คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เพื่อนใหม่?
5
เพื่อนใหม่?
-_- ด้วยเหตุที่เมื่อคืนดันเต้บอกฝันดีกับฉันทำให้ฉันไม่เป็นอันกินอันนอน (เวอร์) ฮะๆ ล้อเล่นค่ะแค่ไม่เป็นอันนอนเฉยๆ พอฉันจะหลับตาใบหน้าของเขาก็ลอยมา พอลืมตาก็นึกถึงคำพูด ‘อืม ฝันดี!’ >< ฉันล่ะอยากจะบ้า! พอคิดถึงตานั่นฉันก็ >///< พอๆ เขินค้า~ ว้า~ ฉันน่าจะส่งข่าวบอกยัยปุยฝ้ายกับยัยฟ้าลั่นซะหน่อยแล้วล่ะ
กี่โมงกี่ยามแล้วหนอ กว่าจะหลับได้ฉันแทบตายแน่ะ ^^
“O_o! เที่ยงสิบห้า!” เฮ้ย! เที่ยงสิบห้าเรอะ! ตายแล้ว ><
“ซวยแล้วไง! ยัยข้าวหอมเอ้ย!” ฉันไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะคะ เพราะอีตาดันเต้นั่นคนเดียวถ้าเมื่อคืนไม่บอกฝันดีฉันล่ะก็ -///- ฉันก็คงไม่ตื่นสายหรอก! ไม่ได้ๆ พอๆ เลิกคิดถึงตานั่นสักทีฉันต้องอาบน้ำก่อน! แล้วก็ต้องลงไปกินข้าว! ต่อด้วยดูแลดันเต้ >< งานเยอะวุ้ย!
“บ้าจริง! นายทำให้ฉันเป็นแบบนี้!” ฮึ่ย! มันน่านัก!
ฉันรีบวิ่งวุ่นหาผ้าเช็ดตัวแล้วชิ่งเข้าห้องน้ำทันใด แต่! O_o! ดะ ดันเต้!!
“ตื่นแล้วหรอ” J
“นะ...นาย!” O[]O ขะ เขา ใส่เสื้อกล้ามสีขาวกับ...บ็อกเซอร์ลายธงชาติของประเทศอังกฤษด้วยแหละ ><
“ทำไมเธอขี้เซาอย่างนี้นะ~ ฉันปลุกตั้งหลายหนเธอก็ไม่ตื่น”
ดันเต้พูดไปพร้อมกับสาวเท้าก้าวเข้ามาหาฉัน
“จะทำยังไงกับเด็กตื่นสายดีน้า~” และเขาก็ไม่หยุดเดิน ฮือออ! จะทำอะไรล่ะ จะตื่นเช้า สาย บ่าย เย็น ก็เรื่องของฉันนะ!
“นาย..นายถอยไปห่างๆเลยนะ!” ฉันร้องบอกดันเต้ก่อนที่จะรู้ว่าหลังของตัวเองติดกลับราวตากผ้าขนหนูแล้ว T^T ซวยแต่เช้าเลยฉัน (นี่มันเที่ยงแล้วย่ะ)
“-*-”
“นี่~! ดันเต้! นายควรปล่อยให้ฉันได้แปรงฟันก่อนก็น่าจะดีนะ อยู่สภาพแบบนี้ฉันทุเรศตัวเอง” L
“นั่นสินะ~ อยู่แบบนี้ฉันเหม็นปากเธอจัง”
“ไอ้บ้า! ออกไปห่างๆฉันเลย!”
ตาบ้าเอ้ย! เหม็นปากเรอะ! ก็ฉันเพิ่งจะลุกจากที่นอนจะให้ฉันปากหอมทั้งที่หลับมาทั้งคืนอย่างนั้นเรอะ!
