คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : //003// ความผิดครั้งใหญ่หลวง
//003// ความผิดพลาดครั้งใหญ่หลวง
“โง่...โง่มาก....กร้ากๆ แกโคตรโง่ โง่จริงๆอ่ะ! ฉันนึกว่าแกจะไหวตัวทันซะอีกตอนที่อาจารย์เขาเดินเข้ามาอ่ะ” ฟ้าหัวเราะก้ากดังลั่นโรงหารอย่างไม่อายใคร
“หยุด พูด ซะ! ยัยหน้าพะยูน ยัยหมูตอน ><~” ฉันตอกกลับอย่างไม่ยอมแพ้ พอยัยนั่นได้ยินเข้าก็สะอึกเลยล่ะ ดี...สมน้ำหน้า
ที่พวกเราตั้งฉายาให้ฟ้าว่าพะยูนเพราะฟ้าชอบกินสาหร่ายมากๆ (บางครั้งมาจนน่ากลัว -*-)
“ว่าไงนะ!! แกว่าไงนะ!!! พะยูนอ้วนงั้นเรอะ”
“ก็เออน่ะสิ” ฉันหันไปยักคิ้วให้ฟ้าอย่างท้าทาย
“แต่แกก็โง่จริงๆนั่นแหละ = = แกตาบอดรึไง อาจารย์เขาอยู่ใกล้ขนาดนั้นน่ะ?” เรย์พูดแล้วหันไปหัวเราะคิกคักกับไหมเล็ก
โถ่เว้ย...เออๆ ฉันมันโง่ บ้า เอ๋อ ฉันบ่นพึมพำก่อนตักไอติมเข้าปาก ก็มีแต่ไอติมเนี่ยแหละที่เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน กระซิกๆ T^T
“ความจริงใบเฟิร์นไม่ได้ตาบอดหรอก...อย่าไปว่ามันแรงอย่างนั้นสิ”
โอ้วใช่เลยจูน เพื่อนรัก...ฉันซาบซึ้งจริงๆ T^T พรุ่งนี้ฉันจะเอาช้อกโกแลตของโปรดแกมาให้
“มันแค่ตาถั่วเท่านั้นเอง”
“=o=
”
พอจูนพูดจบมันก็พากันหัวเราะครืน TT^TT พวกแกนะพวกแก...ไอ้เพื่อนบ้า เออไอ้ชีสหัวเรอะเข้าไป หัวเราะให้ลูกชิ้นมันติดคอแกเลย ดี! ชิ...น่าโมโหชะมัด ฉันไม่ได้ตาถั่วสักหน่อย แค่สายตาสั้นเท่านั้นเอง T^T
“นิใบเฟิร์น” ไหมใหญ่ที่นั่งอยู่ข้างๆฉันสะกิด
จะมาง้อฉันล่ะเซ่ คนสวยไม่ให้อภัยหรอกนะ โฮะๆ~~
“มีอะไร!” ฉันตอบกลับด้วยเสียงดังและห้วนสุดๆจนไอ้พวกที่หัวเราะกันอยู่ต้องเงียบแล้วหันมามอง
“ตอนนี้แกสายตาสั้นเท่าไร”
เอ๊ะ...ยัยนี่จะถามไปทำไม - - แต่ช่างเถอะตอบไปมันก็ไม่เสียหาย...หุหุ
“ห้าร้อย”
“ห้าร้อย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เสียงทุกคนตะโกนอัดมาที่ฉัน นี่พวกแกจะตะโกนทำม้าย T^T แก้วหูจะแตกโว้ย ไอ้ไหมที่เป็นคนถามมันคงช้อกสุดๆไปเลยพอได้ยินคำตอบ ก็มันถึงกับลุกขึ้นปัดชามก๋วยเตี๋ยวต้มยำของไอ้ชีสใส่เสื้อตัวเองเลอะหมดเลย ...น่าสงสารที่ซู้ด...
“ว้าก!!ร้อนๆๆๆๆ”
แล้วมันก็วิ่งเตลิดเปิดเปิงไปห้องน้ำ -*-
กลับมาที่โต๊ะอาหารอีกครั้ง พวกมันก็ยังคุยเรื่องสายตาฉันไม่เลิก ...ตาฉันไม่ใช่ตาพวกแกนะ - -*
“แกสายตาสั้นห้าร้อยจริงอ่ะ” ไอ้ไหมเล็กขมวดคิ้วแล้วถาม
“ก็เออสิโว้ย - - ทำไม? มีอะไร??”
