บอดี้การ์ดสุดวุ่นกับวันรุ่นสุดกวน

ลำดับตอนที่ #3 : ถึงเมืองไทย^^

ในที่สุดฉันก็มาถึงจนได้...เมืองไทย ^O^b

เอ่อ...ว่าแต่...ทางไหนเป็นทางไหนล่ะเนี่ย!!!!!

อ๊ะ ผู้ชายคนนั้นผมดูดีจัง ไปถามทางดีกว่า ^^

“เอ่อ...ขอโทษนะคะ...คือว่าทางออก...อุ๊บ! O๐O”

...จะ...จะ...จะ...จูบ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!ทะ...ทะ...ทะ...ทำ...งะ...ไง...ดะ...ดี (พอๆเลิกติดอ่างได้แล้ว) หมอนี่จูบฉัน!!!!

“ทางออกเลี้ยวซ้ายแล้วตรงไปนะจ๊ะ สาวน้อย ฉันไปล่ะ เธอจูบเก่งดีหนิ ^^”

“ฉันไม่ปล่อยแกไปง่ายๆหรอกเฟ้ย”

พลั่ก!

แล้วหมอนั่นก็เซล้มไปกับพื้น พอหมอนั่นเงยหน้าขึ้นมา...โฮะๆ มีของเหลวสีแดงๆไหลออกมาจากมุมปากหมอนั่น แค่นี้ก็เป็นคำตอบของเสียง ‘พลั่ก!’เมื่อตะกี้เป็นที่เรียบร้อย ^O^

ให้มันรู้ซะมั่งว่ากำลังเล่นกับใคร หึหึ

ขณะนี้ฉันกับหมอนั่นกลายเป็นจุดเด่นไปแล้ว ทุกคนที่กำลังเดินกันอยู่ขวักไขว่ก็เพ่งความสนใจมาที่ฉันกับอีตาโรคจิตนี่ บางคนถึงกับควักมือถือเตรียมถ่ายวีดีโอกันเลยทีเดียว

“บอกไว้ก่อนนะว่าฉันไม่ใช่พวกที่โดนทำอะไรแบบนี้แล้วจะช๊อคลงไปกองกับพื้นน่ะ”

~ประเทศไทยรวมเลือดเนื้อชาติเชื้อไทย...~

สาบานได้เลยว่านี่คือเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของอีตาโรคจิตนี่ โรคจิตสมชื่อเลยแฮะหมอนี่ ถ้าฉันจำไม่ผิดนี่มันเพลงชาติไทยใช่เรอะ =_=^

“นี่ยัยซาดิสม์ ฉันขอเวลานอกสองนาที”

ไม่ใช่มวยนะเฟ้ย จะได้มาขอเวลานอกเนี่ย -_-^จะยังไงก็ช่างเหอะ ไอ้เสียงโทรศัพท์นี่มันมาขัดจังหวะการฆ่าหมอนี่จริงๆเลย แล้วดูมันคุย นี่มันสองนาทีสามวินาทีแล้วนะ ฉันชักจะรอไม่ไหวแล้ว

“เออได้ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ”

เอ้า คุยเสร็จแล้วใช่มะ? งั้นก็ตาฉันล่ะ

ปึก! เพล้ง!

“นี่! เธอ มือถือนี่มันแพงนะ”

“แพงแล้วนายจะซื้อมาทำไม”

“มันเรื่องของฉันที่ฉันจะซื้อ แต่เธอต้องรับผิดชอบสิ่งที่เธอทำ”

“อะไร? ฉันทำอะไร? ฉันแค่เตะนาย แล้วนายเอามือถือมารับเองทำไม นายต่างหากที่ต้องรับผิดชอบที่นายจูบฉัน”

“เออได้ งั้นถือว่าเราเจ๊ากัน พอใจรึยัง ฉันไม่มีเวลามากนะ”

“มะ...”

