มหาตำนานเหนือฟ้า เลยสวรรค์สุดไกลโข !?

ตอนที่ 118 : บทที่ 118 ความจริงที่ได้รู้ ตอนกลาง

บทที่ 118 ความจริงที่ได้รู้ ตอนกลาง

            มากเมฆใช้สมองความเร็วแสง คิดหาเหตุและผลที่ท่านปู่บรรพบุรุษเมฆาเทพได้พูดบอกออกมา และจากความทรงจำเล็กน้อยที่เขาได้รับมาเมื่อเร็วๆ นี้ หาคำตอบ

แต่มันก็ยังไม่มากพอให้รู้ถึงสาเหตุที่แท้จริง ว่ามันคืออะไรกันแน่ !? และเพราะอะไร

            หลังจากที่สองผู้เฒ่าชราผู้ผ่านโลกมามาก เห็นอะไรมาก็เยอะ ได้เห็นสีหน้าของมากเมฆที่เต็มไปด้วยคำถาม และไม่เข้าใจถึงเรื่องราวที่ควรจะรู้ ท้ายที่สุดก็ยอมเฉลยและพูดความจริงออกมาอย่างจนใจ

            ".. ช่างมันเถอะ จริงๆ แล้ว ก่อนที่พระเจ้าลี้ลับบรรพกาลจะพ่ายแพ้และแตกดับไปในครั้งแรก พระองค์เคยเป็นพระเจ้าผู้ยิ่งใหญ่ของหมื่นพันพิภพมาก่อนอย่างแท้จริง พูดง่ายๆ ก็เป็นคนดีมากคนหนึ่ง จนมีผู้ติดตามและสาวกมากมาย และมีอยู่ครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว และไม่สามารถรู้ได้ว่านานมากแค่ไหน พระเจ้าลี้ลับบรรพกาลได้เดินทางไปยังเอกภพเล็กๆ เกิดใหม่แห่งหนึ่งโดยไม่ตั้งใจ ที่ที่เจ้า เจ้าหนูมากเมฆเคยเป็นพระเจ้าสูงสุด ผู้ปกครองของเอกภพแห่งนั้น และพระเจ้าลี้ลับได้บังเอิญไปพบเข้ากับภรรยาทั้งสามของเจ้า และเกิดตกหลุมรักเป็นครั้งแรกอย่างหมดหัวใจ .."

            ยิ่งบรรพบุรุษเมฆาเทพ คิดถึงความทรงจำของพระเจ้าลี้ลับบรรพกาลมากเท่าไหร่

ชายชราก็ได้แต่ส่ายหน้าไปมาอย่างจนใจ เรื่องบางเรื่องที่ไม่สมควรเกิดขึ้น เรื่องบางเรื่องที่ไม่ควรเป็นต้นเหตุแห่งหายนะล้างมหาพิภพต่างๆ ไปมากมาย

จุดเริ่มต้นของเรื่องราวกับมาจากความรักที่ไม่สมหวัง และความอิจฉาในบางสิ่งที่ตนเองไม่อาจจะได้มา เจ็บแค้นเกินทนกับสถานะของตน ที่ยิ่งใหญ่หาใดเปรียบ แต่ก็ยังไม่อาจจะเทียบกับอะไรได้ กับความรักที่ตนเองต้องการ ..

เป็นพระเจ้าแล้วอย่างไร เป็นผู้สร้างและปกครองเอกภพมากมายแล้วอย่างไร

สุดท้ายก็ยังไม่อาจจะได้ในทุกสิ่งทุกอย่างที่ต้องการ มันต้องมีสักอย่างที่อยู่เหนือกว่า และเกินกว่าที่จะเข้าใจและควบคุมได้อย่างสมบูรณ์  ..

มหาบุรุษผู้ยิ่งใหญ่เกรียงไกรมาทั้งชีวิต กับพ่ายแพ้ในศึกแห่งรัก

สุดท้ายบรรพบุรุษเมฆาเทพก็ได้แต่ถอนหายใจออกไปอย่างช่วยไม่ได้

เพราะเรื่องพวกนี้ หากไม่เจอกับตัว ไม่ประสบกับตัวเองจริงๆ ชาตินี้ทั้งชาติคงไม่มีวันจะเข้าใจ แม้แต่กับคนที่ฉลาดที่สุดและไร้พ่ายมาทั้งชีวิต ยังกลายเป็นลาโง่ไปได้ ด้วยคำว่า “รัก” คำเดียวก็มีให้เห็นอยู่ร่ำไป ..

