คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : สู่โรงเรียนใหม่
“ฮ้าว~ -O<”
และแล้วสิ่งที่ไม่เคยเกิดก็เกิดขึ้นจนได้ เพราะว่าวันนี้ฉันตื่นเช้า และเหตุผลที่ทำให้ฉันตื่นเช้าได้ก็ไม่ใช่อะไรอื่น...นายแบงค์ไงล่ะ...หึหึ
ฉันมาถึงโรงเรียนตั้งแต่เจ็ดโมงแต่ดันเสียเวลาเดินหาห้องเรียนอีกตั้งสิบห้านาที เฮ้อ เสียแรงที่อุตสาห์ตื่นเช้านะเนี่ย ตอนนี้ฉันง่วงนอนชะมัด ในห้องไม่มีใครอยู่ซักคน สงสัยเด็กโรงเรียนนี้ต้องเป็นพวกคุณหนูตื่นสายแหงแซะ
“ฮ้าว~ นอนก่อนดีกว่า –๐-zzZz”
ฉันเลือกนั่งโต๊ะริมหน้าต่าง แล้วฟุบหลับไป...
zzZZZzZZZZZzzzZzzzzzZzzzzzzz~
“เฮ้ย ใครมานอนที่กูวะ”
เสียงใครเนี่ย รบกวนการนอนชะมัด
“ผู้หญิงด้วยนะเว้ย”
ก็ใช่ดิ เห็นเป็นผู้ชายรึไง -__-^
“น่ารักดีว่ะ”
โอ๊ะ แน่นอน ^O^
“หลับอยู่ด้วย”
ตื่นแล้วย่ะ
“ปล้ำเลยดีมะ?”
“เฮ้ย!!!!!! ไม่ดีอย่างยิ่งยวด”
ฉันโวยขึ้นมาก่อนที่มันจะมีอะไรไปมากกว่านี้ แต่ให้ตายสิ ภาพที่อยู่ตรงหน้าทำให้ฉันอึ้ง O_Oตรงหน้าฉันคือใบหน้าของห้าหนุ่มหน้าใสปิ๊งห้อมล้อมอยู่ ดวงตาเรียวคมทั้งห้าจ้องฉันอย่างกับเป็นตัวตลก และหนึ่งในห้าคนที่จ้องฉันอยู่ก็คือ...
“แบงค์!!!!!!”
“แหมตื่นมาก็เรียกหาผมเลยหรือคร้าบบบ สาวน้อย อย่างนี้มีอะไรเรียกใช้ได้ทุกเมื่อเลยนะคร้าบบบ แบงค์คนนี้ยินดีรับใช้ทุกเมื่อ ^^…เฮ้ย! ยัยซาดิสม์ O_O...เอามือถือฉันคืนมา ชดใช้เรื่องปากฉันด้วย”
ดูๆ ฉันเสียหายมากกว่าแท้ๆ ยังมีหน้ามาทวงมือถืออีกแน่ะ -_-^
เอ๊ะ...เมื่อกี้มันเรียกฉันว่ายังไงนะ?
“ฉันไม่ได้ซาดิสม์นะ นายต่างหากโรคจิต”
“ฉันไม่ได้โรคจิต เธอต่างหากทั้งเตะทั้งต่อยจนมือถือฉันพังแหลกไปเครื่องนึง ไม่เรียกซาดิสม์แล้วจะเรียกว่าอะไรฮะ?”
ก็เรียกนางฟ้าผู้แสนดีไง ^O^
“แล้วนายล่ะเดินไล่จูบคนแปลกหน้ารอบสนามบินเนี่ย ไม่เรียกโรคจิตรึไง”
“อย่างฉันน่ะเรียก เทพบุตรสุดหล่อทรงโปรดต่างหาก”
“แหวะ!!!! อย่างนายเนี่ยนะหล่อ? ใครไปพูดให้นายมั่นใจขนาดนั้น อย่างนายเนี่ย...อมนุษย์ชัดๆ”
“อย่างน้อยหน้าตาฉันก็ผ่านการรับรองจากคนทั่วประเทศมาแล้วละกัน”
“ถ้าอย่างนั้นคนประเทศนี้ก็คงตาบอดกันไปหมดแล้วแหงๆ”
“นี่ เธออย่ามาเปลี่ยนเรื่อง”
“อะไรของนายอีกล่ะ?”
