออกเป็นวงกว้าง พวกซอมบี้กระเด็นกันไปคนละทิศคนละทาง ไคลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก ภาพข้างหน้าพร่ามัวไปหมด เขาเห็นคยองซูและพี่ทิฟฟานี่นอนสลบอยู่ไม่ไกล ก่อนที่โลกทั้งโลกจะดับวูบลง.....
“USS Command.Mission Clear!”ไกสท์รายงานผลภารกิจไปยังศูนย์บัญชาการ ดวงตากลมโตมองไปยังกลุ่มควันไฟที่พวยพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า
“คุณทำได้ดีมาก แล้วเวธล่ะ?”
“ผมอยู่กับเดลต้าทีมแล้ว ลู่หาน หัวหน้า Alpha Team รหัส Wraith รายงานตัว”
“ความตายเป็นเพียงจุดเริ่มต้น”
Luhan [U.S.S Alpha Leader]
Codename : Wraith/Mr. Dead เวธเป็นหัวหน้าหน่วย Alpha Team กองกำลังรักษาความปลอดภัยของ United Experiment กลุ่มแรกก่อนที่จะมีเดลต้าทีม เวธมีประสบการณ์การทำงานในด้านนี้มาอย่างยาวนาน ทักษะการต่อสู้ของเขานั้นถูกยกย่องให้ว่าเป็นทหารเอกที่เก่งที่สุดองค์กร ทักษะการเอาตัวรอด ทักษะการหลอกให้ศัตรูตายใจและอีกหลายทักษะ เวธเป็นครูฝึกของเวกเตอร์ด้วยความที่ทั้งสองมีลักษณะนิสัยที่คล้ายกัน การต่อสู้ที่เฉียบขาดเหมือนกัน พวกเขาจึงเหมือนพี่น้องที่คลานตามกันมา Mr. dead เป็นอีกฉายาหนึ่งของเขาที่เหล่าทหารในองค์กรตั้งให้ เนื่องจากวีรกรรมของเขา เขาเป็นเหมือนคนที่ไม่มีวันตาย ทุกภารกิจที่เสี่ยงตายสุดท้ายจะเหลือเขาอยู่เพียงคนเดียวที่รอด นั่นจึงเป็นที่มาของ “Mr. Dead”
**ประวัติของเวธไม่ปรากฏในที่ใดๆ เขาเป็นบุคคลปริศนา**
“อืมมม...”ดวงตากลมค่อยลืมขึ้น แสงสว่างลอดผ่านม่านบางๆออกมาจนต้องกระพริบตาถี่ๆ หญิงสาวมองไปรอบๆห้องก่อนจะยันตัวขึ้นมา แต่ทว่าความเจ็บที่สีข้างแล่นจี๊ดขึ้นมาจนต้องนอนลงไปเหมือนเดิม
“โอ๊ย...บ้าจริง”ทิฟฟานี่เลิกชายเสื้อขึ้น ผ้าปิดแผลมีเลือดซึมออกมาน้อยๆ ใครทำแผลให้เธอกัน?
“อ้าว ตื่นแล้วเหรอคะ อย่าพึ่งขยับนะคะ เดี๋ยวแผลจะฉีกเอา”หญิงสาวเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับถาดอาหาร ใบหน้าสวยแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยน
“คุณเป็นใคร?”
“ฉันชื่อ ซอจูฮยอน เรียกซอฮยอนก็ได้นะคะ ฉันเป็นหมอที่ทำแผลให้คุณค่ะ”ซอฮยอนส่งยิ้มบางๆให้ตำรวจสาวบนเตียงพร้อมกับวางถาดอาหารที่มีข้าวต้มกลิ่นหอมลอยฟุ้งข้างๆโต๊ะ
“ขอบคุณนะคะที่ช่วยทำแผลให้”ไม่รู้เป็นอะไรแต่ช่วงนี้เธอไม่รู้ไม่ดีกับคำว่าหมอเอามากๆ
“กินข้าวต้มก่อนนะคะ แล้วค่อยกินยา ให้ฉันช่วยป้อนมั้ยคะ?”
