คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3 --> : การแก้แค้นของเลมอน
การแก้แค้นของเลมอน
ในที่สุดฉันก็มาถึงที่โรงเรียนเอกชนแสนหรูค่าเทอมแพงลิบแห่งนี้จนได้ ดีนะที่ตอนนี้เป็นช่วงเย็นซึ่งกำลังเลิกเรียนพอดี ทำให้เด็กนักเรียนเดินกันให้ขวั่ก ไม่อย่างนั้นฉันไม่มีทางเล็ดรอดสายตายามเข้ามาข้างในนี้ได้แน่
เมื่อฉันก้าวเข้ามาในโรงเรียน สายตาหลายๆ คู่ต่างก็จ้องมองมาที่ฉัน ก็เพราะว่าฉันมาที่นี่ด้วยเสื้อยืดกางเกงขาสั้นซีดๆ ที่แสนจะธรรมดาน่ะสิ(วันนี้ไม่ได้ไปโรงเรียนเพราะโดดเรียนไปเยี่ยมต้นหอม) ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าหรูหราไฮโซแบบที่พวกคุณหนูพวกนี้คุ้นเคย ก็เลยทำให้ดูแปลก แต่ก็ช่างเถอะตอนนี้ที่ฉันสนใจก็คือจะหายัยผู้หญิงที่ชื่อซีเนียร์นั่นได้จากที่ไหนต่างหากล่ะ
ฉันตัดสินใจหันไปหาตัวช่วยโดยเลือกยัยแว่นที่ดูไม่มีพิษไม่มีภัยซึ่งกำลังเดินแบกกระเป๋าผ่านมาพอดี ตอนนี้เรากำลังยืนอยู่แถวๆ โรงจอดรถของโรงเรียน
“เอ่อขอโทษนะคะ ขอถามอะไรหน่อย”
“อะไร”
ยัยนั่นกระถดตัวถอยห่างจากฉันประมาณสามเก้าหลังจากที่ถูกฉันเรียก พลางขยับแว่นใช้สายตามองฉันแบบเพ่งพินิตตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วทำหน้ารังเกียจเหมือนฉันเป็นตัวเชื้อโรคก็ไม่ปาน อะไรกันยะ!
“ฉันมาหาคนชื่อเซียเนียร์น่ะ เธอพอจะรู้จักไหม”
“ซีเนียร์เหรอ ที่โรงเรียนนี้มีอยู่คนเดียวแหละว่าแต่เธอมาหาเขาทำไม?”
เอ่อ.. แล้วฉันจำเป็นต้องบอกเธอไหมเนี่ยยัยแว่น = .. =
“ฉันมีธุระกับซีเนียร์นิดหน่อย”
“ธุระอะไรล่ะ?”
เอ๊า แล้วมันเรื่องอะไรของเธอเนี่ยยัยแว่นขี้สงสัย
“อ้อไม่ต้องบอกก็รู้ เธอคงเป็นเด็กรับใช้ที่บ้านของซีเนียร์สินะ”
ห๊า!! อะไรนะ นี่สภาพฉันแย่ถึงขนาดถูกมองว่าเป็นเด็กรับใช้เลยเหรอ T__T ว๊าก จะมากไปแล้วนะยัยแว่น
“นี่ฉันจะมาทำไมมันก็เรื่องของฉัน แล้วฉันก็ไม่ใช่คนใช้ของยัยนั่นด้วย ซีเนียร์อยู่ไหนเธอก็ตอบมาสักทีสิ มัวแต่ขยับแว่นมองคนอื่นอยู่ได้”
เมื่อถูกหาว่าเป็นคนใช้ฉันก็เลยฉอดๆ ใส่ยัยแว่นไป เล่นเอายัยนั่นตกใจหน้าซีดไปเลย ฉันไม่ได้ตั้งใจพูดรุนแรงนะแต่ยัยนั่นมาว่าฉันเป็นคนใช้ก่อนนี่