“มือถือฉัน ปากฉันด้วย ฉันจะหมดหล่อก็เพราะเธอเนี่ยแหละ”
ฉันมองไปที่มุมปากของหมอนั่น ยังหลงเหลือรอยช้ำเล็กๆอยู่เลย หุหุ
“อย่างนี้ก็ดีแล้วนี่ นายจะได้ไม่ต้องไปไล่จูบคนอื่นเค้าอีกไง^O^”
“โอ๊ะโอ คนนี้พูดตรงดีว่ะ”
“หน้าด้านไม่เบานี่หว่า”
“สเปคเลย”
แล้วพวกนี้มาเจือกไรด้วยเนี่ย -_-“
“ละ...”
“นี่ๆแบงค์ คนนี้น่ะหรอที่นายพูดถึงอ่ะ”
อย่าเพิ่งพูดแทรกฉันจะได้มะ? -__-^
“น่ารักดีนี่ ^_^”
ฮิฮิ ฉันชอบนายจัง ^O^
“ไม่เห็นจะน่ารักเลย”
หนอย แบงค์นายบังอาจมาหาว่าฉันไม่น่ารักงั้นหรอ
“มีคนขอความเห็นนายเมื่อไหร่กันยะ”
“สิทธิมนุษยชนน่ะ รู้จักมะ?”
มันพูดว่าอะไรนะ ลัทธิไก่ชน หรอ?
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับไก่ชนหรอ ?O?”
“ไม่ใช่ไก่ชน...สิทธิมนุษยชนต่างหาก ที่ว่าทุกคนมีสิทธิในการพูด การกระทำที่...”
“พอเลยๆ นายกำลังทำให้ฉันงง ?-?”
“มันสมควรงงไหมเนี่ย หรือว่าเธอไม่รู้จักคำว่าสิทธิมนุษยชน”
อ่า...จริง >O<
“ละ...แล้วทำไมกันยะ”
“เธอไม่ได้เรียนอนุบาลหรือไง”
หนอย...นายจะบอกว่าฉันโง่กว่าเด็กอนุบาลอีกงั้นสิ )>O< (
“เรียนย่ะ”
“แล้วทะ...”
“มันเรื่องของฉัน นายเป็นครูสอนสังคมหรือไงยะ ถึงต้องมาชี้แนะฉัน”
“อ้าว แหมไม่รู้จักฉันซะแล้ว ฉันน่ะท๊อปสังคมอันดับหนึ่งของชั้นเลยนะ จำใส่หัวสมอง (ที่กลวง) ของเธอเอาไว้ด้วย”
“ไม่จำย่ะ เปลืองสมองเปล่าๆ”
“อ๋อ...เพราะเนื้อที่สมองเธอมันน้อยใช่มะ เลยกลัวว่าจะเก็บไม่พอ”
“นี่! อย่ามาดูถูกกันนะ อย่างน้อยเนื้อที่สมองของฉันก็มากกว่านายละกันน่า”
“เฮอะ แน่ใจ๊”
“แน่ย่ะ เพราะฉันไม่ใช่คนไร้สมองที่ทำเป็นแต่เดินไล่จูบคนไปวันๆอย่างใครบางคนหรอกน่า”
“เธอว่าฉันหรอ -__-^”
“เปล่านิ ฉันยังไม่ได้บอกเลยนะว่าใคร นายร้อนตัวไปเอง”
“นี่ ฉันว่าเธอมีระดับนะ”
ระดับ? มีความหมายในทางดีใช่มะ? ว้าว~นี่อีตาแบงค์ชมฉันหรอเนี่ย
“ขอบใจ ^_^”
“ระดับสมองต่ำน่ะ”
“แกตายยยยย”
