คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ความคิด
14
ความคิด
[บันทึกย่อ’ดันเต้]
ระหว่างทางข้าวหอมและผมเงียบกันมาก แทบจะไม่มีเสียงอะไรแทรงเลย...ข้าวหอมคงโกรธผมสินะ เฮ้อออ ผมมีความหลังกลับเรื่องนี้นี่ครับ... ผมเสียคนรักก็เพราะไอ้การเป็นเชียร์ลีดเดอร์ บ้าๆบอๆนี่!
‘นี่ดันเต้...วันนี้ฉันถูกเลือกให้เป็นเชียร์ลีดเดอร์ด้วยแหละ’
‘เหรอ...เป็นไงสนุกมั้ย..’
‘ก็ดีนะ แต่ร้อนไปหน่อย’
‘อืม...ฉันว่าวันนั้นเธอต้องสวยที่สุดแน่เลย...’
‘หึ...แน่นอนสิ’
‘ลินิล...ฉันรักเธอมากนะ...ไม่อยากให้เป็นเลย ต้องมีแต่คนมามองเธอแน่ๆ’
‘เอาน่า~ อย่างน้อยก็แค่ได้มองเท่านั้นแหละ แต่นายน่ะคือคนที่ฉันรักเลยน้า’
‘ขอบคุณ’
พอถึงวันงานลินิลเป็นจุดเด่นของเลยอย่างที่ผมคิดไว้ เธอสวยมาก แต่ผมไม่ชอบเอาซะเลยเพราะชุดเชียร์ของเธอมันต้องโชว์ไหล่ โชว์เอว โชว์ขา ผมไม่ชอบๆจริงๆนะ คุณคิดดูสิถ้าแฟนคุณถูกผู้ชายที่จ้องจะงาบแฟนคุณไปมองอยู่อย่างไม่ละสายตาคุณจะรู้สึกยังไง ผมน่ะ รักมาก ห่วงมาก หวงมาก และก็หึงมากด้วย -3-
และกีฬาสีในวันนั้นมันทำให้ผมต้องสูญเสียเธอไป... เพราะความงี่เง่าของตัวผม แต่แค่เพียงเพราะผม ‘รัก’ ! คำว่า รัก มันทำให้ผมต้องเสียคนที่รักมากไป...
‘นายจะอะไรนักหนาเนี่ยห๊ะ! ดันเต้!’ ผมลากเธอออกจากกลางสนามตอนที่เธอพัก เธอโวยวายเสียงดังลั่นที่ผมทำไป
‘...’ ผมยังลากเธอมาเรื่อยๆ จนถึงหลังโรงอาหารของโรงเรียน
‘นี่ดันเต้! ฉันบอกให้ปล่อย! นายเป็นบ้าอะไรเนี่ย!!’ เธอตะคอกและสะบัดมือออกจากผม
เราสองคนจ้องตากันแบบไม่มีใครยอมใคร ผมรู้ว่าที่ผมน่ะอาจจะไม่ควร แต่จะให้ทำไง ผมไม่ชอบนี่ ยิ่งเห็นว่ามีแต่คนมองผมยิ่งหงุดหงิด มองเปล่าไม่ว่ามีแซวนี่สิ !
‘พอสักทีได้มั้ย...หยุดทำแบบนี้เถอะลินิล’ ผมพยายามข่มอารมณ์แล้วพูดกับเธอดีๆ
‘ฉันทำอะไร’
‘ให้คนอื่นเป็นแทนไม่ได้หรือไงไอ้เชียร์ลีดเดอร์น่ะ’
‘อย่ามางี่เง่าตอนนี้ได้มั้ย ฉันสวยนายไม่ชอบหรือไง!’
‘ลินิล...’
‘ดันเต้...ฉันเบื่อ... พอกันที!’
‘เธอ...’ ผมมองลินิลที่ตอนนี้แสดงอารมณืเบื่อหน่ายอย่างมาก เธอไม่ได้พูดเพราะความโกรธ แต่เธอพูด...เพราะใจของเธอเป็นอย่างนั้น... มันถึงเวลาแล้วสิ หึ! บ้าเอ้ย!
‘เลิกกัน...’
‘…’
‘เลิกเถอะ... ดันเต้!!!’
‘…’
‘ฉันเบื่อ เบื่อๆๆ เบื่อกับความขี้หึงขี้หวงของนาย!’
‘อือ...งั้นก็เลิกกันน่ะ... ดีแล้ว’
‘เหอะ! ลาก่อน!’
ผมได้แต่ยืนมองแผ่นหลังเธอที่ห่างออกไปไกลขึ้นเรื่อยๆ...เรื่อยๆ... และผมรู้ว่ามันจะไม่มีทางกลับมาได้อีก
จนกระทั่ง...ข้าวหอม... ผมคิดนะครับว่ามันเหมือนมีความรู้สึกแปลกๆ ตั้งแต่ออกจากบ้านผีสิง... ข้าวหอมเป็นผู้หญิงที่ไม่ค่อยจะเหมือน
หญิงเท่าไร ก็...เท่าที่ผมรู้จักนะไม่ค่อยมีคนแบบเธอ ข่าวหอมเป็นคนซื่อมากๆเลยล่ะครับ ตาเธอโตๆ ใสๆ หน้าเอ๋อๆ ตัวเล็กๆ ขาวๆ ผมยาวๆ หึหึ...
