คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บ้านผีสิง หรอ? O[]O
6
บ้านผีสิง หรอ? O[]O
ดันเต้พาฉันมาร้านคัพเค้กที่ฉันชี้ไปมั่วๆข้างร้านหนังสือ จะว่าไปบรรยากาศร้านนี้ก็ดีเหมือนกันนะ ชิลๆสบายๆ ออกแนววินเทจแต่ไม่จ๋ามาก ตัวร้านแบ่งออกเป็นสามส่วนใหญ่ๆ คือส่วนที่ติดกับหน้าร้าน ส่วนใหญ่คนที่นั่งตรงนี้น่าจะเป็นพวกที่นั่งไม่นาน ส่วนที่สองคือส่วนที่อยู่กลางร้านหรือติดกับเคาน์เตอร์ ส่วนนี้น่าจะเป็นพวกชอบบรรยากาศครึกครื้นเพราะมีเพลงเปิดเบาๆให้ได้ฟังกันตลอด ส่วนที่สามเป็นส่วนที่ผู้รักความสงบต้องการ เป็นแนววินเทจอาร์ตๆ ที่ประผสมผสานระหว่างโลกความจริงกับเทพนิยายได้อย่างลงตัว ส่วนนี้น่าจะเป็นพวกลูกค้าวีไอพี และดันเต้ก็น่าจะเป็นหนึ่งในนั้นเพราะเขาพาฉันมาในส่วนนี้แต่ลึกเข้าไปเขาพาฉันเดินผ่านส่วนที่สามมายัง...
“ที่นี่คือที่ประจำของฉัน”
เป็นส่วนที่จัดไว้เป็นแบบส่วนตัว ตกแต่งลายธงชาติประเทศอังกฤษทั้งนั้นเลย ไม่ว่าจะเป็นเบาะที่นั่ง พื้นพรม แก้วกาแฟ หมอนอิง ผ้าม่าน หรือแม้แต่ลวดลายของผนัง! ดันเต้ต้องมีอะไรที่เกี่ยวข้องกับประเทศนี้แน่ๆ! ขนาดบ็อกเซอร์ยังเป็นลายธงชาติอังกฤษเลย -///-
“นายมีอะไรเกี่ยวกับประเทศนี้งั้นเหรอ”
“ก็เปล่านี่ ทำไมเธอถึงคิดว่าฉันมีอะไรเกี่ยวข้องกับประเทศอังกฤษล่ะ”
“ก็...ช่างเถอะ! สั่งไรกินดีกว่า”
“หึ~”
ยิ้มอีกแล้ว ช่วงนี้เขายิ้มบ่อยไปน้า~ ♥
“ทำไมนายยิ้มบ่อยจัง...”
“นั่นสิ...ทำไมกันนะ~”
-///- อะไรเล่า~
“เพราะเธอหรือเปล่า...”
“ฮะ? ฉัน!?”
“เธอชอบทำตัวโก๊ะๆล่ะมั้ง...ฉันถึงมีความสุข”
“อ๋อ! เฮอะ.. ฉันไม่ได้โก๊ะนะ!”
จากนั้นฉันกับดันเต้ก็นั่งกินเค้กกันจนเวลาล่วงเลยมาถึงหนึ่งทุ่มครึ่ง! สงสัยกันใช่มั้ยล่ะว่าทำไมฉันกับเขาถึงอยู่กันนานซะขนาดนั้นกับการกินคัพเค้ก! ก็กว่าจะได้กินดันต้เล่นสงครามประสาทกับฉันนะสิคะ >< เอาแต่จ้องหน้าฉันพอฉันตักเค้กจะเอาเข้าปากเขาก็ยังมอง พอถามว่า ‘มองทำไม’ เขาก็บอกว่า ‘เปล่า’ พอกินน้ำ เขาก็มอง มองๆ มองจนฉันไม่กล้าจะกระดิกตัวไปเลยล่ะ พอหยุดกินเขาก็หัวเราะแล้วก็พูดว่า ‘อร่อยเนอะ’ แล้วก็ยิ้ม~ ฉันล่ะไม่เข้าใจจริงๆว่าเขาทำทำไม! ฮึ่ย มันน่าโมโหนะถ้าคุณกำลังทำอะไรแล้วมีคนมาจ้องไม่วางตาแบบนี้อ่ะ -0- แล้วยิ่งถ้าเป็นคนหล่อๆแบบ ดันเต้ เนี่ย! ยิ่งแล้วใหญ่เลย >///<
ตอนนี้ดันเต้พาฉันมาร้านหนังสือที่อยูไม่ไกลจากร้านคัพเค้กแล้วก็ให้ฉันเลือกหนังสือพร้อมกับอุปกรณ์การเรียนให้กับแดนเนียล อ้า~ กระเป๋าดินสอลายนี้น่ารักจังเลย มันเป็นลายเดียวกับเสื้อฉันค่ะ นั่นแหละ! ช้อบเปอร์ นั่นเอง เจ้ากวางน้อยจมูกสีน้ำเงิน >< หืมมม...มีลายรูปธงชาติอังกฤษด้วย! ดันเต้จะเอามั้ยน้า~
“นานไปมั้ย” -_-?
