คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : แล้วเธอชอบฉันมั้ย?
4
แล้วเธอชอบฉันมั้ย?
‘นายต้องอยู่กับฉันดันเต้! ไม่งั้นอย่าหาว่าไม่เตือน!’
ก่อนที่ฉัน ดันเต้ แดนเนียล จะออกจากห้อง ลินิลก็ทิ้งคำพูดชวนผวาทิ้งท้าย ทำให้ฉันไม่สบายใจเอามากๆ
แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง เพราะสองพี่น้องนั่งเงียบตลอดทาง ไม่มีคำพูดใดๆ ฉันขอถอนคำพูดเลยนะ ว่าสองคนนี้ไม่เหมือนกันน่ะ! ฉันคิดผิด!
“เอ่อ...คือ...เราจะไปไหนกันหรอ” =__= บอกหน่อยเถอะพ่อคู้ณ!!
“พี่ข้าวหอมไม่ต้องกลัวนะฮะ อยู่กับผมไม่ต้องห่วง” ^^
จ้า! ฉันเชื่อ...
“เหอะ! แกนี่...ขี้โม้จริงๆ” ดันเต้แขวะน้องชายทันใด
“แฟนผม! พี่ห้ามยุ่งนะ คนนี้อ่ะผมจอง” - -+
“แกคิดว่าฉันอยากจะยุ่งกะยัยเตี้ยเนี่ยมากหรือไง” - -!
นี่...สรุป...ฉัน-เป็น-ตัว-อะไร!! ไอ้สองตัวข้างหน้ามันทำเหมือนฉันไม่มีตัวตนอย่างนั้นแหละ และอีกอย่างนายดันเต้ มันจะมากไปแล้วนะเว้ย! นายเรียกฉันเตี้ยหลายรอบแล้ว!
“นี่ๆ น้อยๆหน่อยเหอะ! คิดว่าฉันอยากจะยุ่งกับนายมากนักสิ!” ชิส์! บ้าเอ้ย!
“แน่นอน! ก็ฉันทั้งหล่อ เรียนเก่ง เล่นดนตรีเป็น แถมยังเป็นนักกีฬาของโรงเรียนอีกต่างหาก” J
“หลงตัวเอง!” :p ฉันคิดว่าโลกนี้ฉันหลงตัวเองมากพอแล้วนะ แต่มาระดับแอดวาน อย่างดันเต้ ฉันแค่เด็กๆเลยอ่ะ มันหลงตัวเองมาก แต่มันก็จริงนะดูจากรูปร่างแล้วฉันก็คิดว่าเขาดูดีอยู่ในระดับมาก ทุกอย่างดีหมดยกเว้น นิสัย!
“พี่ข้าวหอมฮะ” แดนเนียล
“ว่าไงจ๊ะ” ^^? ฉัน
“พี่ข้าวหอมมีแฟนหรือยังฮะ” -/\- แดนเนียลถามสีหน้างอนๆ
“เอ่อ... ไม่มีอ่ะจ้ะ” ^^;; ว่าแต่มันจะถามทำไม - -+
“ดีจังเลยนะฮะ” ^^ แดนเนียลยิ้มรับ
“แต่พี่ว่าจะมาหาที่โรงเรียน เห็นแม่บอกว่ามีแต่นักเรียนหล่อๆ” >< ฉันไม่ได้บ้าผู้ชายนะคะ เพียงแต่ฉันคิดว่าเมื่อเราได้เห็นหน้าผู้ชายที่หล่อๆ แล้วมันจะทำให้จิตใจเรากระชุ่มกระชวย
“หึ! แม่เธอให้เธอมาเรียนหนังสือไม่ใช่หรอ” - -+ ดันเต้พูด
“ก็ใช่! นายไม่รู้หรอ..ว่าการที่เราได้อยู่ใกล้ๆคนหล่อ มันจะทำให้จิตใจเราเบิกบาน” ^o^ ฉันบอกอย่างยิ้มแย้ม ก็มันจริงนี่คะ
“ไม่ได้นะฮะ! พี่ข้าวหอมจะมีแฟนไม่ได้นะ!” แดนเนียลร้องขึ้น
“ทำไมล่ะ?” O_o??