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”
“ค่ะ งั้นฉันขอตัวนะคะ”ซอฮยอนส่งยิ้มบางๆให้ทิฟฟานี่อีกครั้งก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“เฮ้อ...”ทิฟฟานี่ถอนหายใจเบาๆ ใบหน้าเรียวเหลือบมองข้าวต้มอยู่สักพักแล้วจึงหยิบขึ้นมากินจนพร่องลงไปเกือบหมดถ้วย นานแล้วที่เธอไม่ได้กินอาหารอร่อยๆแบบนี้ ตั้งแต่วันที่เกิดการแพร่ระบาดของเชื้อไวรัส
มือบางหยิบยาในถ้วยเล็กมากินก่อนจะค่อยๆพยุงร่างของตัวเองขึ้นมาแล้วเดินไปยังหน้าต่าง ทิฟฟานี่มองไปรอบๆ ที่นี่ดูเหมือนจะเป็นที่ที่ปลอดภัยดูจากความสูงแล้วคงจะอยู่บนภูเขาเพราะเธอมองเห็นสภาพเมืองโซลอย่างชัดเจน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เข้ามาเลยค่ะ อ้าว คยองซู ไค”เด็กชายนกฮูก(?)กับเด็กชายไก่(?)เปิดประตูห้องเข้ามา ในมือถือขนมอยู่ในถาดมากมาย
“พวกนาย ไปโดนอะไรกันมา”สภาพของทั้งสองทำเอาทิฟฟานี่อดเป็นห่วงไม่ได้ รอยฟกช้ำและรอยแผลตามตัวตามใบหน้าเต็มไปหมด
“อ่อ เจอน้องมิสไซน์ถล่มน่ะครับ ฮ่ะๆ”
“พวกนั้น...ใช่มั้ย?”คิ้วเรียวขมวดกันจนเป็นปม นึกถึงบุคคลคนนั้นแล้ว พาลทำให้เธออยากจะตามไปฆ่าให้รู้แล้วรู้รอด
คยองซูและไคพยักหน้ารัวๆก่อนจะยัดขนมคำโตเข้าปากไป
“แล้วที่นี่ที่ไหน?”
“ที่นี่คือเซฟเฮาส์ อยู่บนภูเขาอินวาง เราปลอดภัยครับ พวกเขาช่วยเราไว้”คยองซูพูด
“หมายความว่าที่นี่ไม่ได้มีแค่คุณหมอคนนั้นเหรอ?”
“ใช่ครับ มีผู้รอดชีวิตหลายคนเลย เดี๋ยวผมจะพาพี่ออกไปดูนะครับ”ไคเดินเข้าไปพยุงทิฟฟานี่ออกมานอกห้อง โดยมีคยองซูเดินนำ
“อ้าว คุณทิฟฟานี่ออกมาเดินเล่นเหรอคะ?”คุณหมอซอฮยอนที่พึ่งเดินออกมาจากห้องนั่งเล่นเจอกับทิฟฟานี่พอดีจึงหยุดถาม
“ค่ะ พอดีอยากจะเดินชมรอบๆบ้านน่ะค่ะ”
“งั้นเดี๋ยวฉันพาคุณชมรอบบ้านเองค่ะ นั่งรถเข็นเถอะนะคะ เดินเดี๋ยวแผลจะฉีกเอา คยองซูกับไคกผ่อนก่อนเถอะค่ะ แผลช้ำในต้องพักผ่อนเยอะๆ”ใบหน้าหวานคลี่ยิ้มอย่างอ่อนโยนพร้อมกับช่วยพยุงทิฟฟานี่มานั่งลงบนรถเข็น
“ครับ ฝากด้วยนะครับ ป่ะ โด้ ฉันอยากเล่นเกมส์”
“บอกว่าอย่าเรียกอย่างนั้น!”
“ทำไมอ่ะ น่ารักออก ดีโด้”
“บอกว่าอย่าเรียกไง! ไอ้ไก่!”
“พวกเขาน่ารักดีนะคะ”ซอฮยอนมองภาพนั้น ก็อดที่จะหัวเราะตามไม่ได้
“ค่ะ พวกเขาก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ ว่าแต่ที่นี่เป็นบ้านคุณเหรอคะ?”