“เอ่อ ..คือ”
“ว่าไง เธอจะตอบฉันได้รึยัง”
“นั่นไงๆ ซีเนียร์กำลังเดินมาพอดี ซีเนียร์ๆ มีคนมาหาเธอแน่ะ”
ฉันหันมองไปตามที่ยัยแว่นชี้ ก็พบว่ามีผู้หญิงสามคนกำลังเดินมา หนึ่งในนั้นหันมามองทางฉัน ฉันเดาว่ายัยนี่ท่าทางจะเป็นยัยซีเนียร์ สวยดีเหมือนกันนะเพียงแต่ว่าพอกเครื่องสำอางหนาไปหน่อย เอหรือว่าไม่หน่อยหว่า? เป็นนิ้วเลยมั้งนั่น -_-
“ขอบจะ ..อ่าว”
ฉันหันหลังมาว่าจะขอบใจยัยแว่นซะหน่อย แต่หล่อนกลับหายเข้ากลีบเมฆไปแล้ว เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ยัยซีเนียร์เดินมาถึงตัวฉันพอดี
“เธอมีอะไรกับฉันมิ๊ทราบ จำได้ว่าฉันไม่เคยรู้จักพวกโลวคลาสอย่างเธอ”
ยัยหน้าหนา(ซีเนียร์) เอ่ยกับฉันด้วยน้ำเสียงดูถูก พลางใช้สายตาแบบเดียวกันกับยัยแว่นเมื่อกี้มองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า ไอ้เด็กโรงเรียนนี้ทำไมมันชอบดูถูกคนจังเลยแฮะ ดูเหมือนค่าเทอมที่แสนแพงของจะไม่ได้ช่วยกล่อมเกลาจิตใจหรือมันสมองของเหล่าบรรดาคุณหนูทั้งหลายให้ดีได้เลย
“ไม่แปลกหรอกที่เธอจะไม่รู้จักฉัน แต่ฉันรู้จักเธอ”
“หมายความว่าไงยะ”
“ฉันเป็นเพื่อนกับต้นหอม”
“อ้อ นึกว่าใครที่แท้ก็เป็นเพื่อนกับยัยกระจอกนี่เอง มิ๊น่าล่ะถึงได้ดูกระจอกเหมือนกันเลย”
ซีเนียร์ใช้คำพูดและน้ำเสียงที่หยันฉันอย่างถึงที่สุดเมื่อฉันเอ่ยถึงต้นหอม หนอยมันจะมากไปแล้วนะ
“เธอว่าใครกระจอกหายัยหน้าหนา!”
ฉันตะคอกยัยซีเนียร์กลับไป ยัยนั้นทำหน้าโกรธเป็นฟืนเป็นไฟที่ได้ยินฉันโดนฉันตะคอกแถมยังเรียกว่าหน้าหนาอีก
“เธอว่าใครหน้าหนายะ”
“ก็เธอไงหรือจะเถียงว้าไอ้เครื่องสำอางที่พอกอยู่บนหน้าเธอไม่ได้หนา แต่อันที่จริงฉันว่าหน้าเดิมจริงๆ ของเธอก็คงจะหนาอยู่แล้วแหละไม่อย่างนั้นคงไม่หน้าด้านไปยุ่งกับอาฟเตอร์ทั้งๆ ที่เค้าออกจะประกาศชัดเจนว่ามีคู่หมั้นอยู่แล้ว”
“กรี๊ดดดด แก!!!”
คำพูดของฉันเล่นเอายัยซีเนียร์เต้นเร่าๆ พูดไม่ออกเลยทีเดียว ฮ่าๆ
“แก แก..ต้องการอะไร”
“แล้วเธอทำอะไรกับเพื่อนฉันไว้ล่ะ!”
