เมื่อคนบางคนเหมาะที่จะอยู่ในโลกของความฝันเท่านั้น

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 รักแรกพบ

ตอนที่ 1 รักแรกพบ

มันเป็นเช้าวันแรกของการเปิดเรียนเทอมแรกประจำปีการศึกษา 2542 จำไม่ได้ว่าวันที่เท่าไรแต่แน่ๆ มันคือเดือนพฤษภาคม ตอนนั้นฉันขึ้นม.2 พอดี ส่วน "เธอ" เข้ามาเรียนที่นี่ปีแรกและเป็นรุ่นน้องฉันปีนึง มันเป็นเช้าที่วุ่นวายทุกๆ คนตื่นเต้นกับการได้กลับมาเจอเพื่อนๆ และที่สำคัญน้องๆ ที่เข้ามาใหม่ก็ตื่นเต้นที่จะได้พบกับประสบการณ์ใหม่ๆ ที่โรงเรียนแห่งนี้

ฉันนั่งอยู่ที่ประจำกับกลุ่มเพื่อนมองนู่นนี่ตามประสา "เจ้าถิ่น" ที่อยู่มาก่อนน้องเข้าใหม่บางคนดูท่าทางเกรงๆ พวกฉันอยู่บ้างเวลาเดินผ่านหรือเวลาจะเดินเข้ามานั่งใกล้ๆ ระหว่างนั้นฉันก็นั่งคุยกับเพื่อนว่าน้องเข้าใหม่ปีนี้มีใครน่ารักบ้าง พลันสายตาก็กวาดไปทั่วบริเวณที่มีน้องใหม่เข้ามา สายตาฉันไปสะดุดกับน้องคนนึงผิวเธอขาว ผมสั้น หน้าตาน่ารักเชียว ฉันสะกิดให้เพื่อนดูและมันก็พูดเหมือนกับฉันว่า "เออ น่ารักดี" ฉันหันไปบอกรุ่นน้องคนนึงที่เป็นเด็กหอเหมือนกับฉันว่าช่วยถามชื่อน้องคนนี้มาให้หน่อย ไม่วันนี้ก็เย็นนี้ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าเธอชื่ออะไร และมันก็วิ่งไปทันทีที่ฉันบอก ในที่สุดฉันก็รู้ว่าน้องคนนี้เธอชื่อ "นุช*" ฉันคิดในในคนอะไรหน้าตาก็น่ารัก แถมชื่อก็น่ารักอีกต่างหาก (ถึงหลายๆ คนอาจจะคิดว่ามันธรรมด๊า ธรรมดาก็เหอะ)

ตลอดเช้าวันนั้นจนเข้าแถวหน้าเสาธงสายตาฉันไม่มองอะไรอย่างอื่นเลยนอกจากนุช ฉันเฝ้าดูตลอดเวลาว่านุชคุยกับใคร ทำอะไร นั่งอยู่ที่ไหน แล้วที่สำคัญนุชจะมีเพื่อนหรือเปล่า เอาแล้วสิฉันชักเริ่มเป็นห่วงว่านุชจะปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่นี้ได้ไหม เข้าแถวหน้าเสาธงเสร็จน้องใหม่จะยังไม่ได้เข้าห้องเรียนเพราะต้องรอสอบแบ่งห้องอีกทีหนึ่งที่โรงเรียนฉันมีทั้งหมด 4 ห้องในแต่ละระดับชั้น ฉันหวังว่านุชคงจะได้อยู่ห้องดีๆ ไม่ห้อง 1 ก็ 2 ล่ะเพราะท่าทางจะเรียนเก่งซะด้วย ฉันเหลือบมองกลุ่มน้องๆ เข้าใหม่ก่อนจะเดินตามแถวขึ้นชั้นเรียน ใจนึงก็อยากจะให้ถึงเวลาพักเที่ยงไวๆ ฉันจะได้ถามน้องที่หอว่านุชสอบได้ห้องไหน ไม่อยากจะบอกเลยว่าใจฉันมันลอยไปเฝ้าหน้าห้องเรียนนุชซะแล้วสิ

