คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : แอลกอฮอล์ทำพิษ -///- ตอนที่ 1
8
แอลกอฮอล์ทำพิษ -///- (1)
หลังจากดันเต้วางบอมไว้ให้ฉันอายเล่นๆแล้วเดินจากไป ฉันก็อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยภายในยี่สิบนาที ^^ ส่วนการแต่งตัวก็ไม่มีอะไรมาก ฉันใส่กางเกงยีนส์ขาสั้นมีลายช้อบเปอร์ตัวเล็กอยู่ที่กระเป๋า กับเสื้อยืดคอวีสีน้ำเงินไม่มีลาย และเช่นเคยกับกระเป๋าใบโตสีน้ำตาล... ฉันลงมานั่งรอดันเต้ที่สวนตอนที่ฉันลงบันไดมาบ้านเงียบมากเลย สงสัยคุณลุงกับแม่คงพาแดนเนียลออกไปแล้ว พรุ่งนี้แล้วสินะที่ฉันต้องไปโรงเรียน U.U เศร้าจัง...ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ฉันยังไม่ได้โทร.ไปหายัยปุยฝ้ายกับฟ้าลั่นเลย! พวกนั้นต้องงอนฉันแล้วแน่ๆ คืนนี้ค่อยคุยแล้วกัน
‘อือ จะไปคุยเรื่องลินิลด้วย’
‘ยัยนั่นวุ่นวาย!’
‘ยัยนั่น...คงมีเหตุผล’
‘อย่าบอกนะว่าพี่ตัดใจไม่ได้อ่ะ’
อยู่ๆประโยคที่แดนเนียลคุยกับดันเต้ก็โพล่มาในความคิดของฉัน อยากรู้จริงๆว่าระหว่าง ‘ดันเต้’ กับ ‘ลินิล’ มีอะไรเกิดขึ้น เฮ้อ~ ไม่น่าหาเรื่องมาให้หนักหัวเลยจริงๆ
“รอนานมั้ย” -_-“
“หือออ...” (. . ) (‘ ‘)
“คิดอะไรอยู่เหรอ”
“ก็พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนแล้วนี่ฉันกังวลนิดหน่อย”
“อืม...ยังไม่รู้ด้วยสิว่าเธอจะอยู่ห้องไหน”
“ไปกันได้ยังอ่ะ” -0-
หืม! วันนี้เค้าแต่งตัวดูดีจัง... กางเกงยีนส์ทรงกระกระบอกสีดำกับเสื้อเชิ้ตสีขาวมีลายของธงชาติประเทศอังกฤษ...อีกแล้ว ไหนจะเซ็ตผมตั้งๆ ดูแล้วหล่อชะมัด! >< ฉันรู้สึกว่าตอนนี้เรื่องหนักหัวของฉันต้องเพิ่มขึ้นแล้วล่ะ หนึ่ง...ระหว่างเค้ากับลินิล สอง...เค้ากับประเทศอังกฤษ เยอะแยะจริงๆ เห็นแล้วรู้สึกเหนื่อยตัวเองม้ากมาก -*-
“ไปสิ วันนี้ฉันจะพาเธอไปทำอะไรที่มัน...”
:: บันทึกย่อ’ดันเต้ ::
“เอา...ดับบิ้ลช็อกโกแลตอัลมอนด์ค่ะ” ^^
“ของผมขอเป็น...ม็อคค่า อัลมอนด์ ฟัดจ์”
ผมพาข้าวหอมมารับชุดนักเรียนที่สั่งตัดไว้ตั้งแต่ต้นเดือนก่อน แล้วก็พาเธอเดินมากินไอศกรีมที่ร้าน S’7 ในห้าง XYZ
ระหว่างที่รอเสื้อผ้าอยู่สีหน้าเธอออกจะกังวลอยู่มากเลยล่ะครับ สงสัยจะเครียดกับโรงเรียนใหม่ ยัยนี่จะได้อยู่ห้องไหนนะ... จะมีเพื่อนหรือเปล่า... เฮ้อออ~ แค่คิดตามก็เหนื่อยแล้วครับ ผมเงยหน้าจากหนังสือเมื่อพนักงานมาเสิร์ฟไอศกรีที่โต๊ะ แล้วมองไปยังข้าวหอมที่นั่งสีหน้าไม่ตกหลังจากออกจากร้านเสื้อ เอาล่ะงานนี้คงใหญ่หน้าดูสำหรับยัยหนูเปี๊ยกนี่ - -‘’ จริงๆผมไม่คิดที่จะยุ่งเกี่ยวกับยัยนี่ด้วยซ้ำ คิดว่ายัยนี่ต้องเป็นลูกเลี้ยงที่ได้พ่อเลี้ยงรวยแล้วจะเอาแต่ใช้เงิน หยิ่ง และก็เหยียมย่ำคนอื่น ตอนแรกที่เจอผมออกจะไม่ชอบด้วยซ้ำแต่พอได้อยู่ด้วยแล้วเธฮไม่เป็นอย่างนั้นเลยครับ ออกจะโก๊ะๆ ตามประสา บางครั้งก็ทำอะไรตลก บ้าบอ จนผมอดยิ้มไม่ได้ ข้าวหอมเป็นคนซื่อๆนะครับ ออกจะบื้อเลยด้วยซ้ำ แต่เธอก็น่ารักเป็นตัวของตัวเองดี โดยเฉพาะเวลาที่อยู่กับแดนเนียล สองคนนี้ยังกะอายุเท่ากันเลยล่ะครับ
