คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [SF] Always [1/3]
Always – 1
..มีไหล่เอาไว้ให้บ..มีมุมให้เธอไ้พั..มีัให้เธอหนุนนอนเมื่อเธอเหน็เหนื่อยใ..
..ถึไม่ไ้รััวัน อแ่ให้เธอไว้ใ.. ‘ผู้าย’..นนี้หวัีับเธอเสมอ..
~๊อ ๊อ!~
~๊อ ๊อ ๊อ!!~
~๊อ ๊อ ๊อ ๊อ
๊อ!!!~
เสียเาะประูที่ัิ่อันเรียให้นที่เพิ่ะไ้เ้านอน้อสะุ้ื่นพร้อมับำสบถเบาๆ..ี่โมี่ยามไม่ทันไู้
เพราะหาไปเปิ้าว่านี้ ห้อ้าๆ
อาะมา่ามาว่าไ้..ร่าสูึ่เินึ่วิ่ทั้ๆ
ที่สิยัสะลึมสะลือ..ะไม่ให้สะลึมสะลือไ้ไละ นี่เ้านอนไ้ถึ 3 ั่วโมหรือยั็ไม่รู้..
..อ่า
ใรันนะ..
มือหนาเอื้อมไปปลล็อลอนประู
่อนะ่อยๆ หมุนลูบิประู้าๆ
เพื่อพบเอับใรสันที่อยู่อีฝั่หนึ่อประู..ใรสันที่มารบวนเวลาหลับพัผ่อนแบบนี้
ทันทีที่เปิประูร่าสู็้อเบิาว้า้วยวามใ..ะว่าไปนี่เป็นรั้แรในรอบหลายปีเลย็ไ้ว่าที่เ้า้อเบิาว้านานี้
เมื่อไ้รู้ว่านที่อยู่รหน้าเ้าอนนี้เป็นใร..สิที่เยสะลึมสะลืออยาะลับไปนอน่อที่เียนอนนุ่มๆ
ไ้พลันหายวับไป..
ร่าสูว้า้อมืออนรหน้าให้มายืนอยู่้าๆ..พลาเอือมมือที่ว่าไปปิประูห้อให้เรียบร้อย..ร่าสูัารับูมือนที่ยืน้าๆ
มานั่ที่โฟาัวะทัรัโยไม่รอให้น้าัวไ้พูอะไรไปมาว่านี้
แล้วัารพาัวเอไปนั่ฝั่ร้ามอโฟา..เพื่อมอหน้าใรสันไ้สะว..
..ผ่านไป 10 ว่านาทีที่นรหน้าร้อไห้ไม่หยุ..
..ผ่านไป 10 ว่านาทีที่นรรหน้ายัเียบไม่พูอะไรออมา..
..ผ่านไป 10 ว่านาทีที่นอย่าเ้าทำอะไรไม่ไ้เลย
นอานั่มอหน้านร้าม..
..ผ่านไป 10 ว่านาทีที่นอย่าเ้าเริ่มอึอั..
“ทะเลาะันอีแล้วหรอ”
ายหนุ่มร่าสู มูโ่มสัน ผิวาว..”านยอล”..ัสินใเอ่ยถามนรหน้า..พลาเหลือบามอไปยันาฬิาแวนผนัสีมพูน่ารัที่นรหน้าื้อให้เป็นอวัวันเิ..เวลา 03.00 A.M.
ไม่ผิหรอ..ะนี้เวลาีสาม
เวลาที่ใรหลายนวรพัผ่อน ไม่สิ้อบอว่าเป็นเวลาที่นทุน้อพัผ่อนถึะถู..หาแ่เวลานี้สำหรับานยอลลับ้อมานั่ปลอบใเพื่อนรั..ที่เ้าหลรัมานาน
หลรัั้แ่่อนวันที่ะเริ่ม้นเป็นเพื่อนรััน.. “แบฮยอน” ..
“..”
น้าายยันั่ร้อไห้เียบๆ
ไร้ึ่ำอบสำหรับำถามที่านยอลไ้ถามไป..เท่านี้็พอเาำอบไ้แล้วละ
เหมือนทุๆ รั้สินะ..
หาแ่ว่ารั้นีู้ะรุนแรว่ารั้ไหน..เพราะอะไรน่ะหรอ
..็เพราะ่อให้ทะเลาะับนรัอแบฮยอนมาแ่ไหน แบฮยอน็ไม่เยเลยสัรั้ที่ะมาหาานยอลเอ..ถ้าไม่รอให้ผ่านไปอีวัน
็โทรให้านยอลไปรับ..
“แบฮยอน” านยอลยืนึ้นเ็มวามสู..่อยๆ สาวเท้าเินไปหาแบฮยอนที่อยู่ฝั่ร้าม
่อนะทรุัวลนั่้าแบฮยอน..มือหนายึ้นรั้ศีรษะอน้าๆ ให้มาบไหล่น พลาลูบหลัเบาๆ
เป็นารปลอบใ..
