ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ไปกินข้าว?
กริ๊งง~!!
เสียงออดพักกลางวันดังขึ้น ผมหยิบข้าวกล่องออกมาจากกระเป๋าและเริ่มลงมือทาน
"เห้ย ไอเปี๊ยก วันนี้นายต้องไปกินข้าวกับพวกฉัน^^"
"พวกนายอีกแล้วหรอ-*-"
"ใช่! ฉะนั้น นายต้องมากินข้าวกับพวกฉัน^^"
"ไม่ไปอ่ะ"
"ต้องไป!!"
"ไม่ไป-*-"
"เห้ย พวกมึง! เข้าไปลากมันมาดิ^*^"
ผมมองหน้าหมอนั่นอย่างงงๆก่อนที่จะมีชายอีกประมาน3-4 คนเดินเข้ามาล๊อกตัวผมเอาไว้!
"เห้!! พวกนายทำอะไรน่ะ ปล่อยฉันนะ!"
"บอกแล้วใง ว่าไปกินข้าว^^"
ยังจะมาทำหน้ากวนประสาทอีก หึ่ม!
กว่าจะรู้ตัวอีกที เจ้าพวกนั้นก็พาผมออกมานั่งที่สนามหญ้าหลังโรงเรียนแล้ว
"เห้!อย่าเอาแต่กินสิ!"
"อ่าว ก็นายบอกว่าพามากินข้าว ฉันก็กินข้าวน่ะสิ- -"
"ไม่ได้นะ ต้องมองหน้าฉันด้วยสิ>[]<"
"ทำไมฉันต้องมองด้วย เดี๋ยวกินข้าวไม่ลงเปล่าๆ- -"
"โหย อะไรกันนายน่ะ คนอื่นๆในโรงเรียน ก็อยากกินข้าวกับฉันทั้งนั้น!"
"เว้นฉันไว้คนนึงล่ะกัน- -"
"ทำไมนายนี่มันปากไม่ตรงกับใจเลยวะ!"
"อะไรของนาย- -" ผมบอกอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะตักข้าวคำสุดท้ายเข้าปาก
กริ๊งง~!
"ออดดังแล้ว ฉันไปล่ะ!" ผมยันตัวลุกขึ้นแลปัดเศษหญ้าที่ติดอยู่ตรงกางเกง และเดินเข้าห้องไป
"เย็นนี้นายต้องไปกินไอติมกับฉันนะ เบส!"
"เห้ย รู้ชื่อฉันได้ใง?" ผมหันขวับกลับมาทันที
"หึหึ เรื่องแค่นี้ไม่ยาก ชื่อหมานายฉันยังรู้เลย^^"
"นายรู้ชื่อหมาของฉันด้วย.."
"ใช่แล้ว เพราะฉันอยากรู้อะไรก็ต้องรู้ ฉะนั้นเย็นนี้นายต้องมากินไอติมกับฉัน^^"
"เฮ้อ~ ทำไมนายต้องมายุ่งวุ่นวายกับฉันด้วยเนี้ย.." ผมตัดพ้ออย่างเหนื่อยหน่าย
"เอาเถอะน่า เย็นนี้พอนายเลิกเรียน ฉันมาหารับนายที่นี่นะ ไว้เจอกัน^^"
"เดี๋ยวๆฉันยังไม่รู้จักนายเลยนะ!"
"ฉันหัวหน้าแก๊งค์ LOSIZ ชื่อ 'ท็อป' ^^"
"อือ ไปล่ะ.." ผมกล่าวตัดบทก่อนจะเดินเข้าห้องเรียนไป เพราะล่วงเลยเวลามา5นาทีแล้ว
[TOP PART]
ผมมองร่างเล็กเดินเข้าไปในห้อง พร้อมทั้งยิ้มบางๆที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้า
"เห้ย! ท็อป วันนี้โดดเหอะป่ะ!" ไอบิวเดินมาโอบไหล่ผม แต่ผมเบือนตัวหลบ
"ไม่ต้องมาจับเลย ขนลุก~-*-!"
"โหย อะไรครับไอเพื่อนน~! โดดเหอะ วันนี้เรียนน่าเบื่อชิบ"
"ไม่อ่ะ" ผมตอบก่อนจะเดินหันหลังเพื่อเข้าห้องเรียน
"เห้ย! ทิ้งเพื่อนได้ใงวะท็อป เกิดอะไรขึ้นกับมึงวะ!"
"ก็เปล่านี่ จะโดดก็รีบไปไป" ผมไล่ บิวทำหน้าเซ็งสุดโลก ก่อนจะเดินออกไปหาไอเฟิร์สกับไอซันที่ยืนรออยู่ก่อน
"อ้าว ไอท็อป มึงไม่มาหรอวะ!?"
"ไม่อ่ะ พวกมึงไปเหอะ วันนี้กูจะเรียน"
"เห้ยพวกมึงไปเหอะ กูว่าวันนี้ไอท็อปแม่งกินยาไม่เขย่าหลอด-0-"
"เออ ไปได้แล้วไป!"