“ไอ้หน้าโง่!!! แล้วทำไมแกไม่ใส่แว่นวะ!!!”
ไอ้ฟ้าพูดโพล่งออกมาทั้งๆที่ยังมีข้าวห่อไข่อยู่เต็มปาก...บอกตามตรง...จะอ้วกฟ่ะ..อยากให้แฟนคลับมันมาเห็นจริงๆ = =
ว่าแต่...ทำไมฉันต้องโดนพวกมันด่าด้วยฟะ?
“ทำไมฉันต้องมานั่งฟังพวกแกด่าด้วยวะ? ที่สำคัญแว่นฉันก็ใส่ แต่ใส่เฉพาะตอนเรียนกับตอนเล่นคอมเท่านั้นเอง”
“ไม่ต้องกลัวใส่แล้วไม่สวยหรอกน่า เพราะ”
“ขนิษฐาสวยเสมอ ใช่มั้ยล่ะ ฮ่าๆ” ฉันรีบพูดแทรกทันทีที่จูนจะพูดจบ
“ไม่ใช่!!!!” แล้วทั้งหมดก็พากันรุมตะโกนใส่ฉันอีกครั้ง T^T
ไอ้พวกโหด...ไม่เห็นต้องประสานเสียงซะดังขนาดนั้นเลยนิ่หว่า...
ตอนนี้ทุกคนกำลังพากันก้มหน้าก้มตากินอาหารในจานของตัวเอง อี๋!!!ดูไอ้เรย์สิ กินอย่างกับหมูหลงคอก ทุเรศที่สุด แหวะ!
เอ๊ะ...ทำไมฉันถึงรู้สึกเหมือนลืมอะไรสักอย่าง...อะไรหว่า...? ว่าแล้วฉันก็เอ่ยปากถามเลย
“เฮ้ยๆวันนี้พวกเราเจอเรื่องคอขาดบาดตายอะไรมาบ้างเป่าอ่ะ?”
จูนเงยหน้าขึ้นจากจานข้าวแล้วทำหน้าครุ่นคิด
“เออนั่นดิ...เรื่องไรอ่ะ?”
ไอ้บ้าจูน - -* ทำมาเก๊กนั่นงคิด อ่ะโด่! นึกว่าจะคิดออกซะอีก - -**
“เฮ้ยๆจะออกแล้วว่ะ!!! O.O”
“เรื่องอะไรไอ้ชีส OoO”
ฉันรีบถามทันที กรี้ด! บอกมาเร็วๆเซ่! แบบนี้มันค้างคานะเฟ้ย!!
“ขี้จะออกมาแล้ว!!! ว้าก!!!”
พอพูดจบมันก็แจ้นเข้าส้วมทันที
= =* <<หน้าของทุกคนขณะนี้>>
ไอ้บ้านิ - - ฉันอุตส่าห์ลุ้นตัวโก่ง
“เออ!!! ฉันนึกออกแล้ว!!!”
เอาอีกละ...คราวนี้เสียงมาจากไอ้เรย์ จะมาไม้ไหนอีกเนี่ย ถ้าเล่นมุกอีกล่ะก็...แกต้องหนีไม่พบเหล่าบาทาของเพื่อนๆแน่
“เรื่องที่โรงเรียนติดหนี้ไง!!!”
เวรกรรมจริงๆ....หลังจากที่เรย์พูดเตือนสติทุกคน พวกมันก็เงียบปากกันไปทักที แถมยังทำหน้าเครียดเหงื่อตกซิกๆกันเป็นแถวๆ จนตอนนี้ที่โรงอาหารปิดแล้ว และพวกเราที่ยังไม่กลับบ้านก็พากันเดินไปที่ประตูโรงเรียน
ฉันดึงมือถือขึ้นมาดูแล้วมันก็บอกเวลา 6.46 นาที พวกเราที่เหลืออีก 4 คนคือชีส จูน เรย์ และฉันพากันเดินตัดสนามฟุตบอลไปยังที่ๆยังว่างอยู่ และตอนนี้พวกเราก็คงจะสบายตูดไปแล้วถ้าไม่มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
“เฮ้ย!! แกดูดิวะรูปร่างโคตรเชะ หืม!!นมเป็นนม เอวเป็นเอวเชียว!!”
