คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : พบกันอีกครั้ง
1
พบกันอีกครั้ง
เช้าวันที่แสนน่าเบื่อกับการที่ต้องตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปโรงเรียน ใช่ค่ะ! วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของการเรียนปีสุดท้ายและเทอมสุดท้ายของฉัน... อ่า~ สวัสดีท่านผู้อ่านทุกท่านนะคะ ^^ ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการซะหน่อยละกัน เอ่อ... เอาเป็นชื่อเล่นก็พอเวลาไม่มีเวลาต้องรีบไปโรงเรียน (555) เรียกฉันว่า ‘ปลายรุ้ง’ นะคะ นั่นเป็นชื่อของฉันที่แม่ตั้งให้ซึ่งนั่นก็เป็นชื่อจริงด้วยเช่นกัน >< (โดนถีบ!)
“แม่! รุ้งไปละนะ... วันนี้รุ้งเอาตังไป 300 นะ” (‘ ‘ ) ( ‘ ‘) แม่ไม่อยู่! เยสสสส 555 ไปล่ะนะ
“โว้ยยย เอาไปทำอะไรเยอะแยะ... โว้ยยย!!”
“รุ้งมีนัด ไปละแม่ขอบคุณนะคะ”
ฉันรีบโกนแน็บออกจากบ้านทันทีก่อนที่แม่จะเปิดประตูครัวออกมา เฮ้อ~ เหนื่อยจริงๆ ปกติฉันเดินจากบ้านมาโรงเรียนทุกวันค่ะ เพราะแค่ 5 กิโลเมตรกว่าๆ ไม่ไกลเท่าไร ^^ และก็ทุกคนอย่างเข้าใจผิดคิดว่าฉันเป็นเด็กไม่ดีนะคะ U.U ฉันแค่หยอกล้อแม่เท่านั้นแหละค่ะ... (แต่ก็เอามาตามที่บอกอ่ะแหละ) ฉันอยู่ ม.6 แล้วค่ะแล้วนี่ก็เทอมที่สองแล้ว ไม่รู้จะรอดหรือเปล่า TT
“ปลายรุ้ง!!! แก๊~ ห้อง B มีเด็กใหม่ด้วยละ... เค้าบอกว่าหล่อโคตรๆ”
และนี้คือหนึ่งเหตุการณ์ที่ฉันเกลียดการมาโรงเรียนเพราะพวกสาวๆจะมานั่งเมาท์แตกกันโดยไม่สนใจการเรียนเลย! ทั้งๆที่ตอนปิดเทอมฉันก็เห็นนัดกันไปเที่ยวตลอดๆ -_-‘’
“เทอมสองแล้วใครยังจะย้ายมาอีกอ่ะ”
ฉันถามเสียงหงุดหงิดเล็กน้อยปนกับความสงสัย... นี่มัน ม.6 เทอม 2 แล้วนะยังจะมีคนย้ายโรงเรียนอยู่หรอ ถ้าที่โรงเรียนเก่าสอนไม่ตรงกับที่นี่มันจะเรียนรู้เรื่องหรอเนี่ย แต่ว่านะห้อง B เชียวนะ อืมมม... คงจะเก่งน่าดูถึงเข้าห้องนั้นได้
“นี่! พลอยปั้น! แกเห็นตัวหรือยัง”
“ยังเลยแก... ฉันได้ยินเขาพูดกันตอนเช้านี้เอง”
“อ่าวงั้นก็มีสิทธิที่จะเป็นเรื่องโม้อ่ะดิยัยหนูตุ่น” -0- ฉันบอกอย่างเซ็งๆ กับความบ้าบวกกับความรู้มาของเพื่อนสนิท
หนูตุ่น พลอยปั้น และฉัน เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ปฐมนิเทศตอน ม.4 เราสนิทกันเพราะไม่ชอบขี้หน้ารุ่นพี่ที่เป็นที่รหัสคนเดียวกัน ออกจะงี่เง่าหน่อยแต่เราสามคนไม่ชอบจริงๆนั่นแหละ
“ไม่หรอกปลายรุ้ง... แต่ว่านะได้ยินเขาว่ากันว่าเบียดราชันเกือบตกเก้าอี้เลยนะแกเอ้ย!” พลอยปั้นพูดออกมาอย่างหมั่นเขี้ยว
“อืม... สงสัยจะหล่อจริง” ยัยหนูตุ่นก็เอากับเค้าด้วย! -0- ทำไมเทอมนี้มันยุ่งวุ่นวายจัง
“แล้วตอนนี้ราชันยังเป็นคนเก่าอยู่หรือเปล่า” ฉันถามลอยๆ ทำเอาเพื่อนทั้งสองพากันเงียบและขมวดคิ้วเข้มเลยล่ะ อะไรกันฉันแค่สงสัยและก็อยากรู้เฉยๆนี่น่า -3-
“แต่ว่านะ... ตำแหน่งราชันไม่ค่อยเท่าไร” พลอยปั้นพูดขึ้นเรียบๆ แล้วต่อด้วยหนูตุ่น
“ถ้ารามไปถึง... KB ล่ะ”
“ก็เปลี่ยน KB ไงล่ะ ง่ายจะตาย!”
