คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : OS เกาะแน่นๆ นะน้องนะ
บรื้น~
เสียเวสป้าเร่เรื่อัึ้นท่ามลาวามมื่อนสอล้ออมันะหมุนเลื่อนพาัวรถไปยัุหมายที่นับสุหล่อ้อารไป ภายใ้หมวันน็อและแมสสีาวมีรอยยิ้มและวาเป็นประายุ่อนอยู่ มันเิึ้นเพียเพราะนับเวสป้าำลันึถึใบหน้าและท่าทาอนที่ำลัะไ้้อนท้ายเ้าลูรัอปาร์านยอล เ้าัวเล็นั่น้อเบะปามอบนและบ่นยาวเหยียเป็นแน่ที่้อลายเป็นส๊อย แ่รู้ไว้เลยว่าบยอนแบฮยอนน่ะเป็นส๊อยที่น่ารัที่สุในวารแว๊น
“เฮ้! นี่อะไรอ่ะ”
ผิะที่ไหน ทันทีที่ับเรื่อเวสป้าแบฮยอน็ทำามที่านยอลิไว้เป๊ะ เท้าเอว เบะปา มอบน และเริ่มบ่น
“ถ้ารู้ว่าะพาลับ้วยเวสป้านะ เ้าไปับเฮุนะีว่า แอร์็เย็นเบาะ็นุ่มไม่้อนั่เร็บนเบาะแบๆ แถมยั้อใส่หมวันน็อให้อึอัอี”
้า~ แม่บยอนสวยเลือไ้
“แ่ไปับเ้า แบฮยอนไ้อเ้านะ”
ยิ้มพราวในแบบที่เรียฝ่ามือานรหน้าไ้ทุรั้
ปั้!
หนัแน่นไม่เปลี่ยนแปลสันิ ลับถึหอ้อทายาแ้ฟ้ำให้เ้าเลยนะแบฮยอน ไอ้ลูหมูเอ๊ย! ทุบเ้ามาไ้ะเ็มแรเลย ิว่าัวเอเป็นสวยน้อยหรือไ
“บอี่รั้แล้วว่าอย่ายิ้มแบบนี้ให้เ้า เิเ้าหน้ามืับานยอลปล้ำรนี้ทำไ”
“ยอม”
“หืม?”
“เ้ายอม ถ้านที่ปล้ำเ้าเป็นแบฮยอนรับรอว่าานยอลไม่มีัืน”
“ไอ้นี่ นี่”
แบฮยอนหยิล้ามแนที่นับเวสป้าเฝ้าฟิมาอย่าหนัแ่ไม่ยัะฟิล้ามหน้าท้อบ้า ลพุนเห็นไ้ันานี้ยันิ่เยอยู่ไ้ บอแล้ว็ไม่เื่อว่าไม่้อไว้พุเป็นเพื่อนัน
“นี่ เ้าเรียมหมวมาให้้วย สีเียวันเลยนะใส่แบบัพเพิลเลย”
“อบในะ ใส่ให้้วยสิานยอล”
แบฮยอนเินเ้าไปเบียัวิร่าายทีุ่้นเย ลิ่นน้ำหอมที่นเป็นนเลือื้อให้ำายออมานอเลิ้มไม่ไ้ ริมฝีปาียิ้มเินๆ เมื่อหมวันน็อถูสวมให้อย่าเบามือโยที่วาู่มสวย้อริมฝีปาอแบฮยอนแบบไม่ละสายา ถ้าไม่ิว่ารนี้่อน้าเปิโล่ล่ะ็ แบฮยอนะับมูโ่เป็นารลโทษสายาหื่นามอไอ้โย่นี่สัที
“เอาเป้มา เ้าสะพายเอ”
แบฮยอนรับระเป๋าอานยอลมาสะพายไว้บนหลััวเอ่อน้าวาึ้น้อนท้ายเวสป้าันสวยทีุ่ปาร์เารันัรัหนา วามริแบฮยอนอบนั่เวสป้ามาว่าออี้และรถยน์ทุัน นั่รถยน์็ทำไ้แ่มอเสี้ยวหน้าอนับเท่านั้น แ่นั่้อนท้ายเวสป้าอ่ะ ไ้ทั้บหลันับ อเอวนับ มลิ่นนับ ำไรบยอนเป็นไหนๆ ที่ทำท่าทาไม่พอใออไป็เพราะอยาแล้านยอลเล่นเยๆ เท่านั้น
