คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
“นี่แก !! จะต้องย้ายโรงเรียนหรอ? O_o’’
ปุยฝ้ายเพื่อนสาวที่ฉันสนิทที่สุดถามขึ้นระหว่างที่เรากำลังนั่งกินข้าวกลางวันกันอยู่
“อืม -_-” ฉันตอบอย่างเนือยๆ
“ทำไมเป็นงั้นได้วะ...นี่มันกลางครรภ์เลยนะ!?!”
ยัยฟ้าลั่น ร้องขึ้นอย่างแปลกใจ ฉันก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงในเมื่อ แม่ตัดสินใจไปแล้ว T^T
“-_-“ เซ็งค่ะเซ็ง
“แล้วนี่แกจะไปเมื่อไรอ่ะ ?” ฟ้าลั่นถาม “วันอาทิตย์นี้แล้ว -_-” ฉันตอบอย่างเบื่อโลกสุด ๆ จนทำเอา ยัยปุยฝ้ายที่กำลังกินน้ำถึงกลับสำลักเลยทีเดียว พรวด!!!
“อ๊ะ แค่ก ๆ ไวปานลิง”
“นั่นดิ!! แม่แกจะรีบไปไหนวะ!! ” ฟ้าลั่นพูดอย่างไม่เห็นด้วยสุด ๆ
“-_- ฉันไม่รู้”
“แล้วนี่แกจะไปเรียนที่ไหนอ่ะ” ฟ้าลั่นถามขึ้น และคำถามนี้ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน (= =’’ )) (( ‘’= =) (= =’’ )) (( ‘’= =) ฉันได้แต่ส่ายหน้าไปมา ก็คนมันไม่รู้นี่น่า -_-‘’
ตึก ตึก ตึก ตึก
เสียงฝีเท้านักเรียนเริ่มทยอยออกจากห้องเรียนในคาบสุดท้าย บางกลุ่มก็กลับบ้าน บางกลุ่มก็ไปทำงานพิเศษ บางกลุ่มก็ไปเดินเที่ยวตามห้างสรรพสินค้าใกล้ๆโรงเรียน หรือบางกลุ่มก็ไปเรียนพิเศษเสริม เพราะช่วงนี้เป็นช่วงเวลาปิดเทอมก็ว่าได้ เพราะตอนนี้การสอบปลายภาคก็จบแล้วเหลือแค่รอผลเท่านั้น ฉัน ปุยฝ้าย และก็ฟ้าลั่น เดินออกมาจากห้องครูที่ปรึกษา หลังจากที่ฉันทำเรื่องย้ายออก ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว อยู่โรงเรียนนี้ฉันมีเพื่อนสนิทแค่สองคนเท่านั้น แล้วนี่ฉันจะต้องไปเรียนที่โรงเรียนอื่น เพื่อนก็ไม่รู้จะมีหรือเปล่า เหอะ! เซ็งชะมัด ทั้งที่ฉันก็ดูแลตัวเองได้แล้ว ไม่ว่าจะกวาดบ้าน ถูบ้าน ทำกับข้าว บลาๆๆ~ แถมอายุ 17 แล้ว แม่น่าจะไว้ใจให้ฉันอยู่ที่นี่คนเดียวได้ ;(
แม่ฉันน่ะ...ท่านเป็นแม่เลี้ยงนะคะ...ก็คือ พ่อฉันเลิกกับคุณแม่แล้วมาแต่งงานใหม่ ฉันเป็นลูกที่แม่ไม่ยอมรับ T^T ฉันจึงอยู่กับคุณพ่อค่ะ แม่น่ะเลี้ยงฉันเป็นลูกแท้ๆเลยล่ะ ไม่ใช่แม่เลี้ยงใจร้าย หลังจากนั้นได้ไม่นาน ฉันขึ้น ม.3 พ่อของฉันก็เสียชีวิตค่ะ ฉันเลยอยู่กับคุณแม่สองคน และเมื่อเดือนที่แล้วแม่ก็แต่งงานใหม่และฉันคิดว่าเนื่องจากสาเหตุนี้ ทำให้ฉันต้องไปเรียนกรุงเทพฯ
อ่า...แล้วก็ขออนุญาตแนะนำตัวเลยนะคะ...สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ พิมพ์ประภา วาทย์สุทธิ อายุ 17 ปี 2 เดือน กำลังจะขึ้นชั้น ม.5 ค่ะ (โรงเรียนที่แม่หาให้ - -’’) ชื่อเล่น ชื่อ ‘ข้าวหอม’ ค่ะ ><
“ไหนๆแกก็จะไปแล้ว เราไปคาราโอเกะกันม้า~” ปุยฝ้ายเสนอความคิดหลังจากที่เราเดินออกจากโรงเรียนอย่างเงียบๆ 3คน
“เอาไงอ่ะ...ยัยข้าวหอม” ฟ้าลั่นหันมาถามความคิดเห็นฉัน
“อะ...อ่ะ...อื้ม ไปสิ ^^” ฉันตอบพร้อมกับยิ้มไปด้วย
