ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : "ก้าวแรกของผม.."
"เบส! วันนี้ไปโรงเรียนใหม่วันแรกนะลูก รีบๆกินเข้า เดี๋ยวไปสาย.."
"ก็ไม่เห็นอยากไปสักหน่อย.."
"เบส นี่เป็นโรงเรียนของเพื่อนคุณพ่อ ไปแล้วต้องทำตัวดีๆนะลูก.."
"ก็ดีนี่ โรงเรียนเพื่อนพ่อ จะทำอะไรก็ได้.."
"ตาเบส!!"
"ครับๆแม่หยุดบ่นสักทีเถอะ.."
หนุ่มน้อยพูดตัดบทก่อนจะจิ้มใส้กรอกเข้าปากและเคี้ยวตุ้ยๆ
ใช่ฮะ ที่พูดอยู่ข้างบนนั่นคือคุณแม่สุดที่รักของผมเอง..
ท่านคอยเคี่ยวเข็ญให้ผมมีอนาคตการศึกษาที่ดี ทั้งการเรียนกวดวิชาต่างๆนานาคุณแม่ก็สรรหามาให้ผมเรียน..
เพราะท่านคาดหวังให้ผมเป็นนักธุรกิจเหมือนคุณพ่อ..
แต่นั้น..ไม่ใช่ความฝันของผม..ความฝันของผมคือการเป็นจิตรกร ซึ่งผมเคยบอกพวกท่านไปแล้ว แต่คำตอบก็คือ
'ลูกของพ่อกับแม่จะไปทำอาชีพไร้อนาคตแบบนั้นได้ยังใง ลูกต้องเป็นนักธุรกิจเหมือนพ่อเท่านั้น!'
นั่นแหละครับ ตลอดเวลาเป็นสิบๆปีที่ผมเรียนมาเนี้ย เพราะไอนักธุรกิจบ้าๆนั่นแท้ๆ
"เบส อาร์มรอนานแล้วนะลูก กินหมดแล้วก็รีบไปขึ้นรถได้แล้ว.."
"ครับๆ.."
อาร์มนั่นคือคนขับรถของผมเอง หน้าตาใช้ได้เชียวล่ะ..
ผมเดินสาวเท้ายาวๆเพื่อรีบขึ้นรถ และสั่งให้อาร์มออกรถทันที
"คุณหนูครับ.."
"อะไรอีกล่ะอาร์ม แค่แม่บ่นฉันก็หูชาแล้วน่า นายเงียบๆไปเถอะ.."
"ไม่ใช่ครับ ผมไม่ได้จะบ่นอะไรให้คุณหนูฟัง.."
"แล้วมีอะไรล่ะ..?"
"โรงเรียนใหม่ ถ้ามีใครมารังแกก็บอกผมได้นะครับ"
"เรื่องของฉัน นายไม่ต้องยุ่งน่า.."
"ไม่ได้หรอกครับ คุณหนู ก็คือคุณหนูของผม..ผมให้ใครมาทำอะไรไม่ได้เด็ดขาด"
"เออน่า..รู้แล้วๆถึงแล้วจอดสิ.."
ผมบุ้ยปากเล็กๆด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะกระแทกประตูปิดและเดินลงมา..
นี่น่ะหรอ โรงเรียนดีเลิศนักหนาที่แม่พูดถึงน่ะ..
ก็แค่โรงเรียนเอกชนราคาแพงธรรมดาๆทั่วไปล่ะน่า..
ผมเดินเข้าไปในรั่วโรงเรียน ในขนะที่เดินไปนั้น ผมเห็นพวกผู้หญิงรุมทึ้งอะไรบางอย่างอยู่ เสียงกรี๊ดดังระงมมาจากตรงนั้น
"กรี๊ดดด~!! พี่บิวคะ ช่วยรับดอกไม้จากฉันด้วยคะ<3"
"พี่เฟิร์สค้าา ช็อกโกแลตที่พี่ชอบจากเบลเยี่ยม ฉันซื้อมาให้แล้วนะค้า<3"
"พี่ลีโอ นี่ผ้าพันคอจากฝรั่งเศษที่พี่บอกว่าอยากได้เมื่อหลายวันก่อน ฉันลงทุนบินไปเพื่อซื้อมันมาเลยนะคะ<3"
"พี่ซันน วันนี้ไปเที่ยวกันมั้ยคะ ฉันจะพาพี่เข้าทุกร้านที่พี่ต้องการเลยนะ<3"
"พี่ท็อปป ฉันเอาขนมสูตรพิเศษมาให้คะ รับไว้ด้วยนะค้าา<3"
อะไรกัน-*- พวกบ้าผู้ชายหรอเนี้ย..ไปดีกว่า..
