ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : LOVE 4 KISS : Chapter2 รักแรกพบ (100%)
ความเดิมตอนที่แล้ว
"ยิ้มอะไรของเธอ"
ฉันตกใจกับเสียงที่มาจากทางด้านหลัง ผู้ชายตัวสูง ผิวขาว ผมสีทอง ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน ริมฝีปากสีชมพูบางเฉียบถึงแม้จะไม่ได้ยิ้มแต่ก็เหมือนเขายิ้มอยู่ เอ้ะ! หน้าคุ้นๆเหมือนเคยเจอที่ไหนนะ
"อ่า มาพอดีเลยไอลูกชาย นี่ลุงชานเพื่อนพ่อ ส่วนเด็กสาวแสนสวยคนนั้น หนูมียอน"
"สวัสดีครับลุงชาน" เขาหันไปสวัสดีพ่อฉัน และหันมาหาฉันก่อนที่จะเอ่ยทักทายฉันอีกคน "สวัสดี ฉันคิมโย"
_______________________________________________
"O[]O"
แม่เจ้าโว้ยยยยย ฉันนึกออกแล้วว่าเคยเจอนายนี่ที่ไหน เขาเป็นนายแบบเคยถ่ายโฆษณากับจงซอกแฟนฉันด้วย(มโนนะแก = =') ให้ตายสิ ฉันต้องอยู่ร่วมชายคาเดียวกันกับซุปตาร์หรอ ฝันไปรึเปล่าเนี่ยยัยมียอน ตื่นสิตื่น พ่อฉันยังไม่ได้ล้มละลายจริงๆใช่ไหม แล้วคนที่โทรมาบอกว่าเป็นเพื่อนพ่อให้ฉันกับพ่อไปอยู่ด้วย จากนั้นก็เจอนายแบบสุดหล่อ ไม่สิลูกเพื่อนพ่อฉัน นี่ฉันต้องฝันไปแน่ๆ โอ้ยยยยย ตอนนี้ฉันอยู่ต่อหน้าซุปตาร์เลยนะ ทำไงดีๆๆ
ฉันพยายามควบคุมสติก่อนที่มันจะตะเลิดเปิดเปิงไปมากกว่านี้ นี่ฉันตื่นเต้นมากๆเลยนะไม่เคยอยู่ใกล้ซุปตาร์มากขนาดนี้ แล้วนี่ยังต้องมาอยู่บ้านเดียวกันอีก
ฆ่าฉันให้ตายเสียยังดีกว่าาาา มาทรมานนนนนนน ~
นายจะมองหน้าฉันอีกนานไหม แค่นี่ฉันก็จะตายอยู่แล้วนะ ให้ตายสิผับผ่า!
"เลิกจ้องฉันแบบนั้นสักที!"
"เธอเขินหรอ"
เขาพูดแล้วยิ้มให้ฉัน นั่นไม่ใช่คำถามแต่เป็นการทำให้ศัตรูที่อยู่ตรงหน้าต้องพ่ายแพ้เพราะรอยยิ้มของเขาแน่ๆ ตายๆๆ เจอรอยยิ้มแบบนี้ร้อยชาติพันชาติก็จะตาย ไม่สงสัยเลยทำไมผู้หญิงถึงได้กรี๊ดเขาแทบจะทุกคน
"ใครเขินกันย่ะ นายนั่นแหละมองฉันอยู่ได้"
"พูดดีๆนะ ใครมองใคร"
"เอ๋... นะ นายนั่นแหละมอง!"
