ยุทธการลับ พิทักษ์โรงเรียน

ลำดับตอนที่ #2 : //002// ที่สุดของระดับ

//002// ที่สุดของระดับ

       เมื่อหมดเวลาพักเที่ยงพวกเราก็ต่างแยกย้ายกันไป...ซวยเป็นบ้าเลยแหะ...ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องมาเกิดกับพวกฉันด้วยเนี่ย บ้าเอ้ยๆๆๆ โลกนี้ช่างไร้ความยุติธรรมจริงๆ

       ฉันและเพื่อนๆเรียนโรงเรียนนี้กันมาตั้งแต่ป.1 จนกระทั่งตอนนี้อยู่ม.4 เพราะฉะนั้นโรงเรียนนี้ก็เลยเป็นสถานที่ๆพวกเราทั้งรักทั้งหวงนอกจากบ้าน 

       กลุ่มเพื่อนของฉันแต่ละคนมีอะไรที่โดดเด่นแตกต่างกันไป แต่ทั้งคนมีทุกสิ่งที่เหมือนกันนั่นคือเสน่ห์(ที่บางครั้งมีมากจนเกินไป- -) และนิสัยซึ่งทุกคนก็เป็นที่รักของเพื่อนๆในระดับ รวมไปถึงความสามารถระดับอัจฉริยะ เป็นกลุ่มเด็กเรียนที่ครองตำแหน่งที่ 1 ของชั้นในทุกๆปีที่ผ่านมา

       กลุ่มของฉันเรียกว่าเป็นที่สุดของระดับเลยล่ะ ที่สุดในหลายๆด้านมีทั้ง...

   ดำที่สุด...นั่นก็คือไอ้เรย์นี่เอง - -...แต่ว่าถึงดำแต่มันก็หน้าตาน่ารัก เลยมีหนุ่มๆมาติดมิใช่น้อย ความจริงฉันอยากจะสารภาพว่ามันก็ไม่ได้ดำอะไรมากมายหรอกเพราะมันดำกว่าฉัน ฉันเลยข่มมันได้ ก้ากๆ

   ขาวที่สุด...ยัยข้าวฟ่าง ยัยนี่เรียนก็เก่ง หน้าตาก็ยังกะตุ้กตา น่ารักน่ากอด น่าทะนุถนอมก็เลยเนื้อหอมใช่ย่อย แถมยัยคุณหนูสุดๆเลย

   เสน่ห์แรงที่สุด...ก้ากๆข้อนี้ไม่ต้องพูดถึง ยัยฟ้าแน่นอน แต่ละวันมีโพส-อิตมาแปะไว้เต็มโต๊ะ ‘รักนะ...จุ้บๆ’ ‘นางฟ้าของฉัน(นางมารล่ะสิไม่ว่า- -*)’ อะไรต่อมิอะไรมากมาย โว้ย...อิจฉาวุ้ย...

   โหดเหี้ยมที่สุด...ข้อนี้ต้องยกให้ไอ้ชีสเลยล่ะ เพราะมันเอาแต่โหวกเหวกโวยวาย แต่ก็มีคนไม่น้อยที่(หลงผิด)ไปชอบมัน แล้วมันทำยังไงน่ะหรอ...ก็สลัดรักอย่างโหดร้ายน่ะสิ หึหึหึ...ฉันล่ะอยากเป็นได้แบบมันบ้างจังเว้ย

   เย็นชาที่สุด...ไม่น่าเชื่อว่าคนที่เย็นสุดๆจะเป็นเด็กสาวที่มีชื่อและหน้าตาที่น่ารักว่า จูน ฉันว่าถ้าจูนมันไม่ทำตาเย็นๆแล้วก็ไม่ค่อยจะยิ้ม(ลับหลังเพื่อนฝูง)บางทีหนุ่มอาจจะติดตรึมยิ่งกว่าฉันซะอีก

   อวบอึ๋มที่สุด...โห...ข้อนี้ขอยกให้ไหมใหญ่เลย เพราะตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยเจอใครใหญ่เท่ามันจริงๆอ่ะ....แบบว่าเห็นแล้วฉันที่เป็นสาวคัพA กลายเป็นติดลบเอไปเลย T^T

   อบอุ่นที่สุด...ข้อนี้ตกเป็นของไอ้ไหมเล็กเพราะมันน่ารักแบบเงียบๆเลยมีหนุ่มๆพวกที่น่ารักแบบเงียบๆเหมือนกันมาแอบชอบ...แต่...ไอ้หนุ่มคนนี้มันแปลก เพราะขากลับจากบ้านฉันเคยเห็นมันคุยกับต้นไม้ แล้วมันก็มาบอกฉันว่าที่มันชอบไอ้ไหมเล็กน่ะเพราะว่าไอ้ไหวเล็กอบอุ่นเหมือนต้นไม้...— - ป๊าดถ่อ...นักปรัญชากลับชาติมาเกิดรึไงพ่อคู้นนน แต่ฉันว่ามันไม่อบอุ่นเหมือนต้นไม้หรอกนะ (หน้าอก)มันราบเรียบเหมือนเหมือนต้นไม้มากกว่า ก้ากๆ