..แบฮยอนยัมีานยอลนะ..
“เรา ฮึ เรา ฮึ
ไม่ีรไหนหรอานยอล ฮึ บอเราหน่อยสิ” แบฮยอนับายเสื้ออานยอลแน่น..แน่นนแทบะเห็นเส้นเลือ..
“แบฮยอนนเ่อย่าร้อไห้สิ”
านยอล่อยๆ เอือมมือหนาไปับมือแบฮยอนที่ับายเสื้อัวเอแน่นให้ลายออ แล้วสอปลายนิ้วอัวเอให้แบฮยอนับแทนายเสื้อน..
“พันี้พี่เ้าไม่มีเวลาให้เราเลย
ทำแ่าน ฮึ ไม่รู้ว่า ฮึ ไม่รู้ว่าทำานริๆ ไหม ฮือออ”
“..”
“เราลัว านยอล..เราลัว
พี่เ้าเป็นทุอย่าในีวิเรา ฮึ านยอลรู้ใ่ไหม เราาพี่เ้าไม่ไ้ ฮึ” แบฮยอนระับมือานยอลที่ับไว้
พลาุหน้าลที่ออานยอลอย่าหาที่พึ่..
“แบฮยอนอย่าเพิ่ิอะไรมานะ
พี่เ้ารัแบฮยอนะาย เราไม่อยาให้แบฮยอนิมา อนนี้เราว่าแบฮยอนนอนพัผ่อนีไหม
หืม เราว่านะีไม่ีถ้าแบฮยอนื่นมาพี่เ้าอาะมา้อแบฮยอนเหมือนทุๆ
รั้็ไ้นะ”
“ถ้าเรา ฮึ
นอนหลับแล้วื่นมาพรุ่นี้ ฮึ พี่เ้าะมารับเราเหมือนทุรั้ที่ทะเลาะันไหม”
“..”
“แล้ว ฮึ ถ้าพี่เ้าไม่มา
ฮึ ถ้าไม่มา เรา ฮึ เรา ฮือออ”
“แบฮยอน
เราอยู่รนี้ไ ถ้าพี่เ้าไม่มา เรา็ยัอยู่รนี้ทั้นไ
แบฮยอนยัมีานยอลนะ” านยอลระับอแบฮยอนให้แน่นว่าเิม..
“านยอละไม่ทิ้เราไปใ่ไหม ฮึ ใ่ไหมานยอล”
“านยอลอยู่รนี้
อยู่ับแบฮยอน”
เวลาผ่านไปนานนนที่านยอลอปลอบอยู่นั้นเียบและร่าายเริ่มนิ่..หลับแล้วสินะ..
านยอลเผลอยิ้มออมาอย่าอไม่ไ้..่อนะัารอุ้มแบฮยอนเ้าไปยัห้อนอนเพื่อให้ไ้นอนหลับสบายบนเียนอนนุ่ม
านยอล่อยๆ
วาแบฮยอนลบนเีย
เอือมมือไปว้าผ้าห่มที่ัวเอเะลไปอับพื้น้าเียึ้นมาห่มให้นรหน้า ่อนที่ัวเอะ่อยๆ
ทรุัวลนั่้าเีย..มือหนาเอือมมือไปปัปอยผมให้นรหน้าอย่าแผ่วเบา..ไม่บ่อยหรอที่านยอละมีโอาสไ้มอหน้าแบฮยอนใล้ๆ
และนานๆ แบบนี้..ไม่บ่อยเลยสันิ..นน่ารัที่แอบรัมานานแสนนาน..
...Always...
เสียโรมรามที่ัเอาเรื่อระทบเ้าโสประสาทหูอนที่หลับใหลอยู่..นาฬิาปลุั้นีเลยสินะ..แบฮยอน่อยๆ ปรือาึ้นมา่อนะหันมอ้าย
มอวาหา้นเหุอเสียที่ปลุให้ัวเอื่นาารหลับใหล..สายา็พลันเหลือบไปมอนาฬิา..เวลา 10.00 A.M. สายมาแล้วสินะ..ไม่นานนั้นเหุอนที่ทำเสียโรมราม็เินเ้ามาในห้อ..
“อ้าว แบฮยอนื่นนานละหรอ
เราทำ้าว้มมาให้น่ะ ลุไหวไหม”
านยอลวาาม้าว้มไว้ที่โ๊ะัวเล็้าหัวเีย ่อนะ่อยๆ ประอแบฮยอนให้ลุนั่พร้อมัท่าัทาให้แบฮยอนไ้พิหัวเียไ้อย่าสะว
“เี๋ยวเราเป่าให้่อนนะ
ิน้าว้มเสร็ละินยาลไ้ามเลยนะ เมื่อเ้าแบฮยอนัวรุมๆ
้วย เราเลยเ็ัวให้” านยอลพูพลาเอือมมือไปแะที่หน้าผาแบฮยอนเพื่อวัไ้..