ผมหันหน้าหนีจากฝูงผู้หญิงพวกนั้นก่อนจะเดินไปดูห้องของตัวเอง แต่..
"เห้!! ไอเปี๊ยกนั่นน่ะ! มองพวกฉันอยู่ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว มีปัญหาอะไรรึใง!?"
มหันหลังกลับไปมองต้นเสียง และชี้หน้าตัวเองอย่างงงๆ ก่อนที่หมอนั่นจะพยักหน้ารับ
เห้ย!! อะไรกัน!?ผมหรอ?!
"ไอเปี๊ยก มานี่หน่อยดิ.." ชายคนเดิมเรียก
"ทำไมฉันต้องไปด้วย- ' -"
"เพราะฉันสั่งใง^^"
"นายไม่ใช่แม่ฉัน ฉะนั้น ฉันไม่ไหว-*-"
"แกอยากตายรึใง?!"
"ถึงไม่อยากตาย แต่ฉันก็ไม่กลัวพวกแก-*-"
"แก!! จำเอาไว้ แกจะไม่มีวันได้อยู่อย่างสงบสุขในโรงเรียนนี้แน่นอน ในเมื่อแกกล้ามาหยาม แก๊งค์ LOSIZ ของพวกเรา!!"
หมอนั่นทำสายตาอาฆาต ส่วนทั้งแก๊งค์จะทำหน้าไม่สบอารมตามไปด้วย ก่อนที่พวกมันจะเดินไป
เหอะ!? ใครกลัวกัน แก๊งค์บ้าบออะไรนั่นจะเจ๋งแค่ไหนกันเชียว!
"ก็ไม่เห็นอยากไปสักหน่อย.."
"เบส นี่เป็นโรงเรียนของเพื่อนคุณพ่อ ไปแล้วต้องทำตัวดีๆนะลูก.."
"ก็ดีนี่ โรงเรียนเพื่อนพ่อ จะทำอะไรก็ได้.."
"ตาเบส!!"
"ครับๆแม่หยุดบ่นสักทีเถอะ.."
หนุ่มน้อยพูดตัดบทก่อนจะจิ้มใส้กรอกเข้าปากและเคี้ยวตุ้ยๆ
ใช่ฮะ ที่พูดอยู่ข้างบนนั่นคือคุณแม่สุดที่รักของผมเอง..
ท่านคอยเคี่ยวเข็ญให้ผมมีอนาคตการศึกษาที่ดี ทั้งการเรียนกวดวิชาต่างๆนานาคุณแม่ก็สรรหามาให้ผมเรียน..
เพราะท่านคาดหวังให้ผมเป็นนักธุรกิจเหมือนคุณพ่อ..
แต่นั้น..ไม่ใช่ความฝันของผม..ความฝันของผมคือการเป็นจิตรกร ซึ่งผมเคยบอกพวกท่านไปแล้ว แต่คำตอบก็คือ
'ลูกของพ่อกับแม่จะไปทำอาชีพไร้อนาคตแบบนั้นได้ยังใง ลูกต้องเป็นนักธุรกิจเหมือนพ่อเท่านั้น!'
นั่นแหละครับ ตลอดเวลาเป็นสิบๆปีที่ผมเรียนมาเนี้ย เพราะไอนักธุรกิจบ้าๆนั่นแท้ๆ
"เบส อาร์มรอนานแล้วนะลูก กินหมดแล้วก็รีบไปขึ้นรถได้แล้ว.."
"ครับๆ.."
อาร์มนั่นคือคนขับรถของผมเอง หน้าตาใช้ได้เชียวล่ะ..
