คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : C H A P T E R 10 : Back to the original (100 %)
C H A P T E R 10 : Back to the original
“เข้ามาเลย”
ผลั่ก! ผั่วะ!!
เวกเตอร์พุ่งเข้าไปอย่างไม่รอช้า มือบางรับหมัดนั่นไว้ได้ทันก่อนจะถีบเข้าที่ท้องของคนตรงหน้าจนเซไป ไกสท์ใช้ช่วงจังหวะนั้นพุ่งเข้าไปปล่อยหมัดใส่ร่างสูงอย่างแรงจนใบหน้าคมหันไปตามแรงหมัด แต่เวกเตอร์เองก็ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ ขายาวถีบเข้าที่ท้องของร่างเล็กจนล้มลงไป
ตึก!
หญิงสาวกลิ้งหลบฝ่าเท้าที่กำลังจะเหยียบลงมาบดขยี้หัวเธอให้เละพร้อมกับกวาดขาเตะคนตรงหน้าจนล้มลงมาก่อนจะสปริงตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เวกเตอร์รีบลุกขึ้นมาพร้อมกับทั้งสองที่พุ่งเข้ากันอีกครั้ง ต่างคนต่างแลกหมัดกันอย่างไม่ยอมใครเพราะฝีมือของทั้งคู่นั้นสูสีมาก
“เวกเตอร์! ตื่นซักที!”ไกสท์ตะโกนใส่คนตรงหน้าที่พุ่งเข้ามาหาเธออย่างไม่ลดละ
ไกสท์ก้มตัวหลบลูกเตะจากเวกเตอร์ก่อนที่ตัวเองจะสปริงตัวกระโดดเตะเวกเตอร์จนเซถลาไป ร่างเล็กมองเห็นจังหวะนั้น ระหว่างที่เวกเตอร์ยังไม่ทันได้ตั้งตัว มันเป็นเหมือนภาพสโลว์โมชั่นที่ไกสท์รีบวิ่งไปกระโดดยันตัวกับกำแพงและเตะเข้าที่หัวของเวกเตอร์อย่างแรง จนร่างสูงนั้นล้มลงไปด้วยความเจ็บปวด
“ฉันจะช่วยนายเอง เวกเตอร์”ไกสท์หยิบเข็มฉีดยาบรรจุสารพิษสีใสออกมาพลางนึกถึงคำพูดของเบอร์ต้า
“ต้องใช้สารพิษตัวนี้ ฉันพึ่งไปเจอตอนอยู่ในห้องแล็บนั่น มันเป็นโบรเมียมไดออกไซด์ผสมกับพิษของวิสเทอเรีย มันจะทำให้สภาพร่างกายไม่เหมาะต่อการอยู่ของปรสิต”
“ฉันหวังว่ามันจะช่วยนายได้”หญิงสาวไม่รีรอช้าปักเข็มฉีดยาเข้าที่ต้นคอของเวกเตอร์พร้อมกับสารพิษนั่นที่ค่อยๆไหลเข้าไปช้าๆ
ฉึก!!
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!”ไม่กี่วินาทีต่อมา ร่างสูงร้องอย่างทรมาณ รู้สึกเหมือนร่างกายมันร้อนมากจนจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ กล้ามเนื้อชักกระตุกไปทั้งตัว ม่านตาดำขยายจนเต็มที่ เหงื่อกาฬไหลออกมาจากร่างของเวกเตอร์เต็มไปหมด ไกสท์มองดูอาการห่างๆใบหน้าหวานขมวดคิ้วจนเป็นปมด้วยความกังวล
“อ่อก...ก....!”เวกเตอร์คว่ำหน้าลงกับพื้น ร่างทั้งร่างกระตุกคล้ายกับจะขย้อนอะไรออกมา ไม่นานก้อนเนื้อน่าเกลียดก็ถูกขับออกมาพร้อมกับเลือดสดๆของเวกเตอร์
ก้อนเนื้อที่ว่านั่นก็คือ “ปรสิต” ที่อยู่ในร่างของชายหนุ่ม มันดิ้นไปมากับพื้นราวกับจะขาดใจตายและพยายามคลานเข้าหาเวกเตอร์ ไกสท์จุดไฟเผามันก่อนที่จะถึงร่างของเวกเตอร์ ดวงตากลมมองก้อนเนื้อที่ดิ้นอย่างทุกข์ทรมาณในกองไฟอย่างสมเพช ก่อนจะรีบวิ่งเข้าดูอาการของร่างสูง