“ใช่ค่ะ ฉันใช้มันเป็นเซฟเฮาส์รวบรวมผู้รอดชีวิต ที่นี่มีทั้งหมด 16 คน ถ้ารวมคุณด้วยนะคะ อ้อ นั่นพันเอกชเวชีวอน พันโทหวังจือเถา นาวาโทคิมมินซอก นาวาอากาศเอกยุนโฮและนาวากาศโทซูโฮค่ะ”ซอฮยอนเข็นทิฟฟานี่ออกมาจากตัวบ้านมายังลานโล่งที่มีรั้วล้อมรอบตัวบ้านก่อนจะเริ่มแนะนำกลุ่มทหารที่ทำหน้าที่อารักขาผู้รอดชีวิต
“เรียกซะเต็มยศเชียวครับ คุณหมอ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณฮวังมิยอง”พันเอกชเวชีวอนเดินเข้ามาทำความรู้จักกับตำรวจสาว
“เรียกทิฟฟานี่ก็ได้ค่ะ”ร่างบางคลี่ยิ้มออกบางๆมือบางยื่นมือออกไปเชคแฮนด์คนข้างหน้า
“พวกเขาช่วยคุณไว้ระหว่างที่กำลังออกลาดตระเวนน่ะค่ะ”
“ขอบคุณมากนะคะ ที่ช่วยชีวิตฉันกับน้องของฉันเอาไว้”
“ไม่เป็นไรครับ มันเป็นหน้าที่ เดี๋ยวผมขอตัวไปดูทางนั้นก่อนนะครับ”ชายหนุ่มส่งยิ้มให้ทั้งสองบางๆก่อนจะเดินกลับไปหากลุ่มทหารที่เรียกเขาไป
“พวกเขาเป็นทหารที่ยังเหลือรอดชีวิตอยู่ เขาเจอฉันที่โรงพยาบาล ฉันจึงพาพวกเขามาที่นี่ ตอนนี้กำลังพยายามส่งสัญญาณขอความช่วยเหลืออยู่น่ะค่ะ”
“แล้วที่นี่มีใครอีกคะ?”
“นั่นโบอา แม่ครัวประจำที่นี่ นี่ซูยองนักวิชาการ ส่วนนี่ก็ลอเรนน้องสาวของซูยองค่ะ”
“สวัสดีค่ะ พี่สาว พี่สาวน่ารักจัง^^”เด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้มออกไปทางฝรั่ง เดินเข้ามาเกาะแขนตำรวจสาวก่อนจะยิ้มออกมาจนตาหยี
“น่ารักเหมือนคนพูดนั่นแหละ^^”
“ฮิฮิๆ พี่สาวน่ารักเหมือนหนู”
“แล้วนี่ลอเรนจะไปไหนจ้ะ”ซฮฮยอนเอ่ยถามในมือลอเรนถือขวดน้ำอยู่ 2 ขวด
“เอาไปให้พี่ยุนโฮกับพี่ชีวอนค่ะ อยู่ข้างนอกตั้งนาน ลอเรนกลัวพี่ๆเป็นลม”
“จ้ะ งั้นเอาไปให้เถอะ ไปช้าสงสัยพี่ชีวอนต้องชักแน่ๆเลย ฮ่ะๆ”
“อุ้ย งั้นลอเรนไปก่อนนะคะ เดี๋ยวพี่ชีวอนชัก”เด็กหญิงตัวน้อยวิ่งดุ๊กดิ๊กออกไปอย่างน่ารัก ทิฟฟานี่มองดูลอเรนจนกระทั่งลับตาไป
“นั่นฮโฮยอนเป็นครูสอนเต้น ชางมินนักบาสทีมชาติและสุดท้ายลีโอน้องชายของเลย์ค่ะ”
“ใครคือเลย์เหรอคะ?”
“อุ้ย ลืมแนะนำไปเลย นั่นไงออกมาพอดี นี่คือจางอี้ชิงหรือเลย์ เขาเป็นหมอเหมือนฉันค่ะ”
“สวัสดีครับ คุณทิฟฟานี่ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ผมเลย์”หนุ่มใบหน้าคมปนหวานเดินออกมาพร้อมแฟ้มเอกสารก่อนจะเข้ามาแนะนำตัวกับหญิงสาว เขาคลี่ยิ้มออกน้อยๆแต่ก็เห็นเป็นลักยิ้ม
“ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ”
“ผมขอตัวก่อนนะครับ”เลย์โค้งคำนับให้หญิงสาวอย่างสุภาพก่อนจะเดินออกไปอย่างรีบร้อน
“ค่ะ”
“คนพวกนี้คุณช่วยมาหมดเลยเหรอคะ?”
“ค่ะ ฉันเจอพวกเขาระหว่างที่เดินทางมาที่นี่”
“แล้วคุณเจอฉันตอนฉันสลบเหรอคะ?”
