คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Daddy eight ; ขอโทษ (Rewrite)
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
Daddy eight ; อโทษ
านยอลเปิประูเ้าบ้านและเินไปทิ้ัวนั่ออบนโฟา้วยสีหน้าบึ้ึ สมออเาำลัประมวลผลหาำพูเพื่อเปิประเ็นให้อร์ฟที่สุ อันที่ริ็ไม่อยาทะเลาะหรือมีปาเสียับแบฮยอนหรอแ่ำพูที่่าเฟ่ทำให้เาน้อยใมานอยาสวนลับไปว่าเราไม่ใ่พ่อลูัน ทำไมแบฮยอนอบิอะไรไป่อนแทนที่ะถามเาให้แน่ใ แ่านยอลเห็นสายาและยิ่ไ้ยินำพูอแบฮยอนเา็ับไ้แล้วว่าแบฮยอนำลัิว่าเาับายอเหมาะสมันี แล้วิไปเอว่าเี๋ยวเา็อบายอในไม่้า แ่านยอลอสาบานรนี้เลยว่าไม่มีวันอบายอเ็า! เธอไม่ใ่นในอุมิอเาเลย แล้วานยอล็เอนๆ นั้นั้แ่แปวบแล้ว้วย
“านยอล...”
แบฮยอนเรียานยอลเสียเบาหวิวหลัาหย่อนัวลนั่บนโฟาร้ามัน
“เหอะ!”
นหน้าบึ้สบถพร้อมับ้อหน้าพ่อบุธรรมอย่าุ่นเือ อนนี้เสียแบบนั้นอแบฮยอน็ไม่สามารถละลายวามโรธอานยอลลไ้หรอ
“แบฮยอนทำผมเสียใ มา้วย”
บอย้ำวามรู้สึอัวเอให้แบฮยอนรู้ ถึแม้แบฮยอนะรู้อยู่แล้ว็ามเถอะ ็นมันเสียใ น้อยใ โรธ อน แ่นที่ทำให้านยอลเป็นแบบนั้นันเป็นนเียวับนที่านยอลรัที่สุในีวิ แล้วเาะทำอะไรไ้มาไปว่าารแสสีหน้าท่าทาให้แบฮยอนมา้อ
“รู้แล้ว ็้อนี่อยู่ไรับ”
“ห้ะ? รไหนรับุบยอน”
านยอลัะโรธริัแล้วนะ
“ุทำผมเสียใั้หลายเรื่อ แุ่แ่มานั่เรียื่อผมแล้วบอว่า้อเนี่ยนะ”
“หลายเรื่อยัไเหรอานยอล บอันสิว่าหลายเรื่ออานยอลมันเรื่ออะไรบ้า”
แบฮยอนถามอย่าไม่เ้าใ เาิว่าานยอลน้อยใเาเรื่อที่เรียานยอลว่าลูเรื่อเียวเสียอี
“แบฮยอนเรียผมว่าลูาย แบฮยอนพยายามบอายอว่าระหว่าเราเป็นแ่พ่อับลู แบฮยอนิมาเรื่อผมับายอ แบฮยอนยัเยียผมให้ายอ แล้วแบฮยอน็โหผมว่าิานแ่ออมาเที่ยวับลุไ”
านยอลร่ายยาวทุเรื่อที่ทำให้ำลัโรธแบฮยอน โยเพาะสอเรื่อสุท้ายที่ทำให้ทั้โรธ อน และน้อยใมาๆ แบฮยอนมอานยอล้วยวา่ำน้ำที่สั่นระริ นนโรธเริ่มหวั่นใว่าำลัะทำให้น้อร้อไห้ วามรู้สึ่าๆ นานา่อนหน้านี้มลายหายไปนหมเหลือแ่วามรู้สึวูบโหวที่เ้ามาแทนที่
“แบฮยอน!”
ผวาเรียื่อนัวเล็พร้อมับเลื่อนัวลไปนัุ่เ่าบนพื้นพรมหน้าโฟาัวที่แบฮยอนนั่อยู่ทันทีที่น้ำาหยแรไหลลมาาหาาอเา
“ผะ ผมอโทษ ไม่ร้อนะรับ แบฮยอนอผมอย่าร้อนะ ผมอร้อ”
พูพลาใ้นิ้วโป้ไล้เ็หยน้ำาที่ไหลลมาาวาเรียวรีที่เยสใส แบฮยอนเอาแ่นั่เียบปล่อยให้น้ำาไหลออมา ทำให้านยอลรู้สึเ็บปวและเลียัวเอที่ทำให้นที่บอว่ารันัหนา้อร้อไห้
“แบฮยอนรับพูับผมเถอะนะ ่าผม็ไ้ อย่าเียบแล้วเอาแ่ร้อไห้เลยนะ”
“..........”