“เวกเตอร์”มือบางประคองร่างสูงเข้ามาอยู่ในวงแขนเล็ก เวกเตอร์หอบอย่างแรงและสัญญาณชีพจรนั้นสูงมาก ตอนนี้เขากลับมาเป็นคนเดิมแล้ว ดวงตาที่เคยเป็นสีแดงก็กลับกลายมาเป็นสีนิลดังเดิม เซฮุนอยากจะพูดอะไรบางอย่างออกมา แต่อาการที่เกิดจากสารพิษโบรเมียเทอเรียนั้น ทำให้เขาไม่สามารถพูดอะไรได้เลย เพราะกล้ามเนื้อตึงไปทั้งตัว
“เบอร์ต้า นี่ไกสท์ ตอบด้วย เปลี่ยน”ตอนนี้อาการของเซฮุนดูน่าเป็นห่วงมาก เพราะฉะนั้นหัวหน้าทีมอย่างเธอต้องรีบติดต่อแพทย์สนามมาให้เร็วที่สุด
“ไกส์ นี่เบอร์ต้า เปลี่ยน”เสียงหวานตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว
“ตอนนี้เวกเตอร์กลับมาเป็นคนเดิมแล้ว แต่พิษของโบรเมียเทอเรียมันแรงเกินไป ชีพจรของเขาเต้นแรงมาก เขาขยับตัวไม่ได้เหมือนกับเป็นอาการกล้ามเนื้อตาย”
“ฉันคิดไว้แล้วว่าต้องเป็นอย่างนั้น ไม่ต้องห่วงไกสท์อาการแบบนี้จะอยู่อีกแค่เพียง 2-3 นาทีเท่านั้น พยายามทำให้เหงื่อเวกเตอร์ออกมากๆเพราะพิษจะไหลออกมาพร้อมกับเหงื่อ”
“รับทราบ”
ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก
อีกทางด้านหนึ่งเดลต้าทีมอีก 4 คน กำลังไล่ตาม ดร.ยูริอย่างไม่ลดละ กระสุนหลายนัดเฉียดฉิวยูริไปแค่เพียงนิดเดียว เบอร์ต้าคิดในใจว่าผู้หญิงอะไรจะโชคดีขนาดนั้น
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!! ดร.ยูริ!!”
ปัง!! ปัง!! ปัง!!
“กรี๊ด!!!”ยูริกรีดร้องด้วยความตกใจ กระสุนเฉียดผ่านเธอไปครั้งแล้วครั้งเล่า รู้อย่างนี้เธอน่าจะเอาเวกเตอร์มาด้วย
ตึก! ตึก! ตึก!
“โอ้ไม่!! ให้ตายสิ!!! ไม่!!”ในที่สุดเธอก็มาถึงทางตัน ที่จริงแล้วมันก็มีประตูสำหรับไปต่อได้ แต่เธอทำคีย์การ์ดหล่นหายระหว่างที่หนี มือเล็กทุบประตูอย่างแค้นใจ
“เลิกหนีซะเถอะ แล้วส่ง A-virus มาให้พวกเราซะ”
“ไม่มีทาง!! พวกแกอยากจะฆ่าฉันก็เชิญ! เพราะถึงยังไง พวกแกก็ไม่มีวันรู้หรอกว่าฉันเอามันไปไว้ที่ไหน!!!”ยูริตะโกนใส่หน้าเดลต้าทีมอย่างเสียสติ เธอรู้สึกว่าตอนนี้เธอทั้งกลัวทั้งโกรธมันผสมปนเปกันไปหมด
“เธออยากตายนักใช่มั้ย!?!”เบอร์ต้าถลาเข้าไปหายูริ เธอเกลียดคนปากดีเป็นที่สุด
“ใจเย็น เบอร์ต้า”สเปคเตอร์ดันเบอร์ต้าออกห่างจากยูริทันที
“ดร.ยูริ บอกพวกเรามาเถอะ ว่าไวรัสนั่นอยู่ที่ไหน แล้วเราจะไว้ชีวิตคุณ”โฟร์อายส์พยายามใช้น้ำเย็นเข้าลูบ เธอต้องการรู้ว่าไวรัสนั่นอยู่ที่ไหน เรื่องอื่นเธอไม่สนอยู่แล้ว
“แกฟังที่ฉันไม่พูดรู้เรื่องหรือไง!! ฉันไม่บอกแกหรอก!! นังบ้า!!”
