บอดี้การ์ดสุดวุ่นกับวันรุ่นสุดกวน

ลำดับตอนที่ #5 : การแนะนำตัวอันสุดแสนประทับใจ

“เธอดูนี่สิ เนี่ยกระเป๋าสุดหรูจากฝรั่งเศสเชียวนะ โฮะๆ”

เสียงอันสุดตอหลอย (ตอแหลนั่นแหละ) ของผู้หญิงมาดคุณหนูคนหนึ่งดังขึ้น

ฮึ ท่าทางน่าหมั่นไส้ชะมัด ฉันล่ะเกลียดพวกชอบอวดที่สุด

“โห สวยจังเลย ท่าทางจะใช้ดีนะเนี่ย”
                หยี กระเป๋าพวกนี้ใช้สามวันก็เจ๊งแล้วย่ะ

“นี่ยี่ห้อหลุยส์ วิกตองด้วยนะ”

หลุยส์ติงต๊องอ่ะหรอ

ปัง! ปัง!

อาจารย์คนหนึ่งเดินเข้ามาเอาไม้ทุบโต๊ะ

“นี่ ทุกคนเงียบแล้วนั่งที่ให้เรียบร้อย”

นักเรียนที่ยืนอยู่ทั้งหมดกุลีกุจอวิ่งกลับไปนั่งที่กันอย่างอลหม่าน เพียงเสี้ยววินาทีทุกคนก็กลับที่ของตนได้อย่างเรียบร้อย ยกเว้นฉันซึ่งถูกแบงค์ยันตกลงมาจากเก้าอี้อย่างไม่ปรานี

“อูย...เจ็บก้นชะมัด”

ฉันนั่งจุมปุ๊กอยู่บนพื้น พลางเอามือลูบก้น

“นี่ เธอตรงนั้นน่ะ...”

“หนูเป็นเด็กใหม่ค่ะ ^^” ฉันรีบพูดดักไว้ก่อนที่อาจารย์จะบ่น

“เธอเป็นเด็กใหม่แล้วทำไมไม่มาหาฉันก่อนฮะ? นี่เธอรู้ไหมว่าเด็กใหม่จะต้องมาพบอาจารย์ แล้วค่อยมาที่ห้อง”

“ไม่รู้ค่ะ”

“...เธอนี่มัน...”

อ้าว ก็ฉันไม่รู้จริงๆนี่นา

“เอาเถอะ ผ่านมาแล้วก็แล้วกันไป”

มันก็ต้องอย่างนั้นอยู่แล้วค่ะ อาจารย์ขา

“เธอออกมาแนะนำตัวหน้าห้องสิ”

ฉันเดินออกมายืนหน้าห้อง แล้วสายตาทุกคู่ก็จ้องมาที่ฉัน รู้สึกประหม่าจังแฮะ  แต่หน้าอาจารย์ตอนดูใกล้ๆเนี่ยเหมือนฮิปโปชะมัด แค่จมูกก็กินเนื้อที่ไปห้าสิบเปอร์เซนต์ของหน้าแล้ว ฮ่าๆ

“เอ้า มัวยืนจ้องฉันอยู่ได้ ฉันรู้ตัวนะว่าฉันสวยระดับนางสาวไทยเรียกพี่แต่ไม่ต้องจ้องขนาดนั้นก็ได้ ครูก็เขินเป็นเหมือนกันนะ”

“ถ้าขนาดอาจารย์นี่คงนางสาวไทยเรียกทวดแล้วมั้งคะ ^_^”

“นี่เธอ! เงียบๆแล้วเขียนชื่อเร็วๆเลย”

ฉันขี้เกียจต่อปากต่อคำกับอาจารย์ที่ไม่ค่อยจะยอมรับความจริง จึงหันหลังไปเขียนชื่อบนกระดานแต่โดยดี แล้วพอฉันหันหลังกลับมาสายตาของทุกคนคนก็เป็นแบบนี้-->> (?_?) คือฉันเขียนเป็นภาษาญี่ปุ่นน่ะ แหะๆ ก็ฉันเขียนภาษาไทยชื่อตัวเองไม่เป็นนี่นา

“โอะฮะโย โกะไซมัส (สวัสดีตอนเช้า) ฉันชื่อ ฟูจิวาระ มิซากิค่ะ เพิ่งย้ายมาจากญี่ปุ่น จะมาเรียนที่นี่เป็นเวลาหนึ่งปี ฮะจิเมะมะชิเตะ (ยินดีที่ได้รู้จัก)”

“อ้าว ใครมีอะไรจะถามไหม”

อาจารย์เจือกไรด้วยคะเนี่ย หนูยังไม่ได้บอกว่าจะให้ถามซักหน่อย -_-“

แล้วก็มีผู้กล้าคนหนึ่งยกมือขึ้น

“ทำไมถึงพูดภาษาไทยได้คล่องจังครับ”

“ฉันสามารถค่ะ ^O^v”

“แหวะ!!!”