“..........”
เรา่าน่าเียบปล่อยให้เวลาผ่านไปพร้อมับน้ำาอแบฮยอนที่ไหลออมาไม่ยอมหยุ านยอลทำไ้เพียุมมือทั้สอ้าอแบฮยอนเอาไว้เพื่อสื่อว่าอโทษและหายโรธแล้ว
“อโทษนะานยอลที่ทำให้ิว่าันำลัยัเยียานยอลให้ายอ ันิว่าทั้สอน็ูเหมาะสมันี แล้ว็ไม่อยาปิโอาสอานยอล อยาให้านยอลไ้เอนที่เหมาะสมับัวเอที่สุ”
หลัานั่ทบทวนับัวเอมานานนไ้้อสรุปแบฮยอน็ยอมเปิปาพู เาผิเอที่ืทำแบบนั้นับานยอล ็สมวรแล้วที่ะโนโรธ แ่ที่เาร้อไห้็เพราะานยอลหาว่าเาโหว่าิานเพื่อไปเที่ยวับอิน เาร้อไห้เพราะน้อยใที่านยอลไม่ไว้ใันนเือบะโรธเ็โย่อยู่แล้ว แ่ิไ้เสีย่อนว่าเาเอ็ไม่เื่อใานยอลเ่นัน ถ้าเาเื่อใานยอลไม่ฟุ้่านิมาเรื่อายอแบบนั้นหรอ
“ผมไม่เป็นไรแล้วรับ หายอนแล้วแ่... แบฮยอนอย่าิแบบนั้นอีนะเพราะนที่เหมาะสมับผมที่สุือนที่อยู่รหน้าผมอนนี้่าหา นะรับแบฮยอน”
แบฮยอนพยัหน้ารับพร้อมับยิ้มน้อยๆ ให้นทีุ่เ่าอยู่รหน้า เารู้สึไ้ถึวามริใที่ส่ผ่านมาทาำพูและวามอบอุ่นามือให่ทีุ่มมืออเาไว้
“พยัหน้ารับแล้ว้อทำให้ไ้นะรับ ถ้าราวหน้ามีอีผมะลโทษแบฮยอนอย่าหนันลุไม่ไหวแน่ๆ หึหึ”
“ทะลึ่!” แบฮยอนว่าพลาฟามือลบนไหล่อานยอลเ็มแร
“อ้อ! เือบลืม ันับอินไปุยานันไม่ไ้ไปเที่ยวรู้ไว้้วยนะ เ้าเ็ี้หว”
“อ้าว ผมอโทษนะรับที่เ้าใผิ อโทษน้าๆๆ”
านยอลว่าพลา้มลเอาศีรษะไปถูไถอยู่บนัอแบฮยอน เส้นผมสีำที่ระไปมาับหน้าาทำให้แบฮยอนเผลอหัวเราะออมา้วยวามั๊ี้ เ้าอเรือนผมสีำสลวยที่ไ้ยินเสียหัวเราะึ่เิาารระทำอนเอ็ยิุ่ไ้หนัึ้น ลายเป็นหน้าอัวเอไปุอยู่ที่หน้าท้ออนัวเล็เสียแล้ว
“พอเลยานยอล ถอยออไปไ้แล้ว”
แบฮยอนว่าพลาันไหล่อนี้แล้ให้ศีรษะเ้าัวถอยออาหน้าท้ออนเอ แ่านยอลืนัวเอาไว้พร้อมับใ้แนแร่โอบที่เอวอเาเพื่อยึัวเอเอาไว้่อนะพูเสียอู้อี้แ่ับใวามไ้
“ไม่ลุ อยาอแบฮยอน”
“แ่แบฮยอนหิวแล้วนะรับ”
านยอลันัวึ้นนั่สบาันทันทีที่ไ้ยินแบฮยอนใ้ื่อัวเอเป็นสรรพนามแทนัว ฟัแล้วมันลื่นหูแล้ว็น่ารัมาๆ น่ารันอยาะย้ำแล้ว่อยๆ ลืนินลไปทั้ัว
“น่ารั~” พู้วยเสียเพ้อฝัน
“หื้ม? อะไรน่ารัเหรอ”