“กรี๊ดดดดดด!!” พลอยปั้น+หนูตุ่น
ช่วงเช้าผ่านไปด้วยดีกับการเปิดเทอม... ทั่วทั้งโรงเรียนจะคงหาชายปริศนาที่ย้ายมาใหม่ ฉันได้ยินพวกนักเรียนหญิงห้อง B กระดี้กระด้าใหญ่เลยพวกนั้นบอกว่าอีตานี่หล่อมากกกกกกกก!! บางคนก็บอกว่าหล่อกว่าราชันเสียอีก -0- แต่ฉันว่าราชันก็หล่อมากแล้วนะ อ้อ! โรงเรียนที่ฉันเรียนอยู่มีตำแหน่งที่พวกนักเรียนหญิงตั้งขึ้นมาเองตามใจตัวเองเพื่อแทนหนุ่มหล่อที่ตัวเองชอบ จนกลายเป็นธรรมเนียมไปเลยล่ะ ทุกปีจะมีการโหวตให้กับผู้ที่ลงแข่งขันชิงตำแหน่ง มีอยู่... เอ่อฉันก็ไม่ค่อยจะรู้เรื่องพวกนี้ด้วยซิ ^^;; ฉันร็แค่สองตำแหน่งอ่ะนะ คือ ราชัน เป็นตำแหน่งเปรียบเหมือนเจ้าชายล่ะมั้ง ต้อง หล่อ โหดหน่อยๆ พออกคำสั่งได้ และมีเสน่ห์ ซึ่ง ‘รีลอยด์’ ครองตำแหน่งอยู่ และอีกอันคือ KB , King. หรือ Boss เป็นตำแหน่งสูงสุดของโรงเรียนเลยก็ว่าได้ รวมทุกนิสัยของผู้ชายที่ผู้หญิงบนโลกต้องการเลยล่ะมั้ง คนที่ครองตำแหน่งนี้คือ...
“โอ๊ะ! ขอโทษค่ะ” TT ฉันเดินชนคนอ่ะ
“ไม่เป็นไร...”
O_O
“เธอไม่เป็นไรนะ... ปลายรุ้ง”
“อืม… ฉัน... ขอตัวไปกินข้าวก่อนนะ”
ฉันผละตัวออกจากบริเวรนั้น น้ำตาของฉันเริ่มไหลรินลงมาอาบแก้มทั้งสอง ทั้งความเจ็บปวด ความคิดถึง และความเสียใจ ทับถมฉันอีกแล้ว เค้าทำร้ายฉันอีกแล้ว... ‘ซัลเฟอร์’ ผู้ชายคนนี้แหละที่ครองตำแหน่ง KB นานถึง 4 ปี!
ฉันวิ่งมาหาเพื่อนทั้งสองที่ซื้อข้าวรอฉันไว้แล้ว ฉันรีบปาดน้ำตาออกจากใบหน้าแล้วยิ้มแย้มเหมือนเดิม เดินตรงมายังโต๊ะที่พลอยปั้นกับหนูตุ่นนั่งอยู่ เริ่มบทสนทนาตามประสาเพื่อน เรื่องรอบตัว เรื่องอนาคต เยอะแยะมากมายเลยล่ะ
“ฉันไปซื้อน้ำมาให้นะ”
พลอยปั้นพูดขึ้นแล้วเดินไป ระหว่างที่ฉันกับหนูตุ่นกำลังกินข้าวอยู่ก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายอยู่กลางโรงอาหาร เกิดเรื่องอะไรอีกละ -0- นี่จะซัดกันตอนเปิดเทอมเลยว่างั้น? แต่เอ๊ะ! O_O นั่นมัน... พลอยปั้นนี่น่า
“พลอย!!” ฉันกับหนูตุ่นประสานเสียงกันด้วยความตกใจพร้อมกับลุกออกจากโต๊ะตรงดิ่งไปยังจุดเกิดเหตุ พลอยปั้นอยู่ในสภาพที่เสื้อผ้าหน้าผมเปียกไปด้วยน้ำและเศษอาหารเต็มตัวไปหมด พวกนี้มันอะไรกัน! ฉันมองไปยังกลุ่มบุคคลที่เป็นคนทำอย่างเอาเรื่อง!