หลังจากที่ร้องคาราโอเกะ เราสามคนก็หาอะไรกินกันเนื่องจาก ใช้พลังเสียงเยอะเกินไป(แม้ห้องจะเก็บเสียงขนาดไหน ก็ทำให้คนภายนอกถึงกลับชะงัก เมื่อสามคนประสานเสียง) ฟ้าลั่นเป็นคนเสนอที่จะกินก๋วยเตี๋ยว ปุยฝ้ายจะกินข้าวมันไก่
ส่วนฉันอะไรก็ได้ เพราะตอนนี้หิวมาก - -! พอเดินดูร้านแถวนี้แล้ว ฉันก็เห็นรถขายไอติมตักพอดี ก็เลยยกข้ออ้างที่ว่าฉันจะไปกรุงเทพฯ ขึ้นมาอ้าง สองคนนั้นเลยต้องตามใจฉันทั้งที่หน้าตาแต่ละคนสื่อถึงอาการอยากกินโคตรๆ -_-‘’
“เฮ้!! ข้าวหอม..แกเป็นไรอ่ะ ไม่สดชื่นเลย” ฟ้าลั่นถามขึ้นหลังจากที่เราสามคน กินไอติมเสร็จ แล้วกำลังเดินไปรอรถที่ป้าย
“ฮึก ฮือ ฮึก T^T ฉันกลัว ฉันกลัวว่าฉันจะไม่มีเพื่อน T^T” ฮือออ ใครก็ได้ช่วยที ตอนนี้ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้เลย
“ฉันกลัวจริงๆนะ แล้วฉันก็เสียใจด้วยที่ต้องจากเพื่อน” T^T
“เฮ้ย! ไม่เอาน่า แกยังมีพวกเรานะ” ปุยฝ้ายพูดขึ้นพร้อมกับสวมกอดหลวมๆให้ฉัน
“ฉันต้องเหงามากๆแน่” ฉันพูดพร่ำไปพร้อมทั้งน้ำตาที่ไหลลงมา “และ..ฉันต้อง..คิดถึงพวกแกมากๆ” เสียงสั่นๆ ของฉันทำให้เพื่อนทั้งสองน้ำตาคลอขึ้น
“พูดยังกะว่า แกจะไม่มาหาเราเลย...อย่างงั้นแหละ” ฟ้าลั่นพูดด้วยน้ำเสียงติดขำ
“แกไปอ่ะ...แกต้องดูแลตัวเองด้วย เข้าใจมั้ย” T^Tฉันรักพวกแกมากเลยรู้มั้ย ฮือออ เวลาแบบนี้ทำไมยัยฟ้าลั่นถึงได้พูดจาที่ไม่เข้ากับตัวซะเล้ย ฟังแล้วมันยิ่งทำให้ฉันไม่อยากไปไหนเลยน้า~
“เอาล่ะ...ดูแลตัวเองดีๆด้วย โทรหากันบ้างล่ะ” หลังจากนั้นพวกเรา 3 คนก็ต่างคนต่างกลับบ้าน (เพราะไปกันคนละทาง)
“ฉันไปก่อนนะ โชคดีนะ...เพื่อน!!” ปุยฝ้ายลาฉันก่อนที่ตัวเองจะขึ้นรถกลับบ้าน ส่วนยัยฟ้าลั่นนั่น ไปก่อนก่อนใครเพื่อน คงจะอายละมั้ง ปกติไม่ค่อยพูดจาดีเท่าไร ^^ แค่นี้ฉันก็พร้อมไปรับชะตาที่กรุงเทพฯแล้ว T^T
“ไปไหนมาน่ะ...กลับซะค่ำเชียว” แม่ถามขึ้นหลังจากที่ฉันลงมากินข้าว
“เลี้ยงอำลา ปุยฝ้ายกับฟ้าลั่นนิดหน่อยค่ะ -_-” ฉันตอบเสียงเบื่อๆ
“อืม...” ฉันกับแม่ก็นั่งกินข้าวกันเงียบๆ สองคน...แม่กับลูก
จากนั้นฉันก็ขึ้นมานอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง ฉันไม่รู้ว่าจะยกเหตุผลอะไรมาอ้างอีก ‘โตแล้วฉันไม่ควรทำให้แม่ลำบากใจ’ เฮ้อออ~ ถ้าเป็นพ่อต้องพูดแบบนี้แน่เลยเพื่อแม่แล้วฉันจะทำ T^T ถึงแม้จะไม่เต็มใจเลยก็ตาม...เอาล่ะ!! พรุ่งนี้อะไรจะเกิดก็เกิดไป ตายเอาดาบหน้าล่ะกัน ><
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ๆๆๆ
“ขา~...?” ฉันเปิดประตูพร้อมกับขานรับแม่ที่รออยู่หน้าห้อง “นี่ ห้าทุ่มครึ่งแล้วนะแม่~ - -!” มันรบกวนเวลานอนของฉันอย่างแรงงง...!!!
“พรุ่งนี้ เจ็ดโมงเช้าแต่งตัวให้พร้อม คุณลุงจะมารับ” -_-‘’
“!!?!” - -! งง อย่างแรง! ‘ปึก’ ประตูปิดไปแล้ว...แค่นี้!!!! แค่เนี๊ย!!! คร้อก!! ตายดีกว่า
ความคิดเห็น