คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : 3 คน 1 เตียง!
7
3 คน 1 เตียง!
ตอนนี้เวลาห้าทุ่มกับอีกสี่สิบสองนาที! ฉันยังยืนโด่รอดันเต้เก็บรถอยู่เลย -*- หมอนี่บอกว่า ‘ออกบ้านพร้อมกันก็ต้องเข้าบ้านพร้อมกัน’ นั่นเป็นเหตุที่ทำให้ฉันมายืนรอเขาเก็บรถแสนแพงนี่! วันนี้ฉันสนุกมากเลยนะคะ ตั้งแต่มาอยู่กรุงเทพฯ ฉันยังไม่เคยได้ออกไปเที่ยวหรือทำอะไรที่สนุกขนาดนี้มาก่อนเลย นอกเสียจากว่าแม่ให้ออกไปซื้อเสื้อผ้าแล้วก็ทำสปาร์อะไรนั่น!
ส่วนเรื่องของดันเต้ฉันก็ยังอยากรู้อยู่ดีค่ะ แม้ว่าจะเป็นอดีตหรืออะไรก็ตามแต่ฉันสงสัยไปแล้ว! เพราะฉะนั้นฉันต้องรู้ให้ได้!
“วันนี้สนุกหรือเปล่า” ดันเต้พูดพลางเดินมาหาฉันที่ยืนรออยู่หน้าโรงรถ
“ก็ดีนะ นานๆทีฉันถึงจะได้ออกไปไหนมาไหน”
“อืม...แล้วเรื่องนั้นล่ะ”
“(‘ ‘)?” อะไยหยอ -3-
“เฮ้อ~ ยัยเตี้ยจอมเพี้ยน”
“เฮ้! นายว่าฉัน… อีกแล้ว” - -!
“เรื่องที่อยู่ใน ‘บ้านผีสิง’”
บ้านผีสิง... O///O อะ ไอ้บ้า! ถามบ้าอะไรของนายนะ! L
“คิดออกแล้วสิ” J
“บะ...บ้า! เข้าบ้านได้แล้วฉันง่วงนะแทบจะยืนหลับได้แล้วเนี่ย!” >///<
“ฮะๆ เธอนี่แกล้งสนุกชะมัด!”
“เหรอ!”
“อ้อ! แล้วก็ที่ล้มน่ะ ไม่เป็นไรแล้วใช่มั้ย”
“อ๋อ! อื้ม! มันหายขาดเลยล่ะ”
“พี่ข้าวหอม!!”
“แดนเนียล! เจ้าตัวเล็กทำไมไม่นอนอีกเนี่ย!” - -!
“ผมรอพี่ข้าวหอมอยู่ฮะ พวกพี่ไปนานจังผมคิดถึง” (U.U)
“โอ๋~เด็กดี เดี๋ยวพี่พาขึ้นไปนอนข้างบนนะ”
“วันนี้ผมนอนห้องพี่นะฮะ...ตามที่สัญญา วันนี้ผมไม่มีเพื่อนเลยคุณลุงก็ทำแต่งานคุณป้าก็ช่วยคุณลุงอย่างเดียวเลย”
“ได้สิ! เป็นการชดเชยแล้วกันนะ” J
“เฮ้ยๆ! น้อยๆหน่อยไอ้หนู!” เสียงดันเต้ขัดขึ้นหลังจากเงียบไปนาน
“พี่ดันเต้! ทำไมพาแฟนผมไปนานจังนะผมคิดถึงพี่ข้าวหอมจะตายอยู่แล้ว” L
“แฟนแก! เหอะ...แดนเนียลแกนี่แก่แดดจริงๆ” เขาพูดพร้อมส่ายหน้าช้าๆ เหมือนระอาแก่ใจ
“พอๆ ไปนอนกันเถอะแดนเนียล” ฉันตัดบทของสองพี่น้องคู่นี้
“พี่ง่วงจะตายอยู่แล้ว” -0- ฉันหาววอด
“ครับผม” ^^
หลังจากแยกย้ายกับดันเต้ที่บ้านเสร็จ ฉันก็พาแดนเนียลมาเอาหมอนแล้วก็ผ้าห่มที่ห้องสำรอง แดนเนียลถามฉันทุกเรื่องเลย ไม่ว่าจะเป็นฉันไปทำอะไรบ้าง พี่ดันเต้แกล้งฉันบ้างหรือเปล่า ฉันกินอะไรมาหรือยัง ไปเที่ยวสนุกมั้ย ของที่นั่นสวยมากหรือเปล่า ฉันอยากได้อะไรอีกมั้ย บลาๆ~ และยังอาสาที่จะพาฉันไปอีกด้วย พอเม้าท์มอยกับแดนเนียลเสร็จฉันก็นั่งรอเจ้าตัวเล็กอาบน้ำ ต่อมาก็พาแดนเนียลลงมากินนมอุ่นๆ นั่งดูโทรทัศน์กันพอประมาณก็ขึ้นมาบนห้องฉัน....!!
