คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Daddy two ; ไวอย่างกับฟิค (Rewrite)
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
Daddy two ; ไวอย่าับฟิ 100%
*****
"านยอลลมาไ้แล้วน้า พ่อ้อรีบเ้าสำนัพิมพ์"
แบฮยอนนี่รีบไ้ทุวันสิน่า บอให้ออรถให้็ไม่ยอมแล้วมาเร่นที่ื่นมาเรียมมื้อเ้าให้เนี่ยใ้ไ้ที่ไหนัน แ่านยอล็บ่นไ้แ่ในใเท่านั้นแหละ ปาลับ้อะโนในสิ่ที่รัน้ามออไป
"ร้าบ~ ำลัลไปแล้วแบฮยอน"
ใ้เท้าันประูให้ปิเ้าไป่อนะใ้มัน้าวลบันไทีละสอั้นเพื่อวามรวเร็ว มือ็ผูเนไทบนอไป้วย
"ลมาีๆ ิเี๋ยวาโ่ๆ นั่น็หัันพอี"
แบฮยอนุานยอลและแถม้วยารล้อเลียนเรื่อาอเ็ัวสู นเป็นพ่อเอื้อมมือไปัารผูเนไทให้และนั่นทำให้ทั้สอนอยู่ใล้ันมานานยอลไ้ลิ่นแมพูหอมๆ าผมอแบฮยอน ผมอผู้เป็นพ่อหอมนนลูอยาะ้มลไปมใล้ๆ แ่านยอล็ลัวแบฮยอนะไ้ยินเสียหัวใที่เ้นรัวอน พอแบฮยอนผูเนไทเสร็านยอลึเลยรีบถอยัวเอออห่าอย่าเนียนๆ
"แบฮยอน ล้อปม้อยนอื่นเป็นนไม่ีนะรับ"
านยอลพูลบเลื่อนอาารใเ้นแรพลาูนิ้วี้ส่ายไปมารหน้าแบฮยอน้าๆ ล้อเลียนารระทำอแบฮยอนเมื่ออนานยอลเป็นเ็ และ ใ่! อนนี้เาไม่ใ่เ็ัวลมหูาวัยแปวบอีแล้ว เาือปาร์านยอลผู้ายัวสูอายุสิบแปที่หล่อและฮอสุๆ และำลัะึ้นเรียนม.ปลายปี 3 วันนี้เป็นวันแร
"อย่ามัวเพ้อเ้อน่าานยอล รีบิน้าวผัิมิอัวเอสัทีิ"
แบฮยอนันาน้าวผัิมิโป๊ะไ่าวไปรหน้าลูบุธรรม่อนลมือัารานอัวเอที่มีแ่นมปัไส้รอและาแฟมปี๋หนึ่แ้ว
"ทาน้าวเ้าันอยู่เหรอ?"
เสียทัทายอย่าสนิทสนมที่านยอลไม่เยอยาไ้ยิน แ่็้อไ้ยินแทบทุวันัเ้ามา่อนที่เ้าอเสียัวำๆ ะเ้ามาในัวบ้านเสียอี
"อนนี้เ็โมเ้า็้อทาน้าวเ้าสิรับลุไ"
านยอลิอบาลุัวำ่อนแบฮยอนะอ้าปาเสียอี แ่ำอบอเา้อแล้วยฝ่ามือหมูระทบแนและวาไม่พอใาแบฮยอน ส่วนาลุไ็เินยิ้มเอามือล้วระเป๋าาเเ้ามาที่โ๊ะอาหารและทิ้ัวลนั่ที่เ้าอี้้าแบฮยอนราวับไม่ไ้ยินประโยวนประสาทอานยอล
"าแฟไหม? พอีานยอลเรียมไว้แ่เราับานยอลน่ะ"
แบฮยอนทำท่าะลุไปาแฟให้แ่าลุไลับส่ายหน้าและึแนแบฮยอนให้นั่ลที่เิม านยอลมอไปยัเ้าอมือที่ับแนนอนไม่ยอมปล่อยอย่าไม่พอใั้นสุ แ่็ทำอะไรมาว่านี้ไม่ไ้เพราะลัวแบฮยอนะรู้ว่านับลุไไม่่อยโอเัน ลัวแบฮยอนไม่สบายใน่ะ
"แบฮยอน~" เรีย้วยเสียอ้อนที่แบฮยอนใอ่อนให้ทุรั้