แล้วเที่ยงวันก็มาถึงน้องที่หอบอกว่านุชได้อยู่ห้อง 1 ห้องเดียวกับมันซะด้วย ดีเลยฉันบอกเพราะฉันจะได้ถามความเคลื่อนไหวของนุชได้อย่างสบายๆ ฉันยิ้มย่องในใจเชียวล่ะตอนนั้น ดีใจกับนุช และภูมิใจที่ฉันมองคนไม่ผิด นุชเรียนเก่งซะด้วย (ฮ่าๆ)  ตลอดวันนั้นทั้งวันฉันใช้ความพยายามอย่างสูงที่จะได้เฉียดเข้าไปใกล้นุช ไม่ว่าจะเป็นพักเที่ยงที่โรงอาหาร ระหว่างทางเดิน พักตอนบ่าย หรือแม้กระทั่งตอนเย็นที่ต้องนั่งรอรถกลับบ้าน "เรา" ได้นั่งรอรถใกล้กันด้วยล่ะ ฉันรู้สึกเขินเธอจังทำไมไม่รู้ ทั้งๆ ที่พยายามมาทั้งวันเพื่อที่จะให้เธอรู้จักฉันในฐานะรุ่นพี่คนนึง ฉันไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยปากถามชื่อเธอด้วยตัวเอง (ถึงแม้ว่าจะรู้แล้วก็เหอะ แต่มันก็เป็นวิธีทำความรู้จักกันใช่ไหมล่ะ) ฉันเหลือบมองเธอเป็นระยะๆ กังวลว่าเธอจะรู้ว่าฉันคิดอะไรเพราะฉันเดาว่าไอ้อุ้มน้องที่หอคงจะไปวุ่นวายถามนู่นนี่กับนุชเพื่อมาตอบสนองความอยากรู้ของฉันทั้งวันแล้ว (แอบเกรงใจ อิอิ) ฉันเก๊กหน้าขรึมอยู่ตลอดเวลา ทั้งๆ ที่ใจอยากจะยิ้มให้กว้างถึงหูแล้วเข้าไปคุยและถามนุชว่าวันนี้เป็นยังไงบ้าง ทำข้อสอบยากไหม บ้านอยู่ไหน รอใครมารับ แล้วเรียนจบจากไหนมาก่อนจะมาเข้าโรงเรียนนี้ ฯลฯ เยอะแยะไปหมด  แล้วในที่สุดสิ่งที่ทำให้ฉันดีใจจนแทบเต้นก็เมื่ออยู่ดีๆ นุชหันมาเรียกชื่อฉันและถามว่า

"พี่นิ กี่โมงแล้ว" (โอวว ไม่อยากจะเชื่อว่านุชจะรู้ชื่อฉัน)

ฉันอึ้งไปครู่นึงก่อนจะยกแขนซ้ายขึ้นมาดูนาฬิกาและตอบไปอย่างใจหวิวๆ สั่นๆ ปนอาการเขินว่า "อ่อ สี่โมงหนึ่งนาที" ให้ตายสิตอบได้แค่นี้ฉันก็เงียบกริบ บื้อเป็นควายจริงๆ แทนที่จะชวนคุยต่อ แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันดีใจมากถึงมากที่สุดและเป็นสิ่งที่ชีวิตฉันไม่เคยลืมเลยจนถึงวันนี้ก็คือนุชรู้ชื่อฉัน ทั้งๆ ที่ฉันกับนุชไม่เคยคุยกันตรงๆ เลยมีแต่สื่อสารผ่านคนอื่นเท่านั้น (และรู้สึกว่าจะเป็นฉันที่อยากรู้เรื่องนุชซะมากกว่า) เธอยิ้มให้กับคำตอบของฉันและนั่งรอคนที่บ้านมารับต่อไป

ฉันจำไม่ค่อยได้แล้วล่ะว่าหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นใครกลับก่อนกลับหลังแต่ที่แน่ๆ หลังจากวันนั้นใจฉันไม่เป็นปรกติเลยเวลาคุยกับนุช เวลาเจอหน้ากันฉันมักจะเขินวางตัวไม่ถูกมือไม้ ปากเปิกสั่นไปหมด ใจก็เต้นแรงด้วยสิ (นี่ฉันเป็นโรคหัวใจรึเปล่าเนี่ย) นี่ล่ะมั้งที่ใครๆ เขาคงเรียกกันว่า "รักแรกพบ" ฉันคิดว่ามันเป็นรักแรกพบจริงๆ Love at first sight ของฉันมันทำให้ฉันมีความสุขมากตลอดปีการศึกษา หรือพูดง่ายๆ ตลอดปีที่เหลือที่ฉันเรียนอยู่ที่โรงเรียนนี้ก็ว่าได้ แต่ไม่รู้ว่าเจ้าของรักแรกพบของฉันจะรู้ตัวหรือเปล่า เพราะว่า...

เธอเป็นคนที่ดีพร้อม ใครๆ ต่างพากันชอบเธอ

เธอคือคำตอบที่ทุกหัว ใจใฝ่หา

และฉันเป็นคนที่ประทับใจเธอเช่นกัน แต่ฉันก็ไม่กล้าที่จะเผยไป

ได้แต่ยิ้มให้เธอเบาๆ อยู่ในมุมที่เธอไม่สนใจ

ได้มองดูเธอไกลๆ อย่างนี้ต่อไป

ได้แอบมองเธอข้างเดียวอยู่ที่มุมนี้ก็พอแล้ว

ไม่มีเงื่อนไขใดๆ ในความหวังดี

แค่ได้ชอบเธออยู่ที่ตรงนี้ ก็ถือเป็นโชคชะตาดีๆ

ที่คนอย่างฉันได้เกิดมาพบกับเธอ

นุชเอ๋ย พี่อยากจะบอกว่าพี่ตกหลุมรักนุชเข้าแล้วสิ จะทำไงดีเนี่ย ดูจากการคาดการณ์แล้วทางของเราคงจะมาบรรจบกันได้ยาก เพราะเธอออกจะสวย ขาว น่ารักแต่ฉันนี่สิดูไม่จืดเอาซะเลย ลำบากซะแล้วเราคราวนี้