ชีวิตใหม่ของจ้าวโจวหรง - นิยาย ชีวิตใหม่ของจ้าวโจวหรง : Dek-D.com - Writer
×

    ชีวิตใหม่ของจ้าวโจวหรง

    ขอบคุณสวรรค์ ที่ให้ชีวิตใหม่กับข้า ข้าสัญญาว่า จะไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับบังลังก์มังกรอีก จะไม่พาใครไปตายอีกแล้ว

    ผู้เข้าชมรวม

    2,801

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    6

    ผู้เข้าชมรวม


    2.8K

    ความคิดเห็น


    7

    คนติดตาม


    53
    หมวด :  นิยายวาย
    จำนวนตอน :  13 ตอน
    อัปเดตล่าสุด :  29 ม.ค. 66 / 20:24 น.
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

    " ก่อนจะทำการใหญ่ เจ้าต้องสืบให้รู้เสียก่อนว่าศัตรูเป็นคนเช่นไร ไม่เช่นนั้นเจ้าก็จะต้องพาคนมา ตาย อย่างในวันนี้ "

    "..."

    " ดูสิคนพวกนี้ต้องมาตายเพราะความทะเยอทะยานของเจ้าแท้ๆ ช่างน่าเวทนายิ่งนัก หึหึ "

    " หึ หากข้ารอดไปได้ ข้าจะกลับมาแก้แค้นเจ้า ข้าจะย่ำยีสนมชั้นต่ำของเจ้าให้มันตายทั้งเป..."

    ฉึก!

    " อึก! "

    ยังกล่าวไม่จบประโยค ลำคอของจ้าวโจวหรงก็ถูกมีดบินอาวุธลับขององค์จักรพรรดิปักเข้าไปเต็มแรงจนมิดด้าม

    ไม่!!!

    จ้าวโจวหรงเบิกตากว้างอย่างตื่นตกใจ นอนนิ่งจ้องมองหลังคารถม้าโดยที่สายตาคล้ายหาจุดโฟกัสไม่ได้ ในขณะที่มือก็ยังกอบกุมลำคออย่างขวัญผวา 

    เขาไม่คิดว่าเพียงคำพูดที่ตั้งใจยั่วโทสะของจ้าวเจาหรงจะทำให้ตัวเองตาย

    ที่กล่าวออกไปเป็นเพราะความโกรธบังตา 

    เขายังจดจำความรู้สึกตอนที่ถูกมีดบินของจ้าวเจาหรงปักลงมาตรงลำคอ จุดตายจุดเดียวได้อย่างเม่นยำ

    เป็นเพราะความทะเยอทะยานของตนที่นำพาคนเกือบแสนคนไปตาย

    เมื่อเรื่องราวต่างๆย้อนให้เห็นเป็นฉากๆ นัยน์ตาสีน้ำผึ้งอ่อนจึงกลั่นออกมาเป็นน้ำใสๆอย่างห้ามไม่ไหว ก่อนจะไหลรินลงมาเป็นสายพร้อมกับเสียงสะอื้นฮักจนตัวโยก

    เพราะตน ทุกคนถึงต้องตาย จิ่วฉาน ต้องมาตายเพราะความทะเยอทะยานของตนแท้ๆ

    " ฮึก! ขอโทษ ข้า ฮึกก ข้า ขอโทษ "

    " องค์ชายทรงฟื้นแล้ว องค์ชายของกระหม่อม "

    จ้าวโจวหรงที่ได้ยินเสียงของใครบางคนที่ไม่ได้ยินมาเนินนานกว่าสิบสองปีต้องรีบหันใบหน้ากลับไปมอง

    แล้วดวงตาที่ยังคงเเดงก่ำก็ต้องเบิกกว้างมากกว่าเดิมเมื่อเห็นข้ารับใช้ในอดีตกำลังนั่งคุกเข่าอยู่ใกล้ๆ

    เหวิน เหวินกงกงจริงๆด้วย

    จ้าวโจวหรงรีบลุกขึ้นนั่งหันไปเผชิญหน้ากับขันทีคนสนิทอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง

    " องค์ชาย... "

    " ...เจ้าตายไปแล้ว "

    ใช่ เหวินตงตายไปนานถึงสิบสองปีแล้ว ตายในระหว่างเดินทางจากเมืองหนานผิงไปเมืองเฉียนซาน

    จำได้ว่าตอนนั้นรถม้าของพวกเขากำลังจะเข้าเมืองเฉียนซานอีกเพียงสองวันเท่านั้น แต่อยู่ๆกลับมีพวกโจรป่าบุกมาปล้น

    เหวินตง ปกป้องเขาจนตัวตาย จนเขาสามารถหนีพวกโจรป่าเข้าเมืองเฉียนซานได้ แต่ขันทีที่ดูแลเขามาตั้งแต่เกิดกลับไม่รอดชีวิต

    แล้วเหตุใดตอนนี้ถึง...

    เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าตนก็ตายแล้ว แววตาที่ตื่นตระหนกจึงค่อยๆสงบนิ่งลง

    ใช่ เขาตายแล้ว จึงมาเจอกับอีกคนได้เช่นนี้

    " องค์ชายรอง เหวินตงยังมิตายพ่ะย่ะค่ะ เหวินตงจะตายได้เช่นไร ก็พระองค์ทรงประชวรหนักถึงเพียงนี้ เหวินตงยังตายมิได้พ่ะย่ะค่ะ "

    ได้ยินเสียงขันทีกล่าวเช่นนั้นรอยยิ้มแสนเศร้าของจ้าวโจวหรงจึงปรากฎออกมา

    " แต่ข้าตายแล้ว ข้าพาทุกคนไปตาย มันเป็นเพราะ ฮึก เพราะข้า "

    เหวินตงที่เห็นองค์ชายร้องไห้ออกมาอย่างหนักจึงรีบคว้าร่างมาโอบกอดปลอบประโลม

    " พระองค์เพียงฝันร้ายเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ ดื่มยาเสียหน่อยนะพ่ะย่ะค่ะ พิษไข้จะได้ทุเลาเบาบางลง "

    จ้าวโจวหรงที่ยังสะอื้นไห้อ้าปากรับยาที่มีรสชาติขมเพียงอึกเดียวถึงกับต้องสำลักไอออกมา

    โดยมีขันทีคนสนิทคอยลูบหลังให้อย่างเป็นห่วงเป็นใย

    " แค่กๆ ขม ยิ่งนัก "

    " หวานเป็นลม ขมเป็นยา ดื่มอีกนิดนะพ่ะย่ะค่ะ "

    " ด เดี๋ยว "

    จ้าวโจวหรงที่ไอจนหน้าแดงรู้สึกทะเม่งๆ

    หากตายแล้วเหตุใดถึงยังสัมผัสรสชาติความขมได้

    หากตายแล้ว เหตุใดเวลาไอเขาถึงรู้สึกแสบคอแสบจมูกได้เช่นนี้เล่า

    มันมีอะไรบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง

    จ้าวโจวหรงเงยหน้ามองขันทีคนสนิทอย่างพิจารณาอีกครั้ง ก่อนมือบางจะค่อยๆเอื้อมไปจับแก้มของเหวินตงเบาๆ

    อุ่นรึ

    หากตายแล้วร่างกายจะต้องเย็นจัดสิ และหากเป็นวิญญาณก็จะไม่สามารถสัมผัสกายได้เช่นนี้

    " เจ้า ยังไม่ตายจริงๆรึ "

    เหวินตงถึงกับหลุดยิ้มออกมา 

    " เหวินตงยังมิตายจริงๆพ่ะย่ะค่ะ "

    แล้วฝ่ามือของเหวินกงกงก็เอื้อมมาโอบแก้มสองข้างของเขา

    " องค์ชายรองก็ยังมิตาย พระองค์เพียงประชวรหนักเท่านั้นเอง "

    จ้าวโจรหรงถึงกับชะงัก สัมผัสตรงแก้มยังคงอบอุ่น

    " แต่ ข้า ข้าถูกมีดบินของจ้าวเจาหรงปลิดชีพไปแล้ว "

    เขายังจำได้ว่าร่างเขาล้มลงไปนอนเคียงข้างอยู่กับร่างไร้วิญญาณของจิ่วฉาย

    แล้ว แล้ว...เหตุใด...