“อุ่ย! โทษทีเหลืออะไรอีกล่ะ”
“ก็ได้ตามที่เธอจดหมดแล้วล่ะ”
“อ๋อ! งั่นก็แค่นี้แหละ” ^^
“แล้วเธอไม่เอากระเป๋าดินสอหรอ”
“หืม…ไม่ล่ะไปเถอะ” ^^
“แต่ฉันอยากได้เอาไอ้ตัวเนี่ยกับลายธงอังกฤษอ่ะ หยิบมาซิ”
และฉันก็หยิบกระเป๋าดินสอสองอันใส่ตะกร้าไปมันเป็นลายที่ฉันเลือกตั้งแต่แรกเลยค่ะทั้งสองอัน ดันเต้เขาใช้ของพวกนี้ด้วยเหรอ จะว่าไปวันมะรืนก็จะเปิดเทอมแล้วสิ ตายแล้ว! ฉันยังไม่ได้เตรียมใจเลยนะ T^T
หลังจากที่ได้ของตามความต้องการครบแล้วเราก็ออกจากร้านหนังสือแล้วตรงไปยังลานจอดรถเหรอ?
“จะไปไหน” O_o! “ที่จอดรถอยู่ตรงโน่นนะ” ฉันชี้ไปยังประตูทางออก
“วันนี้ฉันยังไม่ได้ทำโทษเธอเลยนะ”
ทำโทษ? ฉันทำอะไรผิดย่ะ! -^-
“หือ??”
“วันนี้เธอตื่นสาย ฉันไม่บอกเธอเหรอว่าฉันจะทำโทษ”
“ไม่นะ” T^T กลับบ้าน~
“ว้า~ แย่จังเลย ฉันนี่น้า~” J
“ทำไมนายต้องแกล้งฉันด้วยเนี่ย!”
“ก็..เธอมันน่าแกล้งเองหนิ”
“ฮึ่ย! น่าแกล้งตรงไหนฉันอยู่ของฉันดีๆนะ”
“ก็เธอน่ารัก...มั้ง”
“อะ...ไอ้บ้า! -///-”
ฉันกำลังจะเดินหนีแต่ดันเต้ก็ยังดึงฉันและเขาก็ลากกกกก~ ขอย้ำว่า ‘ลาก’!! ลากฉันมาที่ศูนย์รวมเกมแต่ถ้าหากเขาให้ฉันมาเล่นเกมก็จะมิใช่ปัญหาแต่อย่างใด แต่เขากลับเดินผ่านไปแล้วสาวเท้าตรงไปที่ ‘บ้านผีสิง’ !! งามไส้อย่างนี้ก็มัน(ส์)พะยะค่ะ T^T
“ดันเต้~ อย่าทำแบบนี้เลย” T^T
“เอาน่า~ เธอเล่นเป็นเพื่อนหน่อยนะฉันอยากเล่น”
“คนอื่นเข้าไปก็เยอะนะ” (U.U)
“แต่...ฉันอยากให้เธอเข้าไป”
“แต่ฉันไม่อยากเข้าป๊ายยยย”
ไม่ทันแล้ว ดันเต้จ่ายเงินค่าตั๋วแล้วก็ลากฉันเข้ามาเรียบร้อยแล้ว ฮือออ ช่างน่าเศร้าทำไมคนสวยถึงถูกรังแกอย่างนี้ T^T
ข้างไหนมันช่างมืด! มืดมากค่ะฉันมองไม่เห็นดันเต้เลยฉันได้แต่เกาะแขนเขาแน่นเลยค่ะ เดินตามเขาไปเรื่อย~ เขาเลี้ยวฉันก็เลี้ยว ก็หยุดฉันก็หยุด เขานิ่งฉันก็นิ่ง แต่เดี๋ยว! ทำไมเขานิ่งนานจังอ่ะ -0-
“ดันเต้.. นะ นายยังอยู่กับฉันใช่มั้ย” ฉันพูดเสียงสั่นๆ
“กลัวเหรอ~” น้ำเสียงดันเต้ทำมันมันแหบๆล่ะ -0- เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย แล้วอีตานี่มาตบไหล่ฉันทำไมเนี่ย! แต่เดี๋ยว!! ทำไมมือดันเต้ถึงหลุดติดมือฉันมาได้ล่ะ O_O!!! ไม่ใช่แล้ว ไม่ใช่ดันเต้แล้ว!
“กรี๊ดดดดดดดดด!!!!” ><!!! ใครก็ได้ช่วยด้วย !!
ฉันวิ่งหนีไอ้ผีบ้าตัวนั้นมา อ่าว -0- ซวยแล้ว! ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย
ฮึก ฮือออ ฮือออ T^T ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วยค่ะ ฉันกลัวแล้ว ดันเต้นายอยู่ไหน
“ฮือออ ดะ ดันเต้! นายอยู่ไหน” T^T ฉันตะโกนเรียกดันเต้ ฮือออ ไอ้น้ำตาบ้าทำไมต้องไหลด้วยเนี่ย ดันเต้นายทำฉันร้องไห้รอบที่สองแล้วนะ ฮืออออ
“ข้าวหอม!”