ฉันยืนขึ้นแล้วเอื้อมมือ (ฉันเตี้ยกว่านายนี่อ่ะ) ไปบีบและเขย่าคออีตาแบงค์ไปมา หัวของแบงค์ขยับตามแรงเขย่า (อันแสนแรงจนถึงขั้นกระชาก) ของฉัน
และขณะที่ฉันกำลังเมามันอยู่กับการฆาตกรรมคนที่อยู่ตรงหน้า ก็มีเสียงดังขัดจังหวะฉันขึ้นมาซะก่อน
“นี่ๆ ทั้งสองคนน่ะเห็นหัวคนอื่นเค้าบ้างไหมเนี่ย”
“สวีทกันอยู่นั่นแหละ”
นายเอาสมองส่วนไหนคิดว่าฉันสวีทกับหมอนี่อยู่เนี่ย -__-^
“แล้วตกลงเธอเป็นใครน่ะ”
ฉันละจากคนตรงหน้าแล้วหันมาสนทนาสงบศึกดีกว่า
“มนุษย์อันแสนประเสริฐ^_^”
“แหวะ!”
แล้วจะประสานเสียงกันเพื่อ?
”พวกนายอย่าเสียงดังได้ไหม รบกวนคนอื่น”
“เฮอะ ทำอย่างกับว่าที่เธอตะโกนเมื่อกี้มันเบานักรึไง แล้วเธอลองมองไปรอบๆซะก่อนสิ”
พอแบงค์พูดจบฉันก็กวาดสายตาไปรอบห้องทันที
และตอนนี้ฉันเพิ่งสังเกตว่าภายในห้องมีแค่ฉันกับห้าหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเท่านั้น
“อ้าว แล้วคนอื่นๆล่ะ อย่าบอกนะว่าทั้งห้องมีนักเรียนอยู่หกคน”
“ที่เหลือน่ะอยู่นู่น เข้าแถวกันอยู่ข้างล่าง มีแต่เธอนั่นแหละที่โดดเข้าแถวมานั่งหลับ...นิสัยแย่ชะมัด”
เฮอะ ทำเป็นพูดดี พวกนายก็โดดเหมือนกันนั่นแหละ ว่าคนอื่นไม่ดูตัวเองมั่ง -_-“
“แล้วทำไมนายไปลงไปล่ะ”
“ขืนไอ้แบงค์ลงไปล่ะก็ ไม่เป็นอันเข้าแถวหรอก”
“อ๋อ...เป็นพวกตัวก่อความวุ่นวายใช่มะ?”
“ไม่ใช่ซักหน่อย พวกแฟนคลับฉันต่างหาก”แบงค์ว่าพลางยืดอกเต็มที่
รู้ย่ะว่านายมันดัง ไม่ต้องย้ำกันมากก็ได้
“แหวะ หลงตัวเองเป็นบ้า”
“นี่ฉันพูดความจริงผิดด้วยหรอ”
“ไม่ผิดหรอก เพราะนายไม่ได้พูดความจริง”
“นี่เธอ...”
“นี่ ตกลงเธอเป็นใครกันแน่เนี่ย”
ไอ้หน้าหล่อ (ซึ่งฉันไม่รู้จักชื่อ) พูดขึ้น
“ฉันว่าฉันบอกนายไปแล้วนะ”
“นี่เค้าถามดีๆ เธอก็ตอบดีๆไม่ได้หรือไง...มารยาททรามชะมัด”
โอ้ย แบงค์นี่มันแสนจะเจือกจริงๆเล้ย นายเป็นอสมท.หรือไงฮะ >O< (องค์การเสือกไม่เลือกที่)
“คำก็ว่า สองคำก็ว่า นาย...”