“แหน่ะ เี๋ยวนี้ไม่้อบอให้ับเอวเลยนะ อหมับแน่นเียว อยาอเ้า็บอไม่้อมาทำึน”
านยอลยิ้มมุมปา บีบมือเรียวที่ประสานันอยู่รหน้าท้ออัวเอ่อนะบิเลื่อนัวรถออาึทำานอเาทั้สอน
แบฮยอนเยาลบนไหล่ว้าโยที่หมวันน็อไม่สามารถมาเป็นอุปสรรในารอ้อนอนไ้ นิ้วเรียวเาะหน้าท้ออานยอลเป็นัหวะ girl x friend ไปพลาๆ ในะที่านยอล็เปล่เสียทุ้มเป็นท่อนร้ออแบฮยอนในเพลเียวัน มือให่เอื้อมลับหลัไปบีบมูรั้นเบาๆ ้วยวามรัใร่ผสมหมันเี้ยว
“ทำไมไม่เอาหน้าาลเี๋ยวหน้า็สิวึ้นหรอ มีแ่มลพิษทั้นั้นแหละเนี่ย”
“ั้น็พาเ้าไปที่ที่อาาศบริสุทธิ์สิ”
“ับไปทะเลปูานเลยไหม”
“็ีนะ เ้าะไ้อานยอลแบบนี้ไปนานๆ เลย”
ไม่พูเปล่า แบฮยอนออแรรัวแนให้แน่นึ้น านยอลหัวเราะับวามน่ารัอน้าหลัะเลี้ยวไปอีทาที่ไม่ใ่ลับหอพั เพราะ่วนี้ไม่่อยมีานแน่นมานัพวเาึ่อน้ามีเวลาพั (ที่น้อยนิ) แ่็หาเวลาที่เราทัู้่ะว่ารันไ้อยาอยู่พอสมวร หามัน็มีนไ้ วันนี้ไล่ะ
“ไปไหนอ่ะานยอล”
“ไปในที่ที่มีรัอเราไรับ”
แบฮยอนหยิพุะทิไอ้เสี่ยวและัั่มๆ เ้าที่ไหล่หนาเป็นารระบายวามลื่นไส้ ยิ่ไ้ยินเสียหัวเราะหึหึาานยอลยิ่ทำให้แบฮยอนันฟันมาึ้น ัไหล่นับรถแบบไม่เลี้ยแ่นโนระทำ็ไม่มีทีท่าว่าะร้ออให้หยุ เอาแ่หัวเราะอย่าเียว
“อ้าว? หยุทำไมอ่ะ เ้าอบนะแบฮยอนัอีสิ”
“อบวามเ็บปว่ะ ้าย~ บยอนัให้”
มือเรียวที่ใรๆ ็บอว่าสวยราวมือหิสาวลาหมุเ้าไปใ้เสื้อัวให่อนับเวสป้า เล็บที่เริ่มยาวรีลบนเนื้อหนัแผ่วเบาทำเอาานยอลเสียวไปถึไหน่อไหน
ร้ายไปแล้วบยอนแบฮยอน
ัฟันรออทนไม่อรถ้าทาและนับเลในใเพื่อรอสิไม่ให้เลิไปับเมอลูหมูอมยั่ว มือที่ำแฮน์บิำแน่นึ้นนเส้นเลือนูนเ่นั ัแบบที่แบฮยอนไม่้อเพ่มอหา็เห็นไ้อย่าสบายๆ ริมฝีปาบายยิ้มโว์เี้ยวอย่าผู้นะ เื่อเถอะว่าานยอลทนไ้ไม่นานไปว่านี้หรอและแบฮยอนะไม่ยอมให้านยอลทน้วย เพราะเาะ…
“อื้อ~ านยอลอา แผอนายมีล้ามเนื้อึ้นหรือเปล่านะ” ถามะลูบไล้มือไปทั่วอว้า
“หยุเลยแบฮยอน ถ้ามาว่านี้เ้าะไม่ฟัำร้อใๆ อแบฮยอนอี ถ้าพรุ่นี้ไม่อยาไปทำานแบบไม่มีแร็หยุะ”
“แล้เล่นแ่นี้ ทำเป็นพูเสียุใส่ เฮอะ!”
