คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [SF] Always [3/3]
Always – End
..มีไหล่เอาไว้ให้บ..มีมุมให้เธอไ้พั..มีัให้เธอหนุนนอนเมื่อเธอเหน็เหนื่อยใ..
..ถึไม่ไ้รััวัน อแ่ให้เธอไว้ใ.. ‘ผู้าย’..นนี้หวัีับเธอเสมอ..
..22.00 น...
...25 สาย...
..โทรออ 25 สาย..
..ไม่ไ้รับารอบรับาทั้ 25 สาย..
แบฮยอนนั่มอนาฬิาสลับับมอโทรศัพท์ไปมา..ั้แ่เย็น้วยวามวิัวล..ะไม่ให้ัวลไ้ยัไละ
ั้แ่ที่านยอลออไปอนโแบฮยอนอน 5 โมเย็น
นป่านนี้เพื่อนอเ้ายัไม่ลับมาเลย..
..เป็นห่ว..
..มา..
ไม่ปิเสธเลยว่าเป็นห่วมาแ่ไหน
รู้ว่าเพื่อนเ้าูแลัวเอไ้ แ่ที่มีวามรู้สึเป็นห่วแบบนี้..แบฮยอนโทรหาานยอลทุั่วโม
ี่สาย็ไม่รับ โทรนอนนี้ไม่สามารถิ่อไ้แล้ว..
..หายไปไหนนะานยอล
ลับมาไ้แล้ว..ไหนว่าไปไม่นานไ ไปไม่นานะรีบลับมา..
ไม่ไหวแล้ว
ให้รอแบบนี้ไม่ไหวแล้ว..นานเินไปแล้ว
แบฮยอนไม่รอ้า
ลุาที่นั่ มือบาว้าเสื้อลุมที่แวนอยู่เรียมออไป้านอ..ไปามหาานยอล..ที่ไหนแบฮยอน็ไม่อารู้ไ้
ทาไปอนโานยอลับอนโัวเอ็ไม่ไลันมานั..แ่แอบหวัว่าานยอละอยู่ในเส้นทาที่แบฮยอนิ..
มือบาเอือมมือไปเปิประูห้อ..
“านยอล!!!”
ทันทีที่เปิประู..แบฮยอน็้อใเพราะนที่ัวเอเป็นห่วและำลัะออไปามหานั่หลับอยู่หน้าห้อ..
..ทำไมัน..เิอะไรึ้น
แล้วนั่รนี้นานแ่ไหนแล้วนะ..นานมาสินะ
นานนหลับ..
“านยอล
ไ้ยินเราไหม..านยอล” แบฮยอน่อยๆ
ย่อัวลไปนั่รหน้าานยอล..มือบาเอือมไปับหน้าานยอลเพื่อเรียนรหน้าให้ื่น
“านยอล านยอล!” แบฮยอนเย่าแนานยอล..เพิ่มแรึ้นเรื่อยๆ
นนรหน้ารู้สึัว ่อยๆ ลืมาึ้นมา
“านยอล..ื่นแล้วหรอ
านยอลมานั่ทำอะไรรนี้ เราโทรหาทำไมไม่รับ รู้ไหมว่าเราเป็นห่ว านยอลเป็น...”
ยัไม่ทันที่แบฮยอนะพู่อให้บประโย..แรระาานรหน้า็ึให้แบฮยอนเ้ามาอยู่ในอ้อมอ
านยอลอแบฮยอนแน่น..
แบฮยอน่อยๆ
ึแนัวเอที่ิอยู่ในอ้อมอ ่อนะโอบอานยอลอบ..ยิ่แบฮยอนใ้สอมืออัวเอลูบหลัานยอลปลอบใมาแ่ไหน
านยอล็ยิ่อรัแบฮยอนแน่นมายิ่ึ้น..
่อนที่แบฮยอนะถามหรืออยาพูอะไรับนรหน้าไปมาว่านี้..แบฮยอนรู้สึไ้ถึวามเปียื้นรเสื้อบริเวไหล่อัวเอ..
..ร้อไห้หรอ..านยอลร้อไห้..
“านยอล..”
“แบฮยอน ฮึ เราอโทษนะ
อโทษ ฮึ อโทษริๆ ฮึ” านยอลระับอ้อมอแน่น
“านยอลเป็นอะไร แล้วอโทษเราทำไม”
แบฮยอนพยายามะผละัวเอออมาเพื่อมอหน้าานยอล แ่เหมือนว่านรหน้าะไม่ยอม..
