คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ผู้มาเยือน
3
ผู้มาเยือน
“นี่! ยัยบ้า! ฉันให้เธอมาช่วยดูแลน้องฉัน! ไม่ใช่ให้มาหลับเป็นตายแบบนี้!”
“อื้อ~!” เสียงใครเนี่ย... หืมมม... คุ้นๆแหะ แต่คงไม่ใช่หรอก - -!
“ยัยเตี้ย !!” O_O ชัดเลย! ไอ้บ้านั่น... มันกลับมาแล้วรึ มันหาเรื่องฉันอีกแล้ว
“อืม รู้แล้วๆ จะตื่นเดี๋ยวนี้แหละน่า” ฉันบิดขี้เกียจสองสามทีก่อนที่จะเดินตามเสียงโวยวายของดันเต้ไปในครัว นี่มันเพิ่งแปดโมงเองนะ และแดนเนียลก็ยังไม่ตื่นด้วย! ตาบ้าเอ้ยมาว่าคนอื่น ตัวเองจะแหกตามาทำไม ว่าแต่...กลับมาจากแคมป์แล้วเหรอเนี่ย อาทิตย์หนึงแล้วสิที่ฉันมาอยู่กับที่นี่น่ะ อ้อ! ขอเล่าหน่อยค่ะ หลังจากที่ฉันตื่นมาก็ไม่เห็นดันเต้เลยจากวันนั้น(วันแรกที่มาอยู่) ฉันไม่รู้ว่าเขาหายไปไหนตั้งแต่วันนั้น สองวันให้หลังดันเต้ก็ยังไม่กลับฉันอดเป็นห่วงไม่ได้ก็เลยโทรไปขอเบอร์โทรศัพท์ของดันเต้กับคุณลุง พอโทรไปหาเจ้าตัวก็พูดใส่โทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดว่า ‘ฉันถูกเรียกตัวมาแคมป์ด่วน ก็เลยไม่ได้บอก มีอะไรจะติดต่อไปเอง’ แล้วก็ตัดสายทิ้งฉันไปเลย มันน่านัก! คนอุตส่าห์เป็นห่วง! ไปอยู่แคมป์เป็นอาทิตย์! ไม่บอกกันสักคำ L หลังจากที่รู้เรื่องแล้วว่าเค้าหายไปไหนมา ฉันกับแดนเนียลก็เลยจัดห้อง ตกแต่ง ปรับปรุงและเพิ่มเติมในส่วนของฉันอย่างเดียว ^O^ นั่นก็คือ โซนของห้องนั่งเล่นโซฟาบวกกับโทรทัศน์ซึ่งฉันยึดครองเป็นที่อยู่อาศัยส่วนตัว
“- -!”
“มีอะไร - -!” ฉันมองตาดันเต้ ที่มองฉันอย่างเอาเรื่องเหมือนกับว่าฉันทำผิด อะไรของเขานะ! กะจิตกะใจจะหาแต่เรื่องฉันหรือไงนะ! มองฉันทีแทบจะกินเลือดกินเนื้อกันเลยอ่ะ
“เมื่อวาน...จนถึงตอนนี้...” - -
“อืม...ทำไมหรอ…อ้อ! นายไปแคมป์มานี่” - - ฉันไม่ยอมแพ้นายหรอก! ดันเต้! มองฉันแบบไหนฉันก็จะมองนายแบบนั้นเหมือนกัน! :P
“ฉันยังไม่ได้กินอะไรเลย เธอทำอาหารให้หน่อยสิ...ฉัน...หิว”
“-0-” หมดคำพูดเลยฉัน นายนี่เป็นบ้าไปแล้วแน่ๆเลย ตั้งแต่เมื่อวานยังไม่ได้กินอะไรเลยงั้นหรอ? แล้วทำไมถึงทนได้ขนาดนั้นนะ! แม้ว่านายจะดูแข็งแรงขนาดไหนก็เหอะ แต่ไปตั้งแคมป์กลางป่าแบบนั้นต้องใช้แรงเยอะมากนะ นี่มันเป็นคนหรือเปล่าเนี่ย!
“อือ รอก่อนแล้วกันเพราะฉันจะทำให้แดนเนียลด้วย” - -+
“ให้ไวเลยล่ะ ฉันหิว”
ขวับ! O_O ฉันหันไปถลึงตาใส่ ดันเต้ ทันที! นี่มันอะไรกัน เมื่อกี้เขายังทำเหมือนขอร้องแต่ตอนนี้น้ำเสียงนี้มัน!! คำสั่งชัดๆ! ไอ้เจ้าชายปีศาจดอกพิกุลทองเอ้ย >< ฝากไว้ก่อนเถอะ! ถึงตาฉันล่ะก็เจ็บแสบ!
