คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เรื่องเกิดจากจิ้งจก
“เธอนี่ทำให้มันเป็นเรื่องได้ทุกทีเลยนะ ไม่เว้นแม้แต่แนะนำตัว”
แบงค์เริ่มแขวะฉันทันทีที่อาจารย์ฮิปโปเริ่มหันไปเขียนกระดาน
“แล้วใครกันล่ะที่ทำให้มันเป็นเรื่อง”
“เธอไง ยังไม่รู้ตัวอีกหรอ”
“แต่นายเริ่มแขวะฉันก่อนนะ”
“แล้วเธออยากทำให้ฉันต้องแขวะทำไมล่ะ”
“ยังไงนายก็ต้องทำให้ฉันผิดจนได้ใช่มะ?”
“ใช่!”
“ฉันขี้เกียจเถียงกับนายแล้ว...เออนี่แบงค์เปลี่ยนที่กันหน่อยดิ”
“อะไรของเธออีกเนี่ย เรื่องมากชะมัด”
“ก็ฉันอยากนั่งข้างหน้าต่างนี่นา )-3-(”
“แต่ฉันไม่! ให้!”
“ง่ะ...-3-“
ป๊อก!
โอ้ย เจ็บหัวชะมัด ใครปาอะไรมาใส่เนี่ย
“ฮ่าๆๆหัวเธอตลกชะมัดเลย”
ฮะ? อะไรนะ หัวฉันหรอ?
ฉันรีบคว้ากระจกในกระเป๋ามาสำรวจหัวตัวเองทันที เพราะนายแบงค์ฮาแตกขนาดนี้มันจะต้องมีอะไรแน่ๆ กรี๊ดดดดดด!!!!! หัวฉันขาวโพลนไปด้วยผงชอลก์ ขนาดหัวฉันเองฉันยังแทบอดขำตัวเองไม่ได้
“ขำพอรึยัง -__-^”
“ฮะ ฮ่าๆๆๆ ยัง...ยังไม่พอ...ฮ่าๆๆๆ”
ฉันว่ามันน่าขำก็จริงนะ แต่มันก็ไม่น่าจะเต็มสตรีมขนาดนี้
“พอได้แล้ว แค่ผงชอล์กนายฮาอยู่ได้ ไม่เคยเห็นรึไง”
“ฮ่าๆๆ ผงชอล์กน่ะเคยเห็น แต่จิ้งจกชุบผงชอล์กทอดบนหัวคนเนี่ยเพิ่งเคยเห็น...ฮ่าๆๆ ฮาว่ะ ฉันหยุดไม่ได้แล้ว”
อะไรนะ จิ้งจกหรอ?
และเมื่อเห็นเงาตัวเองในกระจก...เฮือก!
“กรี๊ดดดดดดดดด”
จะไม่ให้กรี๊ดได้ยังไงไหว ก็ไอ้จิ้งจกบ้าน่ะสิ พอฉันส่องกระจกดูมันก็เสนอหน้าอันขาวโพลน (ไปด้วยผงชอล์ก) ของมันเข้ามาใกล้กระจก แล้วก็แลบลิ้นแผลบๆใส่ฉัน
ฉันรีบปัดจิ้งจกออกไปจากหัวฉันแต่แล้วมันก็...
แผละ!