“อ้อ เปล่าค่ะ พันเอกชีวอน นาวาอากาศเอกยุนโฮออกไปลาดตระเวนน่ะค่ะ ตอนแรกฉันตกใจมาก ที่ได้ยินเสียงระเบิด เราเห็นเครื่องบินลำใหญ่บินอยู่บนฟ้า เราพยายามส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือ แต่พวกเขาไม่ตอบกลับมาแม้แต่นิดเดียว ชีวอนก็เลยออกลาดตระเวนค้นหา แล้วก็ไปพบคุณกับเพื่อนๆคุณอีก 2 คนน่ะค่ะ”ทิฟฟานี่พยักหน้าตาม ถ้าเธอไม่ได้คนพวกนี้ช่วย เธอจะเป็นยังไงนะ?
“นี่ห้องอะไรคะ?”มือเรียวชี้ไปยังห้องทึบที่มีประตูเหล็กหนาปิดอยู่
“ห้องวิจัยค่ะ ใช้สำหรับตรวจหาเชื้อ”
“ด้านหลังมีสวนดอกไม้นะคะ คุณทิฟฟานี่อยากออกไปเดินเล่นหรือเปล่าคะ?”
“ไม่เป็นไรคะ ตอนนี้ฉันรู้สึกอยากพักผ่อนมากกว่า”
“ค่ะ งั้นเดี๋ยวฉันพาคุณกลับห้องนะคะ”ซอฮยอนเลี้ยวรถเข็นกลับและพาไปยังห้องของทิฟฟานี่ ก่อนจะช่วยพยุงทิฟฟานี่ลุกจากรถเข็นแล้วลงนอนบนเตียง
“ขอบคุณมากเลยนะคะ คุณหมอ”ตำรวจสาวยิ้มให้คนตรงหน้าเป็นการขอบคุณ
“ด้วยความเต็มใจค่ะ”ซอฮยอนเองก็ส่งยิ้มกลับให้เช่นกัน มือเล็กห่มผ้าห่มให้ทิฟฟานี่แล้วเดินออกห้องไปพร้อมกับรถเข็น ทิฟฟานี่นอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอีกซักพักก่อนจะเข้าสู่นิทราไป....
บนเครื่องบินลำใหญ่ เด็กสาวนั่งร้องไห้อยู่ในมุมมืด ร่างเล็กสะอื้นเบาๆ โฟร์อายส์เดินเข้าไปพร้อมกับเข็มฉีดยา
“อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ!”มือเล็กปัดมือของคนตรงหน้าออกไปอย่างไม่ใยดี แววตาฉายแววแข็งกร้าวเป็นประกาย
“เราต้องตรวจเลือดคุณ”เบอร์ต้าเดินเข้ามาจับซันนี่ลุกขึ้นยืนแล้วล็อคตัวไว้
ฉึก!
ใบหน้ากลมเหยเกด้วยความเจ็บปวด เลือดค่อยๆถูกดูดเข้าสู่เข็มฉีดยา ก่อนโฟร์อายส์จะดึงมันออกไปตรวจ
เลือดสีแดงสดหยดลงบนแผ่นสไลด์บาง โฟร์อายส์หยดสารบางอย่างลงไปก่อนจะวางแผ่นสไลด์อีกแผ่นทับแล้วจึงนำไปส่องกล้องอิเล็กตรอนกำลังขยายสูง
“เป็นยังไงบ้าง”ไกสท์เดินเข้ามาถามนักวิทยาศาสตร์ประจำทีมที่ทำหน้าเคร่งเครียด
“เธอติดเชื้อ” หลังจากที่ได้ยินคำตอบจากโฟร์อายส์ ไกสท์นิ่งไปซักพักราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
“เอาเถอะ ยังไงเราก็ต้องใช้เธอ ควบคุมให้ดีละกัน”
“ค่ะ”
เครื่องบิน C-130 เฮอร์คิวลิสค่อยๆร่อนลงบนรันเวย์ในฐานทัพสหรัฐอเมริกา โดยมีคณะรัฐบาลมารออยู่ก่อนแล้ว ไกสท์เดินนำลงมาตามด้วยเวธและคนอื่นๆ
“คุณทำภารกิจสำเร็จ ดีมาก”ประนาธิบดีสหรัฐอเมริกาจับมือหัวหน้าทีมเป็นการขอบคุณ
“ค่ะ”
“คุณเช่นกัน เวธ”
“ครับ”
“ปล่อยฉันนะ!! ปล่อย!!”ซันนี่ดิ้นสุดแรงเกิดเมื่อตัวเองถูกพาลงมาจากเครื่องบิน
“เธอจะเป็นกุญแจสำคัญของโครงการวิจัยนี้”ประธานาธิบดีพูดกับเด็กสาวพร้อมกับรอยยิ้มมุมปากน้อยๆ
“ถุ้ย!!”ร่างเล็กถ่มน้ำลายใส่หน้าคนตรงหน้าอย่างไม่เกรงกลัว
“ไปตายซะ!! ไอ้สารเลว!!”
