LOVE IS THE LUST [รักคือการสูญเสีย]

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้น

'ท่านแม่ ข้าต้องไปจริงๆหรอคะ?' เสียงหวานสั่นเครือ เอ่ยถามแม่ของตนเอง

'จ้ะ ที่นี่ไม่ปลอดภัยสำหรับเจ้า ต้องรีบหนีไปเดี๋ยวนี้..'


'แต่ข้าอยากอยู่กับท่านแม่..'


'ข้าขอร้องล่ะนะ เจ้าต้องรีบหนีไปตอนนี้ ได้โปรด..'


'ทำไม..ทำไมล่ะคะ..' หญิงสาวเอ่ยด้วยความไม่เข้าใจ ในชีวิตของเธอมีเพียงแม่ของเธอเท่านั้นที่เหลืออยู่ นอกจากนั้นก็ไม่มีใครอีกแล้ว เหตุใดกัน ต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นด้วย..


'ขอร้องล่ะนะ รีบหนีไป..' เสียงของผู้เป็นมารดาขาดห้วงและสั่นคลอน ในตาของนางเริ่มจะหม่นแสงลงไปทุกที


'ก็ได้คะ..' ร่างเล็กข่มใจเดินขึ้นรถม้าคันเก่าเบื้องหน้า ก่อนที่รถจะเริ่มเคลื่อนตัวไป..


'เอลเทียลูกรัก..ข้ารักเจ้านะ..'

เสียงผู้เป็นมารดาเอ่ยเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เสียงนั้นจะหายไปตลอดกาล..

สายตาสีดำรัติกาลเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง นัยตาเศร้าสร้อยอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน..

เดิมทีแม่ของเธอเป็นสนมน้อย ที่คอยนับใช้ท่านพ่อของเธอ ซึ่งเป็นถึงพระมหากษัตริย์แห่งเมือง เวลลิโอเบอร์ เมืองแห่งเพชรพลอยที่ไร้ซึ่งความยากจนและมั่งคั่ง..แต่นั้นเป็นเพียงหน้ากาก ที่สุขสบายมีเพียงในพระราชวัง แต่ประชาชนกลับอดอยากไม่มีอันจะกิน. หากพวกเขาคิดจะสาปแช่งกษัตริย์ของตนนั้นไม่แปลกเลย..

วันทุกๆวันผ่านไปเป็นปรกติ ถ้าไม่เกิดเรื่องผิดพลาดขึ้น..

ท่านแม่..ท้อง..

และเด็กในท้องนั่นคือ ข้าเอง 

ท่านพ่อสั่งให้ท่านแม่เอาข้าออกเสีย แต่ท่านแม่ยืนยันว่าจะไม่ทำและร้องขอชีวิตข้าไว้ และเลี้ยงข้ามาจนอายุ18ปี

แต่ถึงกระนั้น ข้าและท่านแม่จะถูกกลั่นแกล้งจากสนมนางอื่นต่างๆนานาไม่เว้นวัน

จนกระทั่งวันนี้ มีคนถูกจัางมาเพื่อลอบสังหารข้าและท่านแม่ 

ท่านแม่ได้รับบาดเจ็บหนัก และบอกให้ข้ารีบหนีมา..

และข้าก็หนี..

ยอมรับว่าข้านั้นขี้ขลาด และกลัวต่อความตายก็จริง..

แต่ข้าหวังว่าสักวัน ข้าจะเข้มแข็งพอที่จะกลับไปยืนตรงนั้นอย่างสง่า และสู้กับคนไร้จิตใจนั้นอย่างไม่ปรานี..

เอี๊ยด..

เสียงรถม้าค่อยๆเบรกจนนิ่ง เอลเทียเปิดประตูออกมาเผื่อดูบริเวณโดยรอบ..

ที่นี้ที่ใดกัน..


ร่างเล็กยืนอยู่ที่หน้าทางเข้าป่าใหญ่ ที่รกทึบและดูน่าขนลุก..

"จอดทำไมหรือคะ?"


"ม้าหมดแรงแล้ว ข้าคงต้องลากลับแต่เพียงเท่านี้ ต่อไปท่านก็เดินเองก็แล้วกัน.."

คนขับรถม้าตอบ ก่อนจะควบรถม้าออกจากที่นี้ไปโดยไม่เหลียวหลังมามองอีกเลย..


"อะไรกัน!? ท่าน! กลับมาก่อนสิ!!" แม้เอลเทียจะพยามเรียกเท่าไหร่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมาแม้แต่นิดเดียว


เบื้องหน้าเป็นป่าใหญ่ คงจะมีผลไม้คอยให้ประทังชีวิตบ้างสินา.. 

พอคิดได้ดังนั้น ร่างเล็กก็ก้าวเข้าไปในป้าทึบอย่างไม่รอช้า..โดยไม่รู้ว่าจะมีอะไรรอเธออยู่..