ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : LOVE 4 KISS : Chapter1 โชคดีที่ซ่อนอยู่ (100%)
"พ่อคะ เราหามาหลายที่แล้ว พอเถอะ"
ฉันที่เดินไปจับขาไปบอกคนข้างๆที่ตอนนี้กำลังพยายามหาป้าย 'บ้านเช่า' อยู่อย่างเอาเป็นเอาตาย
"ได้ไงล่ะลูก ถ้าหาไม่ได้แล้วคืนนี้เราจะไปอยู่ไหนกัน"
นั่นน่ะสิ ถ้าวันนี้หาที่อยู่ใหม่ไม่ได้ ฉันกับพ่อคงต้องนอนหนาวตายอยู่ข้างถนนแบบนี้แน่ๆ เพราะไอลุงขี้โกงนั่นคนเดียวที่ทำให้ฉันกับพ่อต้องมาลำบาก เอาเงินบริษัทของพ่อฉันไปไม่พอยังขายหุ้นของพ่อฉันอีก พ่อฉันถึงต้องล้มลายแบบนี้!
เพราะแกคนเดียวไอลุงหัวล้านฟันเฉาะ! พ่อฉันอุส่าห์ไว้ใจแกให้มาเป็นรองประธานดูแลบริษัทแทนแม่ฉัน แล้วไหงมาทำลายความไว้ใจของพ่อฉันแบบนี้ห้ะ!! มันไม่น่าให้อภัย เพราะแกๆๆๆๆ ทำให้ฉันกับพ่อต้องมาเดินเรร่อนอยู่แบบนี้ ว้อยยยยยย คิดแล้วมันน่าเจ็บใจชะมัด
ฉันมองไปหาคนข้างๆ ที่ตอนนี้ก็กำลังเดินหาป้ายบ้านเช่าอยู่เหมือนเดิม พอพ่อหันมาความรู้สึกที่นึกโกรธตาลุงนั่นมันกลายเป็นความสงสาร บริษัทนั่นพ่อกับแม่สร้างมันมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของท่าน มันคือความฝันที่จะเปิดบริษัทเพื่อเป็นของขวัญวันแต่งงานของพ่อกับแม่ แต่ไอตาลุงนั่นดันมาทำลายมันไปดื้อๆ! ถ้าตอนนี้แม่มองเห็นเราสองคนอยู่ แม่คงเสียใจมากแน่ๆ
แต่ช่างมันเถอะ! เราต้องเดินไปข้างหน้าพ่อสอนฉันแบบนั้นเสมอ ตอนนี้เราเดินมาถึงสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง นั่งมองท้องฟ้าสีคราม สายลมอ่อนๆและใบไม้สีเขียวปลิวไสว ทำให้ฉันนึกถึงตอนที่เราคนสองพ่อลูกเดินเล่นกันอยู่ในสวนหลังบ้าน ถ้าตอนนี้พ่อยังไม่ล้มละลาย ฉันคงได้อยู่บ้านหลังโตๆ กินอาหารอร่อยๆกับพ่อ ยังไม่ทันที่ฉันจะหยุดความคิดต่างๆนั้น ฉันรู้สึกว่าดวงตาฉันมันอุ่นๆจากนั้นก็มีน้ำใสๆไหลออกมาไม่หยุด ฉันคิดถึงแม่ คิดถึงบ้าน คิดถึงทุกคนที่เคยเห็นที่บ้านนั้น
"ร้องไห้ทำไมล่ะลูก อย่าร้องนะ โอ๋ๆ"
ท่านสวมกอดฉันทันที พ่อจะทำแบบนี้เสมอเมื่อเห็นฉันร้องไห้ เพราะพ่อบอกว่านี่เป็นวิธีแสดงความรักที่ดีที่สุดสำหรับพ่อ
"พ่ออยู่ตรงนี้นะลูก ไม่ต้องร้องนะ"
มือข้างหนึ่งของพ่อยังสวมกอดฉันไว้และมืออีกข้างลูบหัวฉันเบาๆ ยิ่งพ่อทำแบบนี้ฉันก็ยิ่งร้องไห้น่ะสิ คนที่เดินผ่านไปผ่านมาเห็นฉันกับพ่อนั่งกอดกัน คงคิดว่าฉันเป็นเมียน้อยพ่อแน่ๆ ช่างสิย่ะ! ไม่เคยเห็นพ่อลูกกอดกันรึไง
ฉันตั้งสติและดันตัวให้ออกจากอ้อมกอดของพ่อ มองไปข้างหน้าเอามือปาดน้ำตาที่ไหลเปรื้อนแก้มออก ฉันจะไม่มีวันให้พ่อต้องลำบากแบบนี้อีกเด็ดขาด ไม่มีวัน!!
"พ่อ! หนูจะไม่ยอมให้พ่อลำบากแบบนี้อีก เชื่อหนูสิ!"
ฉันจะตั้งใจเรียนให้ได้เกรดดีๆ จบมาทำงาน ซื้อบ้านซื้อรถ เหมือนที่พ่อกับแม่เคยทำ คอยดู!