“เอาเธอไปขัง!”ประธานาธิบดีพยายามข่มความโกรธเอาไว้ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ด
“ท่านคะ”ทหารสาวที่มีตำแหน่งค่อนข้างสูงเดินเข้ากระซิบบางอย่างกับประธานาธิบดี
“เข้าใจแล้ว ผมอนุมัติ คุณชี้แจงรายละเอียดให้พวกเขาละกัน ตอนนี้ผมจะกลับไปพักผ่อน”ชายวัยกลางคนเดินกลับไปยังรถคันหรูโดยมีบอดี้การ์ดร่างใหญ่เดินขนาบรักษาความปลอดภัยเข้าไปด้วย
“เดลต้าทีมและเวธ! พวกคุณอย่าพึ่งไป เด็กคนนั้นฉันจะให้คนเอาไปขัง ส่วนพวกคุณมากับฉันก่อน”ไกสท์หันมามองด้วยความสงสัยก่อนจะเดินตามทหารสาวคนนี้ไปยังห้องประชุมลับ
“มีอะไรอีก”เวธถาม
“เมื่อ 15 นาทีที่แล้ว เราพบสัญญาณขอความช่วยเหลือที่ถูกปล่อยขึ้นมาจากเกาหลีใต้”หญิงสาวเปิดโปรเจคเตอร์โชว์แผนที่ที่พบแหล่งสัญญาณ
“ภูเขาอินวาง?”สเปคเตอร์เอ่ยอย่างไม่แน่ใจ
“ใช่ แสดงว่ายังมีผู้รอดชีวิตเหลืออยู่”
“หมายความว่าคุณจะให้พวกเรากลับไป”เบลท์เวย์ถามทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าคำตอบเป็นอย่างไร
“ใช่ แต่ฉันจะถามหัวหน้าทีมทั้งสองก่อนว่าพวกคุณตกลงหรือเปล่า ไกสท์ เวธ?”ดวงตาคมโฉบเฉี่ยวที่กรีดอายไลน์เนอร์หนามองไปยังบุคคลทั้งสองก่อนที่จะได้รับคำตอบที่น่าพึงพอใจออกมา
“ตกลง”
.........................................................................................................................................................
คุยกันซักติ๊ส!!!!!!!!!!!!!
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!! ครบแย้ววววววว ใส่ที่สุดก็ได้อัพ ต้องขอประทานโทษรีดเดอร์ทุกท่านจริงๆ ที่อินานะมิได้มาอัพ เนื่องจากเสด็จพ่อของอินานะอยู่บ้านทั้งวัน อินานะจึงไม่กล้าเล่นคอม เพราะเล่นทีไรโดนด่าทุกที-*- รู้สึกตอนนี้มันยาวมาก อินานะหัวสมองแล่นปรี๊ดปร๊าด ตอนนี้ทุกคนคงมองว่าเดลต้าทีมและอาลู่กลายเป็นตัวร้ายแล้วสินะ! ไม่เป็นไรอินานะอยากให้รีดเดอร์จินตนาการกันไปต่างๆนาๆ แล้วทุกคนจะต้องงงกับตอนนี้จบ-*- (อะไรของอินานมันฟะ= =#รีดเดอร์) ยังไงก็อ่านแล้วก็เม้นๆนะจ้ะ รักรีดเดอร์ทุกคน จุ๊บุๆๆๆๆๆๆ
ปล.ชุดเครื่องแบบของอาลู่นี่หน้าตาออกจะคล้ายๆนก แต่อินานะแนะนำให้มองเป็น "ห่าน" เพื่อให้เข้ากับชื่อ 55555+
ปล2.รีดเดอร์คนไหนสงสัยเกี่ยวกับประวัติของอาลู่ หรืออาลู่มีความสัมพันธ์ยังไงกับเดลต้าทีม ถามอินานะได้นะเคอะ
ความคิดเห็น