และเมื่อวันที่ผมพาเธอไปเจอเพื่อนๆของผม ผม วันนั้นผมฝัน...ฝันว่าลินิลกลับมาก ผมได้บอกรักเธอ ได้จูบเธอ... ผมมีความสุขมากครับ
แต่อยู่ๆก็มีข้าวหอมโผล่ในความคิดนั้นความฝันของผม ผมเห็นเธอมองผมกับลินิล เพราะอะไรไม่รู้ทำให้ผมอยากอธิบาย แต่พอตื่นมา
แล้วผมไม่เจอข้าวหอมมันทำให้ผมแน่ใจเข้าไปอีกว่า ข้าวหอม เริ่มมีอิทธิพลต่อหัวใจผมแล้ว ผม...ตกใจมากครับ มากที่สุดเลยล่ะ ออกไป
ถามไอ้เพื่อนๆ แต่ละตัวก็ช่วยกันไม่ได้เลย แต่โชคยังดีที่ไอ้กรีนยังมีสติ มันยังบอกผมได้ว่าข้าวหอมกลับบ้านแล้ว เท่านั้นแหละครับผม
รีบบึ่งรถกลับบ้าน แต่สุดท้ายก็ว่างเปล่า ไม่มีข้าวหอม ผมกลัว... ตอนเช้าผมไปโรงเรียนโดยการอ้างว่าข้าวหอมนอนคอนโดฯ ผมมารับ
แดนเนียล
ผมเจอเธอออกจารถไอ้ทัชเชอร์ นอยด์สิครับผม... คำถามมากมายเลยล่ะครับที่ต้องการคำตอบ เธอไปกับมันได้ยังไง ทำไมเธอถึงหายไป
ทำไมไม่กลับบ้าน เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น บลาๆๆ~~
ยอมรับเลย.....
......................
...................................
................................................
..............................................................
ว่า
..................
..................................
..................................................
...............................................................
คิดถึง...........มาก
................
...............................
........................................
........................................................
‘นายโกรธฉันเรื่องที่ฉันไปอยู่กับทัชเชอร์ทั้งคืนแล้วไม่กลับบ้านหรอ?’
ทุกประโยค
‘อ๊ะๆ! ฉันไม่ได้ตั้งใจไปกับเขาสักหน่อยตอนนั้นฉันเมาแล้วก็สลบไปรู้สึกตัวอีกทีก็...เช้าแล่ว! นายห่วงฉันล่ะซี้~ แหมๆ เป็นห่วงเค้าก็
บอกไม่ต้องมาเก๊กขรึมให้โลกมืดมนหรอกย่ะ! ยิ้มบ้างสินายวันๆฉันเห็นนายเอาปากติดกันอยู่งี้อ่ะ ไม่เมื่อยไง?’
เธอคือรอยยิ้มของผม ^^;;
ผมนั่งคิดอะไรเพลินๆ จนตอนนี้รถแท็กซี่ก็มาถึงคอนโดฯแล้ว... แดนเนียลกลับรถรับส่ง แต่เวลาไปโรงเรียนผมไปส่ง ที่ผมกลับดึกได้
เพราะแดนเนียลมีคนดูแลอยู่แล้ว แม่ผมจ้างไว้ เพราะผมน่ะ เรียนแล้วเลิกเย็น บางครั้งต้องซ้อมดนตรีอีก ถ้าให้แดนเนียลไปรอคงไม่ไหว
แน่ๆ
“ข้าวหอม...ตื่นได้แล้ว ยัยเตี้ย”
“อืมมมมม...ถึงแล้วเหรอออออ” - - zzZZ
เหอๆๆ ยัยนี่... เฮ้อออ ปวดหัวจริงๆ ดูเอาเถอะ อย่างนี้เนี่ยนะ ? จะเป็นเชียร์ลีดเดอร์! ไม่ยอมหรอก -3-
“นี่เตี้ย...เตี้ย...” ปลงซะเถอะดันเต้ ผมต้องแบกยัยนี่ขึ้นคอนโดฯเรอะ!
“คนใจร้าย...” หืมมมมม ?
“นายน่ะ...นิสัยไม่ดี...ฉันขอเป็นเชียร์ลีดเดอร์ก็...ไม่...ด้ายยยย” - - zzzZZZ
ยัยเพี้ยนเอ้ย! อะไรกัน ก็คนมันหวง... -//-
“คอยดู...ฉันจะหนีกลับบ้านนนนน”
“ไม่ให้กลับหรอกนะ...เธอต้องอยู่กับฉัน” ผมพูดแล้วหันไปมองคนที่กำลังหลับอยู่บนไหล่ผม น้ำลายเจ่อซะ! เดี๋ยวใช้ปากเช็ดให้ซะหรอก !
:P
“ฉัน...”
“รักเธอนะ...ข้าวหอม”
[บันทึกย่อ’ The End]
ความคิดเห็น