“ระวังคำพูดของคุณหน่อย ดร.ยูริ เคยได้ยินมั้ยปลาหมอตายเพราะปากน่ะ แต่คราวนี้อาจจะเป็นปลาหมอตายเพราะได้กินระเบิด อยากลองหน่อยมั้ย? ดร.ยูริ”ไม่ใช่แค่เบอร์ต้าที่โมโห เบลท์เวย์เองก็เริ่มที่จะมีน้ำโหแล้วเหมือนกัน
“ฉันว่าคุยต่อไปก็คงไม่มีประโยชน์ จับยัยนี่โยนให้ลิคเกอร์ตอดเล่นซะดีมั้ย?”เบอร์ต้าจิ๊ปากอย่างไม่สบอารมณ์
“เบอร์ต้า นี่ไกสท์ เปลี่ยน”เสียงหวานของหัวหน้าทีมดังขึ้นผ่านเครื่องมือสื่อสาร
“ไกสท์ นี่เบอร์ต้า ได้ยินแล้วเปลี่ยน”
“เป็นยังไงบ้าง ได้ไวรัสมาหรือยัง”
“ยังไม่ได้เลยค่ะ ยัยดอกเตอร์นี่ไม่ยอมบอกว่าอยู่ที่ไหน”
“เมื่อกี๊ทาง USS command พึ่งจะส่งข้อมูลใหม่มาให้ฉัน เราไม่ต้องใช้ดร.ยูริแล้ว เพราะฉะนั้น...ฆ่าเธอซะ”คำสั่งจากหัวหน้าทีมทำเอาใบหน้าหวานภายใต้หน้ากากยกยิ้มด้วยความพอใจ เธอรอคำสั่งนี้มานานแล้ว
“ไกสท์ ว่ายังไง”
“KILL HER….”ขาเรียวของเบอร์ต้าค่อยๆก้าวเข้าไปใกล้นักวิทยาศาสตร์ที่กำลังตัวสั่นด้วยความกลัว เมื่อเธอรู้ว่าความตายกำลังใกล้เข้ามาทุกขณะ
“ตอนนี้เธอก็คงได้ตายสมใจแล้วสินะ หึ!”เบอร์ต้ายกปืนขึ้นจ่อที่หัวของยูริ ก่อนที่จะกดยิง.....
“อย่า!!!!!!”
ปัง!!!!!!!
ร่างของหญิงสาวในชุดกราวด์แน่นิ่ง เลือดสดๆไหลออกมาจากบาดแผลที่กระสุนเจาะเข้าไป ร่างของทหารชุดดำค่อยๆทยอยวิ่งกลับไปยังจุดนัดพบเดิม ทิ้งไว้แต่ร่างที่ไร้วิญญาณของ “ดร.ควอน ยูริ”
“เรามีเวลาเหลืออีกแค่เพียง 20 นาที เราต้องออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด สเปคเตอร์ตรวจสอบเส้นทาง หาเส้นทางที่ปลอดภัยและรวดเร็วที่สุด ส่วนนายเวกเตอร์ ใส่หน้ากากซะ”ไกสท์ยื่นหน้ากากของเวกเตอร์ให้กับคนตรงหน้า เซฮุนมองหน้ากากอยู่นาน ก่อนจะเอ่ยขึ้นมา...
“ทุกคน ฉัน...ขอโทษ”ร่างสูงเอ่ยเสียงแผ่ว แต่ทุกคนกลับได้ยินชัดเจน ต่างหันมามองเซฮุนกันเป็นตาเดียว
“ตอนนั้น..ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้...ฉันขอโทษที่ทำร้ายทุกคน ให้อภัยฉันได้มั้ย?”
“ไม่เอาน่ะ นายอย่าดราม่าสิเวกเตอร์ มีใครโกรธนายซะที่ไหนเล่า ฮ่ะๆ จริงมั้ย? ทุกคน”เบลท์เวย์เดินมาตบไหล่เป็นการปลอบใจให้กับเซฮุน
“ใช่ พวกเราไม่ได้โกรธนายเวกเตอร์ ใครจะไปโกรธเพื่อนที่ร่วมเป็นร่วมตายกันมาได้ล่ะ”โฟร์อายส์ฉีกยิ้มออกมาถึงแม้ว่าหน้ากากจะบังปากเธออยู่ก็เถอะ-*-
“ขอบคุณ”เซฮุนคลี่ยิ้มออกมาน้อยๆ
“และ...ยุนอา ฉันขอโทษที่ทำร้ายเธอ ขอโทษนะ”
“ไม่เป็น....”ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยปากจบ คำพูดของไกสท์ก็ถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอเมื่อริมฝีปากบางถูกปิดด้วยริมฝีปากหนาของคนตรงหน้า
“อู้วววววว.....18+ นะเนี่ย”สมาชิกที่เหลือตาโตด้วยความตะลึง สเปคเตอร์รีบเอามือปิดตาโฟร์อายส์ทันที ในขณะที่เบอร์ต้าเองก็เอามือปิดตาเบลท์เวย์เช่นกัน
“ผู้ที่มีอายุต่ำกว่า 18 ควรได้รับคำแนะนำจากผู้ปกครอง”สเปคเตอร์ร่ายคำพูดยาวเหมือนเวลาจะดูละครก็จะมีไอ้อย่างเนี้ยขึ้นมา จนเขาจำได้ขึ้นใจแล้วเนี่ย= =
“ต่ำกว่า 18 บ้าอะไร ฉันอายุ 22 แล้วนะ เอามือออกไปเดี๋ยวนี้เลย!”ร่างเล็กของโฟร์อายส์พยายามแกะมือปลาหมึกที่ติดอยู่ที่หน้าเธอ ที่ยังไงก็ไม่ออกซะที- -
“อื้อ!.......”ไกสท์ทุบเบาๆที่ไหล่ของเวกเตอร์ ตอนนี้เธออายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปซุกที่ไหนแล้ว จูบโชว์ต่อหน้าลูกทีมคนอื่นๆเนี่ยนะ!!!
