คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ♥ Chapter --> 1 : Intro
..รักป่วนกวนหัวใจนายเพลย์บอย..
ADD ME 
“แม่คะเราไม่ย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านหลังนั้นไม่ได้เหรอคะ”
ฉันเอ่ยพูดกับผู้เป็นแม่ของฉันหลังจากที่กลับมาจากนัดกินข้าวกับว่าที่สามีใหม่ของแม่ (ว่าที่พ่อใหม่ฉันด้วย) แล้วก็ลูกชายของเขา
อ้อแนะนำตัวก่อนนะ ฉันชื่อเลมอน อายุ 18 ตอนนี้กำลังเรียนอยู่ ม.6 ของโรงเรียนรัฐบาลแห่งหนึ่ง ฉันเป็นลูกคนสาวคนเดียวและอยู่กับแม่ที่ฉันรักที่สุดเพียงสองคน ย้ำ ! สองคนเท่านั้น เพราะพ่อกับแม่ของฉันเลิกกัน พ่อของฉันท่านแต่งงานและมีภรรยาใหม่ไปแล้ว ฉันจึงต้องอยู่กับแม่เพียงลำพังสองคน แต่ดูเหมือนว่าต่อไปนี้ฉันกับแม่จะไม่ได้อยู่กันแค่เพียงลำพังซะแล้วเพราะแม่ของฉันกำลังจะพาฉันย้ายไปอยู่กับว่าที่สามีใหม่ของท่าน
ไอ้ที่ฉันมานั่งโวยวายไม่ยอมไปย้ายอยู่นี่ไม่ใช่ว่าฉันจะมากีดกันความสุขของแม่โดยการไม่ยอมรับพ่อใหม่แบบในละครหรอกนะ มันน้ำเน่าเกินไป แต่ฉันมีเหตุผลของฉันต่างหาก ก็อีตาลูกชายของพ่อใหม่ฉันนะสิ ดันเป็นผู้ชายที่ฉันเกลียดขี้หน้าตั้งแต่แรกพบ
หลายคนคงจะสงสัยว่าอีตานี่เป็นใคร จะบอกให้ก็ได้ ตานี่ชื่อไทเป
ไทเปหนุ่มหล่อลากใส้เพื่อนสนิทของอาฟเตอร์ซึ่งอาฟเตอร์ก็เป็นแฟนกับต้นหอมเพื่อนสนิทของฉันอีกทีหนึ่ง(ดูซับซ้อนดีเนอะ) แต่นั่นมันไม่ใช่ประเด็น ประเด็นสำคัญมันอยู่ที่ว่าอีตานี่เป็นเพลย์บอยจอมเจ้าชู้ที่หาตัวจับยากต่างหาก ผู้หญิงน่ารักๆ กี่คนนายไทเปฟาดเรียบ
แต่ๆๆ อย่าเพิ่งเข้าใจผิดอีกรอบล่ะ อย่าได้คิดเชียวว่าการที่ฉันไม่ยอมย้ายเข้าบ้านเขาเป็นเพราะว่ากลัวตัวเองจะไปหลงไหลได้ปลื้มอะไรหมอนั่นถึงแม้ว่าเขาจะหล่อแค่ไหนก็เหอะ หรืออย่าได้คิดอีกเชียวว่าฉันกลัวจะโดนอีตานั่นสอยไปรับประทาน ฝันไปเถอะย่ะ คนอย่างเลมอนลองเข้ามาแหยมดิ แม่จะจับตอนแล้วโยนลงเครื่องปั่นเลยคอยดู !
ที่ฉันไม่อยากย้ายไปอยู่บ้านหลังนั้นจริงๆ ก็มาจากอีตาไทเปนี่แหละแต่ไม่ใช่สองเหตุผลข้างบนนั้น แต่เป็นเพราะฉันเกลียดผู้ชายเจ้าชู้อย่างกับอะไร แค่อยู่ใกล้ก็แทบจะคัน(อันนี้เว่อ) ยิ่งเป็นอีตาเพลย์บอยปากจัด ไร้ความเป็นสุภาพบุรุษอย่างอีตาไทเปด้วยแล้ว ฉันละเกลียดๆๆๆ
กลับเข้ามาสู่วงสนทนาปัจจุบัน
“ไม่ได้หรอกเลมอน แม่รับปากคุณธนาไปแล้ว”
คุณธนาก็คือพ่อของไทเปว่าที่สามีใหม่และพ่อใหม่ของฉันนั่นเอง
“งั้นแม่ก็ย้ายไปคนเดียวสิคะ ให้หนูอยู่ที่นี่คนเดียวก็ได้”
ฉันพยายามออดอ้อนแม่สุดชีวิต เผื่อว่าแม่จะยอมใจอ่อนเปลี่ยนใจบ้าง
“ไม่ได้เลมอน แม่จะทิ้งลูกไว้ที่นี่คนเดียวได้ยังไง ลูกเป็นผู้หญิงนะ”
“โถ่แม่คะ ทีคราวก่อนแม่ไปเที่ยวกับคุณลุงธนา ทิ้งเลมอนไว้ให้อยู่คนเดียวเป็นเดือนๆ เลมอนยังอยู่ได้เลย เรื่องแค่นี้สบายมาก”
“มันไม่เหมือนกันนะเลมอน คราวที่แล้วแม่แค่ไปเที่ยวนี่แม่จะย้ายไปอยู่เป็นการถาวร แล้วแม่จะทิ้งลูกได้ยังไง”
“งั้นให้เลมอนไปอยู่กับต้นหอมก็ได้ ยัยต้นหอมอยู่คนเดียวอยู่แล้ว เลมอนจะได้มีเพื่อนไง”
