คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : เชียร์ลีดเดอร์ !?
13
เชียร์ลีดเดอร์ !?
O_O
ขออึ้งแป๊บ...
“สวัสดีเธอชื่อข้าวหอมสินะ... พวกเราขอต้อนรับนะ ฉันชื่อมะพร้าวเป็นหัวหน้าห้อง มีอะไรไม่สบายใจหรือใครทำอะไรไม่ดีต่อเธอแจ้งฉันได้” >.^ มะพร้าวขยิบตาให้ฉันแล้วจับมือพาไปหน้าห้อง
“เอาล่ะทุกคน! นั่งที่ซะแล้วมารู้จักเพื่อนใหม่เราให้มากกว่าชื่อดีกว่า” มะพร้าวเป็นหัวหน้าที่ดีจริงๆ ดูจากสมาชิกในห้องแล้วแทบจะไม่มีคนกล้าขัดเลย พอสั่งก็ทำตามเลยไม่มีอิดออดด้วย หรือมะพร้าวจะซ่อนความโหดไว้ภายใต้ใบหน้าสวย >< มะพร้าวสวยจริงๆนะ เธอตัดผมทรงหัวเห็ดผมสีโค้ก หน้ารูปไข่ แก้มสีส้มๆแต่งบางๆ ปากสีชมพูอ่อน ตาสองชั้น ในตาสีน้ำตาลเข้ม ดั้งโด่งเป็นสันเลย ตัวใหญ่กว่าฉันหน่อยนึง น่าจะสูง 170 เลยมั้งน่ะ ฉันแค่ 160 เอง T^T
“แนะนำตัวเลยข้าวหอม พวกเรารอเธออยู่” ^^
เอาแล้วไง -0- ฉันไม่ได้เตรียมอะไรมาเลยนะ แค่คิดว่าจะมาบอกชื่อเฉยๆอ่ะ
“เอ่อ...แฮ่ๆ... ^^” คิดไม่ออกเลยง่า T^T
“ใจเย็นน่า...ไม่ต้องตื่นเต้น พวกเราเป็นกันเองอยู่แล้ว” มะพร้าวจับมือฉันแล้วบีบเบาๆ เพื่อให้ผ่อนคลายและให้กำลังใจ
เอาล่ะนะ! สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ซู้ดดดด ><!
“สวัสดีทุกคน ฉันชื่อข้าวหอมนะ ย้ายโรงเรียนมาจากจังหวัดขอนแก่น ฉันไม่รู้ว่าทำไมถึงย้ายมาเพราะแม่เป็นคนจัดการเรื่องการมาเรียนที่นี่ ฉันสูงแค่ 160 เองน้ำหนักไม่บอกนะเพราะฉันอาย >< ที่บอกส่วนสูงเพราะฉันคิดว่าตัวเองคงไม่สูงไปกว่านี้แล้วล่ะ ฮะๆ ^^แล้วก็...ขอบคุณทุกคนมากๆเลยนะสำหรับการต้อนรับ” ^___^
“โอเค...มีใครสงสัยอะไรอีกมั้ย?” มะพร้าวถามเพื่อนๆในห้อง
“ข้าวหอมมีแฟนหรือยังอ่ะครับ!” โดนแล้วไง 1 ดอก
“เอ่อ...แฮ่ะๆ” ^^;; ได้แต่ย้มแห้งๆ
“ทำไมถึงชื่อข้าวหอมล่ะคร้าบ...ชื่อน่ากินจุงงงงง” ดอกที่ 2 ตามมาติดๆจ้า
“แม่ตั้งอ่ะค่ะ...” ไปถามแม่เอาเองซิคะ! กวนประสาทชะมัด!
“ยังไม่แฟนแล้วไม่เหงาหรอคร้าบ...” ดอกที่ 3 ยังพ้นเรื่องเดิม
“ไม่นี่คะ...ก็อยู่ได้” ไม่เหงาตายหรอกค่ะ!
“สเป็คผู้ชายเป็นแบบไหนอ่ะคร้าบ...” ดอกที่ 4 ก็ยังไม่ไปไหน - +
“ได้หมดนี่ค่ะ แค่เป็นคนดีอ่ะค่ะ” และไม่กวนประสาท!
“แล้วทำไมเมื่อเช้าถึงเดินมากับดันเต้ล่ะ”
อืม...เป็นคำถามที่แตกต่างและไม่เหมือนคนอื่นๆดีมาก... เฮ้ย!! O_o
“ใช่ๆๆ ทำไมอ่ะๆๆ เธอเป็นอะไรกับดันเต้หรอ”
-0- เอ่อ...เปลี่ยนจากฝ่ายชาย เป็นฝ่ายหญิงรู้สึกจะเจอรังสีแปลกๆ... +..+
“เมื่อเช้าตอนฉันอยู่หน้าโรงเรียนฉันเห็นเธอมากับทัชเชอร์นะ”
วุ่นวายใหญ่แล้วววว
“เอ่อ...คือ...”