"ไล่จังนะมึง!" ไอบิวย่นคิ้วอย่างหงุดหงิดก่อนจะเดินออกไป..
ผมมองแผ่นหลังของไอพวกนั้นจนลับสายตาไป ก่อนจะก้มมองนาฬิกา
13:30 น.
เพิ่งบ่ายนิดๆเองแหะ รออยู่เฉยๆเบื่อแย่..
เอ..แล้วทำไมคนอย่างเขาจะต้องมานั่งรอคนแบบนั้นด้วยนะ!?
เพียงแค่เห็นหมอนั่นแว๊บแรก เหมือนมีแรงดึงดูดให้มอง ให้คุย จนต้องสั่งให้คนไปหาประวัติของหมอนั่นมา..
ชื่อ เบส งั้นหรอ..ชื่อความหมายคล้ายๆกันกับเขา ซึ่งท็อป [Top]ที่แปลว่า ผู้นำ หรือ ผู้ที่เป็นที่หนึ่ง ส่วนชื่อของหมอนั่น เบส [Best] แปลว่า ดีที่สุด หึ..
ช่างเป็นคนที่น่าสนใจพิลึก..เป็นลูกคุณหนูซะด้วย..
ตั้งแต่ก้าวแรกที่ร่างเล็กก้าวเข้ามาในโรงเรียน เขาสังเกตเห็นใบหน้าเบ้เล็กน้อยบนหน้าของเบส คงเพราะเสียงกรี๊ดของสาวๆที่มารุมพวกเขาตอนนั้นเป็นแน่
นั้นเป็นสิ่งแรกที่ทำให้เขาสนใจ และพอไปทัก หมอนั่นดันไม่รู้จัก แถมยังไม่กลัวแก๊งค์ของพวกเขาอีกต่างหาก!! อย่างงี้มันหยามกันชัดๆ
แต่พอตอนเที่ยงว่าจะไปลากมาแกล้งสักหน่อย กลับได้เห็นอะไรบางอย่าง
ร่างเล็กกำลังหยิบกล่องข้าวออกมา ขนะที่สายตามองเพื่อนที่ทยอยออกจากห้องไป..
เหมือนเป็นแววตาแห่งความเหงาลึกๆที่ฝังอยู่ในใจ..
จะว่าสงสารมั้ย ก็ไม่นะ..
ผมว่ามันน่าสนใจมากกว่า :)
ถ้าสั้นไป บอกได้นะฮะ เพราะยอมรับว่ามันสั้นจริงๆT_T
เสียงออดพักกลางวันดังขึ้น ผมหยิบข้าวกล่องออกมาจากกระเป๋าและเริ่มลงมือทาน
"เห้ย ไอเปี๊ยก วันนี้นายต้องไปกินข้าวกับพวกฉัน^^"
"พวกนายอีกแล้วหรอ-*-"
"ใช่! ฉะนั้น นายต้องมากินข้าวกับพวกฉัน^^"
"ไม่ไปอ่ะ"
"ต้องไป!!"
"ไม่ไป-*-"
"เห้ย พวกมึง! เข้าไปลากมันมาดิ^*^"
ผมมองหน้าหมอนั่นอย่างงงๆก่อนที่จะมีชายอีกประมาน3-4 คนเดินเข้ามาล๊อกตัวผมเอาไว้!
"เห้!! พวกนายทำอะไรน่ะ ปล่อยฉันนะ!"
"บอกแล้วใง ว่าไปกินข้าว^^"
ยังจะมาทำหน้ากวนประสาทอีก หึ่ม!
กว่าจะรู้ตัวอีกที เจ้าพวกนั้นก็พาผมออกมานั่งที่สนามหญ้าหลังโรงเรียนแล้ว
"เห้!อย่าเอาแต่กินสิ!"
"อ่าว ก็นายบอกว่าพามากินข้าว ฉันก็กินข้าวน่ะสิ- -"
"ไม่ได้นะ ต้องมองหน้าฉันด้วยสิ>[]<"
"ทำไมฉันต้องมองด้วย เดี๋ยวกินข้าวไม่ลงเปล่าๆ- -"
"โหย อะไรกันนายน่ะ คนอื่นๆในโรงเรียน ก็อยากกินข้าวกับฉันทั้งนั้น!"
"เว้นฉันไว้คนนึงล่ะกัน- -"
"ทำไมนายนี่มันปากไม่ตรงกับใจเลยวะ!"
"อะไรของนาย- -" ผมบอกอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะตักข้าวคำสุดท้ายเข้าปาก
กริ๊งง~!
"ออดดังแล้ว ฉันไปล่ะ!" ผมยันตัวลุกขึ้นแลปัดเศษหญ้าที่ติดอยู่ตรงกางเกง และเดินเข้าห้องไป
"เย็นนี้นายต้องไปกินไอติมกับฉันนะ เบส!"