หลังจากที่บรรพบุรุษเมฆาเทพเงียบไปนาน และระลึกถึงความทรงจำต่างๆ ที่ได้รับมาจากเศษเสี้ยวของดวงจิตพระเจ้าลี้ลับบรรพกาล ก็ได้เริ่มบอกเล่าเรื่องราวต่างๆ ออกมาให้มากเมฆได้รับรู้

            ".. พระเจ้าลี้ลับบรรพกาลผู้ยิ่งใหญ่หาใดเปรียบในกาลก่อน ผู้ที่ไม่เคยต้องการสิ่งใดๆ เพราะมีทุกสิ่งอยู่ก่อนแล้วมากมาย ทั้งพลังและอำนาจเกินกว่าที่ใครต่อใครจะคิดฝัน แม้แต่รูปร่างหน้าตาที่เกินกว่าจะจินตนาการได้ ถึงความสมบูรณ์แบบ ในมหาบุรุษผู้หนึ่งพึ่งจะมี แต่ทว่าพระองค์ได้ตกหลุมรักเป็นครั้งแรก และต้องการหญิงสาวทั้งสามผู้งดงามมาเป็นของพระองค์เองอย่างจริงใจ โดยเริ่มแรกก็ปฏิบัติด้วยดีให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่อีกฝ่ายปรารถนา แม้ว่าหญิงสาวทั้งสามจะไม่ได้เรียกร้องขอสิ่งใด  ทุ่มเทแรงกายแรงใจไปมากมาย เพื่อให้ได้หัวใจและรักแท้มาครอบครอง .."

".. แต่แล้ววันเวลาได้ผ่านเลยไป นานวันเข้า รักที่ทุ่มเทให้กับเป็นเพียงความว่างเปล่าอันจับต้องไม่ได้ และพอได้มารู้ความจริงว่าหญิงสาวทั้งสาม ที่พระองค์ตกหลุมรักอย่างหมดหัวใจตั้งแต่แรกเห็น  ทั้งสามคนได้มีชายในดวงใจอยู่ก่อนแล้ว และรักมั่นเหนือสิ่งอื่นใด ยอมตายได้แม้จะต้องสูญเสียชีวิตอันเป็นนิรันดร์ก็ไม่นึกเสียดาย .."

".. จากคนดีๆ คนหนึ่ง พระองค์ก็ค่อยๆ แปรเปลี่ยนไปในหนทางที่เลวร้าย ยิ่งเห็นอีกฝ่ายรักกันมากเท่าไหร่ จิตใจอันดำมืดชั่วร้ายก็ยิ่งเติบโตมากขึ้นเท่านั้น  จนสุดท้าย จิตวิญญาณชั่วร้ายอันไร้เหตุผลก็ได้ตื่นขึ้นโดยสมบูรณ์ .."

            ".. พลัง วิญญาณ ร่างกาย สาวก ผู้ติดตาม ทุกสิ่งทุกอย่างของพระเจ้าลี้ลับบรรพกาล ถูกแยกออกเป็นสองส่วน และต่อสู้กันเองจนหลายพันพิภพที่อยู่ใกล้เคียงและในการควบคุม ต่างก็ถูกทำลายไปจนหมดสิ้น และชัยชนะก็ตกเป็นของฝ่ายดวงจิตวิญญาณอันชั่วร้ายในท้ายที่สุด .."

            ".. และเพื่อให้ทุกๆ อย่างเป็นไปตามความต้องการของตนเอง โดยไม่สนใจวิธีการใดๆ อีกต่อไป จนสุดท้ายกลายเป็นว่าข้าไม่ได้ เอ็งก็ต้องไม่ได้ไปด้วย และเริ่มบุกทำลายล้างมิติเอกภพของเจ้าจนหมดสิ้น ฆ่าทุกๆ คน ทุกๆ ชีวิตในเอกภพแห่งนั้นจนหมดไม่มีเหลือ แม้แต่ธุรีเดียว หรือแม้แต่หญิงสาวทั้งสาม ที่ตนเองหลงรักไปจนหมดสิ้นอย่างบ้าคลั่ง .."