คนสุดท้ายก็หนีไม่พ้นฉัน..ใบเฟิร์นเองค่ะ... ที่สุดของฉันก็คือความโลลิ...ให้ตายสิ เพราะฉันอายุน้อยที่สุดในระดับ ทุกคนก็เลยมองว่าฉันเป็นเด็ก...- -....ฉันไม่เด็กนะเฟ้ย ><** บ้าๆๆๆที่สุด

แต่ถึงฉันจะเด็กแต่ฉันก็น่ารักนะฮ้า...ชมตัวเองก็มีด้วยแหะ - - ยัยบ้าขี้เพ้อเอ้ย แต่ฉันไม่ได้โกหกนะคะ เห็นฉันปัญญาอ่อนแบบนี้แต่ก็มีคนมาชอบเหมือนกันนะคะ หุหุ

   ความจริงฉันยังมีเพื่อนสนิทอีกสองคนชื่อปุ้งกี๋กับขิม แต่พวกมันดันชิ่งไปเรียนที่อังกฤษเมื่อเดือนที่แล้วซะก่อนเลยไม่ต้องมาประสบพบเจอความซวยแบบพวกเราที่เหลือ

   ฉันนั่งเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง ทอดสายตาไปที่สนามหญ้าแล้วก็...

โป๊ก!!!

      “โอ้ย!!!” เจ็บนะเฟ้ย! ใครตีลงมาเนี่ย!?

  ฉันขมวดคิ้วหน้าบึ้งก่อนหันไปทางคนที่ตีฉันทันที...ตีลงมาได้ เจ็บนะเฟ้ย

และแล้ว....จากหน้าบึ้งก็เปลี่ยนมาเป็นหน้าซีดทันที...

     “ทำอะไรอยู่ขนิษฐา??”

แว้ก!!!อาจารย์มอลลี่ ซวย...ซวยพะย่ะค่ะ....

 อาจารย์มอลลี่เป็นอาจารย์สอนภาษาไทยค่ะ เป็นคนที่หน้าตาน่ารักมักๆ แต่เรื่องความเข้มงวดเนี่ยยอมแพ้ T^T

     “คะ...คะ?..ปะ..เปล่านิคะ??” ฉันพยายามทำหน้าเอ๋อเหรอสุดชีวิต ...ฉันโง่หรือบ้าเนี่ยที่ตอบไปว่าเปล่าเนี่ย T^T ฉันเห็นเพื่อนทุกคนมองฉันอย่างเอือมระอา...ว่าแล้ว...ใครมันจะไปเชื่อ...TT^TT

     “แล้วมองไปนอกหน้าต่างทำไม??ที่สนามหญ้ามันมีอะไรห๊า???” กรี้ด...ไม่เห็นต้องตะโกนเลยนิคะอาจารย์ ฉันรู้สึกว่าตอนนี้ตัวฉันคงหดเหลือ 1 ซม. ลูกศิษย์คนนี้รับผิดแล้วค่า...แง... TToTT

     “ถามแล้วก็ตอบเซ่!!!” อาจารย์มอลลี่ตวาดเสียงลั่น

 แง...แล้วจะให้หนูพูดว่าอะไรอ่ะค้า...พูดไม่เข้าหูอาจารย์หนูก็ตายสิค้า...

     “ขนิษฐา!!!!!” กรี้ดๆๆ

     “ค่า ><]]” เอาวะ..ตอบรับไปก่อนละกัน

     “ว่าไง?ไหนตอบครูมาสิ” เฮ้อ..ค่อยยังชั่ว...เสียงพี่แกเบาลงแล้ว T^T

     “คะ...คือ...”

     “อะไร!!!!” ><~~ กรี้ด...เสียงเธอนี่ยิ่งกว่าเสียงควายวิ่งหนีเสียงอีก TToTT

     “คะ...คือว่า อ้อ!! เห็ดค่ะอาจารย์ ที่สนามหญ้ามันมีเห็ดค่ะ”

     “แล้วไง…?” ...แล้วหนูจะไปรู้ได้ยังไงค้า...

     “แล้ว...หนูก็ลืมไปแล้วค่า...แง ToT…”

     “ดี...ดีมาก...”

ตอนนี้ฉันได้ยินแต่เสียงอาจารย์ค่ะ...ซึ่งมันก็โหดเหี้ยมสุดๆ ตอนนี้หน้าอาจารย์คงจะกลายเป็นนางยักษ์แล้วไม่ต้องพูดถึงสายตาเพราะฉันจะเป็นขี้เถ้าแล้ว...แง...

อาจารย์มอลลี่จากไปโดยไม่ลืมที่จะทิ้งขี้ก้อนโตไว้ให้ฉันกิน(การบ้านสำหรับฉันคนเดียว...T^T) นั่นคือเรียงความเรื่อง ‘มารยาทระหว่างการเรียนหนังสือ’ …50 หน้า...

ไม่ผิดหรือกค่ะ 50 หน้า ไม่ใช่ 5 หน้านะคะ... 50 หน้า!!!

   กรี้ดดด!!! วันนี้มันวันอะไรกันเนี้ย!!!!!!!!       

 
____________________________________________________

สวัสดีค่า...

ฝากผลงานด้วยนะคะ...

คอมเม้นเป็นกำลังใจให้หน่อยน้า T^T