“เออ!” ฉันตอบกลับแม้ว่าเจ้าตัวจะไม่สนใจก็ตาม
เวลาผ่านไปเร็วเหลือเกิน TT ไม่อยากจะเชื่อเลย! นี่เป็นอาทิตย์ที่สามในการใช้ชีวิตอันสุดลำบากมีอะไรจะแย่กว่ามั้ยคะ? อาทิตย์แรกปล่อยฉันเลี้ยงแดนเนียลคนเดียว อาทิตย์ ที่สองใช้ฉันเหยี่งทาส T^T เถียงก็ไม่ได้สุดท้ายฉันก็ต้องมาทำหน้าที่รับเป็นแม่บ้านทำงานบ้านพวกนี้! ทั้งซักผ้า กวาดบ้าน ถูบ้าน ปัดฝุ่น จัดของ บลาๆ~ วันนี้เป็นวันอาทิตย์ เป็นวันที่วุ่นวายที่สุด! ฉันต้องเตรียมของทุกอย่างให้ดันเต้เพื่อนที่เขาจะได้ไม่หงุดหงิดตอนตื่นนอน -_-‘’ เช่น เสื้อผ้าต้องรีดไม่งั้นไม่ใส่ เสื้อผ้าในแต่ละอาทิตย์ห้ามซ้ำกัน นมที่กินต้องเป็นนมสดเท่านั้น อาหารแต่ละมื้อต้องมีครบห้าหมู่! บนโต๊ะอาหารต้องมีน้ำอย่างน้อยสองอย่าง น้ำเปล่าหนึ่งแก้ว น้ำผลไม้หนึ่งแก้ว ต้องใช้ข้าวยี่ห้อ XXX หุงเท่านั้น เวลาซักผ้าต้องไปซักร้าน SSS เท่านั้น... บลาๆๆๆ~ พวกคุณอาจจะสงสัยว่าทำไมฉันถึงยอมมันขนาดนั้น... คำตอบคือ มันใช้แดนเนียลเป็นตัวประกันหลักที่อยู่ของฉัน TT’ ตั้งแต่เช้าถึงตอนนี้ใช้เวลาไปตั้งครึ่งวัน! แต่สองพี่น้องยังไม่มีตื่นสักแอะ!(แดนเนียลหลับเป็นรอบที่สอง ดูท่าจะไม่สบาย) เฮ้อ~ >< แต่อาหารนี่มันอะไรกัน T^T ขนาดแม่ฉันยังไม่ทำให้ดูดี น่ากินขนาดนี้เลยนะ ไม่อยากจะเชื่อฝีมือตัวเองจริงๆ ว่าเป็นคนทำเอง ฉันควรดีใจสินะ~
ฉันมาอยู่ที่นี่ได้แค่สามอาทิตย์กว่าๆ...แต่ต้องมาทำงานบ้านยังกะตัวเองอยู่มาเป็นปี! เหมือนฉันเป็นแม่ ที่มีลูกไม่เอาไหนถึงสองคน! โอ๊ะ O_O จะบ่ายโมงแล้ว ฉันต้องปลุกเจ้าบ้านซะแล้ว
ก็อกๆ ก็อกๆ
“นี่ๆ!! ดันเต้! อาหารเสร็จแล้วนะ ”
“...”- -+ หมอนี่เอาอีกแล้ว! เรียกแล้วนิ่งตลอด!
“อืม...ไปปลุกแดนเนียลมาด้วยดิ จะได้กินทีเดียวเลย” - -zZ ดันเต้เปิดประตูออกแล้วยืนพูดกับฉันในสภาพบ็อกเซอร์กับเสื้อกล้าม... สุภาพมากกกก! เคขาเหมือนครึ่งหลับครึ่งตื่น ขนาดลุกขึ้นมาเปิดประตูคุยกับฉันยังหลับตาอยู่เลยอ่ะ ฮะๆ
“งั้นฉันอาบน้ำก่อนแล้วกันนะ แล้วค่อยกินพร้อมกันทีเดียวเลย”
“เออๆ เร็วๆด้วยล่ะ” - -zZ เขาเกาหัวอย่างหงุดหงิดๆ แล้วปิดประตูไปนอนต่อ...