แบฮยอนไม่พูอะไร แ่หันไปมอหน้าานยอล่อนสะบัแนัวเอนิหน่อยเพื่อให้หลุออามืออเพื่อนสนิท
และนั่นทำให้านยอลยิ้มออมาทันทีที่เห็นารระทำอแบฮยอน
"ไปันหรือยั ผมอิ่มแล้วเี๋ยวแบฮยอนะสาย้วยนะ"
"ไปสิ อินไปพร้อมันไหม?" บอานยอล่อนะหันไปวนน้าๆ ที่ถึไม่วน็้อหา้ออ้าไป้วยอยู่แล้ว
านยอลแอบเบ้ปาใส่ไม่ให้แบฮยอนเห็นแ่ใให้อีนเห็นัๆ
"ไปอยู่แล้ว เี๋ยวเราับรถให้นะ" ว่าพลาว้าุแรถลุเินออไปทันที
ฮึ! นไม่มีมารยาท เ้าอเายัไม่อนุาสัหน่อยว้าอเาไปเย านยอลสบถในใ่อนเินเ้าไปล้อแนแบฮยอนเหมือนทุรั้ที่ลุไมาอาศัยรถไปับเรา
"ไปันแบฮยอน"
แบฮยอนพยัหน้ารับและเินนำานยอลออาบ้าน นัวเล็ัารปิล็อประูบ้านอย่าแน่นหนา่อนเินรไปยัรถที่อินถอยออมาอรออยู่หน้าบ้าน แบฮยอนเ้าไปนั่้านับส่วนานยอล็้อระเห็ัวเอไปนั่้าหลั แม้ะไม่พอใที่เานั่้าันแ่็ัวาอะไรไม่ไ้เพราะัน้อลยัุหมายปลายทา่อน นึอยาให้โรเรียนย้ายไปั้ใล้ๆ สำนัพิมพ์อแบฮยอนะเหลือเิน
รถเลื่อนัวไปท่ามลาเสียพูน่ารำาอลุไที่เอาแ่วนแบฮยอนุย สสัยนแ่ะลืมว่ามีนหนุ่มนั่อยู่้วยถึไ้ไม่เอ่ยวนุยันสัำ ถึะวนุย็ไ้ฟัประโยวนบาทาอานยอลเป็แน่ เหอะ!
"แบฮยอนมารับผมไวหน่อยนะวันนี้เลิเร็ว"
านยอลส่เสียแย่วามสนใเมื่อเห็นว่าอีไม่นานถึโรเรียน
"ไ้สิ ั้นวันนี้เี๋ยวเราไปลอเปิเทอมที่ร้านหมูสามั้นอายอูัน"
"รินะแบฮยอน ผมะไ้ให้ไอ้ฮุนลับ้วย"
แบฮยอนยิ้มหน้าลูหมาและพยัหน้ารับรู้เบาๆ ่อนัวรถะหยุลห่าาประูโรเรียนพอสมวร อันที่ริมันห่าั้เือบสามร้อยเมรเลยนะ นี่แล้ันนี่หว่าาลุัวำ ว่าะไม่่าแล้วนะแ่ทำัววอนให้่า (ในใ) เอ านยอลเหลือบสายาเือๆ มอไปยันับแป๊บหนึ่แล้วเปิประูลไปยืน้ารถ อยาะปิประูัๆ แ่็นึึ้นไ้ว่านี่มันรถแบฮยอน
๊อ๊อ ๊อ๊อ
เ็ัวสูเาะระรถฝั่แบฮยอนทำให้ผู้เป็นพ่อ้อหันไปมอ้วยวามแปลใ่อนะระลนิหน่อย
"ไม่พอ~ เปิให้หมเลยแบฮยอน" ลาเสียยานแบบเ็ี้อ้อน
"อะไรันเ้าเ็โย่"
ถึะบ่นแ่็ระลนสุามำอ านยอลึสามารถยัหัวัวเอเ้าไป้าในรถไ้
ฟอ~
"อบุสำหรับสามั้นล่วหน้านะแบฮยอน"
แบฮยอนยิ้มว้าาหยี่อนะยื่นหน้าไปหอมแ้มานยอลืน เป็นัหวะให้เ็ัวสูยัิ้วแสวามเหนือว่าใส่าลุัวำ ไล่ะ เป็นเพื่อนันมาั้เือบยี่สิบปีเยถูแบฮยอนหอมไหม ไ้แ่ทำัวเป็นหัวโมยที่แอบูบออานยอลเวลาหลับล่ะสิ เหอะ!