“ดันเต้... นายว่าฉันจะมีเพื่อนมั้ยอ่า -0-” ข้าวหอมถามผมหลังจากที่เงียบไปนาน สีหน้าเธอยังคงกังวลอยู่อย่างนั้น
“ไม่รู้สิ”
“นายมีเพื่อนใช่มั้ยล่ะ แนะนำให้ฉันรู้จักเพื่อนนายบ้างสิ”
เหอะ! ไม่มีทาง! ไอ้เพื่อนผมน่ะหรอ... เธอได้เสร็จมันหมดน่ะสิ -*-
“เธอก็เป็นเพื่อนกับฉันไง”
“กรณีที่ฉันอยู่ห้องเดียวกับนายไม่ต้องบอกนายก็ต้องเป็นเพื่อนกับฉันอยู่แล้ว... แต่ฉันหมายถึงกรณีที่ฉันไม่ได้อยู่กับนาย”
“อืม...” นั่นสินะ...
“TOT”
“คิดมากน่า...ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก”
“แต่ว่านะ!”
“หยุดเลย! ไม่ต้องเถียงขี้เกียจฟัง”
“TxT”
“รีบกินเถอะ... เดี๋ยวจะพาไปคลายเครียด”
“ไปไหนอีกล่ะ” -0-
“ไม่ใช่บ้านผีสิงก็แล้วกัน”
“-////- เออ!”
หึๆ.... หน้าแดงเชียว ผู้หญิงอะไรดูง่ายชะมัด! วันนี้เธอเสร็จฉันแน่! ข้าวหอม... J
สามทุ่มกำลังดี... ผมพาข้าวหอมมายังคลับ Max’Mas คลับนี้เป็นส่วนนึงในชีวิตวัยรุ่นผมเลยก็ว่าได้เพราะ ‘แมกซ์’ เพื่อในกลุ่มของผม มันเป็นคนชอบกิน... ‘กิน’ ทุกอย่างเลยครับโดยเฉพาะของหวานๆ อย่างผู้หญิง -..- ตอนแรกทางบ้านมันกะจะทำเป็นร้านอาหารให้แต่เหตุที่มันเป็นผู้ชายที่คิดจะใช้ชีวิตอย่างคุ้มค่า มันจึงร่วมมือกับ ‘คริสติน’ เปลี่ยนแปลงจากร้านอาหารเป็นคลับชื่อดัง เนื่องจากมันสมองดีๆ ที่หลั่งไหลออกมาจาก คริสติน... เพื่อนที่ฉลาดที่สุดในกลุ่มของผม อ้อ! แล้วก็ ‘กรีน’ เจ้าพ่อเจ้าแม่แห่งความสดใส (กระล่อน) ที่มักจะสนองความต้องการของสาวๆ โดยอ้างเหตุผลที่ว่า ‘อยากให้โลกสดใส... เลยต้องทำให้คนอื่นมีความสุข’ เพื่อนผมแต่ละคนดูเป็นคนดียังไงพิกลนะครับ แล้วยังนี้ผมจะให้ข้าวหอมไปใกล้ยังไงล่ะ -O- แล้วก็... คลับนี้เข้าได้ทุกคนนะครับ แต่ทุกคนที่ว่านี่ต้องมีคุณสมบัติที่พร้อมทุกประการ ก็คือ ต้องเป็นเพื่อนหรือคนรู้จักเท่านั้น พูดง่ายๆก็คือ คลับนี้ต้อนรับแต่เพื่อนอ่ะครับ เป็นเหมือนกับโรงเรียนยามวิกาล ที่เฉพาะผู้ถือสิทธิเท่านั้นที่เข้าได้ ถ้าพวกคุณคิดอย่างผมล่ะก็ ใช่เลย! คลับนี้ผู้หญิงเพียบ! ถ้าอยากเข้าก็ไปทางพวกมันสามคนที่ผมบอกไว้แล้วกัน... อิอิ J
“นะ..นี่นาย! พาฉันมาที่นี่ทำไมอ่า” -0-
“ก็พามาแก้เครียดไง... อยากมีเพื่อนไม่ใช่หรอ”
“หืม... ที่นี่อ่ะนะ แต่นี่มันคลับนะ เรายังอายุไม่ถึงเลยฉันไม่เข้าหรอกนะ” เธอบอกพลางหันหลังจะเดินกลับไปยังรถ
หมับ!
