ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    love heart นายหน้าหวานสุดป่วนกับนายดำปากหมา

    ลำดับตอนที่ #9 : บทที่8

    • อัปเดตล่าสุด 28 ต.ค. 58


    หลังจากที่ผมฟื้นจากการสลบแล้วแบคฮยอนมาบอกว่า

    -ก่อนหลังเลิกเรียน10นาที-

    'แทมมึงรีบหนีโดยด่วยยัยนาอึนกับพี่จงอินกำลังแข่งกันไปส่งนายที่บ้านอ๊ะนี้กระเป๋ารีบวิ่งไปเลยน่ะ'

    'อ้าวแล้วมึงกับดีโอกลับยังไงอ่ะ'

    'ดีโอมีคนมารับหนะส่วนฉันพี่ชานยอลไปโอ๊ะฉันไปก่อนล่ะพี่ชานโทรตามมึงรีบวิ่งไปเลยน่ะด่วน!!'

    -ปัจจุบัน-

    "ย๊า!เธอคนไปห่างๆฉันเลยน่ะ!"

    ผมวิ่งติดเกียร์หมาในตึกเรียนที่ผมเรียนอยู่โดยมี2ตัวแสบวิ่งไล่ล่าอยู่ข้างหลังผม

    "พี่แทมินค่ะให้นาอึนไปส่งน่ะค่ะะ"

    "เธอหนะไปไกลๆฉันจะไปส่งแทมินเอง"

    "พี่นั้นแหละไปไกลๆอย่ามายุ่งกับแทมินของนาอึนไปส่งยัยซอลลี่สิค่ะ"

    "ยัยเด็กเพี้ยน"

    "ไอ้พี่ดำอ๊ะพี่แทมินนนรอนาอึนด้วยยย"

    "ว๊ากกกกช่วยด้วยยย"

    ผมวิ่งสุดแรงจนมาถึงหน้าประตูโรงเรียนจู่ๆก็มีมือมาคว้าแขนของผมได้

    "หนีฉันไม่รอดแล้วล่ะแทมินกลับบ้านกันเถอะ"

    จงอินจับมือผมแล้ววิ่งไปที่รถแล้วรีบยัดผมเข้าในรถโดยที่ตัวเองรีบวิ่งไปนั่งฝั่งคนขับจากนั้นก็สตาทเครื่องออกจาก

    โรงเรียน

    บรรยากาศในรถเงียบมากจงอินเลยเปิดเพลงเพื่อทำลายบรรยากาศความเงียบเพลงนี้เพราะจังชื่อเพลงอะไรน่ะ

    "นี้ไอดำเพลงนี้ชื่อเพลงอะไรหนะเพราะดีน่ะฉันชอบ"

    จงอินหันหน้ามายิ้มก่อนจะบอกว่า

    "love sick"

    ป่วยรักเหรอ

    "ดีจังเลยมีเมียที่ชอบอะไรๆเหมือนกัน"

    ไอดำยิ้มกรุ่มกริ่ม

    "ขอโทษน่ะใครเมียนายมิทราบ"

    "เอ้าก็นายไงเป็นเมียฉัน"

    "เมียนายคือคนที่ชื่อซอลลี่ไม่ใช่รึไง

    "หึงเหรอหึงอะดิ"

    ไคเอามืออีกข้างมาบีบแก้มผมผมเลยปัดมือออก

    "อย่าเพ้อเจ้อน่าไอ้ดำ"

    "หึ"

    ไคหัวเราะเบาๆในลำคอ

    "ซอลลี่เป็นแค่เพื่อนหนึ่งเท่านั้นแหละ"

    ทำไมรู้สึกโล่งๆใจอย่างนี้น่ะ...

    "เหรอ..งั้นฉันนอนดีกว่าง่วงจะตายล่ะ"

    ผมรีบเอนเบาะลงนอนไปกับเบาะ

    "เห้ยเดี๋ยวอย่างพึ่งนอนสิเห้ยแทมิน!"

    ผมแกล้งหลัลตาหลับไม่สนใจที่ไคพูด

    "แทมินหลับรึยัง"

    "...."

    "หลับแล้วใช่มั้ยเนี่ยเห้อ!นายนี้มันจริงๆเลย"

    หลังจากนั้นผมก็เผลอหลับไปเพราะความเหนื่อยที่วิ่งหนีไอ้ไคกับน้องนาอึน

    -คอนโดของไค-

    "แทมินตื่นได้แล้ว"

    ผมปัดมือจงอินออกเพราะความรำคาญคือง่วงมากมาปลุกไรกูตอนนี้

    "แทมินถึงบ้านแล้วตื่นๆไม่งั้นฉันจะลักหลับนายน่ะ!"

    เมื่อกี้มันว่าไงน่ะลักหลับเหรอ!!

    พลั่ก!!

    ผมกระเด้งตัวขึ้นมาต่อยหน้าดำๆของมันทันทีที่มันจะยื่นหน้ามาใกล้ๆผม

    "โอ๊ยต่อยฉันทำไมเนี่ยแทมิน!"

    จงอินจับหน้าตัวเองพร้อมทำสีหน้าเจ็บปวดเหิะสมน้ำหน้า

    " ก็นายบอกว่านายจะลักหลับฉันนิ!"

    ผมยกมือตั้งกาด

    "โห้ยฉันพูดเล่นเว้ย"

    "แล้วไป!"