"อให้ปีสามวันแรสนุนะานยอล"
แบฮยอนโบมือลา่อนรถะเลื่อนัวออไปาบริเวโรเรียน
"ูเอียนับมึเหลือเินไอ้หมาาน"
"เอียนอะไรมึ?"
านยอลทำมึนแล้ถามไอ้เพื่อนรัที่ยืนพิำแพโรเรียนอยู่้านหลั
"เอาเถอะ ูไม่ยุ่" ว่าพลาส่ายหน้าเบาๆ
"ถ้าารไม่ยุ่อมึ ือารรอหููทุวันว่าให้ับแบฮยอน ูว่ามึยุ่เถอะ"
ไอ้เพื่อนรัอเานนี้รู้ทุเรื่อที่เี่ยวับานยอล แม้ระทั่เรื่อที่เารู้สึับแบฮยอนมาว่าพ่อบุธรรม ลอสิบปีที่อยู่ับแบฮยอน่วแรานยอลิว่าเาหวแบฮยอนามประสาเ็หวอเล่น แ่วามรู้สึบาอย่ามัน็ัเนึ้นเรื่อยๆ าอนเ็ที่แ่เินอนถูแบฮยอนหอมแ้มเวลามาส่ที่โรเรียน พอึ้นมัธยมมันลายเป็นวามอบและใ็เริ่มเ้นแร าที่แบฮยอนหอมานยอลอยู่ฝ่ายเียว เา็พันาัวเอให้ล้าหอมแบฮยอนลับบ้า ิๆ
"เออเฮุน เย็นนีู้ับแบฮยอนไปร้านอามึนะ" เอ่ยบอนที่เินอยู่้าๆ ่อนหยุโ้ให้รูเวรที่ยืนรอรับนัเรียนอยู่หน้าประู
"ั้นเี๋ยวูส่้อวามบอให้อายอเรียมเนื้อไว้ให้้วย"
เฮุนพูเสร็็วัสมาร์ทโฟนเรื่อหรูออมาิ้มๆ แล้วส่้อวามไปบออามัน มีเพื่อนเป็นหลานเ้าอร้าน็ี้อ่ะ นอาหมูสามั้นินฟรี็ยัมีบริารแถมเนื้ออี้วย
"ปีนี้เราอยู่ห้อไหนว่ะหมาาน"
"ห้อ B มึ่วยเรียนให้ีไ้ไหม ู้อลเรัวเอมาเรียนห้อเียวับมึทุปีเลยเนี่ย"
เฮุนทำเพียหยัไหล่วนบาทาและเินนำเ้าไปในห้อประุมเพื่อเ้าปมนิเทศวันแรอารเปิเรียนปีารศึษาใหม่
#
"เราว่าานยอลโเินไปสำหรับารหอมแ้มส่ันไปโรเรียนแล้วนะแบฮยอน"
อินพูึ้นหลัาับรถออมาาหน้าโรเรียนอานยอลไ้สัพั น้ำเสียอเพื่อนเหมือนพูปิแ่แบฮยอนับวามไม่อบใที่แฝมาในประโยนั้นไ้
"ไม่เห็นเป็นอะไรเลยอิน เราสามารถแสวามรัับนในรอบรัวไ้ทุ่ววัยอเา เาะไ้รู้สึวาใเราไ้เสมอยัไล่ะ"
แบฮยอนพูออไปามที่ิ เาสินิพับานยอลมาลอสิบปีที่อยู่้วยัน ทั้นอนอัน ไนท์ิสบ้า มอร์นิ่ิสบ้า ทำให้เราสอนเ้าันไ้ีราวับอยู่้วยันมาในทุวินาทีอีวิ านยอลเป็นเ็ีแม้ะื้อนิหน่อยามประสาเ็ผู้ายแ่ไม่เยออนอเส้นทาที่ถู้อ เ็นนั้นมัะถามเสมอว่าทำแบบนั้นทำแบบนี้แบฮยอนอบหรือเปล่า เารับรู้ไ้เป็นอย่าีว่าานยอลเารพและแร์วามรู้สึอเาในทุเรื่อ ถึานยอละไม่เยเรียแบฮยอนว่า พ่อ ็าม