แบฮยอนเิหน้าแล้วทำเสียึ้นมู พอะัมือออมาออ็โนมืออุ่นๆ อานยอลับเอาไปทาบที่ำแหน่เิม่อนหน้าที่เมะเริ่มึ้น
“แ่อเ้าไว้็พอแล้วนะแบฮยอน หยุแล้ันสัแป๊บนึเนอะ”
านยอลบอเสียทุ้มแล้วึมือนุ่มนิ่มสอเ้าไปูบใ้หน้าาหมวันน็อและวาทาบบนหน้าท้อนเอัเิม
“็ไ้… ว่าแ่นี่เราะไปไหนันอ่ะ ถ้าลับหอึะโนพี่เมเนุเอาอีนะ”
“็แ่มาอรถรับรถที่นี่เอ”
แบฮยอนมอไปรอบัวัหวะเียวับที่เวสป้าับเรื่ออ ที่ที่านยอลพามาล้ายะเป็นสวนสาธาระิริมแม่น้ำที่ไหนสัที่ แบฮยอนบอไม่ถูเพราะไม่รู้ัโลีเหมือนที่รู้ับูอนทุอทุมุม านยอลถอหมวันน็อออาศีรษะแบฮยอน่อนะถออัวเอรอบระรถทั้สอ้าเอาไว้าม้วยแมสที่ถอยัใส่ระเป๋าเสื้อ
“อยาเินเล่นไหม”
“ไม่อ่ะ นั่รับลมเล่น็พอ”
แบฮยอนบอะวาาลาเ้าเวสป้าอานยอล ำลัะ้าวเินไปหาม้านั่ัวยาวที่เห็นอยู่ไม่ไล แ่ไหล่็โนยึเอาไว้้วยมือหนาอนที่มา้วัน หมุนัวลับไปมอถามว่ามีอะไรและไ้ำอบเป็นารโนอุ้มึ้นาพื้นนัวลอย
“นั่รนี้ีว่า”
านยอลวา้นแบฮยอนลบนหน้าปัรถเวสป้าที่เล็ว่า้นอลูหมู ส่วนัวเอ็นั่อยู่บนเบาะรถโยแทรัวอยู่รลาระหว่าาอแบฮยอน ารนั่แบบนี้ทำให้แบฮยอนอยู่สูว่าานยอลเล็น้อยและทำให้านยอลไ้ใ้สายาหวานเยิ้ม้อนมอใบหน้าอแบฮยอน
“อบมอแบฮยอนแบบนี้ัรับ”
“อย่ามาอ้อนันน่าปาร์านยอล”
แบฮยอนบีบปลายมูโ่เบาๆ ่อนะ้มลเอาปลายมูนันอย่าหยอล้อ
“เ็บหรือเมื่อย็บอนะ”
“เ้าทนไ้ ถ้าานยอลอบอยู่แบบนี้”
“ถึเ้าะอบอยู่แบบนี้ แ่เ้า็อบแบฮยอนมาว่านะ”
“ปาหวานันะปาร์านยอล”
“แบฮยอนรู้ว่าปาผมหวาน ั้นให้ผมไ้รู้บ้านะว่าปาแบฮยอนหวานแ่ไหน”
านยอลยิบาให้นที่อยู่สูว่า่อนเลื่อนมือทั้สอ้าไปประอบั้นท้ายสวย วหน้าหล่อเหลานไ้ื่อว่าสามีอแฟน้อมเิึ้นและหลับาลพริ้มรอรับวามหอมหวาน
“รู้แล้ว็เรียมอวัิ้นให่ๆ ให้เ้า้วยนะ แบบปีทีแล้วอ่ะเล็ไป”
“ไ้สิ เ้าะให้สิ่ที่ให่ที่สุอเาเลยล่ะ”
แบฮยอนยิ้มริ่มแล้วนิ้วลบนเปลือาทั้สอ้าอนพูาำวม
“เ็บนะ”
“เ็บเหรอ เี๋ยวเป่าให้นะ”
้มลเป่าลมรินรเปลือาสีมุที่ไร้ารแ่่อนูบแผ่วเบาามลไป ผละาเปลือาไปยัหน้าผาที่มีผมปรอยู่ มือเรียวเสยผมึ้น้าๆ ่อนริมฝีปานุ่มะแะลไป้าไม่นาน็เปลี่ยนเป็นมูแทนและลาลมาามสันมูเื่อ้า แ่พาให้ัหวะอหัวใเ้นระรัวและเลือสูบีีนทำให้แ้มมีเลือฝาเ่นั้วยันทัู้่