“อโทษ แบฮยอน..อโทษ”
“เราะรับำอโทษอานยอลไ้ยัไ
ในเมื่ออนนี้เรายัไม่รู้เลยว่าานยอลอโทษเราทำไม”
“อโทษนะ
เราไม่ีเอ เรา่วยแบฮยอนไม่ไ้ ทั้ๆ ที่เยสัาว่าะูแลแบฮยอน ปป้อแบฮยอน
่วยเหลือแบฮยอน แ่อนนี้เราทำอะไรไม่ไ้เลย เราเนี่ยไม่ีเลย”
านยอล่อยๆ
ผละัวเอออ ่อนะับมือแบฮยอนมาบีัวเออย่าเ็มแร..หลายๆ ที โยที่แบฮยอนเอ็ไม่ทันไ้ั้ัว..
“านยอล! อื้อออ หยุเี๋ยวนี้นะ! ปล่อยเราสิ ทำแบบนี้ทำไม านยอล! หยุนะ!!” แบฮยอนใมาับารระทำนี้อานยอล..แบฮยอนพยายามึมือัวเอออมา
่อนะออแรทั้หมที่ัวเอมีห้ามมืออานยอลไว้
..เป็นอะไรนะ านยอล..เพื่อนอเ้าเป็นอะไร..
านยอลยมือทั้สอ้าอัวเอึ้นมาปิหน้า
่อนะร้อไห้ออมาอย่าไม่อายนรหน้า..
ั้แ่แบฮยอนเป็นเพื่อนับานยอลมา..แบฮยอนไม่เยเห็นานยอลร้อไห้หนันานี้มา่อนเลย..เอ๊ะ..ไม่ใ่สิ..ไม่..านยอลไม่เยร้อไห้เลย่าหา..ใ่..นี่เป็นรั้แรที่แบฮยอนเห็นานยอลร้อไห้..
“านยอล..เป็นอะไร
บอเราสิ หืม เราอยู่รนี้แล้วไ านยอลมีอะไร านยอลอโทษเราทำไม” แบฮยอนับมืออานยอลออาหน้า่อนะ่อยๆ
ประอหน้าานยอล้วยสอมืออัวเอ พลาใ้นิ้วเรียวเ็น้ำาที่ไหลออมาเรื่อยๆ
..ให้แบฮยอนไ้เ็น้ำาให้านยอลบ้านะ..ที่ผ่านมาานยอลเ็ให้แบฮยอนมาเยอะแล้ว..
“านยอลไม่ร้อไห้นะ
เราเ้าไปในห้อันีว่านะ..นะานยอล” แบฮยอน่อยๆ ประอให้านยอลลุึ้นยืน..เอือมมือัวเอไปับมือานยอล
แล้วพาัวเอและานยอลเินเ้าไปในห้อ..
แบฮยอนเินพาานยอลเ้ามาในห้อนอน
เพื่อให้านยอลไ้พัผ่อน..หาแ่ยัไม่ทันไ้้าวไปในห้อนอน มืออานยอล็ระุมือแบฮยอนให้หยุเิน..แบฮยอนหันลับมามอหน้าานยอลเป็นเิถาม..
“ถ้าเราพูอะไรออไป
แบฮยอนะไม่เป็นอะไรใ่ไหม” ยิ่านยอลพูแบบนี้ แบฮยอน็ยิ่หนัเ้าไปให่..
“เอ๊ะ? อะไรหรอานยอล พูอะไร”
“เราเอแฟนแบฮยอน..เราเอพี่เ้าที่อนโแบฮยอน”
แบฮยอนเบิาว้า ใ..พลาับมือานยอลเย่าไปมา
“ะ ริหรอานยอล
พี่เ้าลับมาหรอานยอล ริๆ น่ะหรอ”
“ริ..พี่เ้าลับมา..แ่ไม่ไ้ลับมาอยู่นะ”
านยอลระับมือที่ับับแบฮยอนให้แน่นึ้น
“..”
“พี่เ้าลับมาเ็บอน่ะ”
“หมายวามว่าไานยอล..านยอละพูอะไร”
“แบฮยอน..ฟันะ
พี่เ้าำลัะแ่าน...”
..ำลัะแ่าน..
..ำลัะแ่าน..
..ำลัะแ่าน..
..ำลัะแ่าน..
านยอลพูอะไร่อไม่รู้..อนนี้แบฮยอนไม่สามารถรับรู้อะไรไ้อีแล้วนอาประโยนั้น..หูอื้ออึ..หน้า้านาับประโยที่ไ้ยิน
..แ่าน..แ่านหรอ..นที่แบฮยอนรั
อยาใ้ีวิ้วยำลัะแ่านหรอ..าทรุลับพื้นอย่าหมเรี่ยวแร..
านยอลรีบประอแบฮยอนไว้ทันที..หาแ่็ไม่ทัน..แบฮยอนเริ่มร้อไห้ แ่ารร้อไห้อแบฮยอนรั้นี้ไม่เหมือนรั้ไหนๆ..