“ทำไมเธอมาช้าจัง”
ดันเต้อีกแล้ว! หมอนี่ไม่มีที่จะไปแล้วหรือไงนะ
“นายเข้ามาทำไม!”
“นั่นสิฮะ พี่จะเข้ามาทำไมอ่ะ” -0-
“ฉันก็จะมานอนน่ะสิ”
“หา!!” ฉันกับแดนเนียลประสานเสียง
“ก็...ทีแดนเนียลยังมานอนกับเธอได้ ทำไมฉันจะมาด้วยไม่ได้ล่ะ”
“ห้องนายไม่มีหรือไง”
“ใช่! ห้องพี่ก็มี”
“ห้องแดนเนียลก็มี ทำไมเธอยังให้มันมานอนกับเธอได้ล่ะ”
“มันไม่เหมือนกันซะหน่อย! แล้วอีกอย่างนายนั่นแหละที่เป็นคนบอกให้แดนเนียลมานอนกับฉัน”
“นี่...ฉันง่วงแล้วนะ”
ดันเต้ล้มตัวลงนอนกับเตียงของฉันแล้วหาววอดๆอย่างไม่อายใคร! ฉันกับแดนเนียลหันหน้ามองกันจากนั้นก็...
“นอนเถอะฮะพี่ข้าวหอม ผมง่วงแล้ว” -0- ดันเต้ยืนหาวพร้อมกับขยี้ตา
“เอ่อ...” เห็นท่าทางแดนเนียลแล้วก็คงต้องงั้นอ่ะ “จ้า...นอนก็นอน!”
“เอ่อแดนเนียลนอนตรงกลางนะ เดี๋ยวพี่จะนอนริมเอง” ^^
“ไม่ได้นะ!”
อยู่ๆดันเต้ก็ลุกพรวดขึ้นมาร้องลั่นห้อง พร้อมกับกระถับตัวออกห่างจากแดนเนียลทันที
“อะไรของนายเนี่ย!”
“ไม่รู้แหละ”
“แดนเนียลครับ...หนูขยับมานอนริมดีกว่า” ^^
“ผมกลัวตกเตียงฮะ” UU โอยยย...จะหลับแหล่ไม่หรับแหล่เนอะ สงสารแดนเนียลจัง ><
ฉันมองหน้าดันเต้อย่างเคืองๆก่อนที่จะหันมาบอกกับแดนเนียล ส่วนดันเต้ก็เบะปากแล้วนอนต่อ
“เอางี้ล่ะกัน เดี๋ยวพี่กอดเราทั้งคืนเลยไม่ต้องกลัวตก...นะ”
“ฮะ...” หลับไปแล้ว
โอเค! ทีนี้เรื่องก็จบ! เชอะ...ดันเต้ ไอ้พี่ใจร้าย -.,- ชอบทำเป็นหล่อ (เกี่ยวกัน?) พอฉันแลกที่กับแดนเนียลเสร็จแล้วล้มตัวลงนอนโดยที่ไม่ลืมเอาแขนไปโอบตัวแดนเนียลไว้ตามที่บอก พอฉันหลับตาก็เหมือนมีอะไรหนักๆมาอยู่บนเอวของฉัน พอนานเข้าไอ้ที่หนักๆมันก็มาแกะแขนฉันที่โอบแดเนียลออก หือ! เหมือนมีคนจับฉัน...O_O
“...”
“ขอนอนกอดเธอได้มั้ย” ดันเต้! อีกแล้ว >///<
“…”
“แปลว่าได้นะ”
“…”
“ตัวเธอเล็กจัง...แต่นิ่มดี หอมด้วย ฉันชอบ”
“…”
‘ชอบ’ อย่างนั้นเหรอ...