ฉันตอบยัยซีเนียร์ที่ยืนชี้หน้าฉันและสั่นเป็นเจ้าเข้าด้วยความโกรธไป ถามมาได้ ฉันก็มาจัดการหล่อนนะสิ
“แกวอนหาเรื่องเองนะ อยากมีสภาพแบบเพื่อนแกนักใช่ไหม”
“แล้วแต่จะคิด ^__^”
ฉันตอบและส่งยิ้มที่แสนหวานแต่กวนอวัยวะเบื้องล่างอย่างที่สุดออกไป ถ้าคิดว่าจะทำอะไรคนอย่างเลมอนได้ก็ลองดู อ้อลืมบอกไปอีกเรื่อง พอดีฉันเป็นนักกีฬาเทคควันโดของโรงเรียนนะ คิดจะทำอะไรฉันคงยากหน่อยนะ J
“แกตายแน่”
ซีเนียร์ถลาเข้ามาหาฉัน แต่ฉันใช้ทักษะที่ตัวเองมีอยู่หลบและอาศัญจังหวะยกเท้าของตัวเองขึ้นและ
“ผลั่ก”
ถีบบั้นท้ายของยัยซีเนียร์ออกไปอย่างเต็มแรง เป็นผลให้ยัยนั่นหน้าคะมำลงกับพื้นพลางส่งเสียงร้องให้เพื่อนอีกสองคนของหล่อนช่วย
“กรี๊ด เมเปิล ซิลลี่ จัดการมันเซ่”
แล้วเพื่อนที่ทำตัวเป็นลูกสมุนที่แสนดีของยัยนั่นก็เข้ามาล็อกแขนฉันไว้คนหนึ่ง ส่วนอีกคนก็เงื้อมือขึ้นเตรียมที่จะตบฉัน แต่มีหรือคนอย่างเลมอนจะยอม
“เพี๊ยะ”
ฉันก้มหลบได้ทันส่งผลให้ฝ่ามือนั่นไปกระทบกับใบหน้าของยัยคนที่จับตัวฉันไว้แทน และอาศัยจังหวะที่ยัยคนที่ถูกตบกำลังตกใจจึงสลัดแขนออกและหันไปตบยัยเพื่อนของซีเนียร์ที่อยู่ตรงหน้าฉัน
“เพี๊ยะๆๆ”
ฉันจัดการกับยัยคนที่อยู่ตรงหน้าโดยที่ไม่ปล่อยให้ยัยนั่นได้มีโอกาสสู้หรือขัดขืน ส่วนยัยอีกคนที่ถูกตบเมื่อกี้ก็ตรงเข้ามาจะกระชากแขนฉันฉันก็เลยจัดการถีบยัยนั่นจนกระเด็นออกไปแล้วเหวี่ยงเพื่อนของหล่อนไปกองรวมกันอีกทีหนึ่ง
ตอนนี้ก็เหลือแค่ยัยซีเนียร์แล้ว
“แกอย่าเข้ามานะ”
ซีเนียร์รีบกระถดตัวถอยหนีฉันทันที เหมือนยัยนี่จะเริ่มกลัวฉันขึ้นมาหลังจากได้เห็นฉันบู๊จนเลือดสาดกระจายกับเพื่อนของหล่อน แต่ขอโทษทีเถอะมากลัวตอนนี้มันสายไปแล้ว
“กลัวรึไง แล้วทีเธอทำกับต้นหอม เธอไม่คิดบ้างใช่ไหมว่าเพื่อนฉันจะกลัว”
“อย่าเข้ามานะ”
ยัยซีเนียร์หันหลังจะวิ่งแต่โดนฉันที่ไวกว่ากระโดดกระชากหล่อนให้ล้มลงและจัดการถวายฝ่ามือไปบนไปหน้าหนาๆ นั้นหลายฉาด
“กรี๊ด ยัยบ้าปล่อยฉันนะฉันเจ็บ!!”
ยัยนั่นร้องโวยวายเหมือนคนบ้าในขณะที่ตอนนี้มีฉันคร่อมตัวหล่อนอยู่ เนื่องด้วยตอนนี้เราอยู่ที่หน้าอาคารจอดรถทำให้มีคนไม่น้อยที่ยืนมุงดูเหตุการณ์อยู่แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วยยัยซีเนียร์ซักคน
“ฉันจะไม่ปล่อยเธอจนกว่าจะได้ยินคำว่าขอโทษ”
“ไม่ !! ฉันไม่มีวันขอโทษคนอย่างแก”
“ไม่มีวันอย่างนั้นเหรอ”
หนอยจนป่านนี้ยัยนี่ยังจะกล้าปากดีแบบนี้อีก ฉันโมโหเลยหันไปคว้ากระถางต้นไม้ที่อยู่แถวนั้นขึ้นมา แต่ไม่ได้คิดจะเอามาฟาดปากยัยซีเนียร์ให้สลบหรอกนะ มันโหดร้ายเกินไป(แล้วไอ้ที่ทำอยู่นี่แกไม่โหดหรอกเรอะ? <<ไรเตอร์)
“แกจะทำอะไรอ่ะ T__T”
“ก็แล้วแต่จะคิด ^___^”
สิ่งที่ฉันทำก็คือดึงต้นไม้ขึ้นมาจากกระถาง จากนั้นก็เอายัยไปที่ปากของยัยซีเนียร์จนยัยนั่นร้องครางอู้อี้ ส่วนดินในกระถางฉันก็ไม่ได้ปล่อยให้เปล่าประโยชน์ ฉันเอาไปละเลงผมสวยๆ ของหล่อนจนเปลี่ยนสี
“ทีนี้จะขอโทษได้รึยัง”
ฉันพูดพลางเงื้อกระถางต้นไม้ที่อยู่ในมือขึ้นเหนือหัวของยัยซีเนียร์เพื่อเป็นการขู่ แค่ขู่นะไม่ได้คิดจะทำจริงๆ
“อี๊ดดด อ๋อโอ๊ดดด”
“ว่าอะไรนะ”
“อั้นอ๋อโอ๊ดดดด”
ยัยซีเนียร์พูดเสียงอู้อี้ในลำคอจนฉันรู้สึกรำคายเลยใจดีดึงต้นหมายที่คาปากของหล่อนอยู่ออกให้
“ไหนลองพูดใหม่สิ”
“ฉันขอโทษ T___T”
“ก็แค่นั้น ^___^”
เมื่อได้ยินคำขอโทษแล้วฉันจึงปล่อยยัยซีเนียร์ให้เป็นอิสระ ยัยนั่นมองฉันด้วยสายตาเคียดแค้นจนแทบจะฉีกเป็นชิ้นๆ แต่โทษทีนะเลมอนไม่กลัวหรอก
“ตายซะเถอะแก!”