“ขอโทษที มันหวานมาก ก็เลยลืมตัว”หลังจากที่ถอนริมฝีปากออกมาแล้ว เวกเตอร์ก็ยักคิ้วให้คนตรงหน้าแบบกวนๆก่อนจะหยิบหน้ากากขึ้นมาใส่
“เรารีบเดินทางกันเถอะ สเปคเตอร์ส่งพิกัดตำแหน่งมาให้ฉันด้วย”ไกสท์รีบปรับเปลี่ยนสีหน้าให้เป็นปกติ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาเขิน มีสิ่งที่สำคัญกว่านั้นคือ เธอต้องพาทีมของเธอออกไปจากที่นี่ซะก่อน!
ตึก! ตึก! ตึก!
ปัง!! ปัง!! ปัง!!
“เคลียร์!!!”ศพซอมบี้เกลื่อนกลาดเป็นทางยาว เวกเตอร์ให้สัญญาณทางข้างหน้าปลอดภัย
เพล้ง!! เพล้ง!! เพล้ง!!
“นั่นเสียงอะไร”เบลท์เวย์หันไปตามทิศทางของเสียงที่ดังขึ้น ไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ
“ฮันเตอร์หลุดออกมาและกำลังมุ่งมาทางเราด้วย!!”โฟร์อายส์มองดูหน้าจอแสกนที่ข้อมือด้วยความกังวล
“ไปเร็วเข้า!”ไกสท์และเวกเตอร์วิ่งออกมาดักด้านหน้าและผลักให้คนอื่นไปก่อน
“ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ!!!!”เสียงคำรามของฮันเตอร์ดังขึ้นพร้อมกับพื้นที่สั่นสะเทือนน้อย มันวิ่งตรงเข้ามาหาเดลต้าทีมที่กำลังกดรหัสเปิดห้องทางออกฉุกเฉิน ไกสท์เปิดโหมด Immortality และเวกเตอร์เองก็เปิดโหมด Stealth เช่นกัน ทั้งสองพุ่งเข้าหาฮันเตอร์มากมายที่กำลังพุ่งเข้ามา โดยมีโฟร์อายส์ เบอร์ต้า และเบลท์เวย์คอยยิงคุ้มกัน
ฉั่วะ!! ฉั่วะ!!! ฉั่วะ!!!
ฮันเตอร์ตัวแล้วตัวเล่าบอกลาโลกไปในพริบตา มีดคมเชือดเฉือนผ่านคอของพวกมันซึ่งก็เป็นส่งพวกมันไปเที่ยวเล่นในนรก
“ไกสท์! เวกเตอร์! มาเร็วเข้า!!”ประตูใหญ่ค่อยๆเลื่อนขึ้น สเปคเตอร์ตะโกนเรียกทั้งสองที่กำลังต่อสู้อยู่
“ไปเร็ว เวกเตอร์!!”ไกสท์วิ่งนำไปยังประตูที่เปิดรออยู่
กริ๊ก...
“ปิดประตูเลย!!”เวกเตอร์สไลด์ตัวเข้ามาพร้อมกับไกสท์อย่างรวดเร็ว ขณะสเปคเตอร์รีบวิ่งไปปิดประตูทันที
ตู้มมมมมมมมมมมมมม!!!!