"เราเ้าใวามิอแบนะ แ่ารทำแบบนั้นในที่สาธาระมันทำให้านยอลอายหรือเปล่า นอื่นเห็นะเ้าใผิหรือเปล่า แบ้อิให้มาว่านี้นะเราไม่ไ้สอนนะอย่าเ้าใผิ"
อินหันไปยิ้มให้เพื่อนเป็นารปิท้ายหลัาร่ายสอนอีนะยาวเหยีย แ่แบฮยอนไม่ไ้รู้สึโรธหรือไม่พอใหรอนะ เาเ้าใในวามห่วใยและหวัีออินที่มีให้เาับานยอล
"โอเๆ เราะุยเรื่อนี้ับานยอล ส่วนใระเ้าใผิเ้าใถูเราห้ามวามินอื่นไม่ไ้ริๆ"
"แล้วแ่แบ เอ่อ... เย็นนี้เราอไป้วยนนะ"
"ไ้สิ"
อินเลี้ยวรถเ้าไปอในที่อรถสำหรับผู้บริหาร เมื่อรถอสนิทเา็รีบเินอ้อมไปเปิประูให้แบฮยอน ทัู้่เินเ้าไปในสำนัพิมพ์พร้อมันเหมือนทุวันึ่เป็นสิ่ที่พนัานทุนเห็นนินา
"เมื่อไหร่บ.ับุอินะเปิัวันสัทีนะ" พนัานหมายเล 1
"นั่นสิ" พนัานหมายเล 2
"หรือว่าุอินะไม่ลรอยับลูเลี้ยบ.ันเยเห็นเาวนๆ ัน้วยนะเธอ" พนัานหมายเล 3
แบฮยอนอาไม่ไ้ยินหรือไม่สนใเสียุบิบนินทาอเหล่าพนัาน แ่อินเยไ้ยินมาผ่านๆ บ้าว่าพนัานส่วนให่อที่นี่พอะับวามรู้สึระหว่าอินับแบฮยอนไ้ แล้วแบฮยอนเยรับรู้วามรู้สึอินไ้บ้าไหม?
"แล้วเอันอนเย็นนะแบ"
อินบอลา่อนะแยัวไปฝ่ายารเินที่รับผิอบอยู่ แบฮยอนรู้สึว่า่าโีเหลือเินที่มีเพื่อนที่ีอย่าอินมา่วยบริหารานในฝ่ายที่้อารนที่ไว้ใไ้อย่ามา
"สวัสี่ะบ.วันนี้มีหนัสือมาให้พิาราแปลเยอะเียว่ะ"
เลาหน้าห้ออแบฮยอนเอ่ยทัทายพร้อมรายานหน้าที่ที่เา้อทำในวันนี้ แบฮยอนยิ้มลับให้เธอและโ้ทัทาย่อนะเปิประูเ้าห้อทำานอัวเอ
บรราธิารนเ่นั่อ่านวรรรรมาฝรั่เศสเรื่อหนึ่ที่ถูแปลเป็นภาษาอัฤษ เพื่อพิาราว่าสมวรื้อลิสิทธิ์มาแปลเป็นเาหลีหรือไม่ ั้แ่เ้ามาอนเ้านอนนี้็เือบเที่ยแล้วแ่แบฮยอน็ยัอ่านไม่บ ไม่ใ่เพราะำนวนหน้าที่เยอะมาหรอนะแ่เพราะเาไม่เ่ภาษาอัฤษ แ่พออ่านไ้แ่ไม่ล่อนั
แอ~
เสียเปิประูัึ้น ไม่้อเยหน้ามอ็รู้ว่าใรเ้ามา นไม่มีมารยาท็มีนเียวในบริษัทนี่แหละ
"ไปิน้าวันนะแบ"
อินเินเ้าไปหยุรหน้าโ๊ะทำานอเพื่อนสนิทที่มีหนัสือภาษาอัฤษประเภท่าๆ วาระเะระะเ็มไปหม
"ไปสิ เราำลัอยาพัสมอพอี" พูพลานวมับัวเอเบาๆ
"้าพนัานแปลีว่าไหม หืม?"