แต่พอฉันหันหลังเพื่อที่จะเดินออกมายัยซีเนียร์ก็คว้ากระถางใบเดิมแล้ววิ่งตรงมาที่ฉัน โชคดีที่ฉันหลบทันไม่อย่างนั้นคงได้หัวแบะนอนโรงพยาบาลเป็นเพื่อนยัยต้นหอมแน่
“เธอจะไม่จบใช่ไหมซีเนียร์”
“ยะ อย่าเข้ามานะกรี๊ดดดด”
และแล้วยัยซีเนียร์ที่ทำฉันโมโหอีกรอบก็โดนฉันลากมาที่สระน้ำพุที่อยู่ตรงข้ามกับอาคารจอดรถของโรงเรียนนี้
“จะทำอะไรฉัน”
“ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก แค่เห็นว่าตัวเธอสกปรกก็เลยจะพามาล้างตัวก็แค่นั้น J”
“ไม่นะ ปล่อยฉันกรี๊ดดดด”
ยัยซีเนียร์ร้องกรี๊ดจะเป็นจะตายแต่ฉันก็ไม่ได้สนใจ เตรียมตั้งท่าที่จะผลักยัยนี่ลงสระแล้ว
“จะทำอะไร”
อยู่ๆ ก็มีมือหนึ่งคว้ามาที่ข้อมือของฉัน พอเงยหน้าขึ้นไปดูก็พบเจ้าของมือที่ยืนค้ำหัวฉันอยู่ นายหน้าหวานปากเสีย!
“เรื่องของฉัน ไม่ต้องมายุ่ง”
“กรี๊ดดด”
ฉันสะบัดมือแล้วผลักนายนั้นออกอย่างแรง จนนายนั่นเซถลาไปอีกทาง จากนั้นฉันก็จัดการส่งยัยซีเนียร์ไปว่ายน้ำเล่นในสระ
“เฮ้ยยัยตัวแสบ หยุดก่อเรื่องสักทีเธอกำลังทำให้ฉันเดือดร้อนนะ”
พอนายหน้าหวานปากเสียตั้งตัวได้ก็เริ่มด่าฉันทันที
“แล้วฉันไปขอให้นายมาเดือดร้อนรึไงหา”
ฉันหันหลังเดินหนีอีตาบ้านี่ ใครใช้ให้นายมาวุ่นวายกับฉันกันละ ฉันไม่ได้ไปขอร้องนายสักนิด แล้วจะมาว่าฉันทำนายเดือดร้อนได้ยังไง
“นี่เธอจะไปไหน หยุดเดี๋ยวนี้”
“ปล่อยฉันนะไอ้บ้า เรื่องอะไรมาจับมือฉัน”
ฉันพยายามสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของนายนี่ เรื่องอะไรมาออกคำสั่งแถมมาจับฉันไว้แบบนี้ มากไปแล้วนะ
“ฉันก็ไม่ได้อยากจะจับมือเธอหรอกนะ มีผู้หญิงตั้งมากมายที่อยากให้ฉันจับ”
“ไม่ใช่ฉันคนหนึ่งแน่นอน”
“นี่เธอ!!”
วืด แล้วร่างฉันก็ถูกยกลอยขึ้นพาดบ่าของอีตาบ้านี่ด้วยแขนเพียงข้างเดียวของเขา อ๊ากกกกก !!
edit : 2012/7/4 
My fan page 
My Novel
ความคิดเห็น