{FIC GOT7} Mirror - markbam

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 ยินดีที่ได้รู้จัก

Chapter 2  ยินดีที่ได้รู้จัก

 

 

 

 

          มาร์คลืมตาขึ้นมาท่านกลางความมืดในห้อง ขาเรียวยาก้าวไปที่หน้ากระจก มาร์คคิดว่านั่นอาจจะเป็นเพียงแค่ความฝันหรือลวงตา แต่สายตาคมของเขากลับมองเห็นเงาของใครคนหนึ่ง ใครคนนั้นที่ไม่ใช่เงาของเขา มาร์คมองข้าไปในกระจก เขาผงักไปชั่วขณะหนึ่งสายตาคมมองจ้องเข้าไปในกระจก

 

          "นะ..นายเป็นใคร" มาร์คเอ่ยถามออกไป เขาไม่ได้รู้สึกกลัวเหมือนเมื่อชั่วครู่ก่อน บางทีเขาอาจจะมาดี.. มาร์คคิดเช่นนั้น

 

          "ผมชื่อแบมแบมครับ แล้วคุณล่ะ"

 

          "ฉันชื่อมาร์ค ละ..แล้วนายเข้าไปอยู่ในนั้นได้ไง" มาร์คเอ่ยถามเพราะความสงสัย มาร์คคิดว่าแบมแบมน่าจะเด็กกว่าเขาอยู่ไม่มากก็น้อย ตอนนี้เขาแค่อยากรู้ความเป็นมาของเด็กคนนี้เท่านั้น มาร์คแค่อยากรู้ว่าเด็กคนนี้อยู่ในกระจกได้อย่างไรแล้วที่เป็นอยู่นี่ผีหรือคน...

 

          "ผม.. ผมออกไปจากที่นี่ไม่ได้ ครอบครัวของผมโดนคำสาป..." สายตาของร่างเล็กเศร้าหมองลง มาร์คเลือกที่จะนิ่งเงียบแทนการปลอบโยน เพราะเขายังไม่รู้อะไรมาก มาร์คคิดว่าการเงียบคือหนทางที่ดีที่สุด

 

          "นายบอกฉันได้หรือเปล่าว่าเพราะอะไร" มาร์คเลือกที่จะถามต่อ เพราะอย่างน้อยมาร์คคิดว่าเด็กคนนี้น่าจะรู้อะไรอยู่บ้างเพียงแค่เลือกที่จะไม่พูดหรือจะพูดก็เท่านั้น

 

          "ผม.... เอ่อ.." แบมแบมอ้ำอึ้งกับคำถามนั้นของมาร์ค เขายังไม่อยากพูดเรื่องนั้นตอนนี้เพราะพูดไปมาร์คก็คงไม่เชื่อ เรื่องพวกนี้แบมแบมคิดว่ามันขึ้นอยู่ที่โชคชะตาชีวิตของเขาที่ถูกสาปให้ดวงจิตเขาหลุดและถูกขังอยู่อีกแห่งหนึ่งภายใต้กระจกบานนี้  คำสาปที่ถูกสาปไปกระทั่งชั่วลูกชั่วหลานตั้งแต่เมื่อหลายยี่สิบปีก่อน แบมแบมก็ไม่ได้อยากรู้เรื่่องพวกนี้มากนัก เขาอยากกลับไปใช้ชีวิตมนุษย์เหมือนเดิม เรื่องพวกนี้ครอบครัวของเขายังช่วยไม่ได้เลยด้วยซ้ำ..

 

          "เอาเถอะ ถ้านายไม่อยากพูดถึงมันนายก็ไม่ต้องพูดหรอก ว่าแต่นายอายุเท่าไหร่" มาร์คเอ่ยถามแบบยิ้มๆ เขาไม่อยากให้แบมแบมเครียดหรือมีสายตาที่เศร้าหมองแบบนี้เท่าไหร่เพราะยังไงก็ไม่เข้ากับเจ้าตัวอยู่ดี ใบหน้าที่เขาคิดว่าเวลายิ้มคงจะน่ารักมากอยู่เวลานี้มาร์คก็อยากเห็นแบบนั้น 

 

          "ปีนี้ก็สิบแปดครับแล้วคุณล่ะ" มาร์คผงักไปนิดนึงเมื่อได้ยินอายุของเด็กตรงหน้าเขานี่.. เขาคิดว่าเด็กนี้น่าจะเด็กกว่าเขาอยู่ไม่มากก็น้อยแต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะตกใจเพราะแบมแบมอายุห่างกับเขาอยู่มาก

 

