คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 6 --> : ป่วนครัว
.. 
..
เลมอนป่วนครัว
เช้าวันใหม่แสนสดใส ลั้นลา ลั้นลา แอบย่องไปดูนายไทเปหน่อยดีกว่า ไม่รู้เป็นไงมั่งถูกปล่อยให้นอนโซฟาทั้งคืน ชิส์สมน้ำหน้าอยากฉวยโอกาสดีนัก :P
แต่พอฉันเปิดประตูออกจากห้องมา นายไทเปที่คิดว่าควรจะนอนอยู่ที่โซฟาก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยแล้ว ทิ้งไว้แค่โน๊ตแผ่นหนึ่งที่แปะอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟาเขียนไว้ว่า…
“ไปจัดการธุระที่เธอก่อเรื่องไว้เมื่อวานเดี๋ยวเย็นๆ จะกลับ อยู่เฝ้าห้องให้ดีอย่าแม้แต่จะคิดหนีไหนเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นฉันจะกลับมาจัดการเธอ อ้อเสื้อผ้ากับข้าวเช้าวางอยู่บนโต๊ะอาหาร ส่วนข้าวเที่ยงหากินเอาเองนะ ทำโทษที่เมื่อคืนเธอปล่อยให้ฉันนอนโซฟาจนปวดหลัง เข้าใจไหมยัยตัวแสบ”
หนอยอีตาไทเปทำมาเป็นสั่งๆๆ ก็เขาเล่นล็อกประตูคอนโดจากด้านนอกซะขนาดนั้นแล้วนี่ ฉันจะหนีไปไหนได้เล่า นี่ดีนะที่แม่ของฉันท่านไปเที่ยวต่างจังหวัด อีกหลายอาทิตย์กว่าจะกลับไม่อย่างนั้นท่านคงเป็นลมไปแล้วที่ลูกสาวของตัวเองหายไปจากบ้านทั้งวันทั้งคืน
แล้วนายไทเปนี่จะใจร้ายไปถึงไหนปล่อยให้ฉันหาข้าวเที่ยงกินเองงั้นเหรอไม่รู้รึไงว่าฉันทำกับข้าวไม่เป็น T___T แล้วแบบนี้ฉันจะกินอะไรล่ะอีตาบ้า
ฉันเดินมาที่โต๊ะอาหารก็เห็นว่ามีอาหารเช้าวางรอไว้อยู่อย่างที่เขาว่าจริงๆ ข้างๆ ก็มีถุงเสื้อผ้าวางอยู่ แต่เมื่อหยิบถุงขึ้นมาดูฉันก็ต้องหน้าแดงอีกรอบ
“อีตาไทเปบ้า รู้ไซส์ชุดชั้นในฉันได้ไงเนี่ย ไอ้ลามาก!!”
นี่มันปาเข้าไปจะสองทุ่มแล้วนะ ทำไมไทเปยังไม่กลับมาเนี่ยไหนบอกว่าจะกลับมาเย็นๆ ไง และที่สำคัญตอนนี้ฉันหิวข้าวแล้วด้วย แถมข้าวเที่ยงก็ไม่ได้กินอีกเพราะว่าทำไม่เป็นเลยไม่กล้าเสี่ยงกลัวท้องเสีย -,.-
ในที่สุดฉันก็ต้องพ่ายแพ้ต่อความหิวจนได้ ลองทำอะไรง่ายๆ กินเองหน่อยก็ได้ฟะ คงไม่เป็นอะไรหรอก(มั้ง)
และเมนูที่ฉันจะเลือกทำก็คือ แต่ แด แด แด๊... ข้าวไข่เจียว
“ก่อนอื่นก็ต้องเอาไข่มาตอก แล้วก็ปรุงรส.. ว่าแต่มันต้องใส่อะไรมั่งอ่ะ?? เคยเห็นแต่แม่ทำไม่เคยทำเอง”
ฉันยืนลังเลอยู่หน้าครัวอยู่นานจนในที่สุดก็ตัดสินใจใส่เครื่องปรุงนู่นนี่มาใส่ลงไปอย่างละนิด
“จากนั้นก็ตีๆๆ แล้วก็ตั้งกระทะ J”
“รอให้ร้อน เทไข่ลงไป ไม่เห็นจะยากเลย”
“ว้ายยยย”
พอฉันเทไข่ที่ตีแล้วลงไปปุ๊บ น้ำมันในกระทะมันก็พร้อมใจกันดีดดิ้น กระเด็นกระดอนขึ้นมาทันที O_O! กรี๊ดดด แล้วแบบนี้เลมอนจะทำยังไงต่อละนี่ หลอบก่อนได้ไหมอ่ะ T__T
“แสบๆๆ เฮ้ย!!”
ฉันรีบเผ่นแนบไปอยู่ข้างตู้เย็น กะว่าพอน้ำมันหยุดกระเด็นแล้วจะไปพลิกไข่แต่พอยืนได้ไม่นาน ไอ้กระทะไข่เจียวมันดันมีควันโขมงขึ้นมาซะอย่างงั้น และ..
“พรึบ!!”