“ทำบ้าอะไรของพวกเธอนี่ห๊ะ!!” ฉันตวาดเสียงดังใส่หน้าพวกนั้น ทำเอาทั้งโรงอาหารเงียบกริมกันเลยทีเดียว...
“เธอใช่มั้ย? ที่ชื่อปลายรุ้ง!” ผู้หญิงผมสีม่วงยาวประมาณกลางหลัง ตัวสูงขาวจัดดูเหมือนจะสูงกว่าฉันด้วยนะ ริมฝีปากสีชมพูอ่อนๆ พร้อมในตาสีดำมองฉันอย่างกาจๆ! แต่เดี๋ยวนะ... ผู้หญิงกลุ่มนี้คุ้นๆแหะ -*- ใครน้า~
“ยัยนี่แหละน่า ‘กัสส์’ เธอก็เห็นว่าเหมือนในรูป” เพื่อนในกลุ่มเสริมขึ้นมาอีกคน ผมสีทองน้ำตาลเข้มซอยสไลด์ปลายได้บ๊อบเข้ารูป ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน สูงพอๆกับฉัน.... อ๋อ! ฉันนึกออกแล้วล่ะ พวกนี้คือกลุ่มสตรีงี่เง่าประจำโรงเรียนนั่นเอง (ฉันตั้งชื่อเองนะ) เป็นกลุ่มที่มีอิทธิพลสุดๆเลยล่ะ เพราะหัวหน้ารู้สึกจะเป็นหลาน ผอ. ของโรงเรียนนี้ซะด้วย คนนั้นก็คือ ‘กัสส์’ และยังมีเพื่อนร่วมกลุ่มซึ่งแต่ละคนก็คุณหนูระดับ VIP. ทั้งนั้นแหละ ‘แบมมี่’ ‘แซนดี้’ ‘ฟ้าใส’ และสุดท้าย ‘มินท์’ พวกเธอทั้งหลายอยู่ห้อง A ซึ่งเป็นห้องที่คนรวยเท่านั้นเข้าได้! แต่ก็ใช่ว่ารวยอย่างเดียว ต้องฉลาด+หน้าตาดี+มีตระกูล ผู้ดีตีนแดงไม่รับ! (สองมาตรฐานชัดๆ!) แต่ยัยพวกนี้ปกติก็ไม่มาเหยีบที่นี่อยู่แล้วนะ แสดงว่าตั้งจะมาหาเรื่องจริงๆนั่นแหละ... แต่ถ้าฉันหูไม่ฝาดมันคือชื่อฉันใช่มั้ยคะ?
“ฉันถามว่าเธอคือปลายรุ้งใช่มั้ย!” กัสส์ กระชากเสียงใส่ฉัน
“ใช่! ทำไมหรอ... ถามหาฉันแต่ทำไมถึงหาเรื่องเพื่อนฉันล่ะ!”
“ก็เพื่อนเธอมันลีลาไงล่ะ! พวกฉันนถามหาเธอแต่ก็ไม่ตอบแถมยังกวนประสาทอีก”
“โดนอย่างนี้แหละจะได้เข็ด!” แบมมี่กับแซนดี้ พูดเสริมต่อด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด+สะใจ! หน็อย!! ไม่รู้จักฤทธิ์ฉันซะแล้ว!
“เข็ดเหรอ! พวกเธอบ้าหรือเปล่า... ฉันจะบอกทำไมในเมื่อเธอจะมาหาเรื่องเพื่อนฉันน่ะ!” พลอยปั้นพูดขึ้นเมื่อตั้งตัวได้แล้ว
“พอที! วันนี้ฉันไม่ได้เพราะจะมาทะเลาะกับเธอ! แต่ฉันมาเพื่อที่จะ...” กัสส์พูดกับพลอยปั้นที่ตอนนี้เดือดเป็นน้ำต้มสุกเลยล่ะ แล้วก็กันหน้ามาทางฉันพร้อมกับเสียงอันน่ากลัว “คุยกับเธอ! ปลายรุ้ง!”
ทั้งโรงอาหารถึงกับเงียบ... เงียบจนได้ยินเสียงหายใจเลยล่ะ แต่นี่มันอะไร! ฉันกับพวกนั้นไม่เคยมีเรื่องกันมาก่อนและฉันก็หมั่นใจว่าไม่ได้ไปทำอะไรที่มันล่วงเกินพวกนี้เลยสักคน !
“มีอะไรจะคุยกับฉัน” ฉันเปิดปากพูดอย่างเรียบๆ แต่แฝงไปด้วยความท้าทาย ฉันเป็นคนให้เกียรติคนอื่นเสมอ แต่ถ้าจะมาคุยกันแล้วไม่ให้เกียรติฉัน มันก็มากเกินไปหน่อยแล้วล่ะ!