“โอเค ฉันไปล่ะ”

นะ...นี่ฉันยังไม่ได้ทันพูดอะไรเลยนะ

 “ดะ...เดี๋ยว! กลับมานะ! กลับมาเดี๋ยวนี้! มาให้ฉันต่อยให้สะใจก่อนไม่ได้รึไงไอ้บ้ากาม โรคจิตวิปริต%^&+_)(*&^%$%$#” (แบบนี้แล้วใครจะกลับมาให้โง่กันบ้างล่ะเคิ้บ: ผู้เขียน)

ฉันยังไม่วายตะโกนไล่หลังไปทั้งๆที่หมอนั่นวิ่งสุดขอบโลกแล้ว

โอ้ววว...ม่ายยยยเฟริสคิสของฉันมีให้กับชายแปลกหน้าโรคจิตอย่างนั้นหรอเนี่ย TTOTT

ว่าแต่...หน้ามันดูคุ้นๆจังแฮะ เหมือนฉันจะเคยเห็นที่ไหนเลย แต่ที่ไหนกันนะ โอ้ย นึกไม่ออก  นึกสิๆๆๆๆๆๆ... เฮ้ยนึกออกแล้ว!!!!! นั่นมันแบงค์ เทพบุตรสุดหล่อของฉันนี่นา แต่ตอนนี้ฉันขอกลับคำพูด...นายมันหน้าตาอุบาว์ อัปลักษณ์ ประหลาด เหมือนอมนุษย์!

แล้วฉันก็เดินกระแทกส้นมาถึงทางออก มีรถแทกซี่จอดเรียงรายรอรับผู้โดยสารอย่างกับขบวนรถไฟก็ไม่ปาน ฉันเลือกขึ้นแทกซี่ที่ดูใหม่และท่าทางนั่งสบายก้นที่สุด ส่งแผนที่ทางไปบ้านพักให้กับคนขับ แล้วนั่งคิดเรื่อยเปื่อย

“ถึงแล้วครับ”

เสียงคนขับรถ ทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์ ฉันมองออกไปข้างนอกผ่านทางหน้าต่างรถ

“ที่นี่หรอคะ?”

“ใช่ครับ 100 บาทครับ”

แหม พอถึงที่แล้วรีบทวงเงินเลยนะ -__-“

“นี่ค่ะ ไม่ต้องทอนนะคะ”ฉันพูดพลางส่งแบงค์สีแดงไปให้คนขับจอมงก แล้วรถก็เคลื่อนตัวออกไป

ว้าว...เนี่ยหรอบ้านที่ฉันจะได้อยู่ ดูดีเหมือนกันนะเนี่ย

และสิ่งแรกที่ฉันจะทำก็คือเดินสำรวจบ้าน

หน้าบ้านมีสนามหญ้ากว้างพอสมควร มีบ่อปลา (ซึ่งไม่มีปลา) อยู่ที่มุมสวนข้างๆตัวบ้าน ส่วนตัวบ้านเป็นบ้านสองชั้น มีสองห้องนอน สองห้องน้ำ ห้องครัวและห้องนั่งเล่นอันใหญ่โตมโหระทึก ผนังติดวอล์เปเปอร์ทั้งหลัง พื้นปูด้วยพรมหนาสีครีมเข้ากับโซฟาสุดหรูสีน้ำตาลเข้มที่ตั้งอยู่กลางห้อง มีฟอร์นิเจอร์ครบครันพร้อมเข้าอยู่ได้ทุกเมื่อ

~ kono omoi wo tsutaetai no ni oh baby ~

เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือฉันดังขึ้น กรี๊ดดดดด เพลง Hug ของดงบังชินกิ เพราะเป็นบ้า ไม่อยากรับโทรศัพท์เลยให้ตายสิ

“โมะชิ โมะชิ”

[รับโคตรช้าเลย]

ฉันยอมกดรับก็ดีแล้วย่ะ

[ถึงประเทศไทยรึยัง]