เสียงระเบิดข้างนอกประตูดังขึ้น เบลท์เวย์ยกยิ้มภายใต้หน้ากากอย่างพึงพอใจ
“ลิฟต์ใหญ่นี่จะพาเราขึ้นไปด้านบน ตอนนี้เรามีเวลาเหลืออีกแค่ 7 นาทีเท่านั้น สเปคเตอร์เร่งความเร็วสูงสุดเลย”
“รับทราบ ไกสท์”
“แล้ว....ข้อมูลใหม่ที่ว่านี่คืออะไร?”เบอร์ต้าถามขึ้น
“ทางศูนย์บัญชาการแจ้งข้อมูลของ ดร.ยูริมาว่า เธอมีน้องสาวอีกคนหนึ่ง ซึ่งศูนย์บัญชาการสันนิษฐานว่า เธอน่าจะเอา A-virus ไปฝากไว้กับน้องสาวของเธอ”
“น้องสาว? เธอกล้าขนาดฝากของอันตรายไว้กับน้องสาวได้เหรอเนี่ย?”โฟร์อายส์คิดในใจ ต่อให้ตายยังไงเธอก็ไม่มีทางเก็บไว้กับน้องสาวเธอแน่
“แล้วน้องสาวของเธอชื่ออะไร”เสียงทุ้มของเบลท์เวย์ถามขึ้นบ้าง ไกสท์หันไปตอบกับลูกทีมด้วยความมั่นใจ
“เด็กนั้นน่ะ เราเคยเจอมาแล้วล่ะ”
“???”
“ลีซุนกยู”
........................................................(60 %)..........................................................
“หึ อย่างนี้ก็ง่ายขึ้นเยอะเลยน่ะสิ”เบอร์ต้ายกยิ้มมุมปากขึ้นภายในหน้ากาก
“เอาล่ะ ถึงแล้ว ใครถูกใจคันไหนก็เลือกเอาเลย”ไกส์เอ่ย ทันทีลิฟต์ใหญ่มาจนถึงด้านบนสุด ด้านหน้าเป็นห้องใหญ่ มอเตอร์ไซค์และรถยนต์สุดเท่ห์จอดเรียงรายทั้งหมด 5 คัน
“ว้าว! นี่มันยิ่งกว่าเจ๋งซะอีก”สเปคเตอร์เป็นคนแรกที่วิ่งสปีดเข้าไปนั่งในรถยนต์คันหรูสีแดงแจ๊ดที่เป็นเงาขลับ
“ฉันจองมอเตอร์ไซค์แล้วนะ!”เสียงหวานตะโกน เบอร์ต้ารีบวิ่งไปยังมอเตอร์ไซค์คันหรู
“เอ่อ....-*-“โฟร์อายส์ทำท่าลังเลอยู่สักพักก่อนที่จะเลือกขึ้นไปนั่งบนรถยนต์
“อ้าว ไม่ไปขับมอเตอร์ไซค์กับเขาเรอะ?”สเปคเตอร์เงยหน้าขึ้นมาหลังจากง่วนอยู่กับออพชั่นของตัวรถ
“ฉัน......ขับรถไม่เป็นอ่ะT^T”
“=___________________________=”
“เอาเป็นว่าได้รถที่ต้องการแล้วนะ เราจะออกเดินทางกันแล้ว”ไกสท์ตรวจตราความพร้อมของลูกทีมก่อนจะขึ้นควบรถมอเตอร์ไซค์สุดเท่ห์
“เดลต้าทีม เราจะส่งพิกัดตำแหน่งของเป้าหมายให้พวกคุณ หวังว่าคราวนี้ภารกิจของคุณจะสำเร็จนะ...เดลต้าทีม”
“รับทราบ ภารกิจคอนเฟิร์ม เดลต้าทีม!!! ล้อหมุน ลุย!!!!”ดั่งคำประกาศิต ประตูเหล็กขนาดใหญ่เลื่อนเปิดขึ้นอย่างรวดเร็ว รถวิทยาการล้ำสมัยสตาร์ทเครื่องอย่างรวดเร็วก่อนจะพุ่งออกไปเป็นขบวนด้วยความเร็วสูง
บรื้นนนนนนนน!!!