“ไม่ต้องห่วงหรอกแดนเนียล ยังไงยัยเตี้ยเนี่ยก็ไม่มีใครเอานอกจากแกอยู่แล้วแหละ” -_- ดันเต้ขัด
โหย! มันจะมากไปแล้วนะ ฉันก็จัดว่าน่ารักเหมือนกันนะยะ (ยัยปุยฝ้ายบอกฉันบ่อยๆ)
“นี่ๆ น้อยๆหน่อยนะยะ แล้วอีกอย่างนายก็ว่าฉันเตี้ยหลายรอบแล้วด้วย!” ฉันท้วง
“แดนเนียล! หิวยัง?” ดันเต้ไม่สนใจฉันเลยทำหูทวนลมซะงั้น ไอ้คนบ้านี่ชอบทำให้คนอื่นหงุดหงิด!
“หิวแล้วฮะ เมื่อกี้ยังกินไม่อิ่มก็มีคนมากวน” -/\- แดนเนียลบอกเซ็งๆ
“งั้น...ไปบ้านคุณน้ากัน!” ดันเต้บอก แต่เดี๋ยว! คุณน้า! แม่! โอ้เย่! ฉันรักนายจังเลยดันเต้ที่รัก ในที่สุด ฉันก็ได้กลับมาหาแม่อีกครั้ง
“บ้านคุณลุงใช่มั้ย” ^^? ฉันยิ้มแก้มแทบปริแล้วหันไปหาดันเต้อย่างตั้งใจ
“อือ จะไปคุยเรื่องลินิลด้วย” ดันเต้พูดอย่างลอยๆ
“ยัยนั่นวุ่นวาย!” แดนเนียลบอก
“ยัยนั่น...คงมีเหตุผล” ดันเต้หันบอกแดนเนียลอย่างเหม่อๆ
“อย่าบอกนะว่าพี่ตัดใจไม่ได้อ่ะ” -0- แดนเนียล
“อะไรเหรอ” -0+ ฉัน
“...” ดันเต้
จากนั้นการสนทนาทั้งหมดก็จบลงหลังจากที่เสนอหน้าถามขึ้น! ฮึ่ย! มันน่านัก อยากรู้บ้างอะไรบ้างจะได้เมาท์มอยได้ (ล้อเล่นจ้า)แต่สองพี่น้องกลับปิดบังฉันซะงั้น แต่ชั่งเถอะตอนนี้ขอแค่ฉันได้ไปหาแม่อะไรก็ได้ทั้งนั้น ประมาณยี่สิบนาทีเห็นจะได้รถของดันเต้ก็มาจอดที่ลานหน้าบ้านของคุณลุงอย่างปลอดภัยในเวลาเกือบหกโมงเย็น ฉันยังคาใจเรื่องของ ‘ลินิล’ อยู่เลยถึงแม้ฉันจะมาอยู่ใหม่ฉันก็อยากรู้เรื่องบ้างเพราะฉันต้องอยู่กับพวกเขาอีกนานจริงมั้ย! ฉันจะได้หาทางเอาตัวรอดบ้าง
ตอนค่ำฉันไม่รู้จะหาคำตอบยังไง ฉันก็เลยออกมานั่งอยู่ในสวนหลังบ้านของคุณลุง เผื่อว่าจะทำให้ฉันสบายใจขึ้นแล้วก็เลิกสงสัยเรื่องของนายดันเต้นั่นสักที!
“ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย~” ประสาทไปแล้วฉัน
“คิดอะไรอยู่น่ะ” -_-^ ดันเต้
“อุ่ย! นายมาตอนไหนเนี่ย” -0+ ฉันถามอย่างสงสัย ก็กลัวนี่น่าไม่รู้ว่าจะได้ยินตอนฉันฮัมเพลงหรือเปล่า T^T แต่คงไม่รอด
“นานพอที่จะเห็นเธอเพ้อล่ะกัน” เห็นไหมล่ะ!
“อะไร! ใครเพ้อ! ว่าแต่นายเหอะมีอะไร” ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องทันทีก็ที่ดันเต้จะซักเพิ่ม เฮ้อ~ แต่ก็ยังสงสัยเรื่องของดันเต้กับลินิลอยู่ดี อ้า~ ><
“เปล่า แค่อยากออกมาสูดอากาศก็เท่านั้น” ดันเต้เดินมานั่งลงเก้าอี้ตรงข้ามฉัน
“อืม” ฉันแอบตอบเบาๆ
“เธอ...กำลังคิดเรื่องฉันรึเปล่า” - -+
หืมมม!! หมอนี่บอกว่าฉันคิดถึงเขาเหรอ บ้าเถอะ!