แบฮยอนเอียอน้อยๆ ถาม้วยวามแปลใ
“ที่แบฮยอนพูเมื่อี้ไ”
“แ่บอว่าหิวนี่น่ารัรไหนัน”
ยั ยัไม่รู้อีว่าน่ารัรไหน เี๋ยว็ับะเลยนี่
“็น่ารัรที่แบฮยอนแทนัวเอว่าแบฮยอนไเล่า”
แบฮยอนับประโยอานยอลแวบหนึ่่อนะเ้าใว่าอะไรเป็นอะไร พอเห็นหูาที่ึ้นสีแเ้มนั่น็ทำให้รู้ว่าานยอลอบและแพ้วามน่ารัๆ แบบนี้นี่เอ อีเี๋ยวเ้าัวอร้อเาให้แทนัวเอแบบนี้แน่ๆ
“แบฮยอน~ แทนัวเอ้วยื่ิิอับผมนะรับ นะรับๆ น้า~”
พู้วยน้ำเสียที่อออ้อนพร้อมับับมืออแบฮยอนมาแนบแ้มัวเอถูไถไปมาเหมือนลูแมว ิเอาเอว่าวิธีนี้้อทำให้แบฮยอนอานยอลใอ่อนแน่นอน
“ิเอาไว้แล้ว้อเป็นแบบนี้ แ่ยเว้น่อหน้านอื่นนะ”
“โอเรับ! ั้น็แปลว่าแบฮยอนลแล้วน้า”
านยอลยิ้มนาลมโเล็หยี้วยวามฟินและีใที่สุ มันอาะูเป็นเรื่อเล็น้อยสำหรับนอื่นแ่สำหรับานยอล มันือารที่แบฮยอนยอมเปิประูรับเาเ้าไปในหัวใว้าึ้นอีนิหนึ่แล้ว พร้อมับที่านยอลหลุมรัโยไม่ั้ใุอแบฮยอนลึลไปมาึ้นๆ และีวินี้เาไม่ยอมึ้นาหลุมสีมพูหลุมนี้แน่นอน
รืน~ รืน~ ่า ่า ่า
“แบฮยอน! ผมลืมเ็บผ้า”
เสียานยอลัแหวเสียฝนมาาในรัว เรียแบฮยอนที่นัู่ทีวีอยู่บนโฟาให้เ้ัวลุึ้นเพื่อวิ่ออไปเ็บเสื้อผ้าที่าเอาไว้หน้าบ้าน
“ไม่ทันแล้วอ่าานยอล”
านยอลหันไปมอลูหมาน้ำที่ในมือเ็มไป้วยเสื้อผ้าที่เปียฝนนุ่มโ ผมสีน้ำาลเปียลู่ลมาปิาเรียวรี เิ้แนยาวสีเียวับเส้นผมที่เปียนแนบลำัวเผยให้เห็นเสื้อล้ามสีาวที่ใส่ทับใน าที่อนแรูน่าลอนนี้มันลายเป็นน่ามอนน่าย้ำ เ็ัวสูยืนนิ่มอร่าายบอบบาอย่าไม่ละสายานลืมแม้ระทั่หม้อุปที่ั้ไว้บนเา
“านยอล!”
“รับ!” านรับแบบสะุ้สุัวและหลุาภวั์ที่สร้าึ้น
“สายานี่ะหื่นเินไปแล้วนะ”
แบฮยอนุเ้าเ็โย่เสียเ้มพลาเอาเสื้อผ้าที่เปียๆ มาอปิบัร่าายัวเอเอาไว้แ่ไม่ไ้ยับหนีออไปไหน
“็แบฮยอนมายืนอ่อยผมทำไมอ่ะ ไปอาบน้ำเลยไป”
“เี๋ยวเถอะ!”
นี้อ่อยถลึาใส่พ่อรัวอมหื่น่อนะวิ่ึ้นบันไนส่เสียึัลั่นบ้าน านยอลสะบัหัวไล่ภาพแบฮยอนทิ้ไปและลับมาสนใหม้อุปที่ัวเอละเลยไป่อนหน้านี้ ว่าแบฮยอนะอาบน้ำเสร็ุป็ไ้ที่พอี
แวบ!
เปรี้ย!!!
“แบฮยอน!!!”