ตุ้บ! มะพร้าวตบโต๊ะทำให้ทั้งห้องสงบลง... -0- ยัยนี่โหดแน่ๆรับประกัน
“ถามแล้วก็ฟังซะ!” โหดอ้า T^T
“คืองี้นะ...ฉันกับดันเต้เราไม่ได้เป็นอะไรกัน ฉันเป็นพี่เลี้ยงของแดนเนียลที่เป็นน้องชายของเขา ส่วนทัชเชอร์ฉันแค่อาศัยเค้ามาโรงเรียนเฉยๆน่ะ แค่ขอติดรถมา”
“อ๋ออออออออออ!!” สาวๆประสานเสียง - - เหมือนจะโล่งอก
“ทำไมเธอไม่บอกไปให้หมดล่ะว่าที่เธอมาโรงเรียนพร้อมฉันเพราะเธอไปค้า…!ง!”
ตุ้บ!! ฉันตบโต๊ะบ้าง... เลียบแบบมะพร้าวแล้วสงสายตาอาฆาตไปให้ทัชเชอร์
“ฉันก็พูดไปหมดแล้วจะเอาอะไรอีก -0- ไหนบอกต้อนรับกันไงนี่จะหาเรื่องไล่กันแล้วหรอ” ฉันถามเสียงงอนๆ
“เอาล่ะๆ พอแล้วๆ หมดคาบโฮมรูมแล้วเตรียมตัวเรียนวิชาต่อไปกันเถอะ... ข้าวหอมเธอนั่งข้างฉัน” ว่าแล้วมะพร้าวก็เดินนำไป
เกือบซวยแล้วไงข้าวหอมเอ้ย! อีตาบ้าทัชเชอร์ดันจะหาเรื่องเดือร้อนให้ฉัซะแล้วล่ะ...
....................
...............................
..........................................
เลิกเรียนแล้ววววว >< แถวนี้มีลูกชิ้นปิ้งขายมั้ยนะ... อยากกินจังเลย -0- แต่ในเมืองคงจะไม่มีอะนะ เซ็งจริงจัง อืมมม... คิดถึงฟ้าลั่นกันหนูตุ่นจัง โทร.หาดีก่า -..-
………..
……………
……………….
…………………….
รับสายช้าจัง... +3-
........................................
(ฮัลโหล... ว่าไงจ๊ะแม่สาวชาวกรุง)
ดูมันพูด นี่หรือคือการทักทายเพื่อน 5555 -0- ชาวกรุงชาวกรงไรล่ะ! ยังโก๊ะอยู่เลย ไอ้บ้าดันเต้ถึงได้บอกเช้าบอกเย็น!
“แหม...ช่างขอดเสียจริงนะแม่ชาวไร่!” ปากยัยนี่เป็นแบบนี้ตลอดเลย
(ก็หยอกอ่ะนะ 555 ว่าแต่มีไรอ่ะ -0-)
“นี่ฉันจะโทร.หาแกต้องมีธุระด้วยเหรอ แค่คิดถึงบ้างเหอะเลยโทร.!”
(โอ๋ๆๆ แล้วทำไมตั้งนานไม่โทรมาหรือว่าไปอยู่กรุงเทพฯเป็นเดือนแกเพิ่งคิดถึงฉันเรอะ! ข้าวหอม!)
โอ้วว...เวรกรรม -*- นี่ฉันขุดหลุมฝังตัวเองเรอะ!? 5555
“บ้าเถอะ! ฉันคิดถึงแกทุกวันหลังอาหารเช้ากลางวันเย็นเลยต่างหาก 555”
(โหววว...ขนาดนั้นเชียว! ยัยบ้า! ฉันไม่ใช่ยาแก้หวัดนะโว้ยจะได้กินหลังอาหารสามมื้ออ่ะ 555)
“555 อ่าวเหรอนึกว่าใช่ แล้วหนูตุ่นอ่ะ -0- ไปไหนแล้วแกสองคนเป็นไงบ้าง คิดถึงฉันบ้างมั้ยอ่ะ ฉันมาอยู่กรุงเทพฯหลายเดือนแล้วยังไม่เห็นว่าจะมีใครโทร.มาถามข่าวกันบ้างเลย -3-” เอาคืนล่ะว้า! 5555
(มีย้อนๆ แกนะแก! คิดถึงดิไม่มีแกไม่มีใครมาโก๊ธแข่งกับยัยหนูตุ่นเลย) อ๋อ! เรื่องนี้ - +
“ชิช้ะ! -3-”
(555 เอาน่า... เอ้อ!แกแค่นี้ก่อนนะฉันต้องไปสอบพละแล้ว)
“โอเคๆ ไว้ฉันจะโทร.หาอีกนะ”
เฮ้ออ...เซ็งง่ะ -0- แล้วนี่ฉันต้องไปอยู่ที่ไหนกลับบ้านไงเนี่ย -*- โอ๊ยยย!! ลืมถามดันเต้เลย T^T ห้อง A มันอยู่ที่ไหนล่ะเนี่ย สาว่าห้องข้างๆก็ไม่ใช่ห้อง A นะ เบอร์ดันเต้ก็ไม่มี เอาเป็นว่านั่งรออยู่หน้าตึกก็แล้วกัน -3-
.........