“กรี๊ดดด”
พอฉันจะวิ่งไปปิดแก๊ส จู่ๆ ไฟก็ลุกท่วมกระทะขึ้นมาซะเฉยๆ อ๊ากกก ทำไงดีไฟไฟไหม้ๆ T___T
ฉันรีบวิ่งไปเอาน้ำใส่กะละมังเพื่อที่จะมาดับไฟที่ตอนนี้ไหม้แถมมีควันโขมงลอยออกมาเต็มไปหมด แต่พอจะยกน้ำสาดเสียงของไทเปก็ดังขึ้นมาพอดี
“เฮ้ย!! ยัยแสบนี่เธอทำอะไรของเธอน่ะ”
“ไทเปช่วยด้วยไฟไหม้”
ฉันวางรีบวางกะละมังแล้วกระโดดเกาะแขนนายไทเปทั้งน้ำตา(โดนควันจนน้ำตาไหล)ทันที แงๆ กลัวจะแย่อยู่แล้ว
นายไทเปรีบตรงไปปิดแก๊สแล้วก็จัดการเอาฝาหม้ออะไรก็ไม่รู้มาปิดกระทะ ส่งผลให้ไฟที่ลุกพรึบอยู่ตะกี้ดับลงทันที ฉันได้แต่ยืนมองตาปริบๆ ไม่กล้าเข้าไปใกล้
“ยัยบ๊องเอ๊ย คิดจะเผาครัวฉันรึไง”
แอ๊กกก!! นายไทเปหันมาแยกเขี้ยวใส่ฉันแล้วค่ะ
“ก็ฉันหิวนี่นา ใครใช้ให้นายหายหัวไปทั้งวันแบบนี้ละ”
“เลยคิดจะทำไอ้ไข่นิกโกรนี่กินอย่างนั้นเหรอ”
ไทเปพูดพลางใช้ตะหลิวช้อน(อดีต)ไข่เจียวที่มันอยู่ในกระทะขึ้นมา จะบอกตอนนี้ถ้าสภาพมันดำปิดปี๋จนถ้าฉันไม่ได้เป็นคนทำเองก็คงไม่รู้ว่าก่อนหน้านี่มันคือไข่เจียว
“ก็..”
“ก็อะไรยัยตัวแสบ”
“ก็ใครใช้ให้นายทิ้งฉันไว้คนเดียวแบบนี้ละ ฉันทำกับข้าวไม่เป็น”
พูดไปแล้วก็อาย ไม่อยากจะบอกอีตาบ้านี่เลยจริงๆ ว่าฉันทำกับข้าวไม่เป็น ต้องโดนล้อไปอีกสิบชาติแน่เลยเลมอน T___T
“ทำไม่เป็นแล้วทำไมไม่บอก”
ผิดคาดแฮะ นายไทเปไม่ได้ว่าอะไรฉันซักคำ แถมยังถามฉันกลับมาด้วยน้ำเสียงแล้วก็แววตาที่อ่อนโยนด้วย
“พูดอย่างกับตัวเองอยู่ถามอย่างนั้นแหละ”
เชอะอีตาบ้า ขอค้อนหน่อยเหอะ
เมื่อเห็นว่าฉันส่งสายตาค้อนให้เบาๆ นายไทเปก็ยิ้มออกมาน้อยๆ ก่อนจะคว้าผ้ากันเปื้อนที่พาดอยู่บนเค้าเตอร์ครัวมาใส่ แล้วเดินไปยังครัวที่ฉันทำไหม้เป็นตอดำเมื่อตะกี้
“นายจะทำอะไรไทเป”
ฉันหันไปถามเขาเมื่อเห็นว่าเขาจัดการเอา(อดีต)ไข่เจียวของฉันโยนลงกระทะแล้วหยิบกระทะใบใหม่ขึ้นมาวางบนเตาแก๊ส
“ก็ทำกับข้าวให้เธอกินไง หิวไม่ใช่เหรอไปจัดโต๊ะรอไป”
แล้วเขาก็จัดแจงทำกับข้าวอย่างที่ว่า ส่วนฉันก็บุ้ยปากใส่อีตานั่นไปทีนึงแล้วก็ไปจัดโต๊ะตามที่เขาบอกเพราะความหิว
ฉันจัดโต๊ะรอนายเสร็จแล้วระหว่างรอนายไทเปที่ทำกับข้าวอยู่เลยเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อจะหยิบน้ำ แต่ตาก็อดที่จะมองนายนั่นไม่ได้ ตอนเขาทำกับข้าวท่าทางของเขาดูมุ่งมั่นจังแฮะ ไม่เหลือคราบเพลย์บอยตัวร้ายเลย
ไหนๆ ก็ไหนๆ ขอพิจารณาอีตานี่ให้เต็มตาหน่อยเหอะ ฉันคิดในใจพลางไล่มองไปที่นายไทเป ผู้ชายตัวสูงหุ่นดีจนแทบไม่น่าชื่อ ผิวขาวหน้าหวานราวกับผู้หญิง แถมยังมีนัยน์ตาเจ้าเล่ห์ที่ชวนให้ผู้หญิงหลงใหล ผมสีทรายระต้นคอของเขารับกับใบหน้าหวานนั่นทำให้เขาแลดูเป็นคนมีเสหน่ห์อย่างล้นเหลือ ไม่แปลกใจเลยจริงๆ ที่สาวๆ จะหลงอีตานี่
“แอบมองฉันทำไม อย่าบอกนะว่าหลงชอบฉันขึ้นมาแล้ว”
ฉันมองเพลินไปหน่อย อีตาไทเปนี่เดินมาหยุดตรงหน้าฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“ฉันกำลังมองว่านายทำอะไรให้ฉันกินต่างหากย่ะ”
“ให้มันจริงเห้อออ”
create : 2012/5/13
My fanpange 
เม้นๆ กันด้วยนะจ๊ะ :)
ความคิดเห็น