“ปวหัวไหม” แบฮยอนส่ายหัวเป็นำอบให้านยอล
“ีแล้วละ
แ่ยัไ็้อินยาันไว้่อนนะ” แบฮยอนพยัหน้าอบรับ..
..แบฮยอนมอหน้าานยอลสัพั่อนะเอ่ยเรีย..
“านยอล..”
แบฮยอนเอ่ยเรียานยอล้วยเสียแผ่วเบา..
“หืมมม ว่าไเอ่ย” านยอลที่ำลัวุ่นอยู่ับารเป่า้าว้มให้หายร้อน..เยหน้าึ้นมาสบาับแบฮยอน พร้อมทำหน้าเป็นเิถาม..
“เอ่อ..านยอล เอ่อ พี่เ้า เอ่อ..”
“ยัไม่มาและยัไม่โทร”
านยอลรู้..รู้ว่าแบฮยอนะพูและะถามอะไรออมา
“หรอ ไม่สัอย่าเลยหรอ”
น้ำาที่แห้เหือไปั้แ่เมื่อืนลับมาลอนัยน์าใสอีรั้อย่าห้ามไม่ไ้..านยอลส่ายหน้าให้เป็นำอบ
มือหนาวาาม้าว้มไว้ที่โ๊ะัเิม..ไม่ไ้ถึท้อแล้วละ้าว้มามนี้..
“แบฮยอน..แบฮยอนบอเราไ้ไหมว่าเมื่อืนนี้มันเิอะไรึ้นันแน่
ไม่ใ่แ่ทะเลาะันเหมือนทุๆ รั้ใ่ไหม”
“..”แบฮยอนสะอื้นร้อไห้ออมาแทนำอบ..านยอลอที่เบือนหน้าหนีอย่าห้ามไม่ไ้..เ้าไม่อบน้ำาอแบฮยอนเลย ไม่อบเลยสันิ..านยอลเป็นไ้แ่นแอบรัแ่ลับไม่เยทำให้แบฮยอนเสียน้ำา แ่เ้านนั้นเป็นนที่มีสิทธิ์ไ้รัและไ้รับรัาแบฮยอนลับเป็นนทำให้แบฮยอนเสียน้ำา..ลสิ้นี..
“แบฮยอน..ไหนเราเยสัาันแล้วไว่าเราะไม่มีวามลับัน”
านยอล่อยๆ เอื้อมมือไปับมือแบฮยอนมาุมไว้
“..”
“แบฮยอนรับ
มอหน้าเราสิ แล้วบอเรานะ เมื่อืนนี้เิอะไรึ้น หืม”
“..”
“แบฮยอน
มอหน้าเรานะ..หืมม ว่ายัไรับ”
“ฮึ เรา ฮึ เราับพี่เ้า
เราเลิันแล้ว ฮึ ฮืออออ านยอล ฮือออ เราสอนเลิันแล้ว ฮึ” แบฮยอนบีบมือทีุ่มับานยอลแน่น..น้ำายัไหลเป็นทา
“..”
“เราเป็นนบอเลิพี่เ้าเอ
เราเอาแ่ใัวเอ เราผิเอ เราผินเียว ฮึ” านยอลยับัวลุึ้นาเ้าอี้้าเียเพื่อึ้นไปนั่ที่เีย..้าๆ
แบฮยอน
“แบฮยอนอย่าโทษัวเอสิ
บอเราไ้ไหม ทำไมแบฮยอนถึบอเลิพี่เ้าละ
แบฮยอนรัพี่เ้ามานี่” พูบ็พลาศีรษะแบฮยอนมารไหล่เ้าพอี
มือ้าหนึ่ทำหน้าทีุ่มมือบาไว้ อี้าหนึ่็อยลูบแผ่นหลัปลอบใ..
“ฮึ อื้ม ใ่ เรารัพี่เ้ามา
เราแ่ ฮึ เราไม่ไ้ั้ใะพูำนั้นออมานะ เราแ่ แ่ ฮึ ฮืออ เรา ฮึ” แบฮยอนยับัวเ้าหาแล้วอานยอลแน่น..พูไปร้อไห้ไป
ยิ่พู็ยิ่ร้อไห้หนั
“แบฮยอนใเย็นๆ
นะ ่อยๆ เล่า เราอยู่รนี้ไ บอเรานะ..นะรับ”
“..”