“บ้า! ฉันจะคิดถึงนายทำไมกัน” ฉันโวยวาย
“ฉันถามว่า เธอ-กำ-ลัง-คิด-เรื่อง-ของ-ฉัน-อยู่-รึ-เปล่า!!” -_-^
“อ่าวเหรอ โทษทีฟังไม่ถนัด” ^^; ฉันยิ้มแห้งๆให้ดันเต้ ก็ฉันได้ยินแบบนั้นนี่น่า ไม่ใช่ความผิดฉันนะ ><
“แล้วคำตอบล่ะ” -_-
“อ้อ! เปล่าหรอก เปล่า...แค่คิดถึงเพื่อนน่ะ” ใครจะไปกล้าบอกตรงๆ สีหน้านายอารมณ์นี้ฉันว่าฆ่าคนตายนายก็ไม่ผิด
“อืม ฉันขอปรึกษาอะไรหน่อยได้มั้ย” -_-?
“ว่ามา” นายขอก็เหมือนบังคับทางอ้อมอยู่แล้วล่ะนะ
“เธอคิดว่าฉันหล่อมั้ย?”
“O_O ทำไมถามแบบนี้ล่ะ” ตกใจมากนะ ถ้าถามฉัน เขาหล่อมากมาย “ปกตินายออกจะมั่นใจว่านายหล่อ” - -+
“คำตอบฉัน!” -_-^
“โทษที! ก็หล่อ” ^^
“แล้วเธอชอบฉันมั้ย?” ดันเต้ถามอีกครั้ง
“ชอบสิ” ^^ ตอบแบบไม่ต้องคิด
“ทำไม?”
“ก็นายหล่อ” ^^ อย่าเพิ่งว่าฉันนะ ฉันมีเหตุผล
“…”
“ไม่ต้องแปลกใจที่ฉันบอกอย่างนี้ เพราะฉันกำลังทำตัวเองให้เป็นผู้หญิงปกติ” ^^ ทำไมน่ะเหรอ ก็เพราะถ้าเป็นฉัน ฉันไม่ชอบหมอนี่หรอกค่ะ เพราะหมอนี่น่ะขี้เก๊ก! แล้วก็ชอบใช้ฉัน! แถมชอบทำหน้าตานิ่งๆ ฉันไม่สบอารมณ์
“แล้วถ้าตัวเธอจริงๆล่ะ” ดันเต้มองตาฉันอย่างมั่นๆ
“…” พอฉันได้มองใบหน้าของดันเต้และสบตามองในตาสีดำสนิทของเขาทำให้ฉันแทบจะหยุดหายใจไปชั่วขณะ หัวใจฉันเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าของฉันเริ่มร้อนผ่าว >< นี่ฉันเป็นอะไรเนี่ย! -///-
“ว่าไง?” เขาถามย้ำอีกครั้ง
“ก็...ฉันชอบนายเป็นบางครั้งเท่านั้นแหละย่ะ” -^- ฉันเชิดหน้าใส่และลุกขึ้นออกจากเก้าตี้เตรียมตัวกลับเข้าบ้าน
“เธอ...หน้าแดงๆนะ ไม่สบาย?” เข้ายกนิ้วขึ้นเขี่ยบริเวรแก้มตัวเองเพื่อบอกให้ฉันรู้
“เปล่า...ฉันไปนอนก่อนดีกว่า” หาววว -0- ฉันยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆดันเต้ และทำท่าหาววอดใส่หน้าเขา
“เธอนี่น้า~ ไปนอนได้แล้วไป” ดันเต้ผลักหัวฉันเบาๆ
“อูยยย~ เจ็บนะ!” แต่มันก็เจ็บอ่ะ -0- ฉันเดินกระแทกส้นเท้ากำลังจะเข้าบ้าน
“เธอไม่เห็นจะช่วยอะไรฉันได้เลย เฮ้อ~ฝันดีแล้วกันนะ ยัยเตี้ย” J
“อืม ฝันดี!” กรี๊ดดดดดดดด!!!! >///<~ อะไรกันเนี่ย! หัวใจฉันเต้นแรงมากเลย หน้าแดง อร๊ายย~
ความคิดเห็น