อินเินอ้อมาหน้าโ๊ะทำานไปยั้านหลัเ้าอี้ที่แบฮยอนนั่อยู่ เาวามือลบนไหล่แบและออแรนว น้ำหนัามืออินทำให้แบฮยอนรู้สึผ่อนลายึ้นมาทันที
"ไม่ีว่า เราอยาให้หนัสือทุเล่มผ่านมือเรา่อนะถึมือผู้อ่าน เราอยาให้แน่ใว่าไ้ส่่อหนัสือที่ีมาริๆ"
นั่นือส่วนสำัที่แบฮยอนัสินใลทุนเปิสำนัพิมพ์เล็ๆ อัวเอ้วยเินที่ไ้าารเียนนิยายเล่าเรื่อราววามรัอเ็ำพร้าที่มี่อนที่เลี้ยเามา แม้เ็นนั้นะไม่ใ่สายเลือเียวัน แบอยอนลุึ้นาเ้าอี้เินนำอินออาห้อทำานและรไปร้านอาหารร้านประำที่อยู่อีฝาถนนับสำนัพิมพ์
"มาเิน้านี้สิ ถ้ามีรถมาะไ้นเราแทน" พูพร้อมับันแบฮยอนให้ไปเินอีฝั่
"ถ้ารถนอิน็้อนเรา้วยอยู่ี ็เราเินอยู่้าอินเนี่ย" แบฮยอนว่าิล
"เราอยามีแบเิน้าันไปลอีวินะ"
อินพึมพำอะไรสัอย่าที่แบฮยอนไ้ยินไม่ถนั พอเอียหน้ามอเป็นเิถามว่าพูอะไร็ไ้แ่สีหน้าราบเรียบเป็นำอบ
รุ๊ริ๊
เสียระิ่หน้าประูัึ้นเมื่ออินเปิประูเ้าไปในร้าน เ้าอร้านที่พ่วำแหน่พ่อรัวเินมา้อนรับพวเรา้วยัวเอพร้อมเสียทัทายอันสใส
"สวัสีรับุอิน ุแบฮยอน วันนี้ทานอะไรันี ผมพร้อมทำมา~"
ุลู่หานเ้าอร้านาวีนที่ิใอาหารเาหลีพูทิ้ท้ายประโยเสียยาว ่อนะยื่นเมนูอาหารหลาหลายมาให้แบฮยอนับอินเลือ พวเราสั่อาหารันนละอย่าแ่พอประทัท้อ เพราะลัวะทานมื้อเย็นันไ้ไม่มา หลัาทานลาวันเรียบร้อยแบฮยอน็ลับมานั่ที่โ๊ะทำานัวเิมอีรั้ โยั้เป้าว่า้ออ่านเล่มนี้ให้บ่อนเลิานะไ้หยิบเรื่อสั้นาสวิสเอร์แลน์ลับไปอ่านที่บ้านไ้
#
"เบื่ออ่ะ วันแรไม่มีเรียน็ไม่น่าให้พวเรามาป่าววะอยู่ีอทที่บ้านสบายว่าไหม?"