    " พระองค์คงกังวลจนเก็บไปฝันร้าย องค์ชายใหญ่ เอ่อ คือ ฝ่าบาทจะทำทรงทำเช่นนั้นได้อย่างไรเล่าพ่ะย่ะค่ะ ขณะองค์ชายรองหนีออกจากวังมานานกว่าสามปีแล้ว ฝ่าบาทยังไม่กล่าวโทษประการใดเลย "

    สามปีหรือ แต่เขาจำได้ว่าเขาออกมาจากวังหลวงถึงสิบห้าปีแล้วมิใช่หรือ

    จ้าวโจวหรงมองเหวินตงนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก้มมองสองมือของตัวเอง

    มือตอนนี้มันช่างนุ่มนิ่มไม่มีรอยแข็งกระด่างจากการฝึกฝนวิชาฟันดาบมาก่อนแม้แต่น้อย

    แขนก็เล็ก ผิวก็ขาว ไม่ต่างจากตอนที่ยังอยู่ในวังหลวงจริงๆด้วย

    เอ๊ะ...หรือว่า

    จ้าวโจวหรงตกใจในความคิดของตัวเอง ก่อนจะเงยหน้าเอ่ยปากถามเหวินตงในสิ่งที่สงสัย

    " ตอนนี้ เราอยู่ที่ใด "

    ถามแล้วมองรอบๆกายในสถานที่คล้ายคุ้นคล้ายไม่คุ้น เหมือนครั้งหนึ่งในอดีตเขาเคยอยู่ในสถานที่เช่นนี้มาก่อน 

    " ในรถม้าพ่ะย่ะค่ะ พวกเรากำลังเดินทางไปเมืองเฉียนซาน แต่เมื่อเดินทางออกจากเมืองหนานผิงได้เพียงหนึ่งวันองค์ชายกลับประชวรหนักเสียก่อน ตอนนี้กระหม่อมจึงให้ อาฉู แวะพักระหว่างทางพ่ะย่ะค่ะ "

    อาฉู?

    อาฉูผู้นี้ก็คือข้ารับใช้ของใต้เท้าอัน และตายไปแล้วเช่นกัน ตายในเหตุการณ์เดียวกับขันที่ผู้นี้ของเขา

    ตกลงมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่

    " เหวินกงกง ข้า ตอนนี้ข้าอายุเท่าไหร่ "

    " ก็ สิบห้าชันษาอย่างไรเล่าพ่ะย่ะค่ะ "

    ได้ยินเช่นนั้นในใจของจ้าวโจวหรงเต้นแรงระรัวขึ้นมาทันที ทั้งตื่นตระหนก ทั้งตกใจ แต่ใดๆแล้ว เขากลับรู้สึกดีใจยิ่งนัก

    เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่เกิดก่อนหน้านี้ขึ้นคืออะไร เขาฝันถึงเรื่องราวในอนาคต หรือ เขาอาจจะย้อนเวลากลับมาในอดีต

    แต่ไม่ว่าจะเป็นอะไร เขาก็ดีใจ ดีใจที่เรื่องทุกอย่างมันยังไม่เกิดขึ้น

    ดีใจจริงๆ

    ' ขอบคุณสวรรค์ ที่ให้ชีวิตใหม่กับข้า ข้าสัญญาว่า จะไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับบังลังก์มังกรอีก จะไม่พาใครไปตายอีกแล้ว '

    จ้าวโจวหรงแย้มยิ้มกว้างออกมาอย่างโล่งใจ ต่อแต่นี้ไปเขาจะใช้ชีวิตให้ดี มีแต่ความสุข พอกันทีกับการแย่งชิงบังลังก์ เขาจะหันหลังให้กับวังหลวงอย่างจริงจังและถาวรเสียที

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น