แบงค์นี่มันเจือกได้ทุกเรื่องพะยะค่ะ

“คุณมีแฟนรึยังครับ”

“โสดสนิทค่ะ ^^”

พูดตรงๆคือไม่มีใครเอามากกว่า >O<

“งั้นรับผมไว้พิจารณาจะได้ไหมครับ”ชายหน้าหื่นอีกคนพูด

“เฮอะ หน้าตาอย่างนายฉันไม่เอาหรอก...ค่ะ” (ยังจะเลือก)

“มีคนตาบอดเสนอมาแล้วยังจะเรื่องมากอีก”

เสียงนี้จะเป็นใครไปไม่ได้ค่ะ นอกจาก...

“หุบปากไปเลยนะแบงค์ ไม่เกี่ยวกับนาย”

“เธอมีสิทธิอะไรมาสั่งฉัน”

“แล้วนายมีสิทธิอะไรมาว่าฉัน”

“นี่ พวกเธอน่ะหยุดเถียงกันได้แล้ว ฉันให้เธอออกมาแนะนำตัวนะ”

สาบานได้เลยว่าฉันกำลังเถียงกับแบงค์อยู่หน้าห้อง ว้าว เป็นการแนะนำตัวที่น่าประทับใจเป็นอย่างมาก

“เธอไปนั่งที่ตรงนั้นน่ะ มีที่ว่างอยู่”

อาจารย์ว่าพลางชี้ไปที่ว่างซึ่งอยู่ติดกับที่นั่งของแบงค์

“เอ่อ...ไม่มีที่อื่นแล้วหรือคะ?”

“ถ้ามีก็คงจะเป็นตรงโน้นน่ะ”

และที่ๆอาจารย์ชี้ไปคือข้างถังขยะพะย่ะค่ะ -_-^

แว้ก หนูไม่เอาด้วยนะคะอาจารย์ขา หนูไม่ใช่อดีตคนเก็บขยะแบบอาจารย์นะคะ  >O<

“ครูคะงั้นหนูขอเปลี่ยนที่กับเค้าได้ไหมคะ?”ยัยตอแหลที่อวดกระเป๋าเมื่อตะกี้ยืน (แอ่นนม+บั้นท้าย)ยกมือแปร๋นแหล๋นเสนอ

ให้ทายนะยัยนี่ต้องจ้องจะจับแบงค์อยู่แหงๆเลย แต่มีรึที่คนอย่างฉันจะยอมให้สมหวังง่ายๆ โฮะๆ ^O^(กลายเป็นนางร้ายไปแล้วครับท่าน)

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูนั่งตรงนั้นก็ได้ค่ะ”

“อือ งั้นก็รีบๆไปซะ จะได้เริ่มเรียนกันซักที เราเสียเวลากันมามากแล้ว”

แล้วใครเป็นคนเรียกหนูมาหน้าห้องกันล่ะคะ

ยัยตอแหล(ฉันไม่รู้จักชื่อก็ขอเรียกเธอว่าตอแหลไปก่อนละกันนะจ๊ะ^^) ส่งสายตาอาฆาตมาให้ฉันตลอดทางที่ฉันเดินกลับไปเข้าที่

แหนะ ขนาดฉันนั่งแล้วยัยนั่นก็ยังคงจ้องฉันไม่วางตา ทำไมกันยะ เห็นฉันสวยกว่าเธอแล้วรับไม่ได้หรือไง

“นี่ครูจะสอนแล้วไม่คิดจะทำความเคารพหรือไง”

ครูนี่มันเรื่องมากชะมัดยาดเลย

“นักเรียนกราบ”

เฮือกยัยตอแหลนี่เป็นหัวหน้าห้องหรือเนี่ย โอ้วม่ายยย T^T