..น้ำาที่ไหลไร้ารสะอื้น วาที่เหม่อลอยอย่าไรุ้หมาย..เียบ..ไ้ยินเพียเสียลมหายใอทัู้่..น้ำายัหลั่รินออมาเรื่อยๆ
ไม่าสาย..
เนิ่นนานที่านยอลไม่สามารถเอ่ยำพูใๆ
ออไปไ้..ทำไ้เพียอนรหน้าไว้เท่านั้น..เ้ายอมรับว่าเ้าไม่อบให้แบฮยอนร้อไห้
แ่ถ้าเ้าเลือไ้..เ้าอยาให้แบฮยอนร้อไห้แบบสะอื้นมาว่าเพราะอย่าน้อยเ้า็ยัไ้ยินเสีย..ถึะเป็นเสียสะอื้น..แ่็ยัเป็นเสียอนที่เ้าเป็นห่ว
“แบฮยอน..นเ่อเรา
ร้อไห้ออมาให้หมเลยนะ ร้อไห้ับเรา านยอลอยู่รนี้นะ”
“านยอล..”
“แบฮยอนยัมีเรานะ เราห้ามให้แบฮยอนไม่เสียใ
ไม่ร้อไห้ไม่ไ้ เพราะั้นร้อออมาเลย ร้อออมาให้หมเลยนะแบฮยอน”..เหมือนเิม
ร้อไห้ไร้ารสะอื้น..ที่เพิ่มึ้นว่าเิมือแรอาแบฮยอน..ไม่มีำพูใหลุปาออมา
มีเพียน้ำาที่ยัไหลรินมาอย่าไม่าสาย
..ิอะไรอยู่นะแบฮยอน..
“พา..” แบฮยอน่อยๆ
ันัวเอออมาาานยอล..สีหน้ายัเลือนลอย
ปายับะพูในสิ่ที่ัวเอ้อารแ่็ไม่เป็นผล..
“หืม ว่าไนะรับ”
านยอลมอหน้าแบฮยอนหาำอบ มือหนาเ็น้ำาให้นรหน้าอย่าเบามือ..า้ำหมแล้วแบฮยอน..ไม่สบายอีแน่ๆ
เลย
“เราอยานอน
พาเราไปนอน” านยอลพยัหน้ารับรู้ ่อนะ่อยๆ พยุแบฮยอนให้ลุึ้น
หาแ่เรียวแรอแบฮยอน็ไม่เอื้อเลย..
“อุ้มนะ”
ไม่้อรอให้แบฮยอนอนุาิ..านยอล้อนัวแบฮยอนึ้นมาแนบอ
่อนะพาไปยัห้อนอน..
านยอล่อยๆ วาแบฮยอนลบนเียนอนนุ่ม
ัารึผ้าห่มมาห่มให้เรียบร้อย..แบฮยอนยันอนนิ่ไม่พูอะไร่อ าสวย่อยๆ
หลับลอย่าๆ ้า..านยอลนั่ล้าเีย..ลูบมือแบฮยอนไปมาเพื่อล่อมให้แบฮยอนหลับ
..พรุ่นี้ะเป็นยัไนะ..แบฮยอนะเป็นยัไ
..เ้าวัน่อมา..
..09.00 น...
านยอลยันั่อยู่ที่เิม
สภาพเิม..แ่ที่เพิ่มมาือ..ผ้าห่ม..เ้าำไ้ว่าเมื่อืนเ้ารอแบฮยอนนหลับสนิท
่อนที่ัวเอะเผลอหลับไปรนี้..ที่นั่้าเีย..และที่ำไ้ัเนเลย
เ้าไม่ไ้ห่มผ้าแ่นี่ันมีผ้าห่มมาลุมัวเ้า..แบฮยอนั้นหรอ..นึไ้แบบ็มอเยไปที่เีย..
!!!
ไม่มี
ไม่มีแบฮยอน
“แบฮยอน”
านยอลเ้ัวลุึ้น..่อนะเินไปูที่ห้อน้ำ
ห้อนั่เล่น ห้อรัว ระเบียห้อ..เ้าไม่อยาะิมา อย่าเลย
อย่าเป็นแบบที่ิเลย..มือหนา่อยๆ เปิู้เสื้อผ้า้าๆ..
ไม่มี..
..ไม่มีทั้แบฮยอนและเสื้อผ้าอแบฮยอน..
านยอลพาัวเอมานั่ลบนโฟา
มือหนาโทรศัพท์หาแบฮยอนเรื่อยๆ..ไม่มีสัาอบรับ..ิ้วมวันแน่นอย่าห้ามไม่ไ้..
แบฮยอนอยู่ไหนนะ..เอ๊ะ..หรือว่าะลับอนโ..