            ".. และก็เพราะคำว่าครั้งหนึ่งเคยปฏิบัติกับพวกเจ้ามาด้วยดีด้วยหัวใจอันแท้จริงอันดีงาม และทุกๆ คนที่พระเจ้าลี้ลับบรรพกาลตกหลุมรัก รักอย่างหมดหัวใจอย่างแท้จริง เจ้าและหญิงสาวทั้งสาม ต่างก็ได้รับพรให้เป็นดวงจิตอมตะเช่นเดียวกับดวงจิตของพระเจ้าลี้ลับแรกกำเนิด ในระดับที่เท่าเทียบกัน ที่ไม่สามารถทำลายได้ ไม่ว่าจะใคร หรือพลังใดๆ ก็ตาม ไม่ว่าจะในพิภพหรือนอกเอกภพ  .."

".. ด้วยเหตุนี้เองดวงจิตวิญญาณดีงามของพระเจ้าลี้ลับบรรพกาล ที่ครั้งหนึ่งเคยให้พลังสุดวิเศษเหล่านี้กับเจ้า และภรรยาทั้งสามของเจ้าด้วยหัวใจรักแท้อันบริสุทธิ์ .."

".. จึงได้อ่อนแอลงอย่างมาก และพ่ายแพ้ในการต่อสู้ภายในระหว่างสองดวงจิตวิญญาณที่แตกต่างกันสุดขั้ว เพียงแค่เหตุแห่งผลง่ายๆ ในส่วนนี้เท่านั้น เจ้าก็เป็นสาเหตุหลักๆ แล้วรู้ตัวบ้างมั้ย .."

ฟังมาถึงตรงนี้มากเมฆอยากจะเถียงกลับเหลือเกิน ปัญหาจริงๆ และหลักๆ เลยมันมาจากพระเจ้าลี้ลับบรรพกาลไม่ใช่หรือไง ที่มาตกหลุมรักคนมีเจ้าของ เป็นคนมาทีหลังแท้ๆ แล้วยังจะมาดราม่าล้างเอกภพอีก มันไม่โอเวอร์แอคติ้งไปหน่อยเหรอ

แต่ก็อดรู้สึกที่จะสงสารพระเจ้าลี้ลับบรรพกาลด้านดีงามไม่ได้ เสียสละเพื่อคนที่ตัวเองรัก และยังมอบพลังให้กับศัตรูหัวใจด้วยอีกต่างหาก น้ำจิตน้ำใจหัวใจของพี่ท่าน จะพระเอกไปไหน  มันจะยิ่งใหญ่และประเสริฐเกินไปแล้ว

พอบรรพบุรุษเมฆาเทพเห็นลูกหลานไม่ได้ความมากเมฆ ทำสีหน้าเหมือนมีคำถามอยู่ไม่เลิก ก็คาดเดาไปเองว่าอีกฝ่ายกำลังสงสัยเรื่องอะไรอยู่ จึงได้พูดต่อและบอกเล่าสิ่งที่คาดเดาออกไป

            ".. เจ้าคงสงสัยสินะว่า เป็นถึงพระเจ้าแล้วไม่ใช่ว่ามีชีวิตเป็นอมตะใช่หรือไม่ หากเจ้าเป็นพระเจ้าในมิติเอกภพของเจ้าเองอย่างแท้จริง เจ้าจะเป็นอมตะไปตลอดกาลไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดๆ เจ้าก็ยังเป็นที่สุดอยู่เสมอ ฆ่าไม่ตายและเป็นอมตะอยู่ไปชั่วนิรันดร์ .."

".. แต่เมื่อใดก็ตามที่เอกภพของเจ้าถูกทำลาย จากภายในและภายนอกพร้อมๆ กัน อย่างสมบูรณ์ แม้แต่เจ้าที่เป็นพระเจ้าสูงสุดของเอกภพนั้นๆ ก็เป็นอันดับสูญได้เช่นกัน และยิ่งพวกเจ้าและภรรยาเป็นตัวตนระดับพระเจ้าอันหาได้ยากที่นานๆ ครั้งจะเกิดมาสักที หรือเทพเจ้าผู้ยิ่งใหญ่ของมหาพิภพนั้นๆ เวลาที่ดับสูญดวงจิตและโลหิตสีทองประกายแสง ของพวกเจ้าก็จะหายไปด้วยตลอดกาล เป็นการดับสูญอย่างแท้จริงไปพร้อมๆ กับมิติเอกภพของพวกเจ้าที่ถูกทำลาย .."

".. แต่เพราะได้รับพรอันวิเศษจากพระเจ้าลี้ลับบรรพกาล ด้านดวงจิตวิญญาณดีงาม ก่อนที่จะพ่ายแพ้ให้กับจิตวิญญาณด้านมืดของพระองค์เอง จึงทำให้พวกเจ้าไม่ตกตายอย่างแท้จริง และได้กลับมามีชีวิตอีกครั้งที่เอกภพวัยเยาว์แห่งนี้ .."