านยอละโนเรียแบฮยอนสุเสีย้วยวามใและวามหวาลัว อนเ็เยลัวมาแ่ไหนอนนี้เา็ยัลัวมาเท่าเิม ลัวแบบไม่มีเหุผลรู้แ่ว่าลัวมาที่สุในีวิ อนนั้นที่บอว่าแล้ลัวานยอล็แ่อยาให้ัวเอููลๆ เท่ๆ ็เท่านั้นเอ วามริแล้วเา็ลัวมันริๆ นั่นแหละ โธ่… หมันภาพพระเอเ้าเล่ห์
านยอลยื่นมือสั่นเทาไปปิไฟเาแ๊สที่ใ้้มุป โยัีที่ไฟยัไม่ับไม่อย่านั้นเาไ้ร้อไห้อแเป็นุ๊แน่ แบฮยอน็ยัไม่ยอมลมาไม่ไ้ยินหรือไันว่าเาแหปาลั่นบ้าน แถมฟ้ายัผ่าเสียัสนั่นนานั้นหรือะแล้เอาืนที่เาใ้สายาลวนลาม
โหย! แบฮยอนไ้โปรอย่ามาแล้ันแบบนี้เลยผมะร้อไห้แล้วนะ
แวบ!
“แบฮยอน!!!”
“มาแล้วๆ”
มีเสียอบรับลับมาทันทีที่านยอลแหปาร้ออีรั้เพราะใแสแวบาท้อฟ้าที่สาเ้ามาในบ้านและอีแป๊บหนึ่มัน้อผ่าแน่นอน านยอลึรีบเินไปรอแบฮยอนที่หน้าประูห้อรัวทันที
เปรี้ย!
พรึบ!
หมับ!
เาว้าเอวบาไ้ทันเวลาพอีับเสียฟ้าผ่าและไฟที่ับลพร้อมๆ ัน แบฮยอนลูบหลัเบาๆ อย่าปลอบโยนเหมือนทุรั้ที่เิเหุาร์แบบนี้มันทำให้านยอลรู้สึปลอภัยและลัวน้อยล
“ไม่เป็นไรแล้วนะ แบฮยอนอยู่รนี้แล้วรับไม่้อลัวแล้วนะรับานยอล”
แบฮยอนระิบแผ่วเบาที่้าแ้มอานยอล ลมหายใอบอุ่นอนัวเล็ว่าำลัรินรที่ใบหูาและมันทำให้านยอลเหมือนไม่ใ่ัวเอ เ็ัวสูรู้สึว่ามีอะไรบาอย่าำลับัับให้เาล่วเินนัวเล็ในอ้อมอ านยอลสูลมหายใเ้าลึเพื่อเรียสิแ่ลับเป็นารลิรอนสิที่มีอยู่น้อยนิแทน เพราะันสูเอาลิ่นหอมๆ าผมและร่าายอแบฮยอนเ้าไป เ็ัวสูำลัรู้สึหน้ามืและเริ่มะไม่รับรู้อะไรอีแล้ว มือที่อเอวบาอแบฮยอนอยู่่อยๆ ไล้เลื่อนลไปที่สะโพอวบและ่ำลไปที่้นา
!!!!!
แทนที่ะเอเนื้อผ้าอาเนอน มืออานยอลลับสัมผัสโนเนื้อเนียนละเอียบริเว้นาอแบฮยอนแทน มือที่เลื่อนไล้ไปมาสั่นระริ้วยอารม์ที่อนนี้หยุไม่อยู่ ยิ่แบฮยอนไม่ัืนมารร้ายในร่าายอานยอล็ยิ่ไ้ใ าแ่มือที่ลูบไล้ไปมา ริมฝีปาที่ร้อนระอุ็เริ่มรุล้ำไปที่ออหอมรุ่นอนในอ้อมอ
“อือ~”
เสียราในลำออแบฮยอนยิ่ระุ้นวามิบเถื่อนในัวเ็หนุ่มให้ื่นึ้นมาว่าเิม แล้วยิ่านยอลอยู่ใน่ววัยรุ่น วามยับยั้ในเรื่อแบบนี้็ยิ่มีอยู่น้อย
“ถ้าแบฮยอนห้าม ผมะหยุ”
เอ่ยบอทั้ที่หน้า็ยัุไร้อยู่ที่ลำอาวอเ้าัว
“ะ ือ ัน ะ าน อื้อ~”
เสียแบฮยอนที่อย่าพูะุะัทำให้านยอลหมันเี้ยวนเผลอบริมฝีปาลบน้นอาว เื่อเถอะว่ามัน้อึ้นเป็นริ้วสีแเ้มแน่นอนแล้วานยอล็โนนัวเล็ฟาเ่นัน
“านยอล! มันเห็นไ้นะ”
“็มันันเี้ยวนี่รับ”
“เป็นหมาหรือไัน”
“แวมไพน์สุหล่อ่าหารับ หึหึ”
านยอลหัวเราะในลำอ่อนะผละหน้าออาลำอาว วามโมอสบับวาอแบฮยอนท่ามลาวามมื แสวูบวาบาท้อฟ้าทำให้เาเห็นประายาแวววาวอแบฮยอนและเพิ่เห็นุนอนอุพ่อัวเล็ไ้อย่าถนัา
พระเ้า! นี่ั้ใยั่วันแล้วนะ
แบฮยอนไม่รู้หรือไว่าผู้ายร้อยทั้ร้อยายให้ับเสื้อเิ้แนยาวสีาวแบบนี้ันทั้นั้น ยิ่ใส่แ่บ๊อเอร์ัวเล็ๆ แบบนี้ยิ่ทำให้ผู้ายวัยหนุ่มหล่ออย่าานยอลสิแเ้าไปใหย่ าอนแรที่ะถามวามสมัรใอนรหน้า่อนอนนี้านยอลไม่รอำอบใๆ าแบฮยอนอีแล้ว
“อื้อ!”