“ดันเต้~ ฮือออ” T^T
ฉันวิ่งเข้ากอดดันเต้ตามเสียงด้วยความกลัว พร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย เขากอดฉันกลับเหมือนจะปลอบให้ฉันหายกลัว
“นายไปอยู่ไหนมา นายปล่อยฉันอยู่คนเดียวในที่มืดๆแบบนี้ได้ยังไงกัน นายใจร้ายที่สุดเลย” ฮือออ T^T
“ขอโทษๆ ฉันขอโทษนะ หยุดร้องได้แล้วน่า~ โตแล้วขี้แยจัง”
ตุ้บ!
“ฮือออ ไอ้บ้า!” ฉันทุบแขนดันเต้
“หึ! ได้เวลาทำโทษของจริงแล้วล่ะ~”
“นายจะแกล้งอะ...!!”
OxO!! ความรู้สึกนี้มัน ที่ปากฉันนี่มัน! เขาจูบฉัน! ริมฝีปากที่เขาแนบลงมาประกบกับริมฝีปากฉัน มันนุ่มนวล อ่อนโยนและเริ่มลุกเร้าเข้ามาเรื่อยๆ แต่! ไม่ได้นะ
“ยะ หยุด...หยุดนะ!”
ฉันชื้อมือทั้งสองข้างดันเขาออกไป แต่เขาก็ยังไม่หยุดเขาใช้ริมฝีปากนั้นมาที่ริมฝีปากฉันอีกครั้งและเหมือนเดิม ความอ่อนละมุนที่เขามอบให้มันยังไม่เปลี่ยนและอีกครั้งที่ฉันต้องหยุดเขา!
“พะ พอ..พอได้นะดันเต้” ฉันใช้แรงทั้งแรงทั้งหมดพลักเขาออก แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังคงอยู่ในอ้อมแขนของเขาอยู่ดี
“ฉันรู้แล้วแหละว่าทำไมแดนเนียลมันถึงชอบเธอนัก...รวมถึงทำไมมันชอบจูบปากเธอ”
เขากระซิบข้างหูฉัน สัมผัสที่ใกล้กันขนาดนี้ เขายังลากริมฝีปากของตัวเองมาฝังไว้ที่แก้มของฉัน
“>///<” ตึกตัก ตึกตัก อะไรเนี่ย!
นายทำฉันหน้าแดงไปถึงหูแล้ว! โชคยังดีที่บ้านผีสิงมันมืด! ไม่งั้นฉันต้องอายไปถึงชาติหน้าแน่ๆ!
“กลับบ้านเถอะ..ฉันหิวแล้ว” -///- ฉันบอกดันเต้ที่ยังนิ่งแล้วกอดฉันไว้แบบนี้
“หึ~ เดินไปสิ”
“นายก็ปล่อยฉันสิ” -///- ฉันจะเดินได้อย่างไร
“ไม่กลัวแล้วรึไง”
“ฉันกลัวนายมากกว่าผีอีก”
“จริงเหรอ” เขากระซิบข้างหูฉัน “ก็ไหนเธอบอกว่าอยู่ใกล้ๆคนหล่อ มันจะทำให้จิตใจเบิกบานไงล่ะ”
“เอาหน้าออกไปไกลๆ เลยนะ” -////- ตาบ้า!
“ฉันเดาว่าหน้าเธอต้องแดงมากแน่ๆ”
“เปล่าสักหน่อย” >^<
“ฮะๆ ไปกันเถอะถ้าช้ากว่านี้อาการหื่นๆของฉันอาจจะกำเริบก็ได้นะ~”
“ให้ตายสิ! นายนี่น้า~”
เฮ้อ~ กว่าจะออกมาได้จากไอ้บ้านนรกนั่น! เล่นซะเหนื่อยทั้งกาย เหนื่อยที่ ‘หัวใจ’ กันเลยทีเดียว
หลังจากออกมาจากบ้านผีสิงดันเต้ก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียวบ้างก็หัวเราะออกมาดื้อๆ ส่วนฉันนะเหรอก็เขินสิคะ
ฉันก็ก้มหน้าก้มตาเดินกลับมายังที่จอดรถอย่างเดียว ฉันรู้สึกว่าหัวใจฉันมันเริ่มเกิดอาการแปลกๆขึ้นแล้วล่ะค่ะ
ระหว่างที่อยู่บนรถดันเต้ รู้สึกหมอนี่จะอารมณ์ดีเป็นพิเศษแหะ ^^; ส่วนเรื่องนั้นคงเป็น...ช่างเถอะเนอะ แต่ทุกคนคะ! ฉันว่า....ฉัน >///< ไม่บอกดีกว่า ;p
ไอ้เจ้าชายพิกุลทอง ><! นายมันบ้าที่สุด! เขินนะเว้ย >///<
ความคิดเห็น