เมื่อิไ้ันั้น
านยอลเรียมลุะไปแ่ัวออไปามหาแบฮยอน
หาแ่สายมสะุเ้าับบาสิ่ที่วาอยู่บนโ๊ะเล็้าโฟา..มือหนาเอื้อมมือไปหยิบสิ่นั้นมาู..
..ระาษสีมพูที่เียน้วยลายมือแบฮยอน..
“รู้นะว่าำลัามหาเราอยู่
ไม่้อหรอานยอล ไม่้อามหาเรานะ เราอยาอยู่นเียวสัพั สัา้วยใว่าะไม่ทำอะไรไม่ี
านยอลรู้ใ่ไหม เราเป็นนรัษาสัา..านยอลไม่้อห่วนะ
เราอยาอบุานยอลในทุๆ เรื่อ ที่านยอลทำให้เราอย่าเสมอ้นเสมอปลายลอเวลาที่ผ่าน
อยาอบุานยอลที่มีวามรู้สึีๆ ให้เรามาลอ อบุที่รัเราและเรา็อยาอโทษานยอลสำหรับที่ผ่านมารวมถึอนนี้ที่เราไม่สามารถรับวามรู้สึอานยอลไ้
อนาเราอาะรับวามรู้สึอานยอลหรืออาะเป็นเพื่อนับานยอลเหมือนเิม เราไม่รู้หรอ
แ่ว่าานยอล..ไปหาวามสุให้ัวเอเถอะ ใน่วเวลาที่เราไม่อยู่
หาวามสุให้ัวเอนะ ที่ผ่านมาานยอลใ้เวลาับเรามามาแล้ว ไปทำในสิ่ที่ัวเออยาทำนะานยอล..สัาับเราสิ
เราไม่รู้ว่าะลับมาเมื่อไหร่ านยอล้อูแลัวเอีๆ นะ เรา็ะูแลัวเอีๆ
เหมือนัน”
ไม่รู้ว่านานแ่ไหนที่านยอลยันั่นิ่อยู่ับที่ไม่ยับัวไปไหน..อ่านหมายอแบฮยอนวนไปวนมาหลายรอบ..เ้าำไ้เมื่อืน่อนที่แบฮยอนะเลิ้มหลับ
สิ่สุท้ายที่แบฮยอนพูไม่ใ่..นอนหลับฝันี แ่เป็น..อบุมานะานยอล..
เ้าไม่อบน้ำาเลย
ไม่อบารร้อไห้..ไม่ว่าะเป็นน้ำาหรือารร้อไห้อใร านยอล็ไม่อบทั้นั้น..หาแ่อนนี้น้ำาาาู่มไหลออมาอย่าห้ามไม่ไ้..แบฮยอนไปแล้ว..ในหัวเ้ามีแ่ำนี้
..แบฮยอนไปแล้วริๆ..
แบฮยอนบอให้เ้าไปหาวามสุให้ัวเอบ้า..แบฮยอนะรู้ไหมว่า..วามสุอเ้าือแบฮยอน..ไม่ว่าแบฮยอนะรับรู้ถึวามรู้สึเ้าแบบไหน
เ้า็ยัยืนยันว่าวามสุอผู้ายนนี้..วามสุอานยอล็ือแบฮยอน..
เ้ารู้ว่าแบฮยอน้อารใ้เวลารัษาแผลใ..เพื่อให้ัวเอลับมาเ้มแ็อีรั้..เพราะอย่านั้นสิ่ที่านยอลทำไ้อนนี้เพื่อรอแบฮยอนลับมา..นั่นือเ้าะทำามที่แบฮยอน้อาร..
..หาวามสุให้ัวเอ..
วามสุอานยอลือารรอแบฮยอนลับมา ไม่ว่าะนานแ่ไหน านยอล็ะรอ..
านยอละใ้ีวิในทุๆ
วันอย่ามีวามสุเพื่อรอวันที่แบฮยอน..ลับมา
ลับมายืนอยู่้าๆ ันอีรั้ไม่ว่าะในานะใ..
..นานแ่ไหน็ะรอ..
เพราะวามสุอานยอล..ื่อว่า..”แบฮยอน”
..วามรัไม่้อารอะไรเป็นราวัล
แ่ไ้รัไปทุวัน็เพียพอ..
...”END”...
บแล้วววว
บริั บแบบ..ทุนอย่าเพิ่ีเ้านะ T^T
มาเรื่อแร็ผิหวัแล้วี้
ะมีนิามไหมน้อ 555
อบุที่ิามนะะ
^^
ฝา้วยนะะ
แล้วพบันใหม่เรื่อหน้านะ
ุ๊บ :)
แท็ฟิ #าวนำทา
ความคิดเห็น