านยอลประทับริมฝีปาัวเอลบนริมฝีปานุ่มนิ่มอแบฮยอน้านิ่อยู่รู่หนึ่่อนะยับบเบียเ้าหาันมาึ้น มือ้าวาละออาเอวบาเพื่อับประอที่ท้ายทอยให้ใบหน้าเล็เอียามอศาที่เ็หนุ่ม้อาร แบฮยอนยืนหลับาพริ้มอย่าน่ารัอยรับสัมผัสาานยอลที่บเบียริมฝีปาหนัึ้นและปรับเปลี่ยนวามหวานให้เป็นวามร้อนแร ฟันมบที่ริมฝีปาล่าอแบฮยอนเบาๆ เพื่อออนุาเ้าไปิมวามหวาน
อืม~ หวานมา แบฮยอนมีรสาแบบนี้นี่เอ
านยอลวานินวามหวานาแบฮยอนอย่าไม่รู้ัเบื่อ ูิมสลับับบัเบาๆ อย่าระหาย
“อื้อ! อื้อ!”
เสียร้ออื้ออึัึ้นพร้อมับำปั้นเล็ที่ทุบลบนแผ่นหลัว้าเป็นสัาบอว่านในอาัิำลั้อารอาาศหายใ านยอลึผละริมฝีปาออให้แบฮยอนสูลมหายใเ้าปอ่อนะโน้มใบหน้าเ้าหานัวเล็อีรั้
“านยอล”
เสียะโนเรียื่อาห้อโถัเ้ามาถึห้อรัวที่านยอลับแบฮยอนยืนอยู่ ทำให้เ็ัวสู้อะัูบที่สอไว้ วาเ้าเล่ห์สบาับแบฮยอนอย่ารู้สึเสียาย
“ูอยู่ในรัว รอแป๊บ”
ะโนอบลับไปอย่าหุหิที่มีหมามาััหวะ แล้วถ้าเาไม่ผิมัน้อมาลับนที่ะทำให้านยอลหุหิมาึ้นว่าเิมเสีย้วย
ุ๊บ
“มัำไว้่อนนะรับ”
บอ่อนะเินูมือันไปที่ห้อโถ ร่าำๆ สอร่าที่นั่อยู่ในวามมืหันมามอเราสอน แสแวบวาบที่ส่อเ้ามาทำให้มอเห็นเพื่อนัวเอที่นั่อยู่้าันับเพื่อนอแบฮยอนที่แทบมอไม่เห็น านยอลเลิิ้วถามถึุประส์ารมาอมัน
“พอีูับลุไำลัะไปหาอะไรินแล้วไฟมันับัหวะที่ผ่านอยบ้านมึ เลยว่าะมาฝาท้อ้วย”
ไอ้หมาฮุนำลัอบเาแ่สายามันลับมอไปที่น้าายเาแทน านยอลเลยนึไ้ว่าแบฮยอนำลัแ่ัวล่อเสือล่อะเ้แ่ไหน ันัวแบฮยอนไป้านหลัและใ้ร่าายอัวเอบัร่าายนัวเล็เอาไว้
นึยัไถึไ้ใส่เสื้อผ้าแบบนี้ันนะ
“ทำไมแ่ัวแบบนั้นเหรอแบ” นที่นั่เียบมาลอถามึ้น
“อ๋อ... ฝนมันใส่เสื้อผ้าเรานเปียหมน่ะสิ เลยเหลือแุ่ทำาน ไอ้ะใส่าเ้วย็รู้สึไม่สบายัวแล้วเรา็อยู่บ้านไม่ไ้ออไปไหนแล้ว เลยแ่แบบนี้ไ แหะแหะ”
อ้อ! แบบนี้นี่เอ านยอล็ิว่าแบฮยอนใส่มายั่วันะอี แ่เห็นแบบนี้แล้วอยาเอาุนอนอแบฮยอนไปเผาทิ้ให้หมเลยะไ้แ่แ่แบบนี้ทุวัน
“ะมาิน้าว้วยันใ่ป่ะ ั้นมึ็ไปยอาหารในรัวมาล่ะัน”
พรึบ!