ในเมื่อเหตุผลแรกใช้ไม่ได้ก็ต้องยกเหตุผลที่สองมาอ้าง อ้างยัยต้นหอมนี่แหละดีสุด แม่ฉันเอ็นดูยัยนี่จะตายไป
“ยังไงก็ไม่ได้”
“แต่แม่คะ เลมอนไม่อยากไปอ่ะ”
“แล้วทำไมเลมอนไม่อยากไป บอกเหตุผลแม่มาซิ”
แม่ถามฉันมาแบบนี้แล้วฉันจะตอบยังไงละ ถ้าบอกไปว่าเหตุผลที่ฉันไม่อยากไปเป็นเพราะฉันไม่ถูกกับนายไทเปลูกชายของคุณลุงธนา แม่ต้องคิดมากแน่ๆ เลย ฉันอยากให้แม่มีความสุขนะถึงได้ยอมให้แม่แต่งงานใหม่ แต่ถ้าท่านรู้ว่าฉันไม่อยากอยู่ร่วมบ้านกับนายไทเป ท่านต้องไม่สบายใจแน่ๆ ฉันไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลย
“คือ..เอ่อ”
“ว่าไงเลมอน ลูกตอบแม่ได้ไหมว่าทำไม”
“คือไม่มีอะไรหรอกคะแม่ เลมอนแค่ไม่อยากจากบ้านหลังนี้ไป”
ดูเหมือนแม่จะอึ้งกับคำตอบของฉันไปนิดนึง ท่านคงไม่คิดว่าฉันจะอาลัยอาวรณ์อะไรบ้านหลังนี้นัก แต่ที่จริงฉันก็รักบ้านหลังนี้จริงๆ นะ เพราะฉันเกิดและโตที่บ้านนี้ แถมบ้านนี้ยังเป็นเพียงสถานที่เดียวที่มีความทรงจำระหว่างฉันกับพ่ออยู่
“เลมอน”
แม่ดึงฉันเข้ามากอดไว้แล้วลูบหัวฉันอย่างโอนโยน เหมือนในตอนเด็กๆ ที่ท่านปลอบใจฉันเวลาฉันเล่นซนจนหกล้มแล้วร้องไห้
“แม่รู้ว่าลูกรู้สึกยังไง แม่เองก็ผูกพันกับบ้านหลังนี้เหมือนกัน แต่เลมอนจะให้แม่ทำยังไงแม่เป็นห่วงหนูแม่ทิ้งหนูให้อยู่คนเดียวไม่ได้ เลมอนเข้าใจแม่ไหมลูก”
“หนูเข้าใจแม่ค่ะ”
“งั้นเลมอนจะยอมไปอยู่กับแม่ที่บ้านลุงธนาแล้วใช่ไหมจ๊ะ”
แม่ผละออกพลางมองฉันอย่างมีความหวัง แต่ว่านะ ฉันไม่อยากไปอ่ะ
“ขอโทษนะคะแม่ แต่เลมอนไม่อยากไปจริงๆ”
“ยัยเลมอน!!”
อ๊าก ! แม่ที่แสนดีของฉันหายไปในพริบตา แม่โมโหแล้วอ่ะ ลืมคิดไปเลยว่าเวลาแม่โมโหน่ากลัวมาก TT ทำไงดีอ่ะ
“แม่คะถึงเลมอนจะไม่ได้ไปอยู่กับแม่แต่เลมอนสัญญาเลมอนจะโทรหาแม่ทุกวัน แล้วก็จะไปหาแม่ทุกอาทิตย์เลย เพราะฉะนั้นให้เลมอนอยู่ที่นี่เถอะนะ นะนะ”
“...............”
ฉันพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบแต่เหมือนจะไม่เป็นผล ถึงแม้แม่จะไม่ได้พูดอะไรแต่สายตาดุๆ ของแม่นี่สิ มันชัดเจนในคำตอบเลยแหละ สยองอ่ะ
“งั้นเลมอนไปหาแม่ทุกวันก็ได้ แต่ไม่ไปอยู่ที่นั้นนะ”
“ไม่ได้ เลมอนต้องไปอยู่กับแม่นี่คือคำสั่ง!”
“แต่แม่คะ”
“ไม่มีแต่ ขึ้นไปบนห้องแล้วเก็บของให้เรียบร้อย อีกสองวันเราจะย้ายบ้านกัน”
สิ้นคำประกาศิตของแม่ฉันก็ต้องเดินคอตกขึ้นบันไดยอมไปเก็บกระเป๋าแต่โดยดี ไม่อย่านั้นแม่ต้องแปลงร่างต่อหน้าฉันแน่ๆ หรือไม่ฉันก็อาจจะโดนอิทธิฤทธิ์ไม้เรียวแม่หวดก้อนจนนั่งไม่ได้ ในเมื่อแม่บอกมาว่าคือคำสั่ง และกฎของแม่ฉันคือคำสั่งของแม่ต้องคำไหนคำนั้นไม่มีสิทธิ์เถียงเพราะฉะนั้นยอมทำแต่โดยดีอย่าเอาตัวเองไปเสี่ยงกำไม้เรียวดีกว่า
และสุดท้ายก็สรุปว่าฉันต้องย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านหลังนั้น บ้านที่มีอีตาบ้าไทเปนั่นร่วมอาศัยอยู่ อ๊ากกก เลมอนกลุ้มใจจริงๆ T___T
My fan page 
ความคิดเห็น