ใครจะยอมให้กลับง่ายกันเล่า... นานๆทีผมจะมาเหยียบที่นี่นะ!
“เดี๋ยวซิ! ฉันไม่ได้พามาทำอะไรเสียหายสักหน่อย แล้วอีกอย่างที่นี้ก็ของเพื่อนฉัน” ผมบอกเธอพร้อมกับฉุดเธอเดินเข้าไปในคลับโดยไม่ฟังเสียงโวยวาย
เสียงเพลงดังกระหึ่ม แสงสีสลวยลายตาไปหมด นี่ปิดเทอมมันถือเอาเป็นคลับจริงๆเลยหรอเนี่ย -0- ตอนแรก... ชั้นล่างนี้ต้องเป็นเหมือนกับร้านอาหารสไตล์ส่วนตัว มีเพลงบรรเลงแบบเรื่อยๆ ถัดไปหลังหน่อยก็จะเป็นโซนนักปาร์ตี้ที่จะจองไว้สำหรับเลี้ยงฉลอง แล้วข้างบนชั้นสองจะเป็นผับที่เปิดตัวให้ได้แดนช์บ้าง จัดดีเจเปิดเพลงตามขอ และสำหรับชั้นสามเป็นแบบที่ผมอย่างข้างต้น เฉพาะ VIP เท่านั้น! แต่นี่มันแปลงโฉมใหม่เลยหรอเนี่ย O_O ผมไม่ได้ที่นี่แค่ 4 เดือนเองนะ! ส่วนฉันสี่ เป็นห้องสำหรับพวกผมสี่คน ไฮคราสสุดๆ -..- (แม็กซ์เป็นคนจัดการทุกอย่าง)
“นะ.. นาย T^T พาฉันกลับบ้านนน” ข้าวหอมสะกิดผมแล้วตะโกนใส่ เพราะเสียงเพลงดังฟังจนไม่ได้ศัพท์
“ไปข้างบนเถอะ... สะดวกกว่านี้” ผมพาข้าวหอมเบียดฝูงคนที่พากันแข่งเต้นกันอย่างเมามันส์
“โอ๊ะ! ขอโทษค่ะ” หืมมม... ยัยเตี้ยเดินชนใครละน่ะ -0-
“คนสวยยย~ มากับใครเหรอคร้าบบบ~ ดื่มกะพี่อ่ะป่าววว~” ไอ้ปากจวดนี่เอง!
“ขอโทษนะคะ ไม่ค่ะ ขอตัวนะ” ข้าวหอมปัดหน้าและเดินตามผมแต่ไอ้นี่มันไม่จบแฮะ... สงสัยจะมีเรื่อง
“มากับ ‘แฟน’ ไสหัวไปไกลๆเลยไป!” ผมพูดจบแล้วรีบลากข้าวหอมไปยังชั้นที่สี่ให้เร็วที่สุด
“O_o!! ดันเต้!!... เฮ้ยยยย ไอ้กรีน! ไอ้เต้มาที่นี่เว้ย” เสียงไอ้แม็กซืน่ะครับ แปลกนักหรือไง!
“จริงอ่ะ! บอกไอ้ตินเร็ว! >< พาเด็กๆมาด้วย!” เอ่อ... ไม่ดีมั้งพอดี..พา...เอิ่ม...
“ดันเต้~ ที่รักมาทำอะไรที่นี่ล่ะ” ^^ คริสตินเดินพูดออกมาจากห้องด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม.. พูดจากวนประสาทชะมัด!
“โอ๊ะโอววว... ใครหว่า~ ?” แม็กซ์ร้องเสียงดัง เพิ่งจะมองเห็นกันหรอวะ!
“เอ่อนี่...” ผมกำลังจะบอกแต่พวกมันฟังกันที่ไหนล่ะ!