“พี่คะ ฉันง่วงจัง หาวววว”เด็กสาวหาวจนน้ำตาซึมออกมาพร้อมกับทำตาปรือๆ
“ฮ่ะๆ ถ้าง่วงซบพี่ก็ได้นะครับ”สิ้นเสียงหัวกลมๆวางลงบนไหล่ของร่างสูงทันทีแบบไม่รอช้า ทิฟฟานี่เหลือบมองซันนี่ก่อนจะหันหน้ากลับไป แต่มันมีบางที่แปลกประหลาด? ถ้าเธอไม่ได้ตาฝาดเธอน่าจะเห็นบางอย่างที่อยู่ที่สร้อยคอของเด็กสาว คล้ายหลอดเล็กๆสีม่วงที่เรืองแสงออกมา
“ดูท่าเรื่องนี้จะไม่จบง่ายๆซะแล้วสิ”ตำรวจสาวคิดในใจ เด็กสาวข้างๆนี้ น่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับกลุ่มทหารเมื่อกี๊นี้ด้วย รวมถึงลู่หาน? ซึ่งเธอไม่แน่ใจเท่าไหร่
‘เฮ้ยๆๆๆ ดูยัยลมบ้าหมูดิ’ ทันใดนั้นเมื่อนกฮูกตาโต(?)อย่างคยองซูเหลือบไปเห็นด้านหลัง กระแสจิตอันแรงกล้าก็ถูกส่งไปยังสารวัตรนักเรียนทันที โดยไม่ต้องมีคำพูด ใช้แค่เพียงสายตา (เห้ยยย ไคโด้ ฟินนนน!!#อินานะ)
‘ยัยนั่นโคตรไม่เข้ากับพี่ลู่หานเลยอ่ะ เหมือนหมูตอนกับพญาหงส์อ่ะ-*-‘
‘555+ กระทืบไลค์ซักล้านที ฉันว่ายัยนั่นชอบพี่ลู่หานชัวร์เลย แบบว่าสายตาที่ยัยหมูนั่นมองอ่ะ มันใช่อ่ะ มันใช่เลยยยย’
‘เออ สงสัยจะใช่แน่ๆ แต่ฉันไม่คิดว่าพี่ลู่หานจะชอบยัยหมูนั่นนะ’
‘ฉันว่าพี่ทิฟฟานี่เหมาะกับพี่ลู่หานมากกว่าอีก’
‘เราหาเรื่องแกล้งยัยนี่เหอะ!!!’
‘จัดไป!!!!’
“อะแฮ่มๆๆ เอ่อ...พี่ลู่หานครับ ผมขอรบกวนอะไรหน่อยได้มั้ยครับ?”ไคถามผ่านกระจกมองหลังของรถไปยังคุณหมอด้านหลัง
“อะไรเหรอครับ”
“คือผมรู้สึกเหนื่อยมากเลย ขับรถมาทั้งคืน พี่ลู่หานพอจะมาสลับที่กับผมได้หรือเปล่าครับ? J”สารวัตรนักเรียนทำตาปรือเต็มที่พร้อมกับหาวไปด้วย เพื่อความสมจริง XD
“อ๋อ ได้สิครับ ซันนี่ เดี๋ยวพี่ขับรถแทนไคก่อนนะครับ”
“-*-“ซันนี่จิ๊ปากเบาๆก่อนจะส่งสายตาอาฆาตไปให้ตัวการทั้งสองคนข้างหน้าที่กำลังหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน
ไคจอดรถลงระหว่างทางเพื่อสลับเปลี่ยนที่กับลู่หานที่จะมาขับแทน ทันทีที่สะโพกกลมๆของสารวัตรนักเรียนวางลงบนเบาะหลัง ใบหน้าคมก็ยักคิ้วกวนๆให้สาวแก้มป่องทันที
“จำไว้เลยนะ”
“ XP โสน้าหน้า(สมน้ำหน้า)555”
“= ^ =”
“หาวววว ผมว่าผมหิวแล้วด้วยอ่ะ ข้างหน้าจะมีร้านสะดวกซื้อ แวะด้วยนะครับพี่ลู่หาน”ไคเอ่ยพลางหาวหวอดๆชนิดไม่ปิดปาก-*-
“ได้เลยครับ”ใบหน้าคมปนหวานพยักหน้ารับพร้อมกับคลี่ยิ้มน้อยๆ
บรื้นนนนนน กึก!
ใช้เวลาไม่นาน ก็มาถึงร้านสะดวกซื้อที่ไคว่า ร่างสูงเดินจากรถด้วยท่าทางสบายๆพร้อมกับไม้เบสบอลเหล็กคู่ใจ ทิฟฟานี่แอบแปลกใจเล็กน้อย ที่เด็กนักเรียนแค่ไฮสคูลเกรด 11 ไม่มีความกลัวเลยแม้แต่นิดเดียว ทั้งที่ไม่รู้เลยว่าข้างในจะมีอะไรบ้าง ขาเรียวตามลงไปพร้อมกับปืนพกที่บรรจุกระสุนเรียบร้อย ยังไงเธอก็เป็นตำรวจ เธอควรจะต้องปกป้องพลเรือน
ติ้ง! ต้อง!