ย้ายมานั่งหน้าตึกชีวะ
...............
ย้ายมานั่งข้างสนาม
....................
หืมมม O_O มีแข่งบอลด้วยแหะ ดูดกว่าฆ่าเวลาพรางๆ มีแสตนเชียร์ด้วย -0- อุ๊ยๆ! นั่นๆ! เชียร์ลีดเดอร์!
(เหมือนไม่เคยเห็น ?) สวยจริงจัง >< โรงเรียนมีแต่คนสวยๆหล่อทั้งนั้นเลยค่า! นักบอลหล่อจุง -..- ขาว เนียน ใส >< ฉันคิดว่าซิกแพคคง...ล่ำ... -.,.- หึหึ...
กรี๊ดดดดดดดดดดด !!
โวววว อะไรอ่ะ -0- ตัวอะไรวะ หล่อมาก >,< นั่นคนหรือเทวดาค่ะคุณขา 5555 หล่อจริงจังหล่อไม่เลิกหล่อไม่ละลายด้วย!
“ข้าวหอมมมมม!!!”
เหมือนจะมีคนเรียก - + ?
“ยู้ฮู! ข้าววววววหอมมมมม”
ชื่อฉันช้ะ?
“ข้าวหอม!”
“ห้ะ?”
ตะโกนข้างหูเลยเว้ย! ใครวะ! ... มะ... มะพร้าว!
“เธอเป็นเชียร์ลีดเดอร์ของสีเรานะ” J
“ห้ะ? เฮ้ย! ไม่เอา ฉัน!”
“เธฮ-ต้อง-เป็น-เชียร์-ลีด-เดอร์!!” J
อึก... แงงงง~ T^T โหดร้ายชะมัด เล่นพูดชัดๆเน้นๆย้ำๆ ทีละคำแบบนี้คงขัดไม่ได้อ่า T^T
“เป็นก็ได้” ^^;;
“ดีมากกก...เดี๋ยวพรุ่งนี้เธอเริ่มซ้อมได้เลยตอนเย็นหลังเลิกเรียน โอเค้?”
“โอเค” ^^
“จ้า...ขอบใจมากๆนะที่ให้ความร่วมมือ ฉันไปก่อนนะ บายยยย~” ใครให้ความร่วมมือเธอ >< เธอบังคับชัดๆ!
ปึก!
อะไรอีกล่ะเนี่ย! เงยหน้าขึ้นจึงพบว่าฉันชนกับดันเต้! เค้าไม่มีปากหรือไงนะ ทำไมถึงไม่พูด !
“รอนานยัง” -__-
“มาก -0-”
“งั้นไปได้ละ แดนเนียลคงถึงห้องแล้ว”
“โอเค”
ดันเต้กับฉันเดินออกจากโรงเรียนกันเงียบๆ ตางไม่พูดอะไร เราเดินมาเรื่อยๆจนมาถึงป้ายรถเมล์ และฉันกำลังคิดอยู่ว่าจะบอกเค้าดีมั้ยว่าฉันได้เป็นเชียร์ลีดเดอร์ ถ้าบอกเค้าจะกลับบ้านพร้อมฉันหรือเปล่า ฉันต้องดูแลแดนเนียลอีก T^T
“วันนี้เป็นไงบ้างเรียนวันแรก...”
“ก็ดี...”
เอาไงดีเนี่ย >< บอก ไม่บอก บอก ไม่บอก ปั่นป่วนนนนน >O<
“เอ่อ...ดันเต้...”
“ว่า?” เค้าหันมาทางฉันสายตาเราสบกันพอดีตายแล้ววววว >< หมอนี่ชุดนักเรียนก็ดูดี(มาก)เหมือนกันแฮะ... ข้าวหอม! คิดนอกเรื่องแล้ววว
“เอ่อ...คือฉันได้เป็นเชียร์ลีดเดอร์อ่ะ แล้วมันต้องซ้อมตอนเย็นทุกวันนายจะรอฉันได้หรือเปล่า” ฉันพูดรวดเดียวจบเลย
“เชียร์ลีดเดอร์!?” ดันเต้พูดซ้ำเชิงคำถาม
“อ่าฮะ” -0-
“ลาออกซะ!” O_O อะไรของหมอนี่เนี่ย...
“ได้ยินมั้ยข้าวหอมเธอต้องไม่เป็นเชียร์ลีดเดอร์เธอต้องไม่เป็น ไปลาออกซะ!!” O.O
นะ...น่ากลัว ทำไมต้องโมโหขนาดนี้ด้วย เป็นอะไรของเค้า?...
“...”
“กลับแท็กซี่เถอะฉันอยากกลับบ้านแล้ว” ดันเต้พูดจบก็โบกรถแล้วจูงมือฉันขึ้นรถกลับคอนโนฯ...
และระหว่างการเดินทางก็มีแต่ความเงียบเท่านั้น...
ความคิดเห็น