“แล้วบนเครื่องบินใช้โทรศัพท์ได้ด้วยหรือคะ หัวหน้า”

[…]

แม้จะมองไม่เห็นหน้าแต่ก็รู้ได้ว่าสีหน้าของคนที่ปลายสายจะต้องเป็นอย่างนี้ --->>(-_-^)

“แหะๆ...แล้วหัวหน้ามีอะไรหรือคะ”

[ฉันจะบอกเธอว่าให้ไปที่บริษัท กำจัด จำกัด เค้าเป็นผู้จ้างวาน ให้ไปคุยรายละเอียดด้วย...(บลาๆ)...]

“เฮ้อ...ยุ่งยากชะมัด”

[ว่าไงนะ]

“อ๋อ...เอ่อ...เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร”

[จัดการให้เรียบร้อยล่ะ]

“ค่า~”ฉันตอบด้วยน้ำเสียงเซงสุดขีด

อะไรกันเนี่ย เมื่อเช้าก็เกือบตกเครื่อง กว่าจะมาถึงประเทศไทย มาโดนอีตาแบงค์โรคจิตขโมยเฟริสคิส แล้วนี่ยังต้องไปบริษัท กำจัด จำกัด จันกับบ้าบอนี่อีก ขอนอนพักละความซวยก่อนไม่ได้หรือไง

“แหม...แบงค์เนี่ยเค้าก็เป็นคนดีนะคะ ขนาดกำลังถูกปองร้ายอยู่ยังไม่ยอมให้มีบอดี้การ์ดติดตามเลย สงสัยจะเกรงใจน่ะค่ะ...”

ฉันนั่งฟังยัยเจ๊นี่สาธยายสรรพคุณความดีของนายแบงค์มาได้เกือบชั่วโมงแล้ว โอ้ย ฉันล่ะเซ็ง แบงค์ดีอย่างนู้น แบงค์ดีอย่างนี้...แหวะ! ถึงนายแบงค์จะเป็นคนดีในสายตาเจ๊แกมากแค่ไหน แต่แบงค์ก็ไม่มีทางเป็นคนดีในสายตาฉัน!

“เอ่อ...ฉันว่าเราคุยรายละเอียดกันดีกว่านะคะ”

ฉันรีบเบรคเจ๊แกก่อนที่ฉันจะนั่งหลับ โดยมีความดี (จอมปลอม) ของแบงค์เป็นนิทานกล่อม

“อ๋อ...ขอโทษค่ะ พอดีลืมตัวไปหน่อย ^_^”

ไม่หน่อยเลยย่ะ มันมากแล้วต่างหาก -__-^

“คือว่าอย่างที่พูดนะคะ แบงค์เนี่ยเค้าไม่ต้องการบอดี้การ์ดน่ะค่ะ”

แล้วจะจ้างฉันมาทำมาม่าหรอคะ?

“แต่ว่าทางเราก็อดเป็นห่วงไม่ได้น่ะค่ะ เลยต้องจ้างคุณมา”

อย่างหมอนั่นน่ะนะ ไม่เห็นจะต้องห่วงเลย ถ้าโดนทำร้ายก็ให้หมอนั่นจูบคนร้ายไปดิ ง่ายจะตาย

“นี่ค่ะแฟ้มประวัติของแบงค์ แล้วก็ถ้ามีงานของแบงค์ที่ไหนเราจะแจ้งไปนะคะ ยังไงก็ฝากด้วยค่ะ”

“ได้เลยค่ะ ^^”

ฉันได้ยินเจ๊แกบอกว่าจัดการให้ฉันได้เรียนโรงเรียนเดียวกับแบงค์แล้วยังได้เรียนห้องเดียวกันอีกด้วย หึหึ...นายแบงค์ คราวนี้ล่ะ ฉันจะเอาคืนให้สมกับที่นายทำกับฉันไว้เลยคอยดู!