15 นาที~ ผ่านไป~
“ฮ่า~ สดชื่นๆ” ฉันอาบน้ำเสร็จแล้ว แต่สองคนพี่น้องยังไม่ตื่น...เดี๋ยวค่อยเรียกแล้วกัน ^^ ขอแต่งตัวก่อนเดี๋ยวจะเซ็กซี่เกินไป ฮะๆ ><
10 นาที~ ผ่านไป~
“ตื่นๆ ตื่นๆ ตื่นเดี๋ยวนี้นะ!!!”
อ๊ากก! ใครก็ได้ช่วยฉันด้วยค่ะ ฉันแหกปากเรียกสองพี่น้องตั้งนานสองนาน ก็ยังไม่มีใครตื่นเลย T^T พวกนี้ตายหรือเปล่าคะ ><* แดนเนียลน่ะพอเข้าใจเพราะฉันให้ยาลดไข้ไป เห็นตัวอุ่นๆเลยกันไว้ก่อน แต่ไอ้พี่มันน่ะสิ! อะร้ายก๊าน!!
“ถ้าไม่ตื่น! ฉันจะเทอาหารพวกนี้ทิ้งแล้วออกไปจากที่นี่!” - -+ จะตื่นมั้ย ขู่ขนาดนี้เลยนะ ถ้าฉันไม่อยู่พวกนายอดตายแน่ๆ! เจ๊ข้าวหอมฟันเฟิร์ม!! ฉันยืนพูดหน้าประตูดันเต้ที่เคาะแล้วเคาะอีกก็ไม่เปิดสักที
“โอเค! นี่คือสัญญาณตอบรับ...ฉันจะไป!!” เชอะ! เชิญพวกนายอยู่กินกันเองเลยแล้วกันฉันไม่รู้ไม่สนไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น! :P
กึก! กระเป๋าเสื้อผ้าฉันวางอยู่หน้าประตูเรียบร้อย ตอนนี้ทุกอย่างเรียบร้อย เสื้อผ้าหน้าผม พอฉันใส่รองเท้าเสร็จฉันก็จะได้รับอิสระภาพ!
“โอ้ย! O_o!” ใครมาเขกหัวฉัน! ดะ...ดันเต้!
“จะหนีไปไหนยัยเตี้ย!” ยะ...ยัย...เตี้ย!! นี่ๆ ทุกคน! มันเรียกฉันฉันว่ายัยเตี้ยค่ะ T^T (จะบอกทำไม - -) ฉันไม่ได้เตี้ยนะ! แต่ไอ้บ้านี่มันสูงกว่าตากหากล่ะ...(UU)
“ไม่ได้หนี! แต่ฉันไม่อยากอยู่กับพวกนายแล้ว!” หมดความอดทนแล้ววุ้ย! ฉันเชิดหน้าใส่ดันเต้พร้อมกับกอดอกแล้วเบ้ปาก
พร้อมกลับน้ำตาที่ไหลลงมา ฮึก.. ฮึก... น้อยใจอ่า -0-
“- -! เธอจะร้องไห้ทำไม”
“นายว่าฉันเตี้ย!”
“อะไรวะ! เกี่ยวกันตรงไหน” - -!
“ฉันน้อยใจ... นายใช้ฉันมากเกินไปฉันเหนื่อย” T^T “ฉันมาอยู่ที่นี่เพราะมาช่วยนายดูแลน้องชายของนายนะ ฮืออ...นายควรคิดว่าฉันเป็นแขกสิ”
“ขอ...ขอโทษ...หยุดร้องสักทีดิวะ” - -+
“ฮือออ...T^T” ไอ้บ้าๆ ฉันร้องไห้อยู่นะ นายจะพูดดีๆไม่ได้หรือไง T^T ฮือออ
“โอเคๆ หยุดๆ ฉันยอมแพ้ๆ” ดันเต้ยกมือสองข้างขึ้น ห้ามให้ฉันหยุดร้องไห้
“ต่อไปนี้! ที่นี่ต้องมีกฎ!”
“กฎ?” - -?
“ใช่! ไม่งั้น!ฉันก็ไม่อยู่...” - -+ เอาไงล่ะพ่อคนเก่ง นายจะทำยังไงถ้านายไม่ทำตามฉันละก็...หึหึ!