ั้แ่บ่ายมานี่านยอลทนนั่ฟัไอ้เฮุนบ่นว่าอยาีอทะร้อยรอบอยู่แล้วถ้านับนะ
"มึเอาเวลาีอทไปอ่านหนัสือบ้านะไอ้หมาฮุน" ัมัน้วยวามเป็นห่ว
"ูไม่อยาเ่เินหน้ามึ เี๋ยวะไปอแับพ่อแบว่าเพื่อนเ่ว่า"
"เหอะ! ปาี"
"แน่นอน ปาูนี่ผู้ายทุนิใ"
ไ้ยินไม่ผิหรอรับ ไอ้เฮุนนิยมผู้ายที่สามารถเป็นเมะให้มันไ้ แ่! ยเว้นานยอลไว้นเียว มันบอว่า... ผม้อเป็นเมะให้แบฮยอนเท่านั้น
"หูแทำไม ูไม่เยูบมึนะเว้ย"
"ยุ่น่า" ว่าพลาผลัหัวมันที่ยื่นเ้ามาใล้
"อ๋อ~" ลาเสียยาวเียวมึ
"อะไร"
านยอลหรี่ามอเพื่อนอย่าระแวในวามิที่มาาสมอแรๆ นั่นอมัน
"มึเิน? นึถึอนูบับอาแบฮยอนสินะ"
"เ-หี้-ย"
านยอลอุทานลั่นห้อนเพื่อนๆ หันมาที่โ๊ะอทัู้่เป็นาเียว่อนะพาันส่ายหน้า้วยวามระอาและหันลับไปที่เิม เฮุนยิ้มล้อเลียนและมอหน้าเพื่อนอย่าเ้าเล่ห์
"ูไม่เยูบับแบฮยอนเว้ย เลิลามเลยมึ"
อย่ามา็แ่หอมแ้มอน่อนนอน อนื่น แล้ว็มาโรเรียน แ่สออย่าแระไ้ทำ็อนานยอลไม่สบายแล้วอ้อนไปนอนับแบฮยอนหรืออนที่ฝนฟ้าร้อแล้วเาเนียนลัว อย่าบอใรนะว่าานยอลไม่ลัวเสียฟ้าร้อับแสแวบๆ (เอาเอานิ้วี้แะริมฝีปา) เี๋ยวะรู้ไปถึหูแบฮยอนแล้วานยอละออพ่อบุธรรม
"ยั? มึ็ูบสัทีสิ รอลุไอมึูบเปิเหรอ"
"ลุไอมึสิ!"
ไอ้นี่ปาไม่เป็นมละเลย านยอลเริ่มิว่าาลุำนั่นเยแอบโมยูบแบฮยอนหรือเปล่า ไอ้เรื่อูบันัทิ้ไ้เลย ู็รู้ว่าแบฮยอนไม่เยิเินเลยับลุำมีแ่ฝ่ายนั้นที่มโนไปเอ
"เ็บอเหอะ เี๋ยวไ้เวลาเลิแล้วมั้"
านยอลเปลี่ยนเรื่อและลมือเ็บอัวเอลระเป๋าเรียมพร้อมไปินเนื้อย่า เฮุนเอ็เ็บฟิับาร์ูนวายอมันลระเป๋าเหมือนัน ถ้าผู้หิ่อนโรเรียนที่ลั่ไล้มันล่วรู้ถึวามวายที่ถู่อนไว้ใ้มาหนุ่มเียบรึมพาันรีร้อน้ำาท่วมโลเป็นแน่
"ทรี ทู วัน"
เสียเฮุนนับถอยหลั้วยภาษาอินเอร์พร้อมับูนิ้วโป้ นิ้วี้ และนิ้วลาึ้นทีละนิ้วามลำับ
ริ๊
เสียริ่ลายาวบอเวลาเลิเรียนทั้ที่ไม่ไ้เรียนอะไรสันิ พวนัเรียนพาันทยอยออาห้อเรียนนเ็มทาเินไปหม านยอลับเฮุน็เป็นหนึ่ในลื่นมนุษย์นัเรียนที่ยัเยียเบียันเสมือนอยู่ในรถเมล์สายแปอันเลื่อื่ออรุเทพฯ
"โอ๊ย!!!"