"บ้านก็ยังไม่มี โรงเรียนก็จะเปิดแล้ว ถ้าคิดจะตั้งใจเรียนหาเงินละก็ ช่วยพ่อหาบ้านใหม่ก่อนเถอะไอลูกคนนี้"
"พ่อรู้ได้ไงว่าหนูคิดอะไรอยู่น่ะ -w-"
"แกเป็นลูกพ่อมา 17 ปี ทำไมพ่อจะไม่รู้ว่าแกคิดอะไรห้ะ มียอน"
"พ่ออ่าาาาา ..."
ก็แหงล่ะสิ ฉันทำอะไรพ่อรู้ทุกอย่าง ขนาดฉันโกหกว่าจะไปบ้านเพื่อนพ่อฉันยังจับได้เลย พ่อนี่สุดยอดจริงๆ
ตื้ด ตื้ด ตื้ด ...
*เสียงโทรศัพท์พ่อดัง*
"สวัสดีครับ"
(เห้ยไอชาน แกสบายดีเปล่าวะ!)
"เอ่อ... ขอโทษนะครับ นั่นใครครับ?"
(ฉันจะไม่ให้แกมาอยู่บ้านฉันเพราะแกลืมฉัน ไอเพื่อนเวร!!)
"ไอยูล นั่นแกใช่ไหม โอ้มายก็อดดดดด"
นั่นพ่อฉันจริงๆใช่ไหม ตอบฉันที = ='
(เออ ตอนนี้แกอยู่ไหน ฉันเพิ่งเห็นข่าวบริษัทแก แกไม่เป็นไรนะไอชาน)
"เป็น! แต่ที่แกบอกว่าจะให้ฉันไปอยู่ด้วย แกพูดจริงใช่ไหม!!"
(จริงดิวะ ฉันไม่ใช่คนทิ้งเพื่อนแบบแกหรอกนะ ไอเพื่อนเวรเอ้ย)
"ได้ทีเอาใหญ่ ตอนนี้ฉันอยู่ที่สวนสาธารณะปาร์คเซน แกมารับฉันที"
(ได้ เดี๋ยวฉันจะให้คนขับรถไปรับแก รออยู่หน้าทางเข้า โอเคนะ!)
ตุ๊ด ตุ๊ด ตุ๊ด ....
ตอนนี้ฉันกับพ่อยืนรอรถอยู่หน้าทางเข้าสวนสาธารณะ ของคนที่พ่อบอกว่าเป็นเพื่อนเก่าตั้งแต่เรียนมัธยม ทำไมพ่อไม่เคยเล่าเรื่องเพื่อนให้ฉันฟังเลยนะ แต่ก็ช่างเถอะ เพื่อนพ่อคนนี้นี่ใจดีจริงๆให้ฉันกับพ่อไปอยู่ด้วย ท่านคงสนิทกันมากแหงๆถึงโทรมาถามสารทุกข์สุขดิบกันซะขนาดนี้
บ้านยูลฮุนอา
"ไอชานเพื่อนยากกกกก"
"ไอยูลปล่อยฉัน หายใจไม่ออกเว้ย"
นี่คงเป็นคุณลุงเพื่อนพ่อที่ชื่อยูลสินะ แหมหล่อไม่เบาเลยนะคุณลุงเนี่ย ถึงดูอายุจะเยอะแล้วแต่หน้าตานี่ไม่เยอะตามอายุเลยแหะ
"เออๆ ปล่อยก็ได้ เอ้ะ! นี่ชานน้อยของคุณลุงใช่ไหมเนี่ย สวยขึ้นเป็นกองเลยนะ" ชานน้อย? ฮ่าๆ คุณลุงนี่น่ารักจริงๆ
"สวัสดีคะคุณลุง" ฉันทักทายคุณลุงกลับ
"แล้วเมียแกไม่อยู่หรอไอยูล"
"ไม่อยู่หรอก เขาไปดูงานที่ออสเตเรียเดือนหน้าถึงจะกลับ"
"งานล้นมือจริงๆ ฉันนี่อิจฉาแกแล้วสิ"
"เอาน่า อดีตก็ปล่อยมันไปอนาคตเริ่มใหม่กันได้ ฉันจะให้แกมาทำงานเป็นรองประธานบริษัทฉัน ดีไหม?"
"แกพูดจริงหรอวะไอยูล!!!"
พอพ่อได้ยินคุณลุงพูดแบบนั้น ท่านก็โผลเข้ากอดคุณลุงอย่างแรง ฉันอดยิ้มไม่ได้กับท่าทางตรงหน้าของคุณลุงสองคนนี้ ฮ่าๆๆ ในที่สุดความโชคร้ายก็มาพร้อมกับความโชคดีบ้างล่ะนะ
"ยิ้มอะไรของเธอ"
ฉันตกใจกับเสียงที่มาจากทางด้านหลัง ผู้ชายตัวสูง ผิวขาว ผมสีทอง ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน ริมฝีปากสีชมพูบางเฉียบถึงแม้จะไม่ได้ยิ้มแต่ก็เหมือนเขายิ้มอยู่ เอ้ะ! หน้าคุ้นๆเหมือนเคยเจอที่ไหนนะ
"อ่า มาพอดีเลยไอลูกชาย นี่ลุงชานเพื่อนพ่อ ส่วนเด็กสาวแสนสวยคนนั้น หนูมียอน"
"สวัสดีครับลุงชาน" เขาหันไปสวัสดีพ่อฉัน และหันมาหาฉันก่อนที่จะเอ่ยทักทายฉันอีกคน "สวัสดี ฉันคิมโย"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น