“เธอมาอยู่ที่นี่ได้แค่วันสองอาทิตย์รู้สึกจะปัญหามากนะ” - -+
“ฮืออ...ฉันควรได้รับความเป็นธรรมกว่านี้...” ร้องๆ ร้องไห้ให้เยอะๆ ฮะๆ สมน้ำหน้านายดันเต้ :P ดูสิว่านายจะทำให้ฉันหยุดร้องได้หรือเปล่า~
“ใครทำอะไรพี่ข้าวหอมของผมฮะ!” แดนเนียลเรอะ >< ตื่นแล้วหรอเนี่ย มามะมาเป็นพวกของพี่ซะดีๆ
“พี่ฮะ! พี่ทำอะไรแฟนผม” L
“ยัยเตี้ยเนี่ยนะ! แฟนแก!” - -+ “หาแนวร่วมเก่งนี่” รู้สึกเสียวสันหลังยังไงไม่รู้ น้ำเสียงดันเต้ที่พูดออกมามันแฝงความนัยอย่างบอกไม่ถูกกับทั้งสายตาที่มองมา มันเหมือนกับ! มันจะชนะ!
“พี่เค้าชื่อ’ข้าวหอม’ เรียกให้ถูกหน่อยดิ” - -! เอาไงล่ะดันเต้ นายมีศัตรูที่น่ากลัวอย่างแดนเนียลนายจะทำอะไรฉันได้!
“ยัยเตี้ยเนี่ย..มันจะหนีแกกลับบ้าน! ไอ้หนูแกจะทำไงล่ะทีนี้!” O_o หือ!! ไอ้นี่มันโยนขี้ให้กันนี่หว่า ><
“พะ...พี่..พี่ข้าวหอมจะไปจากผมหรอฮะ” T^TT ได้โปรดอย่างทำเหมือนจะร้องไห้เลยนะ ฉัน...จะทำไงล่ะทีนี้!
“ยัยเตี้ยนั่น...มันกำลังจะไปจากแกแล้วนะ~ ไปส่งหน่อยมั้ย~” J ยิ้มแบบนี้! T^T ทุกคน...ฉันคงต้องอยู่ที่นี่ต่อไปแล้วล่ะค่ะ ฉันถูกจองจำให้อยู่ที่นี่แล้วค่ะ ฮือออ...
“พะ...พี่ข้าวหอมฮะ”
“พี่ไม่ได้ไปไหนหรอกจะ...แค่จะเอาเสื้อผ้าออกมาซัก...เท่านั้นเอง” ^^ ฉันยิ้มให้กับหนุ่มน้อยที่กำลังน้ำตาคลอ เพราะพี่ชายปีศาจของเขา
“หึ! กินข้าวกันได้แล้ว...ไม่หิวบ้างหรือไง” -0- หาววว ไอ้หมอนี่มันกวนซะแล้ว ฮึ่ย! ต้องมีสักครั้งที่นายยอมฉัน!
กรุ๊งกริ๊ง~
ระหว่างที่เราสามคนกำลังรับประทานอาหารกันอย่างสงบๆ เสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้น พร้อมเปิดออกแล้วผู้หญิงคนหนึ่งก็ก้าวเข้ามา เธอสวยมาก ตาโต ในตาสีน้ำตาล หน้าเนียนขาว ผมสีน้ำตาลเข้ม ยาวสลวยดัดเป็นลอนใหญ่ๆ ยาวประมาณกลางหลัง เครื่องสำอางไม่จำเป็นกับเธอเลยแต่ก็ยังแต่งบางๆให้เห็นอยู่ อายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับฉันและก็ดันเต้นะ
“ลินิล...” เสียงดันเต้พูดขึ้นแต่เบาเหลือเกิน...เสียงแบบนี้ มันปนๆกับความเจ็บปวดแหะ
“สะ...สวัสดีค่ะ” ^^ ฉันพูดขึ้นหลังจากที่ห้องนี้เงียบนานเกินไปจนอึดอัดเป็นบ้า
“มาทำไมฮะ” ^^? ต่อด้วยแดนเนียลที่พูดพร้อมรอยยิ้มเหมือนจะรู้อะไร
“ทำไมถึงพูดอย่างนั้นนะ” ฉันหันไปดุแดนเนียลที่ยังยิ้มได้
“พี่มาหา ‘ดันเต้’ น่ะ...น้องแดนเนียลน่าจะไปอาบน้ำอาบท่านะ บ่ายสองแล้ว” ^^ โอ้โห! นี่เขาเรียกไล่ใช่ป่ะ -0-? ไล่ได้แบบผู้ดีเว่อร์อ่ะ
“ผมยังไม่อิ่มนี่ฮะ...ถ้าพี่ลินิลไม่มีอะไรก็กลับไปได้แล้วฮะ ผมกับพี่ดันเต้ จะอยู่กันตามประสาพี่น้อง” ^^
“แดนเนียล!” -0- นางเสียดังมากค่ะ ไม่อยากจะเชื่อเลยแหะว่าจะมาปรี๊ดแตกเพราะเด็กอย่างเนี่ย!