แล้วดันเต้ก็หลบทางให้ฉันเข้าไปอาบน้ำถ้าตาฉันไม่ฝาด ฉันคิดว่าฉันเห็นรอยยิ้มที่เกิดขึ้นบนใบหน้าของดันเต้นิดๆด้วยแหละ ตึกตัก ตึกตัก... >///<
เฮ้อ! ให้ตายเถอะ ขอให้หลังจากอาบน้ำเสร็จดันเต้คงจะกลับไปแล้วนะ
“ซ่า ซ่า ซ่า ข้าวหอมอาบน้ำฝักบัว ถูสบู่ตามตัว อาบน้ำฝักบัว ซ่าซ่า ~
”
ตอนนี้ฉันกำลังร้องเพลงดำน้ำอยู่ค่ะ >< ฮะๆ เครียดมาเยอะ! ถูกกวนประสาทบ่อย! เลยต้องระบายซะหน่อยแล้ว
อ้า~ เสร็จแล้ว~ สิบห้านาทีกับการอาบน้ำมันทำให้ฉันสดชื่นได้ดีจริงๆ ดีนะที่ฉันหยิบเสื้อผ้ามาใส่ข้างในห้องน้ำน่ะ ไม่งั้นคงจะเสียเวลามากกว่านี้แน่ๆ! ไปกินข้าวดีกว่า...!! O_O!!!
“โอ้ ว้าว~!! ออกมาแล้วหรอนักร้องเสียงทอง” J
ดันเต้! เขายังอยู่ในชุดเดิมอยู่เลย เสื้อกล้ามกับบ็อกเซอร์ลายธงชาติอังกฤษ!
“นาย! ยังไม่ออกไปอีกเหรอเนี่ย!”
“อ่าฮ้า~ ถ้าฉันออกไปก็อดได้ยินเสียงเพลงที่ไพเราะเพราะพริ้งนะสิ~” หึ!
“บ้า! แล้วนี่! นายมานอนบนเตียงฉันทำไมเนี่ยลุกเลยนะ”
“เฮ้ๆ ใจเย็นวัยรุ่น~ ฉันแค่รอเธอนานไปหน่อยเท่านั้นเอง”
รอบ้าบออะไร! แล้วแทนที่จะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า! ฉันเป็นโรคแพ้ภูมิผู้ชายหล่อที่ใส่บ็อกเซอร์นะ ><!
“มีธุระอะไรกับฉันไม่ทราบ!” -_-^
“ก็...ไปซื้อหนังสือกับอุปกรณ์การเป็นเพื่อนหน่อยดิ”
“อะไรนะ!”
“ไปซื้อหนังสือ เธอจะตะโกนทำไมเนี่ย!” -_-^
“ก็...”
“พอๆ ไปกันเถอะ ฉันเลือกไม่เป็นไม่รู้ว่าแดนเนียลจะชอบแบบไหน”
“แล้วฉันจะเลือกถูกเหรอ ขนาดนายเป็นพี่นายยังไม่รู้เลย” -_-?
“เธอซื้ออะไรมาให้มันก็ชอบหมดแหละ”
“อืมๆ แป๊บนะขอเวลาหน่อย”
อ่า~ ได้แล้ว ฉันจดรายละเอียดมาหมดแล้วค่ะว่าต้องซื้ออะไรบ้างไว้สำหรับการเริ่มต้นใหม่ในโรงเรียน
“ป่ะ! เรียบร้อยแล้ว เอ่อ…นายควรจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าหน่อยนะ” -_-^
“อือ ลงไปรอล่างก่อนแล้วกัน”
@ ห้างสรรพสินค้า
หลังจากที่ฉันลงมารอดันเต้ได้ไม่นาน นายนั่นก็แต่งตัวเสร็จเรียบร้อย วันนี้ไม่มีอะไรมากค่ะ เพราะดันเต้ก็แต่งตัว..น่าจะปกติของเขา ก็คือ เสื้อเชิ้ตสีน้ำเงิน กางเกงขาสั้นสีน้ำตาลอ่อน รองเท้าผ้าใบสีขาว ส่วนฉันก็ เสื้อยืนคอวีสีชมพูลายช้อบเปอร์ (ตัวการ์ตูนจากเรื่องวันพีช) กางเกงยีนส์ขาสั้น(ไม่มาก) รองเท้าผ้าใบสีแดง พร้อมกับกระเป๋าสะพายใบโตสีน้ำตาล
ส่วนการออกมาครั้งนี้ก็คือสปอร์ตไบค์สีดำของดันเต้ ตอนแรกแดนเนียลก็จะมาด้วยแต่ดันเต้บอกว่ามันวุ่นวายแล้วก็อ้างว่าจะให้ฉันซื้อของมาให้แล้ววันนี้จะให้ฉันไปนอนด้วย (ดูมันทำ) -_-^ ด้วยเหตุนี้แดนเนียลเลยไม่มา พอฉันถามหาว่าทำไมถึงไม่อยากให้แดนเนียลมา ดันเต้ก็บอกว่า ‘อยากจะขับสปอร์ตไบค์มามากกว่าถ้าแดนเนียลมาก็ต้องเอารถใหญ่มา น่าเบื่อ’
“เธอเอาสมุดนี่มาทำไมกัน” -_-?