"เห้ย รู้ชื่อฉันได้ใง?" ผมหันขวับกลับมาทันที
"หึหึ เรื่องแค่นี้ไม่ยาก ชื่อหมานายฉันยังรู้เลย^^"
"นายรู้ชื่อหมาของฉันด้วย.."
"ใช่แล้ว เพราะฉันอยากรู้อะไรก็ต้องรู้ ฉะนั้นเย็นนี้นายต้องมากินไอติมกับฉัน^^"
"เฮ้อ~ ทำไมนายต้องมายุ่งวุ่นวายกับฉันด้วยเนี้ย.." ผมตัดพ้ออย่างเหนื่อยหน่าย
"เอาเถอะน่า เย็นนี้พอนายเลิกเรียน ฉันมาหารับนายที่นี่นะ ไว้เจอกัน^^"
"เดี๋ยวๆฉันยังไม่รู้จักนายเลยนะ!"
"ฉันหัวหน้าแก๊งค์ LOSIZ ชื่อ 'ท็อป' ^^"
"อือ ไปล่ะ.." ผมกล่าวตัดบทก่อนจะเดินเข้าห้องเรียนไป เพราะล่วงเลยเวลามา5นาทีแล้ว
[TOP PART]
ผมมองร่างเล็กเดินเข้าไปในห้อง พร้อมทั้งยิ้มบางๆที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้า
"เห้ย! ท็อป วันนี้โดดเหอะป่ะ!" ไอบิวเดินมาโอบไหล่ผม แต่ผมเบือนตัวหลบ
"ไม่ต้องมาจับเลย ขนลุก~-*-!"
"โหย อะไรครับไอเพื่อนน~! โดดเหอะ วันนี้เรียนน่าเบื่อชิบ"
"ไม่อ่ะ" ผมตอบก่อนจะเดินหันหลังเพื่อเข้าห้องเรียน
"เห้ย! ทิ้งเพื่อนได้ใงวะท็อป เกิดอะไรขึ้นกับมึงวะ!"
"ก็เปล่านี่ จะโดดก็รีบไปไป" ผมไล่ บิวทำหน้าเซ็งสุดโลก ก่อนจะเดินออกไปหาไอเฟิร์สกับไอซันที่ยืนรออยู่ก่อน
"อ้าว ไอท็อป มึงไม่มาหรอวะ!?"
"ไม่อ่ะ พวกมึงไปเหอะ วันนี้กูจะเรียน"
"เห้ยพวกมึงไปเหอะ กูว่าวันนี้ไอท็อปแม่งกินยาไม่เขย่าหลอด-0-"
"เออ ไปได้แล้วไป!"
"ไล่จังนะมึง!" ไอบิวย่นคิ้วอย่างหงุดหงิดก่อนจะเดินออกไป..
ผมมองแผ่นหลังของไอพวกนั้นจนลับสายตาไป ก่อนจะก้มมองนาฬิกา
13:30 น.
เพิ่งบ่ายนิดๆเองแหะ รออยู่เฉยๆเบื่อแย่..
เอ..แล้วทำไมคนอย่างเขาจะต้องมานั่งรอคนแบบนั้นด้วยนะ!?
เพียงแค่เห็นหมอนั่นแว๊บแรก เหมือนมีแรงดึงดูดให้มอง ให้คุย จนต้องสั่งให้คนไปหาประวัติของหมอนั่นมา..
ชื่อ เบส งั้นหรอ..ชื่อความหมายคล้ายๆกันกับเขา ซึ่งท็อป [Top]ที่แปลว่า ผู้นำ หรือ ผู้ที่เป็นที่หนึ่ง ส่วนชื่อของหมอนั่น เบส [Best] แปลว่า ดีที่สุด หึ..
ช่างเป็นคนที่น่าสนใจพิลึก..เป็นลูกคุณหนูซะด้วย..
ตั้งแต่ก้าวแรกที่ร่างเล็กก้าวเข้ามาในโรงเรียน เขาสังเกตเห็นใบหน้าเบ้เล็กน้อยบนหน้าของเบส คงเพราะเสียงกรี๊ดของสาวๆที่มารุมพวกเขาตอนนั้นเป็นแน่
นั้นเป็นสิ่งแรกที่ทำให้เขาสนใจ และพอไปทัก หมอนั่นดันไม่รู้จัก แถมยังไม่กลัวแก๊งค์ของพวกเขาอีกต่างหาก!! อย่างงี้มันหยามกันชัดๆ
แต่พอตอนเที่ยงว่าจะไปลากมาแกล้งสักหน่อย กลับได้เห็นอะไรบางอย่าง
ร่างเล็กกำลังหยิบกล่องข้าวออกมา ขนะที่สายตามองเพื่อนที่ทยอยออกจากห้องไป..
เหมือนเป็นแววตาแห่งความเหงาลึกๆที่ฝังอยู่ในใจ..
จะว่าสงสารมั้ย ก็ไม่นะ..
ผมว่ามันน่าสนใจมากกว่า :)
ถ้าสั้นไป บอกได้นะฮะ เพราะยอมรับว่ามันสั้นจริงๆT_T
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น