เสียร้อัึ้นพร้อมับเ็ผู้หินหนึ่ที่ล้มลรหน้าานยอล
"เป็นอะไรมาไหม?"
ถามพลาพยุเธอให้ลุึ้นาพื้นและเินันไม่ให้ใรมานเธอนเินลมาาอาารโยสวัสิภาพ
"อบุ่ะรุ่นพี่"
เธอหันมาอบุเาับเฮุน่อนะโ้ให้และ้มหน้า้มาเินาไป านยอลับเฮุนึเินออมารอแบฮยอนที่หน้าโรเรียน สัพัรถสีาวอแบฮยอน็แล่นมาอ้าหน้าทัู้่แ่นับไม่ใ่แบฮยอน เฮุนเปิประูเ้าไปทันทีที่รถอสนิท่อนะยื่นหน้าไปทัทายนับรถ
"สวัสีรับ อาอินสุหล่ออผม"
ทั้เสียทั้านี่หวานเยิ้มเียวนะไอ้แรฮุน
"สวัสี... ุ๊เ็"
อินทัทายลับแ่ประโยหลัลเสียให้ไ้ยินันแ่สอนับเฮุน
"แบฮยอนไม่เห็นบอว่าลุไะมา้วย"
านยอลถามออไป้วยน้ำเสียที่บ่บอว่าะเริ่มอนแล้วนะ
"้อรายานานยอลทุเรื่อเลยเหรอ"
นอบไม่ใ่นที่เาถามแ่นที่เาไม่ไ้ถามเป็นนอบ (ไม่นะ)
"ผมถามแบฮยอนไม่ไ้ถามลุ ลุอย่ามโนว่าเป็นแบฮยอน" วนลับไปามประสาหนุ่มูล
"ไม่เอาน่าาน"
แบฮยอนเอ่ยึ้นเป็นเิอร้อให้านยอลหยุทำสรามน้ำลายับเพื่อนสนิทอัวเอ แล้วในรถ็เียบเหมือนอยู่สุสาน มีเพียสายาออินที่แอบมอแบฮยอนเป็นรั้ราวับสายาอเฮุนที่เหมือนุยับอินผ่านระมอหลั
ส่วนานยอลน่ะเหรอ ึึ ำลันวไหล่และ้นอให้แบฮยอนอเาอยู่ไ
ราวรึ่ั่วโมรถ็อเทียบหน้าร้านหมูย่าสุฮออแถบนี้ ทุนลารถและเินเ้าไปในร้านพร้อมัน มอเผินๆ ราวับวไออลสุฮอมาเยือนอย่านั้นแหละ
"ลับมาแล้วร้าบ~ อายอ"
เสียเฮุนที่อออ้อนอาัออมาาโนรัวทำให้านยอลนึภาพมันำลัอแ้อาอาอมัน อายอูเวลาอยู่ับนอื่นแูโหมานะแ่เวลาอยู่ับเฮุนแลายเป็นนที่ใีมาทันที
"ไปโ๊ะนั้นันแบฮยอน"
พูพลาล้อแนแบฮยอนไปที่โ๊ะ้าเาน์เอร์่ายเิน ัหวะเียวันับเฮุนที่เินมาเสิร์ฟหมูสามั้นและเนื้อย่าลบนโ๊ะเป้าหมาย ็โ๊ะนี้เป็นโ๊ะประำอพวเรา อ้อ! านยอลหมายถึอเา แบฮยอน และเฮุนเท่านั้น เ็ัวสูรีบนั่ล้าแบฮยอน้วยวามรวเร็วและทิ้ให้ลุไ้อนั่ล้าเฮุนอย่าำใ
“ผมอยาินเนื้อย่าแบฮยอนย่าให้หน่อยนะ”
“ไ้สิ เ้าเ็โย่”
แบฮยอนพูพลาูมือึ้นยีหัวลูบุธรรม านยอลเอ็เอียอเพื่อให้แบฮยอนไ้ัารอย่าถนัมือ่อนะลอบส่ยิ้มให้เฮุนอย่ารู้ัน มันยิบาอบลับเป็นารส่สัาเริ่มภาริึวามสนใ