“แฟนเหรอ... ไม่ใช่ฉันจีบนะ” ^^ กรีน...
“เฮ้ยย! ได้ไงอ่ะ ของฉันดิฉันเห็นก่อนนะ” -0- แม็กซ์
“คนสวยต้องคู่กับคนฉลาด... ” J คริสติน
“เอ่อคือว่าฉันเป็นเพื่อนกับดันเต้น่ะ” -0- ข้าวหอม
เหอะ! ยัยนี่ประสาทแน่ๆ ตายล่ะ ปลุกเสือซะแล้วซิข้าวหอม -0-
“ห้ามแตะ! ห้ามต้อง! แฟนไอ้แดนเนียลมัน” -_-‘’
ผมบอกหน้าตาย... ยัยนั่นยิ้มแห้งๆให้ไอ้พวกนั้น แล้วเดินมาหลบอยู่หลังผม และพูดเบาๆ แทบไม่ได้ยินแน่ะ
“เพื่อนนายน่ากลัวจัง... กลับบ้านกันเถอะนะ”
ฮ่ะ ๆ เฮ้อออ เพื่อนผม ดีกันที่ไหนล่ะครับ ว่ามั้ย ? แต่ยังกลับไม่ได้หรอกนะ... ฉันต้องพาเธอทำอะไรสนุกๆ ก่อน ^^
“ไปห้องใหญ่กันเถอะ... เล่นเกมส์กัน” ผมพูดขึ้น ขัดจังหวะพวกมันที่หาเรื่องแซวข้าวหอมเป็นว่าเล่น “ถ้าอยากกลับบ้าน... ก็เล่นเกมส์ให้ชนะล่ะ” ผมหันกลับมายิ้มให้ข้าวหอม ที่ตอนนี้ทำท่าจะร้องท่าเดียว…
“ไอ้เต้~! เร็ววววว~ รีบพาข้าวหอมมาเร็ววว~” แหม... ไอ้แม็กซ์เรื่องหญิงนี่รีบจริง!
ผมเดินนำหน้าข้าวหอมไปยังห้องใหญ่ที่จัดไว้เพื่อเป็นที่ประชุมของกลุ่มพวกผม... เอาล่ะ เกมส์ความจริง !
“เกมส์นี้ง่ายๆนะข้าวหอม... แค่ขวดมันจะหมุนไปเรื่อยๆ... แล้วถ้ามันหยุดที่ใคร คนนั้นก็ต้องทำตามคำสั่งของคนอื่นๆ” ^^ คริสตินเป็นอธิบายกติกาให้ข้าวหอมฟัง “เริ่มกันเถอะ... ฉันอยากกลับบ้านแล้ว” หึ! ข้าวหอมบอกคริสตินที่กำลังอธิบายอยู่
“โอเค.. เริ่มเลย” ทันใดนั้น แม็กซ์ก็หมุดขวดกลางวง
“มันจะหาผู้ชนะยังไงหรอ” -0- ข้าวหอมถามขึ้นเมื่อเห็นว่าขวดนั้นยังไม่หยุดอยู่ที่ใคร
“ก็... ถ้าทำตามคำสั่งไม่ได้ถือว่าแพ้แล้วต้องโดนทำโทษ” ^^ กรีนบอก
“ด้วย... แอลกอฮอลล์ไงล่ะ” ^O^ แม็กซ์เสริมอย่างร่าเริง
…ขวดหยุดที่... ผม O)(O ผมหรอ !
“เอาล่ะ... ที่แกนะไอ้เต้ ฉันจะยกข้อนี้ให้ข้าวหอมก็แล้วกัน” คริสตินพูด “เธฮสงสัยอะไรหรือจะให้มันทำอะไรก็ตามใจเธอ”
“เอ่อ... ฉันสงสัยเรื่องนายกับประเทศ UK” -0- อืมมม... ยังไม่เลิกสงสัยอีกเหรอเนี่ย
“เออ... ฉันก็สงสัย” กรีน
“ฉันด้วย” แม็กซ์
“ฉันไม่ค่อยอยากเท่าไร... แต่ก็ฟังได้” คริสติน
ไอ้พวกนี้! ถ้ายัยนี้ไม่จุดประเด็นแกก็จะถามเลยใช่มั้ย !
“ฉันขอแก้วนึง” ผมเลี่ยงที่จะตอบ ทำให้ทุกคนพร้อมกันที่จะทำหน้าเสียดายอย่างที่สุด... ผมขอไม่บอกดีกว่านะ
ความคิดเห็น