“แบฮยอนรับ
เราอยู่รนี้” านยอลย้ำประโยเิม..เราอยู่รไหนไแบฮยอน..บอเราสิ..มือหนายัทำหน้าลูบแผ่นหลัแบฮยอนไ้เป็นอย่าี
“พี่เ้าไม่มีเวลาให้เราเลย่วสอสามอาทิย์มานี้
ออบ้านแ่เ้า ลับึทุวัน ฮึ”
“ใเย็นๆ นะ ่อยๆ เล่า
ไม่ร้อนะรับ”
“่วเวลาที่เราเยมีร่วมัน็ห่าหาย
เราเหา เราอยาไปิน้าว อยาไปเที่ยวับพี่เ้าเหมือนที่ผ่านๆ มา านยอลเ้าใไหม”
“รับ”
“พี่เ้าบอ้อทำาน พอเราบอพี่เ้า็หาว่าเราไม่เ้าใ
หนัๆ เ้าเลยทะเลาะันทุวัน”
“อย่าร้อนะรับ”
“เมื่อืนเราไม่ไหว เราเลยบอพี่เ้าว่าถ้าเรามีแฟน แล้วแฟน้อทำานทุๆ วัน
ไม่มีเวลาแม้แ่ะุยันเลย เรา็ไม่อยามีแฟนแล้ว เราเลยอพี่เ้าเลิ พี่เ้า็บอว่าามใเราเลย
ฮึ านยอล เราเลิับพี่เ้าแล้ว ฮึ ฮืออ ฮึ” แบฮยอนอานยอลแน่นว่าเิม
เพื่อ้อารหาที่พัพิ..ร้อไห้หนัอีแล้ว..านยอละทำยัไี
แ่อ้อมออานยอละ่วยแบฮยอนไ้มาแ่ไหนัน..
“านยอล..เราไม่ไ้ั้ใะพูแบบนั้นออไปนะ
เราแ่น้อยใ ฮึ เราไม่ีเอ พูไม่ิ านยอล ทำไี” แบฮยอนผละออาอ้อมอ ่อนะ้อนามอหน้าานยอลอย่าหาทาออ
“แบฮยอนอย่าเพิ่ิมาสิ
พี่เ้า็อาะแ่น้อยใแบฮยอนอยู่็ไ้นะ
รอสัพั อะไรๆ อาะีึ้น็ไ้นะ เื่อเราสิ อนนี้ไม่ร้อแล้วนะรับ” านยอลใ้มือหนาอัวเอเ็น้ำาออให้แบฮยอนอย่าเบามือ..ลัวะเ็บไปมาว่านี้..
ปลอบันอยู่นานพอวร..ว่าแบฮยอนอเ้าะยอมหยุร้อไห้..
“เรา ฮึ อบใานยอลมานะ
อบใริๆ” แบฮยอนยิ้มบาๆ ให้..านยอลยิ้มรับลับพลายมือหนายึ้นมาลูบหัวนัวเล็ว่า้วยวามอ่อนโยน
“ิน้าว้มีว่านะ แ่มันเย็นแล้ว
เราไปอุ่นให้ีว่านะ” านยอลทำท่าะลุออไป..แ่แบฮยอนว้ามือไว้ไ้่อน
านยอลหันมามอหน้าแบฮยอนเป็นเิถาม
“ไม่เป็นไรานยอล เราินไ้” านยอลพยัหน้ารับ่อนะนั่ลที่เิม
“หืม เอาั้น็ไ้ เี๋ยวป้อนนะ” แบฮยอนเพียส่ยิ้มบาเป็นำอบให้..
านยอลมอแบฮยอนิน้าว้มอัวเอไปยิ้มไป..อย่าน้อย็ยอมิน้าว
ไม่อแเหมือนที่ผ่านมา
และที่สำัอย่าน้อย็ยอมโยนน้ำาทิ้แล้วส่รอยยิ้มน่ารัมาให้เ้าแทน..แ่นี้็มาเินพอสำหรับนแอบรัอย่าเ้าแล้ว..
านยอลไม่อารู้อนาที่แน่นอนไ้..เพื่อนเ้านนี้ะลับไปืนีับนรัไหม..อาะหรือไม่อาะ..เ้าไม่อาทราบไ้
สิ่ที่านยอลรู้และ้อทำในอนนี้..ูแลและรัษารอยยิ้มที่เ้าอบไปนานๆ..รอยยิ้มอนที่เ้ารั..มา
..วามรัไม่้อารอะไรเป็นราวัล
แ่ไ้รัไปทุวัน็เพียพอ..
to be continued..
สวัสี่ะ..ยินีที่ไ้รู้ันะะ :)
เราเยลเรื่อนี้ไปแล้วในบทวามเ่า แ่เราปิไปละมาเปิใหม่
เผื่อมีนุ้นๆ ฟิเรื่อนี้ ฮ่าๆๆ
เอันอนหน้านะะ
ฝาิม้วยน๊า
แท็ฟิ #าวนำทา ^^
ความคิดเห็น