ไฟที่เยับลับมาสว่าไสวอีรั้ านยอลหลับา่อนะ่อยๆ ลืมาเพื่อใหุ้้นินับแสสว่า พอไฟมา็ยิ่รู้สึว่าุนี้อแบฮยอนไม่เหมาะสมอย่ายิ่ในเวลาแบบนี้
“มึั้โ๊ะรอเลย เี๋ยวูับแบฮยอนลมา”
ใ้เฮุน่อนะันหลัแบฮยอนให้ึ้นไปที่ห้ออัวเอ พยายามใ้ร่าายให่โบัแบฮยอนให้พ้นาสายาอสอนที่อยู่้านล่า
“ึ้นมาทำไมเหรอานยอล”
“เปลี่ยนุ เอาุนอนอผมไปใส่แทน่อนนะรับ”
ยื่นุนอนายาวให้นัวเล็เ้าไปเปลี่ยนในห้อน้ำ รู่หนึ่แบฮยอน็ลับออมาพร้อมับุนอนลายวาัวโร่ มันูให่ว่าปิมาเมื่ออยู่บนร่าายอนัวเล็ อเสื้อว้านเผยให้เห็นไหปลาร้าาวเนียน ายเสื้อ็ยาวถึหัวเ่านไม่้อใส่าเ็ไ้
“ใส่บ็อเอร์้วยหรือเปล่าแบฮยอน”
“ใส่สิ ถามอะไรทะลึ่ัห้ะ!”
“แบฮยอนนั่นแหละิลึ ถ้าใส่็ถอาเออเี๋ยว็เินสะุาาเหัวทิ่มหรอ”
านยอลยิ้มำล้อเลียนนหมมุ่นแล้วว้าเอาหนัยาที่ใ้มัผมเวลาอ่านหนัสือิมือเินเ้าไปหาแบฮยอน ยุ้มรั้อเสื้อให้ปิไหล่าวเนียน่อนะใ้หนัยาที่หยิบมามัยุ้มเสื้อเอาไว้อย่าแน่นหนา แบฮยอนะไ้ไม่้อโว์ไหล่ัวเอให้ใรเห็น โยเพาะาลุไัวำที่ไม่รู้ว่าเลิิอุศลับนอานยอลเหรอยั
“อ้าว~ ูนึว่าินันอิ่มแล้วะอี”
“พูเ-หี้-ยไรอมึรับุโอ”
่าไอ้นปาหมาที่พูไม่ไ้เรใแบฮยอนหรือห่ววามรู้สึน้าัวมันสันิ ถึูอยาะินแ่ไหนอนนี้แบฮยอนไม่ยอมแล้วแน่ๆ เพราะมึเลยไอ้หมาฮุน เพราะมึ!