ประตูเลื่อนอัตโนมัติเปิดออกพร้อมกับเสียงไซเรนที่ดังขึ้นแบบกริ่ง สภาพด้านในดูไม่ต่างจากด้านนอกที่เหมือนมีการจลาจล ข้าวของหายไปเป็นจำนวนมากเหลือเพียงไม่กี่อย่างเท่านั้นเอง
แจ๊บ....แจ๊บ....แจ๊บ
สองคนเดินมาเรื่อยๆจนกระทั่งทิฟฟานี่ต้องดึงให้ไคหยุดกะทันหัน เสียงบางอย่างดังขึ้นด้านหลังเคาท์เตอร์ เหมือนกำลังเคี้ยวบางอย่าง.....
“เดี๋ยวผมจัดการเอง”สิ้นเสียง ขายาวพาร่างสูงเดินไปยังเคาท์เตอร์ทันที
“เอ่อ ผมจะขอแลกแสตมป์รูปช้างกินแอปเปิ้ลครับ แล้วก็สะสมแต้มในบัตรที่เป็นสมาชิกด้วย^^”เสียงทุ้มเอ่ยอย่างไม่ทุกข์ร้อน
“แฮ่ห์!!!!!!”ซอมบี้พนักงานร้านสะดวกซื้อเงยหน้าขึ้นมาทันที (สงสัยรู้งาน-*- #อินานะ) ใบหน้าของเธอหายไปครึ่งหนึ่งตั้งแต่คางจนเกือบถึงลูกตา ไคอมยิ้มให้กับซอมบี้ตรงหน้า
“แฮ่ห์!!! แฮ่ห์!! โอออออออออ!!!”มันวิ่งอ้อมเคาท์เตอร์หมายจะกินเนื้อสดๆของสารวัตรนักเรียน
“โอ้!!! อยากกอดผมเหรอเนี่ย? ไม่ได้นะ! ผมรักนวลสงวนตัว”ร่างสูงพูดติดตลกก่อนจะง้างไม้เบสบอลขึ้นด้วยองศาแบบพอดิบพอดี พร้อมกับหวดใส่เต็มแรง!
ผั่วะ!!!!!!!!
ซอมบี้ตัวนั้นกระเด็นออกไปพร้อมกับเลือดสีดำคล้ำที่กระเซ็นออกมาเปื้อนไม้เบสบอล ยังไม่พอสารวัตรไคเดินแข้าใกล้ๆเพราะรู้ว่ามันยังไม่ตาย
“ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกครับ ผมตกใจ ผมบอกแล้วว่าผมรักนวลสงวนตัว ><”ใบหน้าคมพูดไปพร้อมกับรอยยิ้มก่อนจะฟาดไม้เบสบอลเข้าที่หัวของซอมบี้ตัวนั้นอีกครั้งจนกระโหลกของมันแตกออกจากกัน เลือดสีดำค่อยไหลนองออกมาเต็มพื้น ทิฟฟานี่มองดูอย่างตกตะลึง เด็กบ้าอะไร! ดูแอบจิตชะมัด!-*-
“เรียบร้อยแล้วครับ ผมได้แสตมป์มาแล้ว พี่ทิฟฟานี่^^”ไคชูแสตมป์สีฟ้าสดใสที่มีรูปช้างกินแอปเปิ้ลอย่างร่าเริงก่อนจะหยิบตะกร้าที่อยู่ข้างๆมาใส่ของที่ยังพอเหลืออยู่
ทางด้านในรถที่เหลือบุคคลอีก 3 คน ที่นั่งหน้ามึน ไม่มีใครปริปากอะไรทั้งนั้น จนคยองซูรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เขาจะพูดอะไรดีน้า...ไม่อยากให้มันเงียบแบบนี้เลย
“เอ่อ พี่ลู่หาน เป็นคนจีนใช่มั้ยครับ?”นกฮูกตาเหลือก(?) เริ่มเปิดประเด็นเป็นคนแรก
“ใช่ครับ”
“แล้วทำไมพี่ถึงมาอยู่เกาหลีล่ะครับ”
“อ๋อ ครอบครัวของพี่อยู่ที่นี่น่ะครับ”
“อ๋ออออ อย่างนี้นี่เอง”
“ถามเรื่องส่วนตัวคนอื่น เสียมารยาทนะยะ!”ไม่ทันที่คยองซูจะได้ถามต่อ ก็ถูกหน้ากลมๆคล้ายซาลาเปายื่นออกมาขวางเขากับพี่ลู่หานไว้ซะก่อน
“ = = “
ช่วงที่ซันนี่โผล่หัวเข้ามา สร้อยคอเส้นหลุดออกมาจากคอเสื้อเผยให้เห็นแท่งสีม่วงเล็กๆคล้ายจี้แต่ก็ไม่เชิงซะทีเดียว