“เอ่อ..แดนเนียลไปอาบน้ำกันดีกว่านะ เดี๋ยวพี่พาไปซื้อของ...ของในตู้เย็นหมดแล้ว ไปเป็นเพื่อนหน่อยนะ…นะ” ^^
ดันเต้เอ๋ย! เขามาหานาย ทำไมนายถึงได้เงียบแบบนั้นล่ะ ก่อนที่เรื่องมันจะวุ่นวายช่วยจัดการผู้หญิงของนายหน่อยสิ!
“ก็ได้ฮะ” ^^ และระหว่างที่ฉันกับแดนเนียลกำลังจะเดินผ่านโต๊ะกินข้าวไป ข้อมือฉันก็ถูกคว้าไว้ด้วยมือของดันเต้
“เร็วๆ ด้วยล่ะ...ฉันขี้เกียจรอ” - -+
“นายจะไปด้วยหรอ?” -0-
“นานๆที ฉันจะได้มีเวลาอยู่กับเธอ...ขออยู่ด้วยนานๆไม่ได้หรือไง” - -+ อะไรของมันวะ! อ้อ!สงสัยต้องเอาตัวรอด เข้าใจล่ะ
“อืม...แล้วนายไม่อาบน้ำหรือไง บ่ายสองจะบ่ายสามแล้วน่ะ” - -?
“อาบดิ...งั้นก็รีบไปได้และ ฉันก็จะอาบน้ำเหมือนกัน”
“วุ่นวายมากนะเธอน่ะ! กลับไปได้แล้วไป ฉันไม่มีเวลาว่างมากมาคุยกะเธอหรอกนะ ‘เดี๋ยว ’แฟน’ ฉันจะ ’หึง!’ ”
O_o!! ‘แฟน’ ฉันคิดว่าความซวย มันกำลังคืบคลานมาหาฉันแล้วล่ะ! ดูจากสายตานางแล้ว ฉันไม่รอดแน่ๆ -0-
“แฟน...หึ! นายคิดว่าฉันโง่มากหรือไง!” ลินิลพูดเสียงดัง และน้ำเสียงแค่นหัวเราะ
ดันเต้ลุกออกจากโต๊ะอาหารไปยังลินิล พร้อมพูดถ้อยคำที่สำหรับฉันและผู้หญิงหลายคนได้ยินคงเจ็บปวดมาก เนื่องจาก หน้าที่เย็นชาของเขาทำให้ทุกคนที่เห็นหรือได้ยิน หงุดหงิดเป็นล้านเท่า!
“ถ้าเธอฉลาด เธอก็คงไม่มาที่นี่หรอก” - _- มันนิ่งได้ดีจริงๆ
“สงสัยคุณน้ายังไม่ได้บอกนาย...” ^^ เธอยิ้มหวานให้ดันเต้ “ว่า...ฉันจะมาอยู่ที่นี่ด้วย” J
โอ้วววว!! นายเจอของจริงแล้วมั้ยล่ะ ดันเต้! แต่...เดี๋ยว! งั้นหมายความว่า นางจะมาอยู่กับเรางั้นรึ!?
“อยากอยู่ก็อยู่ไป...ฉันกับข้าวหอมจะไปอยู่ที่อื่นเอง” -_-
“ฮะ?” -0-
“แดนเนียลเสร็จหรือยัง จะได้ไปกันสักที” -_-
“เสร็จแล้วฮะพี่ชาย ไปกันเถอะ ผมอยากเที่ยว” ^O^ ร่าเริงมากค่ะ - -‘’ ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย~
“นายต้องอยู่กับฉันดันเต้! ไม่งั้นอย่าหาว่าไม่เตือน!”
จะมาทำไมก็ไม่รู้ -3- !!
คนจะอยู่กับแฟน เนอะ? ^^
ความคิดเห็น