“ูหมายถึว่า มึับอาแบฮยอนิน้าวันไป่อนแล้วนอิ่ม มึิทะลึ่อะไรวะ ูิอาแบฮยอนโรธมึนหน้าี้แแป้เลย”
มีโอาสแล้วไอ้เฮุนนนี้อแวสัหน่อยเถอะ ยิ่เห็นรอยแที่อออาแบฮยอนยิ่ันปายุบยิบไปหม พรุ่นี้่อนเถอะมึ ูะราไฮเอร์ให้าวีเลยไอ้หมาาน
“ูับแบฮยอนยัไม่ไ้ินอะไรันทั้นั้นแหละ”
ว่าพลาระแทัวลบนเ้าอี้พร้อมับแบฮยอนที่ทิ้ัวลนั่้าๆ ัน พอเห็นสายาลุไที่ยิใส่ออแบฮยอนแล้ว็นึสะใในใ ป่านนี้นัวำิไปไลถึาวพลูโแล้วมั้ แ่ะว่าไป็น่าสสารลุไอยู่เหมือนัน แ่านยอลสสารัวเอมาว่าแ่ิว่าแบฮยอน้อไปอูบับนอื่น หัวใ็เ็บปวนแทบะร้อไห้อยู่แล้ว
“ินเยอะๆ นะแบฮยอน ผมว่าผอมไปแล้วนะอไม่เ็มไม้เ็มมือแล้วเนี่ย”
ว่าพลาีบอาหารใส่านให้แบฮยอนมาึ้น พันี้เอาแ่ทำานนไม่มีเวลาทานอะไรเลยสินะถึไ้ผอมลแบบนี้
“รู้แล้วน่า เี๋ยวะินให้หมนี่เลย านยอล็ทานผับ้าะไ้โเร็วๆ”
แบฮยอนว่าพลาีบผัใส่านานยอล เาอยาะให้านยอลเนื้อไมันลบ้า้วย้ำ เพราะนัวสูำลัลพุเป็นาเสี่ยแล้ว ให้ไปออำลัาย็บ่นว่าไม่อบๆ เฮ้อ~ แบฮยอนล่ะเหนื่อยใเหลือเิน
“ลุอิ่มแล้ว เฮุนอิ่มหรือยั”
อินวา้อนับะเียบลบนโ๊ะ ่อนะหันไปถามน้าๆ ถึเาะพอยอมรับับวามสัมพันธ์อแบฮยอนับานยอลไ้บ้า แ่พอมาเห็นและรับรู้ับาัวเอแบบนี้เา็ทนอยู่่อไม่ไหวริๆ มันปวแปลบในใอย่าบอไม่ถู
“ะลับแล้วเหรออิน อิ่มแล้วแน่นะินไปนิเียวเอนี่”
แบฮยอนที่เห็นว่า้าวในถ้วยอินพร่อไปนิเียว็ถาม้วยวามเป็นห่วามประสาเพื่อน
“อิ่มแล้วริๆ เราเหนื่อยๆ อยาลับไปนอนแล้ว้วย”
“ผม็อิ่มแล้ว ั้นลับันเลยีว่า อบุสำหรับอาหารนะรับอาแบฮยอน เอันที่โรเรียนนะานยอล”
เฮุนรีบล่ำลาทุนในบ้านบยอนทันทีที่เห็นสีหน้าอน้าัว อนแรเาับพี่อินั้ใว่าะมาูสถานาร์แล้ว็อธิบายเรื่อราว่อนหน้านี้ให้านยอลเ้าใ แ่พอเห็นร่อรอยาอาแบฮยอนแล้วพวเาไม่ำเป็น้อพูอะไรอี แ่เฮุน้อลับไปปลอบใพี่อเาันยให่เียวล่ะ
“อิ่มแล้ว~”
“แบฮยอนนั่ย่อยรอผมแป๊บนึนะรับ เี๋ยวผมเ็บโ๊ะเสร็แล้วะเอายามาให้ทาน”
“อื้ม”
านยอลลุึ้นเ็บถ้วยามบนโ๊ะไปใส่อ่าล้าาน เอาไว้พรุ่นี้เ้า่อยื่นมาล้าแล้วันเี๋ยวแบฮยอนะรอนาน เาอยาให้พ่อทูนหัวทานยาแล้วรีบพัผ่อนเลยมาว่าเพราะไปาฝนมาเี๋ยวะไม่สบายเอาไ้
“ไปเ้าห้อัวเอสิ มายืนทำไมรนี้”
แบฮยอนแล้ถามทั้ๆ ที่รู้ว่าานยอล้อารอะไร
“็ะนอนับแบฮยอนไ”
“ไม่มีทา ไปนอนห้อัวเอเลย”
แบฮยอนันหลัเ้าเ็โย่ให้เินไปทาห้ออเ้าัว แ่านยอล็ืนัวเอาไว้แล้วหันลับมาทำหน้าละห้อยใส่อย่าน่าสสาร
“โธ่~ ผมอุส่าห์เอายาให้ทานให้ผมนอน้วยน้า นะนะนะ”