“ะไ้รับวามหวานแล้วนะานยอล”
แบฮยอนยับริมฝีปาบอในะที่ระยะห่าระหว่าริมฝีปาอัวเอับานยอลมีไม่ถึห้ามิลลิเมร้วย้ำ ลูระเืออานยอลยับึ้นลาารลืนน้ำลายและแบฮยอนรับรู้ไ้เพราะมือเรียวำลัเลื่อนผ่านไปยัท้ายทอย
ริมฝีปาสีมพูหอมลิ่นสรอว์เบอร์รี่แะผะแผ่วลบนริมฝีปาหยัหนาพร้อมับที่ปลายมูอทัู้่สัมผัสแ้มอีฝ่ายรับเอาวามหอมเพาะัวเ้าไปมอมเมาันและัน าริมฝีปาบเม้ม็ลายเป็นวามลึึ้ที่หวานและวาบหวาม เรียวลิ้นลิ่นมิ้นสอัวเ้าไปหยอล้อับเรียวลิ้นเล็ที่่ารู้หน้าที่หลบหลีและอ่อนล้อย่ำอ ผลัันเอาอเอาในลมหายใหยาสุท้ายหมึยอมปล่อยวามหอมหวานมาสูออิเนเ้าปอ
“หวานัรับแบฮยอน เ้าอยาิมทั้ัวะแล้วสิ”
านยอลพู้วยน้ำเสียและแววาอออ้อนั้นสุะที่มือ็บีบยำสะโพเหมาะมืออย่าไม่เรใเ้าอมัน แบฮยอนึแมทั้สอ้าอนไม่รู้ัำว่าพอเพียนยืิมือแล้วหัวเราะิั่อนอบ
“เอาไว้วันหลันะ พรุ่นี้เ้ามีถ่ายละร”
“ถือว่าให้สัาแล้วนะ”
“รับุปาร์” ้มลหอมแ้ม้ายวา่อนะันัวเอให้ลมานั่บนเบาะเวสป้า้านหน้าานยอล
“ะับลับเหรอ”
“อื้ม บอทา้วยนะ”
“รับผม”
ราวนี้เป็นานยอลบ้าที่ทำหน้าที่สะพายระเป๋าและ้อนท้าย นที่มอมาา้านหลัเห็นแ่านยอลที่นั่อยู่ท้ายเบาะ้มัวลนหลัอเพื่อับรถ มันประหลามาแน่ๆ ับภาพนั้นในเมื่อน้าหลัไม่เห็นและไม่รู้ว่านับที่แท้ริือแบฮยอน
“เาะแน่นๆ นะน้อนะ พี่นี่อีแว๊นบูอนนะรับ”
แ่ปัุบันส๊อยรุโลนะรับ านยอล่อท้ายในใพลาใ้สอแนโอบรัเอวเล็อนับเวสป้าที่น่ารัและัวหอมที่สุในโลานยอล
“นี่ าานยอลมันหนันะ”
“ไม่รู้ไม่ี้”
“็ไ้ ถึหอนะะเให้ายุบเลยอยู”
“บอแล้วไถ้าเป็นแบฮยอน านยอลยอมทุอย่า”
้า านรับในใแล้วสาร์ทเวสป้าลูรัอานยอลทะยานลับเ้าสู่ถนนสายหลัและโลแห่วามริที่พวเา้อเ็บวามรู้สึที่มาว่าเพื่อนเอาไว้ แม้บริษัทะายวามสัมพันธ์แบบนี้แ่็อบให้มันลุมเรือมาว่าโ่แ้ ในบารั้ที่เราแสออมานเินไป็ะโนเรียไปำหนิพร้อมับไ้รับบทลโทษเป็นสิ่ที่ไม่อยาทำ
เป็นานยอล แบฮยอน็ยอมทุอย่าเหมือนัน
สนอวามฟินอัวเอสั้นๆ ่อนไปหาอนอื่นมาฟิน่อ เรือลำนี้่ายิ่ให่และมั่นแ็แรยิ่นั
ความคิดเห็น