“ฉันคิดว่าฉัน...”
เขาเอาหน้ามาซุกตรงซองคอของฉันแล้วพูดเสียงอู้ๆอี้ๆ ตรงประโยคสุดท้าย...จากนั้นก็เงียบไป แล้วสรุป! เขาพูดอะไรล่ะเนี่ย -0-
“...”
ดันเต้...นายเป็นผู้ชายที่ร้ายกาจจริงๆ ขนาดเสี่ยวนาทีสุดท้ายก่อนฉันจะหลับนายยังแกล้งฉันได้ลง
เช้าวันใหม่ที่(เกือบ)สดใส -____-^
“พี่ดันเต้นั่นแหละ! พี่ทำให้เตียงใหญ่กลายเป็นเตียงเล็ก!”
“แกนั่นแหละแดนเนียล! ถ้าแกไม่งอแงป่านนี้ยัยเตี้ยเนี่ย! ได้นอนหลับสบายๆไปแล้ว”
“…”
ฉันนอนอยู่ตรงกลางระหว่างสองพี่น้องที่เปิดสงครามกัน เนื่องจากไม่มีใครยอมลุกออกจากเตียง...พอฉันจะลุกทั้งสองคนก็ห้ามไว้ ฉันเข้าใจแดนเนียลนะว่าทำไมถึงไม่อยากให้ฉันลุกก็คงเพราะอยากจะอยู่กับฉันนานๆ แต่สำหรับดันเต้ ฉันเกือบเข้าใจนะส่วนเหตุผลอาจดูเข้าข้างตัวเองไปนิดก็เหอะ
“แต่พี่เป็นคนบอกให้ผมมานอนเองนะฮะ!”
ใช่แดนเนียลพูดถูก!
“แล้วทำไมแกไม่นอนตั้งแต่หัววัน! ตอนฉันกลับมามันเกือบเที่ยงคืนเลยนะเว้ย!”
“ก็ผมอยากอยู่กับแฟนผมนี่ฮะ!” -^-
“แต่คุณน้าให้ฉันเป็นคนดูแลยัยเตี้ยนี่!”
อดทนไว้...มันว่าเราแค่ครั้งเดียว...
“…”
“แต่พี่ข้าวหอมต้องดูแลผม!”
“แต่ยัยเตี้ยนี่เป็นคนของฉัน!”
ครั้งที่สอง...เท่านั้นเอง...
“แต่พี่ข้าวหอมเป็นแฟนผม!”
“แล้วไง!”
“พี่จะแย่งแฟนผมเรอะ!”
“เปล่า...เพราะยัยเตี้ยเนี่ยเป็นคนของฉันอยู่แล้ว”
ครั้งที่สาม...
“พี่ดันเต้!”
“แดนเนียล!”
“พอที!” หมดความอดทนแล้วนะ!!
“OxO” <--- แดนเนียล
“-_-” <--- ดันเต้
“กลับห้องของตัวเองไปเลยทั้งสองคน!”
ฉันบอกทั้งสองก่อนที่จะลุกแล้วกระโดดลงจากเตียงไปหยิบผ้าขนหนูแล้วก็ชุดคลุบอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวอาบน้ำ
“นี่! บอกให้กลับไปไง...ทำไมยังนอนหน้าสลอนกันอยู่” -*-
“เธอบอกไอ้แดนเนียลออกไปก่อนดิ”
“ดันเต้! นายควรจะออกไปอาบน้ำอาบท่าได้แล้ว..วันนี้นายต้องพาฉันไปข้างนอกนะ” -0-
“ไปไหนกันฮะ!?”
“ทำธุระแล้วก็ซื้อชุดนักเรียน” -_-*
“แดนเนียลไปอาบน้ำอาบท่าไปเดี๋ยวได้ออกไปกับคุณน้านะ~ เห็นว่าจะไปห้างด้วยนี่”
“เหรอฮะ! งั้นผมไปก่อนนะฮับ”
“จ้า” ^^
“ส่วนนาย! ออกไปเลย...”
“อืม... แต่งตัวสวยๆนะ ฉันจะรอ” ^^
“บ้า!” >///<
ความคิดเห็น