“สามคำก็ว่า สี่คำก็ว่า ห้าคำก็ว่า...”
แบงค์จีบปากจีบคอเลียนแบบเสียงฉัน แต่เสียงมันออกมาได้ตอแ_ลกว่าฉันเยอะ (ละไว้ฐานที่เข้าใจ)
“นี่ เมื่อไหร่เธอจะตอบคำถามฉันได้เนี่ย -_-^”
นายก็ลองหันไปดูเพื่อนนายก่อนสิยะ >[]<
“คราวนี้ฉันจะพูดดีๆแล้วนะ อย่าขัดก็แล้วกัน...”
“ก็พูดไปดิ ใครขัดกัน”
ก็นายนั่นแหละอีตาแบงค์ -__-;;
“ฉันชื่อมิซากิ เรียกมิสะก็ได้ ฉันเพิ่งย้ายมาจากญี่ปุ่น มาเรียนที่นี่ แล้วพวกนายล่ะ ชื่อไรกันมั่งหรอ”
“โหย คุยอยู่ตั้งนานรู้จักแค่แบงค์คนเดียว งอนนะเนี่ย)-3-(“ผู้ชายที่อยู่ริมสุดพูด (มันก็มีแต่ผู้ชายนั่นแหละ)
“ไม่ง้อย่ะ”
“อ่า...ง้อหน่อยจิ)>3<(“
อะไรของมันเนี่ย -_-^
“แล้วถ้าพวกนายไม่บอกฉันจะรู้ชื่อพวกนายได้ไง ฉันไม่ใช่พระพุทธเจ้านะเฟ้ย >O<”
“แบงค์ ไม่ยินดีที่ได้รู้จัก”
อันนี้ฉันก็เหมือนกันย่ะ -_-^
“บีมงับ” (คนข้างแบงค์)
“บอสฮับ” (คนถัดมา)
“บาสคร้าบบบบบ” (ถัดมาอีกคน)
“บูมเคิ้บบบ” (ริมสุด)
“ยินดีที่ได้รู้จัก” (ทุกคนยกเว้นอีตาแบงค์)
เหอๆ พ่อแม่พวกนี้นัดกันตั้งชื่อรึเปล่าเนี่ย เล่นเป็นขบวนการบ.ใบไม้เรนเจอร์เลย
“เเล้วเธอไม่ต้องไปพบอาจารย์หรอ?”บอส คนที่ฉันคิดว่าน่าจะเป็นงานเป็นการมากที่สุดพูดขึ้น
“ไม่รู้ดิ ฉันรู้แค่ว่าฉันอยู่ 5/2 น่ะ”
“แล้วเธอรู้ที่อยู่ห้องได้ไงเนี่ย”
“ฉันเดินไล่หาเอาน่ะ”
“ห้าอาคารเนี่ยนะ O_O”
“อื้อ”
ฉันมันมีความอดทนใช่ไหมล่า ^O^
“ถึกโคตร”
แบงค์...นายนี่มัน...ปากสุนัขจริงๆเลยโว้ยยย
“มันเรื่องของฉันย่ะ”
จากการที่ฉันได้นั่งคุยกับห้าหนุ่มตรงหน้า (เรียกว่าเถียงน่าจะถูกกว่า) ทำให้ฉันรู้ว่า ห้าหนุ่มบ.เรนเจอร์นี้นิสัยแทบจะเหมือนกันทุกคนคือ...กวนโคตรๆ...แต่น่าแปลกที่ว่าฉันคุยกับพวกนี้ได้อย่างสนิทสนมราวกับรู้จักกันมาแรมปี
ฉันนั่งคุย (เถียง) กับพวกนี้ได้ประมาณสิบห้านาที นักเรียนคนอื่นๆที่เข้าแถวก็เคลื่อนทัพ ย้ายถิ่นฐานขึ้นมาปักหลักอยู่ตามห้องเรียนของตน แล้วห้องนี่ก็เช่นกัน
ความคิดเห็น