-///- ไอ้พวกนี้....มันพูดอะไรกันอยู่เนี่ย!? กรี้ด!! รับไม่ได้อย่างรุนแรง ไอ้พวกผู้ชายหื่นกามเอ้ย จะหมดอนาคตแล้วยังไม่รู้ตัวอีก
แต่เอ๊ะ...ถ้าฉันจำไม่ผิดนั่นมันเสียงอีตาซูโม่นี่ ที่มันอยู่ระดับเดียวกับฉัน
โอเคเลย...งั้นยิ่งดี...สั่งสอนง่าย...หึหึ
ฉันไม่รอช้าเดินเข้าไปกลางวงล้อมของกลุ่มผู้ชายทันที แล้วสายตาของฉันก็จับจ้องร่างที่นั่งอยู่ตรงกลาง ไอ้ร่างที่มันพูดจาลามกจกเปรตตะกี้!!
ฉันมองไม่ค่อยเห็นอะไรเท่าไรเพราะความมืด บวกกับความสายตาสั้นทำให้ฉันสะดุดไปล้มอยู่หน้าหมอนั่นพอดี
ฉันลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และปัดกระโปรงที่เต็มไปด้วยดิน ก่อนที่จะยกนิ้วขึ้นชี้หน้าหมอนั่น
“แกเงียบไปเลยนะ!! พูดจาอะไรให้มันรู้จักที่รู้จักทางหน่อยเซ่!! ไอ้หน้าโง่! จะไม่มีที่ให้พวกแกเรียนอยู่แล้วยังจะมานั่งระรื่นอยู่ได้!!”
ฉันเผลอบอกความลับออกไปอย่างลืมตัว แต่ฉันไม่สนแล้ว ก็ไอ้พวกเนี้ยบังอาจมานั่งคุยเรื่องลามกไร้สาระ ในขณะที่พวกเราเครียดกันแทบตายเนี่ยนะ!?
ฉันเดินกระทืบเท้าออกจากตรงนั้นด้วยความโมโห และมุ่งหน้าไปยังเก้าอี้ตัวเดิมที่ยังไม่โดนจับจอง เอ๊ะ...แต่ว่า...OxO
ทำไม...ซูโม่มันถึงมานั่งกับไอ้พวกนี้หว่า...?
แล้วไอ้พวกนี้มันใครกันหว่า...??
ฉันพยายามหยีตาสุดชีวิตเพื่อให้มองเห็นก่อนค่อยๆหันกลับไปมองบุคคลที่ฉันเพิ่งไปชี้หน้าด่าเขามา
ตอนนี้สายตาของฉันมันบอกฉันว่า ฉันกำลังโดนตานั่นมองอยู่ และสายตาเฮงซวยนี่ก็ยังบอกอีกว่า...นั่นไม่ใช่ตาซูโม่!!! แต่เป็นใครไม่รู้!?
แว้กกกก!!! ไอ้ตาเซงกระบ๊วย!!!
ตายๆๆ พ่อจ๋าแม่จ๋าหนูจะทำยังไงดีเนี่ย...แว้ก...หนูสร้างความอับอายให้แกวงศ์ตระกูลอันสูงส่งของพวกเราซะแล้ว ตายแน่ๆ ToT อับอายที่ซู้ดดด ฉันน่าจะเชื่อพวกเพื่อนๆตอนที่พวหมันบังคับให้ฉันใส่แว่น TToTT
ฉันทักคนผิดค่ะ!!! ทักผิดแบบไม่ธรรมดาซะด้วย...ชนิดที่ว่าเข้าไปด่าเขาปาวๆเลย เขาจะฆ่าฉันไม่เนี่ย!?
เอาเถอะยังไงก็แผ่นก่อนละกัน!
ฉันก้มหัวขอโทษขอโพยพวกเขาหลายครั้งหลับตาปี๋ แล้วทิ้งท้ายไว้ว่า
“ขอโทษค่ะ ฉันทักคนผิด ToT”
ตายๆ...วันนี้ช่างเป็นวันที่ซวยที่สุดในชีวิตฉันเลย!!
__________________________________________________
สวัสดีค่า ^^
ขอบพระคุณเป็นอย่างสูงนะคะที่มาอ่านกัน
ขอคอมเม้นเป็นกำลังใจด้วยนะคะ ><
ติชมมาได้เลยเต็มที่ค่ะ!
ขอบคุณค่า >w<
ความคิดเห็น