            ".. พระเจ้าลี้ลับด้านดีงามนั้น เพียงได้เห็นว่าหญิงสาวที่ตนเองตกหลุมรัก มีความสุขตนเองก็มีความสุขไปด้วยแล้วอย่างแท้จริง ด้วยเหตุนี้พระเจ้าลี้ลับบรรพกาลด้านดีงาม จึงได้มอบพลังที่เป็นดั่งพรวิเศษชั่วนิรันดร์ ให้กับดวงจิตพระเจ้าของพวกเจ้า ให้กลายเป็นอมตะอย่างแท้จริงเช่นเดียวกัน และไม่สามารถถูกทำลายได้แม้แต่พระองค์เอง  .."

".. ด้วยเหตุนี้เองจึงจำต้องเสียพลังไปมากมาย จนในที่สุดก็อ่อนแอลง การทำให้ดวงจิตวิญญาณระดับพระเจ้า กลายเป็นดวงจิตวิญญาณอมตะแท้จริง แม้แต่มิใช่อยู่ในเอกภพของตนเองให้ได้เป็นอมตะ ลองคิดดูว่าจะต้องใช้พลังไปมากน้อยแค่ไหน เพื่อพวกเจ้าในเวลานั้น .."

            ".. และในท้ายที่สุด ในศึกสุดท้ายระหว่างเจ้ากับพระเจ้าลี้ลับบรรพกาลด้านชั่วร้าย มากเมฆเจ้านั้นได้พ่ายแพ้ แต่ดวงจิตไม่อาจถูกทำลาย แต่ถึงแบบนั้น ก็ทำให้ภรรยาของเจ้าในเวลานั้น ราริอัสพระเจ้าแห่งการทำลายล้างไม่เหลือหนทางอื่นใดอีกต่อไป .."

".. จึงได้ตัดสินใจระเบิดพลังทำลายล้างทั้งหมดออกมา และมีชัยเหนือพระเจ้าลี้ลับบรรพกาลได้สำเร็จ และนั่นก็เป็นครั้งแรกที่ดวงจิตวิญญาณชั่วร้ายและดีงามแตกสลายไปพร้อมๆ กัน หายไปจากเอกภพที่กำลังล่มสลาย และรอคอยการฟื้นคืนกลับมาอย่างช้าๆ ตามวันและเวลาที่ผ่านมาอย่างยาวนาน .."

".. หากจะให้ลำดับเหตุการณ์จริงๆ เรื่องราวของพวกเจ้าและพระเจ้าลี้ลับบรรพกาล ได้มีมาก่อนที่ข้าจะไปยังมิติพระเจ้าราชันย์เสียอีก และยังไม่นับรวมกับเวลาที่ยากนานหลังจากนั้นอีกมากมาย แต่ก็เพราะเวลาของแต่ล่ะมิติและเอกภพไม่เท่ากัน มีความแตกต่างที่หาเหตุผลไม่ได้มาอธิบาย จึงทำให้ดูเหมือนเหตุการณ์ที่เกิดกับเจ้าและภรรยาทั้งสาม ดูเหมือนเพิ่งจะผ่านมาได้แค่ไม่กี่พันปีเท่านั้น .."

".. และการที่เจ้าได้หวนกลับคืนมาอีกครั้ง ด้วยดวงจิตวิญญาณที่แท้จริง มันก็เท่ากับว่าพระเจ้าลี้ลับบรรพกาลทั้งสองดวงจิตที่แตกต่าง ดีและร้าย ที่เคยดูเหมือนสูญสลายหายไปแล้ว ต่างก็ได้หวนกลับคืนมาเช่นกัน ในมิติเอกภพใดเอกภพหนึ่ง ในรูปแบบที่สมบูรณ์อย่างช้าๆ และทุกๆ เศษเสี้ยวที่เคยแยกจากหรือหายไป พระเจ้าลี้ลับบรรพกาลด้านชั่วร้ายจะออกตามหาและกลืนกินพลัง และเศษเสี้ยวดวงจิตที่เคยเป็นของพระองค์กลับคืนไปให้ได้ทั้งหมด ไม่ว่าจะต้องใช้เวลายาวนานมากแค่ไหนก็ตาม .."