อออ้อนสุฤทธิ์ทั้ทาสายา ำพู และน้ำเสียแ่เหมือนะทำลายวามใร้ายอแบฮยอนไม่ไ้เลย พ่อทูนหัวอานยอลเอาแ่ส่ายหัว้าๆ พร้อมับส่สายาุันมาให้นานยอล้อยอมำนน เพิ่รู้สึเสียใที่ฝนหยุ ฟ้าหยุร้อ็วันนี้แหละ เพราะมันทำให้เาอเนียนเ้าไปนอนอแบฮยอนเลย
เศร้า TT
ิ๊~ ่อ~ ิ๊~ ่อ~
เสียสัาประาสัมพันธ์ัึ้นหลัาบั่วโมสุท้ายอารเรียน่วเ้า าม้วยเสียประาศ่าวาฝ่ายิรรม
“ประาศ ประาศ ทาโรเรียนและะรรมารไ้ัโราร ‘่ายรอบรัวสัมพันธ์’ เพื่อให้นัเรียนและผู้ปรอมีวามสัมพันธ์ที่ี่อัน เ้าใและรับฟัันและันมาึ้น ึัั้่ายนี้ึ้นมาโยมีำหนระยะเวลาสอวันหนึ่ืน อให้หัวหน้าห้ออั้นมัธยมปลายมารับหนัสือี้แและแบบอบรับไ้ที่ฝ่ายิรรมั้แ่เวลานี้เป็น้นไป้วย่ะ”
านยอลับเฮุนลุาเ้าอี้เมื่อประาศบล ที่ริถึไม่อยู่ฟั็พอะรู้เรื่อโรารนี้อยู่แล้ว เพราะเาสอนเป็นหนึ่ในรรมารนัเรียนที่ร่วมิโรารนี้้วย
“มึว่ามันะไ้ผลเหรอวะ” เฮุนถามพลาสาวเท้าเ้าแถวสั่อาหาร
“ูว่าไ้แน่ ถ้าพวเามาร่วมโรารัน”
าเหุาร์ที่มีนัเรียนะระโึเพราะไม่เ้าใับรอบรัว โนรอบรัวันมาะเินะรับไหว ทาโรเรียนึมอบหมายให้รรมารนัเรียนิโรารึ้นมาเพื่อปรับทัศนิทั้อลูและอพ่อแม่ านยอล็ไ้แ่หวัว่าโรารนี้ะ่วยให้ทั้สอฝ่ายเ้าใและรับฟัวามเห็นอันและันมาึ้น ะไ้ไม่้อเิเหุาร์สูเสียับรอบรัวไหนึ้น
“พี่านยอละ”
านยอลหันไปหาเ้าอเสียเรียที่พอะรู้ว่าใร เฮุน็เ่นันแ่สายามันแสออัเนว่าไม่พอใที่เห็นนรหน้า
“มีอะไรเหรอรับ” ถามพร้อมส่รอยยิ้มใีไปให้
“พี่านยอละไป่ายไหมะ?”
“พี่ับพี่เฮุนไปแน่นอนรับเพราะเราเป็นรรมารนัเรียน”
“ไปยั? ูหิว”
เฮุนถามพลายัถาอาหารลาวันใส่มือเา้วยสีหน้าสุเ็ เมื่อี้ยัีๆ อยู่เลยะเ็อะไรไวัวะ
“ายอไม่วนแล้วีว่า พี่สอนไปทานอาารันเถอะ่ะ”
ายอส่ยิ้มและโบมือลา่อนะหันหลัเินาไป
“ไปสัที! น่ารำา”
เฮุนสบถไล่หลัอย่าไม่ลัวว่าหิสาวะไ้ยิน
“เป็นอะไรอมึ น้อเาแย่ระูมึหรือไ”
ัมันทิ้ท้าย่อนะเินนำไปหาโ๊ะว่าๆ เพื่อสำเร็โทษมื้อลาวันในถาเสียที หิวะายอยู่แล้วเนี่ย
“น้อเาไม่แย่ระููแน่นอน แ่น้อเาะแย่ระูอาแบฮยอนอมึ่าหาโว้ย”
เฮุนบ่นึมำไม่ให้านยอลไ้ยิน อนแรว่าะบอให้มันระวััวแ่หมันไส้ที่มันพูาัเมื่อี้ ฮึ! ปล่อยให้ัารเอะให้เ็
Next Daddy nine
มาเล่นันเถอะ นะนะนะ #านยอลี้หว
######
Talk 100%
อนนี้เสร็สิ้นันอน 2.45 น. โห! ึที่สุในะนี้เลยทีเียว ห้าววววว~ ไม่รู้ะุยอะไรี ุยไป็ไม่รู้ว่ามีนอ่านหรือป่าว แฮ่ ^^ เอาเป็นเ้า่วนอนมาเลย เอันใหม่อนหน้านะะ .ุ้บ ิถึรีเอร์ที่น่ารัทุนนะะ บ๊าบบาย
ความคิดเห็น