“เอ่อ ซันนี่ครับ สร้อยนี่ซื้อมาจากไหนเหรอครับ”ลู่หานถามพลางมองสิ่งนั้นอย่างสนใจ คยองซูก็เช่นกัน
“ของที่พี่สาวให้มาน่ะค่ะ”มือบางรีบเก็บสร้อยเข้าไปในคอเสื้อและติดกระดุมให้มิดชิดทันที ก่อนจะรีบกลับไปนั่นที่เดิม
“มันสำคัญมากขนาดนั้นเลยเหรอ ถึงบอกไม่ได้น่ะ ยัยลมบ้าหมู-*-”คยองซูหันหน้าไปหาเพื่อนร่วมโรงเรียนที่นั่งกำสร้อยเส้นนั้นแน่นด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“ใช่ สำคัญมาก”
เมื่อเห็นว่าซันนี่มีท่าทางเคร่งเครียดอย่างกะทันหัน คนอย่างคยองซูก็ไม่อยากจะเซ้าซี้อะไรมาก เดี๋ยวจะรำคาญซะเปล่าๆ พลางชวนลู่หานคุยนั่น คุยนี่ เพื่อฆ่าเวลาตอนรอทั้งสองคนที่อยู่ในร้านสะดวกซื้อ
“มาแล้วววววว!!! โชคดีที่ยังมีของเหลืออยู่”สิบนาทีผ่านไป ไคกับทิฟฟานี่เดินออกมาพร้อมกับถุงของสองสามถุงที่รวบรวมมาได้มากที่สุด มือหนาวางของลงข้างๆเบาะแล้วขึ้นนั่งพร้อมกับปิดประตู
“เป็นอะไร ยัยลมบ้าหมู ทำหน้าเครียดเชียว”ไคสังเกตเห็นว่าคนแก้มป่องข้างๆคิ้วขมวดซะจนผูกกันเป็นโบว์อยู่แล้ว
“ถ้านายยังเรียกฉันว่าลมบ้าหมูอีก ฉันจะเครียดกว่าเดิมนะ-*-“
“อ่ะๆๆอย่างอนสิ ไม่เรียกก็ได้”
“เดี๋ยวครับ เงียบก่อน”ลู่หานสั่งให้ทุกคนเงียบเพราะเขาได้ยินเสียงบางอย่าง คล้ายกับเสียงของ....รถ
“ทิฟฟานี่ คุณได้ยินเหมือนผมมั้ย?”
“ใช่ ฉันได้ยิน”
“อะไรเหรอคะ?”ซันนี่หันไปถามทิฟฟานี่ที่กำลังทำหน้าเคร่งเครียดด้วยความสงสัย
“พวกเขากำลังตามเรามา”
“พวกไหนครับ?”คยองซูกับไคถึงกับงงเต๊ก คุยเรื่องอะไรกันเนี่ย?-*-
“เอาไว้จะอธิบายให้ฟังนะครับ ตอนนี้เราต้องรีบแล้ว”ลู่หานสตาร์ทรถแล้วออกตัวด้วยความเร็วจนคยองซูตั้งตัวแทบไม่ทัน รถสีดำขลับแล่นไปบนถนนด้วยความเร็วสูง
บรื้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!
“บ้าชิบ!”รถสปอร์ตรุ่นล้ำสมัยขับออกมาจากทางตรอกเล็กๆอย่างรวดเร็ว และจี้ท้ายรถของพวกเขา ทำให้ลู่ต้องเหยียบมิดแบบไม่เบรก
“TTTTTTTTTTTOTTTTTTTTTTTTTT”สีหน้าคยองซูตอนนี้แบบว่าผมอยากตายมากกกกกก!!
บรื้นนนนนนนนนนนน!!!
รถสปอร์ตสีแดงยังคงติดตามมาอย่างไม่ลดละ ก่อนจะมีรถมอเตอร์ไซต์รุ่นแปลกตาสีแดงแปร๊ด 4 คัน ขับออกมาตัดหน้ารถ แต่ตอนนี้เป้าหมายของลู่หานคือคันที่อยู่ข้างหน้าสุด!!
“เราเจอกันอีกแล้วนะ ยุนอา”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!! ในที่สุดหนูได้มาอัพ! เยสสสสสสส!!
ต้องขอประทานอภัยรีดเดอร์ที่น่ารักทั้งหลาย อินานะเรียนหนักมาก หัวฟูกันเลยทีเดียว-*-
ครบ 100 แล้วน้าาา เจอกันตอนหน้า ตอนนี้อินานะต้องรีบอาบน้ำไปโรงเรียนแล้ว บะบายยยย ฟิ้วววววว!!
ความคิดเห็น