“อ้อ! ฉันจดไว้น่ะว่าจะต้องซื้อหนังสืออะไรบ้างที่ต้องใช้เรียน แล้วร้านหนังสือเรียนไปทางไหนอ่ะ” -0-
“...”
หือ!? อยู่ๆก็เงียบ เกิดอะไรขึ้นหว่า? ฉันมองหน้าดันเต้แล้วลากสายตาของตัวเองไปตามที่ดันเต้มองแล้วฉันก็พบกับเจ้าของ ในตาสีน้ำตาล ผมสีน้ำตาลเข้มที่ดัดเป็นลอนใหญ่ๆ วันนี้ ’เธอ’ รวบผมมัดเป็นหางม้า กำลังเดินซื้อของกับผู้ชายคนนึงที่หล่อเอาการทีเดียว ผมเขาสีบอนด์ ตัวสูง จมูกโด่ง ผิวขาว ใส่เสื้อเชิ้ตลายทางขวางขาวเขียว กางเกงยีนส์ขาสั้นประมาณเข่าสีซีด น่ารักอ่า~ ♥
“ดันเต้!” ฉันตะโกนใส่หูเขา
“หืม? อะไรเหรอ?” -_-?
ดวงตาของเขาทำไมเศร้าลงนะ เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลยนี่น่า !! ความสงสัยก่อนหน้านี่กลับมาแล้ว! จริงสิสองคนนี้ต้องมีอะไรในกอไผ่แน่นอนเลย ไม่งั้นดันเต้คงไม่เป็นอย่างนี้หรอก! ฮึ่ย~ ได้เวลาสืบแล้ว! โอ๊ะ! แต่นั่นพวกเขาอยู่ในร้านหนังสือเรียนกันนี่!
“ฉันบอกว่าจะไปร้านหนังสือตรงนู้นๆ พาไปหน่อยสิ” ฉันรีบชี้ไปที่ร้านหนังสือนั้น
“ไปร้านอื่นเถอะ ร้านใหญ่น่ะอยู่ชั้นบนนะ” เขาบอก
“ไม่เอา ฉันอยากไปร้านนั้นนี่ นายดูสิข้างๆน่ะมีร้านคัพเค้กด้วยพอซื้อเสร็จก็เข้าร้านนั้นเลยนะๆ” *0* ฉันอ้อน
“ข้างบนก็...”
“ไปกันเถอะ!” ฉันไม่เปิดโอกาสให้ดันเต้เถียง ฉันจับมือเขาแล้วก็ดึงไปทางร้านหนังสือ โอ๊ะ! พวกเขาจะไปกันแล้ว >, < ใครก็ได้มาช่วยฉันดึงไอ้มนุษย์หล่อคนนี้หน่อยสิ!
ตุ้บ!