จิ้งจกเจ้ากรรมบินไปตกอยู่ที่หัวของยัยตอแหล...โฮ่ๆๆฉันล่ะสะใจชะมัด
“กะ...กะ...กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
เสียงกรี๊ดเต็มสตรีมโรงเรียนแตกพะย่ะค่ะ ฉันล่ะแทบอุดหูไม่ทัน ไม่รู้ว่าคุณเธอไปเอาพลังเสียงมาจากไหนเยอะแยะ กรี๊ดคนเดียวหยั่งกับเอาห้าสิบคนมารวมพลังกัน -__-“
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด”
ยัยตอแหละก็ไม่ยอมแพ้ ปัดจิ้งจกไปใส่คนอื่นอีก -_-^เธอมันเลวจริงๆเลย (ทำอย่างกับว่าตัวเองไม่ทำอย่างนั้นแหละ)
และแล้วห้องเรียนก็กลายร่างเป็นสนามวอลเล่ย์บอล แต่เปลี่ยนจากการ ’ตบลูกบอลไปมา’ เป็น ‘ตบจิ้งจกไปมา’ เสียงกรี๊ดดังระงมไปทั่ว ไม่เว้นแม้แต่อาจารย์ฮิปโป จะมีก็แต่ฉันเท่านั้นที่นั่งฮาแตกอยู่ที่โต๊ะของตัวเอง
“ฮ่าๆๆๆ”
“เธอเป็นต้นเหตุแท้ๆ ยังมีหน้ามาหัวเราะอีกเรอะ”
“อ้าว แบงค์นายไม่ได้ไปร่วมวงวอลเล่ย์บอลกับพวกนั้นหรอกหรอ”ฉันถามหน้าตาย
“-__-^”
“นี่ ดูสิขนาดเพื่อนนายยังไปวิ่งหนีจิ้งจกอยู่เลยแล้วยังสะดุดขาตัวเองล้มใส่โต๊ะอีก...ฮ่าๆๆๆ”
“-__-^”
“โห อย่าทำหน้างั้นดิ รึว่า...โกรธฉันหรอ”
“เปล่า...เพราะเธอจะทำให้ฉันอดขำไม่ไหว...ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“-__-^”
ดูมัน...
“นี่ ฉันอยากรู้จักว่าไอ้จิ้งจกนี่มันโผล่มาจากไหน”
“ฮะ? ฮะฮ่าๆๆ เอ่อ...คือ”
แบงค์พยามยามกลั้นหัวเราะแล้วหันมาทางฉัน
“นายรู้หรอ”
“เอ่อ...”
“ว่าไง?”
“คือ...ถ้าฉันพูดไปแล้วเธออย่าอัดฉันนะ”
พูดอย่างนี้มันชักจะมีอะไรน่าสงสัยแล้วสิ
“แล้วตกลงมันยังไงล่ะ”
“ไม่ เธอต้องสัญญาก่อน”
มันต้องมีอะไรแน่ๆเลย แต่ความอยากรู้มันมีมากกว่า
“เออ”
“คือ...ตอนที่เธอก้มลงไปหยิบกระจกน่ะ ฉันเห็นจิ้งจกมันไต่อยู่ที่ผนัง...”
กร๊อบ! กร๊อบ! (เสียงฉันหักข้อมือ)
ให้ทายนะ ไอ้แบงค์จะต้องเป็นคนจับจิ้งจกมาใส่หัวฉันแน่ๆเลย
“เฮ้ย เธอสัญญาแล้วนะ...แล้วฉันก็เลยจับจิ้งจกมาใส่หัวเธอ ตอนแรกที่เธอส่องไม่เห็นมันเพราะว่ามันอยู่ข้างหลังเธอ แต่ว่าตอนหลังมันก็ปีนขึ้นมา...”
เป๊ะเลย!
ฉันง้างมือเตรียมจะต่อยเข้าให้ที่หน้าของอีตาแบงค์เต็มที่ทันทีที่แบงค์พูดจบ
“เดี๋ยวๆๆเธอสัญญาแล้วนะ”
“เออ ฉันสัญญาว่าจะไม่อัดนาย แต่ฉันยังไม่ได้สัญญาว่าฉันจะไม่ต่อยนาย”
พลั่ก!
“นายต่างหากคือต้นเหตุเรื่องนี้ ไม่ใช่ฉัน!”
พลั่ก!
“นายต่างหากที่ก่อเรื่องทั้งหมดไม่ใช่ฉัน!”
พลั่ก!
“นาย...”
“โอเคๆ ฉะ...ฉันยอมแล้ว ฉันเป็นต้นเหตุ ฉันก่อเรื่อง ทีนี้หยุดต่อยฉันได้รึยัง”
“ยัง! ฉันแค้นนนนนนน”
ฉันง้างมือเตรียมจะต่อยต่ออีกหมัด
“เฮ้ยๆๆๆๆ เอางี้ ฉันจะให้เธอนั่งริมหน้าต่าง”
“จริงง่ะ”
“จริงๆ เพราะฉะนั้นเลิกต่อยฉันได้แล้ว”
จริงๆฉันกะจะหยุดตั้งแต่แบงค์ยอมบอกว่าตัวเองทำแล้วแหละ แต่ฉันแกล้งจะชกต่อ ไม่คิดว่าจะได้ของแถมมาด้วย ^O^v
ความคิดเห็น