          "ฉันยี่สิบห้า" ใบหน้าจิ้มลิ้มและดวงตาที่เบิกกว้างนั่นของแบมแบมบ่งบอกถึงความตกใจอยู่มาก ฉับพลันใบหน้าของแบมแบมกลับเปลี่ยนไป ใบหน้าที่ตกใจเมื่อชั่วขณะหนึ่งตอนนี้กลับกลายเป็นใบหน้าที่ฉุกคิด มาร์คคิดว่าเด็กนี่คงมีคำถามอยู่มากมายเกี่ยวกับตัวเขา

 

          "งั้นแบมก็ต้องเรียกคุณว่าพี่สินะ ไม่สิๆภาษาเกาหลีต้องพูดว่าฮยอง! แบมจะเรียกคุณว่ามาร์คฮยอง!" มาร์คสงสัยอยู่ไม่น้อยกับคำนั้น เพราะเขาเป็นคนไต้หวันสัญชาติอเมริกา มาร์ครู้หลายภาษาแต่คำว่า พี พี่ พี้  อะไรนั่นของแบมแบมเขาไม่เคยได้ยินมาก่อน

 

          "พี พี่ พี้ อะไรของนาย มันแปลว่าอะไร นายไม่ใช่คนเกาหลีหรอ" แบมแบมหลุดขำยกใหญ่ให้กับประโยคเมื่อกี้ที่มาร์คพูด พี พี่ พี้ มันตลกตรงนี้แหละ ไม่อยากจะเชื่อว่ามาร์คจะเก็บรายละเอียดทุกคำพูดที่เขาพูดขนาดนี้

 

          " ' พี่ ' ครับ เป็นภาษาไทยแปลว่าฮยองก็ได้ โอป้าก็ได้หรือออนนี่และนูน่าก็ได้เหมือนกันครับ มันเป็นภาษาไทยน่ะ มาร์คฮยองคงไม่เข้าใจหรอกครับ ผมเป็นคนไทยแต่มีเสี้ยวเกาหลีครับ" มาร์คพยักหน้าให้แบมแบมเหมือนจะเข้าใจที่เจ้าตัวเล็กพูดแต่ความจริงเขาก็งงตั้งแต่บอกว่าเหมือนคำว่าโอป้ากับออนนี่และนูน่าแล้ว มาร์คสรุปง่ายๆว่าน่าจะเอาไว้ใช้คนที่อายุมากกว่า

 

          "นายแทนตัวเองว่าแบมสิ ฉันว่ามันดูดีมากกว่าคำว่าผมอีกนะ" ไม่รู้ว่าทำไมเขาพูดไปแบบนั้น มาร์คงงกับตัวเองอยู่ไม่น้อย หรือเพราะเจ้าตัวเล็กนี่ทำให้เขาเกิดเอ็นดูขึ้นมาซะอย่างงั้นก็อาจจะเป็นได้

 

 

          บทสนทนาของมาร์คกับแบมแบมนั้นจบลงที่มาร์คเผลอหลับไปในระหว่างที่ฟังเจ้าตัวเล็กนั่นเล่าเรื่องตอนเด็กๆของตัวเองให้เขาฟัง แบมแบมยิ้มให้กับคนที่อายุมากกว่าที่เผลอหลับไป แบมแบมคิดว่าเขาจะไม่เหงาและอ้างว้างอีกต่อไปแล้ว มาร์คทำให้แบมแบมรู้สึกว่าเหมือนมีใครสักคนที่มานั่งข้างๆในวันที่เขาไม่เหลือใคร มาทำให้เขากลับมาหัวเราะและยิ้มได้อีกครั้ง ทุกครั้งที่แบมแบมรู้สึกอยากทะลุผ่านกำแพงแห่งคำสาปนี้ออกไปเขาพยายามอ้อนวอนขอร้องพระเจ้าให้เมตตาใครสักคนมาปลดปล่อยเขาแต่ก็ไม่เป็นผล แต่ตอนนี้แบมแบมไม่ได้เหงาเหมือนเมื่อก่อนตั้งแต่เขาได้คุยกับคนที่นอนหลับตรงหน้าเขานี่เมื่อชั่วครู่หนึ่ง

 

          "ฝันดีนะครับมาร์คฮยอง"

G  MINOR


 

TBC.

ฮาโหลลลฮิ้ง เราว่าง555555555ตอนนี้มันสั้นมากกกกดูเหมือนไม่ค่อยมีอะไรแต่จริงๆแล้วมันมีน้า555555 รู้จักกันเร็วนะสองคนนี้แฮ่.. ความจริงแล้วฟิคเราไม่มีอะไรมาก จริงๆบางคนน่าจะพอเดากันได้(?)มั้งแฮ่.. ความจริงมันมีอีกเยอะะะะ ไม่ดราม่าเรื่องความรักแน่นอนค่า100%
ขอบคุณคนที่อ่าน เม้น และเฟบทุกคนนะค้า มีคำผิดตรงไหนบอกเราได้เน้ออ

- ดิทคำ+คำตกน้าา จ้วปป