แย่แล้ว T^T ฉันสะดุดขาตัวเองล้มง่ะ ฮือออ แล้วอย่างนี้ฉันจะสืบได้ไงอ่ะ
“ข้าวหอม! เป็นอะไรหรือเปล่า” ดันเต้ถามเสียงตกใจเมื่อเห็นฉันล้มลง
“มะ ไม่” ฉันตอบพร้อมส่ายหน้าเบาๆ
“เธอจะรีบไปไหนล่ะ เฮ้อ~ ซุ่มซ่ามจริงๆ”
“ก็...ก็ฉันหิวนี่ ยังไม่ได้กินอะไรมาเลยนะ” (U.U) สงบเสงี่ยม
“งั้นก็ไป ฉันก็หิวเหมือนกัน”
O_o! มะ เมื่อกี้! เมื่อกี้เขายิ้มด้วยแหละ ยิ้มแบบ...>< เขาคลี่ยิ้มบางๆ ด้วยแหละ
“อ้าว! ดันเต้ เด็กใหม่นายเหรอน่ารักจังแหะ” J
หืมมม -_-? ใครน่ะ ! อ้อ! ฉันไม่รู้จักแต่รู้ว่ามากับลินิล
“หวัดดี” -_-^ ดันเต้
“มาทำไรกันเหรอ” ลินิลถาม
“พาข้าวหอมมาดูหนังสือน่ะ” ดันเต้
“Hey! Girl I’m Tauscher. What is your name?”
“เอ่อ” - -; ทำไมต้องพูดภาษาอังกฤษด้วยอ่ะ เมื่อกี้ยังพูดภาษาไทยอยู่เลย ว่าแต่ชื่ออะไรนะฟังไม่ทันหมอนี่ฝรั่งจ๋าจัง -0-
“ยัยนี่ชื่อ ข้าวหอม” -_- ดันเต้ตอบแทนฉัน
“Oh,She is lovely.”
บ้า -///- เขินน้า~ พูดอะไรก็ไม่รู้ (ทีอย่างนี้ล่ะฟังทัน - -;;)
“พอได้แล้วน่า ‘ทัชเชอร์’ ฉันรีบนะ” ลินิลขัดขึ้น
“อ้า~ ใช่สิฉันลืมไปเลยพอมาเจอสาวน่ารักแถวนี้” J
“-///-” หน้าฉัน
“Nice to meet you.!” ทัชเชอร์
“อ่า Nice to meet you too.” ฉัน
แล้วเขาก็ยื่นมาข้างหน้า นี่คงเป็นวัฒนธรรมตะวันตกสินะ (U.U) อืม เข้าใจล่ะ ฉันก็ต้องจับมือเขาสินะ แต่พอจังหวะที่ฉันกำลังจะจับมือทัชเชอร์ ดันเต้ก็เอามือมาปัดแล้วดึงฉันไปอขู่ข้างๆตัว
“แค่นี้ก็น่าจะพอแล้ว!” ดันเต้
“หึ! เจอกันที่โรงเรียนนะข้าวหอม ฉันอยู่ห้องบี อ้อ!” จุ๊บ~ J
ทัชเชอร์ก้าวเท้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน ด้วยความสงสัยฉันจึงเงยหน้าและได้สบตากับในตาสีม่วงที่มีเสน่ห์ดึงดูดให้มอง ใบหน้าขาวเนียน รูปไข่ของเขาเข้ากับทรงผมและสีผมที่เซ็ตมาอย่างลงตัว ริมฝีปากเรียวสีชมพูแดงที่น่าสัมผัส ‘ทัชเชอร์’ เขาเป็นผู้ชายที่อันตรายต่อความรู้สึกของผู้หญิงทุกคนรวมถึงฉันด้วย! เขาจับมือของฉันขึ้นพร้อมกับก้มหน้าลงมา! O_O!!! เขาจูบลงที่หลังมือฉันโดยท่ามกลางสายตาของผู้คนที่ผ่านมาผ่านไป รวมทั้งดันเต้และลินิลที่ยืนอยู่ด้วย! จากนั้นเขาก็เดินยิ้ม~ ผ่านไปพร้อมกับลินิลที่เดินตาม
“...” ดันเต้
“เอ่อ…หาอะไรกินกันหน่อยมั้ย?” ฉัน
“ขาเป็นไงบ้าง” - -?
“อ้อ! ไม่เป็นไรหรอกฉันล้มบ่อยน่ะ” ^^
“อืม! งั้นไปหาอะไรกินก่อนแล้วกันเดี่ยวค่อยไปดูหนังสือ”
“โอเค!” ^_^b
ความคิดเห็น