“ผมะินหมูสามั้นย่า” เฮุนพูพร้อมับี้ะเียบไปที่้าัวลุไ
“มีะเียบ็ย่าสิรับ” อบลับ้วยน้ำเสียราบเรียบ
“ผมีบไม่ถึ”
“ผมะวาบนเาให้ เฮุน็ีบบนนั้นินไปละันหรือะินทั้ิบแบบนี้”
านยอลปล่อยให้สอนนั้นห้ำหั่นันทาำพูและหันมาสนใน้าัวที่ีบเนื้อย่าสลับับหมูสามั้นย่าเ้าปานเ็มระพุ้แ้มทั้สอ้า
“อ้าม~” ส่เสียเรียร้อวามสนใพร้อมับอ้าปาเป็นเิบอให้แบฮยอนป้อน
นัวเล็หันไปยิ้มและหัวเราะิั่อนะีบเนื้อย่าบนเามาัเป็นิ้นพอีำ เป่าให้ลายร้อนและป้อนเ้าไปในปาอเ้าเ็โย่
อื้ม~ เป็นเนื้อย่าที่ิอร่อยที่สุในโลเลย ปลาบปลื้มในใพลาีบหมูสามั้นย่าบนเาึ้นมาเป่าและยื่นมันไปให้แบฮยอนบ้า
ึ
เสียะเียบสอู่ระทบันัสนั่น (ในวามรู้สึ) ู่หนึ่เป็นอานยอล อีู่เป็นอนที่ไม่้อหันไปมอ็รู้ว่าเป็นใร
ึ้นมาาหลุมพราไอ้ฮุนอนไหนวะ?
เหมือนมีสายฟ้าออมาาวาอานยอลและลุไัวำ มันแล่นมาปะทะันลาอาาศทั้ที่ทัู้่ไม่ไ้มอาัน ะเียบในมือที่ีบหมูสามั้นย่าไว้ยั้าอยู่รหน้าอแบฮยอน นลามอหมูในะเียบอลูบุธรรมสลับับหมูในะเียบอเพื่อนสนิทอย่าหนัใ
“แบฮยอนอ่า”
านยอลส่เสียอ้อนวอนออไป ส่วนนร้าม็ส่สายาอ้อนวอนให้แบฮยอนเ่นัน สาบานเลยว่าถ้าแบฮยอนไม่ินหมูอานยอลละ็เาะอนแบฮยอนหนึ่ืน ะไม่ินนมที่แบฮยอนอุ่นมาให้สัอึเลย ฮึ!
เแอร์เือบสามนาทีน...
หับ
Next Daddy three
Talk 100%
######
เอาแล้วไืนนี้อะไรยัไนมแบฮยอนะเป็นหมันมั้ย?
หวัว่าะถูใรีเอร์ทุนนะะ มันสั้นไปหรือเปล่า (ัวลมา) อนนี้มันูเรื่ิอยๆเอื่อยๆเินไปหรือเปล่า แ่มีบานที่มีผล่อวามรู้สึอแบฮยอนโผล่ออมา้วยนะ ใรน้า? ึึ
Enjoy reading ^^
อย่าลืมเม้นหรือิแท็ #านยอลี้หว ให้เ้ารู้ว่าอ่านัน้วยนะ ยอวิวึ้นแ่็ไม่แน่ใว่ามีนอ่านหรือเปล่า แล้ว็อบุทุนที่เ้ามาอ่านมาๆ เลยนะะ .โ้เ้าสิบอศา
*****
Talk 20%
######
โไวไปมั้ยะ? ฮี่ฮี่ แล้วเราะ่อยๆ ปล่อยานยอลอนเ็ออมาวิ่เล่นทีละหน่อยล่ะันเนอะ
านยอลอนโนี่วามหวไม่ลลาเลยว่าป่ะ สสารอินที่โนเรียว่า าลุัวำ(ในใ)ลอเลย เ้ารัอินน้าาา <3
ความคิดเห็น