"เอาเป็นว่าเธอมองฉัน ถือกระเป๋าแล้วเดินตามฉันมา"
ฉันมองเขาหรอ ไม่นะ นี่ฉันเผลอมองเขาไปตอนไหน แต่ก็ไม่แปลกหรอกหล่อซะขนาดนี้ ใครอยู่ใกล้คงจะเป็นเหมือนฉันแน่ เอาหัวคนอ่านเป็นประกัน (เดี๋ยวแกได้เจอบาทาคนอ่านหรอก)
ฉันเดินตามเขาเข้ามาในบ้าน ก็เห็นว่าพ่อกับคุณลุงได้เข้ามาก่อนแล้ว ตอนนี้ท่านทั้งสองกำลังจิบน้ำชาคุยกันอย่างสนุกอยู่ตรงโซฟารับรองแขก เห็นพ่อยิ้มได้แล้วฉันก็มีความสุข มันต่างจากตอนแรกที่พ่อรู้ว่าบ้านเราล้มละลาย บ้านก็โดนยึด บริษัทก็โดนโกง แถมรถที่มีอยู่ก็ต้องขายเอาเงินมาจ่ายค่ากินค่าอยู่ในแต่ละวันอีก ถ้านี่ไม่ได้คุณลุงช่วยไว้ฉันก็ไม่รู้ว่าเราสองคนพ่อลูกจะไปอยู่ที่ไหน
"เหม่ออะไรอยู่ ตามฉันมาสิ"
"จะเอากระเป๋าฉันไปไหน เอามานี่ฉันถือเองได้"
ที่จริงฉันก็อยากให้เขาถือกระเป๋าให้หรอกนะ แต่ไหนๆเขาก็เป็นเจ้าของบ้านเกรงใจหน่อยก็แล้วกัน ให้ตายสิทำไมรู้สึกกระเป๋าฉันมันหนักขึ้นแบบนี้เนี่ย ตอนแรกยังไม่หนักเท่านี้เลย ตอนดึงกระเป๋าออกจากมือนายนั่นฉันเกือบหงายหลังแล้ว
"อยากถือก็ถือให้มันตลอดรอดฝั่งละกันนะ"
เขาพูดจบก็เดินขึ้นบันไดไป ปล่อยฉันมองตามหลังเขาตาปริบๆ
ในที่สุดก็มาถึงข้างบนจนได้เหนื่อยชะมัดเลย ฉันเห็นเขานั่งมองอยู่ที่เตียง แทนที่เห็นฉันถือของหนักแล้วจะมาช่วยไหงอีตานั่นเอาแต่นั่งมองฉันแบบนี้เนี่ย
"หนักไหม?" อีตานี่! หนักสิถามมาได้
ฉันพยายามดันกระเป๋าไปที่เตียงตรงที่เขานั่ง ฉันไม่ตอบอะไรเขาเอาแต่ดันกระเป๋าหนักๆของตัวเอง อีกนิดเดียวใกล้ถึงแล้วจะถึงแล้ว
พรึบบบบบบบ!!
ตอนนี้เราสองคนจ้องตากันอยู่ในท่าที่ฉันนอนทับเขา ต้นคอของฉันรู้สึกได้ถึงลมหายใจอ่อนๆของคนที่อยู่เบื้องล่าง แขนของเขาทั้งสองข้างโอบเอวฉันไว้ เราสองคนไม่ได้ขัดขืนอะไรกันแล้วอยู่ในท่าแบบนั้นสักพัก จนฉันรู้สึกได้ถึงริมฝีปากของเขาที่แตะที่ลำคอของฉัน
รู้สึกตัวอีกทีมือของเขาก็เข้ามาสัมผัสเรือนร่างของฉันแล้ว ฉันดันตัวเองลุกขึ้น ได้แต่ก้มหน้าไม่กล้าสบตาเขา สิ่งที่เกิดขึ้นมันคืออะไร ทำไมนายถึงทำมันแบบนั้นนี่เราเพิ่งเจอกันเองนะ!
เขาลุกขึ้นยืนแล้วมองมาที่ฉัน สิ่งที่เขาพูดมันทำให้หัวใจฉันเต้นผิดปกติ
"เธอเชื่อในรักแรกพบไหม? ฉันเชื่อนะ เพราะฉัน...เจอมันแล้ว"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น