ผมเดินสาวเท้ายาวๆเพื่อรีบขึ้นรถ และสั่งให้อาร์มออกรถทันที
"คุณหนูครับ.."
"อะไรอีกล่ะอาร์ม แค่แม่บ่นฉันก็หูชาแล้วน่า นายเงียบๆไปเถอะ.."
"ไม่ใช่ครับ ผมไม่ได้จะบ่นอะไรให้คุณหนูฟัง.."
"แล้วมีอะไรล่ะ..?"
"โรงเรียนใหม่ ถ้ามีใครมารังแกก็บอกผมได้นะครับ"
"เรื่องของฉัน นายไม่ต้องยุ่งน่า.."
"ไม่ได้หรอกครับ คุณหนู ก็คือคุณหนูของผม..ผมให้ใครมาทำอะไรไม่ได้เด็ดขาด"
"เออน่า..รู้แล้วๆถึงแล้วจอดสิ.."
ผมบุ้ยปากเล็กๆด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะกระแทกประตูปิดและเดินลงมา..
นี่น่ะหรอ โรงเรียนดีเลิศนักหนาที่แม่พูดถึงน่ะ..
ก็แค่โรงเรียนเอกชนราคาแพงธรรมดาๆทั่วไปล่ะน่า..
ผมเดินเข้าไปในรั่วโรงเรียน ในขนะที่เดินไปนั้น ผมเห็นพวกผู้หญิงรุมทึ้งอะไรบางอย่างอยู่ เสียงกรี๊ดดังระงมมาจากตรงนั้น
"กรี๊ดดด~!! พี่บิวคะ ช่วยรับดอกไม้จากฉันด้วยคะ<3"
"พี่เฟิร์สค้าา ช็อกโกแลตที่พี่ชอบจากเบลเยี่ยม ฉันซื้อมาให้แล้วนะค้า<3"
"พี่ลีโอ นี่ผ้าพันคอจากฝรั่งเศษที่พี่บอกว่าอยากได้เมื่อหลายวันก่อน ฉันลงทุนบินไปเพื่อซื้อมันมาเลยนะคะ<3"
"พี่ซันน วันนี้ไปเที่ยวกันมั้ยคะ ฉันจะพาพี่เข้าทุกร้านที่พี่ต้องการเลยนะ<3"
"พี่ท็อปป ฉันเอาขนมสูตรพิเศษมาให้คะ รับไว้ด้วยนะค้าา<3"
อะไรกัน-*- พวกบ้าผู้ชายหรอเนี้ย..ไปดีกว่า..
ผมหันหน้าหนีจากฝูงผู้หญิงพวกนั้นก่อนจะเดินไปดูห้องของตัวเอง แต่..
"เห้!! ไอเปี๊ยกนั่นน่ะ! มองพวกฉันอยู่ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว มีปัญหาอะไรรึใง!?"
มหันหลังกลับไปมองต้นเสียง และชี้หน้าตัวเองอย่างงงๆ ก่อนที่หมอนั่นจะพยักหน้ารับ
เห้ย!! อะไรกัน!?ผมหรอ?!
"ไอเปี๊ยก มานี่หน่อยดิ.." ชายคนเดิมเรียก
"ทำไมฉันต้องไปด้วย- ' -"
"เพราะฉันสั่งใง^^"
"นายไม่ใช่แม่ฉัน ฉะนั้น ฉันไม่ไหว-*-"
"แกอยากตายรึใง?!"
"ถึงไม่อยากตาย แต่ฉันก็ไม่กลัวพวกแก-*-"
"แก!! จำเอาไว้ แกจะไม่มีวันได้อยู่อย่างสงบสุขในโรงเรียนนี้แน่นอน ในเมื่อแกกล้ามาหยาม แก๊งค์ LOSIZ ของพวกเรา!!"
หมอนั่นทำสายตาอาฆาต ส่วนทั้งแก๊งค์จะทำหน้าไม่สบอารมตามไปด้วย ก่อนที่พวกมันจะเดินไป
เหอะ!? ใครกลัวกัน แก๊งค์บ้าบออะไรนั่นจะเจ๋งแค่ไหนกันเชียว!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น