".. และการที่เจ้ามากเมฆ รวมถึงตัวข้าและเจ้าเฒ่าเทเวศร์ ต่างก็ได้รับพลังเศษเสี้ยวส่วนหนึ่งของพระเจ้าลี้ลับบรรพกาลมาในอดีต ต่างก็มีโอกาสอย่างมากที่จะถูกอีกฝ่ายกลืนกินได้ และหายไปจากมิติเอกภพหมื่นพันอย่างแท้จริงในสักวันหนึ่ง และก็ภรรยาทั้งสามของเจ้าด้วยเช่นกัน .."

ฟังมาถึงตรงนี้มากเมฆรู้ได้ในทันที พระเจ้าลี้ลับบรรพกาล ไม่ว่าจะด้านดีหรือชั่ว ยังไงก็เป็นศัตรูของเขา ทั้งเป็นศัตรูหัวใจยังไม่พอ ยังจะมาเป็นตัวตนหายนะล้างผลาญชีวิตของเขาและภรรยาอีก

".. และนี่คือสิ่งที่เจ้าสมควรจะรู้ และเตรียมตัวให้พร้อม  .." บรรพบุรุษเมฆาเทพกล่าวบอกอย่างใจเย็น แต่ถึงจะบอกเล่าเรื่องราวต่างๆ ไปมากมาย แต่ก็ยังมีอีกมากที่พูดไม่ได้อยู่เช่นกัน เพราะครั้งหนึ่งเมื่อครั้งที่ยังอ่อนแอ บรรพบุรุษเมฆาเทพก็เคยได้รับความช่วยเหลือมาไม่น้อย จากพระเจ้าลี้ลับบรรพกาลด้านดีงาม จนกลายเป็นตัวตนสุดแกร่งอย่างในทุกวันนี้

ไพศาลฟังเรื่องราวต่างๆ ด้วยความใจเย็นลำดับเหตุการณ์ต่างๆ อย่างช้าๆ และพอคาดเดาได้ว่าสิ่งที่ตนเองเผชิญ และถูกทรมานมาตลอดหลายปี

วิญญาณร้ายนอกพิภพอะไรนั่น ก็คงจะเป็นหนึ่งในผู้ติดตามของพระเจ้าลี้ลับบรรพกาลแน่ๆ เวรกรรมของรุ่นก่อน รุ่นลูกรุ่นหลานจะต้องเป็นผู้รับกรรม กฎแห่งกรรมยังคงเสมอเหมือนและใช้ได้อยู่เสมอ เป็นเหตุเป็นผลอย่างแท้จริง

".. เจ้าลูกเขยมากเมฆ หลังจากนี้เจ้าก็สมควรจะรู้ความจริงอีกอย่างได้แล้ว เจ้ารู้หรือไม่สามพิภพออนไลน์ แท้ที่จริงแล้วมันถูกสร้างขึ้นมาเพื่ออะไร และทำไมผู้คนมากมายถึงได้ออนไลน์ และมีความนิยมอย่างที่สุด ทั้งที่มันก็ไม่ได้สนุกอะไรมากนัก หากนำไปเปรียบเทียบกับโลกเสมือนอื่นๆ ที่เป็นเกมเช่นเดียวกัน .."

เฒ่าเทเวศร์ถอนหายใจยาวๆ เช่นกัน เพราะนี่ก็เป็นสิ่งที่ตนเองต้องทำ และต้องแบกรับมันเอาไว้มาตลอด

แต่ก็เพื่ออนาคตของเผ่าพันธุ์มนุษย์ และเพื่อลูกสาวที่น่ารักของตน และก็เพื่อภรรยาที่ถูกจับขังเอาไว้ในมิติเอกภพแห่งหนึ่ง ที่แม้แต่เฒ่าเทเวศร์ที่มีพลังดุจพระเจ้าแล้ว ก็ยังไม่อาจจะทำอะไรได้..

".. เจ้าน่าจะเป็นคนแรกที่รู้ และสัมผัสได้ .." รอยยิ้มบนใบหน้าของเฒ่าเทเวศร์ ปรากฏให้เห็นเป็นครั้งแรก และดูมีความหวังอยู่ภายในแววตาของเฒ่าชราอย่างเต็มเปี่ยม

".. สามพิภพออนไลน์ แท้ที่จริงแล้ว มันถูกสร้างขึ้นมาจากเศษชิ้นส่วน ของวงแหวนพระเจ้าลี้ลับบรรพกาลหมื่นสังสารวัฏอมตะ ให้เป็นมิติเอกภพ...  .."

---------

สุขสันต์วันคริสต์มาสทุกคนนะครับ