    ผมมองออกมาข้างนอกว่าแต่นี้มันไม่ใช่บ้านผมนินี้มันคอนโด

    "ไอ้ดำนี้นายพาฉันมาที่ไหนกันห๊ะ!"

    "พามาที่คอนโดฉันสิ"

    "พามาทำไมเล่าฉันจะกลับบ้านฉันเว้ย"

    "ก็แม่นายบอกให้ฉันพานายมาอยู่ที่นี้กับฉันเลย"

    จงอินยิ้มระรื่นมีความสุข

    "ห๊ะม๊าเหรอม๊าาาทำไมทำแบบนี้กับลูกสุดที่รักอย่างงี้เนี่ย"

    "บ่นไปก็เท่านั้นแหละลีแทมินเอาล่ะไปกับฉันได้แล้ว"

    จงอินลงจากรถก่อนจะเดินมาฝั่งผมแล้วเปิดประตูให้ผมลงไป

    "ฉันจะกลับบ้าน!"

    "นายต้องอยู่ที่นี้กับฉันเพราะแม่นายสั่งฉัน"

    อยู่ๆจงอินก็ช้อนตัวผมขึ้นในท่าอุ้มเจ้าสาวเดินเข้ามาในคอนโดทำให้มีสายตาหลายคู่มองมาที่ผมและไอ้จงอิน

    ผมดิ้นแรงๆเผื่อว่ามันจะวางผมลงแต่เปล่าเลยมันอุ้มผมแบบหน้าตาเฉย

    "เห้ยไอ้ดำปล่อยได้แล้วเว้ย"

    ผมดิ้นอีกครั้ง

    "หึลีแทมินนายรู้มั้ยว่าแรงของนายมันไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรให้ฉันเลยน่ะบอกให้ตัวแค่เนี๊ย"

    "ย๊า!คิมจงอินนายดูถูกฉันมากเกินไปแล้วน่ะ"

    งั่ม!!!

    "โอ๊ย!!!!"

    ได้โอกาสล่ะผมรียวิ่งหนีไอ้จงอินนี้อย่างรวดเร็วโดยมีเสียงจงอินเรียกชือ่ผมค่อยตามอยู่ข้างหลัง

    พลัก!!

    "โอ๊ย"

    ผมวิ่งไปชนใครเข้าไม่รู้ทำให้ก้นของผมกระแทกกับพื้นอย่างรุ่นแรง

    "เห้ยคุณครับเป็นอะไรมั้ยครับลุกไหวมั้ยครับ"

    เขายื่นมือมาเพื่อจะดึงผมให้ลุกขึ้นพอผมเงยหน้ามองเขาก็มีออร่าความหล่อมากระแทกใส่ตาผมอย่าง

    จังๆหล่อมากเลยอ่าาาาแทมอยากได้คนนี้แทนไอ้จงอินนนน

    "วะไหวครับ"

    ผมพยุงตัวลุกขึ้นแล้วยืนอย่างเต็มอก

    "ชื่ออะไรเหรอครับ"

    เขายิ้มแล้วถามผม

    "ผมชื่อแทอุ๊บส์!!"

    "เมียกูชื่อแทมินครับคุณมึง"

    "ใครเมียแกห้ะไอ้ดำ"

    จงอินเอามือปิดปากผมก่อนแนะผมแทนเขามีสิทธิ์อะไรมาแนะนำผมเองแทนตัวผมแล้วทำไมจงอิน

    ไปพูดหยาบคายใส่เขาล่ะรู้จักกันเหรอ

    "เหรอครับคุณคอมึน"

    เอ๊ะคอมึนทำไมคุรคนนี้รู้ฉายาที่แม่ของจงอินเรียกล่ะ

    "ย๊าคอมึนพ่องสิไอ้ตุ๊ดเซฮุนเพื่อนเวร"

    เพื่อนเหรอ=-=!!!

    "ไอ้ห่านี้นิกูไปเรียนอเมริกาแค่ปีเดียวกลับมาก้ด่ากูตุ๊ดเลยน่ะสาส"

    คนที่ชื่ออะไรฮุนๆหันมามองผมแล้วยิ้มให้

    "แทมินโดนไอ้ไคลักพาตัวมาใช่มั้ยครับ^^"

    "ใช่ๆนายช่วยฉันด้วยน่ะฉันอยากกลับบ้าน"

    ผมอ้อนคนตรงหน้าให้เขาพาผมกลับผลกลับมาคือเขาหน้าแดงมากส่วนไอ้จงอินถลึงตามองผม

    "กูไม่ให้มึงกลับหรอกแทมิน"

    จงอินล็อคผมไว้ทันที

    "เออไคกูขอนอนที่คอนโดมึง่อนได้มั้ยวะ"

    "ทำไม"

    "กู..ยังไม่อยากกลับบ้านอ่ะ"

    "อ่าวไม่คิดถึงพ่อแม่รึไง"

    "คือแม่กูจะให้กูหมั้นกับใครไม่รู้แถมแต่งงานตอนจบม.6อ่ะมึงกูยังไม่พร้อมจะกลับไปบ้าน"

    ห้ะจบม.6ปุ๊ปแต่งเลยเหรอโหดสัส

    "กูก็เป็นแบบมึงแหละแต่แต่งตอนเรียนจบมหาลัยทั้งคู่งั้นมึงมาพักกับกูก่อนก็ได้แต่ห้ามจีบแทมิน"

    "เออกูไม่แย่งของเพื่อนหรอกไปๆเข้าห้องกานนน"







    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×