“เธอเคยคบกับ ‘ซัลฟอร์’ ด้วยเหรอ?”
O_O !! ระ... รู้ได้ยังไง!
“เปล่าสักหน่อย!” ฉันปฏิเสธเสียงแข็ง ทั้งๆที่ในใจรู้ดี...
“เหอะ! ว่าแล้วว่าเธอต้องปฏิเสธ แต่ยังไงก็ช่างเธอห้ามยุ่งกับซัลเฟอร์อีกเป็นอันขาด! เพราะเค้าเป็นของฉัน!” กัสส์พูดเสียงแข็งและดัง แสดงถึงความร้ายกาจถ้ามีใครไปยุ่งกับเขาคนนั้น “ทุกคนในที่นี้ก็ด้วย!”
“ไม่มีใครเป็นเจ้าของฉันทั้งนั้นแหละ! กัสส์!” เสียงนี้...
“ซัลเฟอร์” กัสส์เรียกชื่อคนตัวสูงที่เดินเข้ามาในโรงอาหาร พร้อมกับบรรดาตำแหน่งต่างๆ เป็นขบวน
“ไม่มีใคร... เป็นเจ้าของฉันนอกจาก...” ซัลเฟอร์พูดเว้นจังหวะทำให้ทุกคนต่างก็ลุ้นว่ามันจะเป็นยังไง สายตาของฉันจับจ้องแต่ใบหน้าขาวนั้นอย่างอาวรณ์ เมื่อดวงตาคมกริบนั้นสบตาฉัน คำตอบคือฉันงั้นเหรอ! ฉันเป็นเจ้าของเค้าใช่มั้ย?
“มากไปมั้ย? นายกำลังทำให้ฉันต้อง...” ก่อนที่กัสส์จะพูดอะไรบางอย่างออกมา ซัลเฟอร์ก็ขัดขึ้นซะก่อน...
“ไม่มากไปหรอกสำหรับตอนนี้ที่ฉันยอมให้เธอมาอาละวาดที่นี่ได้!” ดวงตาคมกริบนั้นละจากสายตาฉันไปยังกัสส์เพื่อปรามไม่ให้พูดอะไรไปมากกว่านี้
“ราชัน! หาคนมาทำความสะอาดที่นี้ซะ! แล้วก็พาสามคนนี้ไปส่งที่ห้องเรียนด้วยเสร็จแล้วไปหาฉันที่ห้อง” ซัลเฟอร์บอก
“ได้ครับเดี๋ยวผมจัดการให้” ราชันรับอย่างว่าง่าย
“พวกฉันมาเองกัลป์เองได้ ไม่จำเป็นต้องไปส่ง” ฉันพูดขึ้นแล้วพายัยพลอยปั้นเดินออกจากบริเวณนั้น
“เจ็บมากมั้ยอ่ะแก” หนูตุ่นพูดเสียงแหบเหมือนจะร้องไห้
“ปลายรุ้ง...แก...” พลอยปั้นมองหน้าฉันเหมือนต้องการคำตอบสำหรับเรื่องนี้
“เดี๋ยวฉันจะเล่าทุกอย่างให้ฟัง... ฉันสัญญา!”
“ปลายรุ้ง! เธอ... ฉันขอโทษสำหรับวันนี้”
“นายไม่ได้ทำอะไรผิด”
“ฉันขอโทษแทนกัสส์แล้วกัน... เธอคงไม่”
ซัลเฟอร์... เค้าตามฉันมาเพื่อขอโทษแทนกัสส์ อย่างนั้นเหรอ? สองคนนี้เป็นอะไรกัน
“ฉันโกรธ! ฉันอยากจะขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้เจอกัน!” ฉันสวนกลับไปอย่างเดือดพล่าน ฉันโกรธที่เค้าทิ้งฉัน... ฉันโกรธที่เค้าออกรับผิดแทนผู้หญิงคนนั้น... ฉันโกรธตังเองที่ไม่เคยลืมสักที! ฉันพยายามเลี่ยงตลอดในทุกสถานการณ์ที่คิดว่าจะเจอกับซัลเฟอร์ เลือกที่จะอยู่แต่ในบ้าน เลือกที่จะมาแต่เฉาพะโรงเรียน เลือกที่จะเรียนแล้วกลับบ้าน เลือกที่จะทิ้งอิสระ เลือก...เขา เปิดเทอมมาวันนี้เราก็ได้พบกันอีกครั้ง!
“เธอ!... ฉันจะหลบให้ได้มากที่สุดก็แล้วกัน” เค้ายอมรับอย่างจำนน
“ขอบคุณ... ฉันขอแค่นี้แหละ”
ความคิดเห็น